De Brabantsche Brief
van Dré.
Het Zwakke Punt.
Ulvenhout, 7 Februari 1933.
Menier,
Even, tusschen de be
drijven deur, 'n briefke.
Waant de drukte gaat
weer komen, jonk. Fe
bruari is in 't laand en
da gaat gepèèrd aan veur-
uitgaank in alles op d'n
buiten. De knobbekes be
ginnen ieveraans te zwel
len. t Leven is aan 't ko
men op de ontdooide èèr-
de, waarop 't overdadig
vocht, waarop de malsche
motrengeltjes, de sappen
tot de levenskaans rijkelijk
ingieten.
D'n bojem, vrij van vuiligheid deur d'n vorst, die
er 'nen halven meter diep ingezeten hee, ligt nouw
te asemen in zwellende vruchtbaarheid. D'n èèrde,
zacht en open lijk 'n spons, vruchtbaar tot in z'n
klokhuis, en rijp veur d'n zaai, dieën èèrde mokt me
gek!
'k Heb 'm van den mergen mee m'n haanden in
z'n binnenste gevroet. As vet bleef ie aan m'n knus
ten hangen; wèrra was ie van binnen en toen 'k 'ra
berook, ha! zoow frisch en zoow geurig as appel-
vleesch.
Sapristie, amico, me gaan 'nen goeien tijd tege
moet!
'Nen tijd van moeizamen arbeid in onzen eigen
grond, die kluit veur kluit verzadigd is van de ge
heime kracht van vrucht- en groei baarheid. Die kluit
vjur kluit geurt naar vruchtbare sappen waar ie van
vol zit!
Ik snak er weer naar, om straks mee m'nen Bles
deur da mollige, smeuige akkerlaand te oaggeren,
onder de stilte van 1*. natzware lochten, die laag over
de weareld hangen, van ender tot ender.
Of onder 't zonneke, dat d'n grond doet wasemen
en builen; dat d'n èèrde deurdrin tot in 't binnenste
van de vetste bonken en er de kiemkracht in too-
vert, laangs de gouwen zonnepieken, die diep in d'n
èèrde enten.
Maar laat ik kalm blijven. Nóg kan er 'n haands-
volleke sneeuw komen, nóg kan er 'n vorstje de pun
ten van de kluiters efkes beruuren en verschralen,
zekers, da kan allegaar nog, al gleuf ik 't nie hard
meer van 't jaar, maar Februari hee var. ouds
her al tij drie zomersche dagen g'ad en op d'n eerste
zit ik te wochten, as d'n kleine Dré aan tafel op z'n
porsie!
Arbeid, zwaren arbeid, ik kan er niks aan doen,
amico, maar 'k mag 'm zoow gèreri! 't Is mis-
schient ouwerwetsch en misschient geleufde
't maar half, mu na d'n winter, ollee, dan snak
ik weer naar 't eerste kraken van m'n spieren, as
naar 't kraken van de takskes en de twijgskes, die
knepperen van t' rekken en 't groeien naar 't zonneke
toe!
'k Heb do eerste sneeuwklokskes gezien.
Verstade da, wat da zeggen wil v De eerste, de
allereerste blommekes van 't komende getij.
In 'n tuintje, laangs d'n weg, daar stingen ze,
blaank en teer as pluuske uit 'n engelenvleugeltje,
beschut onder 'nen küen struik. Gebogen >f zo
warempel verlegen waren.
„Blek", riep ik: „hort!" En efkes hè'k op m'n
knieën gehurkt en die eerste blomkes stil bekeken,
deur 't ijzeren hekske. Drie stonden er bij mekaar,
de kelkskes hangende as zulverwitte klokskes. On-
heurbaar de komst van t' Veurjaar klepelend, ver
legen onder dieën kalen heester.
'n Muschke totste-n-er naar toe, knipperde mee
z'n git-ogskes naar die witte dingskes, en sjuust as
dieën kleine belhamel in é^n van de brcre stengeltjes
pikken wouw. hè'k 'm mee m'n pet weggezwaaid.
„Vort", lachte-n-ik: „schandaligen aanrander, vort!"
