[üefde de Sterkste.
Waar blijven de beloften?
De wapenstilstand van 11 Nov. 1918.
Polsmoffen!!!
Donderdag 10 November 1932.
Tweede blad. No. 9174
Een pleidooi roor den
vrede.
STERFT HET WOUD UIT?
voor den laatsten keer in den
grooten wereldoorlog don-
derden de kanonnen.
Vriidaz 11 November a.s. zal het veertien )aar gele-
rijn dat de wapenstilstand werd gesloten. Voor
,iten keer in den grooten wereldoorlog donder
en de kanonnen over de slagvelden. De Duitschers,
en totaal op, gedecimeerd en zich niet meer on
dersteund wetend door de bondgenooten, trokken te-
u!r lieten geleidelijk het terrein, in een strijd van vier
S'ên veroverd, aan den vijand.
11 November om 11 uur in den morgen kondigden in
alle landen, die in den vreeselijken strijd waren be
trokken, de klokken den wapenstilstand aan.
Duitscbland had in de eerste jaren van den oorlog
elukkig gestreden. Ondanks den mislukten slag aan
fe Marne had het zijn vijanden in het Westen voor
zich uitgedreven en had het stand weten te houden,
terwijl de Duitschers in het Oosten overwinning op
overwinning hadden behaald. Maar reeds in 1915 na
een jaar van oorlog was het enthousiasme van den
Duitschen soldaat, óndanks de overwinningen, gezakt.
In 1917 had Duitschland voordeel weten te trekken
van de Russische revolutie. De vrede van Brest-Li-
towks schoof een machtig vijand ter zijde. En het
kreeg daardoor gelegenheid meer troepen naar het
Westfront te kunnen zenden.
Maar het groote voordeel ging verloren, doordat het
den onbeperkten onderzee-oorlog doorvoerde, waardoor
het de Vereenlgde Staten dreef naar den kant der Ge
allieerden. De deelneming van de Amerikaansche Unie
aan den Wereldoorlog gaf den zoo lang gewenschten
6teun aan de vijanden van Duitschland. die evenzeer
naar het einde verlangde als Duitschland en Oosten
rijk. Frankrijk was uitgeput, bloedde uit vele wonden.
De bloem van zijn jongelingschap was op het slagveld
gebleven. Het snakte naar rust en vrede, maar het
hield vol. moest volhouden terwllle van zijn toekomst,
omdat het begreep en wist, dat de vredesvoorwaarden,
waarmede Duitschland had gedreigd, vernietigd zouden
zijn.
Nog in 1918, niettegenstaande het blokkadesysteem
zich reeds liet gelden, leek Duitschland sterker en
waren de Duitsche bevelhebbers zeker van de over
wining. Prins Max van Baden zocht Ludendorff in
het hoofdkwartier op, om te waarschuwen tegen de
stemming onder de soldaten en voor de gevolgen, als
het beraamde offensief mocht mislukken. Toen do
Prins Generaal Ludendorff vroeg: „Wat zal geschieden,
els het offsenslef mislukt?" antwoordde de aanvoerder:
„Dan zal Duitschland te gronde moeten gaan."
En het offensief begon. In het leger wilde men
vrede, of .minstens onderhandelingen. Doch velen ge
loofden ook, dat men door een Duitsche overwinning
spoediger tot den vrede zou komen. Op 18 Maart traden
de Duitschers met een kracht op, die iedereen verbaas
de: tot 27 Maart was hun aanval onweerstaanbaar.
Doch het strategische doel, om Amiens te veroveren,
werd niet bereikt. Ook het tweede offensief aan het
Noordelijk front, dat op 4 April begon, had niet het
gewenschte resultaat. De reserves geraakten uitgeput,
terwijl de Amerikaansche legioenen geregeld over den
Oceaan trokken en telkens voor nieuwe versterkingen
zorgden.
Het derde groote offensief van het Duitsehe leger
begon 27 Mei aan de Aisne. maar mislukte eveneens;
dit offensief kostte Duitschland' zijn laatste krachten.
