DE IJZEREN DEUR
De Brabantsche Brief
Een Lagere Tuinbouwschool voor
Langendijk.
van Dré.
Zaterdag 11 Maart 1933.
SCHAGER COURANT.
Vijfde blad. No. 9243
Ulvenhout, 7 Maart 1933.
Menier,
D'n Fielp is do loste da
gen veraanderd as 'n Maai
ke aan 'nen boom. De vrin-
delijkheid zeivers! Hij weet
't dus. d'n bobberd!
Afijn!
Na die vergadering van
verlejen week, hadde we 't
tóch nie veul langer on
der-ons kunnen houwen
en.... daar was mee dieën
olifaant toch ok gin goei
garen meer te spinnen!
Gin huis meer mee te hou
wen.
Zoo Zondagmiddag, om
*n veurbeeldje te noemen, in „de Gouwen Koei",
ochèrme, hij perbeerde heel onzen kustelijken mid
dag te verknoeien.
Om te beginnen, kwam ie 'n vol uur te laat En
zoow as ge wit, hij. d'n Fielp, vourzitter van de
propcluh, en bovendien 'nep liefhebber van 'n potje-
kaart as er maar weinig zijn, waant gin-mensch
mokt zo'n ruzie onder 't kaart spul as sjuust hij en
da zijn de ware kaartspulders, die da doen! maar
d'n Fielp dan, is altij prompt d'n eerfcte, die present
is. Ja, hij kan zelfs nie hebben, da-d-een van ons
drieën, de club is maar vier man sterk. één ke-
tierke te laat komt. Dan gaat ie te keer, of ze 'm be
stolen hebben. Lest nog, mee d'n Joep, d'n jongste
uit de club, virtig is ie.
In plots van haalf drie, kwam ie om kwart voor
drieën.
„Middag samen", zoow viel d'n Joep binnen:
ten me maar dalijk beginnen, 'k ben 'n ketierke te
laat, 'k had visite van m'n schoonmoeder."
„Zoow", zee d'n bakker vuil: „had ons Joepke vi
site van z'n schoonboetje? En hedde 'n kuske
gekregen veur ge weggong, Joep Koontjbs?"
„Fielp", zee d'n Joep: „ik waarschouw oew, leg
nouw niet te zuigen, aanders ben 'k 'n boon as ik
vanmiddag 'n kaart vasthouw!"
„Ge hedt op tijd te zijn, snotneus, al was er 'n re
giment schoonmoeders bij oew op visite, begrepen?
M'n schoonmoeder, m'n schoonmoeder, wa-d-heb ik
mee jouw schoonmoeder aan m'n pet; as die soms
denkt dat. ze mijn m'nen kaartmiddag kan vergal
len, dan kan jouw schoonmoeder veur mijn part d'n
pot op, mee 'n deken om, verstade da?"
D'n Blaauwe schupte me teugen m'n beenen en
knipte 'n ogske. „Laten gaan", beteekende da! En
toen d'n bakker ging geven, toen zee d'n Blaauwe
zoow veur z'n eigen, om 'm op gaank te houwen:
„neeë, da's gin soort van 'n werk."
Da dee d'n bakker goed. Eindelijk had ie steun.
Hij boog veurover, naar d'n Tiest, stopte even mee
geven en zee: „is 't. waar of nie Blaauwe, wa 'k
zeg?"
„Déurgevcn", zee d'n Tiest: „d'n oone komt veul
en veuls te laat en nommer twee zit z'n tijd te ver
kletsen". En weer schupte-n-ie me onder tafel.
Wel sodemearcl!" viel d'n bakker uit: „nouw
zal ik 't gedaan hebben!"
„D'n Tiest hee gelijk", zee ik, hatelijk kalm.
D'n bakker deelde deur.
„Maar d'n Fielp ok", zee d'n Tiest weer.
„Sjuust", zee d'n veurzitter: „de kwestie is deze..."
En toen viel d'n Blaauwe 'm in de rede: „dat de
Joep, as ie weer 's trouwt, en lid van de propclub
wilt blijven, dat ie dan maar 'n meske op mot gaan
zoeken in 't weeshuis, wa gij, Dré?"
„Klap af", zee d'n bakker.
„Veur de negen", zee d'n Tiest.