Maar hij was nie om 'n a~ woord verlegen, 't „Ant
woord" lag op d'n grond, waar ie gezeten ha^
Tien meters verderop zat ie te wippen op 'n dun
takske van 'nen Ugen boom, verwonde. J kijkend
naar dieën boer, die de eerste drie blomkes zat ti
bakeren.
Ja, amico, 't veuriaar zit nie alloon in d'n grond,
in de boot, d!e niet verder van mij af was, dan ik nu
van u ben. In het midden stond iets donkers, dat ik
eerst niet goed kon onderscheiden. Ik hurkte neer te
gen de schuit, waarbij ik stond, om te zien wat er ver
der zou gebeuren. Een groote man in een lange Jas
kwam vlak bij m*J staan, zóó dichtby. dat ik hem had
kunnen aanraken, als lk mijn hand uitgestoken had. Ik
durfde mij niet te bewegen, dus bleef ik zoo stil als een
muis zitten en de man en ik keken naar alles wat er
gebeurde.
Ik zag wat ze uit de boot namen, toen ze het een
oogenblik op het strand neerzetten. Het was een dood
kist! Daarop haalden ze een soort karretje uit de boot,
heschen de doodkist daarop en juist, toen ik dat gezien
had, deed de man. die al dien tijd onbeweeglijk had
staan toekijken, een stap achteruit... hij draaide het
hoofd even om en kreeg mij in de gaten; vóór ik tijd
had om te roepen of iets anders te doen, sprong hij op
mij toe als een hond op een rat, greep mij bij de keel en
hield mij vast tot ik bijna stikte. Zijn vingers waren
als van ijzer %en zijn armen ook; ik kon geen vin ver
roeren. Ik kreeg in het donker een glimp van zijn ge
zicht, zoo dicht was hij bij mij en ik rilde ervan, zoo
woest als hij eruit zag. Zijn handen waren bezig het
leven uit mijn lichaam te persen en ik was vast over
tuigd, dat mijn laatste uur geslagen was. Maar opeens
kwam er een andere man, die iets tegen hem zei. Ik
kon niet hooren wat het was. want mijn ooren suisden,
maar degeen. die mij aangevallen had, nam zijn band
van mijn keel en terwijl ik weer een beetje tot mijzelf
kwam. praatten de belde mannen verder tegen elkan
der. nog geen voet van mij af. Ik kon geen woord ver
staan van wat ze zelden... ik voelde me veel te ellen
dig en bovendien ging de wind razend tekeer.
Terwijl ze spraken, keken ze naar de doodkist en ik
dacht nog steeds, dat het met mij gedaan was. Er was
één moord gepleegd, redeneerde ik en ze zouden niet
opzien tegen een tweeden; waarschijnlijk zouden zo mij
binden en in zee gooien.
Maar het liep anders. De man, die mij bijna ge
worgd had, ging heen en de andere begon tegen mij te
praten. Eerst vertelde hij mij dat ik niet bezeerd was
en toen, dat hij mij tien pond moest geven voor wat
er met mij gebeurd was; ik moest er verder maar niet
meer over denken of spreken. En hij gat mij meteen
het geld. „Een je daar tevreden mee?", vroeg hij toen
en ik zei van ja. „Nu", ging hij toen verder, „vandaag
over een jaar krijg je weer tien pond, als je doet wat
ik zeg, maar je moet goed luisteren naar wat ik je zeg."
Ik zei, dat lk luisteren zou, want ik had mijn positieven
alweer zoowat bij elkaar en toen ik eenmaal geld ge
roken had, had ik wel zin in méér.
De man vroeg toen: „Je hebt zeker wel eens ge
hoord van Sir Roderick Bertram?" Ik zei weer van ja
en toen h ij weer: „Dat is die meneer, die daar staat.
En in die kist ligt het lijk van zijn vrouw, die in het
buitenland gestorven is. Sir Roderick Bertram brengt
het lijk naar zijn huis, maar hy wil niet dat iemand het
weet. Dat is de reden, dat hij het hier tn het holst
van den nacht aan land gebracht heeft. Daar steekt
't komt er al uit te veurschijn en da's veur 'nen boeren
mensch 'n plazieri- gezicht, dat ie nog deur gin
muschkt laat verknoeien.
