De Brabantsche Brief
De Zwarte Monnik
Onheilsdagen.
van Dré.
Kruiswoordraadsel.
UI venhout, 20 Februari 1934.
Menier,
'Nen grooten Koning
can 'n klein laandje is
jverlejen en 't is dAaraan,
da'k dcuzc week m'n
briefke wijcn wil.
Ja 'non grooten koning
van 'n klein laand. zóów
klein zelfs, dut tusschen
1914—1018 z'n laand be
stond uit 'non plas water
en 'n paar loopgraven, wat
ie mee 'nen verrekijker
overzien kost!
Daar zijn veul boeren,
die over méér laand re-
cceren, dan Koning Alberl
over regeerde in de trieste oorlogsjaren. En toch
één van 's wearelds grotste Koningen! Zaterdag teu
gen dn avond verongelukt temidden en in de stilte
van God s srhoone Natuur, in de schemering van
*nen heimelijken Februari-dag, bij 't ondergaan van
dc zon
Groote mannen sterven meestal, lijk ze geleefd
hebben.
Napoleon sloot de oogen bij 'n krakend, ziedend
onweer, onder donder en bliksem, onder 't buide
rend geweld over 'n sidderende weaield stierf deu-
zen mensch, die 'n bevende weareld z'nen wil had op-
gelced, onder 't gedreun van z n marcheerende troe
pen en onder 't geweld van z'nen ijzeren geest.
Aan 't end van 'nen levensweg, die één spoor van
bloed was. plompte 't mes van d n mooidenèèr in 't
hart van 'nen Caesar.
Groote kunstenèèrs stierven in 'n leste, goddelijke
inspiratie.
Schoono heiligen-levens losten op in 'nen glaan-
zenden schemer van manelicht. En de ziel van da-d
heilig dichterke, Guido Gezelle, wiet weggedragen op
veugeltjeszang, waar ie in z'n leste oogenblikskes
naar te lusteren lag. op 'nen schoonen zonnedag.
Terwijl Albert I. den Koning-soldaat gestorven is
in de eenzaamheid, d.w.z. in de nabijheid van God
alleen, tot Wien ie zoow dikkels gegaan is, as hoofd
der Belgen, in de zware, moeilijke dagen, om wijs
heid en raad. In de meer dan duizend zware dagen
van oorlog en rampen, toen z'n ministers en „raad
gevers" in 't buitenlaand waren en d n eenzame Ko
ning verstoken van huis, vrouw en kinders regeerde
en vocht achter 't water van Yperen, da z'n heele
Koninkrijk betcekcndc.
Hard as de rotsen, waarop ie viel, was dit solda
tenleven.
Eenzaam as do natuur, waarin ie stierf, was dit
Koningsleven.
En, alleen, as ie vocht, zoow was ie in z'n sterven.
Wij waron, met de Mikkers op pad in 'n Bels
dtirpkc, toen me Zondaggcmiddag 't bericht heur-
den. We haddon de roos goed kunnen vinden. Onzen
keizer, d n Blaauwe, had geschoten zoowas 't van
'nen keizer verwacht wordt. Eénen keer vijf rozen
achter mekaar, da-d-onzc Belze kameraads er stil
van wieren.
„Mieldctonnèèr", bromdc-n-er ééne: „dieën marvel
jeuzén blaauwen tiep is terriebel! Da's gin schieten,
da's tooveren zulle! Daar is Gieljom Teil 'nen zoi-
gclink bij.''
En as d n Blaauwe z'nen heul verschoten had en
57 punten had vergéèrd (12 rozen is GO punten), dan
bekeek dieën Bels d n Tiest z'n pijlen, voelde n-er 's
aan, onderzocht d n boog, spande m wa nie erg
meeviel, waant d'n Blaauwe trekt teugeswoorig rond
20 kilo's dan gong io vlak veur d'n Tiest staan,
waarop d'n Blaauwe 'n straaltje tabakssap over da
Belskc z'nen kop wegpssschtc en dan dan trok
da Yiamingske stillekes af. schuddende mee z'nen
kop en gong ie van dn schrik 'n triepeJtje vatten.
Toen keek d'n Blaauwe mijn mee één oog aan.
heel, heel cfkens maar, gooide toen z'n prulmke naar
dn overkaant-in-z ncn-mond, en zee teugen z'n
eigen: ..jaja!"
