De Brabantsche Brief
van
VALSCHE RENTEZEGELS
De aardbeving op Zuid-Sumatra
UI venhout. 4 Juli 1933.
Menier,
Van de week, na 'nen gèèf
zomerschen dag. zaten Trui
en ikke veur ons deur, 'n
"bietje te bekomen van 't
zware akkerwerk van d'n
verganen dag
Aan den Westkaant hen
gen plakaten gloeien,d oran
je in de loeht, om stil te
worren van gepeinzen. En
de stilte van d'n koelen
avond, waarin oew kleeren
droogden van 't zweet, oew
vel weer koel en strak trok
over oew moei lijf, malsche
loeht deur oew longen
spoelde, oew handen weer tot rust kwamen van beven
de vermoeienis, in die lekkere rust van d'n klèèren
avond, die as kouwen appelmoes deur oew keel gong,
zaten me samen zo'n bietje gedachteloos te turen, naar
't wonder van dieën avondhemel, waarin d' ndag uit-
gloeide
Uitdoofde jn de klonters vuur die verspreid hon-
gen boven d'n pèèrs-pèèrlmoeren ender, daar gunder,
aan 't end van de weareld, waarachter de zon, as 'n
veuls te zware goudsblom was neergebogen aan d'ren
zwakken steeL
De heele èèrde leek verkoperd. Rosse gloeiing vloeide
uit d'n kim over veld en akkers; drilde tusschen het
gewas op de bloeiende slooten; hong onder aan de krui
nen van 't geboomte, lijk gouwen passement.
De heele schepping lag te smeulen in rossen weer
schijn.
„Wa-d-is 't toch schoon, ee". zee Ik teugen m'n Trui,
maar omda 'k van heel d'n dag nie veul had gepraat,
uren gezwegen, onder d'n zwaren laandarbeid en ge
zwegen onder deuze rimpellooze rust ook, lag m'n stem
nog vast in m'n keel en Trui verstond er nikske van.
Toch vroeg ze. na tien minuten of ik iets gezegd
had. Ik schudde ra'nen kop. langzaam lui. waant htf
zat mee m'n oogen vastgehaakt aan 't hemelsch kleu-
rengoud, da gestager doofde, verzuipend in d'n komenden
nacht
,.'t Wordt frisscher," zee Trui en ze vreef mee d'r
haanden over d'r bovenèrmen.
„Slapte lekker op, Trui."
„Hajaawoe," geeuwde ze.
Toen vloog er 'n vliegmachine, mee licht op, over ons
stille durpke. Lijk 'nen reuzen-glazenmaker, zo'n breed-
gevlerkte libel, sting 't gonzend mekaniek op z'n vleu
gels in de duisterende loeht
Toen zwenkte-n-ie. glee verder ln vaste vaart en as
'n gloeiend oog. zoow hield z'n rooie licht ons vast.
tot ie vergong in de onendigheid. zinkende naar d'n
ender.
„Net 'nen nachtuil," gromde Trui.
„Roofgier," zee ik.
„Hoezoow?"
„Hij rooft hier de avondrust. Hee mee z'n vlerken
de herindering aan d'n zonsondergaank kapotgevlogen.
Hij hee-d-*n smerige krats getrokken op deuzen avond,
die gekleefd was mee 'n vlies van 't avondgoud!"
„Zeg, Vlies-van-avondgoud, stikt oew pepke weer 's
aan; ge zit te ijlen!"
„Weljot, snotvergeeme. daar kan 'k woeiend om wor
ren. Dieë luchtvagebond steelt 't sohonste stukske van
m'nen dag weg! Is-t-nie nouw effe belaaitafeld!"
„Pakt oew fiets en gaat 'm na", vernukte Trui me.
„En as ge 'm te pakken hedt, dan vraagde ijskoud oew
gouwen Vlies terug."
Ondertusschen waren we allebei klaarwakker gewor-
ren.
„Ik kan er niks aan doen," zee Trui. die al d'r frls-
schigheid vergeten was: ,,'t bleft toch 'n schoon gezicht,
die vliegmachinisten in de loeht."
„Da wèl" zee ik: „maar 'k zie op deuzen oogenblik
liever die vleermuis kek, daar ga ze!"