'tWas m'n schonste, m'n plazierigste bericht da
'k in landen tijd had ontvangen, waant 't nuuws van
teugeswoorig ollee, as ik da-d-ok nee n'n petje
uit de locht kon vagen, geleuf me da'k 't gère doen
zouw! Al moest ik er 'nen heelen pottenwinkel aan
wagen!
D'n een poft oew erm en hee nog veul praat, d'n
tweede snaauwt oew af op 'nen vrindelijken „goeien
mergen", nommer drie gift oew heelegaar gin ant
woord, nommer vier trekt n gezicht of ie op 'n aan-
der veul beter terecht kan, nommer vijf vindt 't pla-
zierig om 'n paar pracht-van-appels teugen de keien
te laten klutsen, om ze zoodoende goeienkoop aan
oew te ontfutselen, afijn, laat ik oew kraant nie
volpotlooien mee m'n klachten Ik wil maar zeggen:
as ik van de week die drie sneeuwklokskes zag, dan
had ik ineenen 't gevoel, kek, Onzelievenirke is altij
nog present; daar komt z'n schoone scheppingswerk
weer veur d'n dag gekropen uit d n donkeren èèrde,
Ollee, dan kunde weer teugen 'n douwke, amico!
Ochèrra, 'nen mensch hee toch zo'n hëel, heel klein
bietje noodig om weer 'n bietje gelukkig te zijn.
Daar hoefde nog nie de honderdduuzend uit de lo
terij veur te trekken.
Ik heb veurloopig aan drie blommekes genogt,
waant ik zie re eiken dag twee keeren.
De crocuskes staan ok al 'non pink boog boven
d'n grond. De wilgen dragen al katjes en d'n kas
tanje! Ollee, die z'n knoppen zijn al gezwollen, tot
knikkergroote bollen en 't is 'n wonder da ze nie
doodgevrozen zijn!
Heel de natuur werkt en kiemt, 't Nuuwe leven
zit al te vroeten in takken as bezemstelen zoow kaal.
En as ik dan van huis af ben gewiest. m'nen lee-
gen wagel locht over de steenwegels dokkert, Blek
van plazier blaf daar onder d'n wagel en op 't lest
hoe langer hoe harder trekken gaat, zooda 'k mee 'n
polka-paske achter m'nen wagel èèndraaf, dan laat
ik bij eiken pas weer 'n stukske vuiligheid van m'n
klompen vallen, in de stad opgedaan.
Dan koom ik weer opgemonterd onder de zwel
lende kastanjes langs m'n drie sneeuwklokskes, in de
stilte van d'n buiten, waar 't veurjaar aan 't gedijen
is.
Dan waaien de muizennesten laangs d'n rand van
m'n petje uit m'nen kop, dan plekt 't motrengeltje
koel en zocht aan m'n vel, dan gaat d'n asem dik en
sraeuig deur oew longen, dan dan slurpte 't veur
jaar mee gulzige teugen naar b'nncn.
Dandan weegt alle geplaag, gekoejeneer, ge
sakker en gekanker nie meer op, teugen één wilgen
katje endaar hangen duuzenden wilgenkatjes
te bengelen tusschen de duuzenden levende zuiver-
pèèrlen van 't klèère rengelwater, dat er aan de kale
takken beeft.
PCn as me dan eindelijk mee 'nen reuzenzwaai d'n
erft opgieren, 't schip mee 'nen prachtigen zeil in de
haven lopt, dan gaat dieën goeien Blek tekeer, ami
co, dan trilt z'nen blaf as nen zenuwachtigen lach
teugen de stallen op. Stuiven de kiepen as 'nen
zwerm kostschoolmeskes kakelend uit mekaar, hin-
nekt Bles van plazier om z'nen baas (al zeg 'k 't zei
vers) en is 't 'n leven as 'n oordeel.
En nog veur 'k m'nen braven hond heb uitgespan
nen, staat z'nen schottel daampend voeier al in z'n
hok, da Trui is gaan klaarmaken, toen me op tien
minuten gaans d'n bocht van d'n weg omzwaaiden
op Blek z'nen blaf.
Maar veur ie z'n hok ingaat, springt ie teugen
Trui op, lee z'n veurpooten op d r schouwers en dan
is ie nie kontent veur zij 'm 'n paar keeren over
z'nen kop hee geaaid en teugen z'nen sehoeft hee ge
klopt.
