De Brabantsche Brief
HONIG'S
BOUILLONBLOKJES thans 6 voor lOct.
van Dré.
Internationale Motorraces te Alkmaar.
Je kunt 't nooit weten
Ulveuhout, Ij Mei 1934.
Menicr,
Ycrlejen week heen ik
zoow maar aarig van m'n
briefke afgcschejen.
Deur ilic herindelingen
11 ii de Mobilisatie, tusschen
d n Joep en d n Fielp, liep
m'n vcllckc pampier
staarnpvol, nog veur ik tot
den Fielp z'n plannen ge
komen was. En daar
ging 't sjuust om!
Waant hij zit er vol van.
„Dus gij hedt gin schtij-
ven of zooiets ontvangen,
Joep?" vroeg ie nog 's.
„Niks", zee d'n Joep 'n
bietje ltystig: „en hoe zit 't? Gaan me nouw kaar
ten of zitten hakeren?"
D'n Fielp bleef kalmi Én aanders Ochèrmc,
dan kan d'n Joep gin strooiken in d'n weg leggen,
of d'n bakker zit er bovenop.
Maar ja, zoow as ik verlejen week al schreef, het
gong over Militaire dienstzaken en dan, wel, dan
is d'n „Snotpiek" sergeant en d'n Fielp soldaat-bak
ker!
D'n bakker mag dan d'n Joep die verhouding wel
nooit vergeven hebben, maar as 't puntje bij 't paaltje
komt, dan hee d'n Fielp, die twintig jaren ouwer is,
dan d'n Snotpiek, veur d'n Joep in de houding te
staan; af!
Dus d'n bakker bleef kalm.
..Kek 's", zee d'n Fielp: „de kwestie is deus, ik
hel> onzen Overste gesproken."
D'n Joep knipte mee z'n oogen.
D'n eersten slag was dus weer veur den soldaat
hakker.
„Ge mot de komplcmenten van 'm hebben!"
D'n Joep dronk 's, of ie eiken dag de komplemen-
ten, of 'n aanzichtskaart ontvaangt van Generaal
Snijders.
Dieën slag was dus weer veur d'n sergeant.
D'n Blaauwe schoof z'n borreltje opzij, duwde z'n
baanden, samen en going aandachtig over 't tafeltje,
zitten leunen. En onder z'n blahuwc pinnekesdraad-
haren spookte duidelijk de gedachte: 't mot gek loo-
pen, as daar gin goeie stuip aan vastzit. Mee aan-
dere woorden: d'n Tiest zat al op de loert
„Hij vroeg, hoe gij 't stelde", gong d'n bakker deur.
..Ja", zee d'n Joep, die er gin bal van geleufde: ,,'k
heb verlejen week nog 'n potje mee hum gebuljart.
'Non goeien, kearel. maar hij kan nie goed teugen z'n
verlies Maar die zijn er wel meer
Yermolle, amico, 'k had d'n Joep nog nooit zoow
kollesaal op z'ncn dreef gezien. Wa sloeg da lekker
op d'n Fielp.
D'n Blaauwe knikte tevrejen. En schupte mijn, on
der de tafel, 's vrindschappelijk teugen m'n scheenen.
Nouw knipte d'n Fielp mee z'n oogen, vreef mee
z'n volle haand over z'nen mond en 't was sjuust, of
ie 'nen vloek doodkneep.
Toen klèèrde z'n gezicht op. 't Was 'nen komplee-
ten zonsopgaank. Waant op dieën kollesalen, witten
kop, kaal as 'n èèrpelschaal, is veur 'nen zonsop
gaank plak zat.
Zoow as ge weet, zit d'n Joep er thuis, bij z'n wijf,
geducht onder. Niks hee de .Snotpiek" daar te zeg
gen, niks! Z'n tiende kindeke verwacht ie, maar hij
is bij Moeder-de-vrouw op z'n hogst d'n oudsten zeun,
waarover ze eigenlijk nog maar minnekes tevrejen
ris. En da spuit d'n bakker, die ieveraans, ok bij Joep
aan huis komt mee z'n brood, geregeld uit.
