De Brabantsche Brief
van
Margarinefabriek in een koestal.
Autoonjeval te Eïühovsn.
Wolven-phag in Bulgarije.
Hongerend Chineesch echtpaar.
Weerzien na 16 jaar.
UI venhout, 9 Januari 1934.
Men i er,
„Zeg, Dré", zee-t-er 's
'nen oplettenden en nogal
nuuwsgierigen mensch teu
gen me: „zeg, Dré, ge mot
me 'toch 's vertellen, hoe 't
komt, dat er bij jullie op
Ulvenhout, da wil zeggen,
volgens jouw brieven, die 'k
goed bijhouw, allegaar, bra
ve, joviale, leutige lui wo
nen? Is da nouw zoo, of
eh
„Zuigde 'r maar 'nen pin
aan?" vulde-n-ik zeivers
aan.
Toen lachte-n-ie 'n tiks-
ke verlegen. „Nouw, nouw", zee-t-ie: „zoow bedoelde-
n-ik 't nie te zeggen, horrel Inteugendeelik
eh
„Gin plumkes asteblieft."
En waarom nie, as ge 't toch verd
„Stop! Gin plumkes! Waant aan elk plumke zit
deurgaans, net as aan 'n vischhaakske, 'nen weer
haak, 'nen „maar" En as ge èrebeesjes (aardbeien)
eét, dan motte da doen mee 'n schepke suiker en nie
mee 'n scheut azijn! Aandersliever gin èrebees
jes."
„Houwde nie van azijn, Dré?"
„Werendig wel! Over de slaat of in de zure zult
Zult mee azijn en èrebeesjes mee suiker En nie om-
gèkeérd!"
En omdat me deus vraag al *s meer gesteld is. ami-
co, zelfs wel deur tiepen, die ik te geleerd had
verondersteld, om zulke stomme dingen te vragen,
(maar ok de fout van overschatten is 'n menschelijke
fouthè'k besloten, om da gesprek, da'k hier
boven begonnen ben, 's netjes op te schrijven in deus
briefke. Dan weten ok de aanderen, die deus crispe-
dentie lezen, meteen waar Abraham-Dré z'nen
mosterd haalt
Om dan op da protje mee dieën nuuwsgierigen
kwiebus trug te komen: as ik 'm dan gezeed had
da'k zoowel van zuut as van zuur hield, maar dan
alles op z'nen tijd, dan aantwoordde-n-ie: ..dan zullen
me daar maar s op vol laten doen, aannomel".
"As me geklonken hadden, 'n verschpepke aangesto
ken, nóg 's gepruufd, dan vroeg ie weer overnuuw
„den boer z'nen kunst af', om zoow te zeggen.
Ja, amico, daar zijn van die menschcn!
Zonder kwaad te spreken, versta me goed, maar de
meeste mcnschen hebben allegaar nog iets van d'ren
kindertijd overgehouwen As ze 'n aarig stukske spoul-
goed hebben, dan zijn ze nie tevrejen. veur ze we en.
wat er van binnen in zit! As ze zoo-wijd zijn, is het
speulgoed wel meestentijds kapot, maar in dit geval
zie 'k wel kaans om 't heel te houwen en Is er dus
niks teugen, da'k er 'n schroefke uitdraai en 's naar
binnen lot kijken.
Buitendatte, 't is heelegaar gin geheim. Gin
zweemke van 'nen dubbelen bojem. horrc!
Ziezoow, nouw is 't eerste schroefke al los en de
mvuwsgieringheid op zn ergst.
En om nouw nóg 's trug te komen op dieën oplet
tenden nuuwsgierigen tiep, misschien perbecrde n
ie er wel 'n vak bij te leeren, mee 't oog op de kwaaie
gczecti: „kek 's. Jan
Uiperdemuis, ok „bij ons" in UTvenhcmt zijn t nie
'allegaar heilige boontjes of leutmakers en louter gou
wen hartjes!"
Toen schoof ie z'n borreltje op zij, spitste al z'n
ooren en gong tennostenbije in m'nen mond zitten
kijken.
„Daar hedde nouw Piet Jaansen", zee ik.
„Jaa vroeg ie: „mee één of mee twee essen?"
