Sbvfo
/*y
lisWïcM'-
BLUE BAND
ftoTj a&Hjd
Brabantsche brieven.
Koleninvoer in België.
Boterinvoer in Duitschland.
Brand in een hooiperserij
te Raamsdonk.
tusschen
BLUE BAND
andere soorten, doch een zeer
groot verschil in kwaliteit.
Versch gekarnd met 2570
allerfijnste Roomboter
onder Rijkscontrole.
Ulvenhout, 26 Juli 1932.
Menier.
Aan d'n kleinen Dré zal
't leggen of er van dit
briefke-n-ietske terecht
komt! 'k Zeg 't oew maar
op veurhaand, waant as Dré
III op Ulvenhout is. loopt
't meeste in de wèèr!
Ons boske is mee vakaan-
sie uit d'n Oirwenbosch ge
komen. In gin tijen ha'k
wa van 'm geheurd. En van-
weuges de schrikkelijke druk
kes op d'n hof in deuzen
tijd. 'k heb er oew ver-
leejen week 'n paar woord
jes over geschreven, had
'k 'm in lange nie bezocht, 'k Weet dat ie op ,,St. Louis"
goed besteed is, dus zurgen hoefde-n-ik-nie over 'm te
hebben.
De eerwaarde Broeders zijn over 'm tevrejen. da's
veur 't eerst van m'n leven da'k zoowiets ooit van m'n
kleinzeuntje heurde en ik vroeg dan ok dalijk indertijd:
„Broeder, hij is tooh... eh... goed gezond, hoop ik?"
„As 'n vischke-n-in 't water." zee Broeder-Overste, die
van al z'n vierhonderd lieveneerbeesjes persies op de
hoogte is: ,,'t is 'n reuze-boske. Dré!"
En toen 'k later aan Dré III vroeg: „Kunde goed
mee Broeder-Overste opsohieten?" toen gaf ie mee
'n strak- ernstigg ezicht ten antwoord: „reuze-fent. opa!
Da klopte daar dus as 'n bus en ik was, tot-en-met-
gerust, weer op Ulvenhout aangefietst.
Maar veur 'n paar weken schreef ie dan:
„Lieve Opa en Opoe.
Fijn! Onze kofers staan al op een reit je op de slaap
zalen achter mekaar, net van die kleine goederentrein
tjes zijn datte en al de rommel die wij niet meer noodig
hebben dee erste veertien dagen mikken wij derin. Dat
wil zeggen Opa alsdat de vakansie voor de poort staat!
Hoera! (En toen 'n groote inktvlak. Hij had z'n pen
deur de tafel gedouwen).
Opa, ik heb aan de klasbroeder gevraagd ga ik over en
toen heeft hij aan mijn weer gevraagd waarom en toen
heb ik gezeid daarom want als ik overga dan krijg ik
een viets van Dré I. Ja, Opa, ze kennen U hier uit den
luidspiekert zie je en als ik Dré I zeg, weten ze gauwer
wie ik bedoel as dat ik zegt Opa.
Toen lachte de broeder maar toen wis ik nog niks
en toen dacht ik lach als je begraven wordt, maar ik
zei dat niet ik zei toen nou broeder als u het zegt, dan
blijft het tusschen ons tweeje en Dré I en de vietsen-
verkooper. Zeg nou maar gauw ja dan breng ik na de
vakansie een sakkie lekkere sigaren mee van Opa Is
dat goed Opa. Ja hè? Toen ik dat belooft had lachte
hij nog erger die lacht altijd en toen heeft hij aan mijn
oor getrokken en gezeit alsdat hij er nog eens over den
ken moest en dat ik maar eens ekstra moest bidden en
mijn best doen. Allemaal goed en wel ze ik maar als ik
blijf zitten en dus geen viets krijgt, is dat allemaal werk
voor niks en toen lachte de broeder zoo hart dat ik
maar ben gaan voetballen, want ik ben hier de kieper
'op onze koer zie je en met hem schoot ik toch niet op.
Toen kwam Broeder-Overste over de plaats gekuiert
en liep ik gauw uit den kool en toen maakte dat jog
van Bastianen gauw gelijk en stond het 99. Maar ons
elftal heeft dat kooltje niet geteld en heeft de klas
broeder zoolang gekiept.
