De Brabantsche Brief
Een Huwelijk
HONIG'S BOUILLONBLOKJES th ans 6 voor lOct.
van Dré.
Zaterdag 12 Mei 1934.
SCHAGER COURANT.
Vijfde blad. No. 9480
Menier,
Gc kunt me gelcuven of
nie, maar d n Fielp is wéér
bezig!
En as ik zeg: „weer be-
zipr", dan begrcpte gij al
lang, dat ie weer aan 't
„borgelisceren" is.
Organiseorcn zit 'm in z'n
bloed, as, as, ja as 'n
suikerziekte, zouw 'k haast
zeggen.
l)'n óénen keer treedt de
kwaal weer 's wat haard-
nekkiger op dand'n aande-
ren keer, maar vrij is ie er
nooit van!
En op d'n oogenblik schijnt ie 't al kollesaal te
pakken te hebben.
Misschien zit 't 'm ok in 't krachtige veurjaar.
De jongere gasten slaan dan aan 't vrijen of aan
*t versjesmaken, de ouwere worren actiever op 'n
aanderc manier, maar normaal is er gin mensch, as
jonge blaaikes aan de hoornen komen.
'k Had 't al een paar dagen in de gaten, dat er
mee d'n Fielp wa gaande was.
Ge kunt da dalijk merken aan z'n brood.
't Was de leste dagen geregeld veul te zwaar ge
bakken. As Trui de botrammen aisnee, dan sprongen
'de glashaanlc korst-schelfers onder d'r mes omhoog;
tikten teugen 't raam, sprongen in de koffie en Vrij-
dagmergen sprong er zo'n venijnig, glashaard km-
meltje sjuust in m'n linkeroog.
D'n last die 'k daar van heb g'ad, is nie te be-
scnrijven. 'k Wier d'r kompleet wild van. Eindelijk
liee Trui 't er uitgevischt.
Eerst stak ze drie keer achter mekaar mee d'r vier-
kaante, zware vingers in m'n oog, ze was zenuw
achtig natuurlijk, waant ik foeterde as 'n hondje dat
jover z'n pootje gerijen is, toen veegde ze d'ren bril
|nog 's schoon en eindelijk zee ze: „blijf nouw zoo
zitten, verruurt oew nie, 'k zie 'm!"
t Ja, verruurt oew nie» „Schiet toch op, soodejuu!"
kafferde-n-ik.
Maar ze dee 't beste, dat er te doen was; ze zweeg,
gong naar de mooie kast, haalde-n-er 'nen schoonen
zakdoek uit, en eindelijk, mee 't puntje van dieën
doek. sloeg ze da Ficlpsche, serpenterige korstje aan
d''n haak.
't Eerste wa 'k docht, was: ,,'k zal 't bewaren en
Zondagmiddag dieën meelzak onder z'n kokkert
draaien."
Maar meteen heurde-n-ik Trui zeggen, zien kos
ik nog niks, „ochénne, wa-d-'n kouwe druktes om
niks. Kek 's, kek nouw is. schreeuwlillijk, hier is
't nouw! Nie grooter as 'n vliegenschetje".
„Wacht maar", zee ik, met m'n oogen knipperend
lijk 'n schuw veugeltje: „wacht maar, as er bij jou
is 'n haalf tervebrood in oeuw oogen springt! Dan is
't mijn beurt om te opereeren, klapmuts!"
„Is «ia in nen daank
„Ochèrme, nimme nie kwalijk! Hè'k oew nog nie be
daankt? Wel bedaankt horre, omdat ge mee al oew
vingers tegelijk in m'n oog hebt zitten klaauwen; veul,
veul bedaankt en tot wederdienst bereid, horre!"
Toen wenschte Trui me iets, da nog erger is, dan
*nen heelen broodwagel in oew oogen, en da schrijf ik
dus nie op!
's Middags, as ik van de stad kwam, mee d'n
groentenwagei, dan kwam 'k d'n Fielp teugen op d n
weg, mee z'n broodsjees.
