De B
rabantsche
Brief
Haar schuld betaald
van Dré.
LIEVER EEN MILLIOEN,
DAN HET VERSTAND VERLOREN.
Ulvenhout, 17 Juli 1934.
Menier,
D n buiten, de Natuur
staat op het oogenblik in
vollen rijpdom. 't Korenge
was zingt er z'n fluister-
liodeke deur de zomcrschc
stilte, die blakkerend op de
velden ligt.
Zoo hoog, zoo zwaar, zoo
kollesaal staat 't gewas,
van den straatweg tot aan
den wegschemerenden en-
der, dat g'oew eigen er in
voelt, bij dieën overdaad.
De popels, hier en daar
deur 't laand. rijzen op, in
donkerglimmende reuzen-
pluimen. 't Geritsel van 't harde geblaart, doet oew
't windeke nie vergeten, dat mild deur de stovende
hitte glijdt.
Deze akkerrust, waar ik nooit op uitgekeken kom.
waant ge kunt ze zien, amico, is alleen te ver
gelijken met de rust van den blaauwen .hemel, die
koe pelt over de zwoegende stilte van ,'t vruchtmoeio
laand.
Ginnen veugel Iaat zijn eigen meer zien op den
•witten zonnemiddag van deuzen tijd. Alle lawijt is
verstikt onder de zonnewade, die op èèrde viel.
De veugeltjes hebben al veul minder praat, 'n Deel
zit op z'nen derden broei, 'n deel is al in de rui. Nog
enkele weken, as d n ruitijd veurbij is, gaan er al
ennigte soorten opstappen.
Ja, de zomer is nouw op z'n schonst.
En 't end is in zicht
Icveraans dwerlt er al 'n geel blaaike deur de wèr-
me locht. Laangs de heggen en in slooten liggen ze al
in beddekens bij malkaar.
Maar aan 't end willen we nog nie denken. Tè fleu
rig, te fris cl i, te jonk nog praalt d'n buiten in de zo
merzon, die aureooltjes toovert om elk blommeke. Ge
mot die blaauwe sterren zien staan stralen van de
korenblom!
Die vurig-rooie klaprozen zien wiegen laanks 't ko
ren. 't Lijken karjuu wel Spaansche daansereskes!
Ge wordt gek van de kleuren. Van de prachtige
kleuren, die nie na te maken zijn.
D'n mast staat in nuuw groen.
Druivenkleurig waast ie leugen den hellen licht-
wemel, die van den hemel dwerlt.
Fier steken z'n nuuwe toppen in de locht. En ge
vraagt oew eigen af, hoe ie uit dieën muilen, witten
èèrde z'n krachten zuigt, om zoo trotsig, zoo fier en
zoo frisch naar den hemel te groeien.
Van den mergen kwam ik gelijk met 't zonneke in
de velden. Vijf uren omtrent brakken de eerste gou
wen pieken achter de weareld vandaan.
D'n nuuwen dag waaierde teugen de locht, in gou
wen veeren. "t Was of de weareld openging as één
groote blom. D'n ender verbrokte in kleurenklonters,
■waarin net zoo goed 't vurigste klaprozenrood fonkel
de as 't. zuiverste goud. Ruimer schoof de zon den
ender uit. En alle kleur versmolt in goud alleen, in
nuuw wit goud, dat vast gong zitten, diep in mijnen
kop.
De komst van den dag is altij weer overnuuw van
*n majesteit, die alleen meugelijk is bij den Schepper.
Alle „schoons" en „veurnaams" deur menschenhan-
den gemaakt, is nietig.
Dan fonkelen juweelen, as huizen zoo groot, naar
de èèrde, dat er oew knieën van buigen gaan.
Ilonderdduuzenden betaalt d'n mensch veur 'n stuk
glas, dat schittert as den dag.
'n Stukske zoo groot as 'n duivenui, dat ie dan han
gen kan om den blooten nek van 'n duur wefkc.
Maar as ge om vijf uren in den buiten staat, dan
plenst d'n dag zeivers as gouwen kristal van den he
mel af, te genieten veur den ermsten donder, die al
leen maar bezit 'n haandvol slootwater om z'nen brui
nen nek af te wasschen.
Ilooger rees t' zonneke van d'èrde vandaan. D'n dag
viel in de Mark.
Gouwen dril wiebelde over 't watervlak, waarop
*nen enkelen lelie te drijven stond op zijnen groenen
schottel.
t Zonneke schèèrde de Mark, schèèrde de weareld
en laange sehaduws trokken in 't nuchtere daglicht,
verliezende d'r eigen in de gouweren glorie, die mach
tiger heerschen ging, over de ontwakende schepping.
