De B
rabantsche
Brief
Barbara Worth
van Dré.
LKMAARSCHE
CAUSERIE
Zaterdag 17 Juni 1933.
SCHAGER COURANT.
Vijfde blad. No. 9296
Menier,
Ulvenhout, 13 Juni 1933.
Neeë, da mot gezeed
«djn: aan groote mannen
ontbrikt 't deT weareld nie!
Wa waar is. is waar, nog-
eens: da mot gezeed wor-
ren!
Veur de conferentie in
Londen, waar ze efkens-
gaauw de zaak van de crisis
aan d'n kant zullen helpen,
daarveur alleen zijn er al
duuzend present!
Ze zijn daar aan komen
fladderen mee vliegmachi
nes. lijk 'nen zwerm trek-
veugels en as ze straks al
legaar gezeten zijn op 'nen tak van d'n conferentieboom
en d'r liedeke zullen gaan fluiten, ollee, da kan 'n aar
dig zomeravond-concert worren.
Maar as Genève berucht is geworren om z'n veulpra-
terij. vertel mijn dan maar 's, wat er terechte mot
komen, van deuze duuzend-man-vergadering, waar ieder,
stuk veur stuk. z'n redevoering in z'nen zak hee zitten,
opgesteld en kant en klaar, in „antwoord" op alles wat
er nog gezeed zal worren!
Ge zult zeggen, amico: „Dré, ge mot nie zoow weinig
vertrouwen hebben: ge sprikt 'n bietje veur oew beurt."
Ollee, da komt. omdat 'k 'nen boer ben!
As 't zaaisel nie dugt, dan dugt d'n oogst zeker nie!
En as boer overkomt oew zoowiets maar ééns! Of lie
ver gezeed, 't overkomt oew heelegaar nie. Waant bij
de ontkieming is al dalijk te bespeuren, dat d'n zaai
mis is gewiest. En dan...? Dan gaat er as d'n blikska
ter de ploeg deur en wordt 't akkerlaand overnuuw
gezaaid. Beter veertien dagen overtijd dan 'n totale mis
lukking van d'n oogst! Wa gij
Ik heb 't, bij manier van spreken, al duuzend keeren
geschreven g'ad: „d'n crisis zit nie in gebrek aan geld.
waant 't geld is toch nie in d'n een of aanderen nacht
verdonkeremaand! Evenmin zit 't in gebrek aan rijk
dommen van de schoone èèrde. waant daar groeit en-
nigtc keeren méér op, dan wij meez 'n allen noodig
hebben, ok... al sterven er muljoenen van onze even
naasten geregeld d'n hongerdood.
Gebrek aan werk?
Is 't menschdom ineens zoow dol op werken geworren?
Da's 't eerste wa 'k weer weet.
Neeë, de crisis zit in 't. klokhuis van eiken mensch
en ik zonder er gineenen uit!
j Denkt gij, amico, dat die duuzend conferentiemannen
daar in Londen, nie stuk voor stuk, duuvels goed we
ten. hoe d'n vurk aan d'n steel zit?
Da z'oew nie, stuk veur stuk, precies kunnen vertellen
hoe de zegeningen van de vrede opgeruimd motten wor
ren?
Da weten ze daar net zoow goed as gij en ikke en
misschient nóg veul beter, waant zuilie zijn „vaklui"!
En da nie alleen! Zuilie willen, net as wij. ók 't goeie
van 'n ander! En daar zit, aar mijn boerenverstand
d'n kneep.
De wereld staat in laaienden braand. De duuzend
spuitgasten staan allemaal mee de spuit in d'r haanden.
klaar om water te geven. Ze hebben water, ze hébben
'n spuit, ze wéten, da ze spuiten motten, maar d'n
eenc wacht op d'n aandere en ondertusschen sta-g-et
weareldgebouw loeiend in 't vuur te verteren.
Op deus manier wordt er nouw al meer dan tien
jaren „gebluscht". Telkens rijen de spuiten weer aan.
da zijn de eerste redevoeringen. de braandleeren
gaan omhoog, da zijn de volgende redevoeringen, en
sjuust as 't volk, da z'n huis ziet afbraanden wil gaan
juichen, omdat er 'n begin mee de redding van z'n huis
zal worden gemokt, dan... gaat de braandweer weer
naar huis, cn lot in de kraant zetten, da ze 't onder
lings roerend eens was, dat er... gespoterf mot worren!
