DE IJZEREN DEUR
De Brabantsche Brief
van Dré.
Zaterdag 13 Mei 1933.
SCHAGER COURANT.
Vijfde blad. No. 9278
Amerika viert den Presidentsdag.
v
UI venhout, 9 Mei 1933.
Menier,
Kollesaal, wa-d-heb-
ben we 'n Zondagmiddag
schandalig gelachen!
Heel de propclub was
bij ons thuis, vanweugc de
voetbalderij Nederland-
Bel gie in Amsterdam.
'k Had 'n illetriek draai-
kc gekocht, mee 'n stek-
Ocerke aan de uitenden,
zoowda 'k d'n luidsprekert
op tafel kos zetten.
De club kos dus rond
om de tafel gaan zitten.
Die regeling was veul be
ter, al zeg ik 't zeivers,
•waant nouw zaten ze nie allemaal op één kluuwke
in 'n hoekskc mekaar geregeld omver te douwen,
zoowdat er dan soms 's eenc teugen d'n vloer tuimel
de. Ollee, ge kost daar wel 's veul, heel veul pla-
zicr mee hebben, maar de voetbalders wochten daar
nie op. Die sjotten deur! En dan gong er soms heel
veul veur oew verloren, van d'n mets.
Kortom: de spullen waren dik in orde! 'k Zat na
d'n eten, nog goed en wel in m'n dutje, toen d'n
Fielp binnenkwam (onze aanstaande jubelaris, wa'k
er zoow ampart bij zet, omda ze met van cnigte
ikaantcn aan m'nen jas getrokken hebben, om te in-
foraieeren, hoe-g-et nouw mee die fuif staat. Nouw,
bestig! Binnenkort heuren guilie er meer van. Ik
kan er tocli slecht 'n briefke over potlooien, as 't
feest nog nie gewist is
Maar d'n bakker was dan d'n eerste van de partij!
Amico, da was 'n kwaai vcurteeken! 't Bewees
dat de Belzen tot aan d'r neusgaten vol mee strijdlust
zaten, waant d'n Fielp is fel pro-Bels in de
voetbalderij, zoo as ge wit, VVa daarvandaan komt,
omdat ie nicveraans zoow veul plazier hee g'ad van
z'n leven, as in Aantwerpen. En omda ze 'm in Es-
sehen wel 's gehuldigd hebben, as veurzitter van ons
Boogschietersclub „de Mikkers". Ollee, veur wat,
heurt wat
Op 'n mement, zoow in m'n dutje dan, kreeg ik
iets zwaars op m'-n hoofd, da bleek later d'n bak
ker z'n „haandje" te zijn en m'n petje schoof over
m'n neus.
„Word 's wakker.' kwektc-n-ie: „de kwestie is de
ze'. z'n stopwoord, „da ge toch niet kunt zitten
pitten, as oew gasten komen, Dré".
„Sodemakajcr, bakker'zee ik: „wa zijde gij fel! As
da maar goed aflopt, Flicp!"
„Wij gaan winnen", zee-t-ic.
„Hoe witte da?"
„M'n veurgevoel zce-g-et me!"
„Dan zal 't wel waar zijn."
„Da komt altij uit!" riep Trui uit 't achterhuis,
waar ze de vuile horden en pannen te wasschen
6t.ond.
De die ontgaat nouw niks amico! Niks, niks, gin
sielaber. Die zie-d-aan oew gezicht waar ge aan denkt.
Soms is 't sjuust zo n tooverheks. Ze werkt dan ok
ijverig mee veurgevuulens, veurspellingen en zoow,
om er somtijen koud van te worren.
'n Veurbecld. Veur ennigte maanden gelcjen kwam
er bij ons 'nen jongen kearel en die vertelde zoow,
dat ie op trouwen stond. Trui schonk dalijk 'n bakske
koffie in. klaauwde in m'n sigarenkistje en liet dieën
knaap 's aansteken, ja. 't is goeiekoop riemen
snijen van 'n aander z'n sigaren, leer bedoel ik en
ze gong 'm prontjes en zonder fout 's lekker uit zit
ten heuren. Waant vrijen, trouwen, windjes-koopen,
ollee, ze kan d'r wel pap van eten!