Het Fransche leger was eveneens uitgeput, maar de
Krijgsraad der Geallieerden besloot op 2 Juni in het
slot Trianon bij Versailles om vol te houden. Men kon
rekenen op de Amerikaansche legioenen, waarvan
Wilson er 100 beloofd had. In Juni stonden een milli-
oen Amerikaansche soldaten op de Westelijke slag
velden. Ludendorff bleef aandringen op aanvallen, maar
de Duitsche poging op 16 Juli om over de Marne te
dringen, werd een fiasco, omdat het voornemen van de
poging reeds dagen te voren aan de Geallieerden be-
ikend was, zoodat ze op hun hoede waren. De Duit
schers waren verplicht terug te trekken met geweldig
Zware verliezen.
Twee dagen na deze mislukte poging, op 18 Juli. kon
digde generaal Foch het tegen-offensief aan. Langza
merhand moesten de uiterst vermoeide Duitschers den
terugtocht aanvaarden. De poging van Foch om het
Duitsche front te doorbreken, mislukte echter.
Tot einde September bleef de opmarsch der Gealli
eerden aanhouden. Op 29 Sentemebr drong Ludendorff
er bij den kroonraad, die te Spa zetelde, op aan. Presi
dent Wilson niet alleen om vrede, maar ook om een
Spoedigen waoenriilriand te vragen.
Hiermede gaf Duitschland zioh over. Den Duitschen
feuilleton.
Naar het Engelsch van
I Mrs. Patrick MacGill. I
Hetty drukte het uitgeteerde lichaam krampachtig
tegen zloh aan. als wilde zij alle jongen kracht daarin
overbrengen.
„Lieveling, de dokter zegt. dat ik niet lang meer te
leven heb; ik heb deze vreeselijke ziekte nu al jarer.
lang en de operatie en de vele pijnen hebben mij som
tijds half gek gemaakt," begon mevrouw Loring met
«wakke stem.
Tranen welden op in Hetty*s donkerblauwe oogen en
liefkoosde haar moeder zoo hartstochtelijk, dat zij
5.pi?n de<;d en ten slotte moest los laten.
..Als ik nu maar alleen wist. dat jij en de kinderen
verzorgd zijn, vooral mijn jongen. Het arme kereltje zal
in staat zijn om ooit de minste ontbering te lijden'
™aar... luister Hetty", en de zieke vrouw trok
j, gouabl°nde hoofdje naar zich toe met een plotse-
Tfipn kracht: „Wij hebben geen cent meer over!
wppct °k lk 8®loof. dat ik erg dom en lichtzinnig ge-
cpldrflif60 lk beb °°k heelemaal geen verstand van
om Za f6n maar meneer Reiss was vanmorgen hier
teld 6 t6 3^>re^en en heeft mij de waarheid ver-
hJ^fVr°eiW stem stierf weg in een onverstaan
baar gefluister.
Iul®terde naar haar als In een droom, het ge-
van haar woorden nauwelijks begrijpende.
..^Y33 no& uiet veel meer dan een kind en wist
«Jffenhjk nog niets van de wereld.
i. opetend ze ook was. toch gaf de ernstige
der moeder haar eenig begrip van den ernst
zij opgewekt^" e€° pog:in° om haar fce troosten zei
.„"rfl f51 5erken' mo€<lertje. dag. en nacht, zoodat jij
heel en g6en Eohrek zult hebben. Ik ben sterk.
TWn «l t ktul b«na z<*»veel doen als een man."
had aan wat z,ch Ju'=t bij madame Estelle
1 afSesPMM en het hart zonk haar in de schoenen
soldaat was de eenige hoop op een gunstigen vrede ont
nomen. De oude rijkskanselier, graaf Hertling trad af.
Prins Max van Baden volgde hem op. doch de nieuwe
rijkskanselier, weigerde eerst den wapenstilstand te vra
gen; hij wilde echter wel onderhandelen, daarop had
hij z.i. recht, omdat hij nog te beschikken had over een
ongeslagen leger, dat, weliswaar was teruggetrokken,
maar toch in tact was gebleven.
