Johannes Vermeer. De weg naar een vrouwenhart. Bekentenis in verdoovingstoestand. Donderdag 27 October 1932. SCHAGER COURANT. Tweede blad. No. 9166 Arrondissements Rechtbank te Alkmaar. Een nieuwe vinding? Johannes Vermeer, de Deltt«he Vermeer gerand ter onderscheiding van den schilder Johannes Vermeer die ln 1630 te Schoonhoven geboren werd en da Otrechg^e Vermeer werd geheeten. zag 31 October in 1632 te Delft het levenslicht. Br zijn slechts zeer weinig schilders, van wie wij zoo weinig weten als van hem. Tijdens zijn J^en weinig gewaarteerf. komt hij zelden voor in oude boeken over schilderkunst. Geruimen tijd is hij op den achtergrond gebleven en vele van zijn werken werden toegeschreven aan anderen, zooals aan Nicolaas Ma«5 Pleter de Hoogh en G. Metzu. Aan W. Burger (Thore) komt de eer toe. hem de plaats in de kunstgeschiede h gegeven te hebben, die hem toekomt. Ook weten wij door Bürgers zoeken in de archieven van Delft, dat Vermeer in het jaar 1653 huwde met Catharina Bolnes en dat hun huwelijk met een groot aantal kinderen, ■waarschijnlijk een acht-tal. werd gezegend. Vermeer overleed in December 1675 te Delft ln den ouderdom van 43 jaar. Wat zijn geldelijke omstandigheden betreft: het was bij hem zooals bij zoovele artisten. den eenen dag veel. den anderen dag niets. Voor zijn schilderijen werden geen hooge prijzen betaald, hoewel hij toch in verhou ding met schilders van zijn tijd geen slecht figuur maak te. Meestal ontving hij voor een doekje ongeveer f 300; alléén Gerard Dou en Frans van Mieris kregen grootere sommen voor hun arbeid. Na zijn dood daalde zijn werk nog aanmerkelijk in prijs. Zoo bracht in 1729 op een veiling het bekende meesterstuk „Het Melkmeisje" slechts f 126 op, terwijl op diezelfde verkooping voor een schilderij van Gerard Dou f 6000 werd betaald. Omtrent den leermeester van Vermeer is men het niet geheel eens. Sommigen noemen Rembrandt, maar, er is tusschen Vermeer en Rembrandt zulk een enorm verschil, zoowel in opvatting als in geest, zegt Aty Brunt, dat dit wel tot de onmogelijkheden schijnt te behooren. Waarschijnlijk is het. dat Carel Fabritius Vermeers meester is geweest. In Bleyswijcks „Beschrijvingen van de stad Dol ft", vinden we een vers van den boekhan delaar Arnold Bon. dat hij op den ongelukkigen dood van den veelbelovenden Fabritius dichtte en waarin hij. zelf een Delftenaar. Vermeer als Fabritius' leerling noemde. Ign bezwaar doet zich echter tegenover deze veron derstelling voor. Fabritius werd in 1652 lid van het St. Lukasgilde, Vermeer in 1653. Zijn leertijd kan dus slechts één jaar geduurd hebben, daar de leerjaren bij een schilder, voordat hij lid van het gilde was, niet mee- telden en men zes jaren gestudeerd moest hebben, al vorens men daar in opgenomen werd. Het is echter mogelijk, dat Fabritius steeds Vermeers raadgever was en dat hii de laatste hand aan zijn schilderkunstige op voeding legde. Toch zal Vermeer, voordat hij bij Fabritius kwam, reeds eenige leerjaren achter den rug gehad hebben. Wanneer men Rembrandt verwerpt, blijft slechts de mogelijkheid, die Havard oppert, n.1. dat Vermeer een leerling is geweest van Leonard Bramer, die vriend schappelijke betrekkingen met de familie Vermeer on derhield. Hoewel Bramer een tweederangs schilder was, Is het natuurlijk toch wel mogelijk, dat hem als huis vriend de leiding van den jongen Johannes gegeven werd. Maar hoe het ook zij, zegt Aty Brunt. Vermeer is ruik een groote persoonlijkheid, dat hij onder den di- recten invloed van géén meester heeft gestaan. Zijn kunst is van een onmisbare eigenheid, van een onver gelijkelijke originaliteit. Zijn werk gelijkt op dat van geen zijner groote