„Prontjes geschoten, Blaauwe", zee ik.
„Oem", broindc-n-ic van laanks z'n pruim. En mee
z'n haanden in z n broekzakken boog ie naar d'n
grond, om z'nen rug n bietje „los te maken
Toen flusterde-n-ie: „Dré, ge mot er nooit, mee
niemaand nie, over zeeveren, maar witte wa'k zoow
gèren zouw maken?"
„Nouw?"
„Zestig punt!"
„Twaalf rozen??"
„Sjuust."
„Kan nie!"
„Weet ik."
„Waar protte dan over, Tiest?"
„Over twaalf rozen in éénen heul! 'k Weet da-d-.et
nie kan, Dré, maar eiken keer as me van huis gaan,
FEUILLETON
DOOR
EDGAR WALLAGE.
HOOFDSTUK LV.
Het scheen eindeloos lang te duren voor zijn licht
gedoofd werd. Sliep hij? Zou zij een poging doen om
langs hem heen te ontsnappen? Van waar zij zat
kon zij zijn hand zien, die over den rand van het
gat lag en zij herinnerde zich welk een lichte slaper
Harry volgens Dick was. Achtereenvolgens, maar
zonder een beweging to maken ,liet zij haar oogen
over ieder plekje dwalen. In een hoek van het ver-
trek waren vierkante blikken van allerlei aard opge
stapeld. Wellicht provisie, en zij vroeg zich af, waar
hij den afval zou laten. Zij ging naar de waschta-
fel, dronk uit de holte van haar handen van het
zuivere, frissche water, en wiesch haar gezicht. Het
ijskoude nat verfrischte haar.
Hoe lang zij daarna weer roerloos gezeten had,
wist zij niet. Zij verkeerde in een staat van lethar
gie, voelde zich door machteloosheid verlamd. Er
moesten uren verloopen zijn. eer zij hem weer hoorde,
toen hii, een handdoek over zijn arm en het geweer
in zijn hand, de treden afdaalde en den steen vast
maakte.
Wat is er?" vroeg zij.
„Spreek niet hij is het!" fluisterde hij, kwam
naast haar zitten en legde een hand op haar schou
der.
Boven hun hoofden hoorden zij voetstappen. Dick!
Zij moest zich op de lip bijten om den kreet te
smoren, die bij haar opwelde. Harry beloerde haar
één gil. en zij was een lijk. Dick zou den steen nooit
bijtijds hebben kunnen oplichten, al wist hij waar die
gil vandaan kwam. De voetstappen verwijderden zich
weldra en de greep om haar schouder werd losser.
dan peins ik er op. En as 'k da nie dee. nouw, dan
was er veur mijn de lol af!"
„Dan mag 'k lijen, Tiest, da ge nooit zestig punt
schiet'.
„Pssscht", dee d'n Blaauwe weer.
„W'rom?
„Omdat er dan 6k de lol af is, veur oew!"
„Daar zullen me 'r dan maar 's eentje op gaan
koopen", stelde-n-ie veur en nmlco, znow gnauw as
me geklonken hadden in d n staminee, kwam 't be
richt binnen van t ongeluk da Koning en Volk van
België getroffen had.
Ineens hield t geroezemoes op. 't Geklek van de
buljert stopte, leder zette z'n gloske neer. Me keken
mekaar 's aan; 't stamineckc was plotselings sjuust
'n panopticum.
"Nen ouwen Belg, 'nen gepensionneerden oorlogsve
teraan, gong zitten, 'n bietje bleek en veegde wa
zweetdruppen van z'n veurhoofd. Hij was ok d'n eer
ste, die weer sprak.
„Baaigot," zee-t-ie hcesch, en lam viel z'nen vust op
't tafeltje: „baaigot, onzc-n-All>èèr Zenuwachtig
pluktc-n-ie aan z'nen grijzen kater-snor.
En as ie voelde, da me naar 'm keken, dan zee t-ie:
„mannen, 'k heb meo 'm aan d'n Yser gestaan".
Toen sprong 'n traan, as 'nen knikker, in z'n oogen,
z'n kin gong op-en-neer en dwaas zat ie naar d'n
grond te staren en „neeë" te knikken mee z'nen grij
zen kop. „Onzen al béér", bromde-n-ic: „Onzonalbèèr"
en ge kost verstaan dat „Onzen AII»ort" d'n Albert
was van die mannen can d'n Yzer. die daar vier ja
ren hadden gevochten in d'n modder van dc loopgra
ven, achter 't ondergcloopen watcrlaand, cn waar
van „Onzenall»éèr" en hij er twee van waren.