Toen kwam de afzonderlijke wapenstilstand van de
geallieerden met Oostenrijk-Hongarije en daar de ge
allieerden Oostenrijk-Hongarye hadden afgedwongen toe
te staan, dat hun legers door Oostenrijk moohten trek
ken. konden de Duitschers ook in den rug worden aan
gevallen.
Op 29 October begon in Kiel de revolutie, toen bevel
werd gegeven om uit te varen om een beslissenden strijd
te wagen met de Engelsohe vloot en de matrozen en
mariniers weigerden te gehoorzamen. De opstanden
door het gcheele land werkten er toe mode. om de Ber-
lijnschc regeering te doen besluiten een wapenstilstand
te verzoeken. Hindenburg stuurde 9 November een tele
gram aan de Rijksregeering, waarin hü verzocht te po
gen de zware voorwaarden te verzachten, doch het slot
van het telegram luidde: „Gelukt dat niet, dan toch
maar den wapenstilstand sluiten."
Op den 9en November kwam op het kasteel te Spa.
waar de Keizer vertoefde, een telegram van den Rijks
kanselier. dat hij onmiddellijk zou aftreden wanneer de
Keizer niet dadelijk afstand deed van den troon. Dan
bestond de mogelijkheid, dat de revolutie nog zonder
bloedvergieten zou verloopen. De Keizer antwoordde,
dat hij als Duitsche Keizer afstand wilde doen om bloed
vergieten te voorkomen, doch onder alle omstandighe
den koning van Pruisen wilde blijven. Dienzelfden dag
echter, nog vóór de afstandsverklering van den keizer
was gekomen, riepen de sociaal-democratische leiders in
Duitschland de republiek uit om een bloedige revolutie
te voorkomen.
In den ochtend van 10 November kwam de keizer met
zijn gevolg te Eysden aan; den volgenden dag ging hij
door naar Amerongen.
Den llen November begaven de staatssecretaris Eerz-
berger. die later vermoord zou worden en generaal von
Wintorfeldt zich naar het salonrijtuig van Foch. welk
rijtuig bij Compiegne was opgesteld om de voorwaarden
van den wapenstilstand te teekenen.
Generaal von Winterfeldt kende Foch. Hij had hem
eenige jaren voor het uitbreken van den oorlog bij de
Fransche manoeuvres ontmoet, toen hij als militair at
taché deze manoeuvres had bijgewoond. Toen generaal
von Winterfeldt het salonrijtuig betrad, was hij versierd
met de onderscheiding van het Legioen van Eer hem
verleend, toen hem bij bovengenoemde legeroefening een
ongeluk was overkomen.
Fooh was beleefd, maar zeer gereserveerd. Toen hij
de Fransche onderscheiding op de borst van den Duit
schen generaal zag. zeide hij: „Ik geef U het recht, me
neer von Winterfeldt. om deze onderscheiding af te
doen."
De ceremonie van de onderteekening der voorwaarden
was kort. Iedere poging om ze verzacht te krijgen, mis
lukte. Men teekende. Het was ongeveer elf uur in den
morgen en een mooie winterdag. Even na elven donder
den de kanonnen van de Champs de Mars te Parijs, het
teeken, dat de wapenstilstand was gesloten
Sedert de triomf Tan vrede en eensgezind
heid te Locarno, waarbij 56 landen
plechtig verklaarden, dat er geen
oorlog meer zou zijn, heeit men
niets anders gedaan dan
zich voorbereiden op
den volgenden
oorlog.
Door DAVID LLÓYD GEORGE,
Gewezen minister-president van Engeland.
De vermaarde Brltsche premier Lloyd
George verklaart, dat hij zich geen mis
verstanden van het soort, dat oorlogen
doet ontstaan, kan herinneren, die ern
stiger zijn dan de thans bestaande.
