Sahara-impressies.
Barbara Worth
EEN DUIKERSAVONTUUR
TE H0N0L0EL0E.
Radioprogramma
Woensdag 9 Augustus 1933.
SCHAGER COURANT.
Tweede blad. No. 9326
Een sterk ontwikkeld gevoelsleven.
Dr. Hugo Eckener 65 jaar.
Op zoek naar een verdwenen torpedo.
Gereed voor de klimpartij.
De Tourages, een volk met onnoemelijk
veel vreemde riten en gebruiken.
De Touaregs, het bekende nomadenvolk der Sahara,
tfjn weliswaar Mohamedanen, doch zij hebben niets ge
meen met de andere Mohamedaansche volkeren. Taal,
kleederdracht en zeden zijn geheel anders bij de Toua-
regs, hun geheele leven wordt beheerscht door vreemde
riten en tallooze gebruiken worden in den onderlingen
omgang in acht genomen, meer dan er in West-Europa
zelfs aan een hof bestaan.
In de dalen van Haggar, worden er bijeenkomsten
gehouden, waarbij vergeleken onze meest ouderwetsche
en stijve soirées niets zijn. Men wijdt er zich aan mu
ziek, poëzie en dans, maar er wordt ook met een onge
looflijk verfijnde galanterie geflirt. Op deze bijeen
komsten. die ..ahaal" worden genoemd, ontmoeten de
Touaregs van standing elkaar en alles verloopt er even
vlot; er doet zich niet de geringste storing voor. Een
nauwkeurig vastgelegde étiquette regelt zelfs de klein
ste bijzonderheden.
Honderd-twee-en-veertig aanbidders....
Zoo is ook de kleeding nauwkeurig voorgeschreven,
bij de vrouwen is een der merkwaardigste onderdeden
daarvan de z.g. sodhari, een aantal munten, die elk een
aanbidder vertegenwoordigen. De gastvrouw van deze
„ahaal" die ik bijwoonde, bezat er 142, wat naar men
mij verzekerde voor den stam der Touaregs het record
was. Hoewel niet meer jong, was zq n.1. nog de meest
gevierde vrouw uit dien stam.
Gesluierde mannen....
Zeer eigenaardig is het ook, dat alle mannen ge
sluierd verschijnen; deden zij dit niet, dan zou dat een
«ven ernstige overtreding zijn als wanneer een Europe
aan een receptie kwam bezoeken in zijn hemdsmouwen.
De krijgslieden komen bovendien volledig gewapend,
zoodat het geheel doet denken aan een middeleeuwsch
feest. Deze vergelijking gaat in vele opzichten op, de
middeleeuwsche jonkvrouwen bepeelden de luit en re
citeerden sonnetten en balladen, terwijl de Touareg-
melsjes de „amzad", een soort primitieve viool met één
anaar. zacht laten trillen en gedichten opzeggen, die zij
zelf hebben vervaardigd, of luisteren naar de krijgslie
den, die in verzen vertellen van werkelijke of verzonnen
heldendaden, evenals de ridders der middeleeuwen.
Een Touar€ig-„soirêe."
Liefde, oorlog en muziek, beheerschen het geheele
geloofsleven van den Touareg. De bij elkaar vele uren
durende vertellingen loopen alle over dezelfde onder
werpen. Toch beschouwde ik het als een groot voor
recht om zulk een ..ahaal" te kunnen meemaken, te
meer waar de gastvrouw zoo gevierd was en haar „sa
lon" beroemd in het geheele land.
Zij ontving haar gasten in een open ruimte met een
rotswand op den achtergrond. Zoodra de zon verdween
achter de grillige omtrekken der rotsen, begonnen de
genoodigden binnen te stroomen.
In het midden werd een veldje opengelaten voor de
genen, die gedichten hadden vervaardigd; hieromheen
zaten de jonge meisjes op den grond, daarachter de
krijgslieden en de pasgetrouwde paartjes, terwijl geheel
achteraan tegen den rotswand de oude mannen en vrou
wen van bovenaf op het feest neerzagen.