Onderwijle gaan Trui d'r oogen over d'n wagel en
as ie dan maar netjes leeg is, ollee, dan is 't veur
mekaar! Dan is 't ré-veur eu Dré-na.
Ja, amico, zoow zijn en zoow blijven de wefkes. Gin
geld, gin liefde! Nouwja, da's 'n bietje harder gezegd,
dan sjuust is, horre.
Maar toch, sodemearel 'k heb er nie veur
ni s vijfendartig jaren opzitten, toch, hoe beter of
't gaat, hoe plezieriger 't thuis is.
Da's dan ok dikkels 't diepe leed van veul men-
schen, amico! As 't van buitei af langs alle kan
ten teugenlopt, as van buiten af genegerd of ge
pingeld wordt, dan gaat er thuis 't blommeke ok zoow
dikkels af.
Ik heb gin klagen, v/at da betreft.
Trui is er as de kiepen bij, c.n er ok d'r schou
toch niets verkeerds in ,wel?" „Neen", zei ik, „maar
iemand, die je geen stroo in den weg heeft gelegd, het
leven uit het lichaam te persen, daar steeks wel kwaad
In!" „Daar heb je schadevergoeding voor gehad"
dat zei die vent weer, begrijpt u „en je zei, dat je
tevreden was. Die meneer werd kwaad, toen hij zag,
dat iemand toekeek, die er niets mee te maken had en
terwijl hij daoht, dat hij daar alleen was. Hij wilde je
geen kwaad doen." En ik weer. „Nu, we zullen er dan
maar niet meer over praten", en de ander: „Dat is
best, ik zie, dat je een verstandige kerel bent. Je schiet
er niets mee op, als je rondbazuint, wat je gezien hebt,
want er is niets onwettigs gebeurd en jij zou moeten
vertellen wat je hier uitgespookt bebt. Maar Sir Rode
rick wil er nu eenmaal niet over gesproken hebben en
als er niets uitlekt van hetgeen hier plaats heeft ge
had, kun je naar Wetstones komen en naar meneer
Martin vragen, dan zal lk je nóg tien pond geven en
elk Jaar op dezen datum tien pond als je de moeite er
voor over hebt, ze te komen halen. Maar denk erom,
als je er met een sterveling over spreekt over wat je
vannacht gezien hebt. komen we het tóch te weten en
ben je je tien pond per jaar kwijt. Dat zou toch zonde
zijn, nietwaar?", eindigde hij.
Ziet u, meneer, dat vond ik ook en dus beloofde ik
hem, dat lk nooit tegen iemand mijn mond open zou
doen. Toen ging hij heen en ik bleef waar ik was; ik
zag ze de kist over het strand rijden en toen ik ze ln
de duisternis niet meer kon zien, hoorde ik de zware
voetstappen van de mannen op den weg. die landin
waarts voert en ik luisterde tot ik niets meer hoorde
dan de wind."
„En de boot?", vroeg Calthorp.
„De boot was direct weggeroeid en lk bleef alleen op
het strand achter."
„En het jaar daarna, ging je toen naar Wetstones?"
„Ja. En meneer Martin zei, dat Sir Roderick hem
had opgedragen twintig pond te geven in plaats van
tien, want hij had niet gedacht dat het geheim zóó
goed bewaard zou blijven. Maar nu er een jaar voorbij
gegaan was, zonder dat iemand er van wist, zou ik er
geen berouw van hebben, als ik ook verder mijn mond
bleef houden."
„En je hebt er nooit met iemand over gesproken?"
„Met geen sterveling meneer! En ieder jaar trok ik
mijn twintig pond zoo zeker alsof het van de bank
was."
„Waarom kreeg je twee keer vijfentwintig pond?"
„Wel, omdat ik er om VToeg. Ik vroeg eigenlijk vijf
tig. Ik zei, dat mijn zwijgen het waard was. Maar
Martin zei van neen. Hij vond, dat als ik zooveel geld
had, de mensohen argwaan zouden krijgen en gaan
vragen waar ik het vandaan had. En dat moest na
tuurlijk niet. Hij wou hoogstens vijfentwintig geven,
maar dat gebeurde maar tweemaal. En ik was niet van
plan mijn twintig pond te verliezen, door het onderste
uit de kan te willen hebben."