„Zooveul as ge zeivers wilt", zee ik: „waant as ik
m'n eigen nouw goed herinner, dan hiet ie eigenlijk
Kulleke Baks geleuf ik. Maar toch zóów iets!"
Waarop ie z'n borreltje weer bijschoof en „uit"
m'nen mond gong.
Sjirust Dré, docht ik, d'n dieën is belust op schan
daaltjes, die hee nie genogt aan de kranten alleen, 'k
zal 'm maar 'n sfeuvig porsie geven.
„Kullke Govers dan, ee", gong ik deur.
,,'k Docht dat ie Baks hiette, Dré?"
„Welneeë, hij hiette Tienus van Eygelshoven! Ge
mot goed lusteren, aanders vertel ik niks, horre!"
„Jaja, ga deur", zec-t-ie zenuwachtig.
„Welnouw dan, Kobus Diederiks was getrouwd mee
'n pront wefkc. 'n Wefke, 'n wefkeNeeë, daar
zouwde veur naar 't aander end van de weareld zijn
geloopen! Jonk, maalsch, gezond, knapke-napp!
Heel Ulvenhout was mesjokken, had 't te pakken van
da lekker, jong, malsch, knappe en mollige toeleloc-
riske!"
„Gij ok?"
vroeg zij, en knipte een onzichtbaar stofje van
haar rok. „De wereld is zoo slecht en mannen
zijn zoo bedriegelijk, Mr. Gilder. De jongsten
zijn natuurlijk de ergsten, maar zij missen erva
ring. Ik vind, dat een man den bloei van zijn le
ven niet bereikt beeft, voor hij vijf en veertig is.
Dan heeft hij zich gevestigd, en de wilde haren
zijn er uit, en hij wenscbt niet iederen avond uit
té gaan én zoo meer. En ik moet erkennen, dat
Arthur zeer wuft is. Ik zou het niet graag zeggen
tegen iemand anders dan u, maar hij heeft tal-
looze malen geprobeerd mij te kussen, en op één
keer stelde hij mij in Fossaway Manor iets héél
leelijks voor. Maar ik antwoordde hem: „Arthur
jé schijnt te vergeten dat je met een dame te doen
hebt", en hij kalmeerde en liet mij los, als u mij
begrijpt. Ik bedoel niet, dat hij al ver met mij ge
komen was...."
„Ik begrijp volkomen wat u zeggen wilt", zei
Gilder, en zette zich tot het doen van zijn gewel
digste openbaring. „Hoor mij nu eens aan, fyliss
Wenner. U is een verstandige vrouw, en ik kan
met u praten zooals met weinig menschen."
Dit oppervlakkige staaltje van gehuichelde
vleierij, dat zelfs tegenover menschen met werke
lijk verstand zoo zeklen zijn doel mist, verwekte
hij Miss Wenner de gespannen verwachting,
waarop hij gespeculeerd had
„Ais ik u eens vertelde," zei Fabrian Gilder
duister, „dat Gine al bezig is om u met uw ont
dekking voor te zijn?"
.„Wat is me dat nou?" Mary Wenner's woor
denboek met bloemrijke uitdrukkingen was zeer
beknopt.
„Indien hij eens pogingen deed om u voor te
zïjn om het goud zonder uw bijstand te vin
den?"
„Dat zou hij niet durven!" siste zij.
Mr Gilder 'knikte zeer langzaam, zeer vastbe
raden. „Hij heeft het al geprobeerd," zei hij.
„Da's 'n strikvraag en daar geef ik nooit aantwoord
op!'
„Nog 's voldoen?" vroeg ie. waant hij docht: d'n Dré
is op gaank, 'k zal 'm nog 's smeren!
Toen 't deuzen kaant op ging, ha 'k er allegaar spijt
van, amico, dat d'n Blaauwe er nie bij was. Die had
'm èrm gezopen en 'm verhalen verteld, dat ie er
's nachts de nachtmerrie van gekregen had.
„Afijn", gong ik deur: „om dan op da jonge, mal
sche, mollige, oow-zoow-kcnappe frummeske trug te
men
„Waar woont ze, Dré?"
Hij beet!