Wij lezen da kraanten-nuuwke dan, slaan 't blad
zuchtend om en beginnen aan de rubriek sport, film, mo
de. en aandere nuttige zaken. Of... me gaan prentjes
kijken.
Na veertien dagen begint er ineens weer iemand
„braand. braand!" te roepen. En... 't blusohspullëke
begint overnuuw, Braandspuiten, ge heurt ze deur
oewen radioow aanrijen, braandleeren omhoog en
dan inpakken en naar huis. Bericht in de kraant: „de
braandweer is 't er gloeiend over eens, dat er mee wa
ter gespoten mot worren."
Kort gelejen, verlejen week omtrent, las ik 'n stukske
in de kraant over 'nen president van 'n Rechtbaank.
die mee pensioen gong. Zoow as gebruikelijk, wier dieën
FEUILLETON.
Door
HAR O LD BELL WRIGHT
13.
„Niet, maar die man heeft ook voorouders. Vele eeu
wen vóórdat het bestaan van dit werelddeel tot uw
voorvaderen was doorgedrongen, woonde het voorge
slacht van dezen man in een stad die in deze omgeving
gestaan moet hebben, een stad die haar wetten, haar
godsdienst, haar zeden en gebruiken, en misschien ook
wel haar maatschappelijken maatstaf had en ja, zelfs
haar ingenieurs, want men kan nog de overblijfsels te
rugvinden van de kanalen, waarmede zij het water uit
de rivier door een tunnel naar de bergen brachten om
hun landerijen te besproeien, juist zooals onze heden-
daagsche ingenieurs nu van plan zijn te doen. Ik ben
eens daarheen gegaan met den Profeet die mij daar veel
van verteld heeft. Wanneer u dat wilt, zal ik het u eens
laten zien. Wat is hier nieuw? Het Westen had al een
eeuwenheugende geschiedenis, eer het Oosten ontdekt
was. De Profeet zegt dat, als Columbus aan de Westkust
geland was, het Oosten op den huidigen dag nog een
onbewoonbare wildernis zou zijn."
„Maar het is mij toch niet recht duidelijk wat al deze
dingen met een maatschappelijken maatstaf hebben uit
te staan", antwoordde hij, eenigszins geprikkeld door
haar opmerkingen.
„Heel eenvoudig. Wanneer het aanzien van iemand
zou afhangen van den korter of langeren duur van zijn
geslacht of van het aantal jaren die zijn familie in een
bepaald deel van dit land zou hebben doorgebracht, dan
is die Indiaan uw meerdere. Zijn voorouders woonden
hier al lang vóór uw voorgangers in Nieuw-Engeland
voet aan wal zetten."
„Maar wij zijn trotsch op onze voorouders om wat zij
waren en wat zij hebben tot stand gebracht. Wij heb
ben alle reden daar trotsch op te zijn. Denk eens aan
al wat de wereld aan hen verschuldigd is."
„Als dat uw bedoeling is, dan heb ik u verkeerd be
grepen. Ik meende dat u een bijzonder gewicht hechtte
mensch geïnterviewd (schrijf lk t goed?) Ik zeg: „zoo
as gebruikelijk", waant de kraant krijgt oew altij pas
in de gaten as ge 'r uitscheidt, of as ge dood gaat
Afijn, zoow komen de monlementen in de wereld.
Waant *t is maar 'n heel groote uitzonderink, da 'nen
mensch z'n moniement bij z'n leven krijgt, zoowas onzen
bakker, d'n Fielp. Tenzij weer, da ge ze zeivers bestelt,
zoowas d'n Moes.
Maar goed dan, dieën president vertelde toen zoow
tuschen de drupkes deur aan dieën kraantenman, dat ie
in z'n presidentschap in zijn stad, dertigduuzend echt
scheidingen had uitgesproken!
Neeë, dieën mensch hee nie veur niks geleefd!
Zestigduuzend menschen waant om te scheiën, mot
te mee z'n tweeën zijn, hoewel... meestentijds zijn ze
mee z'nen drieën, dunkt me zoow, maar zestigduu
zend menschen hee hij alleen in één presidentschap dus,
van 't huwelijksgeluk gered.