„In de troef", zee d'n Joep.
„Pas", riep d'n bakker.
„Ok zoow", zee ik.
En d'n Joep gong veur de negen in de troef en....
hi' haalde ze! Wa veur d'n bakker heelegaar de deur
dicht dee.
„Dieë snotneus begint toch aardig te speulen",
pestte d'n Blaauwe zoow laangs z'n neus weg.
„Moeite wèèrd". zee d'n bakker: „pfoe, mee zukke
kaarten. Da ziede altij, de gekken emmen de kaart."
„Da's de kif', zoog d'n Blaauwe.
„Sjuust", viel uit d'n Joep z'nen mond en toen,
amico, toen Nooit hee d'n bakker zoow slecht ge:
spuld. Hij dee niks as z'n kaarten overbiejen. En ver
loor, verloor!
D'n Tiest wier zat van ie winst.
Wa-d-hebben we gelachen!
FEUILLETON
Uit het Engelsch
van HAROLD BELL WRIGHT.
Thad nam zijn verhaal weer op.
„Wel. mijnheer, wij hadden daar onze waterzakken
gevuld en maakten een praatje met het ouwe mensch
dat er bij was komen staan d'r man was niet thuis
toen er om den hoek van dat huisje ineens zoo'n jon
getje kwam anloopen."
„Van zoo'n drie. vier jaar." viel Bob in.
„Ja, zoo iets", bevestigde Thad. ..En toen ie ons zag,
bleef ie staan, as of ie bang was en begon te hullen.
Nou. mijnheer, ik en Bob snapten dadelijk, dat ie daar
niet thuis hoorde. We wisten wel. dat die twee ouwe
Mexicanen geen kinderen meer hadden, die niet al lang
gToot waren. En 't jochie zag d'r ook niet erg Mexi-
caansch uit. Het ouwe wijf leek er geen zin in te heb
ben. dat we zoo naar dat joch keken, en begon ons te
vertellen, dat de muchaohito een kleinzoontje van haar
was. Nou. dat klonk eerst zoo gek niet; maar toen be
gon ze dat joch uit te krijschen in 't Mexicaansch, om
dat ie niet achter het huis was gebleven, zooas ze 'm
gezegd had, en toen zagen we, dat 't geval niet pluis
was, want ie verstond zoomin Mex als wij Chineesch.
neesch.
Nou. die kleine stumper stond daar te huilen en
was stijf geschrokken, omdat ie 't ouwe wijf niet eens
begreep en Bob hier ging op een knie liggen en stak
zn handen uit, en ie zei tegen dat joch in 't Engelsch:
„Kom eens hier, ventje, laat je eens bekijken."
Wel, toen begint dat schaap ineens door z'n tranen
heen te lachenen komt hard aanloopen.
Het ouwe wijf wist niet wat ze doen zou. maar ze
kon niet veel beginnen, omdat ik 'n oogje op d'r hield.
Bob zei tegen dat kind. „Hoe heet je. ventje?" en
het joch zegt meteen zoo duidelijk as wat: ..Marta."
„Marta?" zegt Bob, en we keken mekaar an. „Dat is
een rare naam voor een jochie."
En da-d-allemaal, omdat d'n Joep 'n ketierke te
laat was gekomen.
Maar nouw kwam ie zelf 'n vol uur tc laat, d'n
lesten- Zondag.
„As ie nouw binnenkomt, Joep", zee d'n Tiest:
„dan zeggen wij niks, gij ok nie. Maar gij pakt heel
laankzaam oewen horloge, ge kekt 'r 's op, ge schuit
'm laanks oew oor en dan vraagde aan ons hoe laat
of 't toch eigenlijk is. Meer nie! Laat de rest maar
veur mijn over."
„Maak 't nie te erg, Blaauwe", suste-n-ik: >yge wit
dat 'm die vergadering dwars zit, van verlejen week
Donderdag mee da radio-bericht over z'n braandende
bakkerij! Hij voelt z'n eigen gepaseerd, dat witte
nouw, waant as 't aan hum lag, dan zouw hij veur
zitter willen zijn van z'n eigen huldigingskommissie."
„Hij zal over ennigte weken de lol hebben van 't
feest, dus zal ie er nouw 't sjagrijn veur over motten
hebben", zee d'n Tiest ijskoud: „lot mijn maar doen,
Dré."