VVa was 't stil, amico.
De stilte van den zomermergen, die felle hitte veur-
spelde veur den komenden dag. De daauwendc ne
vels waren weg, veur ik 't wist. Vijf minuten had ik
"t zonneke wakker zien worden en alles was romme-
dom veraanderd zonder da'k 't wist en terwijl ik er
middenin stond.
FEUILLETON.
door
MARGARET PEDLER.
21.
Toen zij het huis bereikt hadden ontdekten zij La
dy Susan, die zich in den meest gemakkeHjken stoel
neergevlijd had, en rustig een sigaret zat te rooken,
terwijl zij haar ebonieten stok met gouden knop
onafscheidelijke metgezel bij haar wandelingen hui
ten naast haar neergezet had. Van huiten af kon
Aon reeds het krabben en huilen hooren, zoo nu
en dan onderbroken door een hoopvol geblaf, van
een bende honden, zonder welke Lady Susan zelden
in Silvcrquay werd gezien. Ze gingen door onder
den verzamelnaam van de Stammen van Israël en
doorliepen de gcheele toonladder van het honden
ras, vanaf een rasechten prijswlnner tot aan een
bastaard Ierschen terrier, dien Lady Susan in half-
dooden toestand in een Londensche zijstraat had
opgeraapt en geadopteerd. De laatstgenoemde was
ongetwijfeld haar favoriet, aangezien zij, zooals For
rester reeds had opgemerkt, een speciale zachte plek
in haar hart had voor brutale types.
„M'n lieve", zei zij, toen Ann bukte en haar kuste.
..ik hoop en bid, dat jouw lieflijke Maria Coombe zich
op het oogenblik bezig houdt met het zetten van
thee. Hoezeer ik van je houd, zou ik het toch niet
voor je hebben over gehad om in deze verschrikke
lijke hitte naar je toe te zwoegen, wanneer deze ver
schrikkelijke neef van mij me meer met rust had
gelaten. Dus koos ik het minste kwaad."
Forrester scheen zich dat niet in het minst aan
te trekken, dorh Ann merkte op, dat toen de thee
verscheen, hij haar wenschen tegemoet, kwam, zelfs
ten aanzien van een speciaal merk sigaretten, hét-
welk zij verkoos te rooken, toch zij, na drie koppen
gloeiende thee a la Russe te hebhen verzwolgen, ver
klaarde, dat haar dorst op voldoende wijze gelescht
was. Er was een half-humoristische, half-teedere toe
Getooverd was er!
En as ik 'n oogenbllkske later op m'n hukken in
't peelaand zat, lekker te woelen in 't maalsche, be-
daauwde loof, dan koekte de vochtige èèrde, zacht
aan m'n klompen en dan voelde-n-ik 't zonneke al
deur den kiel, op m'ncn rug schroeien.
Da beloofde wa vandaag.
Wat rook d'n grond verduveld lekker. Wat geur
de 't gewas
De geur van den bakker krinkelde uit den rijpe
tarwe, die al dagen te bakken staat onder de laaien
de zon.
Zoow as ge ok de schroeigcuren ruuken kunt uit
de harsige boomen van onze mastenbosschen.
't Is 'n gezegend getij.
Moord en braand is er geroepen, drogteperioden
veurspeld deur krantengekken, toen in Juni ginnen
drop regen viel.
'k Heb daar niet aan meegedaan, aan da geklaag,
lijk ge wit. 'k Wist wel, da me 'nen oogst gingen
krijgen, die nie weg te slèèpen zijn zou!
En op 'i zelfste moment dat ik dit opschrijf zitten
vast en zeker „geleerde" kranten-economisters ai
uit te peuteren, dat de oogsten te royaal zijn, den
zegen ie rijk! En dus zetten ze 'n krantenstuk in
malkaar, om de menschheid te beklagen. Wa ze ok
zouwen doen, as den oogst maar schraal was
Toch hee d'n boer d'n naam van altij te klagen'
Afijn, nie verder over zeeveren. 'Nen mensch zoekt
z'n leed nouw eenmaal en altij bij zijnen evennaaste.
Daarom staan de menschen in de weareld mal
kaar ok allemaal aan te wijzen, as de schuldigen
veur den slechten gaang van zaken.
Alleen as 't 'nen mensch goed gaat, dan dan
is t z'n eigen schuld!