Sluiker viel d'n avond om ons henen, 'n nachtwinde-
ke rauschte deur de blaren en fel flitste-n-'t gepiep van
d'n krekel deur de heimelijke stilte. De sterrekens wie
ren één veur één aangestoken, lijk lanteerntjes op 'nen
laangen weg en Trui schoof 'n bietje dichter teugen me
aan: „waant dieën èrm wordt zoow koud" zee ze.
Trui zat omhoog te turen in diën wonderen hemel
koepel, waarin 't leste uur al zooveul gebeurd was. 't
Maantje «.begost te klimmen, naar de sterren toe, nouw
en dan verdoken achter 't rag van wolkenslierten,
waar 't nouw en dan deurhenen stak, as 'nen grooten
teen deur 'nen kapotten sok.
„Waar kek te naar. Trui?"
„Zouw ie nog trugkomen?"
„Wie?"
„Wie? Dieën vliegert natuurlijk!"
„"k Gleuf, da ge nog meer mee dieën vliegert op hedt
dan mee mijn?"
„Jouw zie Tc alle dagen," zee ze, steeds ik de loeht
kijkende. „Witte wa'k wel 's denk, Dré?"
„Joost zal 't weten."
„Wa m'n vader en moeder zeggen zouwen, as ze nog
's verom konnen komen."
Ik knikte. „Hoe laank zyn ze persies al eh
Trui?"
„Van vaders is 't vleejen maand zes en dartlg jaren
geworren; van moeders wordt 't van 't jaar negenen
twintig, 't jaar da me-n-ons Pietje ok af moesten ge
ven."
Effen zwegen we.
„Waar bleft d'n tijd!"
„Waar bleft d'n tijd!"
,,'k Zie moeders nog thuiskomen", gong Trui. veur
d'r eigen deur: „toen ze veur 't eerst in 't pèèrdetram-
meke had gerejen."
Daarop teugen mijn: „ochirrekes, Dré. daar hadde bij
motten zijn. toen vader veur 't eerst in 's spoor had
gezeten! 't Was op 'nen winteravond, dat ie thuiskwam
Hij was 'n week weg gewiest, de kaanten von Amster-
oam op. Hij moest daar 'nen eed gaan doen of zoow
iets, veur 't een of aandere voogdijschap. Ja. wa was 't
ok alweer..." en ze wreef over d'r veurhoofd: ,,'t is ok
allegaar alweer zoow laank gelejen. Ik eh ik ken
de jouw nog gineens."
Ja, amlco, wij kennen mekaar al van ons tiende jaar
af...! Zoowlaank as ik heugen kan, bestaat er 'n Trui
in m'n leven.
„En toen. Truike?"
„Toen hee-t-ie 'nen heelen avond verteld, van de spoor
da-d-over ijzeren gleuven ree, en... zonder pèèrden er-
veur!"
Lijk 'nen plotseüngen sturm, zoow raasde-n-er op
da-droogenblik 'n automobiel veurby Z'n zoeklichten
spookten in de boomen as bliksems.
„Kek nouw 's," zee ik toen. „Die heet-t-ie al nie
meer gekend."
„En de vliegmachienen dan!" zee Trui.
„Sjuust, en de vliegmachienen! De brave kearel zouw
zelfs gin weg meer weten Trui, in z'n eigen bedrijf.
Machines, machines en allemaal machines.'
„En as ik nog denk aan de olie-laamp, Dré! Ik weet
nog. da moeder bij ons is komen kijken, naar onze
eerste lampe-helge. „Da's nouw effectief daglicht," zee
't goeie mensch. En nouw... knip, licht! Knip
uit!"
„En de tondeldoozen dan, Trui?"
Ja," zuchte ze: „die eerste lucifers. Glnmensch
mocht er aankomen, as vader! Me versleten ze veur
wonders van de hel."
En zoow, amico, zoow leefden me even terug, in onze
kinderjaren.
