w rtik tlzf f
Bont Allerlei.
rs moeten er vallen".
t
SBH
f mm
Donderdag 4 Augustus
1932. SCHAGER
COURANT.
Tweede blad. No. 9118
Vóór 18 jaren.
ïöggfgf -
urn-
In onze gedachten beleven we weer de benauwende
dagen van eind Juli en begin Augustus 1914. Met het
uur stijgt de dreiging van het steeds wassend oorlogs
gevaar en duizenden, hoe weinig socialistisch gezind
pj overigens mogen zijn, hopen van ganscher harte,
Ut de sociaal-democraten sterk genoeg zullen blijken
cm den vrede te bewaren.
Op één hunner vooral, op den Franschen leider
Jaurès, is veler hoop gevestigd. Een paar schoten uit
de revolver van een verdwaasden jongen man slaan ech
ter aan alle verwachtingen den bodem in.
Zie hier, hoe de heer De Roode, dit gruwelijk feit in
onze herinnering terug roept:
„Een en dertig Juli 1914. In de onbeschrijfelijke
gpanning voor het uitbreken van den oorlog.
Jaurès is met een paar vertegenwoordigers van de
socialistische partij te zevenr uur 's avonds naar het
ministerie van Buitenlandsche Zaken gegaan, om de
regeering van Frankrijk te pressen, alles te doen wat
Jn haar vermogen is om den oorlog te verhinderen.
Hij is teruggekomen in het redactiebureau van de
.JHuraanitè", en gaat met eenige vrienden etep in een
restaurant in de nabijheid. Hij zit voor het open ven
ster, met zijn rug naar de straat, alleen een vitrage-
gordijn hargt tusschen hem en de buitenwereld. Een
jonge man komt naderbij licht het gordijn op en schiet
Jaurès twee revolverkogels in het achterhoofd. Jaurès
zinkt ineen, en is onmiddellijk dood..."
Om den gevallene als mensch en als strijder te tee
kenen, verhaalt de heer De Roode o.a. dit fragment
uit Jaurès' in 1910 verschenen boek „L'armée nou
velle", Het nieuwe leger.
De arbeidersklasse, zoo betoogt hij, behoeft het niet
te vreezen, indien het In waarheid een volksleger is, en
tot alle anderen zegt hij:
Een legerorganisatie, die grootendeels een stuk volks
leven is. staat niet los van de overige instellingen der
gemeenschap. Zij is onvermijdelijk samengeweven met
een sociale politiek van grooten stijl. Zij is een on
derdeel van een uitgebreid program, waarvan alle
elschen met elkander verband houden. Tegelijk met
haar, of zelfs nog eerder, zullen een aantal maatre
gelen worden genomen die de ellende van het volk
zullen verzachten, en dientengevolge de uitbarstingen
Van wanhoop en instinctieve opstandigheid voorkomen,
die nu nog nu en dan gepaard gaan met het opeischen
van zijn rechten. Geef aan de arbeiders een werkelij
ke verzekering tegen de risico's van het leven. Be
scherm hen, verzeker hen. tegen de gevolgen van
ziekte, werkloosheid, invaliditeit, ouderdom. Zorg, dat
als zij moeten overgaan tot staking, hun hart niet reeds
is verbitterd door een overmaat van leed, door de
wanhoop van de ellende, door de dagelijksche onze
kerheid van bestaan. Zorg, dat het kind van den
arbeider werkelijk naar school kan gaan, en er lang
genoeg kan blijven om er wat van mee te nemen dat
ihij niet meer kan verliezen, en de begeerte om zijn
'kennis te vermeerden, om methode en nadenken te
leeren. Geef aan de arbeiders, door de wettelijke be
perking van den arbeidsdag, genoeg vrijen tijd om te
kunnen leven, zoowel in hun gezin als in de open
lucht. Beide zij een bron van zelfbeheersching en even
wicht. Waag een grootsche poging, door samenwerking
van staat en gemeenten, om aan de arbeidersmassa's,
die zoo dikwijls zijn opeengehoopt In krotten, of geëx
ploiteerd door woekerende huiseigenaars, gezonde wo
ningen te verschaffen tegen een niet onoverkomelijken
prijs. Voer naar het voorbeeld van Engeland, maar
op een veel grooter schaal, het wettelijk minimum-loon
in in al de takken van huls-Industrie, waar de arbei-
iitrs en de arbeidsters zich niet kunnen verdedigen door
hn organisaties, en die gelijken op sombere holen,
waar nietgekend leed, zwijgende wanhoop en onver
zoenlijke wrok zich vergaren.
