De Brabantsche Brief
Een Huwelijk
Raad
Rarsi^erhorn.
van Dré.
Zaterdag 5 Mei 1934.
SCHAGER COURANT.
Vijfde blad. No. 9477
Menicr,
Den bosrhbojem bloeit
In de sprankeling van nuu-
we kleuren.
Dc klokkebei staat in
groenen blossom, de ane
moonkelk staat gaar open
in de pracht van vlinder
vleugels.
't Nu uwe varenagroen
welft in sierlijke voeren
over 't koele slootwater.
Den boschbojein bloeit!
Is van 'n schoonheid, da
ge 'r zonde van mokt, om
ar uiklompen deur
te gaan.
Maar van d n aanderen kaant is de nnuwe Bloei-
maand-weelde hier zoo kollesaal, da go pinnen klomp
verzetten kunt, of ge staat midden in de Mei»
De schonste maand van 't heele jaar, de maand
van Onslievevrouwe, lec-d-in vollen bloei over de
èèrde.
D n gouwen regen druipt in trossen uit dc groene
kruinen.
D n vurig-rooien en d'n suiker-witten meidoorn
geurt zuut over de wegels, bloeit in schuimende klod
ders op t jonge loof, hangt in vlokken blossemschuim
in de heggen.
D'n kruinagel brikt open in melkblaanken en violet-
ten trosbloei; de violen liggen op de èèrde in n kleur-
fluwcel, as geweven deur engeltjes; as borduursel uit
d'n zonsopgaank.
N'eeë, "t is nie te zeggen, hoe schoon d'n buiten is,
in dcuzen bloeitijd van 't jaar.
*t Moiré van zonncnevel huivert aan den wemelen
den ender, waarin de bloeiende velden verloren gaan.
't Is of daar aan dieên neveligen ender, 't zonne-
goud van d'n hemel sprenkelt, om dan over akker- cn
graslaand naar oew toe te stroomen, over 't jonk ge
was, deur 't glaanzende en buigende gras en laanks
de lKinte veldblommekcs,
Suizelend schuift 't lage zuidenwindeke over d'n
groeienden en hloeienden èèrde, lekker in oew klom
men en broekspijpen en aait met koelte-n-oew werme
vel.
Te leven, niks aanders as zoo maar zochtjes leven,
sjuust lijk 'n Imtterblom. oew eigen laten beschijnen
deur 't pittig zonneke. 't windeke laten kruipen in
oewen nek, over oew hloote l»orst, laanks oew voeten,
te leven zoo, heelcgaar geilachtenloos in dc haand van
den Schepper van al da schoons, da's. éen genot, da's
éen lieve lust!
Wegdrijven as 't ware op da zochte veurjaar met
*t windgesuizen om oew slapen, da's wcgdroomen
naar den Hemel, waar enkel vrcé en rust is veur 'nen
naoeige werkten mensch, veur 'nen moeige vochten
mensch, die zat is van geplaag, konkelarijkes en ge
spannen strikskes, en wa d allegaar zoo tot dc mot-
erbappelijke samenleving schijnt te heuren.
En as ik dan. mee sluimeroogen boven aan d'n
graskaant van de Mark liggen ga, zuigende op 'n
sappig zuringsteeltje en ik kijk de wijde schepping
af, over den blekkerendon, vonkenden waterspiegel,
die krioelt van petieterig leven van host-onziciitbare
schepseltjes; ik zie dan daar m'n durpkc rusten op
d'n dons van 't nuuwe loover, overgoten mee d'n
werl van zonnepoeier en onder 'n stilte die ge ne
kaanst zien kunt, dan peins ik weg cn vuul m'n ge
dachten dooven, onder 'n scharlaken visioen, da-d-om
me henen circelt op de golfkes van 't zuidenwindeke.
Amico, da-d-is rust!
Rust. waar elk levend schepsel en veural d'n
mensch, altij naar verlaangt.
Dan gaat cfkes oew ziel uit oew lijf, dan is oew
geestelijke spierstelsel ontspannen, dan leeft ge 't le
ven. veur enkele minuutjes van 't waterlelie, die niks
hoeft te doen dan te drijven op z'nen groenen schot
tel, drinkende uit de Mark en uit de zon, die de
schoone, de vorstelijke blom bedienen, as 'n echte
vorstin van do Lente.