„Nu, Je schijnt het geheim goed bewaard te hebben",
vond de advocaat.
wers onder te zetten, as er 'n bietje zwaar gedrukt
wordt, maar 't is zoow dikkels aanders.
'k Merk en 'k hcur da we. 's, jrweuge.
En as zukke wefkes 's wisten wa-d-n kwaad da ze
daar zoow onwillekeurig mee doen!
Oh, lala, om in virtien dagen tijds 'nen br~
ven, stoeren kearel veur z'n .even naar d'n weerlicht
te hel pen 1
Ollee ik gaai daar op d'n oogenblik me ver
ders op deur- 'k Mot nog efkes 't laand op, 'k laat
't volk nie gèren laang alieen.
Ik gaai er dus maar afscheien.
M'n velleke is weer vol, tot de noste week!
Veul ^ro 'er. van Trui en as altij, gin horke min
der van oewen
toet avoe
DRé.
^IT
EE DE O M G EVI N G
SINT MAARTEN
EENIGENBURG.
Woensdagavond vergaderde de tuinbouwvereeniging
„De Noordwest" alhier, ten huize van den heer Visser.
Aanwezig, met bestuur, 24 personen.
Voorzitter opende deze bijeenkomst met een resumé
van het afgeloopen jaar, betreffende den tuinbouw en
zijn geldelijke opbrengst, welke, 't kon niet anders,
een droevig beeld opleverde. Voorts besprak hij de on
billijkheid inzake regeeringssteun wat betreft de z.g.
doorgedraaide producten en de hoop, dat door actie
hierin verbetering mag worden gebracht
Hierna volgde lezing en goedkeuring der notulen.
Mededeelingen, zegt Voorzitter, zijn er niet, hetwelk
zijn reden vindt in het feit, dat de besprekingen op de
vergadering der Centr. Vereeniging voorheen niet en
thans wel door de pers gepubliceerd mogen worden en
zoodoende aan de leden bekendheid wordt gegeven.
Naar aanleiding der notulen brengt voorzitter in be
spreking. dat het eierenzoeken op de landerijen van
enkele leden niet bestreden kan worden van vereeni-
gingswege, doch dat een bekendmaking volgens 4G1
W. v. Str. op dit land moet worden geplaatst.
Voorts deelde voorzitter mede, dat de tuinbouwcur-
sus wederom ia aangevangen en door een 10-tal leer
lingen wordt bezocht.
Bij het nazien der rekening door de heeren G. Stoop
en H. ten Hoeve bleek een ontvangst van f 139.74, uit
gaaf f 198.95, alzoo een nadeelig saldo van f 59.21.
Uit het keurig gestelde jaarverslag stippen wij aan,
dat er waren gehouden 2 bestuurs- en 2 ledenvergade
ringen, 1 vergadering Centr. bestuur en dat het leden
tal van 75 tot 69 was gedaald.
Bij de bestuursverkiezing werden de aftredende hee
ren P. Bood, P. Jonker en W. Meyles wederom herko
zen en aanvaardden dit onder dankzegging voor het in
hun gestelde vertrouwen.
Punt 5: regeling salarissen en vergoeding afgevaar
digden kwam thans in bespreking. Door de tijdsom
standigheden en het kastekort, was het bestuur heen
gegaan om hier alvast het snoeimes eens in te zetten
en stelde thans voor het salaris van voorzitter van f15
op f 10, secretaris van f 40 op f 30, penningmeester van
f 15 op f 10 te brengen; de vergoeding voor afgevaar
digden van f 2.50 op f 2; voor afgev. nazien rekening
van f 2.50 op f 1.60; zetkoolregelaars van f 3 op f 2 en
het presentiegeld bij bestuursvergaderingen van f 1 op
f 0.75 te brengen. Na ampele bespreking werd dit goed
gekeurd. Om de rest van het tekort te dekken, werd
voorgesteld om de sneezenbelasting van 1 op 1% cent
per snees te brengen, wat werd goedgevonden, zoodat
voor dit jaar de zaak weer sluitend is.
Het zwakke punt voor mannen en vrouwen vor
men de lendenen, welke zoo licht worden aangedaan
door overspanning en zorgen, door kouvatten en tal
van andere oorzaken.
