De B rabantsche Brief Barbara Worth van Dré. LKMAARSCHE CAUSERIE Zaterdag 17 Juni 1933. SCHAGER COURANT. Vijfde blad. No. 9296 Menier, Ulvenhout, 13 Juni 1933. Neeë, da mot gezeed «djn: aan groote mannen ontbrikt 't deT weareld nie! Wa waar is. is waar, nog- eens: da mot gezeed wor- ren! Veur de conferentie in Londen, waar ze efkens- gaauw de zaak van de crisis aan d'n kant zullen helpen, daarveur alleen zijn er al duuzend present! Ze zijn daar aan komen fladderen mee vliegmachi nes. lijk 'nen zwerm trek- veugels en as ze straks al legaar gezeten zijn op 'nen tak van d'n conferentieboom en d'r liedeke zullen gaan fluiten, ollee, da kan 'n aar dig zomeravond-concert worren. Maar as Genève berucht is geworren om z'n veulpra- terij. vertel mijn dan maar 's, wat er terechte mot komen, van deuze duuzend-man-vergadering, waar ieder, stuk veur stuk. z'n redevoering in z'nen zak hee zitten, opgesteld en kant en klaar, in „antwoord" op alles wat er nog gezeed zal worren! Ge zult zeggen, amico: „Dré, ge mot nie zoow weinig vertrouwen hebben: ge sprikt 'n bietje veur oew beurt." Ollee, da komt. omdat 'k 'nen boer ben! As 't zaaisel nie dugt, dan dugt d'n oogst zeker nie! En as boer overkomt oew zoowiets maar ééns! Of lie ver gezeed, 't overkomt oew heelegaar nie. Waant bij de ontkieming is al dalijk te bespeuren, dat d'n zaai mis is gewiest. En dan...? Dan gaat er as d'n blikska ter de ploeg deur en wordt 't akkerlaand overnuuw gezaaid. Beter veertien dagen overtijd dan 'n totale mis lukking van d'n oogst! Wa gij Ik heb 't, bij manier van spreken, al duuzend keeren geschreven g'ad: „d'n crisis zit nie in gebrek aan geld. waant 't geld is toch nie in d'n een of aanderen nacht verdonkeremaand! Evenmin zit 't in gebrek aan rijk dommen van de schoone èèrde. waant daar groeit en- nigtc keeren méér op, dan wij meez 'n allen noodig hebben, ok... al sterven er muljoenen van onze even naasten geregeld d'n hongerdood. Gebrek aan werk? Is 't menschdom ineens zoow dol op werken geworren? Da's 't eerste wa 'k weer weet. Neeë, de crisis zit in 't. klokhuis van eiken mensch en ik zonder er gineenen uit! j Denkt gij, amico, dat die duuzend conferentiemannen daar in Londen, nie stuk voor stuk, duuvels goed we ten. hoe d'n vurk aan d'n steel zit? Da z'oew nie, stuk veur stuk, precies kunnen vertellen hoe de zegeningen van de vrede opgeruimd motten wor ren? Da weten ze daar net zoow goed as gij en ikke en misschient nóg veul beter, waant zuilie zijn „vaklui"! En da nie alleen! Zuilie willen, net as wij. ók 't goeie van 'n ander! En daar zit, aar mijn boerenverstand d'n kneep. De wereld staat in laaienden braand. De duuzend spuitgasten staan allemaal mee de spuit in d'r haanden. klaar om water te geven. Ze hebben water, ze hébben 'n spuit, ze wéten, da ze spuiten motten, maar d'n eenc wacht op d'n aandere en ondertusschen sta-g-et weareldgebouw loeiend in 't vuur te verteren. Op deus manier wordt er nouw al meer dan tien jaren „gebluscht". Telkens rijen de spuiten weer aan. da zijn de eerste redevoeringen. de braandleeren gaan omhoog, da zijn de volgende redevoeringen, en sjuust as 't volk, da z'n huis ziet afbraanden wil gaan juichen, omdat er 'n begin mee de redding van z'n huis zal worden gemokt, dan... gaat de braandweer weer naar huis, cn lot in de kraant zetten, da ze 't onder lings roerend eens was, dat er... gespoterf mot worren! Wij lezen da kraanten-nuuwke dan, slaan 't blad zuchtend om en beginnen aan de rubriek sport, film, mo de. en aandere nuttige zaken. Of... me gaan prentjes kijken. Na veertien dagen begint er ineens weer iemand „braand. braand!" te roepen. En... 