Zang en voordracht....
Een ceremoniemeester opende de bijeenkomst met
«en lang gebed, dat met volkomen eentonige stem zonder
een oogenblik van hapering werd opgezegd. Toen zong
er iemand een vurig strijdlied, waarvan het laatste cou
plet door meerdere personen werd herhaald. Vervol
gens waren de gedichten aan de beurt. Tn een eindeloos
schijnende opeenvolging, zag ik mensohelijke figuren
uit het donker te voorschijn komen en weer daarheen
terugkeeren, de vrouwen met schreden, die ongemerkt
in elkaar overgingen, de mannen met één sprong, waar
bij hun uitwapperende kleeren deden denken aan vreem
de nachtvogels.
Soms rollen de woorden als in een schaterlach achter
elkaar aan, soms worden ze langzaam, al snikkend uit
gesproken onder begeleiding van de Amzad.
Hoelang de soirée duurt, hoeveel er ook wordt gebo
den, van verveling Is bij het publiek geen sprake. Inte
gendeel, zij komen steeds meer in stemming en volgen
aandachtig elk woord, elk gebaar. Het mysterie van de
zwarte nacht wordt nog verhoogd door de enkele toort
sen.
FEUILLETON.
Door
HAR O LD BELL WRIGHT
47.
Een tweede betaaldag ging voorbij, zonder dat de
arbeiders hun loon ontvingen en de derde betaaldag
naderde met rasschc schreden. Er werd onder de
mannen reeds gemompeld en gemopperd over het uit
stel van de betaling. Er was nog maar weinig noodig
om een ernstige botsing in het leven te roepen.
Onder de menigte die zich dien dag in de nabijheid
van de halte bevond, waar Jefferson Worth op den
trein stond te wachten, waren er velen die dien bou
wer van steden en spoorwegen met afgunstige oogen
aanzagen. Horace P. Blanton maakte een vreemde
ling met gepasten trots opmerkzaam op „zijn vriend,
den Toovenaar van de woestijn" en voegde daar
aan de inlichting toe dat mijnheer Worth een slordig
millioen uit, dat zaakje geslagen had. Sommigen ge
troostten zich een omweg om hem te beter te kun
nen zien of om een groet met hem te wisselen. An
deren prevelden binnensmonds een vloek aan zijn
adres en verwenschten hem als een lid van de para
sietenbende die teert op de vlijt van den arbeider,
als een financier die het volk uitplunderde, als
een kapitalist die niets voortbracht.
De trein kwam aanstoomen, hield stil en Worth
stapte in, nadat hij afscheid had genomen van Bar
bara cn van Abc. die hem tot daar vergezeld had
den. Niemand, zelfs Abe Lee, zelfs Barbara niet, nie
mand wist dat Worth vóór dèn eersten van de vol
gende maand vijftigduizend dollars moest neertellen
om aan den financieelen ondergang te ontkomen. En
niemand ook Jefferson Worth niet wist waar
hij dat geld zou kunnen vinden.
Toen haar vader vertrokken was, voelde Barbara
zich onrustig en onbehagelijk, ten prooi aan allerlei
onbestemde en namelooze angsten en vreezen. En
toch droeg zij geen kennis van het gevaar dat hem
bedreigde. Het stadje in de Woestijn met zijn ru
moerige bedrijvigheid, zijn luidruchtige wanorde, zijn
ziellooze nieuwheid ergerden haar. Niets dat werke
Ook de gastvrouw reciteert,....
Eindelijk wordt de bijeenkomst gesloten met een ge
dicht van de gastvrouw zelf, dat door allen wordt her
haald op zachten toon, als door een echo, en dan gaat
het gezelschap uiteen, mcerendeels in paren. De vrou
wen en ook de jonge meisjes genieten onder de Toua
regs n.1. een groote vrijheid va.n beweging, wat in ver
band staat met het onder hen heerschende matriar
chaat.
(Nadruk verboden).
