De B
rabantsche Brief
Mushalong
van D
fi°°iaeh°ord?
vofty en NO
'ml
ummmivimm
Zaterdag 3 November 1934.
SCHAGER COURANT.
Vijfde Blad. No. 9588
DE MOOISTE FOTO
Ulvenhout, 30 October 1934.
Menier,
Zoo de menschcn mal
kander beter kenden,
ze zouwen malkander
minder haten.
Maar 't is sjuust zoo
moeilijk malkaar te lee-
ren kennen. Waant icde-
ren niensch doet z'n eigen
aanders veur, dan ie is.
Ik ben er van overtuigd,
amico, da gij, aan gin van
allo tiepekens, die 'k oc al
beschreef, 'nen diepen he
kel hebt gekregen. On-
daanks dat er 'n paar
zigeunders tusschendeur
loopei^ die nouwja, die ge op 't oog mee gin tang
zoudt vastpakken.
„Veul weten, is veul vergeven", zei d'n Fransch-
mnn.
Da s veural 'n geldige spreuk op den enkelen tiep,
op den individu.
'n Hollaandsch spreekwoord zegt dan ok: „de om-
staandiglieden vurmen den mensch" wa sjuust is
uitgedrukt. Ik heb er eencn gekend, die heel z'n le
ven deur de weareld rolde, met 't „leenen" van reks-
daalders, tientjes en dubbeltjes-veur-den-tram.
Sommigen noemden 'm op 't lest „oplichter" en ik
beloof oc, amico, dat er heel veul respectabele zaken
lui zijn. die dichter bij oplichterij staan, dan deuzcn
beroeps-leener.
Maar zoo is 't in de wereld: ge kunt de motschap
pij beter afzetten veur 'n ton, dan veur 'n dubbeltje.
t Is... makkelijker ok!
As ik jou wil komen spreken veur de leening van
tienduuzend gulden, dan vinde gij 't de moeite wèèrd
om 's naar me te lusteren. En as ik dan maar de
gaaf heb, om beter te praten, dan gij om centen vast
te houwen, dan gaai ik mee de duuzendjes oew
deur uit.
Maar as ik aanbel veur 'n dubbeltjeollee, dan
zijnde nie thuis. Dan hedde gij wel wa beters te
doen.
As menier pastoor duuzenden hebben mot om 'n
kerk te bouwen, dan komen die duuzenden er. As
ie later in diezelfste kerk, die diezelfstc mcnschen
mee 'n open schaal rondgaat, om z'n hypotheekrente
bij mekaar te krabbelen, dandan schepen ze
'in af mee 'n Indische dubbeltje ofmee de twee
centen, die ze nou nie in 't kerkezakske doen!
Ja, d'n mensch is 'n aarig dink! En gelukkig
aan éénen kaant. Stel, da me volmokt waren. Dan
was de weareld zóó sodemerakcls vervelend, ollee,
dan was heel de samenleving één grootc taai-taai-
pop, die niemaand lust.
Stelt oo veur, dat heel Nederlaand precies dee en
docht, as gij mee oewen kraant zoo gèren wilt!
Gcwaart meteen uitgeschreven amico!
Dn zee ik 's teugen ons pastorke.
„Of ik ze 't éénen keer zeg, ofda 'k ze nou duuzend
keeren waarschouw, Dré," zee-t-ie: ,,'t helpt allegaar
niks."
En omda 'k nooit goed hebben kan, dat da goeie,
bravo kcareltje in den put zit, docht ik zoo, 'k zal
'm 's laten lachen en ik antwoordde: „stelt ocw veur,
menier pastoor, dat wij allemaal dalijk dejen of lie
ten, wa gij ons voorhoudt!"
„Nou...?"
„Nou...? Dan hadden me jou over virtien dagen
nicmeer noodig, menier pastoor. Dan kostte hij gaan
stempelen en da zou me aan m'n haart gaan, man!"
„Verroest", proestte-n-ie.
Akelig hebben w'ons eigen .gelachen.