We vonden 't toch ginnen slechten tijd. Da Trul's
vader in acht a tien dagen tijd op-en-neer naar Am
sterdam was gewiest, da tie daar van Haarlem af gere
jen had in' nen spookwagen-zonder-pèèrden erveur,
daar heb ik ze by mijn thuis nog over heuren praten-
Da was 'n eer veur Ulvenhout, da-d-'nen Ulvenhouter
daar in gedurfd had!
„Trui," zee ik toen: „da's nouw allemaal zoow ver-
aanderd In enkele tientallen van jaren. Wij die 't zei-
vers meegemokt hebben, wij weten hoe kort diën tijd
toch eigeniyk is gewist!"
,Houd er van op,' zee Trui, 'n bietje witjes.
,En denk nouw 's aan de radioow Trui, aan de on
derzeebooten aa nzo'nen tocht van vieren-twintig wa
tervliegtuigen over de weareldzeeën, naar aandere wea-
relddeelen
„Om bang te worren, Dré van 't menschenverstaand!"
„Veural" gong ik deur: „as ge nagaat, da diep
soort van veuruitgaank er eenen ié, die mee de snel
heid gaat van 'nen vallenden steen. Steeds sneller,
harder, gaauwer, in suizenden vaart en... onuw staan
me nóg pas aan 't gTOote begin! Te denken, dat er
menschen geleefd hebben, honderden jaren laank, die
't bestaan van ijzer nie kenden. En as ze 't ijzer ken
den, dan zijn er eeuwen noodig gewist, veur 't eerste
ijzeren... schip de zee opging.
'n Halve eeuw was al voldoende om jouw vaders
..spookspoor" te veraanderen in „illektrike" spoor, da-
d-in 100 KM. vaart over de èèrde vliegt, onder de èèr
de, in de weareldstejen, boven de èèrde over ijzeren en
betonnen viaducten."
„Schei uit, Dré," flusterde Trui, kleintjes as 'n muis-
ke.
Maar ik kon nie: 'k zag de film van 't nuuwe leven
veur me afdraaien, daghelder, deur d'n diepen zomer
nacht. En nouw, Truike"
Gij vindt 't toch gewoon, doodgewoon, da-d-'nen vent,
o fn blèèrende juffer, die in Amerika te zingen staan,
in ons huis gebeurd worren!"
Trui knikte, 't Is zoow," zee ze heesch.
„Toch versleten ze weinig jaren gelejen, de tellefon
nog veur 'n wonder, Trui! In de stad wordt nie meer
gewerkt.
Schrijven doen ze machinaal. De vloer vegen ze mee
'n machren, In de hulzen is dag en nacht, en altij ko
kend water in veurraad. Stoken is nie meer noodig.
De mensch hee alle natuurwetten gebroken as braand-
hout Hij vaart onder water lijk 'nen visch. Trekt deur
de lochten lijk de trekveugels. En... deze veuruitgaank
gaat deur, deur, altij deur, maar altij versneld, lijk
dieën vallenden steen. De leste tien jaren is er hon
derd keer zoowveul gebeurd, as de veftig jaren daar
veur. De komende tien jaren gebeurt honderd keer
zoowveul as de gepasseerde tien.
Er zal wa nuuws komen veur de illetrlek. As dad-d-er
is- zal de zon nie meer ondergaan!"
Hier schrok ik van m'n eigen, amlco!
Ik zag de geplaagde menschheid in 't eeuwige „dag"-
licht. Ik zag d' ngrooten troost van d'n milden avond
der menschheid afgenomen.
Trui kneep me in m'nen èrm.
„Nie meer, Dré, lk wor baaig
Maar ik kós nie ophouwen. De film liep deur, deur,
zonder ophouwen altijd deur.
„Onze perducten, Trui, die laten ze teugeswoorig
groeien en rijpen in enkele weken tyds. De wetenschap
zal straks op 'n haandsvolleke éérde verrichten, waar
wij groote akkers veur moeten bewerken! Alle arbeid
zal éénmaal, binnen de veftig jaren, ophouwen! En
daarmee... 't grotste geluk van de menschheid. Rijkdom
zal nie meer bestaan. Evenmin as èremoei. Me krijgen
'n nommer. En nommer 78933456 krijgt op 't staatskan
toor op 'n bonneke, dat ie in 'n ellektrieken machien
mot stoppen, z"en winterveurraad, drie onderbroeken,
twee paar schoenen enzooveurt. 't Ulectrieke machien
noteert. Ginmensch is daar veur noodig.