Laat er geen enkel leven zijn dat zich verlaten, ver
loren voelt, en dat in zijn eenzaamheid is gedoemd tot
doodsche gelatenheid of tot woest verzet, steeds gereed
'om Jn dagen van spanning in de opgewondenheid van de
jBtraat zijn onbeheerschten toorn, zijn opgekropten haat
te storten. Laat er in het ingewikkelde leven van de
moderne maatschappij geen enkele verborgen hoek van
ellende ziin. waarin niet een straal van sociale recht
vaardigheid valt. waar de weldaad niet doordringt van
de solidariteit der gemeenschap, een glimp van nieuwe
hoop. Heb den moed, de vergiftige dranken te verhie
lden. die de zenuwen van het volk opzweepen; regel en
verminder, door een nauwsluitend monopolie van pro
ductie, distillatie en verkoop, het alcoholgebruik. Richt
bij uw scholen geneeskundige diensten in. die bij de
kinderen de eerste versohijnselen van erfelijke kwalen
waarnemen en door een doelmatige gezondheidszorg de
werking er van voorkomen. Versterk zoodoende het ze
nuwgestel van de arbeidersklasse. Geef haar vertrou
wen ln dek rachtv an den vooruitgang langs wettelijken
weg, breek de wegen open waarlangs zij als klasse, als
een georganiseerd en vereenigd geheel, toegang ka.n krij
gen tot het moderne grootbezit. Open haar breede en
klare vergezichten. Gebruik geen listen, knoei niet
Neem niet in dagen van staking de daad van een enke
ling. die onmiddellijk door de verstandigste kameraden
wordt verlochend, een brutaal of grof woord, dat dikwijls
meer voorkomt uit onhandigheid dan uit haat, tot voor
wendsel om het gemeenschappelijk optreden terug te
dringen, te breken, dat voor de arbeidersklasse de on
afwijsbare voorwaarde is om te slagen..."
Dan keert Jaurès zich weer tot de arbeiders, niet tot
de loonarbeiders alleen, doch tot alle harde zwoegers
voor een onzeker lot:
Tegenover deze daad van rechtvaardigheid zal het de
plicht van de arbeidersklasse zijn. zich te organiseeren.
zich vrijwillig discipline op te leggen. Het zal ook haar
belang zijn. Zij wint er niets bij, door haar elschen een
brutalen vorm te geven. Niet in de gestalte van een
woesteling moet de proletarische besohaving in de we
reld verschijnen. Daden van vernietiging misleiden de
mensohheid, nog zoo vol wantrouwen voor den zin en de
waarde van de socialistische gedachte, die schepping,
organisatie, levende orde beteekent. Zij geven aan de
prletariërs een vluchtige illusie van kracht, zij houden
hen terug van het zoeken van de werkelijke kracht, die
ligt in de steeds breedere organisatie, in de steeds stel
selmatiger actie.
Het is geen blind optimisme, te beweren dat het pro
letariaat dit meer en meer begrijpt. Hoe meer leden de
vakbeweging wint, des te gemakkelijker is het voor
haar, door den indruk dien iedere massa maakt, door de
aantrekkingskracht die er van uitgaat, de noodlottige
verdeeldheid te voorkomen die knaagt aan het eenige
bezit dat tot nog toe de proletariërs hebben kunnen ver
overen: de macht van gemeenschappelijk optreden..."
Hierbij moeten wij het laten.
