SCHAATSWEDSTRIJD IN HET RIJK DER DIEREN.
KNIPPRENT.
De verjaardag van Mirabella-Sophie.
Door J. DE BOER-VAN STRIEN.
Al het speelgoed in de kinderkamer dat
toch nog wel eens met elkaar van meening ver
schilde! was het op dit punt eens: het was
een schandaal, dat de kinderen nog heelemaal
geen voorbereiding maakten voor de feestelijke
viering van den tienden verjaardag van Mira
bella-Sophie. die toch zóó aanstaande was!
Jullie weet allemaal wel, dat de leeftijd van
tien hééle jaren voor een pop meer dan eerbied
waardig is. Weinig poppen brengen het zoover.
En al kwam de verdienste hiervoor nu wel niet
bepaald uitsluitend en alleen toe aan Mirabella-
Sophie, maar voor een groot deel ook aan Ank,
Lot en Loes, de drie zusjes, die zoo keurig netjes
op haar waren, haar altijd in een doos bewaar
den en nooit of te nimmer lieten slingeren. Mi
rabella-Sophie zou nu eenmaal de jarige zijn en
de jarige komt vanzelf alle eer toe.
Ank, de oudste van het drietal, had Mirabella-
Sophie gekregen toen ze één jaar was. Niet op
haar verjaardag maar zóó maar. van een oom
en tante, die in Indië waren geweest-. Onbestre
den was Mirabella-Sophie altijd en van den be
ginne af aan de mooiste pop uit de kinderkamer
geweest. Als er ooit nieuwe poppen kwamen,
hadden ze dadelijk al gezien dat ze het tóch
tegen Mirabella zouden moeten afleggen. Wie
had er nog meer zulk echt zijig blond krulhaar?
Wie droeg nog zoo'n beeldig jurkje van Indische
zijde, met handgeborduurde bloemetjes, lak
schoentjes en zijden kousjes? Niemand.
En nu zou Mirabella-Sophie dan tien jaar
oud worden, een leeftijd, dien je haar volstrekt
niet aanzag. Al het speelgoed leefde een beetje
in opwinding, want Ank. Lot en Loes móésten
dien verjaardag toch wel geweldig vieren, dach
ten ze.tOp gewone verjaardagen werd er al zoo
veel drukte gemaakt, laat staan op zoo'n bü-
zonderen dag! Toen matroos Jan-Courage on
langs jarig was (en hü vierde pas zijn eersten
verjaardag), waren er vriendinnetjes op de thee
gekomen, die hun eigen poppen meebrachten.
Wat zou er nü gebeuren???
Ze wachtten ongeduldig af. maar dag na dag
verstreek, ener gebeurde niets! Ank. Lot en
Loes gingen gewoon naar school, maakten ge
woon haar huiswerk en speelden met de pop
pen als altijd. Ze namen Mirabella-Sophie mee
uitrijden in het wagentje en ze legden haar
weer netjes in de doos.
„Weet je wat ik denk", zei op den avond vóór
den grooten dag de oude Clown, die den naam
had van wijs te zijn, ,.ik denk dat ze er heele
maal niet aan denken dat Mirabella morgen
jarig is. Het moet ze door het hoofd zijn ge
gaan!"
Verschrikt keek het overige speelgoed hem
aan. Als dót waar was zou er morgen dus heele
maal geen feest komen! Mirabella wilde 't niet
gelooven. Ze weten heel goed dat ze mij tien
jaar geleden op 15 Juli kregen", zuchtte ze.
Maar Clown hield vol dat kinderen niet iedcren
dag op een kalender plegen te kijken en dat ze
wel eens niet precies den goeden datum weten.
En.... Clown had gelijk. Den volgenden mor
gen was er in de kinderkamer geen spoor van
eenige feestelijkheid te bespeuren. Ja, Ank. die
een aardrijkskundige-repetitïe op school had.
dien dag, kwam niet eens vóór schooltijd nog
even naar de poppen kijken en Lot en Loes
kwamen alleen maar in de kinderkamer om een
stuk krijt te halen voor een hinkelperk dat ze
buiten teekenen wilden.