Alle trots, alle hoop, alle... God vergeef me, alle
geloof zal verdwenen. Alle respect, 't gezin, de liefde,
de trouw 't wordt overbodig en dus onbestaanbaar!"
En dan dan is de hel geschapen. Trui!
„Dré," snikte Trui. Jk geleuf da ge gelijkt hedt.
Hoe verschrikkelijk of 't ok is wa ge zegt, ik begrijp
da-d-et nie aanders kan."
„Zoow is 't, Trui! Me staan op d'n durpel van dieën
grooten omzwaai. En da-d-alleen, da-d alleen is hoogst
waarschijnlijk de ellende, die wij vandaag „crisis" noe
men.
't Is 'n veurpruufke! We hebben niks aan de ge
schiedenis. Niks! Die kan ons niks leeren veur de toe
komst.' waant in de geschiedenis bestond de menschneid
nie uit louter perfesters! De weareld wordt zóów vol-
mokt, dat ze in volmoktheid stikken zal.
En al 't geklets in Londen over goud, over Ouchy.
over weet-ik veul da's dapkes zetten op 'n broek die
tot d'n draad versleten Is! En nouw gaan me naar
bed!"
Amioo, 'k ben méér as vol. Meer as vol!
Veul groeten van Trui en as altij gin horke minder
van oewen
tot avoe
DRé.
TIENDUIZEND VALSCHE ZEGELS TE VLISSINGEN
IN BESLAG GENOMEN. IN TOTAAL
ZIJN 50.000 ZEGELS GEDRUKT.
Twee Rotterdamsche drukkerspatroons gearresteerd.
Verleden week Donderdag werd bij den Raad van
Arbeid te Rotterdam ontdekt, dat op kaarten valsche
rentezegels waren geplakt van 60 cent. De kaarten zijn
afkomstig van de Scheepvaart Maatschappij, die de ze
gels gekocht bleek te hebben van een sleepbootonder
neming aan de Boompjes. Deze onderneming had ze
weer gekocht van een zekeren S. K.. wonende aan de
Wolphaertbocht. Deze werd aangehouden en hoewel hij
ontkende, in het Huis van Bewaring opgesloten. Maan
dag werden te Vlissingen aangehouden twee Rotterdam
mers W. de S. en W. C. R., die in het bezit waren van
tienduizend valsche; zegels. Zij probeerden eerst de po*
fitte met een zeer fantastisch verhaal om den tuin te
'eiden; maar moesten tenslotte een bekentenis afleggen
"1? reiden, zegels van een drukker in Rotterdam te heb
ben ontvangen om deze uit te geven. In de drukkerij
werd een inval gedaan, waarna de firmanten A. T. en
J. v. O. van de Wolphaertbocht werden gearresteerd.
In de drukkerij werden eenige duizenden valsche zegels
gevonden. De cliché's voor het maken van de valsche
zegels bleken door een clichéfabriek te Rotterdam af
komstig te zijn. waarvan de chef A. H. A. D. werd ge
arresteerd. Deze had de cliché's buiten medeweten van
zjjn personeel en directie op eigen houtje vervaardigd.
De cliché's bleken verdwenen, maar zijn later door de
politie gevonden op de vierde verdieping van een zie
kenhuis te Rotterdam, waar zij door de verloofde van
een der drukkers waren verstopt
Bovendien zijn nog gearresteerd een uitgever van de
valsche zegels, drie mannen, J, E. v. A„ A. J. v. M., en
G. K„ allen te Rotterdam.
In totaal zijn dus voor deze zaak 7 personen gear
resteerd. Er zün 50.000 valsche rentezegels gedrukt;
20.000 zijn in beslag genomen, een paar duizend zijn bij
het drukken mislukt, zoodat er ongeveer 25,000 in om
loop zullen zijn.
Zy zijn heel goed nagemaakt
Het publiek wordt er uitdrukkeiyk op gewezen, dat
het gebruik van valsche rentezegels strafbaar is. Men
dient dan ook geen rentezegels beneden de waarde te
koopen.
gekomen en hem nu zagen naderen, in woeste vaart en
zijn paard wit van het schuim.