Broederoversten zei ikke ga ik over asteblieft? Toen
krapte hij onder zijn zwart petje zonder klep en vroeg
waarom. Als je wat moet weten zeggen de groote men-
sohen altijd waarom geloof ik. Ik vertelde hem wrat er
voor mijn op het spel stond en zei toe nou u weet het
best. Heb je goed je best gedaan vroeg hij. Door mekaar
zei ik. Wat is dat vroeg hij toen weer. Dan weer eens
wel en dan weer eens niet, zei ik. Toen draaide broeder
overste zyn eigen om en nieste en ik zei santee, want
ik moet hem tot vriend houwen dees dagen snap u.
Opa, ze zeggen het mijn niet ofdat ik overga. Kom
U nou eens over op de viets en vraag U het dan eens,
want ik zou toch zoo graag vietsen in de vankansie
op mijn eigen karretje en dan kan U hem alvast gaan
koopen. Aan U zeggen ze het wel denk ik. En dan hoeft
U aan mijn niks te zeggen. Als U dan maar een oogje
knipt tegen mijn, dan weet ik genoegt! Ik mag toch
komen hè met de vakansie anders heb ik nog niks. Ja,
van U mag ik wel maar van Opoe zie je, die heeft laast
gezeid alsdat... Ik zal maar geen ouden koeien uit de
sloot halen. U weet het ook nog wel denk ik! Maar zij
meent het nooit zoo erg als ze zeit hè Opa. Weet U wat?
Breng U uit de stad een kadootje mee voor haar en
zeg dan als Dré III mag komen, krijg je ditte van mijn,
anders beslist niet. Maar laat ditte niet aan der lezen
Opa, anders bennen wij allebei weg met ons kunsie. En
zeg U ook maar Dré III is tegenswoordig vreezei ijk kal-
lem of zoo iets.
Zie ik U gauw bier Opa? Toe nou, Ik zit op heeten
kooien, aar denk eraan astublief een oogje te knip
pen als de zaak voor den bakker is. Opa ik schei er af
zou U zeggen, warft de broeder komt de brieven ophaalen
dan kunnen ze nog mee met de busligting van achten!
Veel groeten van U liefhebbende kleinzoon
Dré IIL
en ook aan opoe. opa. Denk daarom alstuwblief!
Amico, ik heb m'n eigen bedooid mee da briefke. Twee
vellekes aan vier kaantjes vol en op 't lest was 't haast
nie meer te lezen vanweuges de „busligting" denk ik.
En wa zoude gij gedaan emmen, amico?
Gegaan natuurlijk!
't Wier Zondagnademniddags goei droog weer en 'k
ben ai d'n weerlicht op den Ouwenbosch aangestampt
En... 'k heb kunnen knipoogen horre!
„De zaak was veur d'n bakker," zooas Dré III zegt.
Hij brocht me weg tot aan de voordeur en op 't
aller-allerleste oogenblikske knipte-n-ik 'n oogske naar
'm en meteen sting ie op z'n handen teugen d'n muur.
Eén zonneke was z'n gezicht, 't Geluk schoot uit z'n
oogskes as 't licht uit de sterrekes en alleen om da-d-'s
te zien, amico, daar zouw ik de reis naar d'n Ouwen
bosch veur kunnen ondernemen!
En toen ik aan da broederke vroeg, d'n dieë die altij
zoow lacht volgens d'n Dré en da's waar! maar
toen ik vroeg „wa denkte 'r van Broeder, gaat da
schoefeltje van ons over," toen... toen knipte-n-ie 'n
ogske naar me en toen hebben me staan schateren,
staan schateren, ollee, wa kan 'nen grooten mensch
soms veul plazier beleven van zo'n klin, gezond en le
venslustig schobbenjakske! D'n broeder had natuurlijk
zijn briefke gelezen. En op d'n dag da z'nen vakansie
begon, z'n fietske stond al lang en breed op 't op-
kamerke, splunternuuw en glaanzend onder 'n ouw
laken da'k van Trui gekregen had, toen kon ik m'n
eigen nie langer inhouwen en 'k zee: „Trui d'r kan
gebeuren wat 'r wil, maar...