Zulke minuutjes zijn van louter goud. 't Ennigsfe
goud da-d-ccht is, waant 't hee altijd dezelfste vvèèr-
de. De vvèèrde van do onbetaalbaarheid!
Nie de vvèèrde van 'r.en .geredden'" gulden, die toen
jaren gelejen twee kwartjes en vandaag twee guldon
wèèrd is, al vorstaampon do perfesters-in-de-economie
om da toe te geven, (zuilie zijn te .geleerd" om fouten
FEUILLETON.
DOOR
ETHEL M. DELL.
Vertaald door Dicky Wafelbakker.
3L
Hij zweeg en ze keek hem niet langer aan. Ze
staarde peinzend in do verte. Weer wilde hij probee-
ren haar te overtuigen, doch eensklaps werd hij ge
troffen door een bijna bovenaardschen gloed, die er
in haar oogen was gekomen. Zijn woede verdween
als sneeuw voor dc zon. Hij had het gevoel alsol
haar zacht, koel handje zich op zijn hart had gelegd.
„Het zou niet goed zijti, mijn beste", ging ze even
later voort. „Ik weet zelf niet hoe we er over zijn
beginnen te spreken. Everard" het was voor het
eerst dat zc in zijn tegenvvoordigheid don naam
van haar echtgenoot uitsprak „is in elk opzicht
een goede man. En hij houdt van mij in ieder
geval hééft hij dat eens gedaan." Het leek alsof zo
zichzelf hiervan met geweld wilde overtuigen. „An
ders had hij toch niet met me hoeven trouwen. Ik
houd ook van hem: heb dat altijd gedaan. En of
schoon mijn liefde op het oogenblik niet van zulk
een groote bcteckenis voor hem is, heb... heb ik
niet liet recht er zoo verdrietig over te zijn. Je moogt
dus niet langer probceren mo ontevreden te ma
ken. Eric. Help me alsjeblieft."
„Ontevreden." Hij sprak dit woord op minachten
den toon uit. „Reste kind, als dat het alleen was.
Dacht je nu heusch dat ik me niet zou schamen me
ergens in te mengen, indien ik er zeker van was,
dat alles tusschen jullie nog ééns mooi en goed zou
worden? Oh nee." Hij keek naar haar hand, die nog
altijd op zijn arm rustte, en nam die in de zijne.
„Alles is daarvoor al te ver gegaan, en dat weet jc
zelf ook wel. En daarom verlang ik er zoo wanhopig
naar dat je datgene zult nemen, wat binnen je bereik
ligt... nl is het misschien niét precies wat jc noodig
hebt. Ik zal zonder twijfel niet je ideaal kunnen we
zen, maar je kunt door alles heen op me rekenen,
en ik zal'je nimmer in den steek laten. Bovendien
bezit ik de macht je gelukkig te maken. Dat heb
te maken; wij zuiveren die wel aan, mee bloed-cn-
zweet, mee faillissement en slapeloozc nachten!),
maar die stondekes zijn van 'n goudsoort, die nie ont-
glaanst kan worren, deur dc vingers van zulke eco-
nomisterst
Gelukkig mensch, gelukkig schepsel-Gods, da-d-in
deus schoone Meimaand zc'n paar gouwen stonde
kes plukken mag. (En die ge nie „vrijwillig" hoeft
op te geven bij «Ie „verzwegen mieljocnen", noch op
oew invulbiljct van de hclastings). Ge hebt er oew
eigen alleen maar veur te verantwoorden bij Onzen
lieveneer en I)ic is nie zoo streng as 'nen belasting
inspecteur!
Da's al sjuust eender, as da ge d'n groeten haas
van 'n kantoor mot spreken! As go maar eenmaal
voorbij d'n portier zijt gekomen, dan gaat de rest
vanzei vers.
Hoe hooger geplotst de figuur is, die ge hebben
mot, boe beter of ge terechte komt.
Dit is één van de waarheden, waaraan, naast aan-
dere, ok 't socialisme is ten gronde gegaan.
Daar waren alléén maar „portiers".
Hoog-opgeklauterdc portiers, maar... portiers!