't. Was sjuust veur z'n deur. En as ik efkens
nakeek, dan kost ie aamper zijnen sleutel in 't sleu
telgat krijgen, zoo schokte-n-ie van 't lachen. Hij
was ineens opgefleurd.
"Maar 'k zou van m'n chapiterke wegdoolen en da's
nou de bedoeling nie. Maar 'k had 'n inleidingske
noodig, veur den volgende tiep. Of liever gezeed:
veur de menschcn die deus brieven lezen en zouwen
schrikken as ik dalijk gezeed had, dat 'k aan huilie
veur ging stellen Jan Godsschalk, twee-en-zeuven-
tig jaren, van beroep zwerver, gehuwd en al zcuven-
entwintig keeren veroordeeld tot gevangenisstraf.
Ja, 't was 'nen goeien kennis van me. 'k Sprak
m' elke week as ie tenminste nie in den bak ge
stoken zat. Waant ons kameraadschap ging nie too
wijd, da*k van z'n afwezigheid nie slapen kon en
*m dus zou op gaan zoeken in z'n Staatslogement.
Waant al is ie twee-en-zeuventig geworren, Jan „lo
geerde" veul in Breda. Hij prefereerde 'n „vrije ka
mer", boven „gemeenschappelijk verkeer", waar ie,
vanweuge zijnen eerbiedwaardigen leeftijd, recht op
had!
„Maar Dré," hee-t-ie me 's verteld: „go kunt nie
gelcuven, jonk, wa-d-'n schobbenjakkcn daar ge
meenschappelijk zitten. Ze zouwen werendig 'nen
mensch slecht maken. Daarom vraag ik al tij „een
zaam". D'n ofcier kent me goed, dus da krijg ik altij
wel veur malkaar".
Ik verassereer oe, amico, dat ie da-d-allegaar ver
telde mee 'n ernst as da gij zeggen zou: „ik scheer
mc-n-igen liever zelf, waant 'k mot bij den barbier
altij zoolaank wochten."
Jan Godsschalk, hoe komt ie aan den naam,
Antoine de Mont Blanc had 'm niet schondor kunnen
kiezen veur d'n Jan, Jan Godsschalk dan, heb ik
'n jaar of tien gekend. As ik 'm leerde kennen, hij
liep toen naar de vijf-en-zestig, was ie nog vrijgezel.
Hij is daarna nog 'n paar jaren getrouwd. Z'n en-
nigste „levenslaank" dat ie op moest knappen en
onschuldig nog wel.
Afijn!
Daarin staat ie nie alleen.
Ik leerde den Jan kennen on 'nen Novemberdag,
'n jaar of tien gelejen, daags veur ie veur vier maan
den naar de „perrepluu" zou gaan, zooas ze hier d'n
gevangeniskoepel noemen. Hij sprak me aan op den
Ulvenhoutschen weg, as ik thuisree, mee mijnen
groen tel wagel.
'n Klein, taai, uitgedroogd keareltje, mee 'n paar
engelblaauwe oogskes en zulvergrijze krullen laanks
z'n ooron, sprak me aan.
„Dré," zee-t-ie: „ik ben toch goed aangesloten?"
„Ja, ik ben d'n Dré."
„Ik ben Jan Godsschalk mee twee essen," stelde-
n-ie z'n eigen veur. Over zijnen schouwer droeg ie
'n juten zakske, da was overdag 'n excuus veur de
marechaussees en "s nachts 'n hoofdkussen. Ilij had
'n stem as 'nen grooten, zwaren kearel, maar da
kwam omdat ie altij buiten was en over den wind
henen moest praten.
„Dré, hedde 'n kwartje veur me?"
„Waarveur. Jan?"
„Om 'n borreltje te koopen!"
,,'t Valt me nog mee," lachtc-n-ik: „da ge nie zegt,
da ge brood mot koopen veur oew zieke vrouw en
oew twaalf bloeikes van kinders."