Verder kwam ik nie. „Oow lieve Kripsaus". viel
Trui uit. „wat hangt 'r nauw weer boven m'nen kop!"
..Niks," zee ik: „houwt oewen slaai-emmer maar
dicht, ik gaai vandaag ons boske halen uit d'n Ouwen
bosch en 'k neem z'n fietske mee."
„Daar hedde 't," stelde Trui vast: „motte soms de
beenen breken, om mee twee fietsen op weg te gaan;
zijde nouw heelegaar getikt of hoe hek ik 't mee jouw?"
„Da's dan afgesproken," antwoordde-n-ik, „dan mot
Teun maar mee d'n wagel gaan vandaag en 'k smeer
de naar den stal om m'n fiets op te pompen.
Sodemearel, da was 'nen stamp, mee zo'n laag fiets
ke aan de hand. 'k Kreeg er pijn van in m'n lenden.
Maar 'k ben er prontjes gekomen.
'k Zette 't nuuwe fietske in de hal en toen 'k van
d'n portier vernam da Dré aan d'n rijstepap zat, toen
stapte-n-ik achter mekaar naar d'n refter, waar zo'n
paarhonderd lepels in de. papborden ekserseerden mee
'n lawijd of e 'nen trein over 'n ijzeren brug denderde.
Wa dee ons boske kollesaal z'n best!
'k Had dalijk spijt dat er veur schraansen gin pun
ten worren gegeven op de maandrapportendan was
't veur hum heel wa gemakkelijker om elk jaar over
te gaan.
Eerst keek 'r 's ©ene opzijn, tusschen 2 happen pap
deur, toen keken 'n paar anderen, omdat d'n eerste
had gekeken en zoow schoof de belaankstelling op:
van pap-eter tot pap-eter, tot eindelijk m'n kleinzeun
tje ok 's opkeek enmee d'n lepel in z'n hand op
me-naf kwam gesturmd. De rystekorrels hingen aan
z'nen toet, ééne zat 'r in z'n wenkbrauwen. En mee
éenen sprong zat ie in m'n nek en vroeg: „Kom u
mijn halen, opa?"
„Ja, boske!
„Fijn!" en 'k docht dat ie me de ooren van m'nen
kop wrong.
„Opa?"
„Ja, manneke?"
„Heb u... de fiets gekocht?"
„Ga nouw eerst oewen pap op-eten en oew eigen
klaarmaken veur de reis, dan zullen me onderweuge
wel verders zien." en meteen zette-n-ik dieën blok
vleesch op d'n vloer.
„Opa?"
•Ja?"
,,'t Mag grust 'n tweedhaadsie zijn, hoor!"
„Mars, smeert 'm naar d'n pap."
Eindelijk waren me geried.
De groote koffer was naar Amsterdam, naar m'nen
zeun, en as bagage nam ie 'n klein, biezen valieske
mee, „me foetbalkoffertje" noemt ie da. was erg
gaauw klaar mee z'n afscheid, hij zwaaide 't valieske
boven z'n hoofd en riep: „seluu!" en wij op stap.
En toen me-n-in d'n gang kwamen, in de hal, en ie
't splunternuuwe fietske zag staan, toen schrok ie 'n
bietje.
„Fijn karretje, opa," zae-t-ie plechtig.
„Reuzefietske," knikte-n-ik.
„Dubbele remmen?"
Ik knikte.
Toen most ie 'r 's aan voelen en veurzichtig. of 't
'n poeske was, aaide-n-ie 't.
„Net mijn maat," zee-t-le toen weer: ,maar veel te
duur, denk u ook niet, op?"
„Veul geld," zee ik seerjeus.
,,'k Ben net zoo blij met 'n goed tweedehandsje,"
zee-t-ie doodernstig.
„Ia dat waar?" vroeg ik.
„Ikke wel!"
„Maar van wie is da fietske?" zee d'n broeder-por
tier eindelijk, die er alles van wist: „is 't van één van
onze jongens, Dré?"