't blusohspullëke begint overnuuw, Braandspuiten, ge heurt ze deur oewen radioow aanrijen, braandleeren omhoog en dan inpakken en naar huis. Bericht in de kraant: „de braandweer is 't er gloeiend over eens, dat er mee wa ter gespoten mot worren." Kort gelejen, verlejen week omtrent, las ik 'n stukske in de kraant over 'nen president van 'n Rechtbaank. die mee pensioen gong. Zoow as gebruikelijk, wier dieën FEUILLETON. Door HAR O LD BELL WRIGHT 13. „Niet, maar die man heeft ook voorouders. Vele eeu wen vóórdat het bestaan van dit werelddeel tot uw voorvaderen was doorgedrongen, woonde het voorge slacht van dezen man in een stad die in deze omgeving gestaan moet hebben, een stad die haar wetten, haar godsdienst, haar zeden en gebruiken, en misschien ook wel haar maatschappelijken maatstaf had en ja, zelfs haar ingenieurs, want men kan nog de overblijfsels te rugvinden van de kanalen, waarmede zij het water uit de rivier door een tunnel naar de bergen brachten om hun landerijen te besproeien, juist zooals onze heden- daagsche ingenieurs nu van plan zijn te doen. Ik ben eens daarheen gegaan met den Profeet die mij daar veel van verteld heeft. Wanneer u dat wilt, zal ik het u eens laten zien. Wat is hier nieuw? Het Westen had al een eeuwenheugende geschiedenis, eer het Oosten ontdekt was. De Profeet zegt dat, als Columbus aan de Westkust geland was, het Oosten op den huidigen dag nog een onbewoonbare wildernis zou zijn." „Maar het is mij toch niet recht duidelijk wat al deze dingen met een maatschappelijken maatstaf hebben uit te staan", antwoordde hij, eenigszins geprikkeld door haar opmerkingen. „Heel eenvoudig. Wanneer het aanzien van iemand zou afhangen van den korter of langeren duur van zijn geslacht of van het aantal jaren die zijn familie in een bepaald deel van dit land zou hebben doorgebracht, dan is die Indiaan uw meerdere. Zijn voorouders woonden hier al lang vóór uw voorgangers in Nieuw-Engeland voet aan wal zetten." „Maar wij zijn trotsch op onze voorouders om wat zij waren en wat zij hebben tot stand gebracht. Wij heb ben alle reden daar trotsch op te zijn. Denk eens aan al wat de wereld aan hen verschuldigd is." „Als dat uw bedoeling is, dan heb ik u verkeerd be grepen. Ik meende dat u een bijzonder gewicht hechtte mensch geïnterviewd (schrijf lk t goed?) Ik zeg: „zoo as gebruikelijk", waant de kraant krijgt oew altij pas in de gaten as ge 'r uitscheidt, of as ge dood gaat Afijn, zoow komen de monlementen in de wereld. Waant *t is maar 'n heel groote uitzonderink, da 'nen mensch z'n moniement bij z'n leven krijgt, zoowas onzen bakker, d'n Fielp. Tenzij weer, da ge ze zeivers bestelt, zoowas d'n Moes. Maar goed dan, dieën president vertelde toen zoow tuschen de drupkes deur aan dieën kraantenman, dat ie in z'n presidentschap in zijn stad, dertigduuzend echt scheidingen had uitgesproken! Neeë, dieën mensch hee nie veur niks geleefd! Zestigduuzend menschen waant om te scheiën, mot te mee z'n tweeën zijn, hoewel... meestentijds zijn ze mee z'nen drieën, dunkt me zoow, maar zestigduu zend menschen hee hij alleen in één presidentschap dus, van 't huwelijksgeluk gered. As ge nouw nagaat, da niemand huilie da „geluk" bevolen had, dan hadden ze ok nie getrouwd, denk ik, waant veul trouwen er, om vader en moeder of de weareld te laten zien dat ze tóch lekker d'ren