Toen dus z'n bakhuis zoow ópklèèrde, voclde-nik
wel. waar 't naar toe moest.
Of 'n Joep ok zooiets ging voelen In ieder ge
val: hij „verzocht veur 't lest, of er nouw gepropt
wier van den middag, of da-d-et soms 'n lolletje
was?"
„Daar wordt gepropt, 't is gin lolletje en gij hedt
de komplementen van onzen Overste", zee d'n bak
ker onverstoord. (Tuurlijk zee-t-ie „Hoverste", maar
da snapt ge zóó wel).
..En Huivenhout mot hekselsior", vulde d'n Blaauwe
aan, die eindelijk ok wel 's mee wou gaan tellen, in
de conversatie en mee 'n staal gezicht peuterde-n-ic
in z'n neus.
„Houwde gij oew menageklep dicht", ziede wel,
amico, dat d'n Fielp weer volop soldaat was?
„houwde gij oew menageklep dicht, Blaauwe", zee d'n
bakker: „as ik spreek mee d'n Joep. 't Is van bclaank,
ok veur Hulvenout
„As me maar hekselsior gaan zee d'n Blaauwe
weer: „dan is alles kits". Toen dronk ie nog 's en
zette z n borreltje veurzichtig op de vensterbaank.
Hij was dus nog steeds vol verwachting van wa leut.
„D'n hoverste vroeg dus, hoe gij 't stelde en toen
hè'k gezeed: „geweldig, hoverste. Hij verwacht z'nen
tiende; zouwde nouw zoow iets verwacht emmen, van
zonen Snotpiek?"
„Neen Beekers, gaf d'n overste me ten antwoord",
„Natuurlijk", haastte Marcia zich te verzekeren.
„Dat is heerlijk. U moet niet vergeten dat ik mis
schien cenigen tijd weg kan blijven. Er valt daar
heel wat te doen. Tregassa Castlc is voor tien jaar
verhuurd, zoodat we daarover tenminste geen zorgen
meer behoeven te hebben. En alles in aanmerking
genomen, mogen we eigenlijk heel blij zijn."
„En je gaat naar de boerderij in Canada?" was
Marcia's volgende vraag.
„Dat is het minste wat ik voor hem kan doen, is
het niet?" vroeg Peter. „Als hij niet voor mijn genoe
gen naar Engeland was gekomen had hij dit vreesc-
lijke ongeluk nooit gekregen."
„Oh, Peter", zei ze op gesmoorden toon. „Laten we
daarover niet spreken. Het is zoo treurig en..."
„Goed", zei Peter haastig.
Vaag vroeg ze zich af wat hij eigenlijk wist, maar
het was natuurlijk niet mogelijk hem dit ronduit te
vragen. Een zekere fijnheid en ridderlijkheid van
zijn kant weerhield haar daarvan. „Vertel me nu
eens hoe hij alles draagt", verzocht ze den jongen.
„Wonderbaarlijk", zei Peter. „Ik heb hem nog
nooit ontevreden gezien. Hij zegt dat hij geen geld
aan andere specialisten wil uitgeven, daar de kwes
tie toch hopeloos is. De dorpsdokter houdt vol dat
als hij leeft op de manier zooals andere geneesheeren
hem juist ten strengste verbieden, hij wellicht eens
klaps volkomen hersteld zal zijn. Een geweldige
schrik... een zenuwschok... of een heftige verdraai
ing: dat wil zeggen wanneer deze niet de rugge-
graat wondde zou dit kunnen bereiken. Maar ze
tasten allemaal in het donker. Zelfs de X-stralen-
behandeling schijnt niet te helpen. Het is vreeselijk
hard er machteloos hij te staan, terwijl ik met liefde
inijn rechterhand zou afkappen, als ik hem hierdoor
kor helpen."