„Straks zal 'k 't adres veur oew opschrijven, maar
om dan (daar hield ik m'n eigen aan!) maar om dan
op da jonge, beeldschoone, vvèlgevurmde, zoowin.s,
ongelogen, schattekopke trug te komen, op 'nen
goeien dag was Jeus pèèrltje aan d'n Ulvenhouischen
krocn van 't schoone geslachtfoetsie!"
„Issetruggekomen
„Is 't nouw gedaan? Ge valt me telkens in m'n
„Nimmeniekwalijk!"
„rede". Waar was ik ok alweer gebleven?"
„Dat da schatje-van-'n-malsch knap-wcfke ineens
foetsie was!"
„Oja! Ze was dus kwijt!"
„En toen, Dré, en teen?"
„Toen, ja toen verleide d'ren man, Klaas Vaak hiet
ie, dat ie 's avonds van te veuren waa thuisgekomen,
en da z'n toeteloeriske nie thuis was. Eerst docht ie,
da ze 'n pakskc tabak veur hum was halen. Maar toen
ze na virtien dagen nog nie verom was, toen zetle-n-ie
die gedachte uit z'n hoofd.
Eindelijk zat er veur d'ren treurenden Flip van
Lggermondt, had.'k z'nen naam al genoemd?
niks aanders op, dan 't aan te geven bij de plicsie! En
onze Jaan d'n veldwachter noteerde da verdwenen
jonge, malsche dierke bij de verloren veurwerpen."
„Nouw mokte 'r heelegaar 'n potje van, Dré', zee-
t-ie teleurgesteld.
„Zopw? Wat had d'n Jaan dan motten d en? As
ie dalljk binnenkomt, waant hij ruukt t altij a«
er nen kameraad in de „Gouwen Koei" zit, vraag
't 'm dan zeivers!"
Dus geleufde-n-ie roe weer.
,En toen. I)ré: en toen?'
„Toen gong d'n Jaan op onderzoek Hij gong alle
tabakswinkeltjes af. Hij zocht, zocht, hij zocht tot
onder de toonbanken toe. 'n Feit is: hij rookte er
drie dagen goed van Maar deur da Janus
z'n eigen er mee bemoeide, kwam de zaak aan 't
licht! Aan 't licht, zekkoew!"
Daarop zwepg ik. dronk nog 's leeg. stopte m'n
pijp en liet 'm eerst 'n bietje op heete k-rien zitten.
Net. as mee de fulliton. As de moordenèèr 't glinste
rend stal opheft om de schoone Amalia laaghartig
ie slachten, dan krijgt t slachtoffer gin plek in de
krannt om d'ren lesten asem uit te blazen; dan komt
er éérst te staan: „wordt vervolgd" Zoow dee ik
precies eender mee mijn verhaale om de spanning
tot berstens-toe op te voeren.
„En toen vroeg ie heesch.
„Toen kwam uit, dat dieën schurk. Kulleke Beu
kers, d'ren eigen man, da jonge malsche knanpe
wefke mee huid en haar had opgcfreten! Uit liefde!
Zoow maar! Raauw uit 't vustje!"
„Vrek" zee-t-ie!
„Betaalde gij nouw die tien boreltjes maar", raaide-
n-ik 'm aan: „dan zijn me weer kiet!"
„Kict?"
„Kietl Ik 't verhaal; gij d'n cats!"
Amico, natuurlijk zijn er bU ons ok van die, van
die, nnuja. van die etterkoppen, die 't aankijken
nie wèèrd zijn! Tuunijk!
Maar as ze 't aankijken al nie wèèrd zijn, zijn
ze dnn 't beschrijven wèèrd?
Judassen zitten ieveraans. 't Zijn meestal van die
kleine, kale. magoree groote. gekuifde, dikke tiep
kes, mee bultjes, rechte r jggeskes. o-b^enen en x-
hecnen, die d r eigen van niemaand onderscheien,
maar die ge tóch dalijk in de gaten hebt!
F.n daarover schrijven?
Mee 'n houtje in d'n gewitwel ruuren?
Ollee, 't zouw zonde zijn van juilie kraanten-
pampier!
Daarom: veul groeten van Trui en as altij gin hor-
ke minder van oewen
top a voe
DRé.