eigen zin doen, maar as ge nouw nagaat da niemand huilie gekommandeerd had om 't huwelijksgeluk deel achtig te gaan worren, as ge dan nagaat da die zes tigduuzend zóów veul van mekaar gehouwen hebben, da ze gineen maneschijntje veurbij lieten gaan om te zeggen: „zonder jouw kan ik nie leven": as ge dan ziet, dat al die duuzenden die toch werendig nie de pest aan mekaar hadden, al gaauw nie mét mekaar konnen leven. ollee, wat mot er dan terchte komen van 'Q weareld. waar zóów weinig plek veur de liefde, is dat er al gin twee menschen meer mee mekaar overweg kunnen! En willen ze dan nouw efkens-gaauw daar in Lon den veur mekaar boksen? Nogeens: Ut ben maar *nen boer, maar da maken die duuzend redevoerders mijn nie wijs! De crisis zit ln 't klokhuis van el'ken mensch, gin eenen uitgezonderd! Amerika gunt de ouwe weareld alleen welvaart, om zei vers van die welvaart te plukken. 'k- Mot zeggen, amico, as ze mijn alleen 'n kistje si garen van 8 kadoow doen, om er eentje van 10 trug te krijgen, da ze me dan de grotste lol doen, as ze da kadoowke maar bij d'r houwen! En hier? D?n Fransoos gunt d'n Duts sjuust zoo veul veur- spoed, as d'n Duts daardeur in staat is, om elk jaar z'n muljoentjes „schaaivergoeding" neer te tellen. Da's toch nie aanders as mee mijn kistje sigaren! Daar zit toch geen sikkepitje nostenliefde achter? En zoow laank as da-d-aan de weareld ontbrikt, zoow laan ontbrikt 't d'n „spuitgasten" aan de bewe ging 'van de kraan open te draaien. Blusschen ze droog. Toen 't menschendom reddeloos was veur d'n hemel, hee-g-et bloed van Onzenlievenirke zeivers motten vloeien, om d'n mensch te redden. Mensch geworren onder de menschen, liet ie Zijn hart leegdruppen, uit liefde veur Zijn menschkinderen. Zelfs veur God was ex gin aandere oplossing meu- gelijk, dan liefde tot d'n lesten druppel, om 'n heele menschheid te redden van de hel. Veur d'n oogeniblik zitten me ok in de hel. Knarsen de taanden, ballen de knusten in machteloosheid, ver scheuren de volken malkander, verscheurt d'n eene mensch d'n aandere, viert vraaklust, wangunst, laster, hoogtij! De tronies staan er naar gespannen! De doffe, ver-openstaande oogen dorsten naar 'n aander z'n leed, honger is er naar mekaar's verplette ring, wachten is er naar malkanders... dood! 't Is nie de werkeloosheid, 't is nie 't gebrek aan goud, 's is 't gebrek aan hart, dat de weareld teistert. Hongersnood, werkeloosheid, echtscheidingen, bewape ning, 't zijn allegaar „maar" de vruchten van 't zaaisel de haat! Da's mee gin duuzend economische conferenties goed te krijgen. Waant... 't is gin kwestie van economie. t Is 'n weareld-vendetta! 'n Weareld-bloeddorst Daarom is 't 'n weareld waarin 'nen enkelen braven mensch krepeert, waarin d'n schobbenjak zegeviert. We zitten ln 'n hel! En weer alleen 't goddelijk bloed, dat deur ons eigen zielement gaat, da-d-alleen is in staat om, bij offering, de weareld te redden. Da mot weer vergoten worren. Geofferd aan 't heil van de menschheid. De nostenliefde mot opbloeien, nie mee 'nen knoop, 'nen cent, 'n dubbeltje ln de èrmenhus! Veur mijn part mee 'nen reksdaalder! Neeë, mee d'n goelen wil. 't Goddelijke dard-aan eiken mensch is achtergelaten» da mot vergoten, gesproeid worren over deus braan.- derde weareld, die lijk 'n Godvergeten hel is! Dat ontbloeit nie. amico, die nostenliefde. die éénige Goddelijk remedie, met 'n aantrekken van 'n zwart, 'n bruin of 'n geel hemd! Da was Zondag weer te zien in Munchen, waar 'n hemdengevecht geleverd wier, inplak van 'n daad naar God! Da was eigenlijk maar uittarting, die... gelukte! 