As ge nouw nagaat, da niemand huilie da „geluk"
bevolen had, dan hadden ze ok nie getrouwd, denk
ik, waant veul trouwen er, om vader en moeder of de
weareld te laten zien dat ze tóch lekker d'ren eigen
zin doen, maar as ge nouw nagaat da niemand
huilie gekommandeerd had om 't huwelijksgeluk deel
achtig te gaan worren, as ge dan nagaat da die zes
tigduuzend zóów veul van mekaar gehouwen hebben,
da ze gineen maneschijntje veurbij lieten gaan om te
zeggen: „zonder jouw kan ik nie leven": as ge dan
ziet, dat al die duuzenden die toch werendig nie de pest
aan mekaar hadden, al gaauw nie mét mekaar konnen
leven. ollee, wat mot er dan terchte komen van 'Q
weareld. waar zóów weinig plek veur de liefde, is dat
er al gin twee menschen meer mee mekaar overweg
kunnen!
En willen ze dan nouw efkens-gaauw daar in Lon
den veur mekaar boksen?
Nogeens: Ut ben maar *nen boer, maar da maken
die duuzend redevoerders mijn nie wijs!
De crisis zit ln 't klokhuis van el'ken mensch, gin
eenen uitgezonderd!
Amerika gunt de ouwe weareld alleen welvaart, om
zei vers van die welvaart te plukken.
'k- Mot zeggen, amico, as ze mijn alleen 'n kistje si
garen van 8 kadoow doen, om er eentje van 10 trug
te krijgen, da ze me dan de grotste lol doen, as ze da
kadoowke maar bij d'r houwen!
En hier?
D?n Fransoos gunt d'n Duts sjuust zoo veul veur-
spoed, as d'n Duts daardeur in staat is, om elk jaar
z'n muljoentjes „schaaivergoeding" neer te tellen.
Da's toch nie aanders as mee mijn kistje sigaren!
Daar zit toch geen sikkepitje nostenliefde achter?
En zoow laank as da-d-aan de weareld ontbrikt,
zoow laan ontbrikt 't d'n „spuitgasten" aan de bewe
ging 'van de kraan open te draaien. Blusschen ze droog.
Toen 't menschendom reddeloos was veur d'n hemel,
hee-g-et bloed van Onzenlievenirke zeivers motten
vloeien, om d'n mensch te redden. Mensch geworren
onder de menschen, liet ie Zijn hart leegdruppen, uit
liefde veur Zijn menschkinderen.
Zelfs veur God was ex gin aandere oplossing meu-
gelijk, dan liefde tot d'n lesten druppel, om 'n heele
menschheid te redden van de hel.
Veur d'n oogeniblik zitten me ok in de hel. Knarsen
de taanden, ballen de knusten in machteloosheid, ver
scheuren de volken malkander, verscheurt d'n eene
mensch d'n aandere, viert vraaklust, wangunst, laster,
hoogtij!
De tronies staan er naar gespannen!
De doffe, ver-openstaande oogen dorsten naar 'n
aander z'n leed, honger is er naar mekaar's verplette
ring, wachten is er naar malkanders... dood!
't Is nie de werkeloosheid, 't is nie 't gebrek aan
goud, 's is 't gebrek aan hart, dat de weareld teistert.
Hongersnood, werkeloosheid, echtscheidingen, bewape
ning, 't zijn allegaar „maar" de vruchten van 't
zaaisel de haat!
Da's mee gin duuzend economische conferenties goed
te krijgen. Waant... 't is gin kwestie van economie.
t Is 'n weareld-vendetta!
'n Weareld-bloeddorst
Daarom is 't 'n weareld waarin 'nen enkelen braven
mensch krepeert, waarin d'n schobbenjak zegeviert.
We zitten ln 'n hel!
En weer alleen 't goddelijk bloed, dat deur ons
eigen zielement gaat, da-d-alleen is in staat om, bij
offering, de weareld te redden. Da mot weer vergoten
worren. Geofferd aan 't heil van de menschheid. De
nostenliefde mot opbloeien, nie mee 'nen knoop, 'nen
cent, 'n dubbeltje ln de èrmenhus! Veur mijn part mee
'nen reksdaalder! Neeë, mee d'n goelen wil.