„Peter, soms denk ik dat een dergelijk geval als
het zijne door God alleen genezen kan worden. Hij
brengt de mensrhen in gevangenschap en als Hij het
noodig oordeelt bevrijdt Hij hen ook vaak."
,.U zegt altijd zulke mooie dingen" vond Peter.
7e hadden nu een hek bereik4 dat on de weilanden
••■'kwam. Aan hun voeten strekto liet stadje zich
uit on de roode daken staken heldor tegen den
blauwen Oetoberheniel af.
„Welk een lieflijk, vredig oord", mompelde Mar*
loog d'n bakker dapper deur: „zeg dat wel, Beekers.
Als sergeant was ie 'n afgrijselijk misbaksel, Beekers.
maar 't doet mc genoegen, dat ie als burger zoo z n
best doet, Beekers!"
D'n bakker zat te liegen, dat ie bulkte en d'n Joep
geleufde 'm nog haalvelinks.
„Da kan d'n. overste nooit zoo gezeed hebben", viel
d'n Joep uit: „zekers nie teugen jouw, Fielp."
„Waarom nie teugen mijn, Joep?" vroeg d'n bak
ker treiterig.
„Omdat-d-ik jouw meerdere ben, veur den dienst",
zee d'n Joep fier.
D'n bakker wier vuil.
„Zoow", teemde-n-ie: „zoow? Dat liadde mijn onder
dienst motten vertellen, Snotpiek, dan had ik oew
mee strepen-en-al 't hospitaal ingeschupt!"
„Da kan nóg", stelde d'n Blaauwe veur: „dan maar
zonder strepen. Yeuruit, ik zal 'm wel uitellen, Fielp!
Gij schupt, d'n Joep sneuvelt en ik tel tot tien."
„Nouw kan 't nie", zee d'n Fielp triestig: „waant
ik heb 'm noodig. 'k Heb 'n idee gekregen van d'n
Overste en daar heb ik daar, datte, (hij wees naar
d'n Joep), mijnen meerdere, bii noodig."
„Dan laten we 'm nog 'n bietje in 't leven", vond
d'n Blaauwe goed.
Toen dronk d'n Joep dns bakker z'n borreltje leeg
en zoo as de beleefdheid da-d-eischt, offreerde-n-ic
z'nen ..mindere" mee de wooorden: „lot maar 's vol-
bestelde niks.
Toen kwam Janus binnen, d'n veldwachter.
„Middag mannen."
„Middag man", zee d'n Blaauwe.
Janus schoof bij.. Vreef de klep van z'n pet op en
bestelde niks.
Efkons wierd 'r gezwegen.
„Hchè", zee d'n Jaan: ,,'t wordt al knapkes wèrm."
Zwijgen.
Toen d'n Tiest: „vriezen me dood, dan vriezen me
dood!"
Zwijgen.
„Stoor ik 't gesprek?" vroeg d'n Jaan. „Zitten
guilie soms samen te zweren!"
Waarop d'n Blaauwe heel verschrikt en gespannen
naar 't buffet begost te staren.
Onmiddellijk keek d'n Jaan om en d'n Blaauwe
sprong op en pats! sloeg i^ mee 'nen doffen knal,
net of er 'non stop van de kruik plofte, d'n Jaan
z'n pet over d' oogen.
Janus zag niks meer, da verstade gij, amico.
„Hè", zee d'n Blaauwe meewarig: „wie lapt 'm da
nouw? Zitten guillie daar nouw om te lachen
'k Vind 't 'n dunne streek' Kunde 'r nie uitkomen,
Janus?"
En terwijl d'n Jaan stond te ketteren en peuteren
en te daanseti van kwaaiigheid, knipte d'n Blaau
we ogskes, en beduidde ons, om allemaal stiliekes
weg te gaan.