Z'n perdje sukkelde slaperig over de keien, mee de
teugels slap op z'n dek. En d'n Fielp „koetsierde" in
zwaar gepeins, z'n haanden tusschen z'n knieën han
gend en z'n petje op z'n neus. Van verre zag ik al,
dat ie zat te „liorgeliseeren".
Vlakbij gekomen gooide-n-ik 'm 'nen verlepperden
krop slaai op z'n oogen.
Hij schrok en nog veur ie me gezien had,
wenschte-n-ie me 't zclfste as Trui 'smergens gedaan
had. Maar el» 'k déé 't nie!
„Zoo. snertbakkcr", riep ik: „wa voerde gij weer In
oew schild? Waarom dugt oew brood de leste dagen
weer nie? Mot Huivenhout soms weer hekselsior?"
Hij grijnsde, d'n bobbert. Knipte 'n ogskc, zwaaide
lui z'n zweep en sukkelde verder.
Dat had ie me nog nooit geleverd!
Deurgereien as er klachten over 't brood waren...?
Eén van de twee: óf we hadden 'm al te dikkels
FEUILLETON.
DOOR
ETHEL M. DELL.
Vertaald door Dicky Wafelbakker.
34.
Gelukkig was ze niet zoo laat als ze gedacht had.
Klokslag acht uur zag hij haar door de vestibule
komen. Hij ging haar haastig tegemoet en drukte,
haar beide handen. ..F.ric," bracht ze glimlachend
uit. Ze droeg een dikken zwarten mantel met hoo-
gen bontkraag, welke haar gezichtje half bedekte.
Niettemin kon hij toch zien dat zc erg bleek was.
„En wat staat er allemaal op het programma?" vroeg
hij dadelijk.
Ze keek om zich heen. „Kunnen we ergens dinee-
ren waar het heel rustig is? Nee. hier liever niet."
„Zeer zeker kan dat gebeuren. Ik heb een aparte
kamer."
„Igiten we daar dan heengaan."
„Hierboven," zei hij. terwijl hij haar voorging. Ze
zuchtte van dankbaarheid. „Oh, F.ric, ij begrijpt me
altijd, en dat is heerlijk," zei ze. Even later gingen
ze een kleine zitkamer binnen, waarin zich een
gedekte tafel bevond, waarop zachtrose lampjes
stonden. Hij sloot de deur achter zich dicht en nam
haar in zijn armen.
„T.ieveling, mijn lieveling."
Ze bewoog zich niet in zijn armen en hij drukte
haar hartstochtelijker tegen zich aan. „Lieveling,"
zei hij weer. Hij kuste haar trillende lippen en ze
onderwierp zich aan zijn liefkoozingen alsof ze geen
kracht meer over had zich daartegen te verzetten.
En in dat oogenblik liet Eric eigenlijk meer zijn
rechten als mééster dan nis minnaar gelden.
„Den ik te woest, lieveling?" vroeg hij teeder.
„Vergeef het me dan. Het lag allerminst in mijn
bedoeling bruut te zijn. Marcia, toe, zeg toch iets."
Do Innlste woorden kwamen met plotselingen
angst over zijn lippen. Hij merkte dat ze nu lijkwit
zag en zelfs haar lippen alle kleur verloren leken te
hebben.
..Nee." zei ze met eenige krachtsinspanning. „Nee,
het gaat al over. Maar ik ben doodmoe, Eric. Ik
opgezeed as broodleverancier, zoodat dé gin indruk
meer op 'm mokte; óf hij broeide iets uit, dat 'm
zwaar interesseerde.
D'n aanderen dag was 't brood onmeugelijk!
Dus, hij zat op iets bezonders te broeien».
Gisteren, Zondagmiddag, as de propclub bij mekaar
was in „de Gouden Koci", kwam de oplossing.
Inplek van de kaarten te geven zat ie er mee te
kneeën en te friemelen, tc douwen cn te plukken,
dat d'n stok versleet, zonder gebrukt to worren.
Hij had iets.
„Joep", zce-t-ie. teugen d'n jongste, virtig is d'n
Joep, bedde gij van de week niks bezonders ontvan
gen van Frljtara?" (Da's de post).