Eén uitzondering mot ;.k maken. Rockefeller! Die
wier kortgelejen 95 jaren. 'Nen leeftijd dat den
mensch weer eerlijk worden gaat. „Kindsch" noemen
wij groote menschen dat!
Rockefeller hee gezegd: „Om rijk te worren zijn
drie dingen nnodic! Ten eerste geluk. Ten tweede ge
luk. Ten derde geluk!"
Ik heb al 's meer aan oew geschreven g'ad. ami
co, dat veurspoed alleen maar geluk is! Waant as
eiken mensch z'n eigen rijk kost werken, dan was
er ginnen eenen ermoedzaaier op de weareld! Lui
heid begin bij den teugenspoed!
Ongeloof begint bij veul teugenspoed.
Revolutie begint bij massale teugenspoed.
Braaf en tevrejen zijn. is 'n klein kunstje veur
den fortuinlijken smakker.
Regeeringen, die 't volk verèrmen, kweeken re
volutie.
Bij alle onheil, die op de weareld gebeurt, onheil
die over de menschheid en de enkelingen komt, ligt
de schuld altij bij den sterkste!
En as dieën „sterkste", wien 't geluk uit z'n
broekspijpen drupt, dan ok nog gaat „spreeken", dan
ok nog komt vertellen, dat 'n aander tevrejen mot
zijn mee zijn lot. nie mot laten merken dat ie be
staat. dan prikt zo'nen piemel de revolutie.
Dan giet ie 't revolutie-vergif met emmers in z'n
evennaasten!
Kortgelejen heurde-n-ik zo'nen „wijsgeer" beweren
(in 't openbaar!!) dat. de mensch te veul op z'n be
lang, op z'n bestaan uit is. Dat, om 'n veurbeeld te
noemen, zelfs d'n dood van 'nen Prins Hendrik nog
'n middel was veur veulen, om er 'n veurdeeltje uit
te slaan. Verkoop van rouwstrikskes en zoo!
Ik vrèèg oew!
Móchten we gin rouw dragen?
Moest da toen niet gekocht kunnen worden en
dus vèrkocht!
Is 't zondig, as 'nen mensch van alles prakizeert
om uit de hulp vnn Steun en Armenzorg te hlijven?
Maar ten slotte: Zou er nie veul meer tevrejenheid
zijn as eiken mensch z'n bestaan vinden kón?
Onzenüevenheer zijn de zwoegers liever, dan de
mooipraters. Gelcuft datte!
Maar hij begrept ze ok. Waant Jezus was tim
merman. Niet „mooiprater van beroep. Zelfs wierd
ie veur Zijn praat, die allesbehalve „mooi" gevon
den wierd, tot den dood gevonnist!
Zouwde gij denken, amico, dat er éénen commu
nist in Nederland overbleef, as we ze allemaal, lijk
die paar leiders, 'n rijkssalaris gaven van vijfduu-
zend guldens?
Zouwde gij denken, dat van der Lubben den Duit-
schen Rijksdag in braand gestoken had, as z'n va
der vijfentwintig oprichiersaandcelcn bezeten had
van Koninklijke Petroleum of zoo iets?
Larie
Maar ik ben lillijk afgedwaald!
'k Zat zoo lekker in 't zonneke en ineens zit ik in
den schaduw.
Gin wonder ok.
As 'k m'n akkers en velden zie bersten onder den
zwaren vruchtdracht, en k mot dan efkens later be
denken: ,,'t is alles veur niks.', dan dan ga ik
klagen!
God wil wel met ons.
De menschen willen nie!
Vol!
Veul groeten van Trui en as altij gin horke min
der van oewen
toe a voe
DRé.
Grillen van een „naaimachineprinses".
Erfeniskwestie met een opwindenden
achtergrond. De man, die het millioen
versmaadde. Lachende en boozc erf
genamen.
Om de nalatenschap van de mooie en excentrieke
Florence Singer, dochter van de bekende Ameri-
kaansche naaimachinekoning, wordt op het oogen
blik in Amerika een strijd gevoerd, die veel stof doet
opwaaien. En niet zonder reden, want aan deze na
latenschap is een roman verbonden, die zelfs in het
land der onbegrensde mogelijkheden niet alledaagsch
klinkt.
De held van de roman is overigens niet de on
langs gestorven millionairsdochter, doch een een
voudig secretaris. Op het oogenblik is hij in geheel
Amerika bekend als „de man, die het millioen ver
smaadde."