,,'k Weet niet," zee Dré: ,,'k heb dat karjetje nog
nooit gezien hier.'
„En witte gy ok, broeder, van wie 't is?" vroeg
ik toen kwansuis.
„Neeë," schudde d'n broeder mee z'n hoofd: „nooit
gezien hier!"
„Witte wa, Dré," stelde-n-ik oen veur: „pas 't 's aan!"
Toen ging 'm langzamerhand 'n lichtje op.
Z'n oogskes wieren wa kleiner. Hij keek naar d'n
broeder, naar de fiets, naar mijn en toen... toen kon 'k
't toch nie langer veur me houwen en zee:„stap maar op
't is jouw fiets, pruleman!"
Z'n valieske viel uit z'n handen. Hij wouw naar de
fieis loopen, toen naar mijn, toen weer naar de fiets,
maar kwam nie van z'n plots af. Eindelijk nam ie 'nen
spuug en veur d'n tweeden keer zat ie op m'nen i.ek
en... d' broeder mocht 't nie heuren flusterde-n-ie
heesch van opwinding in m'n oor: „lieve, zoete, lieve,
goeiet opa van mijn!" En hij klemde z'n steuvlge
pootjes in m'n middel, da 'k 't er kepleet benaauwd van
kreeg. Ocherm, wa was da jeng gelukkig. Zoowiets
is oew tien fietskes wèèrd, om da te zien.
Toen gaauw afscheid genomen van d'n broeder-por
tier en daar trapten me samen op Ulvenhout af. „Dré I
en Dré III op 't stalen pèèrd. Wa belde-n-ie! Kijk 'm
remmen, opa." en dan fietste-n-ie weer naar veur en
liet mijn bij-komen. Afijn, ge kunt oew de rest wel
denken.
Nouw hee-t-ie hier ok nog 'n voetbalklub opgericht.
Nouw en dan rinkelen de glasscherven over den weg.
D'n Jaan, onze veldwachter, hee drukke dagen! Is
hier kind-in-hulsAfijn, daar heurde misschient nog
wel wa van.
Veul groeten van Trui, die heel d'n dag d'r hart
vashoudt, naar ze zeet, 'n seluutje van Dré in en as
altij, gin horke minder van oewen toet a voe
Nog meer contingenteerlog
In verband met de maatregelen, die de Belgische
regeering overweegt, met het doel aan de binnen-
landsche steenkolenproductie een ruimer afzetgebied
te verzekeren, heb ik, aldus de corr. der N.R.Crt., on-
langs gewag gemaakt van een mogelijke verscher
ping van de contingenteenng van den invoer van
vreemde steenkolen. Thans wordt in sommige han
delskringen verzekerd, dat het plan bestaat het per.
centage van den buitenlandschen koleninvoer van 53
op 30 pet. te brengen. Niet alleen de Duitsche, maar
ook de Nederlandsche steenkolenhandel zal door de
zen maatregel zeer ernstig worden benadeeld. Ver
schillende Antwerpsche lichamen, die bij den kolen
handel en de binnenscheepvaart belang hebben, tele
grafeerden Donderdag aan minister-president Renkin,
en vestigden zijn aandacht op het feit, dat een der
gelijke maatregel een ramp zou beteekenen voor een
aanzienlijk deel van den reeds zoo zwaar beproefden
Antwerpschen handel en voor de schipperij.
Ook vraagt men zich in de Scheldestad af hoe de
Belgische regeering een maatregel als deze zal weten
overeen te brengen met den geest en de bepalingen
van het Nederlandsch—Belgische accoord.
Wat de Duitsche landbouw verlangt
In verband met de aanstaande nieuwe regeling van
den boterinvoer deelt de rijkslandbond mede, dat in
de eerste helft van 1932 35.405 ton boter in Duitsch
land zijn ingevoerd, tegen 46.532 ton in de eerste helft
van het. vorige jaar. Dit beteekent een vermindering
van den invoer met 23.9 pet. Een beperking van den
invoer op twee derden van den invoer van het vorige
jaar zou dientengevolge slechts een zeer onwezenlijke
beperking van de te verwachten verderen boterinvoer
beteekenen. De landbouw verlangt daarom een maxi
mum invoercontingent van 50.000 ton of ongeveer de
helft van den boterinvoer van verleden jaar.