En daar is niet veurbij te komen. Dus... worren
ze op 'nen gooien dag onderstenboven geloopen! Da's
zoow d'n gaank van zaken op deus wenreld. D'n
gnnnk waar vandaan gekomen is dat sprikwoord:
„wat gij niet wilt dat u geschiedt, doet dat ook aan
'n ander niet." Sprikwoorden komen nooit van eiges
uit de locht gevallen, amico! Sprikwoorden zijn
dikkels dc vrucht aan 'non plant, die Inankzaamann
volgroeid is!
Ja, inank kan 'nen mensch soms speculeeren op
z'n ongeloof aan rechtvaardigheid, (la's ongeloof aan
God, maar 't Recht groeit as dieën plant van daar-
sjuust, om eenmaal de vrucht te laten vallen in do
bevende haand van* d'n vertrapten schlemiel.
Maar 'k dwaal heelcgaar van rn'nen apperpoowke.
Van den schoonen huiten. die bloeit as onze al
taren veur Onslievromvkc. Waant daar hebben we
ons schoonste blommekes gebrpcht nouwl
't Mooiste, d'n rijksten blommentooi. dien we vin
den kosten, hebben we aan Heur voetjes geplotst.
Ievernans schijnt ze nouw in onze kerken te zwe
ven op 'nen wolk van hlommenschnim, die overgoten
is, mee 't gouwen, fonkelende licht van duuzenden
kèèrskens.
De Mei is gekropen naar d'n zoom van Heur kleed
laanks de trappen van d'n altaar. Dc Mei i.« daar
gebrocht, in biddende handen, mee eerbied en dannk-
baarheid veur alle scheppingsgaven, dio weer over
de wenreld wieren gespreid.
F.n eiken mensch en, die zoow z'n Mommen hroehf
friemelde stiekum danrtusschen. z'n zurgkens. z'nen
snak naar 'n bietje geluk, da-d-op gong gloeien hij
't ontsteken van z'n kèèrseke...!
F.n 'k zeg da-d-hier zoo maar nie veur de gele-
gendheid. Evenmin veur d'aarigheid. neee. as ik
dad-d-hier zoo potlooi op m'n velleke nampier. dan
bedoel ik daarmee te zeggen, hoe allo menschen.
zonder uitzonderink, d'r zurgskes hebben cn d'r
eeuwige vraag nanr wa rust. naar wa geluk!
Da goed te beseffen, touw de wenreld heel wa
schooner. 't leven heel wa d-eenvoudiger, wa zonni
ger maken!
Maar al te. licht is d'n mensch geneigd te denken,
da-d-et er veur 'n aander. veur z'nen evennoste.
veul minder on aankomt, as veur humzelf!
Da zijn geluk vergroot kan worren. mee 't on
geluk van 'n aaner!
Te veul leven we in 'nen wildernis, waarin eiken
zwakkere opgefreten wordt deur d'n sterkere. Maar
moe dit verschil van wildernis nog. dat daar 't recht
van d'n sterkere 'n natuurlijke wet is. F.n hier in
onze wildernis, 'n miskenning van dc Goddelijke
rede, die ons van 't dier moest onderscheten.
En 's is deuzen wcareld-wildernis, die 't leven
onmeugelijk mokt.
Waant d n laffen aanval van sterkere op zwak
kere, begint al bij dc politiek, die heelegaar 'n ge
vecht is op leven en dood.
F.n 't is uit d'n „overschot" van die gevechten,
dat de Regeeringen worren samengesteld, dus
Zoow, van boven af. regeert deus manier de wea-
reld, van Volkerenbond tot Natie, van Natie tot
stad, tot motschappij en instellingen, tot d'n
eenen mensch teugenover d'n aandere!
Afijn, 't is tóch weer veurjaar, tóch weer Mei
geworren.
Ons Durpkc-n-is op z'n schoonst.
Ollec. komt er 's kijken.
Komt 's droomen, rusten in onze bosschen,
laangs d'n graskaant van onze Mark, die daar weg-
krinkelt deur de bloeiende velden.
Sodomearel. we zijn er op ingericht!
De verceniging is gesticht, horre!
D'n naam?