't Goddelijke dard-aan eiken mensch is achtergelaten»
da mot vergoten, gesproeid worren over deus braan.-
derde weareld, die lijk 'n Godvergeten hel is!
Dat ontbloeit nie. amico, die nostenliefde. die éénige
Goddelijk remedie, met 'n aantrekken van 'n zwart, 'n
bruin of 'n geel hemd! Da was Zondag weer te zien
in Munchen, waar 'n hemdengevecht geleverd
wier, inplak van 'n daad naar God!
Da was eigenlijk maar uittarting, die... gelukte!
't Zit 'm nie in de uniform.
't Zit m in dat, wa-d-onder de uniform klopt!
't Hart, da kloppen mot veur d'n evenmensch, zelfs
as me denken dat ie teugen ons is.
Uit al die hemden- en bloesen'-parades voelen de
menschen teveul de vertooning" en 't gemis aan 't
diepere, 't waarachtige 't echte Godsdienstige, da nooit
botsen kan!
God zelf is nooit gewapend Zijn vijanden teugemoet
gegaan. En steeds hee-t-ie ze ontwapend, barrevoets
als Hij over de weareld ging in z'n eenvoudig kleed.
We zijn allemaal „spuitgasten", die wachten op 'n
aander. Zoowlaank doen we mekaar na, sterker: per-
beeren wij mekaar te overtroeven in 't... droogblus-
schen!
Ziazoow, da ben 'k kwijt.
En Londen? Ik verwacht er ginnen luciferskop van.
Dèèr!
Veul groeten van Trui en as altij gin horke minder
van oewen toet a voe
DRé.
Waarom lk decreteer, dat een pri
ma gemeentebode een prul-politie
agent kan zijn, maar geen prima
agent 'n prul-bode. Waren er
dooien en gewonden ln Grootgort-
buikenburg's vroede-vaderen-raad
gevallen? Wijlen vader Gerrit
van den Bosch's zielsrust be
dreigd? Wat de heeren beramen
daar zeggen de gekken op: Amenl
De zalige plek van nachtelijke
boere-vrijage gememoreerdl
Geachte lezers,
Mijn intieme bittervriend, de heer Manus Minor, de
geliefkoosde volks- en bruiloftsdichter van Grootgort-
buikenburg deelde mij onder het zegel der diepste
geheimhouding mede, dat de gemeenteboden van
Grootgortbeebee diep waren gekwetst in hun ambta-
waardigheid door mijn jongst geboren Cave Canermpie.
O, zei ik, dat is anders geen geheim meer! Dat héb
ik allang gemerkt. Ze kijken of ze 'n hevig werkende
Urbanus-pil hebben geslikt.
Maar ik citeer je eigen schoone dichtregelen:
Elk is op critiek gesteld,
Als het maar een ander geldt!
En wat zeg- je zoo snedig
een andere dichtaderbreuk:
bij het ontstaan van
Een ieder lacht als 't om een ander gaat,
Maar lacht men om hém, dan wordt ie kwaad!
aan het feit, dat zij met de Mayflower hierheen waren
gekomen. Zij waren werkelijk groot, die eerste pioniers.
Ik ben ook trotsch op hen. Maar Ik geloof niet dat er
bij hen een maatschappelijke rangorde bestond die voor
een leder zijn plaats in het leven bepaalde."
„Het spreekt vanzelf, dat zij geen maatschappelijk
stelsel kenden met den rijkdom en de beschaving waar
van wij heden ten dage getuigen zijn. Alles in het land
was toen nieuw... ik stel het mij zoo ongeveer voor als
nu de toestand in het Westen is."
Zij lachte luid. „En is u daarom trotsch op hen? Wat
is dat eigenaardig! Het is een verheven gedachte dat
over twee, driehonderd jaar, als het Westen in de al-
gemeene beschaving zal zijn opgenomen, als de Woestijn
ontgonnen is dat dan de maatschappelijke rang van
iemand bepaald zal worden door zijn familiebetrekking
tot ons en de menschen er zich dan op zullen laten
voorstaan wat wij nu ondernomen hebben. Wanneer ik
er goed over denk, mijnheer Holmes, dan komt het
verschil tuschen het Oosten en het Westen hierop neer,
dat u en uw vrienden voorouders hebben, terwijl wij
voorouders zijn. U ziet achter u en wij zien vooruit. Zeg
mij nu eens, wat schijnt u begeerlijker toe? Een voorva
der te aanbidden of een aangebeden voorvader te zijn?"