Een mlllioen K.G. hooi verbrand.
Gistermorgen is brand uitgebroken in de hooiperserij
van de firma Lankhuyzen en van Dongen, staande
nabij het station te Raamsdonk (dorp).
Door een felle Zuid-Westenwind aangewakkerd en
de licht brandbare stof, stond het groote van hout op-
getrokken gebouw in een oogwenk in lichte laaie.
Burgemeester Moons, die spoedig ter plaatse was.
requireerde daarom onmiddellijk de brandweer uit
Waalwijk en die uit Waspik.
De auto-brandspuit van Waadwijk was spoedig ter
plaatse en begon met een aantal stralen de rieten
daken in de omgeving nat te houden, wat zeer nood
zakelijk was aangezien een vonkenregen zoo nu en dan
op de daken terechtkwam.
De brandweer van Raamsdonk 'dorp) en van Raam*
donkveer hebben nog getracht het nieuwe gedeelte vej
de hooiperserij te redden, doch mochten daarin, ondanks
hard werken, niet slagen.
Een voerman. A. Konings. die een kar hooi in i&'ó
gebouw stortd t« en j^,.. 1
holpen door eenige personen, nog juist met ?.«x>r vèk
moeite het brandend gebouw verlaten.
Een vat benzine, dat in de nabijheid lag. vloog md
een donderend geraas de lucht in, evenwel zonder on
gelukken te veroorzaken.
Van het geheele gebouw is niets meer te zien.
ooit had kunnen begaan. U zult er gauw genoeg achter
komen, dat ik het bij het rechte eind heb. Ik vertelde
uw dochtej niet alles wat ik wist."
„Scheer je weg, lieve jongen," verzocht Ebherton on
verstoorbaar.
„Zooals u wilt", antwoordde Pike. „Ik ga; dat wil zeg
gen rechtstreeks naar de politie, meneer Etherton."
Lucas Etherton keek Getehrfield aan toen de deur
zich achter den ontslagen secretaris sloot.
„Dit," zei hij bedaard, „is precies wat ik verwachtte.
En hoe eerder het gebeurt hoe beter."
HOOFDSTUK VEL
Het onderzoek begint.
Het leek Letty buitengewoon merkwaardig, dat, na
dat Pike snel weggeloopen en verdwenen was, alles zijn
gewonen gang bleef gaan. Haar vader maakte geen
verdere toespelingen op wat er gebeurd was en na nog
een uurtje met zijn gast gepraat te hebben, zonder dat
hij, noch Getherfield Sir Oheville's dood en de mogelijke
gevolgen daarvan hadden aangevoerd, ging hij naar de
fabriek, met de mededeeling. dat hij tegen etenstijd zou
thuis komen. Spoedig daarop vertrok ook Getherfield
en Letty bleef alleen. Ze zou Marston dezen middag wel
niet kunnen spreken, hij zou genoeg te doen hebben
op de „Grange".
Na het eten kwam de nieuwe baronet bij hen binnen-
loopen. Hij zag er ontstemd en moe uit.
„En, meneer Etherton. wat denkt u van de zaak?"
barstte hij uit. „Weet u dat het inqueet morgenochtend
op de „Grange" zal worden gehouden?"
„Ja, dat weet ik," zei Etherton rustig. „Ze hebben mij
gevraagd tegenwoordig te zijn. Wat is er mee?"
„Nu, mijn moeder vindt, dat wij hulp van een rechts
geleerde moeten hebben," antwoordde Marston. „Daar
om ben ik naar Birch, den advocaat in Hallithwaite ge
reden om hem te zeggen dat hij komen moest. Dat zal
ook wel gebeuren, hij zal wel als getuige opgeroepen
worden. Maar wat denkt u dat de kerel zegt, 't is haast
niet te gelooven."
„Nu, wat dan?" vroeg Etherton.
„Birch verklaart, dat hij niet voor de belangen van
mijn moeder wil opkomen." zei Marston verontwaardigd.
