Eindelijk bezoek
Radioprogramma
Amerika, zooals Europa
het niet ziet.
200# METER ONDER DE
AARDE
Kleinigheden, die boekdeelen spreken.
De crisis in het land der „prosperlty"
(Bijzondere correspondentie.)
HET Is geen geheim meer, dat de tijd der
„prosperity" der onbegrensde mogelijkheden,
voor Amerika reeds lang voorbij is. Wij
weten dat er daar meer dan twaalf millioen
Werkloozen zijn en dat de werkloozenstoun er onbe
kend is. Het is bekend, dat groote fabrieke n hun be
drijf bijna geheel hebben moeten stilleggen en dat
er aan alle kanten verzet broeit.
Maar wij Europeanen kunnen er ons over het al
gemeen geen voorstelling van maken, hoe Amerika
de laatste jaren veranderd is. Het idéé van „het rijk
ste land ter wereld", is ons zoo van geslacht op ge
slacht ingehamerd, wij hebben altijd zooveel gehoord
van de onuitputtelijke natuurlijke rijkdommen en de
technische wonderen van dit uitgestrekte land, dal
wij nog niet gewend zijn aan den nieuwen gedachten-
gang.
Soms lijkt alles nog als vroeger. Bij de presidents
verkiezingen kon men zien, hoe een reusachtige ma
chine automatisch de stemmen telde; men behoefde
slechts een handle boven den naam van den candi-
daat over te halen en meteen viel het stembiljet ge
registreerd en genummerd in het vak, waar het be
hoorde. Maar Amerika heeft ook nog zijn onofficieele
politiek en die kost heel wat meer hoofdbrekens. Met
alle middelen moet de politie optreden tegen demon
stranten, het is geen zeldzaamheid, dat een vrouw
door een politieagent bij den arm wordt meegenomen,
nadat hij haar een plakkaat heeft afgenomen of dat
men een paar onruststokers met de gummistok neer
slaat of over de straat voortsleept naar het politie
bureau. Met bijzondere omstandigheden wordt geen
rekening gehouden. Ook de oudstrijders werden op
niets ontziende wijze door politie en soldaten bescho
ten. Hetzelfde gebeurt, wanneer de arbeiders van een
stilgelegde fabriek een massa-demonstratie houden.
Traangas is dan nog een zeer menschelijk middel.
Een sinaasappel feest in Florida wie zou dat
niet gaarne bijwonen! Doch het valt tegen. Een ach
tergrond van 48 kisten met sinaasappels, gereed voor
de verzending en bestemd voor de gouverneurs der
Amerikaansche staten. Daarvoor een wanhopig sma-
kelooze allegorie van knappe meisjes in badcostuums
en andere luchtige gewaden. Niets andere dan een
door de autoriteiten gesteunde reclame. Een der vele
uitvloeisels van de overproductie, waaraan de econo
mische samenleving te gronde dreigt te gaan. Een
„statistiekfoto" laat ons zien, dat de prijs van een
bushel haver dezelfde is als die van een pijp shag-
tabak.
Hoe kan men daarbij belastingen betalen! Langza
merhand burgert zich in Amerika het systeem in,
dat men ze ook in natura kan betalen. Een van de
eersten, die hiervan profiteeren kon, was een land
bouwer uit de omgeving van Detroit, die zijn be
lasting in noten mocht betalen. Hij leverde 500 pond
noten af; deze werden door het belastingkantoor ver
kocht en brachten zelfs nog iets meer op dan de ver
schuldigde som zoodat de boer nog geld terug kreeg.
Hoe het intusschen mogelijk was, dat de belasting
dienst noten kon verkoopen, die voor den boer onver
koopbaar waren, is tot dusverre een onopgelost ge
heim.
„Wij eischen salaris!" staat duidelijk op de borden,
die door duizenden onderwijzers en onderwijzeres
sen van volksscholen werden meegevoerd in een de
monstralie te Chicago. Zonder salaris hebben zij nu
al vele maanden lang hun werk verricht Ze zullen
het ook in de naaste toekomst zonder salaris moeten
stellen, want Chicago heeft eenvoudig geen geld om
hen te betalen.
