De B
rabantsche
Brief
GARANTIE"
rani»
BIUE
Een Huwelijk
Raad Schoorl,
van D
„Ik geef U
f
Zaterdag 14 April 1934.
SCHAGER COURANT
Vijfde blad. No. 9465
zegt het
BLUE BAND-meisje
Menler,
Deze week mot ik torh
weer 's 'n vertesseltje doen!
Maar op veurhaandl
't is wezenlijk, 't is weren-
iig gebeurd!
'k Noem alleen gin na
men; nie van de plek. noch
van de menschen, die d'i
rolleke in 't drama zoow
prentjes gespuid hebben.
Waant en da's eigen
lijk 't piekaante van 't ge
val. de acteurs leven
nog.
Daarom: gin namen.
Maar veur 't gemak zal
Ik d n eencn vernoemen as „Boer Kaasbol" en d n
aanderen as „Boer Nonkel". De plek mag 'k ok nie
noemen! Dus, we zeggen veur «('narigheid (en 't ge
mak) dan maar „Pinnekensdraadland".
Deur de laanderijen van Boer Kaasbol en Boer Non
kel. gelegen dus in Pinnekensdraadland. stroomt 'n
rivier, die me ok 'nen fantasienaam zullen geven, la
ten me zeggen; laten me zeggen, ja wa denkte gij
van „de Mercuur" amico? Ginnen lillijken naam,
watte! 't Is bekaanst jammer dan er zo n rivier nog
nie is!
Dus, nog eens, om gin wargaren te krijgen:
Er was 's 'n' Laand en da hiette: Pinnekensdraad-
laand. Deur da Laand stroomde 'n schoone rivier, ge
naamd: de Mercuur. En in da Laand woonden twee
boeren: Kaasbol en Nonkel, die aan weerszijden van
de Mercuur d'r vette akkers en d'r gedoeike hadden
liggen.
Kaasbol en Nonkel stonden bekend as echte slim-
tnerikken.
Of ze ok zoow bezonderst slim wéren. da's 'n twee
de kwestie. Slim lijken en slim zijn, da's nog 'n slim
verschil.
Maar veul kan me da nie botteren, waant ik geef
gin cent op échte of op nagemokte slimheid, waant
ik ben van allebei de soorten n bietje vies.
Slimheid is maar al te dikkeis 'nen valschen sleu
tel, om er mee in te breken bij 'nen fatsoendelijken
evennaaste!
Maar 'k mot nie afdwalen.
'k Mot dieën slhninen Kaasbol en dieën slimmen
Nonkel in de gaten houwen, aanders zijn ze me nog
ontglipt veur m'n pompier vol is en dan miste gij
mijn vertesseltje!
Kaasbol en Nonkel hoerden nie slecht» Huilie ak
kers waren van vetten, sappigen rivlerklei, waar ze
niemaand dankoewel veur hoefden te zeggen, waant
daar had de Mercuur veur gezurgd. En mee de Mer
cuur is 't zoow gelegen: die kabbelt en die wiebelt
plazierig voort, jaar in, jaar uit, lot de zon in z'n
spieceMak mee groote pracht verzinken; de maan
en de sterren op 'm glaanr.cn lijk zuiveren monturen
op zwarten fluweel; de Mercuur slibt z'n vetten klei
over de akkers van Kaasbol en Nonkel, draagt de vol
geladen, witbczeilde schepen klepperend in d n wind,
v.n 't eene end naar 't aandere deur 't groene Pinne
kensdraadland, kortom: de Mercuur verspreidt de
goeie gaven mee de royaliteit van 'nen Sindereklaas
(maar dan 364 keeren per jaar!) en kabbelt altijd
maar verder en verder, die „doet wel en ziet nie om"
om 'n bekend sprikwoord op de Mercuur toe te pas
sen.