voorgangers, hij bracht iets geheel nieuws. Rembrandt en /ermeer verbeelden leder een zijde van het rijke geestesle ven van Holland tijdens den groo- ten bloei. „Hij is de man, die het leven zag ln de klaro vloei ing van het licht, blank licht: het leven in den schijn van een mystiek pieuzen droom. Rembrandt Is het. die het leven zag ln het brandende, gloeiende licht van het goddelijkst, hoogst stagende heroisme. Vermeer, de zin nende bepeinzer, wel eens te veel zonder levens kracht en werke- 1 ijkheidslustRem brandt de alles be- heerschende dader vol vitale kracht en schoon geweld. En beiden: goddelijke priesters der Idee." HET MELKMEISJE. Joh. Vermeer van Delft. Rijksmuseum-Amsterdam) Kort verhaal Door MARGO BELL. DE weg naar een vrouwenhart gaat door me delijden, las Ellis en schudde het hoofd iNecn, daarmee was ze het heelemaal niet eens. Ze zou geen man kunnen liefhebben met wien zij medelijden moest hebben. Zij wenschté zich een man, die sterk als een rots was, onbuigzaam in de stormen des levens, onwankelbaar in geva ren geen moederskindje, dat vertroeteld wil worden, geen RinniTb?,'/0 ?erkte opeens' dat cr geklopt werd. Binnen kwam de nieuwe medebewoner van het non eion waarin zij leefde. Ze wist al heel wat van hem ?n ir»" .ir.Wuas ïïct een caharet-troepje, de „Zingen- de ijf dat liij Montrose heette, Jacques Montrose en voor vier weken gehuurd had. «mirose, 0cl1' *0Uf]t u misschien lucifers voor me heb ben, iroeg hij. als het niet te laslig is Hii had riet0n,cei' aard'?e; grysblauwe oogen, doch overigens "maak was stan<lvastig-rots-type, dat haar te^ziin^Twf V pra?tJ5 e" hij schwn n»sal «Heen 1U,rr ta Jens,otte. noodigdc hij haar uit de voorstel- zihf nnm 11 zien' H« was benieuwd wat z.j van zijn nummer zou zeggen. eenCDmv!n'ii»LiVe? «enocKens a's onderwijzerosje in een provincieplaats, dus nam ze graag een kaart van HET STRAATJE. Joh. Vermeer van Delft. (Rijksmuseum-Amsterdam). Tot de bekende schilderijen van Vermeer behooren o.a. „Het straatje". „Het Melkmeisje", ,J)e Brief". „Het Brieflezend meisje", het „Gezicht op Delft", „Allegori sche Voorstelling van het Nieuwe Testament", „Het Meisjeskopje" en „Het Toilet van Diana", welke zich in ons land bevinden. Een tijdlang stond dit laatste schilderij op den naam van Nicolaas Maes. Het bleek, dat deze naam er later opgezet was en toen hij verwijderd was, meende men de handteekening van Vermeer te ontdekken, echter zéér onduidelijk, doordat de hoek. waarin zij stond, don ker was. Er bestaat dan ook bij enkelen nog steeds eenige twijfel, omtrent de echtheid. Het meest gelijkt het sohilderij op „Vermeers Christus bij Maria en Mar- tha". uit de verzameling Coats Skalmorlie Castle. Dr. Hofstede de Groot zegt naar aanleiding van dit werk het volgende: „Vermeer traoht in al zijn schilderijen, zoowel in de vroege ets als in de late, steeds zijne kop pen te laten staan tegen den aohtergrond. Is deze laat ste helder verlicht, dan staan de koppen er donker te gen, is hij daarentegen donker, dan vertoonen de kop pen een licht helder silhouet. Bij de Diana vloeien minstens drie koppen der nymphen in hunne omlijning bijkans geheel weg in den donkeren achtergrond." Het „Gezicht op Delft" behoort tot de meest indruk wekkende stadsgezichten, die er ooit geschilderd zijn: indrukwekkend vooral om zijn hooge stilte, om zijn zui vere klaarheid, om de wijding die er is in de lucht, in het water, de wijding, die is als de adem van het god delijke. Op vele moderne schilders heeft het zijn invloed doen gelden, o.a. op Jacob Maris in diens „Gezicht op Dordrecht" MEERVOUDIGE STRAFKAMER. Zitting van 25 October. ZQOWAT EEN GEHEEL HUISHOUDEN OP DE ZONDAARSBANK! De 29-jarige