Morgen, den lOden Augustus, zal de bekende
luchtvaarder, Dr. Hugo Eckener, zijn 65-sten
geboortedag vieren.
INDRUKKEN VAN PEARL HARBOUR.
Tusschen Amerika 'en Japan, tussefren de Oost- en de
Westkust van de Stille Oceaan bevindt zich geen an
dere haven dan die van Honoloeloe. En waar deze
oceaan zoo groot is. dat een paar van de modernste
duikbooten uitgezonderd geen enkel oorlogsschip de
reis heen en terug over de Stille Zuidzee kan doen
zonder onderweg brandstof in te nemen, blijkt hieruit
duidelijk de militaire betekenis van de Hawai-eilanden.
De Amerikanen hebben er dan ook een indrukwekkend^
de vesting van gemaakt.
Maar zoo geheimzinnig als de Engelschen zijn met
hun strategische bolwerken Singapore 'en Gibraltar,
zoo gemakkelijk maken de Amerikanen het op Hawai
voor alle spionnen ter wereld, om aan hun regeering
de onneembaarheid van deze vesting te rapporteeren.
Iedereen, kan op deze eilanden, van welker bezit Ame-
1 'ka's machtspositie in dèn Stillen Oceaan afhankelijk
is. gaan kijken naar vestingwerken en oorlogshaven,
vliegveld en duikbootbasis. En zoo kwam ik dan ook
ongehinderd aan Pearl Harbour, de oorlogshaven van
de hoofdstad Oahoe.
Militaire voorbereidingen.
Daar staan voortdurend 180 vliegtuigen gereed om te
starten. Er zijn vliegtuigfabrieken, waar in zeer korten
tijd tweemaal zooveel nieuwe vliegtuigen vervaardigd
kunnen worden. Er liggen duikbooten in rijen en er
drijft het grootste droogdok ter wereld, een 350 M. lang
betonnen bassin, waarin tegelijkertijd een pantserschip
en een kruiser kunnen liggen. Er zijn radiozenders,
die overal op aarde worden gehoord en barakken voor
15000 man marine-infanterie. En boven dat alles steekt
een uitgebluschte krater uit. Diamond Head. van bin
nen geheel met beton bekleed en bezet met barakken,
lijk voltooid was. De straten, de gebouwen, het scheen
alles tijdelijk en „niet-af". Zij kon het gevoel niet van
zich zotten, dat alles bestemd was weldra tc verdwij
nen, zooals zij menigmaal de spiegelbeelden van de
woestijn had zien wegsmelten in het niet.
Dien morgen na bet vertrek van haar vader, toen
Capitan haar langs de smalle dorpsstraten droeg die
zich stoffig en vlak voor haar uitstrekten, vroeg zij
zichzclve verwonderd af, hoe lang de droom nog zou
aanhouden. Die hoeven met hun pas ontloken ak
kers, met hun tentwoningen cn loodsen, daarnaast
hun dorre grondstukken en dat alles onder den witten
gloed van de verschroeiende zon. was het wel meer
dan een tooverachtig spiegelbeeld, een fata morgana
dat aan het uitspansel geteekend was door den geest
van dit ontzettend land die de dwaze kinderen der
menschen in hun verderf wilde lokken.
Bij het kruispunt van een kanaal zag zij een afslui
ting die het water door een duiker in een pas gegra
ven vaart overbracht. Zij liet Capitan stilstaat] en
keek naar den donkeren stroom die het kanaal bin-
nenvloeide. En zij hoorde hoe de bodem het vocht
opslurpte met den dorst van duizend jaren. Zij had
haar teleurstelling willen uitschreeuwen. De poging
was zoo armzalig en dwaas. Dit ontzagwekkende
land zou zich nooit gewonnen geven aan menschen,
die het met zulke poovere middelen trachtten te over
meesteren. Zij wendde haar blikken af van dien nie-
tigen waterstroom, die niet hooger reikte dan de
knieën van Capitan en niet wijder dan zijn stap cn
zij keek de ruimte in, over die eindclooze wildernis.