Om haalf vier kwam d'n bakker binnen, 'n gezicht,
'n bakkes, neeë, of ie 'n heel koninkrijk verspuld had.
Of 'm de heele weareld, ja of 'm heel Ulvenhout
niks meer aan ging!
Z'nen mond hong naar benejen of ie afgezakt was
en z'n petje hong naast z'n kop. En aanders hce-t-ie
Zondags nog wel z'n bolhoedje op....
„Middag", zce-t-ie, mee allebei z'n handen in z'n
zakken en staan blijvend.
Toen kwam de vrouw van achter 't buffet. „Wa zal
't zijn, bakker? Gewoon?"
Da was al genogt.
„Gewoon, gewoon?'' zee-t-ie: „niks gewoons. D'r is
teugenswoorig niks gewoons meer. Breng me maar
n pilske".
„Frit me maar nie op," bromde 't wijf, weggaande.
Wij zwegen. D'n bakker zuchtte. Toen zuchtte d'n
Tiest; schupte mijn aan onder tafel en ik zuchtte ok.
Daarop zuchtte d n Joep.
As 't pintje pils kwam, gong d'n Fielp maar zitten.
Toen begost d'n Tiest de kaarten te géven, keek
's veulbeteekcncnd naar d'n Joep, die toen mee zn
horloge begost te excerceeren, sjuust zoow as d'n
Tiest 't 'm veurgezeed had.
„Blaauwe?' vroeg ie ten lange leste mee 'n
verwonderd gezicht en 'n bietje lastig: „hoe laat le
ven me eigenlijk, is nouw da dink kapot, of
„Jouw klokskc is bestig, pront zte d n Blaauwe
nadrukkelijk: „maar en toen deed ie d n bakker
na:- maarde kwestie is deze, wij beginnen
aanderhalf uur overtijd, Joep! Net as lest, mee die
schoonmoeder van jouw."
Ik docht da'k bezweek. D'n Joep kost niks aant-
woorden en d n Fielp keek onverschillig deur 't
horreke naar buiten.
„Saantjes zee d'n Fielp on hij dronk 's van z'n
pilske. Wij klonken mee ons citroentje, waarop d'n
Blaauwe vroeg: „van d n draank af, bakker?"
Hij zuchtte en zee: „prop
Zwijgend en plichtsgevoclig kaartte d'n bakker
mee. Schoot bok op nok, betaalde telkens en was ner
gens bij mee z'n harsens.
Op 'n oogenblik gong ie misère, haalde negen sla
gen en zee: „da-d-heb ik netjes gedaan!"
„Das waar', zee dn Blaauwe: „as ge den man
negen cent betaalt, zijde van t schandaal af!"
„Geven guilie mijn nouw m'n vijf centen", zee d'n
bakker, mee n gezicht-van-mokt-nouw-gin-lolletjes:
„*k heb al genogt verloren, vanmiddag. Zoo koom
ik er weer 's boven op!"
„Ge zij toch misère gegaan, bakker!"
„Hè-è-è??"
„Misèèèèr!"
Toen zweeg ie. Dramatisch zweeg ie. En betaalde
de zeuvenentwintig centen mee 't gebaar van 'nen
mensch, die op z'n doodsbed z n bezittings gaat ver
doelen.
En in dieën zelfden trant zee d'n Tiest: „is-t-er wa,
bakker? Ge zij zoow ja, hóe za 'k zeggen? Ge zit
zon bietje te kijken of ze 't in oew bord gedaan
emmen? Zurgen?"
,,'t Gaat nie goed," zee-t-ie: „neeë". En weer zucht-
te-n-ie.
„Oew brood is d'n lesten tijd tenminste vrekt
slecht", zoow gaf dn Blaauwe 'm toen dn genade-
stoot.
Waarop d'n Fielp z'n kaarten wegschoof en straf
op 't tafelblad gong zitten kijken, net of ie 'n ding
op z'n hoofd had g'ad.
De lol gong er af. Er was mee dieën bobberd nie
te eggen of te ploegen.
Onwillekeurig was 't kaartspul afgeloopen.
„Gij zij van de week nie op de vergadering gewiest
ce, Joep zoo begon d n Tiest 'n protje.