Dikkeis had Kaasbol op de brug zitten droomen
In de zuiveren Mercuur. Mennigt pepke had ie er
leeggesmoord en uitgeklopt in de golfkes van die
klokkende Mercuur. Z'n beesten hadden al jaren en
jaren geprofiteerd van de welige oeverkaanten van
«leuzen blaanken stroom, waar 't zware, sappige syas,
dikken klaver en rinsigen zuring zoow maar veur
't maaien stond veur de lange, luie tongen van Kaas-
bol's kerngezonde melkvee, 's Zomers stonden ze tot
d'n zwaren hangbuik in de koelte van 't kristallige
water, slobberend en bulkend in d' overdaad van
deugd.
En as Ik zeg d<Ct Kaasbol en z'n vee en z'n akkers
zoow profiteerden van «leuze Mercuur, dan wil da
nie zeggen, da Nonkel minder profiteerde! Intcugen-
decl! Ok Nonkel slurpte z'n profijten in onbewuste
ondaankhaarheid. Ok Nonkel zuchtte van welbehagen
in de oplaaiende koelte van deuzen blaanken stroom,
waar ie uren mee z'n klompen boven te schommelen
BA slapende" mee open oogen lijk z'n koeien.
Wie er mee begonnen is, weet ik nie! Mar op 'nen
zekeren dag kreeg een van deuze twee gebeuren n
idee» Wa ge zouw kunnen noemen: 'n „slim" ge
dacht.
FEUILLETON.
DOOR
ETHEL M. DELL.
Vertaald door Dicky Wafelbakker.
20.
„Ik veronderstel dat dit wèl het geval is," zei
Marcia bedaard. „We mogen niet te veel eischen,
kindje." Goldie schoof haar stoel met een ruk ach
teruit. Haar gezichtje was doodsbleek en haar blau
we oogen leken grooter dan ooit. Ze liep op haar
moeder toe, en sloeg met een kinderlijk gebaar haar
armen om haar hals heen. „Oh, liefste, liefste moe
der," klonk liet smeckend, „laten we nog één week
hier blijven. U weet zelf wel dat vader, het ook goed
zou vinden. En wc hebben nog zooveel plannetjes
gemaakt."
„Het zal niet gaan. kindje," luidde het antwoord.
„Het is me heel duidelijk geworden dat we hier lang
genoeg zijn geweest misschien zelfs veel te lang.
Jo herinnert je toch wel, «lat de oorspronkelijke af
spraak was: „een korte vacantie, zoodat Dennis en
jij weer sterk konden worden."
,En het is in werkelijkheid veel te kort geweest,"
zei Goldie, terwijl ze haar wang tegen die van haar
moeder legde. „Dennis en ik willen nog niet terug,
is het wel. Dennis?"
„Het hangt er van af wat moeder wil," zeide de
jongen volkomen onverwacht. Goldie wierp haar
hoofdje uitdagend in den hals, en koek Marcia weer
aan. „Oh, is dat het?" bracht ze schor uit. „U
U wilt zélf terug."
Cr was een klank van beschuldiging in haar
stem, doch Marcia wendde haar oogen niet af. „Vind
je het dan zoo vreemd dat ik graag naar vader te
rug wilde gaan?" vroeg ze langzaam.
De eigenaardige, verbaasde stilte die op haar
vraag volgde was al voldoende antwoord. Een gevoel
van verontwaardiging maakte zich van haar mees
ter. „Welnu?" vroeg ze streng.
Waant en da's nie om kwaad te spreken van
Kaasbol of Nonkel, waant: denken dejen ze nie
zoow erg overdadig, maar és ze dochten,
nouw, «ian was 't heelegaar en alleen aan d'r eigen
en daar kon nooit iemand beter van worren! Daarom
stonden ze dan ok as ..slim" te bock, verst&de gij.
amico?
Afijn, 'n gedacht!
En om kort te gaan, da gedacht kwam hierop ter
neer: z'n laanderijen uitbrcien, deur de Mercuur te
versmallen!
'n Heel werk, zekers, maar egoisten zien nie op
'n klein bietje arbeid, waant daar hebben ze
menschen genogt veur in d'ren dienst
Daar wier gespaaid, gedempt, gekruid, neeë, ge
zouw bekaanst trotsch geworren zijn, om zo'n onder
nemingsgeest.