„V.V.V. Boschrijk Ulvenhout, (Het Land van den
Dré)".
Secretariaat?
Schrijf maar aan „*t Jachthuis" en 't klopt.
We doen zoo wa niks as vergaderen. Waant de
zaak mot op pooten! F.n goed. Onzen veurzitter
houwdt nie van haalf werk!
En as ge ons drupke op komt zoeken. ollee,
lopt dan 's aan! Trui schenkt 'n steuvig bakske
in, horrc.
Spijt zulde 'r nie van hebben. Ik woon hier al
zestig jaren en 'k hen er nog op gin stukken na uit
gekeken!
Maar nouw schei ik er af. Vanavond, 1 Mei, nog
effen naar d'n K.R.O., de Lievrouwkosmaand in-
luiën, dtts 'k gaai gaauw m'n 's Zondagsch pak
aanschieten. Veul groeten van Trui en as altij gin
horke minder van oewen toet a voe
DRé.
AFSCHEID WETHOUDER ENGEL.
Vergadering van den Raad op Donderdag 3 Mei
I93i, des middags 3 uur.
Voorzitter de heer G. G. Loggers, burgemeester, te
vens secretaris.
Alle leden zijn aanwezig.
Na opening volgt vaststelling der notulen, onder
dankzegging aan den samensteller.
Van de ingekomen stukken vermelden we, dat inge
komen was het eerste rapport van den accountant,
den heer J. J. de Vries te Schagen, over de controle
bij den gemeente ontvanger, den secretaris-penning
meester Burgerlijk Armbestuur en idem Weezen-
Armenbestuur. Kas cn boeken waren met elkaar in
overeenstemming.
I)e heer W. Kooijman berichtte de aanneming van
zijn benoeming tot lid van de commissie tot wering
van schoolverzuim.
Ingekomen was het Koninklijk besluit, vermeldende
de opheffing van de 0. L. school te Haringhuizen.
De heer I). Wardenaar te Barsingerhorn verzocht
vergoeding van reiskosten ten behoeve van het be
zoeken van de ambachtsschool te Alkmaar, door zijn
zoontje. B. en W. hebben getracht van het Rijk de
vergoeding los te krijgen, wat echter is mislukt. Zij
stellen nu voor de gevraagde vergoeding tot 1 Mei
1935 te verleenen.
De lieer Kater wil t.n.v. adressant geen uitzondering
maken op de tot nu toegepaste regeling, maar spr.
voorziet toch dat de gemeente in dc toekomst wel
zal moeten temperen met het verleonen van deze ver
goodingen.
I)o Voorzitter zegt, dat de regeling dan volgend
jaar nog eens ondef (io oogen kan worden gezien.
Zonder hoofdelijke stemming wordt overeenkomstig
het voorstel van B. en W. besloten.
Ingekomen is een schrijven van A. Wisse, Kolhorn,
houdende verzoek de vergoeding ex art. 13 L. O. 1920.
welke hem voor het bezoeken van de Chr. school te
Schagen door zijn leerplichtig kind is toegekend, ook
te willen verstreken voor het doen bezoeken van de
openbare U.L.O. school aldaar.
B. en W. stellen voor, hierop afwijzend te beschik
ken, aangezien leerplichtige kinderen de o. 1. school
te Barsingerhorn kunnen bezoeken.
Aldus wordt besloten.
Mcdedeeling wordt gedaan van de door Ged. Staten
vastgestelde salarisregeling voor Burgemeester, Secre
tarissen en Ontvangers, hierop neerkomende dat naast
de reeds toegepaste korting van 6 thans ook een
korting van S'/p zal worden toegepast.
Ged. Staten verzochten wijziging van het raadsbe
sluit inzake de rekening-courant overeenkomst met de
Coop. Boerenleenbank te Schagen ten behoeve van
den Vleeschkeuringsdienst.
Zal om advies in handen gesteld worden van de
commissie van uitvoering van dezen dienst.
De Minister van FInantiën en de Minister van Bin-
nenlandsche Zaken deelden mede dat voor deze ge
meente geen korting op de rijksuitkeering ingevolge
de gemeentefondsbelasting zal worden toegepast.
Dankbetuiging was ingekomen namens de Koningin
voor de betuigde deelneming bij het overlijden van
de Koningin-Moeder.