„Hij beweerde dat hij voor een bepaald feit een belang
rijke getuige zal zijn; maar hij besohouwde het, na de
inlichtingen die hij gekregen had, als zijn plicht de be
langen van zijn overleden cliënt te behartigen. En dat.
terwijl hij jarenlang onze familieadvocaat Is geweest!
En het mooiste is, dat hy liet doorschemeren dat hij
verdenking tegen mijn moeder koestert. Ik had groote
lust hem een pak slaag te geven."
„Zei hij niet wat voor inliohtingen hij gekregen had?"
vroeg Etherton.
„Neen. Ik vroeg hem er naar, maar hij draaide er om
heen en liet niets los." antwoordde Marston, die kookte
van woede. „Ik vind zijn manier van doen alles behalve
fair hij zei. dat de omstandigheden waaronder Slr
Cheville den dood vond, zoo geheimzinnig waren, dat
hij weigerde voor iemand of iets anders op te komen,
dan voor de belangen van den overledene. Wat voor
belangen zou hij bedoelen?"
„Dat zal wel blijken," meende Etherton. „Maar je
moet wel hulp van een advocaat hebben. Mijn advo
caat, Sindal, is een hoogst betrouwbaar man. Ik zal
hem' opbellen, als je er wat voor voelt en hem vragen
het onderzoek bij te wonen als vertegenwoordiger van
mevrouw Stanbury. Wat dacht je daarvan"
„Ik zou het buitengewoon prettig vinden," verklaar
de Marston merkbaar opgelucht. „Ik ben een boon,
als ik begrijp wat dat allemaal beteekent."
Etherton ging naar de telefoon en Letty stond uit
haar stoel op en liep naar den jongen man.
„Marston," zei ze. „Wat zie je er verstoord uit!"
„Dat ben ik ook," antwoordde hij. „Die kerel Eirch
heusch Ltty, ik had groote zin om een klap in zijn
gezicht te geven. Als hij nu maar precies had gezegd
wat hij dacht... maar dat deed hij niet. Niets dan toe
spelingen en vage opmerkingen. Wat zou er toch met
hem en de politie zijn, ik begin langzamerhand te
denken, dat er iets heel geheimzinnigs achter steekt."
„Wat heeft de politie dan gedaan of gezegd?" vroeg
Letty.
„Het is niet zoozeer wat die kerels zeggen of doen."
gaf Marston ten antwoord, „maar het is alleen de
vervelende manier waarop ze om ons huis heen hangen
en ledereen ondervragen. Ik geloof niet, dat het zoo in
gewikkeld is Ik ben van dezelfde opinie als mijn
moeder: de oude heer is op dat voetpad uitgegleden
en naar beneden gevallen. Dat Is toch heel waarschijn
lijk? Die lui maken een drukte van belang om niets.
Ik ben vanmiddag naar de Zwarte Klip gegaan en
ze wilden me niet eens bij de plaats toelaten waar hij
gevallen is. Ze hebben het stuk grond afgezet en agen
ten zorgen er voor dat daar niemand komt. Er is
zachte grond op het pad en ze zoeken naar voetsporen."
„Je moet niet vergeten," merkte Letty op, „dat Sir
Cheville iedere centimeter van het pad kende. Nam
hij het altijd als hij 's avonds laat uit de club kwam?"
„Ja en hij is vaak genoeg gewaarschuwd," riep
Marston uit. „En nu hy een volkomen verklaarbaar
ongeluk heeft gekregen, zoekt iedereen er iets geheim
zinnigs achter. Ik geloof geen woord van wat March-
mont zegt over de plekken op zyn armen hij kan
die net zoo goed door den val gekregen hebben."
Etherton kwam weer binnen en knikte geruststellend-
„Het is in orde," deelde hij mede. „Sindal komt: hij
zal om half tien op de „Grange" zijn. Het inquest be
gint om tien uur, nietwaar?"
„Ja, om tien uur en ik wou dat het al voorbij was,"
antwoordde Marston. „Maar ik dank u wel, het is een
heele opluchting, dat Sindal komt en toch ik
begrijp niet goed waarom mijn moeder persé juri
dische bijstand wil hebben. In ieder gevalik zal
er wel voor oppassen dat die Birch niets meer van
ons te doen krijgt als alles voorbij is en ik zal hem
wel eens precies vertellen, wat ik van hem denk. Nu
moet ik gaan; ik zie u morgenochtend wel, meneer
Etherton?"