„Niemand wil den oorlog, maar dat wil niet zeggen,
dat er geen oorlog zal komen. Ik herinner mij dat zeer
duidelijk en levendig uit 1914. Toen wenschte geen en
kele Europeesche regeering den oorlog. U kunt dat van
mijn kant een eigenaardige verklaring vinden, doch ik
heb nog kort geleden de telegrammen overgelezen, wel
ke er tusschen de hoven, de kanselarijen en de gezant
schappen zijn gewisseld voor den oorlog. Bij het zorg
vuldig lezen daarvan ben ik tot de besliste conclusie ge
komen, dat geen enkele regeering toen den oorlog
wenschte. Er was geen regeeringspersoon. die niet sid
derde bil de gedachte aan de dreigende ellende. Er wa
ren er misschien enkelen, die een klein oorlogje ver
langden, een goedkoop oorlogje, iets dat glorie aan
brengt zonder te veel offers te eischen.
Nu hebben wij den oorlog onwettig verklaard; hebben
wij niet het Kellogg-pact Wij herinneren ons nog de
triomf van vrede en eensgezindheid te Locarno. Zes en
vijftig landen hebben daar een document geteekend,
waarin plechtig werd verklaard, dat eT geen oorlog meeT
aou zijn. Sindsdien zijn hun uitgaven om zich op den
oorlog voor te bereiden geregeld van jaar tot jaar toe
genomen.
Een ontstellende verwarring.
De Fransche premier is onlangs hier gekomen (het
bezoek van Herriot aan MacDonald Red, S. C.) om
van angst. Hoe kon zij een andere betrekking vinden
zonder getuigschrift, beschuldigd van diefstal?
Er volgde een lange, pijnlijke stilte. Hetty zag, dat
haar moeder nog iets op haar hart had dat zij haar
nog iets wilde zeggen en zij was nieuwsgierig wat dit
zijn kon.
Toen het hooge woord eruit was, joeg het al het
bloed uit haar frissche wangen en haar heele natuur
kwam In een wilden hartstoohtelyken opstand tegen
zulk een monsterlijk voorstel.
„Meneer Reiss is zoo buitengewoon vriendelijk ge
weest hij houdt van Chick en zou alles voor hem
willen doen en het schijnt... en het schijnt, dat hij
jou heeft liefgehad vanaf het eerste oogenblik. dat hij
je gezien heeft, toen je juist van school kwam. weet je
nog wel?" klonken de zwakke, vleiende woorden der
zieke vrouw, die in haar angstig verlangen om haar
jongen te beschermen scheen te vergeten wat voor vree-
selijks zij van haar dochter vroeg.
„Maar... maar... moedertje. Meneer Reiss is een oude
man. hij moet wel bijna vijftig zijn! En hij kan mij toch
niet anders dan als een kind beschouwen", protesteerde
Hetty zwakjes.
„Weineen kindje, zoo oud is hij niet en het !s toch
een bekend feit. dat mannen van rijpere jaren jonge
meisjes verkiezen boven vrouwen van hun eigen leef
tijd. En gewoonlijk zijn het buitengewoon goede eoht-
genooten". antwoordde mevrouw Loring met haar lieve,
zwakke stem. die zoo oneindig aandoenlijk en smee-
kend klonk.
Hetty was van nature volgzaam en lief en een trou
wer en oprechter karakter dan het hare bestond er
niet; maar zij was jong en de jeugd is hardvochtig als
zij haar idealen bedreigd ziet.
„O. moeder, je weet niet wat je van mij vraagt:
Neen neen duizendmaal neen!" riep zij en vloog
snikkend de kamer uit
Liefde is slechts een morgengloren.
De witte vleugelen van den dageraad waren reeds
aan den hemel zichtbaar voordat Hetty in een korten,
onrustlgen slaap haar blauwe oogen sloot.
Die slaap zou eenige uren geduurd kunnen hebben
indien zii niet gewekt was geworden door het hevig
verschrikte dienstmeisje, die haar smeekte onmiddellijk
bij haar moeder te komen.
„Zij doet zoo vreemd, juffrouw; ik weet niet wat ik
er van denken moet. Kleine Dumpeling kwam huilende
bij mij in de kamer en zei, dat haar mammie's mond
bloedde."
