Reuzenhagedissen in
Guatemala.
Keine Ninon.
Radioprogramma
Kort
verhaal
Een schandelijke marteling van de
gevangen dieren.
Wekenlange kwelling.
AAN het spoorwegnet van de „Ferrocarfiles Inter
nationale® de Centro-Amerika" loopt in het
Westen een zijtak langs verschillende Fincas
(plantages). Ik klim op een soort Draisine,
waarop de machine van een motorfiets is gebouwd, al
dus vertelt Dr. Fr. Morton, van zijn omzwervingen
door Zuid-Amerika. Als een raket schiet het voertuig
voort! Ieder oogenblik moet het gas afgesloten wor
den, want de rails zijn niet in al ie besten staat. Sprink
hanen vliegen op, doornige takken slaan zwiepend in
ons gezicht, de lucht is zoo heet als in een bakoven.
Pijnlijk zonnebad op de spoorwegrails..
De lucht trilt en stijgt omhoog... Maar de rails en
de betonnen liggers daarvan zijn nog heeter. Een won
der, dat zij niet gloeiend zijn! Dat is de goede plaats
voor de Iguanas. de avontuurlijke reuzenhagedissen.
Zoo tegen 9 of 10 uur in den morgen, als de zonne
geheel boven de boomen is uitgeklommen en in het
nauwe steegje schijnt, dat voor den spoorweg in het
dichte oerwoud is uitgekapt, komen zij omlaaggeklau-
terd uit hun boomen en hun holen en kruipen zij op
de rails, om een zonnebad te nemen. Vele uren lang
liggen zij dan absoluut bewegingloos op de dwarslig
gers. dwars over de rails... waar zij dommelen en roos
teren. Als echte kinderen der tropen hebben zij zon en
licht in groote massa noodig!
Maar terwijl zij daar in zoete rust verzonken zijn,
komt met razende snelheid de motordraisine langs. En
voordat zij nog in de gelegenheid zijn erover na te
denken, welk een eigenaardig geluid er door de zin
gende railstaven voortgeplant wordt, is het onheil
reeds over hen heen en suist in de verte weg... Enkele
der meterlange staarten heeft het rollende monster
afgekapt. Zoodra de Iguana tot bezinning komt, is de
Draisine reeds lang in een bocht verdwenen en ligt de
staart nog spiertrekkend tusschen de boomen... Maar
daaraan sterft de Iguana niet. Zijn leven is ongelooflijk
taai.
Tenslotte bereiken wij ons einddoel. In het midden
van een Finca bevindt zich een ruime vlakte, die door
geweldige Ceibaboomen overschaduwd wordt... De ran
chos, aan den voet van deze stammen, zien er uit als
kinderspeelgoed. Aan de andere zijde stroomt de Rio
Iximché. Een diepe bedding heeft deze in het vulka
nisch gesteente uitgeslepen. Een woeste barranco
(kloof) geeft deze stroom daar verschillende bijzonder
schilderachtige aspecten... Op de zandbanken nemen
krokodillen zonnebaden en op de hooge oerwoudstam-
men, hoog in de lucht wonen de Iguanas, groen tegen
groen. In de morgenuren kruipen zij omlaag van de
boomen, waarop weer Philodendren, Cattleyen en Van-
da groeien, komen in de buurt van ranchos, klimmen
op de daken, of blijven urenlang tegen de muren han
gen. Zoo heb ik de prachtigste gelegenheid deze voor
wereldlijke dieren eens van nabij op mijn gemak te
bekijken. Groen is hun lichaam, met donkere dwars-
strepen. Zeldzaam is hun getande keelzak, opmerkelijk
ook de rugkam. die van de nek tot het puntje van de
staart loopt. Ze zijn geweldig groot. 1.60 Meter of 1-80
Meter is een gewone maat. de grootsten moeten onge
veer 2 Meter bedragen. Meer dan een Meter daarvan
komt op rekening van de geweldige staart, die sterk
gespierd is en die een geducht slagwapen vormt
Zwemmen en duiken.
Door hun grootste en wreedste vijanden, de men-
echen, vervolgd, maar ook bij andere gelegenheden,
gaan zij in het water. Zij behoeven slechts van hun
woon-boom af te klauteren, om aan den Rio Iximché
hooglandwater te kunnen gaan drinken. Bij het zwem
men doen zij niets met de korte pooten. De sterke,
gespierde staart doet alles. Hij stuwt de Iguanas door
den stroom en brengt hen naar de zandbanken en
eilandjes, waar zij van hun rust genieten kunnen.