Mej. S. Watertor verzocht haar als handwerkonder-
wijzeres aan de O. L. school te Haringhuizen, on welke
school is opgeheven, als zoodanig wachtgeld te ver
leenen.
De Voorzitter deelt mede. dat deze zaak volgens het
ambtenarenreglement berust bij B. en W.
Dc heer Blaauboer vraagt of de opdracht tot hftt
geven van hanchverkondcrwijs niet tijdelijk gegeven
is aan mej. Watertor.
De Voorzitter deelt mede, dat mej. Watertor vast
was aangesteld en als zoodanig wachtgeldster is. Ook
is steeds pensioensbijdrage betaald.
Dc heer Engel zegt dat dit alles inderdaad precies is
zooals het moet zijn, maar het lijkt spr. toe, dat de
gemeente nooit van dit wachtgeld afkomt. Spr. be
doelt ook niet, als mej. Watertor in een andere plaats
onderwijzeres wordt.
De Voorzitter deelt mede, het ambtenarenreglement,
nader te zullen raadplegen, maar zooals spr. het
voorloopig heeft hekeken, houdt adressante het wacht
geld als handwerkonderwijzeres te Haringhuizen, ook
al wordt ze elders onderwijzeres. Nauwkeurig zullen
de voorschriften worden nagegaan en B. en W. zul
len daarna een beslissing nemen.
Op verzoek van Ged. Staten wordt besloten tot wij
ziging van het Ambtenarenreglement.
De heer Engel stemde tegen.
De heffing van leg- en kaaigcld.
B. en W. stellen voor de verordening in dien zin te
wijzigen, dat met ingang van 16 Maart 1934, geen ha
vengelden meer zullen worden geheven van woon
schepen.
De Voorzitter zegt dat B. en W. dit voorstel doen
in verband met de reeds eerder gehouden besprekin
gen.
Dc heer Engel deelt mede. dat hij als minderheid in
het college van B. en W. tegen dit voorstel is. Aan
de hand van dc inpolderingsvoorwaardcn is do ge
meente gerechtigd havengelden te heffen cn niet do
polder. Spr. wijst er op dat als de daar liggende woon
schepen bijzondere maatregelen behoeven, zooals on
langs, toen er tvphus heerschte, de gemeente bijzon
dere kosten heeft te maken en daarom vindt spr. liet
niet goed dat de gemeente afstand doet van haai
rechten. Wel zal in verband met dc mindere kosten
voor de haven dc heffingsregeling veranderd moeten
worden. Spr. wijst er ook op dat als dc gemeente geen
havengelden heft, de gemeente ook niet meer zal
hebben te zeggen over dc ligplaats en de gemeente
zich tot den polder zou moeten wenden.
De heer Smit is het volkomen met den heer Engel
eens, maar het is wel gebleken dat de polder Ged.
Staten achter zich hebben en dat de gemeente to- !i
wel het loodje zal moeten leggen. Bij de conferentie
met het polderbestuur heeft de Dijkgraaf het heel
soepel aangelegd, het is niet te doen oni het door
gaand verkeer. Omdat het hier een zaak van wei
nig beteekenis is. wil spr. dan maar van de woon
schepen geen havengelden meer heffen.
De heer Engel zegt dat de heer Smit. met de op
merking dat de polder dc provincie achter zich
heeft, doelt op het feit, dat dc haven deel zal uit
maken van liet provinciaal kanaal, dat vrij van
rechten komt. Dan zou het natuurlijk idioot zijn
dat de gemeente wel rechten kan heffen. Spr. wijst
echter op de mogelijkheid, dat toezicht blijft bestaan
en dat dan een minimum havengeld wordt gehe
ven.
De Voorzitter doet uitkomen dat het hier niet
zoo'n gemakkelijke quaestie betreft. De concessie
voorwaarden vermeldt dc vrije scheepvaart van en
naar Kolhorn, maar woonschepen hebben niets te
maken met de scheepvaart. De te heffen rechten
mogen slechts een matige winst opleveren en door
Ged. Staten is onlangs opgaaf van ontvangsten on
uitgaven gevraagd en is medegedeeld geworden, dat
geen enkele uitgaaf was gedaan, hoewel er in de
naaste toekomst wel eenige uitgaven zouden moe
ten worden gedaan. Spr. wijst er ook nog op dat
als de gemeente havengeld van de woonschepen
blijft heffen, de gemeente voor de noodzakelijkheid
zal komen, een plaats voor de woonschepen aan te
wijzen.
je zelf hekend. Marcia, kun je je niet aan me toe
vertrouwen?"
