De Brabantsche Brief
Mushalong
van
akde stuMen
Ulvenhout, 9 October 1934.
Men i er,
Liegen deed ie, liegen...*
Ik heb nooit in m'n
hccle leven, 'non tien ont
moet, die 7.00 kostelijk, zoo
onderhoudend en zoo mee
vollen ambitie, uren lang,
aan de waarheid kon zit
ten knoeien.
Maar voorop mot ik
zeggen, dat ie nog nooit
gelogen beo, om er 'nen
cent beter van te worrenl
Neeë, wa du betrof, was
ie 'nen respectabelen tiep.
Hij loog vcur z'n plazier
en nie veur 'n aanaer z'n
verdriet. Hij heeft 't dus nie wijd gcbrocht in de
weareld.
Ik ken lui, en ge kent ze ok wel, amico, die heel
d n dag do waarheid zeggen misschien, en één leugen
vertellen, maar waaraan ze dan 's avonds ok volop
d'ren kost verdiend hebben.
Sjang dee 't sjuust aandersom.
Sjang noemden wij 'm. Hij hiette, deftig, Jean,
maar z'n moeder sprak 't uit as Sjang en Sjang kon
't weinig verbommen of ze 'm Jean, Jan, of Sjang
noemden, waant hij was 't teugendeel van ijdelheid.
Om 'n veurbeeld to noemen: as Sjang b.v. mee zijnen
Van had gehicten „De Hoer" en hij zou 't per onge
luk wèl wijd gcbrocht hebben, tot minister b.v., dan
zou ie z'n eigen nooit „de Bo-ër" hebben laten noe
men. Ilij hield wol van leugens, sterker, hij was er
dol op, maar daar moest variatie inzitten, 'n Leugen
die op waarheid ging lijken, daar scheen ie kollesaal
't zuur aan te hebben.
In 't algeméén hicw ie van variatie. Oppervlakkig
is ie den man van de 12 ambachten en de 13 onge
lukken. Maar in wezenlijkheid had ie 25 ambachten
g'ad en ééncn bonk geluk!
Alles zotte n-ie op zijnen kop, tot de sprikwoorden
ctoe. „Geluk", ja. Versta me goed, amico! Rijk is ie
nie geworren.
Den lesten keer, as ik 'm zag, dan waaidc-n-ic uit
zijnen uniform van nachtwaker, zoo mager was ie.
Maar hij was nog precies denzelfsten, gèrcn-lachcn-
don en blijen tiep gebleven van de schoolbanken,
waar me naast mekaar gezeten hadden.
Hij is heel z'n leven nie ouwer geworren, dan *n
Jaar of zestien hogslcns.
Weer 'n veurbeeld, om oe duidelijk te ma-
kon, wa'k daarmee bedoel. Na jaren zag ik 'in op
'nen avond terug, in een van onze grootc stejen.
Ik dwaalde aan don huitenkaant van die grootc
stad, 't was zomeravond, de zon was 'n haalf uurke
onder. De lantóèrns aangestoken. 'kWas 'n bietje
eenzaam, waant da-d-is 'nen durpsehen mcnsch dalijk,
as i<» onder de menschehn is, in de milliocnen-
stad!
'k Ging op 'n bankske zitten, denkende om Ulven
hout, om Trui, om alles wa'k effo kwijt was,
tot m'n kei'keklokske toe, da k al in twee dagen nie
gebeurd had.
'k Begost werendig al hardop teugen m'n eigen
te praten. En in dieën diepen schemer, daar laangs
't zwarte vijverke, waarin de lantóèrns en de maan
'nen stoet van lichtslangeskes trokken, zee ik teugen
m'n eigen: „stikt nog maar 's 'n sigorke aan, Dré.
Morgen zijn me weer op den hof, waar 't pepkc lek
kerder smokt, dan al deus sigaren van 'n vrimd
merk." Ik zuchtte, stak m'n beenen veuruit, telde de
tien slagen van 'n torenklok mee en verzoop 'n bietje
in 't heimwee naar m'n durpke.