Mr. Leonard C. Kav heeft nl. in koelen bloede het
millioen versmaad, dat zijn vroegere patronesse. Miss
Florence Singer, hem per testament vermaakt had.
Hoe hij tot dit onverklaarbare besluit kwam, heeft
Mr. Kav verteld in een interview.
Het was in 1927, aldus Mr. Kav, toen ik bij Miss
Florence Singer als tweede secretaris in betrekking
trad. Haar eerste secretaris was majoor Stanley
Williams. Kort na zijn in diensttreding reisden wij
naar Biaritz. Mij werd opgedragen, de nieuwe auto
van Miss Florence te besturen. Ik was daaromtrent
zeer verheugd, daar mijn werkgeefster en haar eer
ste secretaris voortdurend ruzie hadden. Miss Flo
rence voelde zich n.1. niet op haar gemak, wanneer
in haar omgeving rust heerschte. En de majoor had
zóó een slecht loven bij haar, dat hij in Biaritz den
strijd opgaf en zijn ontslag nam.
Ik werd toen tot eerste secretaris bevorderd. Miss
Florence deelde mij mede, dat ik den majoor moest
waarschuwen, haar niet meer onder de oogen te ko
men, daar zij hem doodelijk haatte. Een week lang
Gewone
doos.
gevendheid in zijn manieren te haren opzichte en
Ann kon zich voorstellen dat hij zeer goed zou weten
hoe hij een vrouw van wie hij hield moest venven
nen. Doch hij zou haar eerst totaal overmeesteren.
Daarvan voelde zij zich zeker.
Het scheen dat hij onverwachts op White Win
dows was neergestreken. Hij was langs de kust aan
het kruisen geweest en had, zonder zich Je moeite te
getroosten om Lady Susan daarvan in kennis te
stellen, plotseling besloten om haar een bezoek te
brengen en zijn jacht, de „Sphinx" lag nu in Silver-
quav Baai voor anker.
„En zelfs nu weet ik nog niet hoelang hij van
plan is hier te blijven!" glimlachte zijn tante.
„Hoe lang?" Hij glimlachte terug. „De kwestie is
hoe lang u met mij wilt. optrekken Ik geloof nu"
met een snellen uitdagenden blik, welken Ann
niet wilde opmerken „dat ik niet beter kan doen
dan voor de rest van den zomer de gastvrijhedi van
White Windows in te roepen."
„M'n beste jongen" Lady Susan straalde. „Wil
je dat werkelijk? Ik zou het heerlijk vinden, dat
weet je. En bovendien met een knipoogje „Sil-
verquay heeft zijn genoegelijkheden. We drinken met
elkander thee, gaan boottochtjes maken, baden
„Ik zou al die dingen wel willen doen", zeide For
rester bescheiden. Hij wendde zich plotseling tot
Ann: „Kunt u zwemmen?"
„Ik kan mij twee slagen lang boven houden", ant
woordde zij glimlachend. „Daarna, overweldigd door
mijn eigen dapperheid, zink ik als een baksteen."
„Dan zal ik het u leeren", zeide hij. „We zullen
morgen beginnen. Hoe laat en waar baadt u ge
woonlijk?"
Ann wierp één of twee zwakke bezwaren op, doch
deze werden direct uit den weg geruimd en voordat
zi; goed wist wat. er gebeurde had hij haar de be
lofte afgedwongen, dat zij den volgenden morgen op
Berrier Cove zou zijn, gereed om haar eerste zwem
les in ontvangst te nemen.
„Het is werkelijk een erg verstandig idéé", vond
Lady Susan. „Indien ie dien nacht op het Lac Lé-
man werkelijk overhoord geslagen was, dan zou je
gezonken zijn indien je op je eigen krachten had
moeten vertrouwen."
„Wat is er toen gebeurd?" vroeg Forrester met be
langstelling en Lady Susan vertelde hem wat er
gedurende het Venetiaansrhe feest in Mnntrieheux
had plaats gehad en do wijze, waarop Eliot Coven-
try haar te hulp was gekomen.
„Coventry? Is dat het zuur-kijkend individu, dat
op Heronsmere woont?" informeerde Brett.
Ann keek hem met eenige verwondering aan.
„O, hebt u hem reeds ontmoet?"
„We kwamen hem op weg hierheen tegen met
Brian Tempest", legde Lady Susan uit. „Die twee
mannen zijn als contrasten wel een studie waard",
voegde zij er aan toe. „Brian is werkelijk een groote
schat. Ik vind het zoo verstandig van hem, dat hij
zijn vertrouwen in de menschelijke natuur bewaard
heeft, nu hij veroordeeld is om met die zure zuster
van hem samen te wonen. Het mag dan onchristelijk
van mij zijn" met een lachje als van een school
jongen „maar ik kan Caroline Tempest eenmaal
niet luchten!"