„Ik weet het niet. Ik had er nimmer over mogen
denken. Ik geloof niet dat ik ooit ergens anders ge
lukkig zou kunnen worden."
„Je bedoelt dat je het niet wilt probeeren", verbe
terde hij. „Welnu ik zal niet langer aandringen. Ik
mag je niet tegen je overtuiging in zien over te
halen. Ik wil je echter nog één ding verzekeren: als
je me een klein gedeelte van je leven kunt geven al
zijn het maar enkele weken en met me naar
'Canada gaat, dan kan dit geschieden zonder eenig
opzien te verwekken. Ik beloof je dat het buiten je
droomen om de gelukkigste tijd van je leven zal we
zen. Ik wil je tot niets binden en je zult terug kun
nen wanneer je niaar wilt. Mijn opvattingen van
vriendschap zijn, dat dit gevoel geenerlei verplich
tingen niet zich meebrengt."
Hij had rustig en langzaam gesproken, doch zijn
toon verwekte meer indruk dan wanne,er hij opge
wonden was geweest. Bij de laatste woorden maakte
hij een gebaar alsof hij wilde opstaan, eigenaardig
genoeg weerhield zij hem thans. Het was een van
die momenten, dat zc haar impulsies niet kon be
dwingen en zich volkomen liet gaan.
„Oh, Eric", bracht zo met trillende lippen uit, „ik
kan je niet in woorden zeggen hoe ik je groote goed
heid waardeer. Jc hebt me leercn begrijpen wat wér
kelijk leven kan beteekenen. Houd echter voor oogen
dat ik niet een vrouw hen die alles kan nemen en
niets zelf geeft. Als... als ik ooit zou kunnen aanne
men wat je me wilt schenken, dan... dan zou ik je
van mijn kant ook alles geven."
Ze legde haar heide handen in de zijne, en toen
hij haar daarop weer in zijn armen nam, verzette
ze zich niet. Wellicht was het een midzomerdwaas
heid, welke in dat betooverdo woud over hen kwam.
of misschien moest ze zich als een van dorst ver
smachtende aan een beekje laven, daar het water
van den frisschen» bergstroom buiten haar hereik
lag... In ieder geval liet ze zich gaan en aan F.ric'?
borst vond zc een korte bevrediging voor het onver
vulde verlangen van haar hart.
HOOFDSTUK IX.
De terugkeer.
Voordat ze het bosch utigingen, keerde F.ric zich
met een ruk om en zag haar aan. „F.n nu koeren
we dus weer naar de bewoonde wereld terug, lieve
ling?" zei hij zacht.
„Is het nog wel dezelfde wereld?" bracht ze ver
legen uit.
Ze keek naar de rivier met haar groene oevers,
die als smaragden in de zon glinsterden. Vanuit de
verte drong klokgelui tot hen door. Verder stilte, za
lige, vredige stilte.
„Ja, de wereld is nog precies dezelfde: alleen een
beetje ouder geworden. Moet je nu werkelijk terug
gaan?"
Zo hief met een smeekend gebaar haar hand op.
„Jn, het moet heusch. Help me toch, Eric."
„Ik wil alles voor je doen wat slechts mogelijk is",
beloofde hij, terwijl hij haar hand tegen zijn hart
drukte.
Het hekje was nu open, doch ze aarzelde voor een
kort oogenblik. „Meen je het werkelijk?" vroeg ze.
„Oh, ja, dat geloof ik."
„Ik wil alles of... niets doen, precies zooals jij het
wenscht.
„Dank je Eric." Ze schonk hem haar lieven, inne-
menden glimlach. „Dat is precies iets voor jou. Hét
is een wondermooie dag geweest, een dag dien ik
nimmer meer kan vergeten."