En nouw is 't mee zulke ondernemende „denkers"
zóów gesteld: ze apen malkander altij na.
Kek maar bij oew in de buurt.
Vroeger was er jaren laank gin sigorke te krij
gen, toen kwam Piet Jaansen z'n eigen vestigen mee
'n sigarenwinkeltje en drie maanden later, amico,
brakte gij de beenen over de sigarenwinkeltjes in
oew straat. Och neeë, lach nouw nie om die sigaren-
frikskes, waant suikerbakkers doen zoow en
ja kraanten doen zelfs zoow?
Amsterdam, Berlijn. Londen. alle groote stejen
hebben toch d'ren „N.Z. Voorburgwal'.
Dust
En toen Kaasbol of Nonkel die goeie Mercuur zoow
ijverig en zoow ondernemend aan 't begappen was,
begost «1'n aanderen ok!
sjuust tot aan de grens van
sjuust tot aan de grens van
Kaasbol „werkte'
z'nen eigendom.
Nonkel „werkte"
z'nen eigendom.
En op 'nen gocien dag waren ze gereed, kwamen
bij malkander uit, keken malkaar lachend in d'oo-
gen, mee zoow iets as: „ja, wij hébben d'n naam
van slimmelingcn, maar ok de daad, de eigen
schap!"
Ze begrepen malkaren en op zulke momenten
hebben twee menschen veur malkaar altij 'n diep
respect, waant ze respecteeren op dad-d-«50gen-
blik d'r eigen! (De zeldzame gouwen momenten
tusschcn compagnons o.a.!)
Nie afdwalen, Dré, bij oew chapiterke blijven.
Kaasbol en Nonkel hadden over de heele lengte
van de Mercuur deur huilie eigcndommelijke laan
derijen, op die manier duuzenden vierkaante me
ters gocien grond gewonnen en de Mercuur
stroomde even lustig en fier deur, as altij.
Neeë, toch nie!
De Mercuur stroomde 1 u s t i g e r. Eigenlijk zouw-
de gezeed hebben: d r i f t i g er.
Waant de bron van de Mercuur produceerde op
ouwe kracht en denzelfden kwak water moest in 't
gebied van Pinnekensdraadland, deur 'nen veul
naamveren gang!
De koeien van Kaasbol en Nonkel waren dan ok
al van begin af veul minder content over 't geval,
dan Kaasbol en Nonkel zeivers!
Maar datte tusschen 2 hokskes en stripkes.
't Veurjaar kwam in Pinnekensdraadland. Lekke
re, malsche, groeizame regenbuien kledderden van
de dikke, lage lochten.
D'n vetten kleibojem lag te zwellen onder de be
vruchtende krachten, die van d'n hemel wemelden.
Op 'n oogenblik evenwel kost 't l^and van Kaasbol
en van Nonkel 't nat nie meer verzwelgen en
«Ie Mercuur golfde mee kracht over de pas gezaaide
nkkers. Mee man en macht wierd 'r aangepakt. *t
Water geloosd en de dijken versterkt
de garantie van een product, bereid onder de strengste controle. Een
waarborg, dat slechts de beste grondstoffen werden uitgezocht om
Blue Band te maken. Een belofte voor een smakelijk maal, waar
groot en klein van zullen smullen
VERSCH GEKARND 1
per
Vi pondspakje
rBB I48H
Goldie's armen hadden haar hals losgelaten. Dik
ke tranen biggelden langs haar wangen en haar roo
de mondje trilde heftig.
„Oh, dén dan veronderstel ik dat het wel zal
moeten," stamelde ze. Ze keerde zich om en rende
naar haar kamertje. Dennis kwam nu ook overeind
en liep onhandig en verlegen op de deur toe.
„Wel te rusten, moeder."
Marcia stak hem haar hand toe. „Het spijt me
erg voor jullie. Dennis," zei ze zacht.
Hij hield haar hand in de zijne en streelde die.
„Het is voor U natuurlijk heel anders," zei hij. „U
geniet niet van dingen zooals wij. En Goldie is sta
pelgek op Peter geworden. Het wordt bedtijd. Ik ga
maar, moeder."