Krokodillen als huurlieden.
In de holen aan de oevers wonen gordeldieren. In het
struikgewas langs het water verbergen reuzenslangen
zich. Maar in het water zijn de krokodillen baas! Kro
kodillen en Iguanas naast elkaar! Op dezelfde zand
banken, waar de krokodillen zich koesteren in de zon
nestralen, komen ook de Iguanawijfjes, om met z'n
tweeën of drieën in het vochtige, warme zand een kuil
te graven, waarin de eieren gelegd worden. Dan wordt
de kuil weer dichtgeworpen. waarna de rest aan de
vochtigheid, de warmte en aan de Natuur wordt over
gelaten, die er ook prompt voor zorgt!
Een heele cacaxte vol!..
De cacaxte is voor den Indio hetzelfde als voor ons
een rugzak. Hij draagt daarop bananen, cocosnoten,
ananas, cacao en koffie naar de hooggelegen landen.
Op een cacaxte brengt hij heele bergen aardewerk naar
het dal terug. De cacaxte, een soort draagzeel, hangt
hoofdzakelijk aan den mecapal, een lederen hoofdband.
Toen ik eens een bezoek bracht aan de Indianenfinca
Ixtilxochitl, waar ik op tijgerkatten wilde jagen, zag
ik een Indio met een zwaarbeladen cacaxte aankomen.
Handelslieden, die op reis zyn, hebben altijd interes
sante dingen bij zich, dus wachtte ik even, voordat ik
uitreed. Weldra had de Indio voor de tienda (winkel)
van Ixtilxochitl zijn cacaxte afgezet. Ditmaal was het
een zeer zeldzame last: van boven tot onderen bestond
de lading uit: Iguanas!
Wekenlange kwellingen en martelingen.
Nu zag ik met eigen oogen, wat mij reeds verschil
lende malen was verteld en waaraan ik nooit geloof
had willen slaan.
Als de Indio een Iguana heeft gevangen, dan doodt
hij die natuurlijk niet. Gedurende zijn reis naar een,
dikwijls ver verwijderde plaats of haciendra
(hoeve) zou het dier gaan bederven. Maar weerloos
moet de Iguana gemaakt worden want in gevangen
toestand, slaat het wild met de zware staart om zich
heen, zoodat de gevaarlijke kam een vervaarlijk wapen
wordt, zet zich schrap met de korte, maar sterke
poot, kortom laat niets na om zijn gehate vijanden te
ontkomen. Maar het woud zelf geeft den Indio een
tegenmiddel in de hand. Met het kapmes, de „machete"
wordt een uiterste dunne liaan of een dunne, taaie
twijg afgekapt. Die wordt dan door de keelzak en de
neusgaten géstooten en stijf aangetrokken, zoodat de
bek gesloten moet blijven. Een flinke knoop doet de
rest...
Nu moeten de pooten nog gebonden worden. De lang
ste teen werd daartoe alles bij levende lijve! van
haar pezen beroofd. De pees van deze teenen is taai
en hard, als een snaar en deze moet het touw ver
vangen, dat de Indiaan niet bezit. Met koude, nuchtere
gevoelloosheid legt hij de banden om de woedend
trappelende, van pijn trekkende, pooten, dan trekt hij
ze omhoog, gooit ze over den schouder en houdt de
dieren stevig vast. De eerste leguaan is klaar voor de
reis en voor den export-gereed. Op den eersten volgt
een tweede, een derde. Steeds meer ongeluksdieren
komen op den cacaxte, totdat deze volbeladen is...
En nu begint de reis. Eerst door het donkere oer
woud... van de boomen hangen als kabels de lianen
omlaag, tegen de stammen bloeien de kleurige orchi
deeën, waarover de .Iguanas zoo dikwijls omhoog en
omlaag zijn geklommen. Op de takken zitten de ver
schrikte soortgenooten. Zij zien, hoe hun kameraden
worden weggebracht. Op de markten worden er enkele
verkocht. Zij zijn goed af! Hun lijden zal" spoedig ge
ëindigd zijn! De overigen worden door den Indio mee
genomen. Hij zet ze met cacaxte en al onder een Agua-
cateboom voor de volgende weekmarkt. Misschien
kan hij dan de rest kwijt...
Iguanaboutjes voor fijnproevers.