Zij lachten samen hartelijk. Eindelijk zeide hij: „Ik
begin nu te begrijpen dat de ideaal-Amerikaan waar wij
zooveel van hooren en dien wij nooit te zien krijgen,
noodzakelijk een man uit het Westen moet zijn..." Zijn
woorden klonken als een scherpe spot.
„Die ideaal-Amerikaan is zoo min van het Westen als
van het Oosten, mijnheer Holmes, hij is èn het een én
het ander."
„Houdt u het dan voor mogelijk dat hij van het Oos
ten nog iets goeds in zich zou kunnen opnemen?"
„Ja. zeker, al wat uw voorouders u hebben nage
laten."
„En wat zou het Westen hem dan kunnen geven?"
Zij zag hem een oogenblik ernstig aan en zeide toen
langzaam: „Ik geloof dat u dat met uzelven zult moe
ten uitmaken."
Hij was een weinig uit het veld geslagen door haar
antwoord. Het had den schijn, alsof zij een eind wensch-
te te maken aan het gesprek. Maar haar woorden waren
diep in hem doorgedrongen, al trachtte hij dit ook te
verbergen onder een voorgewende onverschilligheid. En
hij eindigde met iets zegevierends in zijn stem: „U ziet
dus dat het nog niet hopeloos met iemand geschapen
behoeft te staan, alleen omdat hij toevallig tot een
goede familie behoort."
„Dat geef ik toe," was haar antwoord. „Maar u be
Dat is een zeer mooi woord en 'n waar woord. En
als je eenmaal je gouden dichtersjubileum mag vieren,
dan verdien je voor die berijmde levenswijsheid alléén
al 'n diploma van de Maatschappij tot nut van al 't
gemeen en 'n eere-medalje in zilver in de orde van
Oranje-Nassau, maar zorg er - dan tijdig voor, dat je
één sjoof hebt overgespaard, want dat bedrag moet de
jubilaris, ongeacht of ie 'n dichter of 'n waschvrouw
Is, voor de Koninklijke onderscheiding afdragen, voor
port- en andere onkosten. Historisch!
Men moet begrijpen, dat ik een gepast respect heb
voor den eerbiedwaardigen persoon van een gemeente
bode. In Groot-Mokum heeft hij zelfs het recht in de
uitoefening zijner fuctie een generaalssteek te mogen
dragen, voorwaar geen kleinigheid!
Maar dat sluit niet uit, dat ik, als het mij past, mij
de vrijheid wil permitteeren om met hem de kachel
aan te maken. Dat doe ik zonder gewetenswroeging
ook met waardigheidsbekleeders die nog heel wat hoo-
ger op den maatschappelijken ladder zijn opgeklommen
dan een gemeentebode, al of niet gekroond met een
Duymaer van Twist-steek! Noteer dit, Manus.
En ik kan je ook verzekeren, dat ik, als ik de eer
zou genieten, burgemeester te zijn van een twee-per-
soons servetplaats als Grootgortbuikenburg. ik nooit
of te nimmer een politie-agent zou benoemen tot ge
meentebode. Ziedaar, het is er uit, vang op, Guido
Gezelle!
En waarom niet, Manus? Omdat ik 50 personen zou
kunnen aanwijzen, geknipt voor het ambt van gemeen-
tebode, maar daaronder niet een, die zelfs voor nacht
wacht zou deugen!
En daarom liet ik een bruikbaren agent rustig bij
zijn corps en nam voor gemeente-boodschapper en
Stadhuis-dienaar liever 'n elegant ingezetene, die door
geen enkele politie-commissaris met een blik zou wor
den waardig gekeurd, doch voor 'n burgemeester als
gemeentebode 'n openbaring zou kunnen zijn. Soit!
grijpt nu wel wat ik heb willen zeggen. Voorouders
mogen nooit een werkkapitaal maar hoogstens een
welkome reserve zijn."
Terwijl zij dit zeide, keerde zij zich tot hem en zag
hem ernstig aan. En hij voelde de wondere geheimzin
nige macht van haar persoonlijkheid, de uitdagende
aantrekkingskracht van haar jonge leven. Wat lag er
ln die oogen die op een onveranderlijk doel gericht wa
ren, wat was die roepstem die hem geen rust liet. die
hem vrees aanjoeg... Wat was dit gevoel dat ook Bar
bara vervulde in de tegenwoordigheid van de Woestijn?