Dientengevolge komen scherpe, stekende pijnen
in den rug, urinestournissen. waterzuchtige zwellin
gen, hoofdpijn, duizeligheid, en rheumatische pijnen
uok zoo vaak voor.
Plaatselijke behandeling kan tijdelijk verlichting
geven voor sommige dezer ongemakken, doch de
eenige wi/ze om gezond te worden en te blijven is
door het versterken der verzwakte organen met
Foster's Rugpijn Pillen. Dit speciale middel behaal
de reeds jaren lang een ongeëvenaard succes tegen
rheumatiek, spit, ischias, waterzucht, urinestoornis-
sen, lendenpijn en blaasstoornissen.
Bij alle drogisten enz. k f1.f 1.75 en f3.per doos.
„Je weet zeker niet waar Sir Roderick's vrouw be
graven is?"
„Neen, ik weet niets meer dan ik u verteld heb."
„En als je op Wetstones kwam, heb je Sir Roderick
dan nooit gezien?"
„Neen, alleen meneer Martin. Hij kwam bij mtJ in
het portiershuisje, betaalde mij het geld en dan ging
ik weer heen."
„Ik dank je voor je inlichtingen, Bridden; ik heb je
niets meer te vragen. Hier zijn je vijfentwintig pond."
„E® is dat alles wat lk krijg, meneer? Is het nu
verder uit?"
„Neen, nog niet heelemaal. Je zwijgt over deze ge
schiedenis nog 'n poosje en als het mij niet meer sche
len kan of je je mond houdt of niet, stuur ik nog vyf
pond.'
„Vijf pond is niet veel, meneer."
„Je schijnt een begeerig baasje te zijn, meneer Brid
den! Het mag dan in jouw oogen niet veel zijn, het ls
in elk geval beter dan niets en dót is wat je krijgt als
je niet zwijgt,"
„Nu, ik heb vijfentwintig jaar mijn mond gehouden,
ik denk dat ik het nog wel een beetje langer kan vol
houden. Wanneer krijg ik de vijf pond?"
„Als ik ze je stuur. Geef mij je adres en zet een
teekentje op dit papier. Een kruisje is goed. Het is een
kwitantie voor het geld, dat ik je gegeven heb."
Toen de heer T. Bridden dit niet zonder merkbare
inspanning verricht had, vertrok hij haastig, vijfentwin
tig pond rijker dan hij gekomen was en Calthorp
kon ongestoord nadenken over de merkwaardige ont
hullingen van den visscher. Het resultaat van zijn
overpeinzingen was een telegram naar Guy in Parijs:
„Belangrijk Nieuws, kom dadelijk over."
Guy liet er geen gras over groeien, toen deze de
pêche hem bereikt had; nog dienzelfden avond stak
hij het Kanaal over en den volgenden ochtend stond
hij voor Calthorp's neus.
„Wel, wat Is het belangrijke nieuws, dat je voor mij
hebt?" vroeg hij in spanning.
„Gisteren was 't het feit, dat we de plaats waar Lady
Bertram begraven ls, op het spoor zijn," klonk het
raadselachtig.
„Wat kan 't mij schelen, waar Lady Bertram begra
ven is", viel Guy ongeduldig uit. „Ik wil Martin, te
pakken krijgen."
„Nu, ik hoop dat dit Je gelukken zal. Ik ben hem op
het spoor, maar d i t nieuws dateert pas van nadat ik
myn telegram verstuurde."
„Vertel op, kerel!, riep Guy buiten zichzelf van op
winding.
„Luister. Ik heb gistermiddag bericht gekregen, dat
Braithwaite Dinsdag in Liverpool is aangekomen uit
Amerika. Vandaag ls het Donderdag; hij is daar in een
hotel en doet niets. Ik laat hem door twee mannen ln
het oog houden."
„Waarom laat Je hem in vredesnaam niet arresteeren?"
„Omdat het zoo klaar als een klontje is, dat hij in
Liverppol op een of ander bericht van Martin wacht.
De heeren C. Pronk en Jb. Strooper namen wederom
op zich om voor de regeling zetkool te zorgen.
Bij punt 8: voorstellen voor de algem. verg. bleek
niemand een voorstel te hebben.