Wa mo dan ok dejen, waant 't was zonde om 't
mopkc te bederven.
Buiten zee d'n Blaauwe: „ik docht dat hij 't nie
heuron mocht, Fielp. En toen 'k gezeed had: „vrie
zen me dood, dan vriezen me dood, cn d'n Jaan
tóch bleef zitten, toen moest ik wel wa-d-aanders
prakizeeren, ee!''
„'k Mot zeggen", zee d'n Fielp: ..ge hedt 't rap
uitgekiend, maar wij staan nouw buiten en 'k mot
nog 'n appeltje schellen inee hum vd'u Joep), en
van kaarten komt er op zo'n manier ok gin juu."
Toen zijn me naar de bakkerij gegaan, waar me
tusschen 2 hokskes altij terechte motten komen,
as er ineens wa-d-aan d'n knikker is gaan zitten,
maar plazier hebbcu mc bij dn bakker., altij
g'ad.
As me daar weer zatten, om de lange werktafel
van d'n Fielp. dan beweerde d'n bakker: „nouw is
de kwestie deus: cfkens spijkers mee koppen slaan,
Joej)!"
Hij was ineens weer in z'nen vergader- cn veur-
zitters-stijl.
„Joep!" Toen kneep ie z'n oogen dicht, prakizeer-
de heurbaar, mee z'n kop omlaag on sprak: „Deus
jaar vieren me de twintigjarige herdenking van de
Mobilisatie!"
„Hoeraah!" kwekte d'n Blaauwe.
„En da laten me niet ónder ons", mokte d'n bak
ker uit.
„Om de sodemekajer nie!" zee d'n Blaauwe
geestdriftig.
„Hedde gij gediend in de Mobilisatie, Blaauwe?"
„Neeë!"
„Dan hedde 'r ok gin knip mee te maken", zee d'n
bakker serejeus.
„As ik da geweten had", zee d'n Ticsi spijtig: „dan
had ik Janus z'n pet nie over z'n oogen geslagen!"
„Maar nouw zijde zoo zuur, as ge nog noit gewist
bent zoo viel d n Jaan op da moment binnen: „da's
'n bekentenis onder getuigen, Bastiaanscn". En hij
nam z'n boekskc, dat ergens diep onder z'n ermen
zat, om te gaan „kalizjeeren".
cia, om zich heen kijkend.
„Ja, hij houdt van dit stadje", zei Peter. „Het is
hier altijd erg rustig en er komen zoo goed als geen
vreemdelingen. Ik denk dat hij hier wel een poosje
zal blijven."
„Dat hoop ik", zei Marcia. Eenigc minuten heersch-
te er stilzwijgen, beiden denkend aan den man, die
hen in het Castle Hotel wachtte.
„Hij heeft een behoorlijke kamer op de eerste ver
dieping", gaf Peter te kennen. „Hij zit zoo nu en
dan al op in een leunstoel. In het voorjaar mag hij
misschien met een rolwagen in den tuin."
„Maar hij moet eerst den winter doorkomen",
zuchtte Marcia.
>jiet lang daarna bereikten zc het doel van hun
bestemming. Peter had een breed hek opengemaakt,
dat toegang gaf tot den achtertuin van het hotel.
Deze was vol mooie najaarsbloemen en de achter
kant van het huis gal hierop uitzicht.
„Hij zal wel voor het raam zitten", zei Peter.
Eensklaps bleef Marcia stilstaan en legde haar
hand op Peter s arm. Zo wendde een poging toi
glimlachen aan, maar het lukte haar niet. „Wil je
misschien vooruit gaan om hem te vertellen dat ik
hier hen. Peter? Ik... ik volg dadelijk."
„Oh, ja, natuurlijk," zei Peter. Niettemin bleef hij
nog even aarzelend staan. „Hij weet dat U komt, cn
hij is werkelijk niet veranderd."