„Ikke nie", zee d'n Joep: „hoezoow?"
„Ocm", zee d'n Fielp, dieppeinzend, deur 't blaauwe
horreke over d'n weg: „niks ontvangen, ocm!"
„Gin hal", zee d'n Joep: „ja tóch!"
D'n Fielp schrok wakker: „jaa?"
.Invulbiiet van de belastings".
„Borst", zee d'n Fielp: „is da wa bezonders?"
Toen keek ie d'n Joep mee 'n veulbeteekenend oog
aan, van onder z'n wenkbrauwen en mee z'n lippen
vast op mekaar genepen.
Wij begosten te begrijpen, uit welken hoek d'n wind
waaide. Vcural toen ie teugen d'n Joep zee: ,,'nen
pikketanus. Joop?" (Da's soldatentaal, ziede!)
Nouw, da's zekers tien jaar gclejon, as 't tenminste
ooit gebeurd is, dat d'n bakker d'n „Snotpiek" iets
aanbood. Waant as regel, scheldt ie 'm zwart.
En 't geval moest in verbaand staan, mee
d'n dienst. Ja-ha! D'n militairen dienst! Waant ge
mot weten, dat die twee. ondaanks 't groot verschil
in leeftijd, ennigtc maanden samen gediend hebben.
In do Mobilisatie.
D'n „Snotpiek" as onderofficier en d'n bakker, die
z'n vader had kunnen zijn, as soldaat. Ik geleuf dat
d'n Edelachtbaren Fielp, toen was ie al Raadslid, «la
nooit goed hee kunnen zetten van d'n Joep, dat d'n
Joep zoo „hoog" was, in d'n dienst.
Maar leut hebben we 'r genogi om g'ad, da beloof
ik oew!
't Was d'n Fielp z'n eigen schuld. Hij had gelijk mee
ons, mee d'n Blaauwe en mij, motten dienen. Maar
as meester bakker, hij was nl heel vroeg getrouwd,
't vereenigen zat 'n» al jonk in z'n bloed, maar as
meester bakker had i«' 't klaar gespuid, om van jaar
tot jaar uitstel tc krijgen. Wel "n jaar of acht achter
mekaar!
Toen vonden de militaire autoriteiten toch einde
lijk dat d'n hakker 't wel 'n bietje nl te bruin bakte
(sjuust as van do week!) en toen hielp er gin moe-
derlieveke meer aan en hij wier piot. Ze prakki-
zeerden 'm in de militaire bakkerij, 'nen gemeen
teraad houwen ze 'er in dienst nie op na, dus hij
edelachthaarde nie, maar hakte veur z'n vader-
laan«l. Tijd om korporaal te worren had ie nie, hij
had te veul omkijkens naar d'n kuch, dus in
de mobilisatie kwnn» ie nog 's aan de beurt, 'n haalf
jorkc maar trouwens, en viel ie onder com-
mandoow van d'n Joep!
„En zes maanden laank," hee de Joep ons des
tijds verteld: „zes maanden lang, had dieën vergim-
den bakker 't vertrapt, om „sergeant" te zeggen teu
gen d'n Joep. 't Was altij „Snotpiek" veur en „Snert-
proppor" na. Waant ons propclub bestond al. ziede!
As ge nauw nagaat, dat d'n bakker z'n strijdmak
kers allemaal 'n aar of dertig waren, en veur d'n
Joep z'nen doen (die twintig was) betrekkelijk al
„ouwe mannen", maar dnt d'n Fielp, die toen nl 250
pond woog, naar de virtig jaren liep, dan verstade
gij. dat-ie aan dieën Fielp, d'n grotvader van de
compie. al 'nen héél eigenaardige!» soldaat had.
Passen «lee 'm niks!
'n Gelid makei» mee dieën hakker d'r in. was 't
onmeugelijkste werk, waar 'nen ginneraal nog gin
knnns veur gezien had. Waant d'n Fielp z'nen Intik,
stak altij, as 'n bakkorswageltjc naar veuren. Z'n
pliesiemus, veul tc klein, glee geregeld van z'n
moedernaakte "test, die toen al net zoow kaal was,
as nouw, en as d'n Joep commandeerde: „Beekers,
trek je pens in," dan riep d'n Fielp: „Joep, wa zijde
toch 'nen verwaanden Snotpiek!"