Al het speelgoed had Mirabella-Sophie al
zachtjes gefeliciteerd met den grooten dag, maar
Mirabella snikte droefgeestig in haar kanten
zakdoekje. Ze had niet kunnen, niet durven ge
looven dat ze heusch vergeten was en nu was
dat toch zoo.
Ach, hadden Ank, Lot of Loes dien dag toch
maar eens op een kalender gekeken! Dan had
den ze geweten, dat haar mooiste pop verjaar
de! Maar ze deden het niet. Ank had het te
druk op school en de twee kleintjes waren te
zeer in het hinkelen verdiept. Mirabella-Sophie
sleet den verdrietigstcn dag van haar gansche
leven. Het speelgoed wist niet wat het doen en
zeggen zou om haar op te monteren. Maar ein
delijk was het Clown toch weer die op een goed
idee kwam.
.Luister eens", zei hij, in het middaguur, toen
de zon op de kinderkamer stond en het daar
erg warm en slaperig was, „we moeten het bij
Mirabella-Sophie op een of andere manier goed
maken, dat de kinderen haar verjaardag zoo
wreed vergeten hebben. Ze heeft niet één
cadeautje gekregen, en van een feest is heele
maal geen sprake. Laten wij nu vannacht na
twaalven, wanneer zooals jullie allemaal weet,
de poppen tot leven kunnen komen, een partij
geven vooh Mirabella en laten we Klaas Vaak
vragen of hij voor wat cadeautjes zorgen wil."
Dat juichten de poppen natuurlijk erg toe.
Clown nam de leiding op zich. In de scheme
ring wist hij het Zandmannetje te treffen, dat
juist door het huis sloop erf toen Klaas hoorde
wat er aan de hand was, wilde hij gaarne mee
werken om die lieve Mirabella nog een prettig
uurtje te bezorgen. Hij zou uit Droomland wel
wat mooie cadeautjes meebrengen.
Toen het donker geworden was, gingen Ank,
Lot en Loes naar bed en sliepen weldra. Mira
bella lag in haar doos en probeerde zichzelf in
slaap te huilen. Nog nooit had ze zich zóó on
gelukkig gevoeld.
Maar toen het klokke twaalf geworden was
en de maan zilverig licht wierp in de kinderka-
Neen, dat is niet in de zomermaanden ge
beurd, wat jullie hier op dit plaatje zien
afgebeeld. Dat was in het hartje van den
winter en dan nog in het hooge Noorden,
waar het veel harder en langer vriest dan
bij ons.
De dieren die hier op het plaatje ver-
eenigd zijn, hebben om de verveling van de
lange wintermaanden te verdrijven, maar
ook om eens lekker warm te worden, een
wedstrijd in het schaatsen uitgeschreven.
Het ging er strikt eerlijk toe. Eerst kwam
een ploeg kleine dieren aan de beurt, zooals
eekhoorns, konijnen, dassen en muizen. De
vossen en de beren maakten vanwege hun
grootte, een afzonderlijke groep uit.
Moeder Beer en haar zoon, die nog te klein
was om mee te doen, hielden het touw aan
de eindstreep vast.
Eerst hadden de kleine dieren gereden.
Mijnheer Pluimstaart was als overwinnaar
uit een spannende schouder-aan-schouder-
ren te voorschijn gekomen. Nu kwamen de
grooten aan de beurt.
Mijnheer Beer was in goede conditie. Hij
had lang geoefend en geen kon er zulke
lange slagen maken als hij, maar ook
Reintje de Vos mocht er zijn, want deze was
zoo snel als water. De toeschouwers begre
pen dan ook al terstond, dat deze twee die
ren de favorieten waren en dat een van hen
beiden als overwinnaar uit den strijd te
voorschijn moest komen.