't Zit 'm nie in de uniform. 't Zit m in dat, wa-d-onder de uniform klopt! 't Hart, da kloppen mot veur d'n evenmensch, zelfs as me denken dat ie teugen ons is. Uit al die hemden- en bloesen'-parades voelen de menschen teveul de vertooning" en 't gemis aan 't diepere, 't waarachtige 't echte Godsdienstige, da nooit botsen kan! God zelf is nooit gewapend Zijn vijanden teugemoet gegaan. En steeds hee-t-ie ze ontwapend, barrevoets als Hij over de weareld ging in z'n eenvoudig kleed. We zijn allemaal „spuitgasten", die wachten op 'n aander. Zoowlaank doen we mekaar na, sterker: per- beeren wij mekaar te overtroeven in 't... droogblus- schen! Ziazoow, da ben 'k kwijt. En Londen? Ik verwacht er ginnen luciferskop van. Dèèr! Veul groeten van Trui en as altij gin horke minder van oewen toet a voe DRé. Waarom lk decreteer, dat een pri ma gemeentebode een prul-politie agent kan zijn, maar geen prima agent 'n prul-bode. Waren er dooien en gewonden ln Grootgort- buikenburg's vroede-vaderen-raad gevallen? Wijlen vader Gerrit van den Bosch's zielsrust be dreigd? Wat de heeren beramen daar zeggen de gekken op: Amenl De zalige plek van nachtelijke boere-vrijage gememoreerdl Geachte lezers, Mijn intieme bittervriend, de heer Manus Minor, de geliefkoosde volks- en bruiloftsdichter van Grootgort- buikenburg deelde mij onder het zegel der diepste geheimhouding mede, dat de gemeenteboden van Grootgortbeebee diep waren gekwetst in hun ambta- waardigheid door mijn jongst geboren Cave Canermpie. O, zei ik, dat is anders geen geheim meer! Dat héb ik allang gemerkt. Ze kijken of ze 'n hevig werkende Urbanus-pil hebben geslikt. Maar ik citeer je eigen schoone dichtregelen: Elk is op critiek gesteld, Als het maar een ander geldt! En wat zeg- je zoo snedig een andere dichtaderbreuk: bij het ontstaan van Een ieder lacht als 't om een ander gaat, Maar lacht men om hém, dan wordt ie kwaad! aan het feit, dat zij met de Mayflower hierheen waren gekomen. Zij waren werkelijk groot, die eerste pioniers. Ik ben ook trotsch op hen. Maar Ik geloof niet dat er bij hen een maatschappelijke rangorde bestond die voor een leder zijn plaats in het leven bepaalde." „Het spreekt vanzelf, dat zij geen maatschappelijk stelsel kenden met den rijkdom en de beschaving waar van wij heden ten dage getuigen zijn. Alles in het land was toen nieuw... ik stel het mij zoo ongeveer voor als nu de toestand in het Westen is." Zij lachte luid. „En is u daarom trotsch op hen? Wat is dat eigenaardig! Het is een verheven gedachte dat over twee, driehonderd jaar, als het Westen in de al- gemeene beschaving zal zijn opgenomen, als de Woestijn ontgonnen is dat dan de maatschappelijke rang van iemand bepaald zal worden door zijn familiebetrekking tot ons en de menschen er zich dan op zullen laten voorstaan wat wij nu ondernomen hebben. Wanneer ik er goed over denk, mijnheer Holmes, dan komt het verschil tuschen het Oosten en het Westen hierop neer, dat u en uw vrienden voorouders hebben, terwijl wij voorouders zijn. U ziet achter u en wij zien vooruit. Zeg mij nu eens, wat schijnt u begeerlijker toe? Een voorva der te aanbidden of een aangebeden voorvader te zijn?" Zij lachten samen hartelijk. Eindelijk zeide hij: „Ik begin nu te begrijpen dat de ideaal-Amerikaan waar wij zooveel van hooren en dien wij nooit te zien krijgen, noodzakelijk een man uit het Westen moet zijn..." Zijn