Fietsbclgerenkel en autogetoeter, stadsch lawijt,
ging achter mijnen rug veurbij en 'k heurde-n-'t al
nie meer. Zelfs 't schuren in do tramrails dee mij-
mm kop nie meer scheuren, 't Ennigste dat me hin
derde waren hooge huizen aan den overkaant, waar,
uit bondenion vierkaanto venstergaten, 't rosse sche-
merlaamplicht waasdc, waar in duuzenden menschcn
zaten te „genieten" van den zomeravond, binnen die
blokken baksteen, opgetnst in kinderlijken eenvoud,
lijk moderne architectuur nou eenmaal is.
Ik zeg, die hooge mcnschcnkasten daar aan den
overkaant hinderden me, waant zc stonden as ijsber
gen tussehon m'n zielement en don schoonen avond,
<lie 'k hier 'n uurke genieten wou.
As er in Mozes zijnen tijd al moderne bouwers
hadden bestaan, die ieveraans de horizonten kapot
hakten, niet d'r onmeugelijke tassen steen, dan was
er beslist 'n elfde gebod opgenomen, luidende: „gij
zult uwen evennaaste niet „steenigen".
Afijn, as ik daar zoo zat, op m'n „eilaandje" in
dieën steenen oceaan, dan wierd er achter mijnen
rug geroepen: „Dré! Gatvernollc d'n Dréé!"
Ik dorst nie om te kijken, amico. Ik was bang mee
'n schoon droombeeld van doen te hebben het
kost nie waar zijn!
Die stem Da-da-da neeë da kon d'n Sjang
toch nie zijn? Twintig jaren gelejen, dertig jaren ge-
lejen, virtig jaren gelejen, ollee dan kan da!
„Drééé! Borst! Kek toch om, ellendeling'"
Neeë, da kost ginnen droom zijn. en as ocw iets
zoo vriendelijk gevraagd wordt, dan werendig,
daar stond Sjang. Dat in uniform droeg, ik docht van
pliesieagont, was me nie vrimd. Hij was al van alles
gewist en alle meugelijke uniformen had ie al ge
dragen, dus waarom douze nie! 'k Had 'm gekend as
huzaar, as veldwachter, as ijsc.o, as schoenmaker, as
reiziger, as tokohouwer in Indië, as plicsieman in
Iridië, as koetsier, as chauffeur, as etaleur, as win
kelbediende, as weesvader, as kantoormenier, as
huisknecht, as ziekenoppasser, as tramconducteur,
as koster, as nouja, ik kan oew krant niet vol
zetten met Sjang z'n posities. Winkelier, da-d-is ie
ok nog gewist.
Hij boerde in sokken en directoires, afijn, z'n
faillissement zulde wel 's gelezen hebben.
'k Was dus even weinig verwonderd m'ncn goeien,
braven, ouwen schoolkameraad geuniformd te zien
in 'n soortement van pliesieagentenpak met 'n wees-
jongenspetje op (hij was dan nachtwaker), as da 'k
verwonderd zou zijn gewiest 'm terug te zien as
schoorsteenveger.
Sodemearel, wa deed me da goed, den Sjang te ont
moeten, hier in die vrimde stad, waar ik sjuust
'n elfde gebod uitgevonden had.
Sjang duuvelde z'n fiets in 't gras, richtte z'nen
dicveniantèèrn op m'n bakkes en bestudeerde me.
„Ochirrekes, Dré", zee-t-ic eindelijk: „wa zijde wei
nig veraanderd! Hoe is 't mee Trui? Hoe is 't in
Ulvenhout? Hoe mokt d'n Blaauwe 't? En d'n Fielp?
En
„Sjang, gift da lampke 's hier."
Ik richtte 't om hum. Gatvergeeme, wa was ie ma
ger' 'k Zag jas, jas, jas, en broek. Maar z'nen kopl
Ollee, denzelfsten. Zwart as 'n kraai, gin grijs horke.