Jefferson Worth had juist met Abe en Holmes het
restaurant verlaten, vóór den ingang van het ma.gazijn
namen zii afscheid van elkander, toen Texas van zyn
vermoeid paard afsteeg. Het was één zelfde gedachte
die door het hoofd van elk hunner schoot... De wa-
terkeering... de rivier... Holmes verschoot van kleur.
Abe klappertandde en Jefferson Worth streelde zyn
kin met zijn slanke vingers.
Het bericht ging van mond tot mond door de stad en
de menigte vermeide zich in de straat en in Deck's
magazijn. Er lag een plechtige stilte over allen, fluiste
rend werd naar den toestand gevraagd... Wat kon er
gedaan worden? Er was geen geneesheer in dichter na
bijheid dan Rubio City en de menschen die de eerste
hand leggen aan de ontginning van de woestijn, zyn in
den regel niet zeer bedreven in de behandeling van een
zieke.
Op een hooge plank in een hoek van den winkel be
vond zich een bestoven verzameling van verschillende
patent-medicijnen. In de spanning van de wanhoop lie
ten zy die flessohen van hand tot hand gaan en bestu
deerden de etiketten en de gebruiksaanwijzing, maar
dit verwarde hen hoe langer hoe meer. Ten laatste wer
den de zakken van Texas Joe volgeladen met al wat
maar ©enigszins kans op een goede uitwerking scheen te
hebben en hij reed weg op een versch paard om strakn
door een met vier paarden bespannen rytuig gevolgd
te worden waarmede vier vrouwen de reis zouden aan
vaarden. De geheele vrouwelijke bevolking van King
ston was door Abe Lee geraadpleegd en onverdeeld wa
ren allen van oordeel dat hy de eenige verstandige man
in het heele Koningsdal was.
Sinds zijn aankomst was dit de eerste avond dat
Jefferson Worth zijn kantoor verliet en zich tusschen
de menigte begaf. En ditmaal was die menigte onrustig
en gejaagd, vervuld van de dreigende ramp. Er was
niemand die er aan dacht huiswaarts te keeren. Nie
mand voelde behoefte aan slaap en aller gedachten
toefden bij den kleinen zieke in het landhuisle, tien
mijlen ver in de woestijn. Zü rookten en keuvelden en
wachtten op de terugkomst van Texas Joe.
Het was na middernacht toen hy kwam. Nog eer hij
van zijn paard kon stappen, was hij door de zwijgende
menigte omsingeld. Hy zag de spanning op aller aan
gezicht en er streek een langzame glimlach over zyn
verweerde trekken.
KON HAAR KNIEëN NIET BUIGEN.
Lange tijd van pijn nu geëindigd.
Deze vrouw een weduwe heeft eon hoopvolle
boodschap voor eiken lijder aan rheuraa "5k. Zeven
jaar lang verdroeg ze rheumatischc pijnen en
toch is ze nu weer geheel gezond. Zij schrijft: „Ik
ben weduwe, 55 jaar oud en heb zeven jaar lang
vreeselijk te lijden gehad door spierrhaumatiek en
jicht. Twee jaar geleden kon ik mijn knieën niet
huigen om de trap af te ioopen. Ik moest me naar
beneden laten glijden en dan mijzelf aan de leuning
weer optrekken. Ik had een stok noodig om te kun
nen ioopen. Toen, in begin April van het vorig jaar,
raadde iemand mij, eens Kruschen Salts te probee-
ren. Ik kocht een flacon en tegen den tijd dat
deze opraakte begon ik me vrooiijker en opgewek
ter te voelen. Sedert dien tijd ben ik steeds Kru
schen door blijven gebruiken en ik kan nu weer
heel gemakkelijk Ioopen." Mevr F. M. T.
Kruschen Salts spoort de inwendige organen aan
tot krachtiger werking. Urin«?zuur en afvalstoffen,
die zich mochten hebben opgehoopt en de aanlei
ding Uwer rheumatiek zijn, worden verwijderd. Ge
zwellen en pijnen verdwijnen, stijve ledematen wor
den weer normaal en ge voelt U weer gezond en le
nig als voorheen.