Kort daarop vond zij zichzelf voldoende, uitgerust
om den tocht naar White Windows terug weer te
kunnen aanvaarden.
„Ik zal zeker morgen naar de Cove komen", zeide
zij, toen zij Ann vaarwel kuste. „Gaat Robin ook
baden?"
„Als hij tijd heeft. Maar Cara Hilyard zal er zeker
wel zijn. Zij zwemt als een visch."
„Dat is die lieflijke dame, die op de Priorv woont,
is het niet? Je moet haar eens ontmoeten, Brett."
„Indien zij een Mrs. Dene Hilyard is, dan ken ik
haar al," antwoordde hij. „Ik heb haar weieens in
Londen ontmoet hij was nogal een bruut! Ik ben
bijna met haar weggeloopen om haar uit zijn klau
wen te redden", voegde hij er luchhartig aan toe.
„Wel, zij is er nu tusschen uit, de arme ziel", zeide
Lady Susan.
Later, toen ze te samen naar huis wandelden door
de velden, vergezeld van de nu uitgelaten Stammen
van Israël, kwam zij op het onderwerp terug.
„Indien je mij belocft mij niet in discrediet te
brengen door met haar weg te loopen, dan zullen
we eens naar je vriendin op de Priorv gaan kijken,
want ik moet er toch binnenkort naar toe."
„Daar behoeft u niet bang voor te zijn. Er is niet
het minste gevaar, dat ik er met haar vandoor zal
gaan."
„Ze is een erg mooi persoontje," waarschuwde La
dy Susan lachend. „Je zoudt waarschijnlijk binnen
een half uur je hart aan haar verliezen."
„Dat heb ik pas één keer in mijn leven gedaan"
antwoordde hij koel. „En het is niet waarschijnlijk,
dat mij zulks een tweeden keer zal overkomen."
„Wanneer was dat. Brett?" vroeg zij met eenige
nieuwsgierigheid. Zij had nog nooit gehoord, dat hij
bleef zij uit tijdverdrijf op de majoor schelden. Kort
daarna vond men de majoor in de omgeving van
Juan-lcs-Pins. Hij was met een scherp wapen op ver
schillende plaatsen gewond en had voel bloed verlo
ren. In bewusteloozen toestand bracht men hem naar
een ziekenhuis.
De politic koesterde zoowel togen Miss Florence
als tegen mij verdenking. En onder beschuldiging
van poging tot doodslag werden wij heiden gearres
teerd. Na eenigen tijd liet men ons echter weer op
vrije voeten. En tot op heden weet ik nog niet of de
majoor het slachtoffer van een wraak van de mil-
lionnaire geworden is.
Na deze episode bleef ik alleen als secretaris in
dienst van Miss Florence. Mijn „werk" begon 's mor
gens vroeg en duurde tot laat in den nacht. Ik had
tot taak, met mijn patrones te convcseeren, doch
ieder woord van mij werd direct door haar als leu
gen of onzin beschouwd. Steeds twistte zij met mij,
tergde mij op vreeselijkc wijze, om het volgende
oogenblik to bekennen, dat zij over mijn diensten
zeer te vreden was. Zij vertelde mij ook, dat zij mij
in haar testament met een legaat van één millioen
dollar bedacht had en liot dit zelfs door haar no
taris beschrijven.
En toch heb ik geweigerd dit legaat te aanvaarden
Na verloop van eenige maanden waren mijn zenu
wen totaal op. Daar ik liever het millioen dan mijn
verstand wilde verliezen, nam ik ontslag en vertrok
wederom naar Amerika. Het spreekt vanzelf, dat
Miss Florence onmiddellijk haar testament veran
derde en het millioen. dat mij gelegateerd was, een
andere bestemming gaf. En tot op heden heb ik
geen spijt, dat ik indertijd dat besluit genomen heb.
Indien ik nog langer bij Miss Florence in betrekking
gebleven was, had ik op het oogenblik vast en zeker
in een krankzinnigengesticht gezeten.
Leonard C. Kav heeft op het oogenblik een betrek
king van 400 dollar in de maand, doch naar het
millioen van de luimige „naaimachineprinses" heeft
hij absoluut geen verlangen.