En op dieën oogenblik, amico, toen de tijding in
da stamineeke kwam, toen was t da 'k efkens erg
duidt lij Ie en daghelder besefte, de bcteckcnis van 't
koningschap.
Ja, werendig!
Waant as ge zo'n dartig, virtig jaren nie aandors
meer over 't Koningschap hcurde. dan da-d-ct zouw
zijn 'n „Ornament, 'n versiersel aan d'n Staat," of 'n
„Symbool veur 't volk." 'n duur maar 'n aarig speu-
legoed, dan dan zomvde 't haast geleuven!
Maar op deuzen oogenblik, as mee d'n srhielijkcn
dood van deuzen Koning ok z'n Koningschap dus en-
digde, dan voelden wij. daar in da stamineeke. do
bijzonderheid van 't Koningschap „bij dc gratie
Gods", lijk 't genoemd wordt in de deftige pampie-
ren.
De barricaden zijn geslecht,
Er kwam een eind aan het gevecht
Te VVeenen,
Straks vvischt men alle sporen uit,
En veel. wat jammer in zich sluit
Bevlekt de steenen!
De laatste schoten dreunen na,
Een treffen zonder wederga
Ileeft plaatsgevonden,
De dooden worden weggebracht,
Of rusten in den donk'ren nacht
Naast de gewonden.
De rookende ruines staan,
Als offers van een wilden waan,
Met zwarte wanden.
Terwijl op een verlaten plein,
Met onheilspellend rossen schijn,
Nog huizen branden.
Zoo kwam het einde van den strijd,
Een jammerklacht in dezen tijd,
Dit wrokkend heden.
Een schrille, felle dissonant,
YTan een verkommerd, worst'lend land,
Dat heeft geleden.
De tijd. die alle wonden heelt,
Zal ook dit schrikk'lijk wanhoops-beeld
Weer doen vervagen.
Maar gij, die soms de waap'nen wet
Tot stil en lijdelijk verzet.
Denk bij het spannen van Uw net
Aan deze dagen!
Februari 1933.
(Nadruk verboden.)
KROES.
Hij nam geweer en handdoek op, besteeg dc trap en
deed iets aan den steen; toon werd alles weer stil.
Er moest ergens een uitgang zijn, indien de legen
de van den beruchtcn Zwartx Monnik waar was. Zij
trok haar schoenen uit, cn liep onhoorbaar over den
vloer, steen voor steen onderzoekende. De muren
zouden wel ondoordringbaar zijn. de gewelfde zolde
ring was met een St. Andrieskruis beschilderd.
Harrv had een doosje lucifers op de tafel laten
staan. Zij stak een kaars aan en ging er mee naar
een klein vertrek, waar water langs den muur sij
pelde. Zij zag geen zoldering, en vermoedde, dat dc
hoogte gelijk was aan die van den toren, en dat
zich daar ergens het begin bevond van de wentel
trap. waarlangs zij in het eorsie bol afgedaald was.
Zij hield het licht hoven haar hoofd, spande haar
oogen in om te zien cn zag weldra lange ijzeren D-
vormige uitseekscls met onderlinge tusschenruimtc
van een voet; zij strekten zich tot geheel hoven uit,
en. tot haar blijdschap, zag zij een ster flonkeren.
Toch verkeerde zij nog in het onzekere. De Zwarte
Monnik was een liefhebher van galante avonturen
geweest, en het was nauwelijks denkbaar, dat zijn
bezoeksters langs zulk een gevaarlijken weg hij hem
gekomen zouden zijn. Zij reikte omhoog, maar baar
hand bleef drie voet van de ondersto trede verwijderd
en er was niets bij de hand, waarop zij kon gaan
staan. Zij liep onhoorbaar naar haar bed en trok er
een van de lakens af, nam het overgebleven geweer,
ei4 werkte met groote spanning het eene einde van
het beddclaken over de onderste trede. Nu knoopte
zij de lakens aan elkaar en beproefde of zo haar ge
wicht konden dragen. Het ging. en zich hand over
hand optrekkende, kon zij de onderste trede grijpen.