Kruschen Salts is uitsluitend verkrijgbaar bij alle
apothekers en drogisten a f0.90 en f 1.60 per flacon
en wordt gefabriceerd in Engeland door de Fa E.
Griffiths Hughes Ltd., sinds 1756 te Manchester ge
vestigd.
Stralende gezondheid voor één cent per dag (Adv.)
UIT ONZE OOST.
In het Palembangsche schade geraamd
op 350.000 gulden.
Aneta-Holland meldt:
Het departement van koloniën heeft het volgende t^
legram ontvangen van den gouverneur-generaal van
Nederlandsch-Indië van 6 dezer:
Resident Palembang seint gisteren: „Een Indisch
arts en door B.PM. ter beschikking gestelde chirurg
'-teerden uit Liwasche terug, wijl ter plaatse- thans vol
doende medische hulp uit Java. Totale door aardbeving
in geteisterd gebied mijn geweest aangerichte schade
geraamd driehonderdvyftig duizend gulden. Aan geko
men wonden overleden in hospitaal nog drie persoren.
Dus aantal dooden Ranau 109. Heb voor wederopbouw
bevolkingshuizen beroep gedaan op Smeroefonds."
MILLIOENEN LIGGEN VOOR HET GRIJPEN.
's-Lands kluizen ln een ergerlijken toestand.
De laksheid en nonchalance, waarmee men in het
gouvernementeele dikwyis te werk gaat, als het betreft
het opbergen en bewaren van waardevolle stukken, is
bekend, berucht mogen wy wel zeggen. Zoo is het tien
tallen Jaren een doorloopend schandaal geweest, met
welk een. aan het misdadige grenzende onachtzaamheid,
men de millioenen in 's Landskas hier heeft opgeborgen.
In dit opzicht is het maar goed, dat men in Soerabaja en
b.v. niet ln Chieago woont, want dan zou het boeven-
gilde reeds lang geleden voor een kostelooze verhuizing
hebben zorg gedragen.
De „kluizen" van 's Lands kas hier hebben voor een
beginneling in het dievenvak niet het minste afschrik
wekkends,-De geheele ruimte is knus in elkaar getim
merd, hoe knus kan. men opmaken uit het feit. Jat
eenigen tijd geleden een betrekkelijk groot bedrag uit
een vat met dubbeltjes verdween, dat te dieht -bij een
opening was geplaatst, welke met kippengaas was be
dekt. Toen de diefstal geconstateerd werd, heeft men
het vat een weinig verplaatst en... de builen klopten
weer. Men leeft hier in een zeer gemoedeiyk land'
De kluisruimte heeft niet minder dan 4 deuren; één
ervan Is een Lipsdeur, de andere kunnen met een een
voudige boor, een nyptang en een hamer binnen enkele
minuten losgepeuterd worden. Dat dit niet al lang ge
beurd is, is eenvoudig onbegrijpelijk. De vaten met ko
per en zilver kunnen zóó weggerold worden.
Verder bestaan er nog allerlei andere gevaren, b.v.
van insluiting. Het dak van drie van de vier kluizen is
gemaakt van... gegalvaniseerd yzer. Stunteliger kan het
toch werkelijk niet. Het brandgevaar is. zóó groot, dat
het eenvoudig een raadsel is, dat de opgeslagen milli
oenen nog nooit verbrand zün.
Een deskundige van den Landsgebouwendienst vond
de geheele situatie zoo precair, dat hy er onmiddeliyk
werk van maakte om den toestand te verbeteren. Daar
voor is, na heel veel gezanik, nu eindelyk een bedrag van
f 4000 uitgetrokken. Binnenkort zal met het werk een
aanvang worden gemaakt. De kluizen krijgen een be
tonnen dak; het houten en plaatyzeren dak verdwijnt.
De kluizen worden brandvrij en van twee betrekke-
lijk nieuwe kluisdeuren, die men ergens „over" bad,
voorzien. De geheele ruimte wordt brandvrij gemaakt
Het ovenstaande Is weer één van die heerlyke staal
tjes van Indische zuinigheid. Gelukkig, dat men einde
lijk eens een helder oogenblik heeft gekregen, zegt de
•X C."