Er was geen zweem van ongevoeligheid meer in zijn
stem, geen hooghartige glimlach meer op zijn gezicht,
toen hij zich, onbewust, oprichtte in zijn zadel.
„Het doet iemand goed die dingen van u te hooren",
zeide hij, „tegenwoordig spreekt niemand meer op die
manier. En toch geloof ik dat onze overgrootouders die
zelfde dingen gezegd hebben."
Een blos van genoegen overdekte haar gelaat en zij
antwoordde schertsend: „Dat maakt mij een heel stuk
ouder, vindt u ook niet?"
„Misschien verplaatst het u juist in de toekomst..."
gaf hij in overweging.
En inmiddels, terwijl de opvoeding van Willard Hol
mes aldus snelle vorderingen maakte, werd de expedi
tie samengesteld, die onder leiding van Abe Lee met
de opname van Barbara's Woestijn belast zou worden.
Paarden, muildieren, wagens, werktuigen en benoodigd-
heden van allerlei aard voor het kamp, Indiaansche en
Mexicaansche arbeiders, voerlieden van verschillende
nationaliteit, een enkele Chineesohe kok, werden bijeen
gebracht. Eindelijk kwamen van alle zijden van het
Westen de opzichters en ingenieurs opdagen, de
meesten van hen met door de zon verbrande aange
zichten, gekleed in khadi, gehard door hun leven in
de vrije natuur, overvloeiend van gezondheid en goed
humeur. Zij begroetten elkander verheugd en opge
wekt en aller belangstelling wendde zich tot Abe, die
met vragen van allerlei aard letterlijk overstelpt werd.
Tot allen was het gerucht doorgedrongen dat de Pro
feet, dien zij allen zoo gaarne mochten lijden en zijn
niet minder populaire rechterhand ditmaal spijkers met
koppen zouden slaan. Er was er niet één die zijn aan
deel in den roem voor een kroon en scepter zou hebben
geruild.
De Ingenieur uit het Oosten ging zijn beroepsbroeders
hartelijk tegemoet. Hij luisterde belangstellend naar
hun hcr?~ eringen aan he* leven rn het werk in de
bergen, in de vlak'e en de woestijn. Tot zijn verrassing
bespeurde hij dat de herkomst van de meesten hunner
En overgaande tot punt 2 van de agenda, dan moet
mij van 't 'nart, dat ik Donderdag zóó ben geschrokken
dat ik vermeende op mijn standplaats zelf te zijn op
geroepen voor het laatste oordeel. Waar ik het zwaar
te verantwoorden zal krijgen!
Ik zag namelijk ons edelachtbaar raadslid Venneker
voorbij fietsen, zijn edel aangelaat gesierd met een
groote pleister en bekroop mij de wrange vrees, dat de
vroede vaderen bij het uitdeelen van straatnamen en
andere gewichtige gemeentebesognes zóó aan 't knok
ken waren geraakt, dat de geneeskundige dienst, dit
maal tijdig present, omdat zij 'm voor vader Stoutjes-
dijk kneepen, die telefonisch gevraagde hulp had moe
ten verleenen. Maar, God zij lof en dank, het bleek
slechts een loos alarm te zijn!
Alle programpunten waren, overeenkomstig het pact
van vier. Jan, Teun, Muus en Gerrit, in volle vrede en
met de vereischte waardeering van ieders principes,
afgedarmd.
Een belangrijk besluit was wel dat de in de geschie
denis van Grootgortbuikenburg berucht geworden
Krebbesteeg zal worden gedoopt naar de onvergetelijke
vader Gerrit van der Bosch, wiens zonnig humeur
blonk als zijn glimmende schedel en die den toenmaligen
vroede-vaderenraad altijd amuseerde en interesseerde
met zijn origineele moppen en leerrijke beschouwingen.