Haar armen werden haast uit het lid gerekt, zij was
bijna ademloos, maar hield dapper vol, tot zij zich
tot de derde trede omhoog gewerkt, had en haar voet
op dc onderste trede kon zetten. Zij rustte even om
op adem tc komen cn klauterde hoogcr. Steeds hoo
ger en hooger; toen zonk het hart haar in de schoe
nen. Boven haar hoofd zag zij een ij/.ercn rooster,
dat onbeweeglijk in den muur bevestigd was. Zij kon
er zelfs haar arm niet doorsteken, want daarvoor la
gen de staven te dicht naast elkaar en met een gevoel
van hittere teleurstelling daalde zij af en liet zich op
den grond glijden.
Langs die zijde was ontsnappen onmogelijk. Zij
'n Koningschap begrepen we ineens, mee dc hel
derheid van 'n bliksemstraal, as 'n stuk mach deur
God in de haanden gelegd van eene» uitverkoren
mensch, over 'n stukskc, 'n deeltje van Gods schep
ping.
Ik zeg: op d'n oogenblik da dit Koningschap ver
viel, op da-zclfste oogenblik begrepen we de bo-
teckenis daarvan.
Ollee, zoow is 't altij in groote oogenblikken. Op
tragische momenten, as 'nen mensch denkt da-d-
Onzelieveneer 'm gaar verlaten hee, is Hij sjuust 't
dichtste bij!
Hoe dikkels heurt ge 'nen mensch nie zeggen
„neeë, hoe ik ddar deurhenen gekomen ben. da's me
onbegrijpelijk!"
Cg ,'u weduwvrouwke, da mee 'nen zwerm bloei-
kes van kinders onverzurgd achterbleef: Jk docht
da-d-Onzclicvencor me losgelaten had. maar achter
af, as Hij me nie had bijgestaan, dan was m'n
heele huishouwentje ten gronde gegaan!"
Zukke dingen zijn dikeis te vernemen. Waarmee
ik maar zeggen wil: 't is op de groote momenten dat
d'n hemel efkens veur oew opengeschoven wordU
oow cs Zondaggemiddag. daar in da stamineeke.
En as ik d'n aanderen dag in 'n kraant las 't
„rouwbeklag" van 'nen Belzen minister van de soort,
die ons geleerd hebben 't Koningschap te beschouwen
as 'n „versierselas 'n „tierlantijn!je", waarbij deu
zen kcarel zee: „het stomme lot, dat in don blinde
slaat, berooft het land van een goed dienaar; een
goed lonsdienncr te zijn, -v.as steeds zijn leidende
gedachte," dan docht ik: kek, da komt goed bij mc-
kaart!
„Hot stomme lot"
K o n i n g b ij d e g r a t i e G o d s tot 't „stom
me lot" beval: „en nouw is *t uit."
Amico, 't is de verdomde hoovèèrdighcid van d'n
mensch, die 'm zulke „stomme" dingen doet spreken.
Dc hoovèèrdigheid, waaraan de heele weareld ten
gfonde dreigt te gaan op d'n oogenblik.
Dezelfde hoovèèrdighcid. waaraan 't socialisme
van deuzen minister ten gronde gaat
„'n Goed dienaar, 'n goed lands< irnnar", was deu
zen Koning, zro dieën zelfden kearel!
W« wisten 't.
Dcuzc Koning was nederig genogt, om 'nen gocien
dienaar te kunnen zijn.
'n Eigenschap die veul koningen hadden cn weinig
socialisten..
echte
A$pirin
Sommigen zeggen;
dit is even goed als Aspirin.
Zij profiteeren van den naam Aspirin -
op uw kosten. Ga daar niet op in
Eisch de echte Aspirin met
Bayer-kruis en met den oranje,
band om de verpakking!
UiUluitand »*rknjfb**r in d« oranj*.
b*nd-buls|i* *»n 20 Ubl. 70 ct». «n
oranj«nfc)«< y»n 2 Ubl. 10 cl».
Waant de werkelijke nederigheid schuilt nie lu 'n
ruiten pet, flodderdas of slordig jaske.
De werkelijke nederigheid schuilt in: 'n goed die
naar te willen zijn!
In gehoorzaamheid alleen!
„Kr is één man, in dit land, die gezworen heeft,
met do hand op de grondwet", was t koninklijke
woord van Alliert 1, waarmee ie z'n eigen gehoor
zaamheid oplce!