Bij liet begin van 'net zijkanaal stond een man die
de diepte van het water in welgetelde duimen aah-
teekende in zijn bock, daarop zijn paard besteeg en
wegreed langs 't kanaal. Ook Barbara vervolgde haar
tocht, zij verliet, de bevolkte streek, de wildernis te
gemoet. Hier althans was geen schijn. Deze eenzaam
heid, deze stilte was een onmiskenbare werkelijkheid.
Maar, evenals dien morgen, toen zij van Kingston uit
de woestijn begroeten ging, maakte een zonderlinge
vrees zich van haar meester. De geest van het land
liet haar geen rust en in arren moede wendde zij den
teugel en vlood naar huis, zooals iemand voor een
naderend onweer vlucht.
Er ging een rustelooze, troostelooze dag en een een
zame avond voorbij. Texas en Pat had zij in langer
dan een week niet gezien. En ook Abe had haar sinds
het vertrek van haar vader niet bezocht. Zij nam. zich
voor hem den volgenden dag op te zoeken en hen al
len de reden van hun wegblijven te vragen.
En dien volgenden morgen reed zij uit met Capitan
waarin 140.000 soldaten plaats kunnen vinden. Zal dat
alles echter werkelijk iets uitmaken, wanneer Japan
en Amerika eerst in ernst gaan strijden om den Stil
len Oceaan?
Schietoefeningen met torpedo's.
Te Pearl Harbour maakte ik nu kennis met F. A.
Lawrence, een van de bekendste duikers der Ameri-
kaa.nsche marine. En aangezien ik nog van vroeger
een der hooggeplaatste marine-officieren kende, kreeg
ik de kans om eenige schietoefeningen mee te maken.
Er zou geschoten worden met 5 M. lange torpedo's,
lange, grijze sigaren met een achterdeel van 1.5 M.,
waarin zich uitsluitend ingewikkelde instrumenten be
vinden. Het geheel doet meer denken aan een weten
schappelijk laboratorium dan aan oorlog. Zoo'n torpe
do kost overigens 15000 gulden.
De torpedo's hebben dan ook allemaal namen. Toen
ik op een prachtigen helderen morgen mee mocht uit
varen naar de drijvende schietschijven maakte ik het
afschieten van de torpedo „Wahine" mee. In de taal
der Hawai-eilanden beteekent dit „vrouw" en inder
daad was de torpedo grillig en onberekenbaar. In plaats
van tien voet onder de wateroppervlakte door te glijden
en bij de doelschijf op te duiken, begroef hij zich in
het slijk van den zeebodem,
Als vrijwilliger naar beneden
Er moest naar gedoken worden. Maar duiken is bij
de Amerikaansche marine nog altijd iets. waarvoor vrij
willigers worden opgeroepen. Zoo kreeg ik de kans om
met Lawrence naar beneden te gaan. Ik had al drie
maal gedoken en een duikerscursus te Newpoort mee
gemaakt uit pure nieuwsgierigheid...
Met den tender bereikten wij al spoedig de plaats,
waar de „Wahire" was verdwenen. Het water was
helder, de koraalriffen en de kleurige visschen lever
den een onvergelijkelijk mooi gezicht op. Lawrence
ging vooruit; ik volgde en had eigenlijk niets te doen.
Angst voor de haaien
Lawrence moest langer zoeken, dan hij had gedacht.
Toen hij eindelijk aan het achterdeel van den torpedo
de stalen draden kon bevestigen, waaraan het kost
bare stuk kon worden opgetrokken, proefde ik reeds
bloed in den mond. Ik was tc lang onder water geble
ven. Spoedig zou het bloed mij uit neus en ooren stroo
men; op zichzelf was dat niet gevaarlijk, maar in deze
wateren vol haaien... Ik werd zenuwachtig, gaf vier
i-ukken aan het touw (het sein om mij op te halen)
en was er niet op bedacht, dat ik al zoo spoedig zou
worden opgetrokken. Ik kwam horizontaal in het wa
ter te liggen.