Sn op grond van de vele verdiensten van dezen ont
slapen vriend van Grootgortbuikenburg's uiterlijk aan-
zi. moet ik de keus van den Raad niet gelukkig noe
men. Gerrit van den Bosch had een meer behoorlijke
straat verdiend dan dit misbaksel, duur in de kook en
slecht van smaak. Ik hoop van harte, dat zijn zielerust
door deze daad van mislukte piëteit niet zal zijn ge
stoord, maar ik geloof dat het nu wel noodig zal zijn,
nog eens 'n extra gebedje ten hemel op te zenden.
Mijn vriend Hein Postzegel, die maar steeds wordt
gepasseerd bij de benoeming tot Directeur-Generaal,
had nog 'n zijdelingsche poging gewaagd om dit wan
product van stedelijke regeeringsfantasie tot Litsju-
meau-straat te verdoopen, welke evolutie van kreb
tot dubbele mafkist zeer ad rem zou zijn, maar lau
hoor, vader van den Bosch had de primeur en wat de
heeren beramen, daar zeggen de gekken op: Amen!
Maar apperepo, zei Manus Minor, ik had nog wel 'n
andere reuze doopnaam in voorraad gehad! Ik had dat
verloopen steegje willen noemen ,Oud-Amorshof, van
wege het historische feit, dat vroeger met Grootgort-
buikenburger kermis des nachts'de boerestelletjes daar
zoo lekker stonden te vrijen!
Prachtig, Manus zei ik, maar dat zou onze dierbare
Hieronymus Klaver wel te onzedelijk hebben gevonden.
Want je weet het, en allen die mij hooren zullen het
óók wel weten: Het is moeilijk om 'n kat aan jenever
en 'n matroos aan lammetjespap te wennen.
GAVE CANEM.
in het Oosten lag ep zij geoefend en gevormd waren
in scholen, waarmede ook hij gemeenzaam bekend was.
Maar hum bijna jongensachtige geestdrift voor het werk
dat op hen wachtte hun bewondering voor den Chef
en voor Abe Lee zag hij met koele onverschilligheid
aan.
Ondanks zijn vele en gewichtige plichten vond Abe
dikwijls tijd en gelegenheid Barbara op te zoeken, wier
belangstelling in alle onderdeelen van de voorbereiding
nooit sluimerde. Haar vrienden klaagden er over dat
zij bijna onzichtbaar was geworden, dat zij ieder uur
met den een of anderen ingenieur bezig was en dat,
wanneer het wonderbaarlijk gelukte haar te ontmoeten,
zij over niets anders wilde spreken dan over dat ont
zettende Koningsdal.
Iedere avond, onmiddellijk na den maaltijd, verliet de
opzichter zijn kameraden in het hotel ep ging hij naar
het huis van den bankier om zioh daar met Barbara en
haar vader te onderhouden over het werk dat de liefde
van haar hart had. En omdat het zijn werk betrof, en
hij het gevoel kende waarmede zij hem aanhoorde, sprak
Abe met een vrijmoedigheid die zijn vrienden niet wei
nig verbaasd zou hebben.
Het was al drie malen gebeurd te Willard Holmes
daar verscheen, terwijl Abe er op bezoek was en tel
kens stamelde de opzichter dan een verontschuldiging
om zoo spoedig mogelijk te verdwijnen. Den laat-
sten keer dat dit gebeurd was, vergezelde Barbara
den zoo pijnlijk ontstemden opzichter naar d e deur
aan de straat. Het wachten was nu op de komst van
den Chef, onmiddellijk daarna zou de expeditie ver
trekken.
„Buenos noches, hermano... Goeden nacht..." zoo
riep Barbara hem na.
„Buenos noches," klonk het antwoord.
Willard Holmes hoorde dit en fronsde zijn wenk
brauwen. „U schijnt bijzonder veel van het Spaansch
te houden, juffrouw Worth," zeide hij. toen Barbara
weer het vertek binnen kwam. U schijnt het met uw
vriend bij voorkeur te spreken."
Barbara glimlachte om zijn humeurigheid. „Die taal
behoort nu eenmaal bij ons land. De kleur daarvan
schijnt mij even zacht en warm als de kleuren van de
woestijn. Ik had er nooit over nagedacht, maar ik
geloof dat ik met Abe zoo dikwijls Spaansch spreek,
omdat ook hij een kind van dit land is."
De ingenieur zag haar nadenkend aan. „Het verband
is mij niet duidelijk. Bedoelt u dat hij Spaansch bloed
in zijn aderen heeft?"