Eerst kamde ze 'm gééf op „Zoow, zoowzoow,
gade trouwen? Prontjes, heel pront, horre! En
FEUILLETON.
Uit het Engelsch
van HAROLD BELL WRIGHT.
Het was geen lange brief, maar hij was vol van de
krachtigste betuigingen van sympathie en begrijpen, die
een liefhebbend vrouwenhart kon ingeven. Sint Jimmy
had haar het overige verteld van het verhaal, dat de
Mexicaan onvoltooid had gelaten, en had haar de uit
werking daarvan verklaard opden man die haar lief
had. Maar het maakte voor haar geen verschil, dat zij
nu wist de dochter van George Clinton te zijn, behalve
in zooverre, dat zij terwille van haar aanstaanden man
blijde was van eerlijke geboorte te wezen en niet naam
loos, zooals zij gemeend had. Voor het overige moest
alles juist zoo voortgaan, alsof zij nog slechts de vroe
gere compagnonsdochter was. Sint Jimmy was naar
Oracle om de toebereidselen te treffen, waaraan hij
reeds begonnen was, toen Sonora Jack haar ontvoerde.
Er moest geen verandering in die plannen gebracht
worden. Als zij eenmaal veilig buitenslands waren, kon
zij aan haar vader schrijven. Hugh moest haar dadelijk
komen halen. Zij zou hem den volgenden ochtend wach
ten.
Langzaam en zorgvuldig vouwde Hugh Edwards den
brief toe en deed hem weer in de enveloppe.
De Indiaan sloeg hem ingespannen gade.
Hij scheen in 't geheel niet verbaasd, verheugd of
verontrust. Men zou gezegd hebben, dat hij dien brief
verwacht had dat hij den inhoud er van had voorzien
en reeds, in den geest, beantwoord. Hij was als iemand,
die na een stormachtige crisis doorleefd en doorwors
teld te hebben, moe en werktuigelijk den dagelijkschen
last des levens weer opneemt.
Kalm en met de schaduw van een glimlachje, dat
Marta aan Sint Jimmy zou hebben herinnerd, zeide
hij:
„Wat wilde je zeggen', Natachee?"
„Nataohee do Indi an kan nu zijn schuld aan Hugh
Edwards betalen."
„Die schuld is meer dan betaald. Natachee."
Hooghartig antwoordde de roodhuid:
„Is dan het leven van Natachee van zoo weinig waar
de. dat het betaald is door den dood van die slang. So
nora Jack en zijn makker, die mijn pijl opving?"
„Zonder jou zou Marta niet aan Sonora Jack en de
andere roovers zijn ontkomen." antwoordde Edwards.
„Zonder mij zou niemand de vrouw, die Hugh Edwards
liefheeft, anders kennen dan als die pleegdochter der
compagnons. Zonder Natachee zou Hugh Edwards nu
vry zijn om haar tot zijn vrouw te maken."
Hugh wees op den brief, dien hij in de hand hield,
en antwoordde:
„Zij zegt hierin, dat het geen verschil behoeft te ma
ken. Zij zegt, dat ik moet komen, alsof die Mexicaan
gestorven ware zonder iets te zeggen, alsof jij niets van
Sonora Jack had meegenomen."
as ik zoow anstraant mag zijn, zekers mee 'n ferme,
kadee? Ken ik ze? Zoow, wa vertelde me daar, zoow?'
Daar staai ik van te zien! Gefielcieteerd, horre. Dan
komde in 'n nette fermilie. Ge valt mee oew neus in
d'n botter, manneke. Waardeer 't maar goed!"
Gc begrept, as 't zoow ver is, dan zit d'n adspiraant
bruigom zoow zuutjesaan al op heete kolen. Dan tregt
ie aan mijn sigaar, da ge 'm nie meer ziet zitten op
d'n duur. Maar dan gaat Trui visschen in z'n ziele-
■ment, za'k maar zeggen.