Dit is hoogst gevaarlijk, wanneer men zonder dui-
kerspak, slechts met een helm op, duikt. Zoolang men
rechtop blijf,t komt het water slechts tot de kin, maar
onder deze omstandigheden reikt het gaandegweg ver
der, tot mond en neus. Wel werd ik snel opgetrokken,
maar voordat ik boven den waterspiegel was... Ik zou
Vol gratie staat het drietal jonge vrouwen
gereed voor een klimpartij in de touwen.
langs de lijn van clen spoorweg van haar vader, op
zoek naar haar ontrouwe vrienden. Zij zag daar hon
derdtallen Mexicaanschc en Indiaansche arbeiders en
zij dacht aan de mannen die het Zuider-Centraal-Iva-
naal gegraven hadden. Ook die mannen hadden voor
haar vader gewerkt, maar tegelijkertijd werkten zij
voor zichzelven. Het kanaal dat zij groeven, diende
tot de ontginning van hun eigen land cn de vestiging
van huis en hof. Die arme drommels van den spoor
weg, zoo ^verlegde zij bij zichzclve, hadden geen
aandeel in het werk dat zij deden. Hun zwoegen ging
uitsluitend om het dagloon. Hier had zij niet het ge
voel van een gemeenschappelijke taak. Hier en daar
herkende zij een Mexicaan van Rubio City. haar groet
werd beantwoord, want allen herinnerden zich haar
hulpvaardigheid jegens de armen. Maar de meeste
werklieden zagen haar norseh dan. In hun oog was
zij niets anders dan de dochter van den man in wiens
dienst zij zich afsloofden en die hen niet betaalde.
Zij reed de eene groep na de andere, het ecne kamp
na het andere voorbij, zij hoorde don mismoedigen
toon van al die stemmen, zij voelde den onrustigen.
dreigenden geest van het kleine leger, zooals men den
zwaargeladen dampkring soms kan aanvoelen dat er
een onweer op komst is. Maar den waren zin daarvan
verstond zij niet. Het was de eerste maal dat. zij zon
der geleide den aanleg van den spoorweg bezocht.
Op het laatst werd zij eeil Weinig beangst bij die
vijandige blikken en die geprevelde schimpwoorden
die, onafgebroken haar schreden volgden en zij
wenschte van harte dat zij daar niet gekomen was,
toen zij Abe Lee en Pat gewaar werd. De opzichter
was bezig den Ier voorschriften te geven en geen
van beiden zag Barbara naderen. Er stond een Mexi
caan aan den weg. Toen hij haar nader zag komen,
uitte hij een ruw woord over de dochter van zijn pa
troon.
Het. meisje hoorde dat woord en werd doodsbleek.
Ook Pat had het gehoord. Hij keerde zich plotseling
om en zae Barbara en tegelijk den schavuit die zich
zoo zeer vergeten had. Met oen kreet sprong de Ier-
naar voren en met een slag van zijn geweldige vuist
deed hij den Mexicaan neertuimelen in het stof.
Gillend van woede, stormden 's mans Iandgcnooten
op den blanken man los, met uitgetrokken messen.
Barbara zag ademloos toe, voorover gebogen in haar
zadel. Doodkalm rolde Abe Lee een sigaret. Pat stond
er onbewegelijk bij, met strak aangezicht en fonke
lende oogen.
Op een afstand van tien schreden bleef de bende
staan. Toen sprak de Ier met een stem die trilde
nog slechts enkele malen diep adem kunnen halen;
daarna zou ik in den nauwen helm mijn verdrinking
beginnen.
Een nachtmerrie van enkele seconden
Het was onmogelijk, om uit mijn horizontalen stand
te komen, te meer waar ik met steeds grootere snel
heid werd opgetrokken. Daarboven waren zij natuur
lijk ook zenuwachtig, want als mij, als buitenstaander
iets overkwam, zouden zij er meer van hooren.