De heer De Roode besluit zijn herdenkingsartikel met
deze woorden:
In 1912 zei Mevrouw Poincaré: Wat wij noodig heb
ben is een flinke oorlog; en Jaurès moet uit den weg
worden geruimd... Madame Poincaré is dood; Jaurès
herleeft voor ieder die zijn werk leest.
Wanneer men eens de Interessante gebeurtenissen,
nieuwe ontdekkingen en merkwaardige feiten van één
maand als een kaleidoscoop aan zijn geestesoog laat
voorbijtrekken, staat men verbaasd over hun aantal en
hun verscheidenheid. Het is werkelijk een bonte wereld,
waarin wij leven; dat zien wij o.a. aan:
DE BONTE DRIELING.
Het is niets ongewoons, dat bij huwelijken tusschen
personen van verschillende rassen de kinderen soms een
bijna zuiver type van één dier rassen vertegenwoordi
gen, hoewel gewoonlijk hun huidskleur een mengeling
is van die hunner ouders. Doch een drieling, zooals er
onlangs geboren is in een klein Mexicaansch stadje,
zal wel altijd iets bijzond*w> blijven. Van deze kinderen,
wier moeder een geboren Russin Is, terwijl hun vader
een mulat is, is er een blank en een ander zoo donker
als een volbloed neger, terwijl het derde de lichtbruine
huidskleur heeft, welke in dit geval verwacht kon wor
den.
NEW YORK VEZINKT IN DE ZEE.
Dr. Chester A. Reeds, geologisch expert van het na-
tuur-historisch museum te New York, heeft een bericht
gepubliceerd, dat volgens zijn zeer nauwkeurig uitge
voerde berekeningen het eiland Manhattan, de zaken
wijk van New York. langzaam in de zee wegzinkt, Bij
de uitgravingen, welke noodig waren voor het leggen der
fundamenten van het 40 verdiepingen tellende nieuwe
telefoonkantoor te New York vond Dr. Reeds n.1. een
laag grond, waarop zonder eenigen twijfel vroeger
boom en hadden gestaan, hoewel deze laag thans 15 M.
onder den waterspiegel van de Hudson ligt. Om dit
verschijnsel nader te onderzoeken, verrichtte hij ver-
«ROENHOF'S DOOD.
Het vliegkamp Wasserkuppe in de bergen van de
ion. Een machtige wolkenmuur breidt zich aan de
>rizon uit. Voor de meesters van het zeilvliegen be
teekent het de lang verwachte uitnoodiging, op te sty-
.'n. een nieuwe prestatie te leveren, het wereldrecord
'te breken wellicht. Groenhoff. met zijn vlucht van 270
KAI. vanuit München is daar het naaste aan toe.
Misschien is er bij de start in de haast een kleine fout
.gemaakt. De oorzaak zal men nooit met zekerheid te
Weten komen;, genoeg: het zjjdestuur blokkeert het
hoogtestuur. Groenhoff hangt stuurloos in de lucht...
De kameraden en de toeschouwers, alle deskundig, alle
begrijpend wat er zal gebeuren, zijn beneden op den
grond even maohteloos. Zij kunnen Groenhoff niet
ihelpen.
De Fafnlr gaat op den kop staan en stort zich neer
op het bosoh, dat beneden ligt. Men ziet, hoe zich iets
losmaakt uit de stuurstoel, hoe het ln de ruimte springt
jen... hoe de parachute zich niet ontrolt.
Günther Groenhoff is doodgevallen, weinige dagen
ina Rüdiger, den bestuurder van den ..Senator". Neen,
hij is niet de eerste. Maar wij hopen, dat hij vpor 1932
,de laatste zal zijn.
„Slachtoffers moeten er vallen..."
Onwillekeurig denkt men aan de woorden van den
stervenden vlieger. Otto Lilienthal ondernam in 1890 zijn
glijvluohtproeven. Op den 9en Augustus 1896. stortte hij
met ziin tweedekker omlaag, boog zich voorover, viel
van 15 M. hoogte, brak zijn ruggegraat. Stervend sprak
hij: ...Slachtoffers moeten er vallen."