Eenen keer, mee 't èèrpeljassen, was d'n sergeant.
Joep, in de kuip gevallen. En „toevallig" in de kuip
van den Fielp z'n ploeg! Niemand hnd 't gedaan,
natuurlijk. Op zukke momenten, zijn de Ncerlaand-
scho wapenbroeders, altijd echte broeders! Zc ver
raaien mekaar nie. Is 't nie uit broederschap, dan
toch uit aangst veur de gevolgen van de broeder
schap.
Hoe dan ook, toen d'n majoor over de plots geko
men was en mee één oogopslag de onschuldige tro
nies had gezien van de ijverige èèrpeljassers en hij
dus begreep dat er wa-d-aan d'n knikker moest kle
ven, toen was ic wa dichterbij gekomen en had ie
bespeurd, dat d'n sergeant 't water uit z'n broeks
pijpen liep. Wat 'n heel ongewoon gezicht is, in d'n
dienst, waant zóów kolesaal wordt daar nie gezwee-
ten. nl klagen zc altij.
„Wat is dat sergeant?" had d'n majoor ge
vraagd.
„Watte majoor?"
„Wattc...? Bela...tafel", (za'k er maar van ma
ken) ,Bla... je opoe, sergeant!"
„Oow, datte majoor! Da's water majoor!"
„Hééé is dnt water, sergeant? Héé! En hoe kom
je zoo bewaterd, sergeant?"
„Gestruikeld of zoo iets. majoor, In die rotkuip,
majoor!"
De majoor sprak mee d'n Joep, maar hij kéék
naar de „onschuldige postzegels", van die ól te ijve
rige ploeg, die jaste, of ze 't veur moeder-de-vrouw
dee.
„Dus gestruikel of zoo iets, sergeant?"
„Sjuust majoor!"
„Dan zullen we dat „zoo Iets" even nader onder
zoeken op 't bureau, sergeant. De kaptein is daar
nog, das dat treft net, hè, sergeant?"
„Da treft besonderst, majoor."
Dit jaar zal do Blaauwe Wcck-actie gevoerd wor
den onder de leuze „Verkeer en Maatschappij alco
hol-vrij!" En dat is wel een slagwoord, dat in vele
harten weerklank zal vinden. Het Verkeer, en we
denken inzonderheid aan hot SNELVERKEER, is' in
méér dan één opzicht een maatschappelijk vraag
stuk geworden. Wie denkt er niet aan de vele ver-
keers-ongevallen, waarover de pas verschenen sta
tistiek een somher licht heeft laten schijnen. Had
den er in 1032 in ons kleine landje niet 41.195 van
die ongevallen plaats en stierven er in dat jaar niet
717 personen als slachtoffer daarvan? We juichen
het daarom toe, dat er den laatstcn tijd op verschil
lende plaatsen in ons land Vereenigingen voor Vei
lig Verkeer werden opgericht. Het motor-gevaar op
den openbaren weg wordt steeds grooter en bedreigt
ons allen. Wie zal echter ontkennen, dat dit ge
vaar GEVOED wordt, wanneer de bestuurders alco
hol gebruiken? En daarom: als de drankbestrijders
tijdens de Blauwe Week de luide roep doen hooren:
„Terwillc van de veiligheid geen alcohol bij snel
verkeer!" dan zullen ook duizenden, die overi
gens geen geheelonthouder zijn, daarmee instem
men.
De grootc Sluitingsdemonstratie zal dit jaar op
tweeden Pinksterdag te Hilversum worden gehou
den.
LEG'N CIGARET OP
TWEE 2ï CENT STUKKEN
en dan hebt Ge precies de
lengte, breedte en dikte van zoon
handig metalen zakdoosje met
3 "AKKERTJES". Ge hebt er geen
last van in Uw vestzak of taschje.