Toén ik geen lucht meer kreeg, voelde ik een on
beschrijfelijke angst. Ik rukte den zwaren bronzes
helm af, waarbij ik mezelf een tand uitsloeg, maar ik
was nu tenminste vrij. Spoedig was ik boven. Toen
ben ik wel even bewusteloos geweest, maar met azijn
cn whisky was ik spoedig weer bijgebracht. Ik nam
mij voor, om niet meer in tropische zeeën te duiken.
De welwillendheid van de Amerikaansche marine was
mij bijna duur te staan gekomen.
DONDERDAG 10 AUGUSTUS.
HILVERSUM (1875 M.)
AVRO.: 8.00 Gramofoonmuziek; 10.00 Morgenwijding;
10.15 Gramofoonmuziek: 10.30 Ochtendconcert door het
ensemble Otto Hendriks; 12.00 Gramofoonmuziek; 12.30
Concert door Kovacs Lajos en zijn orkest; 2.30 Tin©
Adema draagt voor; 3.00 Gramofoonmuziek; 3.45 Rust
poos; 4.00 Mevr. Ant.. van Dijk spreekt voor zieken 'en
ouden van dagen; 4.30 Gramofoonmuziek; 5.00 Voor
groote kinderen; 5.30 Concert door het Wiener Bohème-
Orkest; 6.30 Spoiipraatje door H. Hollander; 7.00 Voort
zetting concert; 7.30 Causerie door Rob Geraerds:
„Spanje"; 8.00 Vaz Dias; 8.05 Concert door de Haar-
lemsche Orkestvereeniging o.l.v. Dr. Frieder Weiss-
mann. Marcel Wittrisch, tenor; 8.50 Uitzending Con
certgebouw. Trekking AVRO-Zesweeksche; 9.10 Haar-
lemsche Orkestvereeniging 9.40 Wederaansluiting met
het Concertgebouw; 10.00 Haarlemsche Orkestvereeni
ging; 10.30 Gramofoonmuziek; 11.00 Vaz Dias; 11.10
Aansluiting met het Palais de Dance te Scheveningen.
Dansmuziek door Ray Nobel en zijn orkest.
HUIZEN (296 M.V
K.R.O.: 8.00 Gramofoonmuziek; .N.C.R.V.: 10.00 Gra
mofoonmuziek; 10.15 Morgendienst; 10.45 Gramofoon
muziek; K.R.O.: 11.00 Godsdienstig halfuurtje; 12.00
Politieberichten; 12.15 Orkest o.l.v. Marinus van 't
Woud; NC.R.V.: 2.00 Gramofoonmuziek; 3.30 Rust
poos; 4.00 Bijbellezing; daarna concert; 5.00 Kwartet;
6.30 Causerie; 6.45 Knippen en stofversieren; 7.00 Poli
tieberichten; 7.15 Ned. Chr. Persbureau; 7.30 Week
overzicht door C. A. Crayé; 8.00 Dameskoor „Vivezza"
te Vlaardingen; 9.00 Causerie; 9.30 Gramofoonmuziek;
11.30 Sluiting.
LUXEMBURG (1191 M-)
7.00 Lichte gramofoonmuziek; 7.50 Symphoniscli con
cert; 9.10 Gramofoonmuziek; 9.55 Dansmuziek.
BRUSSEL (509 M.)
12.20. Gramofoonmuziek; 1.30 Concert; 5.20 Gramofoon
muziek; 6.35 Idem; 8.20 Idem; 9.20 Concert.
KALUNDBORG (115# M.)
12.20 Strijkorkst;3.10 Pianosoli; 3.20 Orkest: 8.20 Om
roeporkest; 10.35 Symphonieconcert; 11.20 Dansmuziek.
BERLIJN (419 M.)
4.50 Concert; 5.20 Idem; 6.10 Pianorecital; 9.20 Dans
muziek»
HAMBURG (372 M.V
12.30 Concert: 1.35 Gramofoonmuziek; 4.20 Concert;
10.5ï> Noragorkest.
KONTGSWUSTERHAUSEN (1635 M.)