huismoeder Antje H„ geboren te Alk maar. versoheen met twee kleine kindertjes aan de hand op het verdachtenbankje om terecht te staan ter zake eenige diefstallen van weinig waardevolle voor werpen. benevens 24 dubbeltjes en 4 gulden en 'n bed- delaken uit een woning van een buurman, welke feiten waren gepleegd gedurende de maand Maart jJ. Om- tent haar was een psychiatrisch onderzoek ingesteld door Dr. Hoeneveld, die tot de conclusie was gekomen, dat de gezegende omstandigheden, waarin de stakker destijds verkeerde de oorzaak waren geweest van haar kleptomanische handelingen. Ook het rapport van den heer Wiggers luidde in dien geest en had tot conclusie, dat de vrouw tijdelijk zou worden verpleegd in een ze nuwinrichting, welk voorstel echter niet veel bijval ver wierf, aangezien het vrouwtje het verlangen te kennen gaf liever voorwaardelijk te worden veroordeeld. In ver band met een en ander requireerde de officier, bene vens ter beschikking stelling der regeering. WEER EEN CLIENT VOOR ARTIKEL 248 BIS' De 46-jarlge, thans gedetineerde vlsscher Corn. Nic. T. te Helder had zich aldaar, gedurende het tijdsver loop 1931 en begin 1932 schuldig gemaakt aan handelin gen, die het noodzakelijk maakten, de zaak met gesloten deuren te behandelen. 0.m. waren ook als getuigen aan wezig Dr. Barnhorn en de heer Wiggers. hem aan. Later had ze berouw. Namelijk toen zij zijn nummer gezien had. Het kwam haar voor. dat zij nog nooit iemand zoo slecht liedjes had hooren zin gen. Hij speelde ook nog mee in een stukje, en dat het stukje daardoor niet in 't water viel. was alleen te wijten aan het feit, dat zijn rol zoo klein was. Ten slotte zong hij mee in een quintet en werd woedend aangekeken door zijn collega's, omdat hij voortdurend valsch zong. Ellis zag met angst het moment tegemoet, dat zij hem haar oordeel zou moeten zeggen. Het kwam, toen ze na afloop, volgens afspraak, samen 'n kopje koffie gingen drinken. Ze kleedde het zoo voorzichtig mo gelijk in. Hij lachte echter. Zijn luchthartigheid stel de haar eenerzijds gerust, anderzijds ergerde het haar. Hoe onmannelijk om blijkbaar zoo weinig eer zucht te koesteren! Naarmate zij Jacques Montrose heter leerde ken nen, kwam het vaker voor, dat. zij zich ergerde. Eenige malen zei zij, dat een jongeman als hij toch wel heter werk kon doen, dat hij toch niet ten eeu wigen dage aan 'n cabarettroepje kon zitten, „erbij hangen" eigenlijk. En zijn eenige antwoord was: dit troepje zal me gauw genoeg er uit smijten, ze vin den alles even erg wat ik doe. Ellis beet op haar lip. Ze ergerde zich aan hem en aan zichzelf. Hoe kon ze vriendschap sluiten met 'n man die zoo zwak en jongensachtig was? Maar hij had juist vriendschap noodig, zei ze bij zichzelf liefde zou ze voor zoo'n man nooit kunnen voelen. Twee avonden later hoorde ze Jacques fluitend de trap opkomen en opende verwonderd haar deur. Ben je nog niet naar het theater? Neen, ze hebben me er uit gegooid, zei hij het publiek had nu gisteravond uitgefloten. Ellis was sprakeloos. Niet om het uitfluiten, dat ze zeer goed begrijpen kon, doch om het feit,, dat hij lachte. Ze trachtte te hopen dat dit. een uiting van zielskracht was, maar ze twijfelde er hartgrondig aan. Men had in het pension nogal op gehad met den beminnelijken jongeman, doch de houding der pen sionhoudster werd nu zeer koel. Ze was bang, haar geld niet. te zullen krijgen. En ze uitte dit onomwon den tegen Ellis, vooral toen hij ziek werd kou vatte EEN PAAR VANDALISTISCHE HEEREN UIT DE STAD VAN 40 PLUS OP STAP. De heeren Jan de V. en Arie de V.. Alkmaarsche in gezetenen, losse arbeiders en occasioneele veedrijvers, bevonden zich op Woensdag 20 Juli te