„En hoe voel-d-oew eigen nouw, gcluksveugel? En
zij? Hoeveul schillen juilie in ouwcr? Vijf jaren? Da's
goed, heel goed. En witte wa ge nouw doen mot, jon
gen? Oew kammeraads aan d'n kaant zetten. Die zijn
de pest veur 'nen gelukkigen trouw." (Da steek ik
dan effetjes in m'nen zak, zoow as ge begrept).
Toen dieën knul weg was, toen zee zc: „da lopt ver
keerd!"
'k Trok 's steuvig aan m'n pijp en vroeg om nen
bottram. „Ik zeg, da lopt verkeerd, zeg ik', zee ze
nog 's.
„Kalm laten loopen", broemde-n-ik:„ „ge kunt er
toch niks aan doen. Ik heb indertijd ok nie willen
lusteren, naar ouwere menschen!"
„Hedde gij 't zoo slecht getroffen mee me?"
„Wie zee-t-da?"
„Gij!"
„Ik!"
„Nouw brikt m'nen klomp!"
„Krijk ik nouw uen bottram, of krijg ik 'm nie?"
Ja, amico, op zukke „teere" oogenblikskes zet ik ze
alty maar aan t werk, al is 't maar mee 't snijen van
'n paar sneejen mik.
Maar 't is wel verkeerd geloopen mee da jonge
spanneke! Veile jen week is 't wefke mee 'n paar
blaauwe oogen naar d'r moeder truggeloopen.
„Wa-d-heb 'k oew gezeed?" vroeg Trui: „ik zag
iets in dieën sloeber z'n oogen, da'k gin naam kon
geven, maar mijn dochter had ie nooit gekregen!"
En da vertelt z'oew op 'n manier nouw, da ge,
zoow as ik in „mijn geval", eigenlijk nog blij zijt, da
ze as vrouw en nie as schoonmoeder te vreezen
hoeft
Maar om op da voetbal trug te komen: na 'n ke-
tierke waren ok d'n Blaauwe en d'n Jaap present en
as 't spul goed en wel aan den gaank was, kwam ok
d'n Joep afzetten.
D'n Jaan, antoesjast Oraanjeman, lag haalvelings
op tafel. Z'n gloske hiew ie vast, mee allebei z'n haan
den en z'n kin rustte op z'n ermen, sjuust as Blek
altij op z'n gemak teugen d'r vloer ligt. Z'n zwarte
oogskes boorden bekaanst gaten in mnen luidspre
kert, zoow straf zat ie er naar tc kijken.
En d'n Fielp, die teugenover 'm zat, voetbalde
mee, met z'n tong, Die slak tusschen z'n taanden
'uit, en as een van de voetbalders 'nen corner moest
nemen, dan gong z'n tong naar één van z'n mond
hoeken en as d'n omroeper zee: „d'n corner wordt
genomen en goed genomen ook" dan schoot d'n bak
ker z'n tong dwars over z'n gezicht, naar d'n aan-
deren mondhoek.
Ik had er eerst ging erg in, maar d'n Blaauwe
zat d'n Fielp zoow kemiek na te doen, da'k op 't lest
pieken in m'nen buik kreeg van "t lachen, telkens
as d'n bakker z'n tong 'nen vrijen schup, 'nen cór-
ner of 'nen doelschup „nam''.
„Middag samen," zoow kwam d'n Joep binnen en
luidruchtig riep ie: „gaan me winnen, mannen? Hoe
sta-get!"
„Nul-nul", siste d'n Jaan: „nouw d'oewen kop
dicht!"
En sjuust as d'n Joep gong zitten één-nul veur
de Belzen!
D'n Jaan douwde z'n kin nog dieper tusschen z'n
ermen. Gromde as 'nen hond die pijn in z'n lijf hee,
maar d'n bakker sprong op, mee z'n borreltje in z'n
haanden en begost te zingen: „houwt er d'n moed
maar in!"
„As ik hier wa te zeggen had." dreigde d'n Jaan,
„dan trapte-n-ik jouw de deur uit herrieschupper!
Ik kan gin woord verstaan!"
De oogen van den Indiaan vlamden in woesten tri
omf.