Maar eer het meisje haar zin voleindigd had, was
LLOYD GEORGE:
met onze ministers te onderhandelen. Ik kan er maar
één ding van zeggen: het is een verschrikkelijke ver
warde kwestie. Voor zoover ik zien kan, stelt de Fran
sche premier voor om het surplus van de wereldbewa
pening in veiligheid te brengen in een aantal depots
in verschillende streken van Europa. God besoherme de
plaatsen, waar deze voorraden in veiligheid worden ge
bracht!
Ik zou meenen, dat liever dan zulke opslagplaatsen te
bouwen men de overtollige wapens moest vernietigen.
Men wil geen Kellogg-pact, geen overeenkomst van Lo
carno meer? Doch wij hebben In het geheel geen be
hoefte aan nieuwe verdragen; het is voldoende, als de
oude in acht genomen worden. Ik heb het verdrag van
Versailles mede-onderteekendik ben een van de vier
opstellers ervan en ik ben bereid om het te verdedigen
als de gelegenheid zich daartoe voordoet. Het verdrag
van Versailles moet in zijn geheel in acht worden geno
men. Wij hebben Duitschland de verzekering gegeven,
dat, als het zich ontwapende voor zoover de bepalingen
van het verdrag het vereischten, wij zijn voorbeeld zou
den volgen. Wy hebben dat echter niet gedaan. Dat is
een schande! En toen het stuk geteekend werd, had de
meerderheid der onderteekenaars niet de bedoeling, de
daarin neergelegde beloften te houden. Voordat de inkt
nog was opgedroogd, maakten zy reeds plannen om
nieuwe legercorpsen in te stellen en hebben hun plan
nen ook uitgevoerd; daarna hebben zy geld geleend om
die manschappen te bewapenen. Ik herinner aan het
woord van Carlyle: „Alle leugens loopen uit op gebro
ken schedels."
„Dat is het gevaar, dat op het oogenblik Europa be
driegt. De Duitschers zyn terecht van meening, dat zij
bedrogen zijn, verraden. Er is geen grooter ge*
Hetty al uit bed gesprongen. Zooals ze was. in haar
nachtpon en op bloote voeten vloog zy over de gang en
de trappen op, die naar haar moeders slaapkamer leid
den.
Het licht was op en Dumpeling, haar kleine zusje zat
gehurkt op het bed naast haar moeder, die ze bijna ver
stikte onder haar kinderlyke liefkoozingen, terwijl zy
ieder oogenblik met een tipje van het laken een dun
rood straaltje van haar moeders lippen veegde.
Hetty, die een cursus van Eerste Hulp had meege
maakt, zag onmiddeliyk wat er aan de hand was en
deed wat zij kon, totdat de dokter, dien het meisje ge
telefoneerd had, kwam.
„Er is een bloedvat gebroken en ik ben verplicht u
te zeggen, dat er niet meer de minste kans bestaat haar
te redden. Maar zij zou toch niet lang meer te leven
hebben, lieve kind en wanneer zij nu heengaat, blijft
haar veel pijn bespaard", verklaarde de dokter zijn han
den op de schouders van het jonge meisje leggend en
haar met vriendelijke oogen meewarig aankykend.
„Is er niets... niets meer wat u doen kunt. dokter?
Niets, dat met geld te bereiken is?" vroeg Hetty wan
hopig.
Zij dadht aan het huwelijksaanzoek van Max Reiss.
Al het vuur harer jeugd uitte zich in een roes van tee-
derheid voor de moeder, die zij zoo innig liefhad en zy
was bereid alles op te offeren om haar te redden.
Maar de dokter schudde het hoofd met een beslistheid,
die zelfs Hetty overtuigde.
„Alle schatten der wereld zouden uw moeder niet kun
nen redden, juffrouw Loring en als u zoudt weten wel
ke pynen haar te wachten stonden met ten slotte het
zelfde einde, zoudt U niet eens willen, dat ik haar te
rughield van de rust, welke zij nu ingaat", antwoordde
hij vriendelijk.
Hetty's goudblond hoofdje glansde in het witte licht
der electrische lamp, toen zij het neerboog in het ver
pletterend bewustzijn van de toekomstige leegte in haar
leven en van de vreeselijke onvermijdelijkheid van het
Noodlot.