Toch is er in Amerika nog een groote voorraad van
allerlei artikelen aanwezig, waarmee de ergste nood
gelenigd kan worden. In Los Angelos heeft de magi
straat een groote hoeveelheid oude schoenen bij el
kaar gebracht. Een open terrein, waarop binnenkort
een nieuw gebouw zal verrijzen, werd er tot 6 voet
hoog mee bedekt. Daar mochten de werkloozen
schoenen komen uitzoeken. Al te kieskeurig kunnen
zij natuurlijk niet zijn en vele schoenen, die daar
liggen, voldoen zelfs niet aan de meest bescheiden
eischcn, doch voor velen is het toch een uitkomst.
Als menschen hun huis uitgezet moeten worden,
geeft dat gewoonlijk aanleiding tot moeilijkheden.
Onlangs moesten in een der arbeiderswijken van
New York twaalf gezinnen tegelijk verwijderd wor
den uit één huurkazerne. De eigenaar had een huur-
verlaging van 10 aangeboden, doch zelfs daarmee
gingen zij niet accoord. Toen kwamen er op zekeren
dag 40 meubelpakkers aanrukken, vergezeld van
100 man politie. Dat zou wel genoeg zijn. Doch er
hadden zich wel duizend menschen verzameld, die de
uitzetting wilden verhinderen. Eerst toen de politie
met gummistokken de straat had schoongeveegd, kon
den de meubelpakkers hun werk beginnen.
Er zijn overigens in Amerika vele dakloozen. Daar
bij vergeleken zijn de 200 werkloozen nog te be
nijden, die midden in New York in de schaduw van
zijn wolkenkrabbers en zijn machtige bruggen, een
„noodstad" hebben gebouwd. Ruwe, uiterst primi
tieve hutten van hout en asbest, waardoor regen en
wind niet worden buitengesloten. Doch zij mogen
hier slechts wonen op voorwaarde, dat zij alle werk,
dat hun aangeboden wordt, aannemen, behulpzaam
zijn bij het schoonhouden der straten en zich onvoor
waardelijk onderwerpen aan de bevelen van den
„kampcommandant".
Om de werkloosheid te bestrijden, is men in Ame
rika zelfs teruggekeerd tot iets in den ,'eest van een
slavenmarkt, maar dan een, waarbij het voordeel ge
heel aan den kant der „menschelijke koopwaar" is.
Op een polium, waarboven de Stars en Stripes wap
peren, worden de werkloozen aan de belangstellende
en nieuwsgierige menigte vertoond. Een handige ma
nager prijst ze een voor een aan en vertelt, waarvoor
zii zooal geschikt zijn. Dan wacht hij op aanbiedin
gen. Wie het meeste biedt, krijgt de „slaaf" toegewe
zen. Deze slavenmarkt geetf altijd aanleiding tot groo
te vroolijkheid.
Niet de nachtclubs en de misdadigerebenden zijn
op het oogenblik het meest karakteristieke in de
Nieuwe Wereld, doch de verschijnselen der crisis,
waarvan het einde nog in zeer wazige verten schijnt
te liggen. De eigenaardigheden van land en volk in
Amerika brengen met zich mee, dat men daar een ge
heel anderen maatstaf moet aanleggen en ook ge
heel andere maatregelen tot leniging van den nood
moet invoeren dan in Europa. Nog steeds zoekt men
in de Vereenigde Staten naar een „ei van Colum-
bus", dat de crisis met één slag zal doen verdwij
nen. Doch dat zoeken lijkt ons hopeloos.
Typeerend is overigens, dat wij in een Fransch hu
moristisch blad aantroffen:
A.: „Mijn oom uit Amerika heeft mij geschreven".
B.: „En?"
A.: „Hij vraagt mij om geld."
In de diepste mijn ter wereld. Een onder-
aardsche weg tnsschen de beide Trans,
vaalsche steden Johannesbnrg en
Bloemiontein. Alleen negers
verrichten den moordenden
arbeid van het goud-
delven.