Een trog en een groote schop de Installatie.
Reeds gerulmen tijd bestond bij de ambtenaren, be
last met het toezicht op de naleving van de Crisis-zu!-
velwet, het vermoeden, dat in de omgeving van Alphen
aan den Rijn op clandestiene wijze een margarinefabriek
werd geëxploiteerd.
Bij verschillende bakkers en andere winkeliers ln
Zuid-Holland werd n.1. margarine ontdekt, welke niet
voorzien was van het vereischte crisis-stempel.
Men vatte verdenking op tegen, een zekeren B. Streng,
die ln de Prins Hendrikstraat te Alphea a.d. Rijn met,
zijn beide zoons een handeltje dreel in pluimvee, oliën
en vettea
Eenlge malen achtereen werd bij S. zoowel door amb
tenaren van de Crisiswet als door rijks- en gemeentepo
litie een huiszoeking gedaan, doch tot dusver steeds
zonder resultaat
Woensdagmorgen echter ontdekten de ambtenaren
bij een winkelier wederom een hoeveelheid ongestem
pelde margarine, welke van S. afkomstig bleek te zijn
en onmiddellijk werd daarop ln samenwerking met do
gemeente-pojitie ten huize van S. nogmaals een onder
zoek ingesteld.
S. was zelf niet aanwezig, doch ln een oude koestal
achter zijn woning ontdekte men een volledige installa
tie voor het vervaardigen van margarine, alsmede ccn
groote hoeveelheid vet in vaten van 50 K.G.. kleursel en
kisten margarine, gedeeltelijk voor verzending gereed.
De installatie was al zeer primitief en voldeed zelfa
niet aan de minste eisch van hygiëne, want in een groo
te trog werden de vetten en het kleursel eenvoudig met
een groote schop vermengd.
Een en ander ls in beslag genomen en per vrachtauto
naar het Kantongerecht vervoerd, waar het ter grlffio
is gedeponeerd. Tegen S. is proces verbaal opgemaakt
Vermoedelijk heeft S. vroeger zijn margarinefabriekje
elders gehad en dit eerst kort geleden, toen hij zich
na het herhaaldelijk onderzoek door ambtenaren en poli
tie hier veilig waande, naar Alphen overgebracht.
RANGEERDER ONDER DEN TREIN.
DoodelUk ongeval te Heerlen.
Donderdagavond ls de 36-Jarige rangeerder C. Hart
kamp uit Heerlen, bij het rangeeren op het emplace
ment tengevolge van de gladheid uitgegleden en onder
een rangeerenden trein terecht gekomen. De linkerarm
en het linkerbeen werden hem afgereden. In zorgwek-
kenden toestand werd hij naar het St Jozefziekenhuia
te Heerlen vervoerd, waar hij aan de bekomen verwon
dingen ia overleden.
Twee nachten geleden bespiedde ik hem, want ik
had een vermoeden van zijn voornemens. Hij
ging om drie uur 's nachts naar de ruïnen van
Chelford Abbey, en had zich voorzien van een
breekijzer...."
Terwijl hij sprak, werden haar wangen gloeien-
der en haar oogen schoten vonken.
„De schurk!" schreeuwde zij. „Wat een lage,
gemeene hond!"
Het waren geen damesachtige woorden, maar
voor het oogenblik viel zij uit haar rol.
„Wat een vuile, gladde, en stiekeme gluiper!
Maar de adbij, met een breekijzer. Ik kan op den
Bijbel zweren, dat ik met geen woord zei waar de
schat verborgen was. Laat hem zijn gang gaan
met zijn breekijzer ha, ha!" Zij lachte schel,
maar gaf geen andere blijken van pret. „Ik zal
hem leeren, met zijn breekijzer! Laat hem maar
zoeken en graven en wroeten en zien wat hij kan
vinden!"
Hij probeerde haar te kalmeeren, maar voor
't oogenblik gaf zij uitsluitend toe aan haar zie
dende verontwaardiging over het valsche spel
van Arthur.