Twee kraaien zorgden voor de leiding van
den wedstrijd, als zij twee keer gekrast
hadden, beteekende dit dat de deelnemers
konden vertrekken. De kraaien vlogen het
geheele traject mee om te zien of de wed
strijdregels niet overtreden werden.
Mijnheer Beer had al spoedig de leiding,
doch Reintje de Vos volgde hem op zijn hie
len. Zij werden luide door de andere dieren
aangemoedigd. Hoe snel Reintje echter ook
mocht zijn, hij bleek toch niet tegen de
forsche slagen van mijnheer de Beer opge
wassen en hij moest het zich laten welge
vallen. dat deze als nummer een de streep
voorbijging.
De familie Beer was zoo opgetogen over
het succes van haar stamhouder, dat zij een
groot feest hielden, waarop ook Reintje de
Vos werd uitgenoodigd en naast mijnheer
Beer de gelukwenschen van de andere dieren
in ontvangst mocht nemen.
mer, toen stapte Clown van zijn plank, liep
naar de doos toe en vatte Mirabella-Sophie bij
de hand. „Ga maar mee", zei hij, „wij hebben
een verrassing voor je!"
Verbaasd gehoorzaamde de pop. Maar toen ze
in de kinderkamer keek sloeg ze de handjes in
een van verbazing, want daar stond in het mid
den een lange tafel, feestelijk gedekt en alle
poppen zaten er omheen geschaard. Haar stoel
cn plaats waren met bloemen versierd. En met
een „Lang zal ze leven in de Gloria" werd ze
ontvangen!
Ja, toen begon er een echt feest.. Clown hield
een toespraak en telkens overhandigde hij haar
daarbij een cadeautje. Ze kreeg een beeldig ket
tinkje en een armbandje, een peuterig-klein
fleschje odeur, een zijden kussentje voor onder
het hoofd, en nog veel meer. O. wat keek die
Mirabella-Sophie nu gelukkig! Klaas Vaak had
er ook voor gezorgd, dat er allerlei lekkers op
tafel stond, want in Droomland heb je de taar
ten maar voor het grijpen en de limonade kun
je aan een aparten pomp tappen. Je begrijpt dus
dat de Zandman gezorgd had. dat er genoeg was.
Dat werd me een smulpartij. En pi-et dat ze
maakten! Jan Courage zong zeemansliedjes,
voor. Clown vertelde geschiedenissen en al het
andere speelgoed verhaalde ook beurt om beurt
iets uit hun leven. De nacht vloog om
Maar weet je wat die slimme Klaas Vaak on
derwijl deed? Hij stuurde Ank en Lot en Loes
ieder een droom, waarin hij haar vertelde, dat
pop Mirabella-Sophie dien dag tien jaar was
geworden. En alle drie werden ze des morgens
vol berouw en schrik over zóóveel vergeetachtig
heid wakker. Ze renden dadelijk naar de kinder
kamer en vroegen Mirabella wel duizend keer
excuus en het spreekt vanzelf dat ze haar nog
een extra-mooi feest beloofden op den eerst-
volgenden vrijen middag.
En zoo werd de verjaardag van de mooiste
pop uit de kinderkamer toch nog gevierd!
AVONTUREN VAN GERR1T
DE KRAAI.
Jopie ontdekte achter in den tuin in een hoo-
gen boom een kraaiennest. Het nest zien en er
naar toe klimmen was het werk van een oogen-
blik. Nieuwsgierig keek hij. er in en ontdekte
dirie jonge vogeltjes, nog geheel kaal, waar
schijnlijk een paar diagen geleden pas geboren.
De moeder vloog angstig heen en weèr, maar
Jopie was heelemaal niet van plan de vogels
kwaad te doen. Hij ging dan ook weer gauw
naar beneden.
De eerste visite aan het nest werd door meer
dere gevolgd, ja er ging eigenlijk geen dtag voor
bij of hij klom even naar het nest om er een
kijkje te nemen.
De oude vogels begrepen ai heel spoedig, dat
hun kinderen veilig waren en zij vlogen heele
maal niet meer angstig van het nest af als h!j
kwam. De jonge kraaien kenden hem dan ook
weldra, en Jopie bracht altijd wat lekkers voor
hen mee.