Wel kunt Ge last krijgen van
Hoofdpijn, Kiespijn, Spierpijn of
Zenuwpijnen, maar dan kunt Ge
die dadelijk verdrijven met de
"AKKERTJES" uit Uw zakdoosje.
Zakdooi II Glaten buit mat 12 «tukf ilecHti 52 cent
20 cant Ga kunt hiarait 4 x Uw lakdoosje vullen.
„Laat dat zoodje antreejen, sergeant."
Afijn, om kort te gaan, toen 't „zooike" bij d'n
kaptein stond, viel dc meeste verdenking op d'n
Fielp, omdat ic er 't onschuldigste uitzag.
„Heb jij den sergeant in de kuit» gedonderd, rol
pens", vroeg d'n kaptein aan d'n Fielp.
„Proe", dee d'n Fielp onnoozel: „pfoe, ik zal
daar d'n Joep in 'n kuip water salleinaanderen! Neeó
kaptein, gin haar op m'n hoofd!"
(Nouw, da zweren bij z'n haar... dat ie nie had,
stond d'n kapitein niks aan!)
„D'n Joep...? Wie is dat, rol mops?"'
„Dieën Snotpiek daar zee d'r» Fielp en hij wees
nadrukkelijk naar d'n sergeant
„Snotpiek?! Zegges!" D'n kaptein sprong van
kwaaiigheid omhoog.
„Daar hoefde nie kwaad om te worren, kaptein",
zee d'n Fielp. „D'n Joep is d'n grotsten snertpropper
van Ulvenhout en ik ken 'm al langer dan gij, hor
re! Ojee, as ik oew die stuipen allemaal moest ver
tellen, dan zouwde net zoow stomverwonderd zijn,
as heel de Ulvcnhoutsche propclub, da ze zo'nen
snotkop hier veur vol aanzien en serzaant gemokt
emmen!"
Natuurlijk zoo'n 'n aander heel dieën zin nie af
kunnen draaien bij d'n kaptein, maar d'n Fielp, ge-
horen voorzitter as ic is, kan 'n heele vergadering
hebben, horre. En hij kwekt wel tien kaptein onder»
stenboven.
Toen keek ic naar d'n sergeant en vroeg:
„Begrcpte gij 't zelf. Joep?"
„Neeë, Fielp," zee d'n sergeant, die heelegaar on
der d'n indruk van z'n Ulvcnhoutschen veurzitter
gerokte: „en ik zal best gestruikeld zijn, denk ik!"
Toen wier da verkske daar effen op z'n Ulven-
houtsch verder gewasschen.
Daar was gin tusschenkomen meer aan; veur
ginmenscl», veur ginnen kaptein en veur gin tien
majoors.
„Zoow, denkte gij da?" zeed 'n Fielp vuil: „wel
wel! Dan zal ik jouw vertellen, da-d-ik 't niet dénk,
maar vrekkies goed weet. Ge z ij gestruikeld, hufter!
Over mijn pooten! En as gc mo da nog 's levert,
dan staamp ik jou vierkaant de propclub uit, begre
pen!"
Amico, de insubordinatie was zóów geweldig, dat
d'n kaptein gin kaans zag, om dó-d-op pampier to
brcngei».
Hij schupte-n-'t heele zooike uit z'n kantoor! En
as ze buiten stonden, dan beurden ze 'in lachen, dat
d'n Fielp ongerust wier. Waant... hij had veul op
mee z'nen kaptein, omdat ie nog al 's verlof kreeg,
ve»ir z'n bakkerij of raadslidmaatschap! Wa-d-et
zelfste was, 't ging er om, om op Ulvenhout to kun
nen proppen! Nouw ben 'k vol geloopen, zonder da
'k nog verteld heb, wat er in d'n Fielp z'n kop
rondspookt. Maar 's is iets bezonders. 'n Nationaal
plan! Asteblicft!
Ge heurt er meer van.
Veul groeten van Trui en as altij gin horkc min
der van oewen toet a voe
DRÉ.
heb erg slecht geslapen en ik snak er naar wat te
kunnen rusten."
„Ga dadelijk zitten, liefste. Laat mij je mantel
uittrekken. Je moogt nu niets meer doen: ik zorg
voor je."