Schoorldam, gem. Warmenhuizen in het café van den heer Snoek en ga ven alstoen duidelijk blijk van hun aanwezigheid, door een tafel, 'n stoel en 'n biljart kapot te timmeren. Voorts gaf de heer Jan de V. nog een extra voorstelling en sloeg een bierfleschje stuk op het aangezicht Varn den heer Snoek, die met lofwaardigen moed en kracht den heer de V. in de buitenlucht had gewerkt, terwijl deze daarna eenige ruiten van het café deed sneuvelen Ook de eohtgenoote van den heer Snoek werd door deze weinig benijdenswaardige clienten niet gespaard en ont ving ook zij haar deel van de opstoppers, die links en rechts werden uitgedeeld. De heer Snoek zelf kreeg van Jan de V. een zoo allergeweldigste duw, dat de caféhou der tegen een tafeltje optornde met zooveel geweld, dat een stuk van het tafeltje afbrak. De heeren hadden aanvankelijk geweigerd de door hen gemaakte vertering te betalen, waarop juffrouw Snoek haar echtgenoot, die een middagdutje deed. waarschuwde. De heer Jan de V. maakte toen den heer Snoek eens goed wakker door hem met een bierfleschje op zijn gezicht te slaan. De gemeenteveldwachter Brandsen kwam ter assis tentie. toen de veldslag al geleverd was. Door hem wer den de deelnemers in verhoor genomen en mocht het hem gelukken eenige bekentenissen te kunnen notee- ren. De onrustige jongelieden, bereids reeds eenige malen veroordeeld, waren heden niet ter tereohtzitting aanwe zig. De heer officier moest de vernieling van stoel en tafeltje laten zwemmen en vorderde voor het restant te gen Jan de V. 3 maanden gevangenisstraf, en tegen de A. de V. f 35 boete of 35 dagen. EEN AANVALLIG KNAAPJE SLACHTOFFER VAN HET MODERNE VERKEERSGEVAAR. Op 22 Dec. van het vorige jaar had de chauffeur H. T. S. te Alkmaar op de Nieuwesloot het droevig onge luk, een kind van de fam. S., dat plots de straat over stak, met den door hem bestuurden luxe-auto zoodanig aan te rijden, dat de arme kleine aan de gevolgen overleed. De bestuurder had onmiddellijk en met groote kracht geremd, doch kon het ongeval helaas niet voorkomen. Hoewel schuldmisdrijf dan ook geheel werd buitengesloten, werd toch door politie en des- INTERESSANTE PROEVEN IN AMERIKA door FERRY O'BRIEN. De kliniek van Professor House ligt midden in het adembenemende verkeer van New-Yorks city. Maar wonderlijk genoeg bemerkt men reeds op de tiende verdieping nlets^ van het lawaai op straat, en als de geruischlooze liêft op de achttiende verdieping stil houdt, komt de bezoeker onmiddellijk in die sfeer van stilte en reinheid, waarop men zelfs in de modernste ziekenhuis trotsch is. In de wachtkamer debatteeren jonge menschen half luid studenten, die zich beschikbaar hebben gesteld voor de proeven van Prof. House. De meeningen loopen zeer uiteen, sommige beschouwen de proeven als niet veel minder dan zwendel, andere hebben het over „baanbrekende ontdekkingen", of ook over „toevallige resultaten." Prof. House, een man van middelbaren leeftijd, geeft een korte verklaring over de voorgeschiedenis der ex perimenten. „Sedert 1903 ongeveer kent de medische wetenschap een narcoticum, dat in een zekere verbinding met ande re stoffen later werd gebruikt bij bevallingen. Dat narcoticum is de. „skopolamine", een alcoloide, een plantaardig vergif zooals morphine, coffeïne, atropine, dat een bedwelmende werking' op het centrale zenuw stelsel uitoefent en pijnverzachtend, verdoovend werkt. Te Graz werd dit medicament voor het eerst bij een moeilijke verlossing gebruikt; nu is het reeds overal verspreid. en het bed moest houden. Dat óók nog, zei ze, ik wed dat ik de dupe wordt. Dat heb je met die lanterfanters, ze deugen voor niets, spelen voor artist, omdat, ze te lui zijn om te werken en