„Goed! Zoo wilde Nataohee het hebben. Nu ligt de
weg naar den wensoh van zijn hart voor zijn vriend
open. Luister. Toen je zoo haastig wegliep, nadat je
den naam van haar vader gehoord had. was dr. Burton
verbaasd over je manier van doen. Ik zeide hem. dat
nu het meisje gebleken was de dochter van een rijk
en gezien man te zijn, je gevoelde haar nu niet tot je
vrouw te mogen maken."
„Dat is ook zoo." antwoordde Edwards, zich verwon
derend over de opwinding, die de Indiaan niet volko
men onder zijn voorgewende kalmte kon verbergen.
„Ja, maar ik heb niemand verteld, dat het de vader
van het meisje is geweest, die jou naar de gevangenis
heeft doen zenden. Dat weten alleen Edwards en Nata
chee. Niemand zal dat weten, totdat Donald Payne ge
wroken Is over alles wat die Clinton je heeft doen lij
den. Als je dien coyote in de val hebt als je hem
hebt doen betalen voor je schade, je gevangenschap, je
moeders dood als hij betaald heeft voor alle grieven
die in je hart zyn tegen hem dan heeft Natachee
zyn schuld aan je voldaan."
Verbaasd, verbijsterd staarde Hugh Edwards den
roodhuid aan.
„Wat ter wereld bedoel je. Natachee?"
„Begrijp je het niet? Luister. Het meisje, dat niet
weet wat haar vader gedaan heeft, wil met je meegaan.
Goed! Neem haar. Laat er een voorgewend huwelijk
plaats hebben, en wanneer haar schande voltrokken is,
zend haar dan naar haar vader. Laat George Clinton,
die Donald Payne deed veroordeelen, dien veroordeelde
smeeken zijn dochter een naam voor haar kinderen te
geven. De schande, die hij over je naam bracht, de eer
loosheid die hij je dwong te lijden, zul je hem teruggeven
door middel van zijn dochter."
Met afgrijzen riep de blanke uit:
„In Godsnaam, houd op!"
„Is niet het hart van Donald Payne vervuld van haat
jegens den man, die zijn leven tot een lijden maakte?"
„Ja, Natachee, ik haat George Clinton."
„En wil je dan niet de wraak nemen, die Natachee
voor je heeft uitgedacht?"
„Neen Neen Neen!"
„Het hart van den blanke is wonderlijk", antwoordde
de Indiaan. „Natachee kan het niet begrijpen."
De zon was nog niet boven de bergen verrezen, maar
reeds schitterde de hemel met de schoonheid van den
jongen dag, toen Hugh Edwards in de deuropening
der hut stond.
Tegen een hemel van vloeibaar goud, dat langzaam
verliep in het diepe blauw daarboven, dreven dunne
wolkjes van een vlammend karmozijn als achteloos
neergeworpen door den grooten Kunstenaar, wiens pen
seel de wind is en die met de kleuren van het licht
op het doek des hemels schildert. De man ontblootte zijn
hoofd en zag met opgeheven gelaat aandachtig toe.
Hij voelde den zachten ademtocht der lente op zijn
wang en rook den geur van pijn en ceder. Hij hoorde
het gezang der vogels op de bloeiende berghellingen.
Hij zag de machtig zich verheffende rotsen en berg
pieken. Hij zag neer op het heuvel- en tafelland en ver
over de woestijn, waar blauwgrijze schaduwen op een
zee van kleuren afdreven naar den purperen gezichts
einder. In een levenqpik dicht bij hem snaterde een
President Franklin D. Roosevelt met vrouw, dochter en
zoon bij het verlaten van de St. Thomaskerk te Washington,
waar een bededienst voor het welzijn van den president
gehouden werd.
,,'t Is schaande," zoow schudde d'n Blaauwe tries
tig en afkeurend z'nen kop.