12?20 Gramofoonmuziek; 2.20 Idem; 5.55 Moderne mu
ziek-; 11.20 Programma van Hamburg.
LANGENBERG (472 MA
12.20 Populair conoert; 1.20 Ooncert; 6.20 Concert; 10.50
Populair concert.
DAVENTRY (1554 M.V
12.20 Concert; 2.20 Toespraak door Lloyd George; 4.05
Concert; 6.50 Dansmuizek; 10.00 Concert; 11.05 Dans
muziek.
PARIJS EIFFEL (1724 M.>
8.50 Gramofoonmuziek,
PARIJS-RADIO (1725 MA
8.05 Gramofoonmuziek; 12.50 Idem; 7.30 Idem; 8.20
Opera-uitzending.
MILAAN (381 M.>
8.00 Gramofoonmuziek; 8.40 Opera-uitzending
ROME (441 M.)
8,35 Gramofoonmuziek; 8.50 Opera-uitzending.
WEENEN (517 ML?
5.45 Solisten concert; 7.20 Omroeporkest; 9.20 Concert;
10.50 Dansmuziek.
BEROMUNSTER (460 M
5.50 Gramofoonmuziek; 7.25 Idem; 9.30 Symphoniecon
cert.
en beefde van dreigende woede: „Manuel en Pedro,
je kunt dien hondsvot aan den kant van den weg
neerleggen en als hij bijkomt, kun je hem vragen of
hij nog genoeg aan zijn leven hecht om buiten het
bereik van mijn twee knuisten tc blijven. En al de
anderen vraag ik beleefd op te rukken".
De beiden die hij bij name genoemd had, deden wat
hun bevolen was en de anderen trokken zwijgend af.
Pat wendde zich tot Barbara. „Het spijt mij dat n
hiervan getuige is geweest. Maar daar was nu een
maal niets aan te doen."
„O, Pat, wat heb je gedaan Is hij
Zij kon 't woord niet uitspreken cn haar verschrikte
oogen volgden den bewusteloozen man dien zijn mak
kers sleepten, deels droegen naar een beschaduwde
plek.
„Wees kalm en maak u niet ongerust. Hij heeft lang
niet gehad wat hij verdiende. Hij heeft een buil in
zijn gezicht die hem voor een poosje misschien wat
voorzichtiger zal maken met zijn kwaadaardige tong.
Dat is alles."
Barbara zag in het gezicht van dien ouden wor
stelaar, wiens oogen tot haar opzagen met de zacht
heid van een kind. „Pat. ben je daar zeker van? Het
was ontzettend, zooals hij daar neerviel zeide
zij bevende.
„Kom, kom, daar ben ik natuurlijk heel zeker van.
Zie maar eens. Hij zit al weer overeind. Binnen een
minuut is hij weer heelemaal in orde."
Barbara zag den Mexicaan oprijzen en als iemand
ilie verdoofd is geweest, zijn hand naar zijn hoofd
brengen. Zij slaakte een zucht van verlichting cn met
een nauwelijks zichtbaren glimlach zeide zij tot den
opzichter: „Het spijt mij dat ik hier gekomen ben,
Abe. Je zult mij nu misschien houden voor iemand
die last en stoornis aanbrengt. Maar ik voelde mij
thuis zoo eenzaam."
„Maar, Barbara, je weet toch hoe blij wij altijd zijn
als wij jo zien. Je moet aan dit onbeduidend voorval
in het geheel niet meer denken. Pat doet zoo iets bui
ten zijn werk, op den koop toe. En die man daar heeft
nu voor een tijdje zijn portie gehad."
De Ier grinnikte en Barbara zeide, lachende: „Maar
met dat al zou ik toch niet graag in je dienst zijn,
Pat. Je bent mij wel een beetje hardhandig."
Waarop de Ier met een guitige uitdrukking in zijn
oogen antwoordde: „En als u hier de patroon was,
dan zou u met uw lief gezichtje meer harten breken,
dan ik hoofden met mijn beide handen."
En hiermede was de zaak afgedaan.
Wordt vervolgd.