Ge wit, amico, d'n Joep zit er thuis lillijk onder en
da mot d'n Joep nog al 's* beuren.
„Och, neeë, zee-t-ie: ,,'t zal zonder mijn ok wel
marcheere, maareen mee 'n schuin oog keek ie
„Ik is geen jochie", zegt me dat ding meteen; „ik is
een meisje."
„En het was waarachtig waar!" viel Bob in.
„Ja, zeker", vervolgde Thad, „maar toen dat ouwe
wijf zag. dat 't kleine ding met ons praatte ze kon
zelf geen woord anders dan Mex. maar ze begreep na
tuurlijk wel wat er gezeid kon worden toen graaide
ze dat wicht naar zich toe en lurfde 'r In huis en smeet
de deur dicht.
Ik en Bob kampeerden dien nacht daar dichtbij, en
toen we gegeten hadden en 't goed en wel donker was,
en we nog zoowat bij 't vuur zaten te praten, toen
hoorden we op eens het geluid van een wagen en kin-
dergeschreeuw maar zoowat verstikt. Je snapt wel,
dat we d'r gauw bij waren, en daar waren die Mexi
canen op weg om met die kleine meid uit te snijen over
de grens.
Nou, ik en me maat waren toen al zoo doodzeker, dat
het zaakje niet pluis was, dat we maar geen tijd ver-
deeën met praatjes, maar we namen dien vent zoo stijf
te pakken, dat ie ten slotte vertelde, dat 't wurm bij
ze was achtergelaten door een partij witmenschen, die
op de jacht waren, en dat ze 't alleen meer zoolang be
waarden tot 'r paatje en maatje d'r kwammen afhalen.
Te ken wel voelen zooveel as ik en Bob daarvan geloof
den, en dus maakten we met mekaar uit, dat het de vei
ligste weg zou zijn as we dat wicht zelf maar meena
men naar Tucson, en dat deeën we.
En mijnheer, tegen dat we daar kwammen, had de
kleine meid ons allebei zoo ingepakt, dat we er niet aan
mochten denken d'r weer af te staan."
,'t Lekkerste, vrindelijkste ding ter wereld", viel Bob
in. „Ze hechtte zich sebiet aan ons twee ouwe landloo-
pers alsof ze al d'r leven bij ons gehoord had, en zei
„paatje" tegen ons allebei."
„We hebben toch wel ons best gedaan om d'r echte
familie te vinden", zeide Thad. „We zijn meer dan een
maand in Tucson blijven hangen. Maar de politie en
niemand wist niks van een verloren of gestolen kind en
ze konden er ook niks van te weten kommen. En 't was
net nogal een roerige tijd, zoodat de sheriff z'n handen
tooh al vol had, en zoo duurde 't niet lang of d'r was
weer een herrietje over wat anders en ik en Bob ble
ven met 't kind zitten. Nou. toen leek er wel niet an
ders op te zitten, dan dat we maar annamen dat de
voorzienigheid of een gelukkig toeval of wat ook be
sloten had. dat wij twee ouwe vrijers een kleintje zouen
hebben, al hadden we er dan ook eigenlijk geen recht
naar den bakker. D'n Fielp begost z'n ooren te
spitsen.
„Da's waar ok", zee d'n Tiest: ,,'k had gin erg in
"m, maar witte wa-d-ik gedocht heb, Dré, waar die
heerepoort mot komen te staan......?"
„Nouw?" vroeg ik.
„Bij de kerk." (Ge zult oew nog herinneren, amico,
dat d'n bakker teugenover de kerk woont!)
„Neeë," zee d'n Joep, die 't begost te snappen:
„dan liever ineens veur de pastorie."
D'n bakker zweeg. Keek wantrouwend en kleurde
van ergernis. „Emmen jullie mijn oew conterbusie
al betaald?" vroeg ie.
Hij kreeg z'n drie kwartjes, stond op, zee: „seluu"
en verdween as 'n veurbijrijdende vrachtauto.
Kepot hebben w' ons gelachen.
„Tiest", zee ik eindelijk: „ge maak 't te erg! We
krijgen van de week weer brood da gewoon nie om te
bijten is!"