BIJ Jdhannesburg ln Transvaal bevinden zich de
grootste goudmijnen ter wereld. Een geweldige
goudader loopt op een diepte van 1700 tot 2000
M. van Johannesburg tot Bloemfontein. Een
onderaardsche weg verbindt zoo de beide steden en wel
licht ls de tijd niet ver meer. dat die weg volkomen be
gaanbaar zal zijn. Troepen arbeiders brengen uit dezen
afgrond het gele metaal naar boven. Het bezoek aan
deze mijnen was voor mij. aldus Dr. Carola Sauer, die
van een studiereis in Zuld-Afrika is teruggekeerd, de
vervulling van een lang gekoesterden wensch. Ik had
mijn uiterste best gedaan, om het mij mogelijk te maken
een reis naar Zuid-Afrika te maken. Het was mij ge
lukt en zoo bevond ik mij op een goeden dag op de
goudvelden van Johannesburg.
De eerste Indruk, dien men krijgt ls, dat het sprook
je van het goud onmiddellijk verandert ln de nuchtere,
lndustrleele zakelijkheid. Men ziet slechts kleine bergen
het geheel doet aan als een maanlandschap. Deze
bergen zijn niets dan opgeworpen grond, vroeger kost
baar. thans waardeloos gesteente, waaruit het goud is
verwijderd. De arbeiders, die het goud delven, zijn alle
negers, want een blanke aoht zich voor dit werk te
goed. De negers leven in een kamp, een „compound", dat
streng bewaakt wordt. Zij worden buitengewoon goed
verzorgd, goed betaald en fatsoenlijk behandeld. Het
..Instltute of medicaj research" houdt zich uitsluitend
bezig met de bestudeering van mijnzlekten, vooral tuber
culose; ook de zoogenaamde stofinhaleerlngszlelcte heeft
de volle aandacht van dit instituut, dat is uitgerust met
de modernste Instrumenten der medische techniek en
waaraan een geheel leger van wetenschappelijke mede
werkers is verbonden. Bij het gebouwencomplex behoort
een soort dierentuin, die de meest verschillende sera
moet leveren. Geleerden van beteekenis wijden zich hier
aan het onderzoek der ziekten, die de gouddelvers be
dreigen.
Onder de arbeiders treft men vertegenwoordigers van
vele Negerstammen aan. zooals Zoeloes en Bantoes. Zij
zijn mooie, krachtige natuurmensohen, die echter zeer
vaak bezwijken aan vreeselijke ziekten.
De goede behandeling der Negers in de Zuidafrikaan-
sche Unie valt lederen vreemdeling op. Het Negerpro
bleem is in deze streken van de grootste beteekenis.
Terwijl ln de Portugeesche koloniën een neger steeds
voor een blanke plaats moet maken, door van het trot
toir af te stappen, gevoelt hij zich ln de Engelsohe do
minions ongeveer gelijk met zijn blanke medemensch. Is
de neger zich wellicht bewust, dat hij hier ln zijn eigen
werelddeel leeft en verwacht hij. dat hij er eens baas
zal zijn? In ieder geval kost het negerprobleem de re
geering reeds veel hoofdbrekens.
Om tot onze mijn terug te keeren: wanneer men iede
re controle en elke afsluiting heeft gepasseerd, wordt
men voorzien van een speciale kleeding, mantel en muts
En dan daalt men in een ijzeren korf razendsnel. Men
verliest ieder gevoel bij die afdaling. Bij de aankomst
beneden treden bü vele bezoekers onaangename ver
schijnselen op, zooals oorsuizing en een onverdragelijke
druk op het hoofd. Vooral vrouwen vallen dikwijls in
zwijm en moeten onmiddellijk weer naar boven ge
bracht worden.
Nadat men beneden door een hal is gewandeld, komt
men in een kleine ruimte, waar men eenigen tijd moet
doorbrengen om aan het verschil in luchtdruk te wen
nen. Daarna wordt een deur geopend, waardoor men in
de schacht komt De ventilatie door reusachtige pompen
is voortreffelijk en ook de hitte is dragelijk. In de
schacht ziet men rails, waarover gedurig electrisch ge
dreven treinen uit de kilometers verre achtergangen
spookachtig komen aanrollen, beladen met gesteente.
Daar de sterkstroomleiding nog al laag is aangebracht,
zijn de arbeiders, die de Irelnenbedlenen. uitgerust met
speciale helmen. Een typische aanblik: die goedgebouw
de, halfnaakte, gehelmde negers!
Het gesteente wordt afgeladen en onmiddellijk naar
boven vervoerd. Hoeveel materiaal noodig is om een
nietige quantitelt goud te voorschijn te brengen, wordt
geïllustreerd door het feit, dat een ton gesteente slechts
twaalf gulden goud oplevert.