Het vleesch der Iguanas is bekend om zijn heerlijken
smaak en zijn fijnheid. Het wordt gébraden of geroos
terd op tafel gebracht. Ik herkende het de eerste maal
niet; velerlei ervaringen hadden mij geleerd, nooit na
men te vragen, wil men smakelijk eten. Geen macht
ter wereld had mij als ik het geweten had er toe
gebracht, deze inderdaad overheerlijke vleeschsoort te
proeven. Steeds zou het vreeselijke tooneel van de ge
folterde dieren mij voor den geest staan
De operateur in het oerwoud.
De Iguanaeleren. die ln het vochtig-warme zand zijn
gelegd, hebben zachte schalen. Zij bestaan grooten-
deels uit dooier en worden bij het koken niet hard. Een
écht ontbijt voor die streken is het volgende:
Maragogype-koffie,
in beschuitkruimels gebakken bananen,
wilde bijenhoning,
bruinbrood, bestreken met Iguanaeieren!
Inderdaad, het gekookte ei kan men met een mes.
ais boter op het brood smeren en het smaakt, licht
gezouten, voortreffelijk!
De volgende geschiedenis werd mij op twee verschil
lende plaatsen verteld: Als de Indio zich in het bezit
wil stellen van de eieren en het wijfje echter geens
zins uit dierenliefde! wil sparen, maakt hij met een
scherp mes een goed-berekende snede in de buik, haalt
de te voorschijn-komende eiermassa eruit, sluit de
wonde en naait de randen daarvan weer aaneen. Als
de snede zoo is aangebracht, dat geen levensgewichtige
organen worden geraakt of beschadigd, dan doet deze
uiterst wreede operatie de dieren verder geen schade.
Duizenden Iguanas moeten ieder jaar na dagenlange
en wekenlange foltering hun leven laten. De huid van
het prachtig-groene lichaam wordt... kleurloos! Deze
„huid" wordt aan de binnenzijde afgeschaafd, in ge
spannen toestand gedroogd en dan als muurbekleeding
gebruikt. Arme oerwouddieren!
Door
CHARLES LECOINTRE.
DIEN dag hadden we Versailles bezocht en de
avond, een mooie, zoele Septemberavond, was
voor ons. In de hall van het hotel werden plan
nen gesmeed om gezamenlijk uit te gaan en
Grever, de plannenmaker van het gezelschap schilderde
met vuur de groote aantrekkelijkheden van een bezoek
aan enkele zeer speciale cabarets, waar hij kind aan
huis was geweest, vroeger in de jaren, toen hij in
Parijs woonde.
Hij won de helft van het gezelschap voor zijn idee en
ze verdwenen, luidruchtig, zooals de meeste Hollanders,
die in Parijs een avond uitgaan.
Paul en ik bleven in de hall achter, met enkele oudere
reisgenooten, die den avond op een rustige wijze zou
den doorbrengen, zooals uit een opmerking van een
hunner bleek
Moeten de heeren niet de boulevards op met dit
mooie -weer? Als ik van dien leeftijd was, wist ik het
De spreker, een pittig,
grijs heertje, kreeg van
zijn eohtgenoote een ver
manend duwtje in de zij.
hetgeen hij met een knip
oogje aan ons adres be
antwoordde.
Toen we even later op
stonden om ook het hotel
te verlaten, fluisterde hij
ons toe:
Veel genoegen jon
gelui, ik zal wel met
„Thais" tevreden zijn.''
Paul en ik slenterden
het hotel uit. Waarheen? We hadden geen doel. we
hadden geen plannen. Volgens mij is dat juist een van
de grootste aantrekkelijkheden van een avond in een
vreemde stad en wel vooral als die stad Parijs heet.
Juist dat zwerven alleen, of met een vriend, langs de
avondlijke boulevards onder de kleurige lichten, langs
de volle café-terrassen is van een niet te ontkomen be
koring.
Zoo liepen we geruimen tijd, tot Paul opmerkte:
Laten we hier even gaan zitten.
De Lilac-Bar was een van de kleinere café's maar ze
was de goede gewoonte om ook een paar stoelen buiten
te hébben getrouw gebleven. We bestelden onzen café-
crême en genoten ervan, gezeten onder een diepblau-
wen avondhemel, die strak boven de stad stond,
Weet je wat, zei Paul, toen we even gezeten had
den, blijf jij even hier wachten, dan haal ik even
plaatsen voor de Folies voor morgenavond.