Zc viel op een stoel neer, en leunde met haar
hoofdje op de armen. Hij schonk een glas wijn
voor haar in.
„Drink uit. Je hebt het noodig, kindje," drong hij
aan. Na een tijd die hem een eeuwigheid toeleek,
strekte ze haar hand naar hem uit en fluisterde:
„Dank je, Eric. Jij bent altijd dezelfde altijd
bereid me te helpen. Drink je zelf ook niet een glas
wijn?"
De kleur kwam nu geleidelijk op haar wangen
terug.
„Tk kan wachten," zei hij, „voel je je nu wat be
ter?"
„Oh. ia, veel beter. Ik heb zoo ellendig geslapen.
Wanneer wanneer men plotseling een besluit
neemt dan vallei» er zooveel dingen te regelen."
„Dus je nam een besluit?" bracht hij heesch uit.
Haar hand rustte nog op zijn arm, maar ze zat
bewegingsloos voor zich uit te staren.
„Je nóm dus een besluit?" drong hij aan. Er was
een treurige, vermoeide glimlach om haar lippen
gekomen. „Ja, ik nam inderdaad een besluit. Tk
kom je iets aanbieden wat niemand anders noodig
heeft. Natuurlijk kun jij het ook weigeren."
„Denk je werkelijk dat dit zal gebeuren?" vroeg
hij zacht.
„Nee, Eric nee. Maar je moet heel lief voor me
zijn. Ik heb een besluit genomen, en ik ben n»» zóó
moe dat het lijkt alsof ik geen krachten meer over
heb. Hetgeen er echter nog is. behoort jou toe, doch,
oh. neem het alsjeblieft niet allemaal tegelijk."
„Tk zal slechts nemen wat je me uit eigen vrijen
wil aanbiedt, liefste. Je weet hoeveel ik van je houd,
nietwaar?"
„Ja, «lat weet ik," antwoordde zc. „En over eeni-
gen tijd. als ik dit alles te boven ben gekomen...
zal ik jou ook op die manier liefhebben. Nu... nu..."
„Ik begrijp het." viel hij haar haastig in de rede.
„Het is afschuwelijk voor je geweest met alles te
moeten breken je droomen op tc geven. Na
tuurlijk begrijp ik het. liefste."
„Dank je," zei ze. ..Je bent altijd zoo goed en
edelmoedig geweest. Ik wilde haar lippen tril
den „ik wilde dat ik je meer waard was. Ik zal
er erhter mijn uiterste best voor doen."
„Oh, praat toch niet op die manier," smeekte hij.
„Mag dat niet?" Er kwam voor een kort oogen
blik een ondeugende uitdrukking in haar oogen.
„Uitstekend, dan gebeurt het niet meer. Ik moet je
echter nog een ding zeggen: je bent allerminst ver
plicht je met me te bemoeien omdat ik bij je ben
gekomen. Ik heb geen sterveling van mijn besluit op
de hoogte gebracht. Ik ik vind het niet eerlijk
tegenover jou."
„Marcia," verweet hij. „Kende je me waarlijk niet
beter?"
Zc antwoordde hem niet in woorden, maar ze
hief haar gezichtje naar hem op, en bood hem haar
lippen.
„Je moogt nooit meer zulke dingen beweren. Be
loof het me."
„Ik beloof het," zei ze. „Ik moest het echter één
maal zeggen, verder zal ik het niet meer doen."
Hij liet haar los. „We dienen nu iets te eten. kind.
En daarna zullen we praten en heslissen wat er ver
der te doen valt. We moeten naar huiten."
„Ja, naar buiten. Ik heb ee»» suitcase aan het Vic-
toria-Station achtergelaten. We kunnen die wel even
n»et den auto gaan halen. En dan dan
moet je me meenemen naar je farm in Canada. Wil
je dat, Eric?"
„Of ik het wil?"
Zc lachte als een opgetogen schoolmeisje. „Mor
genochtend vertrekt cr een boot van Southampton.
Konden we er vanavond niet heengaan cn die zien
to halen? Of is dat onmogelijk'?