Toen de vogeltjes opgroeiden en leerden vlie
gen, kwamen zij naar hem toe, als hij met uitge
strekte hand aohter in den tuin ging staan en
hen floot. Een van de drie. die Jopie den naam
Gerrit had gegeven, was echter tammer en aan
hankelijker dun de twee anderen .Deze vlogen
ook al gauw weg. maar Gerrit bleef trouw bij
Jopie. Op het laatst liep hij hem zelfs in huis
achterna.
Het duurde niet heel lang of hij kende alle
huisgenooten en ging ook 's nachts niet meer in
het nest slapen, maar in een hokje, dat Jopie
voor hem gemaakt had. met een stevigen stok
er in, waar hij op kon zitten Dat hokje, dat niet
afgesloten werd, hing in Jopie's kamertje, want
Gerrit wilde nergens anders slapen dan bij zijn
vriendje, 's Morgens als het licht werd en Gerrit
vond, dat Jopie wakker moest worden, kwam
hij zijn hokje uit, vloog op het kussen van Jopie
en pikte hem zachtjes in zijn gezicht, terwijl b!J
riep; „Piep, piep!"
Naarmate hij ouder werd veranderde ook zijn
geluid en hü riep uit: „Krauw, krauw". Dikwijls
was het echter nog veel te vroeg om op te staan
en dan zei Jopie: „Nee, Gerrit, ga gauw sla
pen". Gehoorzaam liet hij Jopie öian met rust,
tot hü den wekker hoorde afloopen, dat geluid
kende hij natuurlijk al heel gauw, maar dan
was Gerrit ook niet meer te houden. Zoo gauw.
Jopie beneden kwam kreeg Gerrit dadelük een
bakje met frisch water en wat beschuit er in.
Zoo groeide Gerrit op als vriendje van al de
huisgenooten en hü leerde van lieverlede eenige
andere woorden spreken. „Hallo", was het eer
ste, dat hü duidelijk verstaanbaar kon zeggen,
daarna: „diank-je", wat heel grappig klonk. Gaf
Jopie hem iets, dan riep hij dadelijk, zijn kopje
schuinhoudend en hem met zijn zwarte kraal
oogje* euitia aankijkend: „Dank-je!"
Maar Idj had ook zün ondeugden, waarvan er
een nogal lastig was. Hü hield erg veel van alles
wat blonk. Een vingerhoed, een ring of iets der-
gelyks was heelemaal niet veilig voor hem en
het duurde vrij lang eer Jopie het plekje te we
ten kwam, waar hü alles verstopte. Wat een
massa dingen kwamen er nu voor den dag,
voorwerpen waar iedereen in huis naar had ge
zocht. Was er nu in het vervolg iets zoek, dan
keek Jopie maar in de schuilplaats en haalde
het verloren voorwerp er weder uit te voor
schijn.
Een van zijn andere kwajongensstreken was,
dat hij niet hield van nat waschgoed buiten op
de drooglijn. Als er ergens in de buurt in een
tuin goed te dirogen hing, vloog hij er op af en
trok de waschknüpers van het goed, zoodat dit
op den grond viel. Niet voordat alle knijpers er
af waren had hij rust. Je begrijpt, dit gaf met
de buren wel eens onaangenaamheden, maar
aan den anderen kant was hü zoo grappig, dat
je niet kwaad op hem kon worden.
Eens op een heeien kouden morgen in Decem
ber was het een spektakel van je welste in den
tuin. Gerrit was naar buiten gevlogen, had alle
vogels uit de buurt bij elkaar geschreeuwd en
hun een groot stuk brood, dat hü hier of daar
gestolen had, gegeven. Jopie moest daar natuur
lijk om lachen en haalde zün moeder er bü om
cat leven aan te zien. Jopie ging naar buiten
om het brood in kleine stukjes te breken, want
er werden heele veldslagen genet
leder vogeltje zoo'n honger had en
voor zich alleen wilde hebben.