Het was voor het eerst van zijn leven dat hij haar
aan het uur van naar bed gaan had herinnerd, en
er kwam een nevel voor Marcia's oogen.
„Goedennacht, lieveling," zei ze, terwijl ze haar
gezicht ophief voor zijn kus. Hij boog zich tot haar
over en kuste haar plichtmatig. Ze wendde gcener-
lei pogingen aan hem te weerhouden, doch zoodra
de deur zich achter hem gesloten had, leunde ze
met haar ellebogen op de tafel en even later be
dekte ze haar oogen met de handen. Zooals ze daar
zat wekte ze een wanhopigen. verdrietigen indruk.
Er huisde een gevoel van bitterheid in Dennis'
hart terwijl hij naar hoven ging. Moeder was
schandelijk egoïstisch: oudere menschen hadden het
recht niet zelfzuchtig te zijn, oordeelde hij.
HOOFDSTUK XIV.
Het verre, verre land.
Twee uur later zat Marcia voor haar bureautje en
schroef haar echtgenoot dnt ze naar de stad zouden
♦crugkceren. Het was geen lange brief, want ze had
hot gevoel dat ze te veel van zijn tijd kon vergen
door uitgebreide epistels. Het was niet moeilijk haar
woorden te vinden, en evenmin had ze angst dat
hij iets tusschen de regels door kon lezen. Hij had
het immers altijd zoo druk.
Toon dn brief klaar was, zat ze geruimen tijd on
bewegelijk voor zich uit te staren en luisterde naar
het zachte geklots van de golven. De wind was
gaan liggen, manr het regende nog steeds. Het
klokje op den schoorsteenmantel liet tien slagen
hooren.
Ze maakte een vermoeid gebaar alsof ze wilde
staan, doch op dat oogenblik hoorde ze een ander
geluid een langzaam, rustig tikken op een der
vensterluiken. Ze schrok heftig en haar oogen hin
gen als gekluisterd aan dat raam. Er verliepen
eenigc seconden: daarna werd het getik herhaald,
en het geluid was nu dringender bijna eischend.
Langzaam kwam ze overeind en opende het luik.
Het was een pikdonkere avond, maar tegen de duis
ternis kwam scherp een gelaat uit. „Oh, kom bin
nen; het regent zoo," mompelde ze.
Eric klom door het raam en stond vóór haar. „Het
is heel onconventioneel," begon hij, „doch ik kon
niet slapen voordat ik je nog gezien had." En daar
na voegde hij er aan toe, daar hij de uitdrukking
van haar gezicht zag. „Je hoeft niet bang voor
voor het lichamelijke te wezen. Ik geef je de plech
tige verzekering, dat ik mezelf volkomen in bedwang
heb."
„Wil je niet bij het vuur komen zitten?" vroeg ze
op vreemden, rustigen toon. Hij droeg jas, noch hoed
en zijn gezicht droop van het water. Hij deed wat
ze verzocht, en even later zaten ze hij het haard
vuur. Marcia was volkomen bedaard. Haar zenuwen
waren haar niet meer de haas.
„Ik moest komen," zei Eric, „en iets verklaren.
Heb je er wat op tegen?"
„Nee."
„Ben je hang nu je voldoenden tijd heb gehad
om er over na te denken?" vroeg hij.
„Nee," zei ze weer.
Hij keek haar onderzoekend aan, maar er viel
niets uit de uitdrukking van haar gezicht waar te
nemen. „Luister eens goed," begon hij. „Ik hen niet
zulk een vervloekte lafaard als je denkt. Ik liet me
door mijn verbeeldingskracht meeslepen: dat is al
les, en op een gegeven oogenblik kon ik die niet
aan. Kun je dat begrijpen? Heb jij ooit heb jij
ooit gedroomd?"
„Oh, ja, heel dikwijls zelfs," zei ze toonloos. En
hierop voegde ze er aan toe: „Het is erg gevaarlijk
zooicts te doen."