„Dat is het niet", bracht ze haastig uit. „Ik... moet
nog even wachten,. Dadelijk kom ik."
„Zooals U wilt"
Bij de laatste woorden keerde hij zich om. Marcia
liep terug naar het einde van den tuin, waar ze
uitzicht had op de weilanden, die ze kort tevoren
overgestoken waren. Hier moest ze haar zelfhehecr-
sching zien te herkrijgen. Hij was nog dezelfde...
was niet veranderd, zei Peter. Maar zij... zij was
het wëL
Sinds dien vrceselijkcn nacht toen ze hem voor
het laatst gezien had was alles anders geworden
De waanzin had opgehouden te bestaan... oh, al
lang geleden... deze werd als het ware door de
z.engende vlammen van lijden verschroeid, en ze
voelde een onuitsprekclijlcen tegenzin een relatie te
hernieuwen, welke het Noodlot zoo volkomen ont
bonden had.
„Da zal d'n duuvel doen", stoof d'n bakker op.
„Zoo kooin ik nooit tot 'n end; de bakkerij uit. gij!
Of ik bijt ocwcn kop af, bloedworst!"
„Dan zal k wel even wochtcn", zee d'n ..bloed
worst' gedwee, maar vastberaden, maar hij (da was
d'n Blaawe) is m'n manneke!'
Hij gtioof. D'n Tiest op z'n bocsko zetten
ollee, da's 'nen onvervulden droom van jaren her!
D'n Blaauwe hee d'n Jaan meer tc doen gegevifn,
dan heel l'lvenhout samen. uitgezonderd dan m'n
boske Dré III, maar „kalizjeeren", lot staan „har-
resteeren" neeë. gin schijn van kaans. Wel
aandersom, zoow as ge wit. Dat d n Blaauwe z'n
eigen arresteeren liet op 'u „radio-plissie-siglement",
en dat d'n Blaauwe. bij 't kotje gekomen, d'n Jaan
er in mikte en de deur afsloot cn 'm zitten liet tot
'snachts twaalf uren. Maar da was nog veur z'n
trouwen, 'n jaar of vijf gclejen. Sindsdien is ie 'n
tikske kalmer geworren. Maai wéér trok die Blaauwe
sallemaander zo'n gedwee en aangstig gezicht, net
as mee die arrestatie destijds. En d'n Jaan leert
't ook nooit, vloog er vierkuant in!
„Hier, ga zoow laank zitten', zee d'n Tiest klein
tjes teugen d'n Jaan: „en drinkt 'n gloske mee'.
En as d'n Jaan wouw gaan zitten, naast d'n Tiest,
viel „per ongeluk" d'n stoel om en Janus lag laangs-
uit in d'n Fielp z'nen trog!
Misschien da k oew de volgende week dat efkens
uit vertel. Van verbaal is weer niks terecht geko
men, da voelde zóó!
En as d'n bakker weer aan 't woord kwam, na de
opruiming van Janus, dan stelde-n-ie veur:
„UÏvenhout doet mee, aan de Mobilisatie-herden
king! Joep, we richten 'n afdeeling UÏvenhout op. 'n
kommiteit. van oud-gemobiliseerden en wij trekken
gezamenlijk naar den Hang, veur 't défilé. Tenmin
ste serzaant'' en nouw kwam z'n ouwe veete
weer efkens om d'n hoek: „tenminste serzaant, as
gij van oew wijf mee rneugt!"
1
oofdpijncn
p
verdwijnen
snel en zeker
door
1
Aspirinen
TA B L E T T E N
Uitsluitend verkrijgbaar In de oranje-bandbultjei van
30 labl. 70 ets. en oranjezakjes van 3 labl. A 10 cis.
ALKMAAR HEEFT EEN' PRIMEUR!