„Hij heeft mü verleid! Eh ik bedoel niet op
een onzedelijke manier, Mr. Gilder ik bedoel
u weet wel wat ik bedoel. Mr. Gilder? Ik ver
trouwde dien man. Jk schonk hem mijn geheele
hart." De snik klonk ongekunsteld, maar was
hoofdzakelijk het voortbrengsel van overstelpende
teleurstelling. „Ik gaf hem alles wat een vrouw
een man schenken kan - in aanwijzingen, bedoel
ik, Mr. Gilder ik wou niet graag dat u een
verkeerde meening over mij opvatte, want ik heb
mij altijd als een dame gedragen, en niemand
kan mij met een vinger nawijzen."
Na eenigen tijd werd zij kalmer. „Wie kan men
vertrouwen?" vroeg zij bitter. „Wie kan men
nog vertrouwen?"
„II kunt mij vertrouwen." De stem van Fabrian
Twee wagens op elkaar Ingereden
Donderdagmiddag te omstreeks twaalf uur heeft in
het Elzentpark te Eindhoven een aanrijding plnata ge
had turschen een auto, waarin gezeten waren de siga
renfabrikanten, de heeren Dassen Sr. en Jr. uit Meer-
veldhoven, de advocrat en procureur Mr. H. Pastoors
?n de accountant A. Rivera, de belde laatsten uit Eind
hoven cn een auto van de smederij Beden uit Eindho
ven. De botsing vond plaat3 op eer. kruispunt van den
weg. Eerstgenoemde wagen werd in den flank door de
andere auto aange,reden en werd nagenoeg geheel
vernield. Bovendien sloeg de auto tot tweemaal toe
over den kop. Van de Inzitterden werd de accountant
R. tamelijk ernstig gewond en met gekneusde ribben
ciï een lengkwetmur opgenomen. De advocaat liep een
schouderverwonding op. terwijl de overige passagiers
met lichte verwondingen er. den schrik vrij kwamen.
De geworden zijn naar hun woningen vervoerd. Dc
aanrijdende auto werd van voren ingedrukt, de Inzit
tende van dezen wagen bleef ongedeerd.
GASMETER UIT ELKAAR GESPRONGEN.
In de diamantslijperij van Gebr. Poas In de Nieuwe
Ullenburgerstraat te Amsterdam ls met een fllnken
knal de gasmeter uit elkaar gesprongen. De houten
kast. waarin de meter was geplaatst, vatte vlam. terwijl
de ruiten in de omgeving aoor den luchtdruk spron
gen. Een begin van brand werd door personeel van do
fabriek gebluscht. De oorzaak van de ontploffing ls
onbekend. Deze is bij de gasfabriek ln onderzoek.
Steeds driester optreden. Ze vertoonen
zich zelfs aan den rand der hoofdstad.
Reuter meldt uit Sofia: Tengevolge van den on
gewoon strengen winter in Bulgarije worden do wol
ven steeds s'outmoediger en aan den rand van Sofia
moesten militairen te hulp worden geroepen, om een
grooten troep van deze hongerige beesten met ge
weervuur te verjagen.
In het district Boergas hebben de wolven op klaar
lichten dag het vee overvallen en vele dieren ver
slonden.
Te Karnobat werden regeeringsambtenaren. die des
avonds huiswaarts reden, door een troep wolven over
vallen. Do paarden sloegen van schrik op hol, maar
de berijders wisten de wolven met de zweep te weren.
Gilder klonk zeer vriendelijk, bijna teeder.
Hij zag er niet zoo kwaad uit. overwoog zij;
zijn grijze haren verleenden hem distinctie.
„U zoudt geen wettig document van mij noodig
hebben."
„Ja, dat zou ik wel", antwoordde zij beslist.
„Ik vertrouw de mannen niet."
„U kunt ieder document krijgen dat u verlangt.
Ik wil zelfs zoo ver gaan van mij hopeloos te
compromi Heeren."
Zü kuchte. „Ik geloof niet, dat ik zoo ver zou
kunnen gaan", zei zij, hem verkeerd begrijpende.
„Ik wilde dit zeggen, dat ik het gevaar van
ontdekking op mij zou laden, zonder een achter
deurtje open te houden, zooals Arthur Gine."