Bij de rondvraag deelde voorzitter, op een gedane
vraag van den heer K. Bleeker, mede, dat f 50 per
wagon kool en aardappelen, welke nu pas door bemid
deling der betaalmeesters als regeeringstoeslag is uitge
keerd, als voorschot moet worden beschouwd, daar de
totale uitkeering zal bedragen f 100 per wagon.
Voorts was het de heer C. Kos, die in bespreking
bracht om een boycot uit te spreken over land en goe
deren, bij executie verkocht. Elk geval op zich zelf te
beoordeelen.
Na hier eenigen tijd over te hebben gediscussieerd,
meende men de vergadering der Centr. Vereeniging te
moeten afwachten, daar ook aldaar hetzelfde in be
spreking zal worden gebracht.
Niets meer te verhandelen zijnde, sloot voorzitter on
der dank deze vergadering.
HEERHVnOWAARD
Betreffende het reeds in het vorig nummer kort ver
melde ongeval van het zoontje van den heer Boekei kan
nog gemeld worden, dat de kinderen op het plein voor
de voormalige kaasfabriek Vita Nova aan het spelen
waren en het kind plots de straat overstak toen de
vrachtauto van den heer Pancras. bestuurd door den
chauffeur W. naderde, ofschoon, naar men ons verze
kerde door den chauffeur signalen werden gegeven.
Hierdoor liep het als het ware tegen het spatbord van
de auto op, waardoor het tegen den grond werd geslin*
gerd met het reeds vermelde gevolg.
GEMEENTE HEERHTGOWAARD.
Burgerlijke stand over Jan. 1933.
Geboren: Jaeob Henri Marie, zoon van Jb. Zwarte-
veen en H. C. Stoutjesdijk; Nicolaas Cornelis Antonius,
zoon van C. Rood en G. Weel; Johannes Gerardus, zoon
van N. Hooiveld en M. Buter; Johannes Jacobus, zoon
van J. J. van Wonderen en A. Nijman; Jan, zoon van
P. J. Haaker en C. Zoon; Cornelis Jacobus. zoon van N.
Bankraa en A. Beers; Jacobus. zoon van A. Breed e.n
A. M. Weater.
Opgemerkt kan worden, dat alle geborenen van het
mannelijk geslacht zijn.
Ondertrouwd: Geene.
Getrouwd: Cornelis Maijer en Ariaantje Peereboom.
Overleden: Hendrik Scheer. 55 jaar. eohtg. van S.
Sohram; Johannes Cornelis Oudhuis, 25 jaar, zoon van
A. Oudhuis en A. Wester; Nicolaas Duin. 78 jaar. we
duwnaar van J. Morsch (overleden te Heiloo); Gerrit
Mul, 85 Jaar, echtg. van T. Vreeker.
Loop der bevolking.
Op 31 Dec. bestond da bevolking der gemeente uit:
2584 m. en 2374 vr„ totaal 4958 personen. Er vertrokken
151 m. en 169 vr„ totaal 320 personen, terwijl zich
117 m. en 159 vr„ totaal 276 personen vestigden.
Er overleden: 18 m. en 29 vr., tot. 47 pers.; Gebcren
werden 76 m. en 81 vr.. tot. 157 pers.
Evenals het vorig jaar was het vertrek dus beduidend
hooger dan de vestiging, zoodat het bevolkingscijfer hier
door met 34 m. en 10 vr. daalde.
Het getal geboorten dat dat van het overlijden met
110 overtrof, gaf hiervoor wel volledige compensatie,
doch een stijging van het bevolkingscijfer, zooals we
dat ln de goede jaren gewoon waren, toen vertrek en
vestiging zich elkander vrijwel dekten of ten voordeel
van de vestiging uitviel, werd ook dit jaar niet bereikt.
Uit de cijfers blijkt, dat de totale vermeerdering be
droeg 24 m. en 42 vr., zoodat het voorloopig bevolkings
cijfer op 31 Dec. j.1. werd vastgesteld op 2608 m. en 2416
vr., of totaal 5024 pers., aldus een vermeerdering van 66.
Gesloten huwelijken: 23. Levenlooze aangiften: 5.
W 1 E R 1 N G E N
GEMEENTE WIERINGEN.
Burgerlijke stand van 3 tot en met 9 Februari 1933.
Geboren: Petrus Johannes. zoon van P. J. Stoop en
A.A. Musters; Theodorus Antonius Maria, zoon van J.