,,'k Heb 't veuruit gezeed, 'k heb 't gevuuld,"
kvyekte d'n bakker: „en van je hela
Trui schokte van d'n lach. Tranen liepen over
d'r gezicht. Mee d'r ermen gekruist, zat ze bij de
plattebuis 't spul af te kijken: En eindelijk, d'n bak
ker in z'n overmoedige bui, daanste naar Trui en
toen ie Trui zoow lach zag, docht ie zekers, da Trui
ok in d'ren schik was mee da kooltje envan
plazier zouw ie haast mijn Trui omhelsd hebben.
Maar eer 't zoow ver was, had ie 'n ding op z'n wang
zitten, da-d-et allegaar zwiepte!
„Haanden thuis", zee Trui.
„Da mag ik wel teugen jouw zeggen", lachte d'n
Fielp en meteen wreef ie 's over z'n rooie kakwang.
„Pcrsies goed", grinnekte d'n Jaan: „schaande, om
oew eigen zóów aan te stellen, veur zo'n ongelukkig
kooltje".
„Zoow is 't," zee d'n Tiest: „en daar zitten wij
dan allemaal bij, Dré! Ge hoeft niks te vragen, as
wij deur de week op dn akker zijn en d'n dieën
ieveraans aan huis komt, mee z'n brood!"
En dieën Blaauwe zee da mee z'n seerjeus bakkes,
amico, dat d'n Fielp 't gong geleuven.
„Motten guilie mijn soms emmen!" vroeg ie
vuil.
„En nouw verliezen jullie 't nog ok", treiterde d'n
Jaan: „de oraanjemannen komen opzetten as 'nen
sturm!''
„Verliezen? Verliezen?" kwekte d'n bakker: „ver
liezen van die prullemannen? Wij zullen ze van
daag 's leeren hoe ge voetballen mot!"
Da was d'n Jaan te zout.
„Wel sodetjen", viel ie uit; „nouw is 't afgeloo-
pen. Vanaf mergen brengde gin brood meer bij me
thuis! Judas! Oew eigen laandgenooten in d'n steek
laten, 'n aander z'n vrouw lastig vallen....! Nouw
heb ik jouw in m'nen zak. manneke!"
D'n Fielp wier er kompleet stil van. Zóów was
d'n Jaan nog nooit uit z'nen hoek gekomen.
„Nouwnouw, van Geliaktballum", suste d'n Blaau
we: „ge mot teugen oew verlies kunnen, horre!"
En toend'n Jaan sprong omhoog, mee alle
bei z'n haanden in de hogte: „Een-een!" kwekte-n-ie.
„Waar blijfde nouw, bloedworst", blèèrde-n-ie naar
d'n Fielp: „Een-een en van je hela, holaen ok
Janus daanste deur 't vertrek en midden in de her
rie keek d'n Blaauwe ineens straf naar d'n luid
sprekert en zee: „Stil 's Jaan".
eekhoorntje zijn vroolijken morgengroet. Een hert trad
uit de schaduw van een manzanitaboschje te voor
schijn en stond een oogenblik stil, met hooggeheven
gewei, alsof ook hij de schoonheid van het leven ge
voelde. Schuchter trad de hinde naast haar trotschen
gezel. De man stond onbeweeglijk met inghouden adem.
Eensklaps waren beiden verdwenen.
Natachee de Indiaan stond naast zijn blanken met
gezel. Hugh Edwards stak de hand uit:
„Vaarwel, Natachee."
„Ga je heen?" vroeg de Indiaan niet begrijpend.
„Ja, je hebt je schuld betaald, Natachee."
Een woeste voldoening vlamde op in de oogen van
den roodhuid.
„Hugh Edwards neemt de wraak, die Natachee hem
heeft aangewezen?"
„Neen."
Weifelend zeide de Indiaan, alsof hij naar een ver-
klaring zocht voor wat hem onbegrijpelijk voorkwam:
„Is er in het hart van den blanke dan iets, dat meer
is dan zijn haat?"
,Ja. Natachee. Gisteren meende ik, dat er voor mij
in dit leven niets meer overbleef dan haat. Maar toen
jij mij gisteravond aantoonde wat haat zou kunnei>
doen, kende ik de kracht van mijn liefde. Ik moet nu
gaan naar haar die mij daar beneden in de Goud-
kloof wacht."