worden dan tiog ziek ook. Ellis bedwong een scherp woord Ze ergerde zich gruwelijk. Er drongen zelfs tranen naar haar oogen. Dien avond ging ze naar Jacques. Hij had het flink te pakken en droeg het als een man: kreunend en onge lukkig en bereid, zich gruwelijk te laten verwennen. Ze verwende hem drie dagen, Toen was hij beter en stak ze een ernstige preek tegen hem af. Ze zei, dat ze geen achting kon voelen voor een man, die niet werkte. Dat zijn optreden geen succes was geble ken, dat hij een ander soort werk moest zoeken, dat hij sterk moest zijn en flink, Hij luisterde gedwee. Tenslotte vroeg hij: Hou je een beetje van me? Ze werd rood. Ik sprak als vriend tegen je. Zijn belangstelling zakte aanmerkelijk. O, dus ik heb geen kans? Datdat zeg ik nietstotterde Ellis, maar toon me eerst dat je sterk kunt zijn Liefde op voorwaarden, zei hij mistroostig, neen, dat is het ware niet. Laten we er niet meer over spreken. Ellis voelde haar hart zeer zwaar worden. Ze merkte opeens, dat ze wellicht zou hebben tegenge stribbeld, als hij haar in zijn armen had genomen. en gekustzondei eerst vragen te stellen. Het was (Jus mogelijk? Ze hield van hem, ondanks alles? Ze herhaalde die vraag honderd maal tegen zichzelf in de dagen die kwamen Ze merkte er niet veel van, dat Jacques werk zocht. Hij zat uren op zijn kamer, at veel buitenshuis en scheen alleen steeds minder opgewekt te worden er slechter uit te zien. Hij heeft de huur betaald zei de pensionhoud ster tegen Ellis, maar als je mij vraagt, eet hij niets anders dan zijn ontbijt, om geld te sparen Ik ken dat: eten buitenshuis! Ellis voelde haar hart samenkrimpen. Hij leed mis schien honger. Hij had zorgen er, zij liet hem alleen, zij deed hem verdrietHaar hart vloeide vol van teederheid. Opeens verlangde ze haar armen om hem Nu hebben de dokters, die dit middel gebruikten, opgemerkt, dat hun patiënten In den verdoofden toe stand opvallende neiging tot spreken vertoonden. En wel een neiging tot zeer normaal spreken: zij kraam den geen onzin uit. Ik zelf heb dat meegemaakt. Eeni ge minuten na de geboorte van haar eerste kind lag een mijner patiënten schijnbaar nog in den narcoti- schen slaap, toen ik haar echtgenoot verzocht, mij nog wat watten te halen. De jongeman kon echter het verlangde niet vinden, totdat de schijnbaar bewuste- looze vrouw ongeduldig de plaats aangaf, waar de watten zich bevonden! Later kon zij zich van haar op merking, die volkomen juist was, niets meer herinne ren. Er kwamen steeds meer mededeelingen over derge lijke gevallen, zoodat wij tenslotte tot een systematisch onderzoek zijn overgegaan. De proeven zijn nog niet beëindigd, hoewel wij dokters reeds een bijna onaan vechtbare theorie hebben opgesteld." Tntusschen heeft een der studenten in een kleine zij kamer zich op een divan uitgestrekt. De gesprekken zijn nu verstomd ieder is tot op het uiterste ge spannen. Niemand kent de vragen, die House hem zal stellen. De kleine injectie is in een oogwenk geschied: rus tig en zwaar ademhalend ligt de student op den divan. Nog eenige oogenblikken wacht de professor, dan vraagt hij: „Bent U al eens door het gerecht veroor deeld?" „Ja", antwoordt de -student duidelijk en hij vertelt de onbeteekenende geschiedenis van een verkeersover treding. Hij had met zijn rijwiel op een verboden weg gereden: twee dollar boete. Een zijner collega's neemt de vraag stenografisch op. „DAT HAD IK VOLKOMEN VERGETEN", Een uur later nadat de jongeman uit zijn verdoo- ving is ontwaakt, herhaalt House zijn vraag, waarop de student eenigszins verontwaardigd antwoordt: „Natuur lijk ben ik nog nooit veroordeeld!" En het duurt een heele poos, voor hij zich het voorval