Zij bette haar oogen met haar zoekdoek. „Ik
ken u feitelijk niet zoo heel goed, Mr. Gilder,
maar ik zal u niet zeggen, dat u niet in mijn
smaak valt. Ik zei altijd tegen Agatha mijn
Dinsdagsche vriendin, zoo noem ik haar die
Mr. Gilder is op en top een gentleman. Om de
waarheid tj zeggen, vind ik u Mr. Gilder, hoe
is uw voornaam?"
„Fabrian". antwoordde hij.
Zij herhaalde den naam langzaam en teeder,
en glimlachte poeslief.
„Dan mag ik zeker wel Fabe tegen u zeggen?
Wat een lieve, aardige naam! Zooals ik zei,
wensch ik mij niet om den hals van eenigen man
te werpen."
„Laen wij vannacht daarheen gaan."
Haar gezicht veranderde van uitdrukking,
„naar de adbij, vannacht?"
Hij knikte. „Mijn auto brengt er ons in ander
half uur, en wij kunnen wachten tot het donker
is; en tenzij er een massa graafwerk verricht
moet worden..."
„Er is geen graafwerk te verrichten", zei zij.
„Maar, vannacht?"
„Waarom niet?' bleef hij aandringen. „Mijn
RADELOOS KLAAGDE HTJ ZIJN NOOD
AAN EEN VRIEND!
„Vele jaren aan de borst te sukkelen en
's nachts hoestbuien die wel een half uur
duurden, dat was mijn leven. Slapen deed
Ik weinig en eten, ho maar! Radeloos
klaagde ik mijn nood aan een vriend.
Deze raadde mij Akker's Abdijsiroop aan.
Ik had er weinig vertrouwen in, mrar
toch kocht lk den volgenden morgen Ab
dijsiroop. Na gebruik van 3 lepels voelde ik
al verlichting en na 5 flesschen was ik
heelemaal van dien ellendigen hoest ge
nezen. zoodat lk mij nu weer prettig voel,
goed slaap, kortom een gelukkig mensch
ben". Zoo schrijft ons de heer L. K te
's H., wiens origineele brief voor iedereen
ter Inzage ligt.
Als ge aan de borst sukkelt, neem dan
ook Abdijsiroop, evenals de Heer L. K.
Abdijsiroop bevrijdt de ademhalings
organen van slijm en andere ziektever
wekkende stoffen. Abdijsiroop verruimt
de ademhaling, verdrijft benauwdheden,
heelt de aangedane en ontstoken plekken.
Onovertroffen bij Hoest. Bronchitis. In
fluenza. Asthma. Alom verkrijgbaar.
Thans per flesch ƒ1.-—, 1.50 en ƒ2 75.
Vraagt voor gebruik buitenshuis Abdlj-
üroop-Bonbons („gestolde" Abdijsiroop),
even geneeskrachtig! Doos: 35 en 60 cent
No. 1302
Wegens communistische propaganda tot
levenslang veroordeeld.
Reuter seint uit Nanking: Paul Noulens. die in
den hevfst van 1932 wegens het voeren van communis
tische propaganda in China tot levenslang werd ver
oordeeld, begint heden den drie-en twintigsten dag
van een hongerstaking, waartoe hij is overgegaan om
dat men weigert gevolg te geven aan zijn herhaalde
verzoeken Óm herziening van zijn vonnis. Zijn vrouw,
die eveneens voor levenslang gevangen zit, is heden
reeds veertien dagen in hongerstaking. Beiden verkee-
ren in zorgwekkendon. toes'and Noulens. die van
Zwitserschc nationaliteit zou zijn, heeft een testa
ment opgesteld, waarin hij zijn zoontje van zes jaar
toevertrouwt aan de hoede van mevrouw Soen Jat-
sen, de weduwe van den eersten president van de
Chineesche republiek. Twintig jonge Chineesche meis-
ies, die wegens verschillende politieke delicten gevan
gen worden gehouden, zijn eveneens in hongerstaking
•rognan. Het is heden de achtste dag, dat zij. in sym
pathie met de Noulens, weigeren eenig voedsel tot zich
te nemen.