De witte, onbeweeglyke figuur op het bed bewoog
zachtjes. Mevrouw Loring opende haar groote, blauwe
oogen, die reeds overschaduwd waren door het waas
des doods.
Hetty boog zich over haar en hield met bovenmen-
soheiyke Inspanning de snikken in, die haar keel haast
verstikten. Het zou misplaatst geweest zyn in deze ma
jestueuze stilte op luidruchtige wijze haar verdriet te
toonen.
Zy volgde haar moeders blik naar het kleine bedje,
waarin Chick rustig lag te slapen, onbewust van het
drama, dat zich om hem heen afspeelde. Eén oogenblik
vaar voor den wereldvrede dan het feit, dat een volk,
dat terecht vertoornd is over de behandeling, die het
heeft onden ^nden. Ik ben de laatste om voor Duitsch
land te pleiten, want dit land heeft zichzelf in een ont-
zaglyke ramp begeven en dat is het zeer duur te staan
gekomen. Doch waar wü eenmaal ons woord gegeven
hebben, toen Duitschland overwonnen en vernederd was,
eisoht elk eergevoel .van ons. dat wij trouw onze belof
ten houden op een edelmoedige en ridderlyke wijze.
De wereld bevindt zich in een vreemden toestand en
ik weet niet, wat er zal gebeuren. Het is zooiets als een
slechte gezondheidstoestand. Iemand, die ziek is geweest
verliest zyn vertrouwen, wordt vreesachtig, zet zyn
kraag op tegen den wind en zegt: „Sluit dit raam,
sluit die deur". Hy neemt alle mogelijke voorzorgen om
zijn gezondheid te verbeteren, doch hij bederft met dat
alles zijn bloedsomloop, vermoeit zich en doet zijn hart
verzwakken. Zoo gaat het op het oogenblik met de we
reld. De volkeren zyn bezig, zich te vergiftigen met spe
ciale medicijnen en worden met den dag zwakker. Zij
sluiten deuren en ramen om alle microben buiten te
houden en ze worden geheel en al prikkelbaar en onre
delijk. Dat Is de toestand, zooals hij zich thans aan ons
voordoet. Laten wij de slagboomen neerwerpen, die zich
tusschen de volkeren verheffen. Verruimt Uw denkbeel
den, beschouwt de wereld op een minder bekrompen
manier en gy zult vrede op aarde vinden en goeden wil
onder de mensohen.
(Nadruk verboden).
Gevaarlijke roofbouw. Zullen de geweldige
bosscben in Noord-Amerika over 30 a
40 jaar gedecimeerd zijn?
Vóór de mensch de beschikking had over kolen,
erts en petroleum, was hout do eenige energiebron
en ook tegenwoordig is het houtverbruik economisch
van het grootste belang. En dan moeten we consta-
tecren, dat de bevolking zich schuldig maakt aan
roofbouw in een dergelijke sterke mate, als zij dat
bij geen ander volksvermogen doet, Bosschen wor
den omgehakt, het land kaal gemaakt; het woud
sterft uit
Ofschoon het hout in sommige landen zeer zorg
vuldig wordt beschermd, overtreft het houtverbruik
toch den aanwas. Millioenen spoorwegdwarsliggers
en telegraafpalen worden gemaakt; heele bosschen
door den scheepsbouw verslonden; het bouwbedrijf
is zonder hout niet denkbaar; voor films wordt cel
lulose. dus hout gebruikt, spiritus wordt uit hout
gemaakt, kunstzijde heeft cellulose noodig, hout
wordt gebruikt voor moderne explosie-middelen,
kunstleder en lak, bosschen veranderen in potloo-
den en kraten en dan nog de ontzaglijke hoeveelheid
hout, die in de kachel wordt verbrand!
Als de econoom onder deze omstandigheden van
overvloed aan hout spreekt, als van een dreigend
gebrek niets te bemerken is. als de waarschuwing
van den theoreticus in den wind wordt geslagen,
dan is dat eenvoudig, doordat de practicus roekeloo-
zen roofbouw pleegt. Boschrijke landen, die bedekt
zijn met eerste klas hout, produceeren schijnbaar
een onuitputtelijken voorraad. De wouden van Ca
nada, van' de Vereenigde Staten, van Zuid-Amerika
worden dagelijks vermoord. Geweldige massa's 'hout
worden hier gekapt, in de rivier geworpen, beneden
opgevangen en verwerkt. Onderweg blijven talrijke
boomstammen hangen, die heele eilanden en vcr-
kcershindernissen vormen het doet er niet toe.