Z'n oogen? Nog denzelfsten, onbezurden leut van al-
tij. Ik keek ik keek zóó in m'n jongensjaren. As
me mekaar zoo bekeken hadden mee da dievenlan-
tèèrntje, daar laangs da grootestadschvijverke, dan
hebben we efkes gezwegen. 't Valt nie mee, amico,
om in 'n onverwacht oogenblik ineens dertig jaar
terug te bladeren in oewen levensboek, zoo op 'n
avondschofje.
„Sjang," zee Ik en 'k stak m'nen poot uit
„Dré", en we schudden malkaar de haand of we
'n afscheid hadden, inplek van 'n weerzien.
„I.aten me eerst 's wa gaan zitten, Sjang, op dit
banske en stikt 's 'n sigaar aan!"
De sigaar deed ie in 'n blekken doos en zitten kon
ie nie, waant „ik ben in dienst", zee-t-io mee 'n
bietje trots! Yerstaampt, amico, hij was trots op z'n
baan.
„Wa voorde gij uit, Sjang?"
„Nachtwaker, Dré!"
„Geef 't goed?"
„Zestien gulden in de week, maar ik lap er nog
schoenen bij."
„Zoo! Enne gaat da goed?"
„Kollesaal, as ik maar meer clientèle had."
De lach kricbelde-n-al, ondaanks alles, in m'n
keel.
„Hoe is 't thuis- Sjang?"
„Prontjes!" M'n Toow is 'n best wijf. En hier
toen groeid-n-ic. Ging zitten. „En hier..." Hij zocht
in zijnen tuniek naar z'nen portefullie. Weer 'n blek
ken sigarendoos. „Kek 's, m'n oudste meskc!"
'k Stond versteld. „Verdorie, Sjang, wa d-'n schoonc
meid! Daar kunde trots op zijn. Hoe oud is ze?" En
ik tuurde mee 't dicvcnlantèèrntje.
„Zeuventien!"
„Zeuventien, pas?"
„Ja, en 'nen kop grooter dan ikke!"
'k Bestudeerde het portret.
„Ze lijkt sprekend op jouw, Sjang?"
„Daarom is 't zo'n knappe kadee, jongt"
Uit z'n broekzak haalde-n-ie 'n klein endje siga
ret en stak da-d-aan. „Stik toch 'n sigaar aan, jong.
Hier!"
„Neeë, dienst Dré!"
M'n tweede sigaar ging in de eerste doos.
„Hee ze al kennis?"
„Ja, en daar ben 'k blij om!"
Wacht docht ik, 's kijken hoe Sjang z'n ambacht
van vader uitoefent.
„IIoozoow, Sjang?"
„Ik kwam lest thuis en toen zee Toow: vader zee
ze, ge meugt wel 's achter ons dochter aan; ze slen
tert heel d'n avond al mee twee jongens deur de
straat. Nou, Dré, ze hee d'n aard naar mij, ge wit
nog wel, iedere week 'n aander meske in mijnen
tijd, maar ik was 'nen jongen Sjang lachtte,
mee z'nen beenen in do locht.
„En toen?"
„ïk naar buiten J"
„Ja?"
„Ik pakte dieën eencn knul vast en 'k sloeg 'm
achter mekaar 't ziekenhuis in vandaag is ie er
uit gekomen en d'n aandere hé'k in mekaar ge
trapt!"
(Gelogen, amico. Gin vlieg doet ie kwaad!)
„Zoozoo", zee ik mee moeite. „En toen?"
Toen kwamen de vaders naar buiten. Die hè'k ok
nog even virtien dagen voorraad gegeven en daarna
hè'k m'n dochter naar boven geschupt!"
„Valt nie mee, Sjang, vaderen!"
„Ga nog al, Dré, 'k ben ok weesvader gewist. Va-
der-in-'t-groott Ik weet er de wind onder te hou
wen, Dré!"
Wa zat ie weer lekker te liegen. Effe helpen.
„As nachtwaker mokte zekers ok heel veul mee!"
„Kollesaal. Hedde de krant van den mergen gele
zen, Dré?"
'k Zee: „neeë," waant as ik „ja" gezeed zou heb
ben, dan was ie te gaauw uitgelogcn.
„Wel, das jammer, Dré. 't Stond vandenmergen
in alle ochtcndblajen. Toow zee al: Sjang, zee ze,
wat hedde gij vannacht weer huisgehouwen.