Maar Hugh Edwards had zich vergist, toen hij Sint
Jimmy verteld had, dat George Clinton nog leefde.
Dienzelfden nacht, dat Natachee het meisje aan So
nora Jack ontvoerde, was Marta's vader in een zie
kenhuis in Los Angelos overleden. In hetzelfde uur,
dat de Indiaan en het meisje wegslopen uit het Mexi-
caansche huis ten zuiden van de grens, was de man,
voor wiens misdaad Donald Payne geboet had, bezig
een bekentenis te dicteeren. Met zijn laatste kracht
onderteekende hij het document.
Toen Natachee aan Hugh Edwards zijn wraakplan
uiteenzette, wist hij niet, dat op datzelfde tijdstip ieder
dagblad in het land de onschuld van den ontsnapten
gevangene, Donald Payne, verkondigde. De man, die
dien morgen de berghellingen en rotswanden afdaalde
naar de Goudkloof, wist niet dat hij op dat oogenblik
reeds vrij man was. Het meisje, dat wachtte op den
minnaar die haar nog nooit van zijn liefde gesproken
had, wist het eventmin. Maar dr. Burton .fiad het
nieuws vernomen, toen hij den vorigen avond in
Oracle was om de toebereidselen voor die huwelijks
reis te treffen.
Het was geheel iets voor Sint Jimmy om Hugh Ed
wards dien morgen op de berghelling tegemoet te
gaan en hem te vertellen wat hij vernomen had, vóór
dat Hugh in 't gezicht van het huisje in den canon
was gekomen. En het was ook iets voor Sint Jimmy
om te mopperen, dat Marta het nu misschien nooit
zou behoeven te weten, in ieder geval niet vóórdat zij
van hun buitenlandsche reis terug waren.
HOOFDSTUK XXXV.
Vrijheid.
Laat in den namiddag van dien afgesproken dag
draaide een van Tucson komende automobiel van den
grooten Bankhead weg af den ouden weg naar de Canada
del Oro in.
D'n Jaan bleef staan. 1n Speldeke koste heuren
vallen. En doodnuchter vroeg d'n Blaauwe toen;
„Mag d'n Fielp nouw weer brood brengen, Jaan?"
„Nouw, veuruit dan maar", zee Janus genadig.
Amico, wa-d-heb ik gelachen. En Trui? 'k Hal
meelijen met 'r. Pèèrs wier 't mensch van de be-
naauwdheid.
'n End van 't liedje was, da-d-onze kieper d'n bal
perbeerde weg te schuppen inplak van mee z'n
haanden te vangen en da-d-et twee-een in ons na
deel was.
Janus vlokte. Zette-n-et op 'n zuipen. Waant ach
ter mekaar gooi-de-n-ie z'n borreltjes achterover en
hiew 't leege gloske zwijgend hij de kruik. En toen
'k effe dee, of ik niks zag, toen schonk ie zelf in.
„D'n eene sjaanst mee oew wijf en d'n aandere
zupt oew kruik leeg, 'n fijn gezelschap," zee d'n
Tiest droog:
„Hedde gij 'm betaald?" vroeg d'n Jaan, z'n bor«
reltje weer omgooiend.
„En wie sjaanst hier", vroeg d'n bakker nijdig,
mee 'n kalmte, die bewees dat ie zeker was van
„zijn" overwinning.
„Lot 'm maar praten, bakker", zee, d'n Jaan: „hij
prot naar dat ie verstaand hee en dan wit 't wel!"
„Sjuust", zee d'n Fielp: „gooi 't maar in m'n petje,
Blaauwe, dan zal 'k 't thuis wel 's uitzoeken op 'neu
regenachtigen Zondagmiddag."
Belgie-Holaand, Fielp-d'n Jaan, waren 't weer roe
rend eens. Zoow ga-g-et, as de natie's bij mekaar
komen!
Daar is de leste maanden nog ginnen eenen diepel*
maat bij Roosenveldt gewist, of ze waren 't gloeiend--
ééns mee 'm.