De ontwikkeling van het vliegwezen.
Vijf en twintig jaar geleden bewonderde men den
Amerikaan Farman. die 52 seconden in de luoht bleef.
7750 M. ver vloog en een uursnelheid van 52 K M. be
reikte. Daartegenover staan nu een duur record van 553
uur. een afstandsrecord van 10.400 K.M. en een uursnel
heid van 655 K.M.
Wie waren de slachtoffers van deze ontwikkeling?
Eén van de gebroeders Wright, die pioniers waren,
de Lilienthals en als Farman en Blériot, is veron
gelukt.
En dan de offers, die de ooeaanvlucfaten eischten: vóór
allen Nungesser en Coli, die met hun „Witte Vogel"
spoorloos verdwenen zijn. Ze hadden slechts de allernoo-
digste levensmiddelen bij zich. Men heeft nooit meer
iets gezien van hen zelf, noch van hun machine.
Günther Groenhoff.
Het Lindbergh-jaar.
Het Lindbergh-jaar 1927 telt een reeks doodelijke vlieg
ongelukken. Davis met zijn „American Legion", de
Fransohe Mouneyres en Roman, later Prinses Löwen-
stein en haar metgezellen zij allen zijn verongelukt
bij 't moeilijke werk, dat Lindbergh 't eerst was ge
lukt
De wereldoorlog eischte natuurlijk tallooze en beroem
de slachtoffers.
En dan: Roald Amundsen. die ter opsporing van de
Nobileexpeditie over de IJszee vloog en nooit terug
keerde.
Het verkeer met passagiersvliegtuigen mag steeds
veiliger worden: het kunst- en sportvliegen is, vooral
wanneer iets nieuws onderzocht moet worden, nog altijd
zeer gevaarlijk en grillig.
Iemand maakt 1400 loopings achter elkaar en blijft
volkomen ongedeerd; bij een later, onschuldig tochtje,
verongelukt hij...
De stem van den stervenden Lilienthal: „Slachtoffers
moeten er vallen." En het lijkt een verzoening te ver
nemen. dat Gustav Lilienthal. de broeder van den ver
ongelukte, nu nog, tachtig jaar oud, zich bezighoudt
met de problemen van het zeilvliegf
schillende metingen; hieruit bleek dat de rotsformaties
welke het eiland dragen, in ongeveer 17 jaar 4 c.M. dalen.
Voor de eerste eeuwen behoeft men voor het onder wa
ter loopen van Manhattan dus niet te vreezen.
RONDREIZENDE SCHOLEN.
Tot voor kort waren er in de afgelegen streken van
Canada vele kinderen, die opgroeiden zonder ook maar
het eenvoudigste schoolonderricht te genieten. Zelfs in
de kleine, ver uiteenliggende kolonies langs de spoorwe
gen vindt men deze kinderen; de afstand naar de
dichtst-bijzünde school is n.i. dikwijls zoo groot, dat de
kinderen er zelfs met den trein bezwaarlijk heen kun
nen gaan. De regeering heeft nu blijkbaar gemeend dat,
waar de kinderen niet naar de school kunnen komen,
de school naar de kinderen moet komen. In samenwer
king met de groote spoorwegmaatschappijen zijn er thans
rondreizende scholen georganiseerd. Twee spoorwagens
zijn omgebouwd in een school en een woning voor de
drie onderwijzers. Na een week rijdt de school weer ver
der en ongeveer vier weken later komt zij weer terug.
In dien tusschentüd maken de kinderen huiswerk. Zoo
dra er genoeg rondreizende scholen in gebruik genomen
zijn. zullen ook in de kleinste nederzettingen de kinderen
gelegenheid hebben om zich de kennis eigen te maken,
die in hun later leven onmisbaar is.
EEN EIGENAARDIGE VERTRAGING.