„Je zult ons allebei zien," was het antwoord. „Ik
neem Letty mee." Hij liep met zijn bezoeker mee tot
voor het huis en halverwege het grasveld bleven zij stil
staan. „Ik veronderstel dat je gehoord hebt," vervolg
de Etherton toen, „dat je oom gisteravond naar Birch
ging om zijn testament te teekenen. Heeft Birch nog
gezegd of het geteekend was?"
„Neen, hij zei er geen woord over," vertelde Marston.
„Ik had het van den kolonel gehoord, maar vroeg er
Birch niet naar en hij begon er ook niet over. Als
Sir Cheville zijn testament geteekend heeft, zal Birch
het stuk natuurlijk hebben."
„Kreeg je den Indruk, dat Birch Iets bijzonders weet?
vroeg Etherton.
„Iets weet?" echo-de Marston. „Hij liet het duidelijk
merken, dat hij vol vertrouwen en duistere vermoe
dens is! Maar het was aan den anderen kant allemaal
even vaag!"
„Wij zullen er morgenochtend wel meer van hooren,"
meende Etherton.
Toen Marston weggereden was, bleef hy nóg een
oogenblik in gepeins bij het hek staan, en hij keek
ernstig toen hij weer bij Letty terugkwam.
„Letty," zei hij, „we moeten ons voorbereiden op al
lerlei moeilijkheden door den plotselingen dood van
Sir Cheville. Je zult vreemde dingen morgen hooren
bij het onderzoek."
„Vader," vroeg Letty op nadenkenden toon: „Gelooft
u dat het verstandig is geweest om Pike zoo op staan-
den voet te ontslaan? Hij is een en al wraakzucht nu."
„Het was het beste," antwoordde Etherton langzaam.
.Laat hem zijn beetje kwaad maar dadelijk brouwen -
dan zijn wij eens en voor al van hem af."
„Kan hij werkelijk ernstig kwaad doen?' klonk het
een beetje angstig.
„Die vraag zou ik kunnen beantwoorden, Letty, als
ik wist wat meneer Pike weet. Je hebt gehoord wat
hij zei dat hij je niet alles had verteld. Natuurlijk
had hij dat niet. Hy vertelde je juist zooveel als met
zijn eigen belangen strookte. Heb geduld tot morgen
ochtend dan zal hij wel alles tegenover den Coroner
loslaten."
,J3ent u niet bang voor uzelf?"
,.Ik?" riep Etherton uit. „Groote genade neen
kind. Bang voor Pike? Neen kind voor niemand
trouwens! Maar je daar maar niet ongerust over
morgen om dezen tijd zullen we heel wat meer weten
dan nu. Maar het zal niet over mij zijn!"
Letty vergezelde den volgenden ochtend haar vader
naar de „Grange". Ze was nog nooit bij de behande
ling van een rechtszaak tegenwoordig geweest, zelfs
niet voor de plaatselijke politie-rechtbank, hoewel
zoowel haar vader als haar peetvader magistraten wa
ren en ze keek met groote belangstelling naar den co
roner, een bejaarden advocaai uit Hallithwaite en zijn
twaalf juryleden, eenvoudige lieden uit de vallei, die
zich in de groote eetzaal hadden geinstalleerd. Het
was stampvol in de betrekkelijk beperkte ruimte, die
gevuld was met autoriteiten, getuigen, advocaten en
een aantal bevoorrechte toeschouwers, die erin ge
slaagd waren toegang tot de zitting te krijgen. Vrij
wel alle notabele personages uit Lithersdale waren er:
de nieuwe baronet en zyn moeder, Gethersfield en
eenige van zijn mede-magistraten: een niet gering
aantal hoogelijk geïnteresseerde dames; en zooveel
pachters en bedienden van den doode, als in de hoeken
van de zaal konden worden samengeperst. En tenslotte
natuurlijk een legertje verslaggevers, belust op sensa-
tioneele onthullingen.
Wordt vervolgd.