Jopie ging weer naar binnen en keek»
het raam wat er verder gebeuren zon.
meestal waren de kleinere vogels heelena
op Gerrit gesteld. Deze bleef echter in
zitten roepen en lekken, zoodat er sti
vogels uit de buurt kwamen aanvlieg®
leek wel alsof hü hun toeriep: „Heb je
hier is eten". Dit ceed hü voortaan iede
net zoo lang als de winter duurde en <fe
hard bevroren was.
Als hü zelf hen;; r of dorst had, vloog 1
de kamer, nam de kleine tafelbel in zijn
belde. Dat had hü van de menschen gel®
die wat noocóg luidden. belden zü.
Het meisje, natuurlijk denkende, dat
moeder belde, kwam dan naar binnen. En
de deur epen ging riep Gerrit: ..Dank-je,
je!" waarop zü hem lachend iets te etet
drinken gaf.
Zoo is onze Gerrit een echte grappa
en alle huisgenooten hopen, dat hü rxg
lang bü hen zal blijven.
DE JONGENSBOOM.
In een groote boomgaard stonder
appelboomen. De boer van wien de
gaard was, had allerlei soorten appelb
laten planten, groote. kleine, met
appels, met gele appels en wijd en 2J
ren de appels van Boer Zwart beroemd
hij had ook een zeer bijzonderen ba
zijn boomgaard en wie een appel vj
boom kreeg moest bekennen, dat I
nooit zooiets fijns had gegeten.
Precies op 1 September van
waren de appels rijp, goed goudgesl
rijp om geplukt te worden. En dat
juist zoo goed uit, want precies op
tember kwam er ieder jaar een w
den trein.mee, waarin een clubje
zaten, die de eerste week van Sepl
boer Zwart kwamen doorbrengen.
ten tusschen de vruchtboomen in
ren en van de appels plukken en
veel zij wilden. En omdat er op 1
nog geen appels rijp waren dan juli
den jongensboom. was het een wee
het eerst een appel te pakken ha.
De Knor oiiom, van ai*
boomen. maar hij hield ook van d<
en hij vond het altijd de prettij
van het heele jaar, als de club J>
hem kampeerde.
En ook nu had hij in den vroegen!
van 1 September zijn zware paard
groote boerenkar gespannen en was
het stationnetje gereden van de
zijnde stad. Precies op tijd was de treS
nengestoomd en de jongens, die naii
konden wachten tot de trein gehe
stond, waren naar boer Zwart toegeb
hadden allen een plaatsje in den
'^overd.
^Nadat zij hun tenten hadden opgezei
de tocht naar den jongensboom om
men, maar stel je hun verbazing voor
zij aan de onderste takken prachtig*
appels zagen hangen, maar niet de
zooals zij andere jaren hadden gi
maar appels, die leder duidelijk den
droegen van een der jongens. De boer
lachen toen hij de verbazing van de j<
zag en dadelijk wilden zij weten hoe he
gelijk was dat de appelen een naam
gen.
De boer vertelde hun toen, dat hij
de appelen nog groen waren, in pap
namen van zijn vrienden had uitgeka
op de appels had geplakt. De zon, die
het mooie kleurtje zorgt had ook m
plicht gedaan, maar waar het papier
gezeten, waren de zonnestralen niet
gedrongen en deze plekken waren dus
groen gebléven.
De jongens aten geen van allen den
met hun naam op, doch lieten hem
aan iedereen zien. Maar ook appels
naam van den jongensboom hadden
zich, want het was zoo'n overvloedig
jaar. dat zij nog niet een derde deel v
appels hadden kunnen verschalken.
Op het bijgaande prentje zijn negen stuk
ken afgebeeld. Plak het geheel eerst op een
stuk niet al te dik karton. Vervolgens moeten
de negen stukken worden uitgeknipt en zoo
danig neergelegd, dat zij een vierkant vor
men, waarin ruitvormig 12 blokjes komen,
zooals de kleine teekening laat zien.