„En je zult dien niet bederven door er over te gaan
piekeren als je alleen bent?"
Er kwam een ernstige blik in haar oogen. „Wan
neer jij er heel zeker van bent dat dit niet noodig
is, zal ik het ook niet doen."
„Lieveling, ik ben er volmaakt zeker van", zei hij
„Hetgeen er vandaag gebeurde kan eenvoudig als
het neerhalen van een scheidsmuur tusschen ons
beschouwd worden; dat is alles. Je bent tot niets
gebonden. Maak jc dus nergens ongerust over, lief
ste.
„Nee," zei ze, „nee... wanneer jij het maar be
grijpt"
„Dat doe ik, liefste," zei hij. „Ik begrijp het volko
men. En daarom wil ik je er nu voor behoeden dat
jc wanneer je alleen bent je zult afvragen: wat heli
ik gedaan? Je hebt niets gedaan. Begrijp je me,
Marcia?" Even wachtte hij om daarna te vervolgen:
„En één ding verbied ik je ten strengste: je moogt
me niet schrijven dat we elkaar niet meer zullen
ontmoeten. Als je dat voelt, moet je me zeggen, maar
nooit schrijven."
Ze bewoog zich niet in zijn armen. „Beloof je het?
vroeg hij. Ze glimlachte cn schudde met haar hoofd.
„Je kent me niet", zei ze. „Ik ben veel egoistischer
dan je wel denkt"
Hij drukte haar hartstochtelijk tegen zich aan en
er verscheen een stralende glimlach om zijn lippen.
„Mijn lieveling, mijn eigen lieveling."
Hij liet haar nu los, maar het was duidelijk merk
baar dat hij zich hiervoor geweld moest aandoen.
„Het is heter dat we nu maar tenigkeeren." zei
hij. „Je wordt me elk oogenblik dierbaarder, en als
ik je niet gauw laat gaan zal ik niet meer van je
kunnen scheiden. Wanneer zie ik je weer?"
„De volgende week Donderdag", zei ze.
„Niet eerder?"
„Ik vrees van niet, maar ik zal het je in ieder ge
val laten weten." Weer legde ze haar hand op het
hekje, en weer trok ze die terug. „Eric, het is af
schuwelijk het betooverde bosch te moeten verlaten.
Ik heb het gevoel dat het daar buiten erg koud zal
wezen."
Hij sloeg zijn arm om haar heen. „Ik zal je wel
helpen," zei hij zacht. „Als ik mijn zin had bleef ik
den heelen nacht hier, doch ik weet dat jij er niet
zoo over denkt, dus zal ik er niet meer over spre
ken." Hij sloot het hekje met een klap achter zich
dicht. „Nu gaan we nanr het stof en de asch te
rug, maar we zullen niet vergeten dat we een ge
heimen tuin bezitten jij en ik waarvan de
sleutel in ons bezit is."
Haar gezichtje verhelderde. „Ja dat is een mooie
gedachte. Per slot van rekening zal het buiten den
tuin dan niet zoo erg koud wezen. Dank je, Eric."
Hij lachte en liet haar los. „Nu gaan we ons weer
keurig gedragen, ter eere van dc ons brutaal aan
starende menschenkinderen, die nu eenmaal op de
wereld zijn. Ik ben aan één kant blij dat we thans
moeten gaan, want we zouden het niet kunnen
verdragen anderen in onzen tuin te zien, is het
wel?"
„Oh, nee, nee."
Ze liepen langs den oever totdat ze de brug be
reikt hadden. Marcia ging hem op zijn verzoek
vóór, doch toen ze het middengedeelte bereikt had.
stond ze ineens stil.
„Ons gevoel doet aan dat stroomende water den
ken, vind je ook niet?" vroeg ze zacht. Hij bleef
naast haar staan. „Ja. lieveling. Het altijd stroo
mende en nimmer ledige water."
„Eric het mag niet dieper gaan," zei ze plot
seling. Hij legde geruststellend zijn hand op haar
arm. Nee, kindje, maak je daarover maar niet be
zorgd. Dat begrijpen wc heiden. We zijn geen van
tweeën meer in onze eerste jeugd. Ik beloof fe ie
niet het hoofd op hol te brengen," eindigde hij pla
gend.