Russisch meisje na 16 jaar bQ ouders terug,
V.D. verneemt uit Sydney (Australië)-
Aan bcord van de „Atsuta Maru" ls op het oogen-
jllk ccn jong Rursisch meisje, Galina Bogatiroff. op
weg naar Nleuw-Zecland om haar ouders te ontmoeten,
•'Me zij nooit heeft gekend.
Zestien jaar geleden- meeat zfj door haar ouders In
Rusland worden achtergelaten en dat zij thans door d®
-uders 'gevonden ls, dankt het gezin aan de bemidde
ling van het Roode Kruis.
Na de Russische revolutie vluchtte Bogatiroff met
vrouw en zulgëltng. doch aangezien het kind te rtfalt
vtes órri" dfe' Verinoeléniaech van der reis''té doofcdJi&tV.
Meten de ouders haar achter onder de hoede van vrién*
-lelijke, dcch onbekende menschen.
Toevallig kwamen de ouders in Nleuw-Zeeland t®-
-echt. Nooit verloren zij de hoop hun kind eers terug
te zullen zien en elke week legden zij wat geld opzij ln
het vertrouwen dat zij t z. t. de reis van het kind naar
Nleuw-Zeeland gouden kunn-en betaler.
In December 1928 hield kapitein M. S. Galloway,
secretaris van het Nieuw-Zeelandsch Roode Kruis, voor
oud-«oldaten te Wellington een rede over do Internatio
nale Roode Kruis-beweglng. Een der aanwezigen, een
buurman van de Russische familie, vertelde kapitein
Galloway van het kind. Galloway zond de bijzonder
heden op naar het Internationale Roode Kruis te Pa
rijs. Drie er.- oen half jaar later spoorde het Moskou-
-che agentschao van het Roode Kruis het meisje op t©
Strentensk ln Siberië.
Het rotrgeld was er en het meisje reisde utt Rusland
door CSiina naar Japan, waar zij zich inscheepte om
haar ouders na 16 jaar weer te zien.
NOODLOTTIG ONGELUK.
Wlttenberg. In Dahndorf (Flaemlng) speelde d®
jongste zoon van den oorlogsinvalide Heese in de woon
kamer met een geweer van zijn oudsten broer. Plotse
ling ging het geweer af. Het schot drong door den vloer
en trof de ln de kamer daaronder zittende oude groot
moeder, dl® op slag gedood werd.
landhuis ligt korter dan een mijl van de abdij.
Wanneer het goud daar ligt en binnen het be
reik is, kunnen wij er genoeg van meenemen om
voor de rest van ons leven rijk te zijn."
Zij dacht hierover na, en toen: „Je zult het
vreeselijk onaardig van mij vinden, Mr. Gilder
Fabe dat klinkt intiemer, nietwaar?
maar toch zou ik graag iets zwart op wit heb
ben."
Toen fabriceerde Mr. Fabrian Gilder op staan-
den voet een document, dat, zooals hij schertsend
opmerkte, voldoende was otn hem aan de galg
te brengen, en nadat zij het gelezen had, maakte
het zelfs op Mary Wenner, met. haar sterk verlan
gen naar waarborgen, een diepen indruk. Hij
schreef de overeenkomst met zijn eigen vulpen,
op papier, dat hij bij zich had, en hij had die pen
opzettelijk met het oog op eventuecle noodzake
lijkheid bij zich gestoken. Het was een nieuwe
penhouder, gevuld met inkt. dien hij in een ba
zaar in Wardour Street gekocht had, en die ge
garandeerd werd binnen zes uur na het schrij
ven te verdwijnen.
Miss Wenner las het geschrevene door, vouw
de het papier op en stak bet in haar taschje, om
er mee in haar slaapkamer te verdwijnen. Zij
kwam met het taschje terug, maar hij vermoed
de, dat de overeenkomst op een veilig plaatsje
geborgen was.
„En nu, Fabe. om hoe laat wou je vertrekken?
„Om half tien?" stelde hij voor. en zij knikte.
„En spaar je de moeite om een breekijzer mee
te nemen," merkte zij een weinig ondeugend op,
toen zij zich Arthur Gine's snood verraad herin
nerde. „Alle gereedschanpen, die wij noodig heb
ben, zitten in mijn taschje."
Wordt vervolgd