Maar.... d'n aanderen dag, as ik 'm teugenkwam
in z'n broodsjees, heurde-n-ik al aan 't klappen van
z'n zwipke, dat ie veul opgeknapt was.
En as ie me zag, stopte-n-ie, liet z'n driehonderd
pond lijf uit 't wageltje zakken, dat de veeren piepten
en kwam lachende naar me toe.
„Dré', zee-t-ie: „ge mot me maar nie kwalijk ne
men, da'k kisteren gin plazier had in 't kaartspeulen,
waant eh eh 'k was heelegaar nie lekker,
ziede!"
„En nouw?" vroeg ik.
„Puik in orde", zee-t-ie.
„Zoow ineens?"
„Er ja zoow ineens. Ollee, wa za'k zeggen ee,
die dingen komen onverwachts en gaan onverwachts
weer weg!"
Lachende kroop ie weer in z'n broodsjees.
„Pffft", floot ik.
„Jaaa?"
„Die eerepoort zetten we veur nommer 100, op jou
wen erft!"
Hij haalde hoog z'n schouwers op en schudde z'nen
vetten kop, of ie zeggen wouw: ,,'k weet nie, wa go
bedoelt."
Maar leutig klapte z'n zwipke weer, en ratelend as
'nen lach, zoow rolde z'n sjees over de keien.
Hij weet 't dus, d'n schobbejak.
Afijn! Hij moest er wel achter komen en nouw is
't brood tenminste weer om te genieten!
Kom, ik gaai er afscheiden.
Over ennigto weken vieren me z'n feest. En cl'n
Blaauwe hee gezeed: ,,'t zal 'm centen kosten!"
En nouw ie 't toch wit," zee d'n Blaauwe: „nouw
za'k 'm wijsmaken, dat ie 'n standbeeld krijgt.' Hl is
er dus nog nie mee klaar, dn bolle!"
Veul groeten van Trui en as altij gin horke minder
van oewen
toet a voe
DRé.
Uit een gehouden vergadering van de afd. Broek
op Langendijk van den Christelijken Boeren- en
Tuindersbond is gebleken, dat te Broek op Langen
dijk een lagere tuinbouwschool met 4-jarigen cursus
zal worden gesticht. In een streek, waar de tuinbouw
op zoo uitgebreide schaal en op zoo intense wijze
wordt uitgeoefend, is zoo'n tuinbouwschool inderdaad
geen overdadige weelde en het kan slechts verwon
dering wekken, dat het zoo lang heeft geduurd, eer
een dergelijke inrichting voor tuinbouwonderwijs hier
werd gesticht. Uit het feit, dat in dezen crisistijd da
regeering gelden wil beschikbaar stellen voor deze
nieuwe onderwijsinrichting, terwijl overigens overal
moet worden bezuinigd, mag wel worden afgeleid,
hoe men ook in regeeringskringen, geadviseerd door
de tuinbouwdeskundigen, van de wenschelijkheid en
noodzakelijkheid van een lagere tuinbouwschool over
tuigd is.
Toch zullen zonder twijfel velen zich afvragen,
waarom deze tuinbouwschool een christelijke moest
zijn. In den tegenwoordigen tijd, waar een kind in
de wieg roept om eenheid, was er toch veel meer
te zeggen geweest voor een tuinbouwschool op neu
tralen grondslag, eene, waar ieder ouder zijn kinde
ren kan heen zenden. Door er nu een christelijke
van te maken, worden de „niet-christelijken" uitge
sloten en waar het aantal neutrale tuinders in deze
streek zeer veel grooter is dan dat der confensionee-
le van christelijken huize, is het voor het tuinbouw
onderwijs jammer, dat er niet is geijverd voor een
neutrale school.
Het is nu ruim een jaar geleden, dat bekend werd,
op. Daarna ziin we toen de Graham bergen ingetrokken,
en hebben d'r natuurlijk meegenomen.
En omdat we er toen al haast om vochten wie d'r va
der zou zijn, spraken we af, dat we om en om zouden
doen en ieder om de beurt een week. En zoo hebben
we d'r ook onze beide namen gegeven Hillgrove. En
dat is zoowat alles, totdat we hier zijn gekommen en je
d'r bent gaan lesgeven."