woorden klonken als een scherpe spot. „Die ideaal-Amerikaan is zoo min van het Westen als van het Oosten, mijnheer Holmes, hij is èn het een én het ander." „Houdt u het dan voor mogelijk dat hij van het Oos ten nog iets goeds in zich zou kunnen opnemen?" „Ja. zeker, al wat uw voorouders u hebben nage laten." „En wat zou het Westen hem dan kunnen geven?" Zij zag hem een oogenblik ernstig aan en zeide toen langzaam: „Ik geloof dat u dat met uzelven zult moe ten uitmaken." Hij was een weinig uit het veld geslagen door haar antwoord. Het had den schijn, alsof zij een eind wensch- te te maken aan het gesprek. Maar haar woorden waren diep in hem doorgedrongen, al trachtte hij dit ook te verbergen onder een voorgewende onverschilligheid. En hij eindigde met iets zegevierends in zijn stem: „U ziet dus dat het nog niet hopeloos met iemand geschapen behoeft te staan, alleen omdat hij toevallig tot een goede familie behoort." „Dat geef ik toe," was haar antwoord. „Maar u be Dat is een zeer mooi woord en 'n waar woord. En als je eenmaal je gouden dichtersjubileum mag vieren, dan verdien je voor die berijmde levenswijsheid alléén al 'n diploma van de Maatschappij tot nut van al 't gemeen en 'n eere-medalje in zilver in de orde van Oranje-Nassau, maar zorg er - dan tijdig voor, dat je één sjoof hebt overgespaard, want dat bedrag moet de jubilaris, ongeacht of ie 'n dichter of 'n waschvrouw Is, voor de Koninklijke onderscheiding afdragen, voor port- en andere onkosten. Historisch! Men moet begrijpen, dat ik een gepast respect heb voor den eerbiedwaardigen persoon van een gemeente bode. In Groot-Mokum heeft hij zelfs het recht in de uitoefening zijner fuctie een generaalssteek te mogen dragen, voorwaar geen kleinigheid! Maar dat sluit niet uit, dat ik, als het mij past, mij de vrijheid wil permitteeren om met hem de kachel aan te maken. Dat doe ik zonder gewetenswroeging ook met waardigheidsbekleeders die nog heel wat hoo- ger op den maatschappelijken ladder zijn opgeklommen dan een gemeentebode, al of niet gekroond met een Duymaer van Twist-steek! Noteer dit, Manus. En ik kan je ook verzekeren, dat ik, als ik de eer zou genieten, burgemeester te zijn van een twee-per- soons servetplaats als Grootgortbuikenburg. ik nooit of te nimmer een politie-agent zou benoemen tot ge meentebode. Ziedaar, het is er uit, vang op, Guido Gezelle! En waarom niet, Manus? Omdat ik 50 personen zou kunnen aanwijzen, geknipt voor het ambt van gemeen- tebode, maar daaronder niet een, die zelfs voor nacht wacht zou deugen! En daarom liet ik een bruikbaren agent rustig bij zijn corps en nam voor gemeente-boodschapper en Stadhuis-dienaar liever 'n elegant ingezetene, die door geen enkele politie-commissaris met een blik zou wor den waardig gekeurd, doch voor 'n burgemeester als gemeentebode 'n openbaring zou kunnen zijn. Soit! grijpt nu wel wat ik heb willen zeggen. Voorouders mogen nooit een werkkapitaal maar hoogstens een welkome reserve zijn." Terwijl zij dit zeide, keerde zij zich tot hem en zag hem ernstig aan. En hij voelde de wondere geheimzin nige macht van haar persoonlijkheid, de uitdagende aantrekkingskracht van haar jonge leven. Wat lag er ln die oogen die op een onveranderlijk doel gericht wa ren, wat was die roepstem die hem geen rust liet. die hem vrees aanjoeg... Wat was dit gevoel dat ook Bar bara vervulde in de tegenwoordigheid van de Woestijn? Er was geen zweem van ongevoeligheid meer in zijn stem, geen hooghartige glimlach meer