DONDERDAG 11 MEL
HILVERSUM (296 M.)
A.V.R.O:: 8.00 Gramofoonmuziek; 10.00 Morgenwijding
10.15 Gramofoonmuziek; 10.30 Idem: 11.00 Knippen van
Kinderkleeding; 11.30 Zangvoordraht;- 12.00 Kovacs La-
jos en zijn orkest; 2.00 Zenderverzorging; 2.15 Gramo
foonmuziek; 2.30 Pianorecital door Marinus Salomons;
3.00 Naaicursus; 3.45 Gramofoonmuziek; 4.00 Halfuur
voor zieken en ouden van dagen; 4.30 Zangvoordracht
5.00 Halfuur voor de kinderen; 5.30 Concert door het,
Omroeporkest o.l.v. Nico Treep; 6.30 Sportpaatje door
H. Hollander; 7.00 Omroeporkest; 7.25 Zenderoverscha
keling; 7.30 „Vacantiegangers, attentie!" Causerie door
W. P. F. van Deventer-; 8.00 Vaz Dias; §.05 Aansluiting
met het Concertgebouw te Amsterdam: Concert door
het Kinderkoor van de Ver tot verbetering van den
Volkszang o.l.v. H. J. den Hertog; 9.15 Zangvoordracht
door Lotte Leonard; 9.30 Radiotooneel„Twee cou
verts" 9.50 Omroeporkest; 11.00 Vaz Dias; 11.10 Gra
mofoonmuziek; 12.00 Sluiting.
HUIZEN (1873 M.)
K.R.O.: 8.00 Morgenconcert; N.C.R.V.: 10.00 Gramo
foonmuziek; 10.15 Morgendienst; 10.45 Gramofoonmu
ziek; K.R.O.: 11.00 Gramofoonmuziek; 11.30 Godsdien
stig halfuurtje; 12.00 Politieberichten; 12.15 Het K.R.O.-
orkest o.l.v. Merinus van 't Woud; N.C.R.V.: 2.00 Fraiae
handwerken; 3.00 Vrouwenuurtje; 3.30 Zenderverzor
ging 4.00 Bijbellezing, daarna concert; 5.00 Liederen-
recital; 5.45 Handenarbeid voor de jeugd; 6.15 Onze
Ned. Monumenten; 6.45 Knippen en stofversieren; 7.00
Politieberichten; 7.15 Gramofoonmuziek; 7.30 Week
overzicht; 8.00 Orgelconcert uit de Noorderkerk te Rot
terdam; 9.00 Lezing; 9.30 Gramofoonmuziek; 10.30 Vaz
Dias; 10.40 Gramofoonmuziek: 11.30 Sluiting.
BRUSSEL (300 M.)
11.20 Gramofoonmuziek: 12.30 Concert; 4.20 Concert;
5.35 Gramofoonmuziek; 5.50 Concert; 8.20 Concert; 9.30
Gramofoonmuziek.
LUXEMBURG (1191 M
7.00 Gramofoonmuziek; 7.45 Weeroverzicht; 7.50 Con
cert; 8.30 Causerie; 8.40 Gramofoonmuziek: 9.00 Nieuws
berichten; 9.10 Gramofoonmuziek; 9.55 Dansmuziek.
KALUNDBORG (1153 M.)
11.20 Strijkorkest; 2.20 Omroeporkest; 7.20 Volksmu
ziek; 8.50 Gramofoonmuziek; 10.10 Dansmuziek.
BERLIJN (419 M.)
3.50 Populair concert; 7.30 Symphonieconcert; 8.55 Con
cert; 11.20 Dansmuziek.
Daar was wat voor te zeggen, vooral omdat ik er iets
voor voelde om nog een paar kaarten weg te sturen
en daar was net een mooie gelegenheid voor. Paul ver
dween. Ik had enkele „stadsgezichten" voor verzending
gereed gemaakt, toen ik opkijkend, juist in de oogen
zag van een jongedame, die aan het tafeltje naast mij
had plaats genomen. Zij was een van de bevallige slan
ke figuurtjes zooals men er zoovelen ziet op de Parij-
sche boulevards en die er een speciale oharme aan ge
ven. Ze droeg een nauwsluitend zwart toiletje en een
coquet. klein, zwart hoedje, dat een tikje schuin op
haar blauw-zwart haar stond. 25e had een smal, beweeg
lijk gezicht, een klein rood mondje en donkere oogen
Op het oogenblik, waarop ik haar aankeek het was
eerlijk gezegd een tamelijk lang oogenblik kwam er
een grappigen kleinen rimpel tusschen haar oogen.