De eigenlijke goudproductie speelt zich boven af.
Daar ziet men het goud letterlijk vloeien. Wanneer het
metaal, waarom alles in de wereld draait, uit den oven
komt. heeft het een groene kleur. In de directiekamer
wordt ieder bezoeker der mijn een goudklomp getoond,
die een. waarde heeft van bijna 50.000 gulden. Men
vraagt U dan, of ge wilt probeeren, den klomp met één
hand op te tillen en. lukt het U, dan moogt ge het ver
mogen behouden! Maar de kans. dat het U lukt, is niet
groot
DONDERDAG 2 FEBRUARI.
HILVERSUM (1875 M.)
A.V.R.O.: 8.00 Gramofoonmuzlek; 10.00 Morgenwijding;
10.15 Gramofoonmuziek; 10.30 Solistenconcert; 11.00
Knipcursus; 11.30 Sollstenconcert; 12.00 Lunchconcert;
2.00 Halfuur voor de vrouw; 2.30 Rustpoos voor het
verzorgen van den zender; 2.45 Gramofoonmuzlek; 3.00
Naaicursus; 3.40 Gramofoonmuziek; 4.30 Idem; 5.00
Verhalen voor grootere kinderen door Mevr. Ant. van
Dijk; 5.30 Omroeporkest o.l.v. Nico Treep; 6.30 Sport-
praatje door H. Hollander; 7.00 Omroeporkest; 7.30
Engelsche les voor gevorderden; 8.00 Vaz Dias; 8.05
Omroeporkest o.l.v. Nico Treep; 9.00 Radiotooneel: „De
Vaas"; 9.30 Kovacs Lajos en zijn orkest; 11.00 Vaz
Dias; 11.05 Gramofoonmuziek.
HUIZEN (296 M.)
K.R.O.: 8.00 Hoogmis uit Tegelen; N.C.R.V.: 10.00 Gra
mofoonmuziek; 10.15 Morgendienst; 10.45 Gramofoon
muziek; K.R.O. 11.00 Gramofoonmuziek; 11.00 Gods
dienstig halfuurtje; 12.00 Politieberichten; 12.15 Orkest
o.l.v. Johan Gerritsen; N.C.R.V.: 2.00 Cursus fraaie
handwerken; 3.00 Vrouwenhalfuurtje; 3.30 Rustpoos
voor het verzorgen van den zender; 4.00 Bijbellezing;
5.00 Concert; 5.45 Cursus handenarbeid; 6.15 „Onze
Nederlandsche monumenten"; 6.45 Knipcursus; 7.00
Weekoverzicht; 7.30 Politieberichten; 7.45 Persberich
ten Ned. Chr. Persbureau; 8.00 Concert door de Am-
sterdamsche Orkestvereeniging o.l.v. Frans v. Diepen
beek; 9.00 Lezing; 9.30 Vervolg concert; 10.00 Vaz Dias;
10.30 Gramofoonmuziek.
BRUSSEL (509 M.)
12.20 Concert; 1.30 Gramofoonmuziek; 3.20 Concert;
€.35 Gramofoonmuziek; 8.20 Concert; 9.20 Pianorecital;
9.50 Concert; 10.30 Gramofoonmuziek.
KALUXDBORG (1154 M.)
11.20 Strijkorkest; 7.30 Europeesch concert; 10.10 Dan#-
BERLIJN (419 M.)
3.50 Gramofoonmuziek; 7.20 Gevarieerd programma;
9.20 Dansmuziek.
HAMBURG (372 M.)
10.50 Concert; 12.35 Gramofoonmuziek; 1.30 Idem; 6.16
Opera-uitzending; 10.45 Populair concert.
KONIGSWUSTERHAU3EN (1635 ML)
11.20 Gramofoonmuziek; 1.20 Idem; 3.50 Concert,
LANGENBERG (472 M.)
10.40 Gramofoonmuziek; 11.20 Populair concert; 12.20
Concert; 4.20 Vesperconcert; 9.50 Concert.
DAVENTRY (1554 M.)
12.20 Orgelconcert; 1.35 Lunchconcert; 3.20 Vespercon
cert; 4.25 Concert; 8.20 Vaudeville; 10.00 Concert; 11.06
Dansmuziek.