Hef conflict, dat eenigen tijd geleden gerezen is
tusschen Alcmaria V.V.V. en den Motorrennersbond,
heeft nu alles weer is bijgelegd toch ook nog
een goede zijde gehad. Indertijd was Alcinaria ge
noodzaakt. om huitenlandsche renners te organiseeren
en de kennismaking' met deze was van dien aard, dat
opnieuw een aantal Belgische en Duitsche rcuners
is geëngageerd.
Nu Alcmaria den Tweeden Pinksterdag haar tweede
races in dit seizoen houdt, en nu ook onze Neder-
landsche renners weer zullen starten, kunnen wij
dus voor het eerst op een Nederlandschn baan spre
ken van een werkelijk internationaal programma.
Dat programma ziet er inderdaad zeer fraai uit.
M ij krijgen natuurlijk weer onze nieuwelingen in de
baan. onze juniores zullen weer een harden strijd voe
ren, om zoo gauw mogelijk te promoveeren naar de
hoogste klasse en dan zal het puhliek kunnen genie
ten van den zeer uitgebrciden hoofdschotel: de ge
vechten der seniores.
Opnieuw is het programma verdeeld in wedstrij
den voor de 250. 350 en 500 cM3. klasse en de seniores
die ten getale van ruim 25 deelnemen, zullen trachten
nieuwe records ie maken. In de 250 cM3. klasse star
ten i seniores, in de 350 M3. 9 seniores cn in de 500
cM3. klasse niet minder dan 18 cracks!
Moeten wij nog namen noemen? Vrijwel al onze
seniores zullen in deze hoogste klasse vechten met de
Duitschers en Belgen. Zij zullen elkaar elke c.M. grond
betwisten, zij zullen door de bochten gieren, zij zullen
strijden voor zich zelf, voor hun merk en voor
hun land!
Wat dit laatste betreft, een speciaal nummer tus
schen de drie snelste Nederlanders, Duitschers en
Belgen zal wel de allergrootste belangstelling trek
ken. Deze landenwcdstrijd, waarvoor een speciale
prijs is uitgeloofd, is nu al liet gesprek van den dag.
Wie zal dezen titanenwedstrijd winnen. Zal een v.
d. Pluym, een v. Dijk, een Iloutop sneller zijn dan een
Hyll, de man, die tijdens de Paaschraces een zeld-
Nee, dat kón ze niet, en evenmin was ze in staat
hem te verlaten. Ze was iets aan hem verplicht. Hij
was niet veranderd... niet veranderd en diep in haar
hart was zc er van overtuigd, dat dit inderdaad het
geval moest zijn. in elk opzicht. Hij zou niet ver
anderen, eenvoudig omdat het zijn karakter niet was
En juist daarom kwam ze hierheen. Daarom kon zo
alles wat deze inan haar geschonken had, niet ver
geten. Er rustte een te zware verplichting daarvoor
op haar. Ze was gebonden: moreel gebonden alles
te geven wat in haar macht lag. Het was verach
telijk om nu nog te aarzelen dit te doen. En toch
schrok ze er voor terug; dat viel niet te ontkennon.
Het duurde echter niet lang of een blos van
schaamte over haar houding steeg haar naar de
wangen. Wat kwam ze hier doen terwijl de man,
wiens heelc verdere leven ze bedorven had, vol on
geduld op haar lag tc wachten? Welk recht had ze
hem nog langer in dien toestand te laten? Was ze
niet hierheen gereisd om indien mogelijk nog iets
goed te maken?
Met een beslist gebaar wendde ze zich om en liep
op het tuinhek toe. Tot haar ergernis bemerkte ze
echter dat dit was dichtgeslagen en daarom ging zc
naar den voorkant
Dan Bellamy stond voor het huis en met een im
pulsief gebaar stak ze hem haar hand toe. Hij nam
deze in de zijne, en er kwam een glimlach om zijn
lippen.
„Eindelijk is U dus gekomen", zei hij. „Het doet
me een groot plezier U weer te zien, zuster."
Hij leidde haar door een brecdon corridor en hield
toen voor een deur stil, welke hierop uitkwam.