„Zie je mevrouw", zeide Bob. „ik en Thad hebben
zóó gedacht: Dat kind mot bij die Mexicanen gebracht
zijn. want er is niks Mexicaansch aan d'r. Nou, wat voor
soort van ouwers motten dat geweest zijn, die zoo'n
klein ding bij zulk schorum achterlieten? 't Kon niet
zoo maar eens toevallig gebeurd zijn, want dan waren
ze wel teruggekommen om d'r. en dan waren ze ons
achterna gegaan. We hadden er in Tucson wel zoo'n be
weging over gemaakt, dat er wel iemand wat van af
zou hebben geweten, als d'r familie d'r niet had willen
kwijt zijn. En later zijn we ook nooit moeilijk te vinden
geweest. Dus zie je wel, dat die lui niet veel zaaks ken
nen geweest zijn, al waren d'r ouwers behoorlijk ge
trouwd en dat lijkt er toch eigenlijk niet veel op.
Maar hoe je 't ook draait, 't mot maar een vuil zoodje
geweest zijn, om zoo'n lief klein ding op straat te
gooien."
„Daar ken je van op an" voegde Thad er verdrietig
bij, ..want 't is vast. dat die ouwe Mexicanen op geen
andere manier aan d'r hadden kennen kommen, want
die trokken d'r nooit op uit, en as ze d'r gestolen had
den, zou d'r genoeg over te doen geweest zijn. dat de
een of ander d'r van gehoord had. Neen, mijnheer, je
ken 't bekijken zoo as je wil, maar het ziet er leelijk
uit. En dat is al wat me maat en ik daaraf weten", ein
digde hU opgelucht
Sint Jimmy zeide niets. Blijkbaar had het zonder
linge verhaal hem diep getroffen. Mevrouw Burton
wischte zich de oogen ai.
De beide compagnons wachtten bezorgd. Eindelijk
vroeg Bob op verlegen toon:
„Zeg je nou nog, dat we 't haar motten vertellen, dok
ter?"
Noode antwoordde Sint Jimmy:
..Ik vrees, dat Martha het weten moet"
Hij zag zijn moeder aan.
„Zij moet het zeer zeker weten", zeide mevrouw Bur
ton met kalme beslistheid. ..En jij bent degene, die het
haar moet vertellen. Het zal minder moeilijk voor haar
dat er met ernst gewerkt werd aan pogingen, om hier
een christelijke tuinbouwschool te stichten. Dit on
derwerp kwam ook aan de orde (en wel n.a.v. het
bekend worden dier pogingen) in de jaarvergadering
van de tuinbouwvereeniging „De Toekomst" te Zuid-
scharwoude, die zelfs een voorstel voor de Algemeene
Vergadering van de Langendijker Groentencentrale
aannam, luidende: De L.G.C. dringt er bij den Mi
nister op aan, dat, indien alhier een tuinbouwschool
wordt gesticht, dit niet zal zijn een christelijke, doch
een neutrale. En de korte en toch duidelijke toelich
ting tot dit voorstel was: Als er behoefte is aan een
tuinbouwschool, dan is .het aan een neutrale, maar
niet aan een christelijke. Het Bestuur van de L.G.C.,
dat in meerderheid tot de neutrale richting behoort,
gaf daarop dit onbegrijpelijke praeadvies:
Door de afd. Broek op Langendijk van den Chr.
Boeren- en Tuindersbond is een christelijke Tuin
bouwschool aangevraagd en dat recht kan niemand
haar ontnemen. Bovendien kunnen leerlingen van
elke gezindheid van die school gebruik maken met
volle rechten. „De Toekomst" heeft het recht om een
principieele of neutrale school aan te vragen, zoo
dat aanneming van dit voorstel ten sterkste ontra
den wordt en het beter is, zelf een school, wanneer
dit noodig geacht wordt, aan te vragen."
Dit praeadvies is wel bijzonder naïef en het mag
verwondering wekken, dat de Alg. Verg. van de
L.G.C. met het praeadvies is meegegaan, want als de
L.G.C. zich er had voorgespannen om een neiitrale
tuinbouwschool te krijgen, dan was een dergelijke
inrichting waarschijnlijk gesticht en dan was het
belang van de tuinders (en de L.G.C. heeft voor de
belangen van alle tuinders op te komen) gediend
en niet van een bepaalde groep.