„M'n zieke vrouw Hij trok wezenlijk 'n ver
ontwaardigd „engelen "-gezicht, ,,'k Ben vrijgezel,
man. Leve de vrijheid! 'k Gaai morgen vier maanden
opknappen in Breda en daarom pik ik vandaag 'n
paar pierenverschrikkers, waant die schenken ze
daar nie, ziede!"
Meteen schoof 'nen geniepigen Noordooster over
den natten weg en Jan rilde efkens. Z'n dunne
broekske waaide om z'n beenen, dat ge de knoken
zien kost.
„Rotweer," schold ie: „gif me nou gaauw da
kwartje, da k da werms in m'n lijf krijg."
„Stade gij heelegaar alleen in de weareld, Jan?"
.,Ja! 'k Heb alleen maar veur m'n eigen te zurgen,
maar as ge aanvechting hedt om twee kwarjes weg
te geven, twee borreltjes lust ik ok, Dré."
Z'n engelengezicht proefde d'n tweeden borrel al.
Hij lekte z'n blaauwe lippen, lijk 'n poes.
„Dus ge gaat mergen den petoet in?"
„Gedaank wel. 't Is op den weg te zuur man, ln
deuzen tijd!" Hij schudde z'n eigen binnen z'n veuls
te wije pak.
't Geval was nogal hopeloos.
„Jan, as ge me belooft, da ge vandaag over vier
FEUILLETON.
door
GEORGE GOODCHILD.
32.
Nauwelijks ln staat zijn gevoelens te beheerschen,
liep hij het vertrek op en neer, terwijl hij zijn hoofd
bij het minste geluid omwendde. Tenslotte kwam zij
een visioen, in een prachtige avondjapon, met
glinsterend haar en een gelaat, hetwelk met een
zachten blos was overtogen. Met een kreet van
blijdschap greep hij haar beide handen, en drukte die.
„Mushalong!"
I)e naam kwam er gekunsteld uit
„Ik ben het heusch," zeide hij met een lach. „Ik
kon het niet meer uithouden van ongerustheid. Ik
dacht, dut je ziek was .Zeg, je bent toch niet ziek
geweest, wel?"
„Neen neen. Ik heb zooeven aan je ge
schreven."
„Wel, dat komt er nu niet meer op aan. Ik ben
hier, en..."
„Wnarom waarom ben je gekomen?"
Bij deze vrnag veranderde zijn gelaatsuitdrukking,
want er klonk een verschrikte klank in, en zij had
haar hand weggetrokken.
„Ben je niet blij mij te zien?"
„Ja maar..."
„Ik zie er een beetje onverzorgd uit, dat weet ik,
maar ik rekende er niet op, dat je in een dergelijk
huis zoudt wonen. Wees maar niet bezorgd, ik zal
mij een gesteven overhemd laten bezorgen, om meer
in stijl met je te zijn."
Zij wrong haar handen, en staarde hem aan. ter
wijl op haar gelaat een diepe ontsteltenis te lezen
was. Bovendien was zij verbaasd, toen zij bij zich
zelf waarnam, hoezeer zijn tegenwoordigheid haar
ontroerde. Ilij was als een sterke, frissche wind van
d<> prnirie. die door het oververhitte huis blies, en
allerlei soorten van herinneringen met zich bracht.
„Ga ga zitten," verzocht zij.
maanden bij me thuis komt, om 's te praten, dan
za k oe nouw 'nen gulden geven.
Meteen hiew ie z'n wite handje al onder m'n neus.
„Da's in orde", zei Jan: „gif op, Dré."
„Maar as ge bezopen bij me komt dan schup ik oe
den eersten den besten sloot in."
„Afgesproken," zee Jan. En as ie d'n gulden had,
dan lichtte-n-ic z'n pet af en kwam er onder da petje
'nen kalen kop vandaan, omgeven van zuiveren
krullen, ollee, hij trok werendig op ons pastorke.
Zwaaiende mee z'n pet, zong Jan 'n lied, mee 'n
stem. datdat ineens onzen Jaan, d'n veldwachter
uit den grond leek te verrijzen.
„Wa doede gij hier," vroeg den Janus.