PARIJS-EIFFEL (1446 M.)
7.50 Gramofoonmuziek.
PARUS-RADIO (1725 MA
8.05 Gramofoonmuziek; 1.25 Pianorecital; 1.55 Populair
concert; 6.30 Gramofoonmuziek; 8.20 Radiotooneel.
MILAAN (331 M.)
7.45 Gramofoonmuziek; 8.20 Opera-uitzending.
ROME (441 M.)
7.35 Gramofoonmuziek; 8.05 Concert door het Omroep
orkest
WE ENEN (517 M.)
4.20 Concert; 6.50 Vocaal concert; 7.25 Concert; 8.45
Europeesch concert; 950 Concert
WARSCHAU (1411 M.)
4.20 Solistenconeert; 5.20 Populair concert; 7.30 Euro
peesch concert; 9.55 Dansmuziek.
BEROMUNSTER (460 M.)
7.20 Wagn er concert; 8.45 Europeesch concert
Kort verhaal
door
L. BURMA.
IA kind, wat kan ik er aan doen?
Bert keek zijn zuster vrij hulpeloos aan. Ze
trok zoo'n ongelukkig gezichtje, dat kon hij
niet goed verdragen.
Het was egoistisch van me om je hierheen te slee
pen, merkte hij op.
Nonsens! Dacht je. dat ik je alleen zou hebben
laten gaan? Al was je op je hoofd gaan staan, ik
was toch meegekomen.
Bert glimlachte. Ze was zoo'n energieke en loyale
kameraad, de kleine Hetty Jammer, dat het leven
hier in dit dorp al weinig aanlokkelijk voor haar
dreigde te worden.
Toen hij. nu vier maanden geleden door de tijds
omstandigheden zijn betrekking verloor besloten
zij .het beetje geld, dat ze van hun erfdeel bezaten
te besteden aan liet koopen van een goedkoop huisje,
dat ze geannonceerd zagen Bert kon zijn werk
hij schreef in bladen over botanie en vertaalde voor
een paar uitgevers evengoed hier als in de stad
doen en hun leveriskosteu werden tot een minimum
beperkt. Hetty had er zich eerst erg op verheugd.
Idyllisch, zoo'n eigen huisje en een tuintje, waarin
je kunt zaaien. En dan zijn de menschen in zoo'n
dorp natuurlijk veel eenvoudiger en gezelliger dan
in de stad. Ze stelde zich voor, dat er in den zomer
zou worden gefietst en getennist, dat ze in den win-
ten muziekavondjes zouden hebben, misschien dilet-
tantentooneel. Maar het kwam wel cenigszins an
ders. Het dorp bleek bewoond te worden door eenige
brave lieden, die zich notabelen noemden, de meesten
boven de veertig, ontdaan van eenige sportieve ge
voelens of muzikaliteit. Buiten het dorp waren eeni
ge wegen met mooie villa's, waarvan de eigenaren
zich mijlen ver verheven voelden boven iedereen,
die géén villa in hun villapark bezat. En zoo bleet
Hetty vrijwel alleen met haar broer.
Dien morgen was haar voor het eerst een klacht
ontsnapt.
Bert moest een paar dagen weg voor zaken. Ze
zou eigenlijk dolgraag zijn meegegaan. Weer eens
de stad in, 'n film zien, winkelen! Het leek een pa
radijs, na maanden van dit buitenleven. Maar uit
zuinighekYsoverwegingen zag ze er van af.
Och, ik wen er wel aan! zei ze, haar arm door de
zijne stekende, en langzaam met hem meewandelend
tot aan het stationnetje;
„Haast je maar niet, als je soms lust hebt een
nachtje over te blijven."
Met een bedwongen zucht keek ze den trein na
en wandelde naar huis. Onderweg ontmoette ze den
eenigen jongeman van het dorp den zoon van den
postdirecteur, die heel leelijk, maar ook heel lastig
was. Ze luisterde met een half oor naar zijn praatjes
en antwoordde vrij snibbig.
Zoo uit Uw humeur?
Wel, erg opwekkend is het leven hier niet, zei
Hetty. ik gaf er wat voor, als vanmiddag eens
een paar gezellige menschen op visite kwamen.