'k Had drie inbrekers gevangen!"
„Nondckccs!"
„Jaja! Zc zatten in 'n leegstaande villa, hier vijf
minuten vandaan, waant ditic is mijn wijk. D'n eer
ste, die in den tuin op wacht stond, sloeg ik, kalm
en veurzichtig, buiten westen."
„Kalm en veurzichtig?"
„Tuurlijk, aanders slade zc dood, as ge nie uitkekt,
nicwaar. De aandere twee zatten binnen, voor de
braandkast. Ik op m'n teenen erachter en toen heb
'k ze mee de koppen teugen mekaar gebiljart lia-
haha, bewusteloos, man!"
„In zekeren zin. Natuurlijk is haar komen op een
dergelijke wijze iets buitengewoons. Maar ik geloof,
dat het voor haar geen grootere prestatie is dan
voor ons een autotocht van den Atlantischen Oceaan
naar de Stille Zuidzee. Het gaat er maar om, aan
welk soort van leven men gewend is."
„Niet heelemaal. Onze denkbeeldige tocht van
oost naar west zou het element gevaar niet bevat
ten. Ik geloof dat jij een beetje naijverig op haar
bent."
Terwijl zij achter de slede liepen te babbelen, was
Marie Louise vlak bij Mushalong, gereed om hem
bij het drijven af te lossen, wanneer hij zulks bij
wijze van verandering wenschte. Zij was zich bewust
van haar eigen zenuwachtigheid hem terug te zien,
en dacht, dat ook hij een beetje verlegen was. Dit
schreef zij toe aan de herinnering aan een zekere
gebeurtenis, en hierin had zij niet geheel en al on
gelijk.
„Je hadt geen dag later moeten komen, Marie
Louise," zeide hij. „Wc hadden geen been meer om
aan te kluiven. Maar ik moet toegeven, dat ik jc
niet verwachtte."
„Fennimore wilde een boodschap naar Nipping
zenden", antwoordde zij. „Maar ik denken, jij ster
ven, en ik verlies geen tijd."
„Je bent een kraan, en ik geloof, dat ik reusach
tig bij je in het krijt sta."
„Nu staan we schoon. Lang geleden jij redden
mijn leven. Steeds bid ik, dat ik die schuld mag
terug betalen."
„Dat was niet noodig", sprak hij met een heeschc
stem. „Indien er ooit sprake geweest is van een
schuld, dan heb ik dio heusch wel geschrapt, toen
ik dien allemachtig minnen streek met jou heb uit
gehaald."
Haar gelaat werd bij die opmerking vuurrood, en
zij vond het heter geen antwoord te geven, daar het
haar slechts in moeilijkheden zou kunnen brengen.
Terwijl zij hem zoo vlak naasi haar zag loopen,
peinsde zij over haar eigen rol, welke zij in deze
zaak gespeeld had. Thans was zij geneigd te voelen
over het feit dat zij den padre verzocht had geen
actie in te stellen. Het was heel wat gemakkelijker
dc rol van echtgenooto op een afstand te spelen, dan
van dichtbij. In den draad van het romantische ver
haal was een knoop gekomen, en zij voelde, dat dezo
binnen niet al te langen tijd, moest breken.
„Is Mr. Beldon familie van Miss Goring" vroeg zij.
„Neen, slechts een vriend."
„En toen?"
„Nou, toen heb 'k den hoofdcommissaris opgebeld,
daar was tillefoon in die villa en 'k heb 'rri gezocd:
„brengt maar drie brancards mee, waant ge kunt zo
opvegen. Hij is dalijk gekomen mee z'n mannekes,
hij kent nachtwaker de Boer, en nou vanmid
dag heb 'k gchcurd, zijn die drie slampaampers weer
bijgekomen. Zc zitten nouw achter de spijlen na
tuurlijk!"
„Ge pakt 't ferm aan, Sjang!"
„Gcleufde me nie, Dré?"
„Da witte wel, Sjang!"
„Verrèk! Gij geleuft me nooit. Ge zij niks veraan
derd, Dré!"