Bij de liquidatie der nalatenschap zijn nog andere
ongelooflijk klinkende geschiedenissen over de hu
meurige millionaire hekend geworden. Zij had de
gewoonte om de paar maanden haar testament te
veranderen. Bij dergelijke gelegenheden werd het
geheele dienstpersoneel in haarstudeerkamer geroe
pen en werd haar nieuwe wilsbeschikking voorgele
zen. Al haar personeel ontving aanzienlijke legaten.
De kok b.v. die op zekeren dag Miss Florence met
haar lievelingsgerecht verraste verkreeg een extra
legaat van 100.000 dollar. Florence Singer verzuim
de echter niet haar personeel onder hot oog te bren
gen, dat zij ieder moment haar testament weer kon
wijzigen. Zoo bleef iedereen zijn best doen.
Op deze wijze is de geheele nalatenschap ten goede
gekomen van het huis- on keukenpersoneel van de
excentrieke millionaire. Haar particulier detective,
de keukenmeid, hot kamermeisje, de huisknecht enz.
enz. legateerde zij bedragen van 10 tot 100 duizend
dollar. Haar familieleden erfden geen cent. En dit is
dan ook de reden, dat het testament en de nalaten
schap betwist worden.
Dc rechtbank en de advocaten staan hier voor een
zeer moeilijk geval. Terwijl de raadslieden van de
onterfde familieleden het testament ongeldig willen
verklaren wegens ontoerekenbaarheid van dc erf
laatster, beweren de advocaten van de gelukkige le
gatarissen, dat dc handelwijze van Miss Florence
getuigt van gezond verstand, omdat zij haar perso
neel, dat haar gedurende haar leven steeds trouw
gediend heeft, na haar dood op royale wijze heeft
willen bedenken. Dat Mïsr Florence zich voortdurend
door een particulier detective liet bewaken is even
min in het land van ..gangsters en kidnappers" een
daad van ontoerekenbaarheid. En wie znl haar voor
krankzinnig houden, omdat zij in den ouderdom van
zeventig jaar nog koket was? Dat is per slot van
rekening met koningin Elisabeth ook het geval ge-
weescht.
een ernstige liefdesaffaire bij de hand had gehad.
„Vandaagantwoordde hij onverwachts.
Lady Susun bleef stilstaan en nam hem met on
geveinsde verwondering op.
„Ann?" riep zij uit. „Bedoel je dat je verliefd bent
geworden op mijn kleine Ann nu reeds?"
„Ik bedoel zelfs meer dan dat", zeide hij vastbe
sloten. „Ik bedoel dat ik van plan ben met de klei
ne Ann te trouwen."
Zijn tante keek hem geamuseerd aan.
„Ann Lovell is een jonge vrouw met een gedeci-
deorden eigen wil", merkte zij op. .„Het zou heele-
maal zoo verwonderlijk niet zijn, wanneer zij wei
gerde."
Forrester gaf haar een blik terug met oogen als
van staal.
„Dat zou geen verschil maken" zeide hij lakoniek.
HOOFDSTUK XIII.
Vriendschap sluit vertrouwen in zich.
„Kun je mij herbergen? Tony."
Ann zat op een morgen in den tuin, druk bezig
met het doppen van erwten, toen bovenvermeld
dringend telegram haar door een telegrambesteller
werd overhandigd. Tony's stilzwijgen gedurende de
laatste weken had haar eenigszins verontrust. Zij
had geen regeltje meer van hem ontvangen sinds
den dag. dat hij haar naar het Victoriastation had
vergezeld om haar veilig in den trein naar Silver-
quay te zetten en nu trokken zich haar wenkbrau
wen tezamen, toen zij deze onverwachte boodschap
las.
Het telegram was overhandigd op het plaatselijke
postkantoor te Lome, zoodat het duidelijk was, dat
Tony thuis was, en de eenige reden, welke hij zich
kon indenken voor dit plotselinge verzoek was, dat
hij een grooter twist met zijn oom gehad had dan
ooit.
Zij krabbelde een bevestigend antwoord op het be
taalde requ en gaf het mede aan den besteller, die
rustig in den zonneschijn had staan wachten.
„Kunnen wij een gast gebruiken. Maria?" vroeg zij,
het rose telegramformulier vroolijk voor haar qogrn
heen en weer zwaaiend. „Mr. Tony Brabazon vraagt
of we hem kunnen herbergen."
„Jongenheer Tony?" Maria viel terug in de fami-
laire benaming uit de dagen toen zij gezegden jon
genheer Tony nogal eens de ooren wiesch op gele-