„Leerlingen vau elke gezindheid kunnen van die
school gebruik maken met volle rechten", zegt het
Bestuur van de L.G.C. Men is nu toch geneigd te vra
gen: Waarom moet de school een christelijke zijn?.
Komt die toegankelijkheid voor alle „gezindheden'*
dan niet veel beter tot zijn recht bij een neutrale
school? Is deze dan niet toegankelijk voor alle „ge
zindheden"?
„De Toekomst" heeft ook het recht een school aan
te vragen, werd gepraeadviseerd. Dat zal ieder tuin
bouwer wel weten, maar ook weet hij, dat er natuur
lijk maar gelden voor één tuinbouwschool in deze
streek worden gevoteerd, zoodat de L.G.C voor een
school had moeten ijveren, die geen exclusief karak
ter had, niet bepaalde groepen uitsluitend, doch om
vattend allen, die goed tuinbouwonderwijs een alge
meen tuinbouwbelang achten.
Wc krijgen dus nu een christelijke tuinbouwschool
aan den Langendijk, waardoor de mogelijkheid van
de oprichting van een neutrale is uitgesloten. We
vinden dit jammer, omdat de tuinbouw meer zou zijn
gediend met een inrichting, waar voor allen zonder
onderscheid de deuren werden geopend buiten een
getrokken grenslijn, die bij voorbaat een scheiding
tusschen christelijken en niet-christelijken aanwijst.
zijn, ala het van jou, haar leermeester, komt, dan van
iemand anders."
„Ja, mevrouw," riep Thad gretig uit. „Dat hadden ik
en Bob ook ai gedacht"
„Wil je dat doen dokter?" vroeg Bob.
„Ja." zeide Sint Jimmy, „ik zal het haar vertellen."
De beide compagnons slaakten een zucht van verlich
ting.
„Dat helpt ons fijn uit de pekel", zeide Thad. „En
het zal voor 't kind heel wat makkelijker zijn."
„Dat zal 't zeker." beaamde Bob. „De Heer weet hoe
wij twee ouwe ezels den boel verknoeid zouen hebben.
We zijn je allemachtig dankbaar, dokter, voor je hulp."
„Dat zijn we", kwam Thad met aandoenlijke ernst.
„Maar noudat zoover is. maat", begon Bob in zekere
haast, „zou ik zeggen, laten wij hier wegwezen, vóór 't
kind hier langs komt. Ik zou niet willen dat ze ons hier
snapte voor al het goud dat we hebben zallen, as we
dien ader eindelijk eens vinden, waarnaar we aan 't
graven zijn."
„En dat zal nog niet eens zoo machtig veel zjjn",
kwam Thad.
„Dat ken je niet zeggen," antwoordde Bob met zijn
gewoon optimisme, „goud is. waar je het vindt."
Toen Bob en Thad afscheid hadden genomen, en Sint
Jimmy de zaak met zijn moeder besprak, moesten zij de
beide compagnons gelijk geven, dat het geval er zeer
zeker leellik uitzag. Zoo leelijk inderdaad, dat Sint Jim
my zich in 't geheel niet kon vinden in de verantwoor
delijkheid. die de oude goudzoekers op hem hadden af
geladen. Hij voorzag, dat het hem niet licht zou vallen
om aan dit meisje, dat hij had helpen opvoeden en wier
fijngevoeligheid en trots hij zoo goed kende, het verhaal
te doen dat hij zoo even van haar belde pleegvaders
vernomen had.
Toen Marta wat later op den terugweg van Oracle bij
de Burtons aanreed, spraken noch Sint Jimmy noch zijn
moeder van het bezoek der compagnons, en haar leer
meester scheen geen gelegenheid te vinden om haar dat
gene te vertellen wat hij zoo noodzakelijk vond haar te
doen weten. Op een ander oogenblik, zeide hij tot zich
zelf, zou het misschien gemakkelijker gaan.
Dien namiddag, terwijl de compagnonsdochter van de
Burtons naar huis reed en haar pleegvaders in hun
claim aan 't werk waren, stond Natachee de Indiaan
hoog op den berg op een rotspunt zoo hoog, dat hij
voorbij de Goudkloof de bruine woestijn zien kon, die