„Gij ok nie, Sjang!"
„Dré, ik mot nou even gaan prikken; gade mee
zoo wijd?"
„Prikken? Wa-d-is da? Toch nie gevaarlijk?"
„Neeë, nouw mot ik even deuzen pin in 'n klok
gaan steken. Da's dan 't bewijs da 'k vanavond om
half elf nie heb zitten maffen, in plek van te wa
ken."
Toen zijn me samen gaan prikken.
Onderweuge wouw ie meteen do schoenmakerij
aan den kaant doen. As ie maar 'n paar centen had.
Dan kon ie 'n kraantenwijk krijgen. En hij vertel
de me allo Veurdeelen van 't hebben van 'n wijk ora
kranten in dc bussen te steken, 'k Heb nooit gewe
ten, dat daar nog zooveul geld en zooveel romantiek
aan vast zat, as Sjang allemaal vertelde.
Amico,
Hij is een jaar ouwer dan ik. As ik indertijd op
school verhoogd wier, dan kwam ik bij Sjang do
Boer in de klas to zitten. Sjang was blijven zitten...
op verzoek, zee d'n meester. Dc hoogste klas waar
Sjang naar toe moest, leek 'm boven zijnen staand!
Sjang wou nooit hoogerop. Ilij was ennigste zeun
van pronte ouwers. Deftige menschcn zelfs, maar
Sjang had de pee aan alles wa deftig, gewichtig of
geleerd was. Lui was ie nie! Is ie nooit gewist. As
ie maar nie hoefde te denken, dan deed ie alles even
graag. Z'n hersenpan, die dus veul stil stond, gaf ie
„beweging", mee z'n lollige leugens. Vijftig jaren ge
lejen leerden wc malkaar kennen op dezelfste school-
baank. En eiken verjaardag stuurt ie me 'n kortjo
waarop gedrukt staat: „de heer en mevrouw de
Boer."
We hadden malkaar twintig jaren nie gezien.
Twintig felicitatie's had 'k ontvangen!
Bedaanken kos ik nooit, waant, ik wist nooit z'n
adres. Da vergat ie twintig jaren laang op z'n kortje
te zetten. (De Indische jaren inbegrepen).
't Is d'n besten mensch, die 'k m'n heele leven
ontmoet heb. Gin horke kwaad zit er in. Ilij is dol
op z'n Toow en op z'n kinders. En as ie iedere maand
'n aander vak kan kiezen, dan is ie d'n gelukkigsten
mensch van de weareld.
'n Borreltje liee-t-io nooit geproefd. Ilij hee z'n
volle verstaand, maar hij wil nooit... „verhoogd" wor-
ren. Sjuust as op school.
Z'n vrouw, 'n meske uit 'n arbeidersgezin, is dol
op beuren goeien Sjang, die van 't heele jaar gin
dubbeltje veur z'n eigen vraagt. Sigaren rookt ie, as
ie ze krijgt en z'n vrouw knipt z'n haren. Ilij draagt
altij uniform, van d'een of van d'aandere betrekking
en schoenen mokt ie zeivers. Sjang kost niks!
't Is 'nen vrimden tiep en as 'k 'm zeivers niet ge
kend had, zou ik nie geleuven, da zulken bestonden.
Maar Onzenlievenheer hee sjuust zooveul men-
schenvarieteiten geschapen as blaaikes aan de hoo
rnen. Deus variëteit van Sjang is de kwaaiste nog
niet, al is ie dan ok nie geëerd, beroemd, geridderd
of weetikveul wat er aan den huitenkaant noodig is,
om as mcnsch tot 'n belaangrijk Schepsel gerekend
te worren! Sjang hee één kwaal. Hij liegt. Maar da
doen me allemaal. Alleen... Sjang verdient er niks
mee...!
Ik schei er af. Waant ik zouw nog zooveul van
deuzen zeldzamen, goeien tiep verhalen kunnen.
Veul groeten van Trui en as altij gin horke min
der van oewen
toet a voe
DRé.
BEKNELD GERAAKT.
Arbeider verongelukt.