Wa mijn alleen maar bewijst, da Roosvelt net'
zo'nen grappenmaker is as d'n Blaauwe, die ze alle
maal gelijk gift en op 't lest lachend weg loopt...!
Afijn, d'n Fielp had 't gewonnen en Trui zee: „die
veurgevuulens komen altij uit! 'k Heb 't wel ge
zeed."
Maar 'n plazier g'ad, amico, 'n plazier! De kruik
was tot d'n bojem leeg. D'n een mokte 'm leeg van-
weuges de overwinning, en d'n aandere vanweu-
ges 't verlies. En d'n Blaauwe en d'n Joep uit be
leefdheidMaar leut g'ad! Merakels!
Veul groeten van Trui en as altij gin horke min
der van oewen
toet a voe
DRé.
Op het punt, waar de weg de Goud-kloof binnengaat,
het verste punt, waar een automobiel op dat oude
pad kan komen stonden Hugh en Marta met den
ouden Thad te wachten.
De auto zou hen zonder stoppen recht naar het zui
den brengen, door Tucson naar Nogales in Mexico. Van
daar zouden, onmiddellijk na de huwelijksplechtigheid,
Donald Payne en zijn jonge vrouw den trein nemen naar
de stad Mexico, en in verloop van tijd naar de oude we
reld vertrekken. Thad zou terugkeeren naar de Canada
del Oro, en tenminste voorloopig zijn intrek nemen bij
moeder Burton en Sint Jimmy.
Het was het plan, dat Sint Jimmy ontworpen had,
toen zij nog allen dachten, dat het voor Hugh niet
veilig was zijn werkelijken naam in de Vereenigde Sta
ten op te geven. Terwille van Marta zou dit oorspron
kelijke plan nog uitgevoerd worden. Wanneer Marta en
haar eohtgenoot veilig buitenslands en op reis waren,
zou dr. Burton de feiten aan de bladen bekend maken.
In eenige maanden zou het sensationeele bericht geen
belang meer hebben voor de pers en van lieverlede ver
geten worden. Dan zou men Marta vertellen, dat de
onschuld van haar echtgenoot was gebleken, en dat
Donlad Payne niet langer een ontvluchte gevangene
was, maar als vrij man naar zijn land kon terugkee
ren.
Sint Jimmy en zijn moeder hadden afscheid genomen
in het huisje der oude goudzoekers en hun pleegdoch
ter.
Van een rotspunt op den Samaniego Rand, hoog bo
ven de Goudkloof, zag Nataohee de Indiaan de bewe
gende zwarte stip van de auto naderen op het oude
spoor, dat zoovele volken in zoovele eeuwen gevolgd had
den.
Onbeweeglijk als een steenen beeld, met onbewogen
gelaat zag de roodhuid toe.
De auto stopte, en de donkere oogen van den Indiaan
aan groote afstanden gewoon, zagen, wat geen blanke
ooit had kunnen onderscheiden, die figuren in het voer
tuig stijgen.
De auto begaf zich op weg, in zigzag dalende door
het heuvelland, behoedzaam voortkruipende langs de
rotswanden, zwaar zwoegende door de zandige geulen,
en kleiner wordend, totdat zij zelfs voor den blik van
den Indiaan was opgelost in het grijze bruin der woes
tijn. Maar nog bleef Natachee's blik naar het zuiden
gericht, tot hij een flauw stofwolkje zag oprijzen boven
den gelen draad, die de groote weg was. Toen versmolt
ook dat stofwolkje met de lucht boven de woestijn. Nog
een oogenblik bleef de Indiaan turen. Toen zwierf lang
zaam zijn blik terug over de vele mijlen tusschen den
voet der Santa Catalina's en den verren horizon.
Een lioht koeltje, beladen met den geur der woestijn,
bewoog de enkele neerhangende veder in den lossen
wrong van zijn hoofdband. Uit de blauwe diepten des
hemels klonk de kreet van een in kringen vliegenden
arend.
Natachee de Indiaan de geheimzinnige bewaker van
de Mijn met de IJzeren Deur hief zijn donker gelaat
naar de bergtoppen die zich boven zijn eenzame hut
verhieven en glimlachte.