Een trein in Brazilië is onlangs ver over den tijd
binnengekomen; de reden van deze vertraging was dan
ook van bijzonderen aard. Het is bekend, dat verschil
lende rupsensoorten in groote. zeer ordelijke groepen
voorttrekken, op zoek naar geschikt voedsel. Zoo'n
groep had nu ook zijn weg over de spoorbaan genomen
en dat op een plaats, waar deze toch reeds belangrijk
steeg. De wielen sloegen door. aangezien de massa platge
drukte rupsen een weeke brij vormden, ondanks het
feit. dat men voortdurend zand strooide. In verband met
dit alles moest het treinpersoneel twee uur lang inge
spannen werken om den trein over het ongeveer lhi
K.M. lange gedeelte van den spoorweg te krijgen, waar
de rupsen overheen waren gegaan.
GOUD ONDER DEN ZEESPIEGEL.
De Irving Trust Company laat in de bekende Wall-
street te New York een nieuw bankpaleis bouwen, waar»
bij de vloer der goudkelders ongeveer 23 M. onder het
plaveisel van de straat komt te liggen. Zij ligt daardoor
zelfs onder den zeespiegel. De kelders tellen drie ver
diepingen en zijn in hun geheel omgeven door een on-
deraardsche, met water gevulde sloot. Daardoor zijn zij
slechts te bereiken met behulp van pompen en samen
geperste luoht; zoo werken bijv. ook de arbeiders bij het
aanleggen van tunnels onder water. Zoo hoopt men het
binnendringen van onbevoegden absoluut onmogelijk te
hebben gemaakt.
DE TEENEN VERRADEN HEN.
Sir Fred Wilkins, die jaren lang als rechter in Britsclu
Indië werkzaam is geweest, vertelt een interessant staal
tje uit zijn beroep. Een Indiër, die liegt, kan n.1. door zijn
aangeboren aard zijn teenen niet stilhouden. Waar de
Indiërs dikwijls op bloote voeten loopen en overigens
toch hun sandalen afleggen als teeken van eerbied voor
hun rechter, had Sir Wilkins de gelegenheid, deze trek
bij hen op te merken en er zijn voordeel mee te doen
„De teenen zijn voor mij dikwijls de belangrijkste getui
gen geweest", zoo vertelt hij, „want zij waren gewoon
lijk de eenige, die niet logen. Daardoor kon ik meermalen
in een duistere zaak de waarheid aan het licht brengen,
want door zijn gezicht zal een Indiër zich nooit verra
den; dit is altijd onbewogen en verraadt niets van wat
er in hem omgaat."
EEN TAAI LEVEN.
Te Nome fn Alaska heeft men een volwassen zalm in
een blok ijs laten vastvriezen en een geheele maand
daarin laten zitten. Door een tegelijkertijd ingevroren
instrument kon men constateeren. dat de zalm in leven
bleef en ongeveer twee hartslagen in de minuut had.
Hy had echter geen gelegenheid, om voedsel op te ne
men. Na een maand werd het ijs zeer geleidelijk en
voorzichtig ontdooid; de zalm was daarna spoedig weer
geheel de oude.
Dr. Greensby was van zijn lartste ontdekkingsreis in
het Amazone-gebied te Londen teruggekeerd, 's Avonds
bad hem een groepje journalisten in het Savoy-hotel
overvallen en hem meegetroond naar het tuinterras,
waar men ongestoord met elkaar kon praten. De repor
ter van de „Times" stelde een sllnksc-he vraag om het
gesprek in t.e leiden.
Een oogenblik was er geen gerucht.
Vervolgens klonk dé mediteerende stem van Dr.
Greensby:
In den strijd der
dieren ligt de ontzetting
van het ontspannen van
oerkrachten. Duizenden
van jaren streden zij op
dezelfde wijze. Het dier
handelt naar zijn instinct
De ontzetting van het
misdadige overleg is bui
tengesloten. In de natuur
Is de mensch wellicht
wreeder dan het dier. om
dat hij naar zijn verstand
handelt
Een voorval, waarvan
ik in de Amazone-delta
getuige was. zal mij
steeds bijblijven.