De 58-Jarige arbeider J. Dekker in de aardappel
meelfabriek De Twee Provinciën te Veendam was
bezig den waschbak to reinigen. Plotseling geraakte
de zich daarin bevindende transporteur weer in wer
king, met liet noodlottig gevolg, dat de man er-
tusschen bekenld geraakte en nekele oogcnblikken
later is overleden.
IN EEN OLIENOOTJE GESTIKT.
Operatief ingrijpen mocht niet baten.
Een 2-jarig kindje van de familie v. Osta, wonende
aan de Smoorstraat te Roosendaal, is bij het eten
van pinda-nootjes in een noot gestikt. Men had do
kleine, toen bleek, dat een olienootje in het keelgat
bleef steken, nog naar het ziekenhuis gebracht, waar
onmiddellijk operatief werd ingegrepen, doch dezo
hulp mocht niet meer baten.
„Misschien zijn ze verloofden, hé?"
Zij zag Mushalong ineenkrimpen, en zij voelde
een nieuwe vrees in zich opkomen. Zij herinnerde
zich een zeker gesprek, dat had plaats gehad tus-
schen haarzelf en Kate den vorigen avond, toen zij
alleen waren geweest in de achterkamer van dio
verlaten blokhut. Kate scheen ontzettend veel be
lang te stellen in Mushalong, en nu was Mushalong
hier met een rood gezicht, alleen, omdat zij een
heel onschuldige opmerking gemaakt had!
„Misschien is daar wel iets van aan", gaf hij too,
„Zij is erg mooi."
„Vind je dat"
„Jij niet"?
„Ja ik ook."
Hij klemde zijn lippen op elkaar, en zij wist, da?
hij duidelijk wilde maken, dat hij er niets voor
voelde, om over die kwestie nog verder te discus
sieeren. Daarop begon zij over Lavendou te praten
en slaagde erin zijn belangstelling op te wekken.
„Hoe gaat het met den spoorweg?" vroeg hij.
„Ilcel goed, maar niemand er veel van houden.
Altijd zeggen zij, dat zij wcnschen, jij weer terug
komen. Eenmaal zijn ze in de sneeuw vastgeloopen,
en de trein zeer laat in Lavendou komen. Iedereen
toen erg vloeken."
„Dat kan ik mij indenken. Wel, het heeft zoo moo
ten zijn, Marie Louise. Je kunt een stadje niet meer
op een negentiende eeuwschc wijze besturen. Do
oude postlooper is uit den tijd. De besch>ving ver
spreidt zich zoo vlug, dat een kerel spdfcdig naar
dc Noordpool zal moeten gaan, om rust te vinden."
„Ik haat het", zeide zij.
„Beschaving?"
„Ik haat den trein en het leven, dat dezo maakt.
Ik haat de mijn ook en het volk, dat van Nipping
komen. Ik meer houden van de stille bosschen en
de oude dagen, die nooit terug zullen komen."
Zij waren spoedig in het meest woeste land, en
Mushalong was gedwongen zijn raming van dertig
mijl per dag te herzien. Er waren lange gedeelten,
waar alle handen noodig waren om de honden te
helpen, want zij schenen ver van ecnig begaanbaar
pad af te zijn. Tusschenbeido liepen allen, met uit
zondering van den drijver, voor de slede uit, ten
einde de sneeuw zooveel mogelijk vast te stampen.
Dit was zwaar werk voor Beldon en Kate, die niet
gewend waren aan de logge sneenwschoenen, doch
Marie Louise vond het niet zoo vermoeiend.
Tegen twaalf uur werd halt gehouden en wat
FEUILLETON.
door
GEORGE GOODCHILD.
25.
„Dan hoop ik. dat zij elkaar nooit zullen ontmoe
ten. Maar. het meest verbazingwekkende in dit ver
schrikkelijke avontuur is Uw komst, heelemaal al
leen. Waarom hebt U dat gedaan waarom eigen
lijk?"