„Onze-n-Alltfèr," was 't rouwbeklag van dieën
„Yzer -vreter In 't stamineeke, waarmee ie de nede
righeid van deuzen Koning roldaat collega onbewust
huldigde in z'n groote verdriet.
Nederigheid, gehoorzaamheid, is de groote les die
dcuzc groote Koning van 'n klein laand as 'n erfenis
achterlaat, aan z'n kinders. z'n ministers: aan z'n
volk, aan de heele weareld! Van deuzen Koning, die
regeerde b ij de gratie Gods!
I)a wouw ik er 's van gezeed heblien g'ad.
En nouw schei ik er af. amico. mee de hartelijke
groeten van Trui en as altij gin horko minder van
oewen toet a voe
DRé.
Horizontaal:
li. Godin der tweedracht
46. Bijwoord
1. Hoogste Ind. Ambtenaar (afg.)
48. Vroeg gestorven artistenpaar
3. Van ter zijde gezien
30. Vorm
6. Razend
32. Zomerconsumptio
8. Familielid
53. Uurwerk
9. Noodsein
33. Vaas
12. Iiechtmiddel
36. Plan
13. Voorvoegsel
59. Fransche kopermunt
14. Weinig
61. Maag van een herkauwend dier
16. Vertraging
03. Ijzerhoudende aardsoort
17. Opening
65» Afkorting van een provincie
18. In naam
66. Naaste familielid
20. Dwaas
(►8. Periodiek Ind. jaargetijde
22. Look
72. En ondergeteekende
23. Boom
73. Binnen
24, Ten onrechte meencn
74. Verbindingsstuk
27. Rivier
76. Onbep. voorn.woord
28. Munt
tVoegwoord
29. Voorzetsel
78. Hollandsch water
30. Hersenschim
79. Gedeelte van de borstkas
32. Kilometer
8L Ongeveer
34. Vragend voorn, woord
82. Waschgelegenheid
35. Teekenaarsgoreedschap
Nb Bedekking
30. Hoofddeksel
84. Stoot
38. Plaats in Gelderland
86. Bennen
40. Boom der tropen
87. Vlug
42. Knip
88. Steen
90. Vlakte
91. Zangstem
2. Openhaar register
93. Posterijen
V erticaal:
1. Uitholling
2. Plakmiddel
3. Mant
4 Veer
5. Aanhef
6. Afsluiting
7. Engeische uitroep
10. Voorzetsel
tl. Visscbersgereedschap
<2. Schrijf voorwerp
.3. Rijnschip
.5. Houten bakje
16. Hobbelig
l. Technische werkplaats
18. Keukenvoorwerp
»9. Voorzetsel
:1. Pluk haar
.3. Nachtkwartier
.'4. Damp
95. En order
26. Wolvlok
J8. Kamerplant
30. Noot
31. Slag
33. Vlies
34. Pers. voorn.woord
37. Hoeveelheid
39. Gedeelte van een huis
11. Afk. jongensnaam
12. Amerika
43. Bondgenoot
43. Duitsch werkwoord (stam)
47. Gevraagde dwangprijs
19. Voorzetsel
5L Hoeveelheid
34. Gevaarte
57. Hollandsch riviertje
38. Ledig
00. Eerste noot
(12. Bewijsstuk
64. Alsook
67. Koren
09. Legt de kip
70. Bridgctcrm
71. Halt
73. Keurmerk
75, Verlegen
77. Voorzetsel
78, Boom
80. Gvmnastiektoestel
82. Prooi
83. Schrede
85. Noot
86. Laatste
87. Mast
89. Pers. voorn.woord
90. Bete
91. Breedte.
knoopte de lakens los en legde ze. vol roestvlekken
en gescheurd, weer op het bed. Zij bleef het geweer
vasthouden. Zij kon met wapens omgaan en was geen
slecht schutter. Het magazijn was geheel gevuld.
Dit was althans iets; haar zelfvertrouwen vermeer
derde, hoewel zij bad dat zij dit geweer nooit zou be
hoeven te gebruiken tegen den krankzinnige, die in
de bovenkamer sliep. Maar in geval van nood zou 't
wapen haar goed tc pas komen.
Zij ging naar het waschhok en koek omhoog. De
dog begon aan te breken en zij nam een plotseling
besluit. Zij beklom zachtjes do trap; zij hoorde Harry
een beweging maken en met schelle stem roepen:
„Waar ga jc been? Blijf waar je bent, lastige meid!"