op zijn gezicht, toen hij zich, onbewust, oprichtte in zijn zadel. „Het doet iemand goed die dingen van u te hooren", zeide hij, „tegenwoordig spreekt niemand meer op die manier. En toch geloof ik dat onze overgrootouders die zelfde dingen gezegd hebben." Een blos van genoegen overdekte haar gelaat en zij antwoordde schertsend: „Dat maakt mij een heel stuk ouder, vindt u ook niet?" „Misschien verplaatst het u juist in de toekomst..." gaf hij in overweging. En inmiddels, terwijl de opvoeding van Willard Hol mes aldus snelle vorderingen maakte, werd de expedi tie samengesteld, die onder leiding van Abe Lee met de opname van Barbara's Woestijn belast zou worden. Paarden, muildieren, wagens, werktuigen en benoodigd- heden van allerlei aard voor het kamp, Indiaansche en Mexicaansche arbeiders, voerlieden van verschillende nationaliteit, een enkele Chineesohe kok, werden bijeen gebracht. Eindelijk kwamen van alle zijden van het Westen de opzichters en ingenieurs opdagen, de meesten van hen met door de zon verbrande aange zichten, gekleed in khadi, gehard door hun leven in de vrije natuur, overvloeiend van gezondheid en goed humeur. Zij begroetten elkander verheugd en opge wekt en aller belangstelling wendde zich tot Abe, die met vragen van allerlei aard letterlijk overstelpt werd. Tot allen was het gerucht doorgedrongen dat de Pro feet, dien zij allen zoo gaarne mochten lijden en zijn niet minder populaire rechterhand ditmaal spijkers met koppen zouden slaan. Er was er niet één die zijn aan deel in den roem voor een kroon en scepter zou hebben geruild. De Ingenieur uit het Oosten ging zijn beroepsbroeders hartelijk tegemoet. Hij luisterde belangstellend naar hun hcr?~ eringen aan he* leven rn het werk in de bergen, in de vlak'e en de woestijn. Tot zijn verrassing bespeurde hij dat de herkomst van de meesten hunner En overgaande tot punt 2 van de agenda, dan moet mij van 't 'nart, dat ik Donderdag zóó ben geschrokken dat ik vermeende op mijn standplaats zelf te zijn op geroepen voor het laatste oordeel. Waar ik het zwaar te verantwoorden zal krijgen! Ik zag namelijk ons edelachtbaar raadslid Venneker voorbij fietsen, zijn edel aangelaat gesierd met een groote pleister en bekroop mij de wrange vrees, dat de vroede vaderen bij het uitdeelen van straatnamen en andere gewichtige gemeentebesognes zóó aan 't knok ken waren geraakt, dat de geneeskundige dienst, dit maal tijdig present, omdat zij 'm voor vader Stoutjes- dijk kneepen, die telefonisch gevraagde hulp had moe ten verleenen. Maar, God zij lof en dank, het bleek slechts een loos alarm te zijn! Alle programpunten waren, overeenkomstig het pact van vier. Jan, Teun, Muus en Gerrit, in volle vrede en met de vereischte waardeering van ieders principes, afgedarmd. Een belangrijk besluit was wel dat de in de geschie denis van Grootgortbuikenburg berucht geworden Krebbesteeg zal worden gedoopt naar de onvergetelijke vader Gerrit van der Bosch, wiens zonnig humeur blonk als zijn glimmende schedel en die den toenmaligen vroede-vaderenraad altijd amuseerde en interesseerde met zijn origineele moppen en leerrijke beschouwingen. Sn op grond van de vele verdiensten van dezen ont slapen vriend van Grootgortbuikenburg's uiterlijk aan- zi. moet ik de keus van den Raad niet gelukkig noe men. Gerrit van den Bosch had een meer behoorlijke straat verdiend dan dit misbaksel, duur in de kook en slecht van smaak. Ik hoop van harte, dat zijn zielerust door deze daad van mislukte piëteit