Terugkomend van een
expeditie in het binnen
land had een mijner be
geleiders zware koortsen.
In het moerassige gebied
aan de oevers van de
Amazone was de nacht ^en strijd der dieren ligt
een myriaden-gewrlemel de ontzetting....
van muskieten. De opge-
loopen beten ontstoken
en we werden allen gekweld door invretende wonden.
Gelukkig bevonden wij ons slechts enkele dagreizen
van een mij bekende Indianenstam, waarvan het op
perhoofd „The Flying Horse" mij vroeger reeds behulp
zaam was geweest. Verschillende malen had dit opper
hoofd met blanken, die in zijn gebied nog gemakkelijk
doordringen, de steden aan den mond van de Amazone
bezocht en daar eenige kennis van onze beschaving ge
kregen. Van zijn intellect moet men zich echter geen
al te groote voorstelling maken. De Indianenstammen
in het Amazone-gebied staan op den laagsten trap van
ontwikkeling. Uiterst primitieven'zijn het, om het woord
wilden niet te noemen.
Bij aankomst zouden wij het opperhoofd verzoeken
enkele dagen bij hen te mogen verblijven, zoodat de
zieken konden herstellen.
De ontvangst was zeer hartelijk, te meer nog daar
„The Flying Horse" des anderen daags met 'n Indiaan-
sohe in het huwelijk zou treden en ik als zijn blanke
vriend daarbij tegenwoordig kon zijn. Hij had er een
Indiaansch-Westersche plechtigheid van gemaakt. De
vrouw bleek van een anderen stam te zijn, wat bij de
oerwoud-Indianen weinig voorkomt. Afgevaardigden van
andere stammen waren reeds in het dorp, om bij de
laatste ceremonies aanwezig te zijn. Onder hen bevond
zich ook een gauchero meestal ongure individuen
die men, niet al-te-ver het binnenland in, nog al eens
ontmoet. Bij mijn navraag kwam ik te weten, dat het
een soort kunstenmaker was. die nu eens rood. dan
weer zwart, dan weer geel water uit zijn mond liet
spuiten, precies alsof hij 'n kleurfontein in den mond
droeg. Morgen op het feest zou hy zijn kunsten ver-
toonen.
Welnu, zoo was de toestand, toen wij in het Indianen
dorp waren opgenomen. Eén feit bleef mij evenwel on
bekend. 's Anderendaags zag ik. dat de Indiaansohe ver
schillende parelen en diamanten droeg. „The Flying
Horse" moest deze van ziin reizen hebben meegebracht,
waarschijnlijk in ruil voor ivoor en pelzen. Later bleek
mij, dat het bekend was, dat hij ze op zijn huwelijksdag
aan zijn vrouw zou schenken. Vandaar die groote belang
stelling. Natuurvolken hebben voor schitterende steenen
een afgodische vereering,
De geheele dag had onder leiding van het opperhoofd
een sprookjesachtig verloop. Die mengeling van bescha
ving en primitief leven in dit natuurland. ondenkbaar
vèr verwijderd van comfort, van electrische trams, stads
lichten en cinema's leek zoo onwezenlijk als een ster,
even groot te weten als onzen aardbol.
*s Namiddags, terwijl wij in onze tenten waren, hoor
den wij plotseling een schreeuw.. Even later was er een
helsch kabaal. Ik ging naar buiten en zag een aantal
Indianen heftig gesticuleerend en schreeuwend doelloos
rondloopen.
De vrouw was bewusteloos en beroofd van haar
delsteenen in haar tent gevonden.
De gauchero had zich aan dit misdrijf schuldig ge
maakt. Terwijl hij het volvoerde greep men hem. Aange
nomen mag worden, dat hij deze daad niet alleen uit
voerde. Hoe zou hij in het oerwoud hebben kunnen ont
komen? Voor mij was het meest aannemelijk, dat hij
onder de inboorlingen handlangers had, die bovendien
niets riskeerden, daar de dief over een zeer uitzonder
lijke manier beschikte, om het gestolene ongemerkt to
laten verdwijnen.