Hoe laat zal ik komen? informeerde het jong-
mensch.
Gezéllig, ÓArdige menschen. zei Hetty en liet hem
staan. Achteraf schaamde ze zich een beetje. Eigen
lijk was ze ongemanierd geweest, hij meende het
zoo kwaad niet, maar liever dan maar volkomen
alleen zijn dan zulk gezelschap! Ze had haar een
zame lunch gebruikt en nam zich voor. brieven te
schrijven, toen er gebeld werd
Verbaasd ging ze naar de deur. Wie kon dat zijn?
Alle leveranciers waren er geweest. Er stonden twee
dames en een heer voor de deur.
Keurige damesEn Hetty zag in een oogop
slag, dat ze met een auto waren gekomen Haar hart
begon sneller te kloppen. Eindelijk verwaardigden
haar een paar behoorlijke menschen met een be
zoek.
Komt u binnen! zei ze en liet ze in de gezellige
voorkamer, die zij zoo aardig had ingericht, en ver
sierd met zelfgemaakte kussens, aardige teekenin-
gen, handwerkjes en waar altijd veel bloemen ston
den.
Heel gezellig is bet hier, zei een van de dames,
laten we aan het venster gaan zitten
Deze menschen waren tenminste niet ceremonieel!
Als U me even wilt excuseeren, dan zet ik vlug
thee! zei ze.
Doch terwijl ze in het keukentje bezig was, ging
weer de bel. En toen ze opendeed stond ze tegen
over een keurigen jongeman, wiens motor tegen
het hekje leunde.
Hij nam zijn hoed af en keek haar aan, alsof hij
verrukt was. Ze kleurde.
O ehkomt u binnenMerkwaardig, al dien
tijd had niemand zich om hun bekommerd, hoewel
zij hun kaartjes hadden rondgezonden, in de hoop,
een kennismaking te krijgen Blijkbaar hadden ze
eerst de kat uit den boom gekeken. Hetty bracht j
den joneman in de voorkamer Een der dames stond
voor een kastje met boeken en Heity hoorde haar
juist zeggen: Aardig is het hierh-ib je ooit mee
gemaakt, dat zulke menschen deze boeken hadden
staan?
Neemt u me niet kwalijk, zei Hetty verlegen, om
dat zij hem op hun incorrectheid moest wijzen,
maar ikehik kan u niet aan elkander
voorstellen.
De dames staarden den jongeman aan, de heer
staarde méé.
Dat ehis toch ook niet noodig, zei de heer.
OHetty was verbluft, welals U plaats
wilt nemen...--, de thee komt dadelijk!
Hoe dan ook, ze was verrukt met haar bezoek, zet
te heerlijke thee dat was een specialiteit van
haarl opende een trommel met koekjes en had
vlug wat toast met jam ook klaar.
Toen ze binnenkwam zat de jongeman nog alleen.
Hij scheen niet in gesprek te zijn geraakt met de an
dere bezoekers. Hetty besloot het ijs te breken.
Wel als U hier allemaal bij elkaar wilt komen zit
ten, dan zal het gezelliger zijn, zei ze en zette het
groote theeblad neer.
Wilt U de thee met melk met citroen
O ehwij hadden graag een potje thee gehad
voor drie, zei de eene dame.
Een potje thee voor drie?
Hetty keek hen aan. zij keken baèr aan.
Nu het hindert niet! zei de heer goedig, laten we
toch gemoedelijk doenleve het buitenleven!
Ze schoven hun stoelen dichterbij en eindelijk stel
de de heer zichzelf en zijn dames aan den jongeman
voor. Maar Hetty, die theeschonk, werd daarbij ver
geten.
Vreemde manieren, dacht zij, maar aan den ande
ren kant waren ze haar sympathiek genoeg.
Opeens weer bellen. Hetty had net al de kopjes
verdeeld en snelde weer.
Aardig meisje, zei een van de dames.
Ja't is hier tenminste wat anders dan ge
woonlijk, merkte de andere op. Intusschen stond
Hetty tegenover een dame, die haar vrij kortaf
vroeg: Kan ik hier thee krijgen?
Ja...... ja, bracht Hetty uit, terwijl een vage on
rust haar begon te bekruipen!