„Da kan 'k aan jou ok vragen," zee den Jan.
D'n Jaan zat. ok efkens mee 't „geval" Godsschalk.
Waar Jan gebruik van mokte, deur te zeggen:
„Saluu Dré, tot over vier maanden."
En hij gooide z'n zakske over zijnen aandcren
schouwer, sjuust laanks d'n Jaan z'n oogen en as
'nen vorst liet ie den veldwachter zijnen rug zien.
Op Nuuwjaar kreeg ik 'nen brief van 'm. Nomtner
47. Strafgevangenis, Breda.
Jan schreef: „Beste Vrind Dré. Veul heil en zecge
in 't nieuwe jaar. Ik stel het puik. Hoop van jou 't
zelfste te moge verneeme. Strenge winter, 't Is hier
goed te merken. Maar zoo lank den lepel in den
ratspot stikt, treuren wij nog niet. De gulden is die
dag schoon aangezope. Nog wel bedankt. Tot over
09 dagen. Nogmaals veel heil en zcege.
Uw minzamen vrind
.T. Godsschalk (47).
'n Paar maanden later, as ik 's middags thuis
kwam, zat ie op me te wachten. Trui was er zenuw
achtig van. Alleen, mee 'nen vent die sjuust uit de
perrepluu kwam:ze was er niks gerust op.
„Ge hebt gezopen, Jan" zee ik.
„Tuurlijk", zee-t-ie. „In vier maanden niks g'ad.
Twee-zestig uitgaanskas!" Z'n oogkens straalden on-
schuldig-blaauw in den Februaridag. „Drie borreltjes
maar horre, omda 'k naar jou moest, volgens af
spraak."
„Wilde werken, Jan?"
„Neeë! Kan 'k niemeer ok. Ik scherrel m'n kostje
wel laangs den weg, sjuust as de musschcn."
'k Was wa begonnen...!
„Maar as ge 'nen ouwen jas veur me hebt, Dré en
'n paar droge schoenen..."
Nou kreeg ik houvast. Waant 'nen mensch, die
niks noodig hee, amico, ollee, die is de onafhankelijk
heid zeivers en dan is er mee gin goeie woorden en
mee gin tien pliesieagenten iets te bereiken, veur
oe.
„Die kunde krijgen, Jan, as gc da zuipen lot,"
„Da's me te duur", zee Jan.
„Motte dan weer de kast in?"
„Teugen d'n winter, ja!"
„Hoe dikkels zijde daar al gewiest?"
„Van 't jaar vier ik m'n zuiveren. Veur den vijf-
en-twintigsten keer!"
„Witte gij da nouw al?"
„Ja. En 'k ben nuuwsgierig of ze 'r wa van ma
ken?"
„Wa van maken?"
„Zekers, 'n klein huiselijk feestje!"
„En waar hebt ge die vonnissen veur g'ad?"
„Deur de pliesieagenten."
„Hé...?"
„Deur de pliesieagenten!!" kwekte-n-ie.
'k Docht da 'k brook, amico.
„Hoe legde da-d-uit. Jan?"
„Tilburg is m'n geboorteplots, ziede! Daar kan 'k
nie van scheien. En die jonge dienders, die loeren
altij op me. Daar is er éénen, as ik 'm zie, dan ver-
aander ik. Dan..."
Toen stond ie op. Hij wier Ineens veul grooter.
Alle engelachtigheid was weg. „Dan schep ik 'm,
ziede."
Toen vcrtelde-n-ie me z'n kunstje, hoe ie vocht mee
de sterkste kearcls. En 't altij won.
„Jan!"
Portret-Atelier JAC. DE BOER
Keizerstraat - DEN HELDER
„Ja!"
„Ge mot daar wegblijven!"
„Hebben ze „tiaar' ok gezegd," en hij schudde mee
z'nen kop den kaant van Breda uit.
„Dan zal 'k oe helpen aan 'nen jas en komt do
volgende week dan om de schoenen."
Zoo heb ik 'in aan 't lijntje gehouwen. Zingende
trok ie telkens weg.