„Zonder twijfel heb je gelijk," zei hij met iets
van zijn gewone cynisme „Mijn buitensporigheid
was evenwel van zulk enen onschuldigcn aard. dat
jij er zelfs niet over had kunnen klagen „Mag ik je
nu vertellen, wat ik droomde?"
„Kan het eenig goed doen?" vroeg Marcia zacht.
Hij trok zijn wenkbrauwen tezamen. „Ben ik dan
't Leek onbegonnen.
De Mercuur is nouw eenmaal nie in te toornen
tusschen muurkens of dijken. Maar zooas al meer
gezeed: Kaasbol en Nonkel hadden volk genogt en
Wcrendig ze wonnen d'n slag.
D'n zaai was gered, 't voule nat kost in deuzen
tijd gin kwaad, maar... do veurdeelen van de ge
wonnen meters grond, waren veurloopig naar do
knoppen, veur Kaasbol en Nonkel.
't Volk was wekenlaank in touw gewiest, de loo-
nen gingen deur en d'n aanderen, d'n gewonen ar
beid was blijven liggen!
Maar... da kwam volgend jaar wel terechte! De
grond was eenmaal gewonnen, die winst gold over
jaren nóg, dus... Kaasbol en Nonkel keken malkaar
weer 's „begrijpend" en „respectvol" in d'oogen.
Maar... ochèrme!
Oejoeijoei! Erm „slim" Kaasbolleke!
Erm „slim" Nonkeltje!
't Bleef tobben!
En as 's Zomers 't gouwen koren stond te golven
op de vette klei-akkers, de holmen hogen van de
zware vrucht, dan zette Augustus in mee regen, re
gen, regen en wekenlaank viel d'n regen in plas
sen op Pinnekensdraadland.
De Mercuur... ge begrept.
Ze gulpte d'r overvloedige water schuimend en
bruisend over do vruchtdragende akkers, waarop
de oogsten stonden te... verrotten.
Neeë, zóów duur hadden Kaasbol en Nonkel
nog nooit grond betaald, as deus ellendige paar
duuzend meters, geroofd aan de Mercuur!
't Is waar gebeurd, amico.
En dit vertesseltje schoot me te binnen, toen 't
gicsterenavond in 't Dagblad v. N.Br. las:
„Aan Beloië is door de botersmokkelarij, alleen al
op NederlaAsche boter een schade toegebracht van
20 mleljoen frs."
Neeë, de Mercuur is nie te stuiten. Nie deur hoer
Kaasbol, nie deur boer Nonkel en mee gin legers
werkvolk! De bron van do Mercuur blijft vloeien,
altij vloeienl
De stroom van Mercuur mot z'nen breejen, ruimen
loop houwen. Is nie in te dijken tusschen hebzucht
en machtsvertoon!
Mag de Mercuur nie vrijelijk stroomen. dan zal
ze 't doen op smokkelmanier, dwars over die dijken.
En as Boer Kaasbol en Boer Nonkel en aandere
Boeren laankst de Mercuur gelegen, «la nie leeren...
dan zullen ze duur, heel duur d'n geroofden grond
aan Mercuur betalen! Steeds betalen! En... straat-
èrm sterven!
Wien d'n schoen past, daar ievcraans m Den
Haag... hij gaat z'n gaank, horre.
Veul groeten van Trui en as altij gin horke minder
van oewen toet a voe
DRé.
De Raad dezer gemeente vergaderde Donderdag 12
April, des morgens 10 uur, ten rnadhuizc.
Voorzitter de heer Baron van Fridagh, burgemeester.
Secretaris de heer Smits.
Voorzitter opende met welkom en deelde mede, giste
ren de procedure voor de rechtbank te Haarlem te
hebben bijgewoond omtrent de afsluiting van het
middenpad van het Achterpad van den heer Zwaarl.
Woensdag na Pinksteren zal de uitspraak volgen.
Naar aanleiding van de notulen werd door den heer
Schermor eenigc aanvulling gevraagd, daar er niet
genoeg in uitkwam, dat aan den Minister zou wor
den géschreven dat de school „niet" zal worden op
geheven en als het „moest" gebeuren, dat dan een
geldelijke steun voor een centrale school van het
Rijk wordt aangevraagd.