Zij stak de kolf van het geweer omboog, en duwde
den platten steen weg, die belette dat de opening
zich sloot De steen plofte neer, dadelijk bracht zij
den zwaren sluitbalk aan en hoorde Harry stampend
en schreeuwend heen en weer loopen. Zij ontstelde
van de gruwelijke bedreigingen, die hij uitstiet, liet
in haar verbijstering los en viel naar beneden
HOOFDSTUK LVL
Er was een hooggeplaatst ambtenaar van Scot-
land Yard aangekomen, en deze hield met Dick
een bespreking in de bibliotheek.
„Ik neem alle verantwoordelijkheid op mij. Ik heb
altijd geweten dat mijn broer een zonderling was.
en ongeveer een jaar geleden kreeg ik de overtui
ging, dat de krankzinnigheid, waaraan zijn arme
moeder leed, ook zijn erfdeel geworden was. Ik
smeekte hom een specialist te raadplegen, maar hij
verafschuwde dokters. Ik bracht de knapste psychi
aters uit Londen in verschillende vermommingen
hier, nu eens als rentmeester, dan weer als vermoe
delijk kooper van een stuk grond, maar in hun bij
zijn deed hij zich zoo normaal voor, dat zij met den
hesten wil geen certificaat van krankzinnigheid
konden afgeven.
„Mijn eigen toestand was zeer precair. Zooals u
weet, ben ik de naaste erfgenaam van den titel cn
alles. Iedere maatregel dien ik nam. zou den sch'jn
hebben alsof Ik Harry van z.ijn plaats wilde dringen,
en wanneer hij, zooals de dokters voorspelden, over
weinige jaren overleden zou zijn, zou ik de schuld
van zijn dood gekregen hebben, en ik wenschte den
goeden naam van dc familie tc redden. Ik legde het
cr voornamelijk op aan, dat hij nooit zou trouwen.'*
„Zou het eenvoudigste niet geweest zijn om het
meisje in uw vertrouwen te nemen?"
Dick zweeg een oogenblik. „In dit geval niet. Fr
hestonden redenen..."
F.n de ander, die vaag begon to begrijpen, ging tot
een ander onderwerp over.
„U was dus de Zwarte Monnik?"
„Meestentijds", bekende Dick. „Mijn broer was
doodsbang voor den Monnik en ging nooit uit wan
neer het gerucht liep, dat do Zwarte Monnik zich
vertoond had. Ik zocht hem zooveel mogelijk bin
nenshuis te houden, waar hij, onder mijn oog, geen
gelegenheid had om van nabij hekend te worden
met de wilde geruchten, die in den omtrek rondge
strooid werden. Do man, dien de dorpelingen vrees,
den en den Zwarten Monnik noemden, is in werke
lijkheid Harry. Ik was een zeer onschadelijke Zwar
te Monnik" hij glimlachte flauwtjes „cn had
geen ander doel dan Harry binnensbuis te houden.
Ik moet er bij voegen, dat ik niet altijd slaagde."
„Ik vrees, dat de waarheid nu aan het licht zal
moeten komen", zei do man van Scotland Yard, het
hoofd schuddende.
„Ik wou dat ze verleden week uitgekomen was",
antwoordde Dick bitter.
„Denkt u, dat uw broer de hand heeft ln de ver
dwijning van Miss Gine?"
„Zeer zeker. Hij moet haar naar het venster ge
lokt, en overgehaald hebben, om naar den tuin of
to dalen. Hij was zeer welbespraakt, niemand zou
hem ooit voor krankzinnig gehouden hebben; alleen
ik, die gezien heeft" hij haalde diep adem „wat
ik zag. Ik zal u dit vertellen, kolonel," ging hij met
plotsolingen nadnik voort, „niet voor den titel Vftti
do Chelfords, niet voor alle familiegoederen, zelfs
niet voor den schat van Chelford, zou Ik mijn leven
van de laatste vijf jaren nog eens over willen doen!
Er zijn tijden", cn zijn stem trilde van hartstocht
„waarop ik de abdij zou willen laten instorten m
de steenen tot nulver laten vermalen, dit hu's met
den grond gelijk zou willen maken, en de tuinen
tot publiek park bestemmen". Hij lachte om zijn