Op 't lest had ie 'n wageltje. Waar ie 't vandaan
haalde? Maar halen zulken alles vandaan. Stelen
deed ie nooit. Z'n zwak was... de pliesieagenten. Mee
zijnen vrijheidszin kost ie tlnnr niet mee overweg.
Op 'nen keer is ie gekomen om te vertellen, dat ie...
trouwen ging.
,,'n Lillijk inerakel," zei Jan: „maar 'n goei wijf.
Ze hee 'n huiske, in de Griebus in de Breda en ik
word te oud, om altij onder den blootcn hemel to
slapen."
„Verstaandig, Jan!"
„Ga nog al, Dré. Waant leve de vrijheid, jonk!"
Virtien dagen later kwam ie z'n bruid veurstellen.
'n Oud, verrimpelt! wcfke, lag op z'n hanndwageltje.
„Da's nou mevrouw Godssehnlk," stelde Jan beur
veur, op 'n manier of ze nou in den adel verheven
was, nou ze zijnen naatn droeg.
Elke week kwamen ze gebeien hij me thuis. Waant
„Mevrouw"' zat ok in de zaak. Zoo letterlijk meuge-
lijk. Soms lag zo zelfs in Jan z'n „affaire", as zo
moei wier en op 'n paar baalzakskos in 't wageltje
ging liggen.
,,'k Neem ze altij maar mee", lee Jan uit: „al heb
ik er onderweuge dan ok niks aan veur de zaken.
Maar 't gift aanspraak en kinderen laten me nio
achter thuis."
'f Wefke zweeg altij. 't Was sjuust 'n masker. Zelfs
Jan zee wel 's zachtjes: „wa d-heb ik 'n lillijk mera-
kel op m'nen nek gehaald, Dré."
Maar toch, amico, Jan is nog maar twee keeren
veroordeeld, da was veur z'n trouwen en daarna,
nooit meer.
As ie eenmaal gezelligheid had, aan z'n „lillik ine
rakel", 'n dak boven zijnen kop. dan was zijnen
haat teugen 't „klahakarium" izoo noemde-n-ie 't
politiebureau) verdwenen, dandronk ie ok nicmeer
tot ie z'n verstaand kwijt was en zoo wier ie 'nen
lollige, ouwen kerel, die gin vlieg kwaad dee.
'k Heb dikkels gedocht, as ik 'm dieën gulden 's
nie gegeven had, al was ie dan veur jenever, op dieën
zuren Novemberdag, daags veur Jan zijnen intocht
dee onder de perrepluu.
Op 'nen dag kwam ie alleen, 't Wageltje was leeg.
„M'n merakel is dood, Dré."
Maar Jan bleef pront kotnen. Overleed den eerst-
volgenden winter. As ik kijken ging, in 't huiske,
dan was er 'nen brief van Janne.
„Beste vrind Dré. Ik ga naar m'n merakel. Be
dankt voor alles, wat ge vrx>r ons dee. Ik wensch
jou en Trui 'n laank en gelukkig leven, 'k Vind alles
best, alleen dat kistje waar ik in mot, want leve
de vrijheid, 'k Ben niet hang van dood te gaan. Dré.
Onze L. H. zal 't wel mee me maken, 'k Heb nooit
gestolen en die dienders die verdienen d'r geld mak
kelijk genogt. Da bietje last van mijn kost er wel
bij. Gegroet tot in 't vagevuur, uw minzamen vrind
Jan."
D'n Godsschalk had z'n baantje zoo schalks
meugelijk afgelegd. Volgens de opvattings der wea
reld was ie 'nen gepatentcerden gevangenisboef, 'k'
Heb 't nooit zoo in hum kunnen zien.
As ge de menschcn beter kentallee, ge wit
wa 'k aan 't begin gezeed heb.
Veul groeten van Trui en as altij. gin horke min
der van oewen
toet a voe
DRê.