„In het Noorden wij probeeren elkaar te helpen,"
..Maar er moeten toch mannen geweest zijn, die
ons te hulp hadden kunnen komen
„De Indiaan zeggen, dat Mushalong sterven. HIJ
al voel tijd verloren en ik denken, dat het dwaas
is nog meer tijd te verspillen, totdat mannen komen
van Nipping. Mushalong redden eens mijn leven."
Het was tamelijk duidelijk voor Kate, dat Musha
long de magneet geweest was. Zij was verstandig ge
noeg. om het onderwerp verder te laten rusten. Met
den nieuwen levensstroom in haar aderen, wilde zij
haar romance voortzetten en iedere hindernis, in
den vorm van een andere bewonderaarster van den
forschen Mushalong, wekte hnar ergernis op Toch
rde /ij niet al te veel vrees in die richting,
want zij was er zich wel van bewust, welke betoo-
vering er van haar kon uitgaan, indien zij zulks
verkoos.
Ken paar yards verderop, aan den anderen kant
van de dunne afscheiding, zat Mushalong voor de
kachel, en porde peinzend in de brandende hout-
Mokken. Zijn geest bewoog zich tusschen de stralen
de gedaante van Kate en de moedige, verweerde fi
guur van Marie Louise. Kate beheerschte zijn hart,
terwijl Marie Louise zijn diepste bewondering op
wekte.
.En «lat na dc wijze, waarop ik haar behandeld
heb." dacht hij. „Jongen, jongen, zij is van het zui
verste water!"
„Ik kan mij maar nie! indenken, dat Fennimoro
dnt meisje heeft toegestaan hier alleen naar toe te
komen," onderbrak Beldon zijn gedachten.
„Haar toegestaan!" minachtte Mushalong. „Er
zou heel iemand anders voor noodig zijn, om een
meid, als zij, te verhinderen, haar plannen tot uit
voering te brengen."
„Wat een verschrikkclijken tijd moet zij hebben
doorgemaakt."
Mushalong gaf geen antwoord. Hij geloofde niet,
dat Beldon ooit geheel zou kunnen realiseeren, wat
Marie Louise te hunnen behoeve op zich genomen
had. Hij mocht Beldon heel wat liever, wanneer deze
in levensgevaar verkeerde, dan wanneer hij zijn
oude, zekere en zelfbewuste houding aannam. Ilij
trachtttc weliswaar zich dankbaar to toonen, maar
dit was een soort van dankbaarheid, dat de noodige
gelijkenis vertoonde met zelfzuchtigheid.
Toen Beldon was gaan slapen, stond Mushalong
van zijn zitplaats op, en zijn jas en onderkleeren uit
trekkend, bette hij de wonden, welke door de klau
wen van den beer veroorzaakt waren. In hun opge
togenheid over hun redding, hadden Kate noch
Beldon de gescheurde en met bloed bevlekte jas op
gemerkt!
HOOFDSTUK XVI.
Tot in de ziel gewond.
Het gezelschap zette zich den volgenden morgen
al vroeg In beweging, hoopvol gestemd, want met het
door Marie Louise medegebrachte voedsel, hoe zeer
ook begrensd, waren de vooruitzichten plotseling
gewijzigd. Als do Hudson Bay post maar eenmaal
bereikt was. dan zou dc rest betrekkelijk gemakke
lijk volvoerd kunnen worden. Dc warme kleeding-
stukken, welke Marie Louise medegenomen had, be-
teckenden voor Kate en Beldon op dat oogenblik al
les In de wereld, en waar zij nu niets te dragen von
den, werd het een pleziertocht, vergeleken met het
geen zij de afgeloopcn maanden hadden doorge
maakt.
„Mushalong zegt, dat wij de handelspost in drie
dagen moeten halen", zeide Kate tot Beldon.
„Ik betwijfel het. Mushalong is een veel te groote
optimist. Verwacht hij van ons, dat wij door deze
diepe sneeuw meer dan dertig mijl per dag zullen
afleggen?"
„Blijkbaar."
„Dot is niet to doen. Het komt er trouwens niet
veel op aan. We hebben immers voor minstens een
week voedsel. Maar we hebben wel geluk gehad met
de komst van dnt meisje."
„Marie Louise Zij is interessant, vind je niet"