„Vrienden", zeide hij, „ik ben er trotsch op dat lk
u de eenstemmige uitspraak mag brengen van het
Hulp-Comité dat door onzen verdienstelijken medebur
ger Abe Lee is uitgezonden. Het kind is hersteld en
op weg naar een volmaakte gezondheid en zes of acht
flinke maaltijden per dag."
Toen het gejuioh begon te luwen, zeide Tex tot Jeffer
son Worth: .Mijnheer Worth, de dames laten u byzon-
der bedanken voor al de medicijnen die ik heb meege
bracht. Een van de weldoende engelen is naar den
kleinen patiënt gegaan, gewapend met een flesch kas
torolie..."
Vóórdat zy dien avond afscheid van elkander namen,
zeide Worth tot zijn opzichter: „Abe, ik ga morgen
ochtend op reis. Ik zou het liefst zien dat je met den
bouw van het groote huis zooveel mogelij!: voortgang
maakte. Ik zal eerstdaags een lading meubelen hierheen
zenden. Wanneer het huis klaar is en het "i hier is
aangekomen, zul je mij dat wel willen bericht v
„In orde, mynheer." antwoordde de opzichter cn hij
hechtte voor het overige geen gewicht aan die onver
wachte reis van zyn patroon. Hij wist niet dat de ge
beurtenissen van dien avond by Jefferson Worth her
inneringen hadden opgeroepen aan een ander kind van
de Woestyn herinneringen die de behoefte aan kin
derliefde bij den ouden man hadden opgewekt en hem
zonder uitstel naar fiet verblijf van zijn dochter dreven.
Het spreekt vanzelf dat Abe Lee den bouw van het
huis bespoedigde. Iedere werkman, dien hy tot zijn be
schikking had, werd daar te werk gesteld. En toen het
huls voltooid was. kwamen de meubelen aan.
De dag spoedde ten einde. Met vier Mexicaansche
arbeiders was Pablo bezig geweest de laatste hand te
leggen aan den tuin. De opzichter zag mistroostig naar
den stapel kisten en balen by den ingang. Het was
duidelijk dat er iets was dat den opzichter mishaagde.
„Senor Lee."
De opzichter zag den Mexicaan scherp aan. „Wat is
er?"
„Pardon... Is er tets dat u hindert? Is het werk niet
naar uw zin gedaan?"
„Het werk is best in orde, Pablo. Daar is niets op aan
te merken. Dat is het niet. Ik wilde alleen dat ik flink
genoeg was om een ander werkje aan te pakken."
Wordt vervolgd.
ven hun gebraoht had. En het natuurlijk gevolg hiervan
was, dat de pioniers zich hoe langer hoe meer wend
den tot Jefferson Worth, wanneer zy goeden raad noo
dig hadden of daadwerkelyken steun by de voortzetting
van hun werk. De invloed van den financier op het le
ven en welzijn van het nieuwe land nam zienderoogen
toe. En misschien was hij zelf de eenige die de be
haalde overwinning op hare juiste waarde schatte.
De steeds peinzende directeur van de Maatschappij
nam een verlof van vier weken en gedurende het ove
rige van den zomer was hij in den regel niet in King
ston aanwezig. Maar de hoofdingenieur van de Maat
schappij was zelfs niet genegen voor een week met oer
lof te gaan. Op een dringende uitnoodiging van Green-
field antwoordde Holmes dat het hem onmogelijk was
ziin werk te verlaten. Gedurende de Juni-maand, terwijl
de rivier onafgebroken wies en de pioniers, onbewust
van het gevaar dat hen bedreigde ten gevolge van den
onvolprezen handelsgeest van da Maatschappij, al hun
bezit waagden, was de ingenieur voortdurend aanwezig
ln het kamp bij de waterkeering. Dag en nacht wydde
hij al ziin aandacht aan den zwellenden gelen stroom,
die steeds met volle kracht tegen zijn werk aanbonsde.