VOOR TEGELS STEEDS VIM
NOOIT EEN GEWOON SCHUURMIDDEL!
a§a
Vermijdt het eindeloze wrijven en «churen.dat de te reini
gen voorwerpen vernielt en U zelf vermoeit. Gebruik het
ongeëvenaarde VIM, omdat het een dubbele werking heeft.
VIM is heel wat anders dan gewone, scherpe relnlglngs-
middelen, waarvan de werking berust op hard schuren.
VIM bezit twee bijzondere bestanddelen. Het ene.maakt
het vuil los en het andere stelt U ln staat om het ge
makkelijk weg te wrijven. Daarom de enorme hulp.
die VIM U biedt
Hij plaatste zijn zware lichaam op de zachte sofa,
welke diep inzakte op haar sterke veeren.
„Het is jammer, dat ik mijn brief zoo laat gepost
heb." zeide hij.
„Waarom?"
„Omdat omdat je dan zoudt hebben geweten,
dat ik ik mijn toekomst reeds bepaald heb."
„Je bedoelt, toch niet, dat je geschreven hebt, dat
je niet van plan bent in Lavendou te komen?"
„Ja."
Hij sprong op en greep haar beido handen. Tot
haar eigen verbazing, deed zij geen poging om hem
terug te wijzen.
„Dat kan niet waar zijn," zeide hij. „Misschien
heb je dat geschreven, toen je een beetje hang was.
Ik geef toe, dat er voor een vrouw moed voor noodig
is, om een plaats nis deze te verlaten voor een ar
melijke kleine blokhut. Maar ik heb 'm nu grooter
gemaakt twee kamers meer. Ik zou je 'rn zoo
graag willen laten zien. En dan heb ik ook nog een
prachtig baantje, daar in Lavendou, op den kop ge
tikt. Jongen, wc kunnen het daar zoo heerlijk heb
ben als twee
„Mushalong! Begrijp je het niet? Ik kom niet naar
Lavendou ik kan niet. Ik sta op het punt om In
het huwelijk te treden."
„Op het punt om...!"
Hij was sprakeloos van verbazing. De grootc vin
gers sloten zich, totdat haar polsen pijn deden, en
lieten toen los.
„Dat is, wat ik geprobeerd heb fe te schrijven al
deze weken. Toen ik zeide, dat ik terug zou komen,
meende ik het, doch de tijd heeft mij geleerd hoe
dwaas ik geweest hen. Ik dacht ik treloofde, dat
ik je beminde, doch het was allemaal zinsbegooche
ling."
„Was het een zinsbegoocheling, toen jij je door
mij hebt laten kussen, en in mijn armen liet nemen?
Was alles niet voor elkaar? Wanneer je van plan
was geweest, om van gedachten te veranderen, had
je dat dan niet kunnen doen, voordat wc Lavendou
bereikten? Wie is die man eigenlijk?"
„Komt dat er iets op aan?"
„Nee, misschien niet. Je meent het dus? Je
meent, dat. wat ik ook zeg, er geen veranderingen
in je plannen te brengen zijn dat dit een vaar
wel beteekent?"
„Ja."
Hij stond op, en zijn gelaat was pijnlijk vertrok-
Jcen. Hoewel zijn luchtkasteelen daardoor in rook
vervlogen, verhinderde zijn trots om te vragen, om
op haar besluit terug te komen.
„Dan is het dus een vaarwel", zeide hij, zijn hand
uitstekend.
„Vaarwel! Het spijt mij zoo, Mushalong."
'„Het spijt mij ook. Ik heb het gevoel, alsof ik een
vervloekte dwaas geweest ben."
„Het was alleen maar ccn dwaling."
„Ja alleen maar een droom."
Hij liep naar de deur, en opende die. In de hall
was Bcldon, in avondkleeding gestoken, en wachtte
klaarblijkelijk op Kate. Hij uitte een kreet van ver
bazing, toen hij Mushalong zag.
„Hoe gaat het ermede, Mr. Beldon!"
„Hoe gaat het met jou, Mushalong! Ik had nooit..."
„Nee dat had je zeker niet", viel Mushalong hem
in de rede. „Welnu, ik wcnsch je geluk."