Daar ik vaag begreep, dat mijn kijken een beetje bru
taal kon lijken, achtte ik me gedwongen een beleefd
„pardon" te zeggen.
Wel, een kennismaking ia zeer snel geschied. Enkele
minuten later zaten we samen in een amusant gesprek
gewikkeld. Ze was in Parijs geboren en opgegroeid en
buiten Frankrijk was ze nog nooit geweest. Ze heette
Ninon.
En ze was grappig, ja, ze was heel grappig, deze
kleine Ninon. Ze onderstreepte haar zinnetjes door een
geestige mimiek, door ernstig te knikken, door haar
welverzorgde roze handen heftige gebaartjes te laten
maken. Ze was op een atelier, modiste evenals haar
oudste zuster Céline. Haar jongste zusje Grigri, die pas
achttien was geworden zou de volgende maand trouwen
met André. Als ik het goed begrepen heb was deze
André kellner, maar hij ging na zijn trouwen zelf een
zaak beginnen.
En plotseling zonder overgang vroeg Ninon me:
U is een vreemdeling, nietwaar?
Ik knikte.
Italiaan? Spanjaard?
Hollander, laohte ik.
Welnee, dat kan niet!
Ik keek op. verwonderd om de vreemde klank in
haar stem. Haar gezichtje scheen iets bleeker te zijn
geworden en haar oogen stonden plotseling strak en
afwezig.
Scheelt er wat aan? vroeg ik.
Mü scheelt niets.
Maar de doffe klank sprak de woorden tegen.
Vertel het maar. Ik ben een vreemdeling voor je
en soms kan je een vreemde beter iets vertellen dan
iemand, die in je leven verwikkeld is.
Misschien zei ze, het is overigens niet erg be
langrijk. een verhaal, zooals meer meisjes vertellen
kunnen. Maar bij mij is de wond nog zoo versch, ze
doet nog te veel pijn om het zoo maar te vrrgeten en
van je af te zetten. Tot Juli ben ik verlooid geweest.
Deze maand zou het juist een jaar zijn geworden. Pierr?
was eerste bediende in een heerenmodezaak en wan
neer alles goed was gegaan zouden we begin van het
volgend jaar getrouwd zijn. En waarom zou alles niet
goed gaan, daeht ik. We hielden immers van elkaar. Ik
was toch zijn Ninon en hij was mijn Pierre? Dat dacht
ik- Ah, m'sieur!
De nieuwe regimentsbok!
De vorige week hebben wij een plaatje gegeven
van Taffy, de wereldberoemde geit, welke door
den Engelschen koning als mascotte aan zijn
Wales-regiment ten geschenke was gegeven. Het
was het laatste conterfeitsel van Taffy, want
eenige dagen daaraan voorafgaande had zij te
Aldershot het tijdelijke met het eeuwige verwis
seld. Een heel natuurlijke dood, hetgeen über
haupt met geiten op leeftijd niet het geval is. Het
ergste was echter, dat nu genoemd regiment zon
der mascotte was. Doch ook dat is weer verhol
pen. Koning George heeft n.1. uit zijn fokkerij te
Windsor een prachtbok uitgekozen en deze zal
nu voortaan als Taffy de Zesde zijn regiment
tegen alle ongelukken beschermen, hetgeen bij het
soldatenberoep geen overbodig afweermiddel is.
Maar of het geven zal....?
HAMBURG (873 M.)
12.35 Gramofoonmuziek; 1.30 Idem; 3.50 Concert; 7.20
Muziek van Max Reger; 9.50 Concert.
KONINGSWUSTERHAUSEN (1688 M.
11.20 Gramofoonmuziek; 1.05 Idem; 3.20 Concert; 10.20
Populaire en dansmuziek.
LANGENBERG (472 M)
12.20 Concert; 3.50 Vesperconcert; 7.50 Concert; 9.50
Idem.
DAVENTRY (1554 M.)
12.50 Concert 3.25 Concert; 8.55 Idem; 10.45 Dansmu
ziek.
PARIJS EIFFEL (1724 M.)
7.50 gramofoonmuziek.
PARIJS (RADIO) (1724 M.)