Wel dan is het in orde, zei de dame, gelukkig, ik
ben doodop, en ik wist niet dat hier tegenwoordig
een theesalon was. Aardig afgelegen! U zult wel niet
veel klanten krijgen Hoewel, al die villa-bewoners
met auto's komen hier vaak in de buurt, vlak bij
het boschals u daai eenmaal bekend bent, kan
het wel iets opbrengen
Hetty begon eensklaps ih te zien, dat het alles een
misverstand was. maar zij kreeg geen kans het uit
te leggen. De dame ging zitten en praatte Zij praatte
zonder ophouden, uitte haar verwondering over
deze „vreemde theeschenkerij", haar voldoening
over het feit, „dat de thee tenminste te drinken
was', haar ergernis over een eksteroog en de autos,
die zooveel stof maken om van motorfietsen maar
te zwijgen, menschen met motoren moesten ze af
maken", enz. enz.
De andere bezoekers keken elkaar aan.
Eindelijk stonden de dames op en begonnen zich
voor een spiegel wat te poederen. De heer slaagde
erin, over het gepraat heen te roepen:
Ik wou graag betalen.
Hetty zuchtte en lachte Haar bezoek! Ze hielden
het hier de hemel weet waarom voor een thee
schenkerij.
Ik ben niet gewoon mijn bezoekers te laten beta
len, zei ze en dat bracht zelfs de praatlustige dame
even tot zwijgen.
Wat! riep ze toen. Dat is het nieuwste! Waar
leef je dan van?
Hetty keek rond. Er waren kuiltjes in haar wan
gen. Als U het weten wilt, zei ze, mijn broer en ik
leven hier van wat onze ouders ons hebben nage
laten en zijn werk hem opbrengt.
Er volgde een doodelijke stilte.
Dusdus het is hier geen theeschenkerij? En
u zei toch, dat ik thee hier kon krijgen! riep de
praatlustige.
Ja, en u liet ons direct binnen, zei een der da
mes.
En zei: Ik zal dadelijk thee brengen zei haar be
geleider.
De jongeman zei niets. Hij staarde Hetty aan met
een mengeling van verlegenheid, amusement en be
wondering.
Natuurlijk kon u hier thee krijgen, zei Hetty, ik
vond het erg gezellig om bezoek te krijgen we
leven hier nogal eenzaam
De jongeman was de eerste die lachte, toen begon
nen de anderen. De goedige heer veegde de tranen
uit zijn oogen van de pret. Wij hebben nog wel
een potje thee voor drie besteld! hikte hij.
En jij zei: Ik wou g graag betalen, lachte de
eene dame.
O, het is verschrikkelijk! zei de andere, wat lief
van u, dat u het zoo opneemt! We dachten vast,
dat dat bordje alleen hierop kon slaan
Welk bordje? vroeg Hetty.
Wel, dat bij uw hek waarop staat: Theeschen
kerij.
Hetty's oogen geleken theekopjes.
Bordje bij mijn hek? Ze snelde naar het ven
ster en zag het. En begreep. Het was een grap van
het leelijke en versmade jongmensch.
Nu, in elk geval heeft het me een gezellig uurtje
bezorgd, zei ze.
Bij de deur keerde de heer zich om. Mijn hemel,
we hebben ons niet aan u voorgesteld mijn
naar is Roodewaard, dit is mijn vrouw en dit mijn
zuster we wonen op de Witte vila, die kent u
zeker wel.
En we zullen u graag eens met uw broer op ons
theeuurtje zien verschijnen, zei mevrouw Roode
waard.
Mijn naam is Teiling, zei de jongeman en Hetty
begreep niet, waarom ze in 's hemelsnaam bloosde,
toen hij haar hand drukte.
Ik kan u helaas niet op de thee vragen, zei hij.
Wel ehals mijn broer weer thuis is zal hij
het zeker gezellig vinden als u eens komt, antwoord
de zij.
De zoon van den postdirecteur vond het lang niet
prettig toen hij te weten kwam, wat zijn grap voor
gevolgen had gehad. Niet alleen heeft Hetty nu een
heelen kring van kennissen, waarin zij buitengewoon
populair is, doch zij heeft zich onlangs verloofd. En
daar de heer Teiling slechts voor een zomer-vacantie
in het dorp was, zou ze misschien nooit met hem in
aanraking zijn gekomen, zonder dat bordje!