Hij ging de hall door, en de straat op. Bijna onbe
wust van hetgeen er om hem heen gebeurde, gelukte
het hem in zijn hotel terug te komen. Daar raad
pleegde hij een spoorboekje, teneinde zoo spoedig
mogelijk naar Lavendou terug te kunnen gaan. Er
was een trein, die den volgenden morgen voreg ver
trok. Hij besloot dien te nemen.
Dat was dus het resultaat van zijn langen en kost-
haren tocht naar Toronto! Dat was het einde van
al zijn geliefde droomen! Tenslotte had Marie Louise
gelijk gehad, en hij hij was de dwaas geweest. In
zijn sublieme onwetendheid had hij zich verbeeld,
dat liefde over alle hinderpalen heenstapte, on dat
kussen en omhelzingen heilig waren. Het staal was
diep in zijn hart doorgedrongen, doch hij was er
de man niet naar, om treurig terneder te zitten. In
I.avendou was werk en daar was misschien ook
vergeteldheid.
Den volgendene morgen vielen de schellen nog
verder van zijn oogen, toon hij in het ochtendblad
de wilsbeschikking van den overleden Joseph Beldon
las. Nu begreep hij Kate een weinig beter. Zij was
erin geslaatrd een prachtig cheque-hoek te trouwen.
Geen wonder dat zij van gedachte veranderd was.
„Vrouwen!" mompelde hij. „Bah!"
Doch een oogenhlik nadenken bracht hem tot de
conclusie, dat één zwaluw nog geen zomer maakt.
Alle vrouwen waren niet zoo of anders zou «Ie we
reld wel een droevige plaats zijn. Daar had je hij
voorbeeld Marie Louise. Hij kon zich niet voorstel
len, dat Marie Louise haar eer zou verkoopen voor
weelde, of zich niet aan een eens gegeven woord zou
houden. Marie Louise had hem gewaarschuwd, en
hij had haar eenvoudig uitgelachen. In zijn verblind
heid had hij de macht van het goud uitgeschakeld.
Maar het ergste was, om naar huis te moeten gaan
en Marie Louise te moeten vertellen, dat zij gelijk
en hij ongelijk had gehad!
HOOFDSTUK XXVII.
Marie Louise neemt een beslissing.
Marie Louise was bezig klceren te strijken in het
wegstervende licht van don namiddag, toen een dub
bele klop op do buitendeur weerklonk. Zij verzocht
den bezoeker binnen te komen, in de meening ver-
keerend, dat hot één van haar huren was, die iets
kwam leenen. Toen Mushalong binnenstapte, snakte
zij naar adem.
„Goeden middag, Marie Louise", zeide hij. „Ik
vond, dat ik maar eens even aan moest loopen, om
te zien hoe of je het maakt."
„Ga zitten", zeide zij. „Ik zal wat thee maken."
„Ga maar door met je werk, ik kan onderttisschen
wel praten."
„Ik hen klaar en het water koken."
Zij dood haastig den stapel gestreken kleedcren
weg, legde het tafelkleed weer op z'n plaats, en zette
twee kopjes neer.
„Waar jij al dien tijd geweest?" vroeg zij terloops.
„Toronto."
„A - hl"
„Ik had zoo'n ademachtige haast, anders had ik
je het wel laten weten. Jongen, ik heb een hoop tijd
en dollars verspild."
„Jij gaan Kate zien, hé?"
Hij knikte en slikte. Zij wendde voor, dat zij niets
begreep, toon zij het heeto water in den trekpot deed.
„Je hadt toch wel gelijk, Marie Louise," zeide hij,
na een pauze.
„Omtrent Kate?"
„Ja. Als jij eens een beetje dichterbij wilde komen,
om mij een trap te geven, dan zou ik je allemachtig
dankbaar zijn. Ik ben vast en zeker het blindste,
stomste beest, dat ooit geboren is."
„Jij bedoelen...?"
„Het was allemaal maar een grapje," zeide hij bit-