Na eenige bespreking werd de voorgestelde wijzi
ging aangebracht.
De Secretaris deelde mede. dat het objectief aan
den Minister is geschreven, zooals de heer Schermer
nu voorstelt.
De strandwacht Greeuw vroeg om een tweede
wacht. Er zal worden afgewacht hoe het loopt.
Voorzitter merkte op, dat er van de kustwacht eenige
menschen aan het strand dienst zullen doen.
Aan het Hoogheemraadschap wordt overgedragen
een stukje land aan den Heerenweg voor f 1.
Ingekomen stukken.
Schrijven d.d. 28 Maart 134, no. 145, van de Ge
deputeerde Staten van Noordholland, waarin medege
deeld wordt de zienswijze van de commissie van ad
vies inzake het destructievraagstuk, ingesteld bij be
schikking van den Minister van Sociale Zaken, d.d.
8 Februari 1934. no. 17-4E, afd. Volksgezondheid.
De Commissie komt tot de conclusie dat districts-
gewijze aansluiting voor de Noordhollandsche Ge
meenten bij de bestaande destructorcn de meest ge-
wenschte oplosing is en geeft daartoe een schema
van aansluiting.
Gedeputeerde Staten geven de organen van de
in ongenade? Weiger je me aan te hooren?"
Zij bewoog zich .en ging iets verder van hem af
zitten. „Nee, dat is het niet. Natuurlijk wil ik je
aanhooren. Maar praten kan sommige dingen
niet ongedaan maken, geloof je wel?"
„Zeer zeker niet," gaf hij toe. „Niettemin kunnen
feiten hierdoor vaak in een ander daglicht worden
geplaatst en bestaat de mogelijkheid, dat we weer
op den ouden, vriendschappelijken voet komen te
staan. Zou je daartegen bezwaren hebben?"
„Ik vrees," bracht Marcia uit, „dat ik niet goed
over dit onderwerp kan praten. En ik denk mis
schien het was duidelijk merkbaar welk een
krachtsinspanning het haar kostte verder te gaan
„en ik denk dat het 't beste is op bepaalde dingen
niet te veel door te gaan. We hebben een heel pret
tige»! tijd gehad: je bent voor ons allen even aardig
geweest, maar nu is er een einde aan gekomen.
Morgen zijn we al druk aan het pakken en den
volgenden dag gaan we naar huis."
„Oh, je vertrekt dus?" vroeg hij grimmig. „Jo
loopt weg, Marcia, waarom?"
Er was een ecnigszins strenge klank in zijn stem
terwijl hij die vraag stelde. Ze hief haar hoofdje op
en zag hem recht in de oogen. Het leek alsof zo
hiertoe als het ware gedwongen werd: niet andei's
kón handelen.
„Ik doe het eenige wat me overblijft."
„Dat is belachelijk", protesteerde hij. „Van een
molshoop maak je een berg. Marcia, beste Marcia,
ga nog niet weg."
Ze hiel met een afwerend gebaar haar hand op.
„Ik- heb een besluit genomen en daarvan ben ik
niet af te brengen," zei ze bedaard.
Hierop volgde een korte stilte: ze beefde over haar
geheele lichaam en wendde wanhopige pogingen
aan hem niet tc laten bemerken wat er in haar om
ging. Zoodra hij begon te spreken zag ze weer op,
en ze werd getroffen door den horden klank van
zijn stem.
„In orde! Ik begrijp het. Ik zal gaan."
Ilij had de deur al bereikt voordat ze hem tegen
hield.
„Eric, Eric!" zei ze. „Wacht even."
Zijn hand rustte op den deur!;nop, doch ineens
e-rdc hij zich met een ruk om. Langzaam liep hij
m]> harr top zonder iets tc zeggen.
„Het. Rgt allerminst in mijn bedoeling je weg te
jagen, of onvriendelijk te zijn zei ze haperend. „Ik