niet zal zijn ge stoord, maar ik geloof dat het nu wel noodig zal zijn, nog eens 'n extra gebedje ten hemel op te zenden. Mijn vriend Hein Postzegel, die maar steeds wordt gepasseerd bij de benoeming tot Directeur-Generaal, had nog 'n zijdelingsche poging gewaagd om dit wan product van stedelijke regeeringsfantasie tot Litsju- meau-straat te verdoopen, welke evolutie van kreb tot dubbele mafkist zeer ad rem zou zijn, maar lau hoor, vader van den Bosch had de primeur en wat de heeren beramen, daar zeggen de gekken op: Amen! Maar apperepo, zei Manus Minor, ik had nog wel 'n andere reuze doopnaam in voorraad gehad! Ik had dat verloopen steegje willen noemen ,Oud-Amorshof, van wege het historische feit, dat vroeger met Grootgort- buikenburger kermis des nachts'de boerestelletjes daar zoo lekker stonden te vrijen! Prachtig, Manus zei ik, maar dat zou onze dierbare Hieronymus Klaver wel te onzedelijk hebben gevonden. Want je weet het, en allen die mij hooren zullen het óók wel weten: Het is moeilijk om 'n kat aan jenever en 'n matroos aan lammetjespap te wennen. GAVE CANEM. in het Oosten lag ep zij geoefend en gevormd waren in scholen, waarmede ook hij gemeenzaam bekend was. Maar hum bijna jongensachtige geestdrift voor het werk dat op hen wachtte hun bewondering voor den Chef en voor Abe Lee zag hij met koele onverschilligheid aan. Ondanks zijn vele en gewichtige plichten vond Abe dikwijls tijd en gelegenheid Barbara op te zoeken, wier belangstelling in alle onderdeelen van de voorbereiding nooit sluimerde. Haar vrienden klaagden er over dat zij bijna onzichtbaar was geworden, dat zij ieder uur met den een of anderen ingenieur bezig was en dat, wanneer het wonderbaarlijk gelukte haar te ontmoeten, zij over niets anders wilde spreken dan over dat ont zettende Koningsdal. Iedere avond, onmiddellijk na den maaltijd, verliet de opzichter zijn kameraden in het hotel ep ging hij naar het huis van den bankier om zioh daar met Barbara en haar vader te onderhouden over het werk dat de liefde van haar hart had. En omdat het zijn werk betrof, en hij het gevoel kende waarmede zij hem aanhoorde, sprak Abe met een vrijmoedigheid die zijn vrienden niet wei nig verbaasd zou hebben. Het was al drie malen gebeurd te Willard Holmes daar verscheen, terwijl Abe er op bezoek was en tel kens stamelde de opzichter dan een verontschuldiging om zoo spoedig mogelijk te verdwijnen. Den laat- sten keer dat dit gebeurd was, vergezelde Barbara den zoo pijnlijk ontstemden opzichter naar d e deur aan de straat. Het wachten was nu op de komst van den Chef, onmiddellijk daarna zou de expeditie ver trekken. „Buenos noches, hermano... Goeden nacht..." zoo riep Barbara hem na. „Buenos noches," klonk het antwoord. Willard Holmes hoorde dit en fronsde zijn wenk brauwen. „U schijnt bijzonder veel van het Spaansch te houden, juffrouw Worth," zeide hij. toen Barbara weer het vertek binnen kwam. U schijnt het met uw vriend bij voorkeur te spreken." Barbara glimlachte om zijn humeurigheid. „Die taal behoort nu eenmaal bij ons land. De kleur daarvan schijnt mij even zacht en warm als de kleuren van de woestijn. Ik had er nooit over nagedacht, maar ik geloof dat ik met Abe zoo dikwijls Spaansch spreek, omdat ook hij een kind van dit land is." De ingenieur zag haar nadenkend aan. „Het verband is mij niet duidelijk. Bedoelt u dat hij Spaansch bloed in zijn aderen heeft?"

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Schager Courant | 1933 | | pagina 17