7.05 Gramofoonmuziek: 11.50 Concert; 12.25 Idem; 12.55
Concert; 6.40 Populair concert; 7.20 Concert.
MILAAN (881 M.)
4.80 Concert 7.05 Gramofoonmuziek; 8.20 Opera.
ROME (441 M.)
4.50 Vocaal en Instrumentaal concert; 7.35 Gramofoon
muziek; 8.05 Concert; 9.20 Populaire muziek.
WEENEN (517 M.)
6.20 Populair concert; 7.50 Opera-uitzending; 10.20
Dansmuziek.
WARSCHAU (1412 M.)
5.20 Populair concert; 7.20 Idem; 8.50 Radiotooneel;
9.35 Dansmuziek.
BEROMUNSTER (460 M.)
7.20 Brahmsherdenking; 8.50 Concert.
Ze maakte een vermoeid gebaar met haar elegante,
kleine hand en vervolgde:
Er kwam een gezelsohap vreemdelingen ln zijn
winkel. Er was een mooie blonde vrouw bij. Ze vond
mijn Pierre wel aardig. Natuurlijk vond ze hem aardig
Ze was rijk. Ze stelde hem voor met haar samen een
winkel te openen, hier in Parijs. En hij stemde toe.
Begrijpt U hoe een man dat kan doen. m'sieur? Hoe hij
'n jaar lang zeker kan weten dat 'n Ninon en niemand
anders is dan Ninon. En hoe hij dan in een week ont
dekt dat hij zich vergist heeft, dat het een ander Is.
En hij vergeet het jaar, hij vergeet Ninon, hij vergeet
het poeder doosje en hy schrijft een beleefd klein brief
je. Hij schrijft, dat hij zich vergist heeft, dat hij Ninon
verdriet moet doen. dat zij sterk moet zijn en flink en
hem moet vergeven. Hij gaat trouwen met een blonde,
Holandsohe vrouw.
Dus daarom keek je daarnet zoo neerslachtig. Om
dat ik Hollander ben.
Ninon deed een poging om te glimlachen.
U kunt er per slot van rekening niets aan doen,
dat een van Uw landgenooten me alles afgenomen
heeft Niet alleen Pierre, ook le véritable Dorette.
Wat is dat Ninon?
Ze glimlachte weer.
Dat weet U natuurlijk niet. U is een man. Le vé-
ritable Dorette is een poederdoosje, is 't ideaal poe-
derdoosje, het mooiste, maar ook... het duurste.
Aha. Ninon.
Pierre zou het me gegeven hebben, maar Uw
landgenoote kwam tusschenbeide.
Ze keek alweer als in het begin, deze kleine Ninon,
ze scheen de zaak van den luchtigen kant te willen
opvatten.
In de verte zag ik Paul aankomen. In een dwaze
opwell'ng om dit nieuwe kennisje voor Paul te ver
zwijgen riep ik den garqon en rekende snel af.
Als Ik hier morgen om dezen tijd langs kom. bent
U er dan weer? informeerde ik haastig.
Misschien, aarzelde Ninon hoewel... Hollan
ders...
Maar haar lachje was in dat opzicht geruststellend.
Ik voegde mij bij Paul en hoewel Ik het niet van plan
was, kon ik de kennismaking van zooeven toch niet
voor mij houden.
Hahaha, die kleine schavuit. Ninon, schaterde
Paul en nu wilde jij natuurlijk de man zijn. die het
goedmaakt en je gaat haar morgen le véritable Do
rette ten geschenke geven.
Moet ik jou daar soms eerst toestemming voor
vragen? zei ik geërgerd.
O, neen. Ik wilde je alleen maar mededeelen. dat
jij niet de eerste bent aan wie die kleine Ninon het
tragisch verhaal doet van de ontstolen geliefde. Alleen
de rest varieert wel eens. Dat is de eene keer een
paar schoentjes, de andere maal een paar oorbellen en
nu, bij jou, le véritable Dorette.
Dus...
Ik zei je toch al, dat Ninon een kleine schavuit is-
De kleinste school ter wereld.
De Schotsche gemeente Bunachton tusschen Dores en Inverness-Shire,
kan zich er op beroemen, de kleinste schoolklasse ter wereld te hebben.
Bovendien zijn ze er zóó modern, dat zooals het bovenstaande plaatje
laat zien het onderricht met de twee leerlingen in de openlucht ge
geven wordt.
wel hoor.