„Niets is onmogelijk." antwoordde hij. „We hebben
een paar hutten te bespreken; dat is alles."
„Dat is nu vermoedelijk niet eens noodig, want in
dezen tijd van het jaar trekken vrijwel alle men-
schen naar het Oosten."
„In alle opzichten zal het op het nippertje af we
zen, vermoed ik," zc i hij. „We zullen zorgen er te
zijn zoodra het bespreekbureau open is. En als we
geen passage voor die boot meer kunnen krijgen
dan zal ik ie wel met een roeibootje naar Canada
brengen," eindigde hij lachend.
Ze lachte weer. „Dat zou een wonderbaarlijk
avontuur wezen. Veel interessanted dan een tocht op
de rivier, geloof je ook niet?"
„Zóó is het goed. Je begint weer jong te worden,"
merkte hij plagend op.
„Dat gebeurt altijd als ik bij je ben," zei zc. „La
ten we eten. Ik wil zoo gauw mogelijk hier
vandaan."
Hij schelde den ober. want hij zag heel goed dat
haar zenuwen tot het uiterste gespannen waren. Hij
begreep dat het haar heel wat gekost moest hebben
een dergelijk besluit to nemen, en zooals hij haar
kende werd het hem ook duidelijk, dat zo enkel
door een zeker gevoel van wanhoop hiertoe werd
gedreven. Ze deed hen» in die oogen blik ken aan een
vrouw denken die half krankzinnig is geworden
van dorst en wat zou cr gebeuren, wanneer die
waanzin haar verliet? Was zc nu werkelijk wel
geheel aansprakelijk voor hetgeen ze deed? Zou ze
er nimmer berouw over hebben? Diep in zijn hart
wist hij maar al te goed, dat ze iets wilde doen wat
in volmaakten strijd was met haar geheelen aard
en wezen.
Door alles heen hield ze van haar echtgenoot, en
door zijn schandelijke veronachtzaming was ze ge
dreven tot deze daad. Ja, dat was de waarheid, er»
hij zou heel laf zijn geewest indien hij die niet onder
de oogen had willei» zien.
Hij was dus niets meer dan een surrogaat
voor datgene waarnaar zc met haar gansche ziel
haakte.
Ze hield van hem als een vriend, oh ja, maar zou
nimmer als minnares bij hem zijn gekomen indien
haar dagelijkscho kwellingen haar daartoe niet als
het ware gedwongen hadden. Zelfs nu in deze
oogenblikken schrok zc terug van een volmaak
te overgave, en dit was op zichzelf een feit wat niet
over het hoofd mocht worden gezien.
Hij kreeg hierdoor de bevestiging van iets wat hij
eigenlijk altijd geweten had: hij was te laat in haar
leven gekomen om haar nog te kunnen redden. Hij
kon haar slechts iets geven wat eigenlijk tweede
handse!» was en terwijl hij gaf zou het onver
vulde verlangen, het geheime berouw haar nltiid
blijven kwellen. De mogelijkheid bestond dnt dit
alles nog niet tot haar doordrong. Maar als het ge
beurde, wat dón, oh. wat zou er dón komen?
Hij wilde die gedachte met geweld veringen,
doch het lukte hem niet. F.r stond hen» nu slechts
één enkel ding tc doen.; hij moest haar beschermen
zooveel slechts in zijn macht stond. Ze zou het
beste krijgen wat hij geven kon, cn de mogelijkheid
hestond dan dat ze over eenigon tiid ging ontdek
ken hoe de schaduw van het verleden begon op te
trekken.
Terwijl hij filosofeerde, drong het echter heel dui
delijk tot hem door dat hij enkel en alleen als man
redeneerde, en de opvattingen van een vrouw an
ders konden zijn. Het was thans evenwel niet het
oogenblik om zich in veronderstellingen to ver
diepen: er diende gehandeld te worden. Indien hij
haar niet alles kon geven wat zo noodig hnd. dan
kroeg zo toch in geen geval van hèm een surrogao'
Want hij had haar lief had altijd van In
gehouden met een alles opofferende liefde