herinnert, dat hij zelf heeft medegedeeld. „Dat had ik volkomen verge len!" Een nieuwe proef wordt genomen. „U neemt zich dus vast voor, gedurende het geheele verhoor geen enkele maal de waarheid te zeggen," bindt House het slachtoffer op het hart. En nadat de schemerslaap is verwekt, komen weer de vragen: Waar wonen Uw ouders? Waar bent U geboren? Wat studeer U? Bent U getrouwd?" Tien, twaalf alledaagsche vragen, die prompt worden beantwoord. Zooals later blijkt, zijn de antwoorden precies j'uist, hoewel de patiënt vast besloten was, niet de waarheid te zeggen. „Wij hebben den indruk," zegt Prof. House, dat deze skopolamine het oogenblikkelijk bewustzijn stoort, maar de herinnering onaangetast laat. De fantasie schijnt volkomen te worden verlamd en wonderlijk genoeg wordt men door deze gedeeltelijke zenuwver lamming verhinderd, te liegen! Daarom zijn wij er toe overgegaan, onze vinding in dienst van de'criminalistiek te stellen. Wij hopen het middel te hebben gevonden, waardoor in een overigens ongevaarlijken slaap ook de meest verstokte misdadi gers worden gedwongen ,eenb ekentenis af te leggen, ook teg enhun wil! In samenwerking met den bekenden criminalist God- dard konden wij de eerste proeven met misdadigers nemen. En die proeven hadden een al even verrassend resultaat. Het parket te New-York heeft in drie bijzonder krasse gevallen zelf voorgesteld, deze methode te vol gen. Bij de voorlezing van hun eigen bekentenissen, waarvan zij zich niets herinnerden, zakten de misda digers in elkaar!" Zullen de verdere resultaten aantoonen, dat inder daad een ongekend krachtig middel tot opsporing van misdaden is gevonden? heen te slaan, beschermend en moederlijk. Een sterke man was alles goed en wel, maar zij kon zich heele maal geen geluk meer voorstellen met zoo'n rots van kracht. .Tuist Jacques in ziin jongensachtige vroo- lijkheid, in zijn zwakheid wellicht, had haar noodig en zij had het noodig hem te helpen. Ze ging naar zijn kamer en klopte. Twee minuten later lag zij in zijn armen Den volgenden morgen bracht hij haar 'n prachti- gen ruiker bloemen en een verlovingsring. Jacques, zei ze, ik hoop dat die steen niet echt is? Natuurlijk is die echt, zei jacques verontwaar digd. Dan breng je hem terug. Ik wil niet, dat je zoo'n kostbaren ring koopt, terwijl je geen werk hebt. Geen werk? Hij lachte. lk werk me dood! Alsjeblieft. Hij haalde een brief te voorschijn. Zij las: Zeer geachte Heer Lindon. Met buitengewoon genoe gen heb ik het eerste deel van Uw „Achter het voet licht" ge,lezen. Volgt het tweede gauw dan gaan we zetten. Het boek is naar mijn meening Uw beste en ik wil het graag nog dit voorjaar uitgeven." Ik begrijp het niet, stamelde Ellis Wel, Montrose was .een tooneelnaam. Ik nam dit baantje als caharet-artist aan, om sfeer voor mijn boek te krijgen. Het is altijd mijn gewoonte geweest, midden in de dingen te gaan zitten, waarover ik schrijven wil. Ik was geen succes als cabaret-artist, maar het boek zal hopelijk dit echec goed maken! Ellis was sprakeloos. Eindelijk bracht zij uit: Dus je je was niet buiten betrekking? Neen hoewel men het schrijven van boe ken moeilijk een betrekking kan noemen. Maar in elk geval had je geen zorgen. Waarom was je dan zoo mistroostig geworden? Omdat ik dacht dat je me niet. liefhad, zei hij, en sloot haar in zijn armen. Zoolang een vrouw redeneert, heeft zij niet lief schat. Zoolang ze een man uitzoekt naar een bepaald ideaal óók niet. Je nam mij met al mijn al of niet vermeende fouten en dat is liefde! De weg naar 'n vrouwenhart gaat nu eenmaal langs onberekenbare wegen!

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Schager Courant | 1932 | | pagina 5