„Hier is hij. Heeft U alles gehoord?" vroeg hij
zacht
„Oh ja." zei ze. „Zijn neef haalde me van het sta
tion. itij ging vooruit om hem te zeggen dat ik on
derweg was."
„Luister eens iroed. zuster", ging de man voort.
„Het is werkelijk geen hopeloos geval. Zc mogen
zeggen wat ze willen, maar... ik weet dat er heel
wat van U afhangt, waar het hem betreft."
Ze bcgroen wat hij bedoelde, en er was iets in haar
ziel wat zich terugtrok, ofschoon ze hiervan uiterlijk
niets liet merken. Zwijgend wachtte ze totdat hij
verder zou gaan.
„Borst", ree d'n Joep.
„Zoow mag ik 't beuren, serzaant", knikte d'n
bakker tevrejen. En ik beloof oew. da-d-ik 't wel in
orde maak, mee oewen kaptein-thuis, da-d-heb ik al
méér gedaan veur oew ee? Ouwe strijdmakker!!"
Toen .sloeg ie d'n Joep kameraadschappelijk en
geestdriftig op z'nen schouwer, dat d'n Joep heel de
week mee 'nen lammen èrm getobd hee. cn in 't
vuur van z'n Mobilisatie-herlndcring. begost d'n
Fielp te zingen: „asperine voor je voeten, asperine
voor je haar" en nog meer soldntonlicdekcs.
Daarna gong ie „horgeliseeren".
D'n Joep mot heel 't durp achter d'n mculcn af cn
d'n Fielp gaat aan slag van af d'n Bieberg.
„UÏvenhout zal veur d'n «lag komen" zee-t-ie: ..op
'n manier, da Brabant trotsch kan zijn op ons durp,
in d'n Haag. En wij, Brabanders me motten laten
zien, da-d-ons nooit, maar ok nooit, ictske maar te
veul is, as "t betreft oin te tooncn, da mc volbloed
Nederlaandcrs. op en top Oraanjeklaantcn zijn. De
weareld ziet er ok in N'cderlaand maar aarig
uit, jongens; één van zin en één van hart naar Den
Haag. As 'n kloek, as 'n steuvig eensgezind volk. da
vree cn rust wil, welvaren cn geluk en daar des
noods veur vechten wil!
Hoe hè'k da gezeed? Zoow zal ik op ons eerste
vergadring spreken, Joep! En dan 's kijken of mc de
Nationale vlag nie zullen ontplooien! Ozoow! Teu
gen alle politiekers in. reken maar van jes!"
Heb 'k verlejen weck teveul gezeed, amico, dat
d'n bakker 'n geweldig plan had?
Is 't 'n wonder, da z'n brood nie om tc genieten
was
Vol! Veul groeten van Trui cn as altij gin horke
minder van oewen
toet a voe
DRé.
zame dirt-track-stijl toepaste. Zullen de Nederlanders
als overwinnaars uit den strijd te voorschijn komen?
Wij zullen moeten afwachten. Den Tweeden Pink
sterdag zal in Alkmaar bewezen worden of Nederland
op de grasbaan nummer één is.
Het programma bevat ruim 20 wedstrijden cn daar
onder is er een, waarbij niet minder dan 18 seniores
tegelijk in de baan komen!
De baan zelf is weer keurig in orde en buitenge
woon snel. En rondom de baan zal elke tribune, elke
rang dicht bezet zijn met de duizenden toeschouwers,
die uit geheel Nederland naar Alkmaar trekken.
Men kome echter op tijd, want het zeer uitgebreide
programma eischt, dat precies om half twee begon
nen wordt!
Alkmaar verwacht Tweeden Pinksterdag geheel
motorrijdend Nederland!