Nuij en D. K. M. Strooper.
Ondertrouwd: A. Webeling en L. Bakker; I. Datthijn
en A. Duijnker.
Getrouwd: Th. Boersen en A. Klein.
Overleden: MeJ. K. Koops, 15 jaar (Alkmaar); Hen
drik Bakker. 3 d.
ZIJ P E
GEMEENTE ZIJTE.
Burgerlijke stand van 3 tot en met 9 Febr. 1933.
Geboren: Geene
Ondertrouwd: Geene
Getrouwd: Nicolaas Hermanus Pronk, 31 jaar, trans
portarbeider te Warmenhuizen en Adriana Maria An-
tonia van Schaik, 29 jaar te Zijpe; Cornelis Klaaver, 22
jaar. landarbeider te Zijpe en Harmke Meijer, 19 jaar,
te Weststellingwerf.
Waarom zou een man van zijn slag anders in een hotel
logeeren zonder Iets uit te voeren. We schaduwen hem,
tot hij er op uitgaat om een ontmoeting met Martin te
hebben. Dan snappen we ze allebei."
„Dus je veronderstelt, dat ze eindelijk aanstalten
gaan maken om den buit te verdeelen?"
„Waarschijnlijk. Waarom zou Braithwaite, die veilig
en wel in Amerika zat, anders terugkomen en zijn
hoofd in den muil van een leeuw steken?"
„Ik hoop alleen maar, dat hij ons niet weer ont
snapt," merkte Guy op.
Hij zal niet veel kans hebben. De twee detectives,
die hem in het oog houden, zijn handige jongens. Een
derde let op de thuisvarende booten, voor het geval
Martin ook uit Amerika mocht komen. Maar ik denk,
dat die zich in Engeland verborgen houdt. Je weet im
mers, dat hij in Londen gezien is?"
„En hoe zit het nu met die andere geschiedenis?"
vroeg Guy daarop.
„Dat zul je ook hooren." En Calthorp deed hem
daarop het verhaal van den vlssoher.
„Een eigenaardige historie", vond Guy. „Wat conclu
deer jij eruit?"
„Dat Lady Bertram ergens op het eiland is begraven.
Daaruit volgt, zou ik zeggen, dat Sir Roderick bij haa*
ia bijgezet"
„Maar we hebben overal gezocht en niets gevondea
dat als grafstede in aanmerking kan komen."
„Dan moeten we opnieuw zoeken."
„Waar? Op het eiland?"
„Ik denk van wel. Ik stel mij de zaak zóó voor. Sir
Roderick, die méér dan gewoon van zijn vrouw heeft ge
houden, wilde haar lijk in zijn onmiddellijke nabijheid
hebben en zooals je weet, verliet hij het eiland nooit.
Dus moet er bij het huis een of andere schuilplaats ver
borgen zijn, die als graf kan dienst doen. Het is groot
en oud genoeg, dat dit mogelijk ls. En ik denk, ofschoon
ik toegeef dat dit pure gissing ls, dat wij, als wij het
lijk van Lady Bertram hebben gevonden, en dat van
Sir Roderick, dat ongetwijfeld daarnaast begraven is,
wij op dezelfde verborgen plek ook de juweelen zullen
aantreffen, althans het grootste deel ervan. Het lijkt mij
uiterst onwaarschijnlijk, dat hij het zou hebben aange
durfd ziob direct met deze ontzaggelijk waardevolle
collectie uit de voeten te maken hoogstens heeft hij
er enkele meegenomen en waar zou hij ze beter tij
delijk in veiligheid hebben kunnen brengen dan ln die
verborgen grafkamer, waar geen oningewijde het be
staan van kent. Hij en Braitwaite zijn nu blijkbaar op
het punt de vruchten te gaan plukken van hun brutalen
diefstal. Daarom moet op Wetstones scherp de wacht
gehouden worden. Ik heb dan ook instructies gegeven
hen niet dadelijk te arresteeren, maar ze te volgen en
gelegenheid te geven naar het kasteel te gaan, in de
veronderstelling, dat ze hun slag kunnen slaan. Martin
moet ons. zonder het zelf te weten, den weg wijzen naar
de plaats, waar de juweelen verborgen zijn."
Wordt vervolgd.