En voortdurend ook herinnerde hij zich de woorden
van den opzichter, die in de Woestijn geboren en ge
togen was: „Wanneer de Gila en de Kleine Colorado
ten strijde trekken en zich aansluiten bij een hoogen
vlced van den Colorado dan Is de hel losgebroken..."
Het was vroeger gebeurd en het kon weer opnieuw ge
beuren.
Maar dit jaar trof de vloed van de Gila en de Kleine
Colorado niet samen met den hoogen vlced van de ri
vier en het waterbouwwerk hield stand. Toen het ge
vaar geweken was en het den ingenieur weer vrij stond
zijn hoofdkwartier naar Kingston te verleggen, groeide
zijn omgang met Jefferson Worth aan tot iets dat op
vriendschap geleek. Zoo werd het een vaste gewoonte
voor Worth. Abe Lee en den hoofdingenieur aan dezelf
de tafel in den volksrestaurant plaats te nemen en bij
hun maaltijden van verduurzaamd voedsel te spreken
over het werk dat hen verre van de gemakken en de
genoegens der beschaving hield.
Gedurende de warme zomermaanden kon slechts wei
nig ondernomen worden met het oog op een uitbreiding
van de werkzaamheden van de Maatscbappy. Zélfs viel
het Holmes moeieiyk genoeg werklieden in dienst te
houder cm het' aangevangen werk voor den ondergang
te vrijwaren. Maar Jefferson Worth ondervond geen
moeilijkheden van dien aard. Abe Lee was standvastig,
dat sprak vanzelf, en Texas, Pat en Pablo zouden ais
het ziin moest, zich eerder hebben laten roosteren dan
dat zij hun werk in de steek hadden gelaten. Er kwa
men immers elke week brieven van Barbara met be
richten voor den opzichter en voor „het edele drietal".
En zoo was het te danken aan de leiding van Abe, aan
het staatsmansbeleid van Texas Joe. aan de beproefde
wijsheid van Pat en ten slotte aan den Invloed dien
Pablo op zijn landgenooten oefende, dat de onderne
mingen van Worth niet onder het gebrek aan werk
kracht te lijden hadden en zich gestadig bleven ontwik
kelen.
In Kingston waren de verschillende gebouwen voor de
stroomontwikkeling bijna gereed. Ook waren er ver
scheiden woningen in aanbouw op terreinen die door
Jefferson Wortb waren aangekocht In Frontera, een
stadje dat onlangs gegroeid was uit een kamp in het
Zuiden van het Koningsdal, was een hotel in aan
bouw. en ook een bankgebouw. En voor een telefoon
dienst tusschen de beide gemeenten was men bezig
de palen te plaatsen.
Tot dusver hadden nog maar weinig vrouwen zich
metterwoon in de Woestyn gevestigd. Toen de buiten
sporige zomerhitte voorbij was. toen de eerste oogst
van de nieuwe hoeven was binnengehaald en er gele
genheid was de huizen een weinig geriefelijker In te
richten, toen kwamen de vrouwen en de kinderen zich
by de mannen voegen. Tot zoo lang was het nieuwe
land uitsluitend een mannenland geweest, hetgeen naar
hun eigen getuigenis het armzaligste land was dat men
zich denken kon.
Toen dan ook in de laatste dagen van September
de Koningsdal-Bode met de noodige muziek kwam me-
dedeelen dat er een kind geboren en die eerstgeborene
van het nieuwe land een jongen was. waren allen niet
weinig verheugd. In Kingston, in Frontera, in de kam
pen en op de hoeven, overal waar de blijde tijding
weerklonk, laaide de feestvreugde luid op. Er was zoo'n
sterke aandrang van mannelyke bezoekers om een kijk
je te nemen van den kleinen nieuwen medeburger, dat
men de ouders kon hooren verzuchten dat zij den dag
van hun eigen geboorte verwenschten... Daar brengt
Texas Joe aan Kingston het ontzettende bericht dat het
kind ziek geworden is. Tex had een omweg van meer
dan een mijl gemaakt om het laatste nieuws van het
kind te vernemen. Het was vroeg in den avond en het
licht bleef nog uitgespreid over den hemel achter de
Niemands-bergen, toen de burgers, ter wille van de
welkome verkwikking na de hitte# des daags, herwaarts