Niet zoo heel lang geleden werd in oen van de Lon-
densche schouwburgen een drama opgevoerd van het
soort dat we bij ons tc lande een „draak" zouden
noemen. De belangstelling voor dit stuk was dan ook
niet bijzonder groot en hot moest dus den schouwburg
leider, die altijd een gedeelte van den avond in de
zaal doorbracht, wel opvallen, dat hij elke voorstel
ling denzelfdon man van middelbaren leeftijd in het
theater zag zitten. Tamelijk onverschillig volgde de
bezoeker het gebeuren op het toonee! tot aan een be
paalde scène. .Dan was de zonderlinge gast één cn
al belangstelling. Hij rekte dén hals cn spitste do
ooren om toch maar niets te verliezen van wat zich
op de planken afspeelde. Het tooneeltje dat in zoo
hooge mate zijn belangstelling had. kwam hier op
neer, dat de echtgenoot van de hoofdrol-vertolkster do
kamer van zijn vrouw binnenkomt, juist nadat naar
vriend, door het opstaande raam dit vertrek heeft ver
laten.
Toen de tooneeldirecteur den stamgast voor den
twinstigsten keer had zien zitten, kon hij zijn
nieuwsgierigheid niet langer bedwingen. In de en-
tr'acte sprak hij hem aan en informeerde wat den
bezoeker nu eigenlijk In dit stuk zoo buitengewoon
boeide.
„Dat zal ik u vertellen", antwoordde de man dood
gemoedereerd. „U vindt het misschien een beetje gek,
maar ik ben dol op schandaaltjes, en nu ben ik er
vast van overtuigd, dat die echtgenoot op 'n avond
dien ander toch nog snapt, on u begrijpt, dan zwaait
er wat. Ik zou dat niet graag willen missen
„Ik doe wat ik kan, en ik weet dat U dat ook zult
doen. Een paar jaar geleden waren we allen kame
raden. En we moeten elkaar nu ook zooveel moge
lijk bijstaan; dat is tenminste mijn opvatting."
„De mijne ook", haastte zc zich te verzekeren.
Voor een kort oogenblik keek hij haar strak in
de oogen, daarna maakte hij de deur open van de
kamer waarin Eric lag. „Zc is gekomen, mijnheer",
kondigde hij aan. „Ga binnen zuster."
Zc stond midden in een zonnig vertrek, cn de deur
sloot zich achter haar. Als in een visioen zag ze
Peter voor het open raam zitten, maar hij verdween
onmiddellijk in den tuin. En toen kwam er een
floers voor haar oogen. Eric!
HOOFDSTUK 1IL
Dc gevangene.
Zijn gezicht zag ze het eerst... donker, door de
zon gebronsd, en niet veel veranderd. Maar zijn
oogen... oh, zijn oogen. Deze brandden met een
koortsachtigen gloed on er lag de blik in van een
man die verging van honger. Zc had heel wat lijden
in haar leven meegemaakt, doch nog nooit had ze
een dergelijke uitdrukking in menschenoogen ge-
zie tv
Hij lag in een grooten stoel, in den rug door kus
sens gesteund, en het onderste gedeelte van zijn
lichaam werd door een plaid bedekt. F.eti zlekcnta-
fel stond naast hem; hierop lagen couranten en ci-
garctten. Het was een heerlijk, ruim vertrek met
breedc deuren die op de laan achter het huis uit
kwamen. Men had zich eigenlijk moeilijker een lief
lijker kamer kunnen voorstellen: niettemin lag er
iets in de atmosfeer wat Marcia met kilte vervulde.
„Dus je bent gekomen om me in mijn gevange
nis te zien", zei hij zacht.
Zc liep haastig op hem toe; een overweldigend ge
voel van medelijden had zich van haar meester ge
mankt. „Oh. mijn beste Eric", stamelde ze.
Ilij nam haar hand in de zijne, zooals hij vroeger
zoo dikwijls had gedaan, en zei niets. Ze zag ech
ter dat zijn lippen heftig trilden.
Wordt vervolgd.