Daar de parels en de diamanten niet op den gauchero
gevonden werden en hij geen gelegenheid had -gevonden
er zich op andere wijze van te ontdoen, vertelde ik,
myn onderstelling aan het opperhoofd,
Hij is toch den dood schuldig, zei hij, na een oogen
blik somber voor zich uitgestaard te hebben.
Bij zonsondergang stonden wij allen aan een baai van
de Amazone. Juist was het kreng van een jaguar in het
water gegooid. Een gegolf was merkbaar alsof er zich
een reusachtig dier in de diepte bewoog. Aan den kant
maakten enkele Indianen een vrij diepe boot van boom
schors. in orde. De gauchero bond men met leeren rie
men stevig aan handen en voeten. Hierop werd hij in
de kano gelegd. Aan de beide uiteinden van de boot be
vestigde men eveneens lange riemen.
Onder het gehuil der aanwezigen liet men hem te
water. Twee Indianen, die de uiteinden der riemen
vasthielden, roeiden de boot achterna. Midden op den
stroom gekomen, duwde men het vaartuigje onder wa
ter. Anstaanjagend echode de doodskreet van den ge-
bondene tusschen de hoog opgaande woudreuzen, welke
aan beiden zijden de oevers van de traag stroomende
rivier bedekten.
Een rochel. Daarna verstomde het woeste doodsgehuil
Strak waren de riemen, welke de Indianen vasthielden.
De boot zweefde onder water. Na eenigen tijd werd hij
weer opgehaald. Voorzichtig draaide men hem gedeelte
lijk op een kant» zoodat
er water uitstroomde en
drijvende kon blijven.
Langzaam keerde men
terug.
Met afschuw bekeek ik
het lugubere tafereel. Ik
had het Indiaansche op
perhoofd verteld, dat de
gauchero de edelsteenen
waarschijnlijk had inge
slikt, omdat hij naar wil
lekeur verschillend ge
kleurd water uit zijn
mond liet spuiten. Ik wist
dat dit mogelijk was.
wanneer men een bijzon
der gevormden slokdarm
heeft. Zulke personen
hebben meestal daarin
een verwijding, die men
het best met een krop
kan vergelijken. Inslik-met af8ohuw tekeek ik het
ken en weer opgeven is ingebore tafereel,
voor hen slechts een
kunstje.
Nadat men den gaudhero op deze wijze had gedood,
zou men hem dus nog den hals openen om de stee
nen weer machtig te worden. Een dierlijk wreed von
nis werd over den man voltrokken.
Mijn hart sloeg sneller bij het nader komen van den
boot. Het gezicht van dat gebonden, kletsnatte lijk
moest ontzettend zijn.
Dichter kwam hij. Nog dichter. Ik rekte me om er
in te kijken. Ik keek op de voorsteven. Niets zag ik.
Kleider werd de afstand tuschen boot en oever.
Nu waren ze er.
In de opgehaalde boot bevond zich onder ongeveer
een laagje water van een decimeter niets dan het hagel
witte skelet van een mensch.
Hoe kan dat, riep de reporter van de „Times" ont
zet uit?
Onder de borstkas flonkerden de vermiste edelstee
nen, ging de ontdekkingsreiziger onverstoorbaar verder.
Mijn theorie was juist geweest.
Thans het antwoord op de vraag: op welke manier
het lichaam ontvleesd was.
Het Indianen-opperhoofd vertelde mij, dat er op de
Amazone in groote zwermen kleine roofvissohen voor
komen, die in een oogwenk een prooi totaal ontvleezen.
Van die wetenschap maakte hij gebruik om edelsteenen
ln zijn bezit te krijgen.
De doode jaguar had men te water gegooid om de
zwermen te lokken.
GOTTFRIED v. GRIENSVEN.