Wordt het obstakel te lastig, dan brengen een paar
dynamietpatronen ruimte.
Berekeningen over den houtrijkdom van Noord-
Amerika hebben aangetoond, dat de bosschen over
30 of 40 jaar zoo zeer gedecimeerd zullen zijn, dat een
ernstige houtnood kan worden verwacht. Men be
denke daarbij, dat door Noord-Amerika alleen 40
procent van de behoefte aan naaldboomenhout wordt
bevredigd. De oerwouden van Afrika en Zuid-Ame
rika zijn eenigszins beschermd door het klimaat en
de woestheid van het land. Maar daar vergrijpt
men zich weer aan kostbare houtsoorten zooals ma
honiehout, ijzerhout, braziliehout en sandelhout.
dubbel gebreide Wanten (ook voor kinderen)
KLOMPSOKKEN (van 6 draads) bij JAAP SNOR. (Hi|
breit alles best). Ie klas reparatie-inrichting.
Depot voor SCHAGEN: C. DE MOEL, Noord.
werden de doffe oogen verhelderd door een blik van
verlangende, hartstochteiyke moederliefde en dadelijk
begreep Hetty wat er in haar moeder omging.
Op dat oogenblik nam Hetty het besluit, dat haar
evenveel bittere zielesmart zou kosten, als haar moeder
nu leed in het geval, dat zy haar kinderen onverzorgd
en afhankelijk van de weldadigheid van vreemden ach
terliet
Hetty greep haar moeders hand vaster; haar blonde
krullen vielen als een gouden regen op de koude wan
gen, toen zij zich over haar moeder heenboog en zei:
„Wees maar gerust, moedertje... Ik zal met hem trou
wen hoor je me? Voor Ohick zal gezorgd worden."
Mevrouw Loring moest het wel gehoord en begrepen
hebben, want haar gezicht werd door een zóó stralenden
glimlach verhelderd, dat Hetty de snikken, die zij zoo
moedig onderdrukt had, niet langer kom inhouden.
Waarin Hetty haar belofte moet nakomen.
„Het zou niet verstandig zijn om te wachten; we kun
nen dat zaakje net zoo goed meteen opknappen en we
kunnen het in alle stilte doen, omdat je arme moeder
om zoo te zeggen nog niet koud is. Maar wat jy en de
kleintjes noodig hebben, is 'n man om voor jullie tezor
gen en al zeg ik het zelf, je zoudt nog heel wat erger
af kunnen zyn. Eigenlijk ben ik een verdraaid goed»
partij voor een meisje zonder een cent, zooals jy, Het.
Maar dat komt er allemaal niet op aan wanneer een
man van een meisje houdt en hy genoeg duiten heeft
voor allebei."
Zoo sprak Max Reiss. groot en dik, met donkere
oogen en glanzende haren.
Hetty rilde en toen haar bejaarde aanbidder haar na
derde en haar met zijn zachte, dikke lippen kuste voel
de zy zicih onpasselyk worden en hief onwillekeurig
haar hand op om hem van zich af te stooten. Het was
de linkerhand, aan welker ringvinger een prachtige
diamant en smaragd ring schitterde.
Zij haatte dezen man die oud genoeg was om haar
vader te zijn maar wat kon zy doen? Behalve, dat
zy gebonden was door de plechtige belofte, die zy had
afgelegd een belofte, die haar moeder met een glim
lach op de lippen had doen sterven, was het absurd te
denken, dat zy alleen genoeg zou kunnen verdienen
om voor zichzelf en de twee kleintjes te zorgen, waar
van buitendien de eene nog zooveel kleine extra'tjes
noodig had, die een levensbehoefte zyn voor bedlege
rige zieken.
Wordt vervolgd.
