De B
rabantsche Brief
van Dré.
Kruidt Uw sausen met HONIG's BOUILLONBLOKJES - 6 voor 10 cent
Waarnaar men
luistert
UI venhout, 6 November 1931.
Menler.
Oogenschijniijk was zo
zoo maar 'n doodgewoon
inenschke, dat heur paai-
kc deur 't leven zonder
srhokskens afdribbeldc.
Misschien was ze ok wel
doodgewoon, in dieën zin
dan, dat er veul, heel veul
van die uitgedroogde, ver-
rimpelde wefkens zijn,
dio langs den kant van
't leven schijnen te gaan
.liet heur stroeve kopkc,
waarin 'n paar veugclen-
oogskes 't leven verraaien.
Üj, amico, ge zijt ze mis
schien al duuzend koeren teugengekomen, zonder
dat ge haar gezien hebt. Want zij hce nic veul plak
noodig op do straat en ze drentelt zoo maar kleintjes
weg, langs dn drukte van do stad. Do stad dio zij
zoo goed kent, want ze is er geboren en nooit van
daan gewist.
Maar heel heur leven lang hee de stad heur nic
leeren kennen.
Want ze was zoo maar doodgewoon, zoo as er zoo-
veul van die wefkens zijn, die bckaans van heur eigen
nie weten, dat zo bestaan.
Van die moederkens, die 'n heel leven leefden
ictir man en kinders en eindelijk allecnig overschie
ten* op 'n kleine hovenhuiske, dat alleen den post-
booi hekend is, die er ééns in de week 'non brief
brengt. 'Non brief van 'ncn zeun, die 't adreske nog
nio hoelegaar vergeten is.
Ja, 't was zoo maar 'n doodgewoon wefke, dat zóó-
laank getrouwd gewist was, dat ze heuren eigen
naam heel ego ar vergeten was en nouw weer zoo
lank weduwe, dat ze den naam van licuren man
nie meer zonder fouten schreef.
Ik zou oe dan ok nie kunnen zeggen, hoe 't ver-
rimpelde, stroeve wefke hiettc, maar laten we ze
noemen hij den eenigen naam zooas alt ij aan heui
gedocht is in 't kleine kringske van deus vrouwke
en veural, zoo as ze vcur heur eigen hiettc:
„Moeke".
„Ze had 't goed", wisten de kinders.
Want da schreef ze zei vers!
Moeke had 't altijd „goed gehad". Ok toen zo, in
den ouwen tijd, 'n huishouwen bestierde van zeuven
kinders, met '11 tientje in de week. As Moeke
's avonds hongerig was en naar den broodtrommel
ging en as dan bleek, dat er niks Af kon, want vu
iler moest den aanderen morgen z'n pakske brood
meehebben, de kindei's moesten toch mee 'nen vol
len liuik naar school, dan doe Moeke den trommel
weer dicht, blij dat cr ecnogt was. Genogt veur
<l' aanderen. Want die moesten van huis. Vader
moest naar 't werk, dc kinders naar schooi, zij mocht
thuisblijven en da was genogt.
Thuis, om 't huishouwentje te bestieren, met
drukke handen, met 'nen suffen kop van veul zorgs
kans, met '11 kommeke dunne koffie van don vorigen
dag, dat bij heur de botrammen verving.
Ja, moeke was maar '11 doodgewoon menschke,
zoo doodgewoon, dat ze heur eigen zelfs vergat.
Ze had" 'l goed. '11 Kigendommeke da ze zelf vcur
do helft bewoonde en vcur de helft verhuurde en
otiwcrdomsponsioen.
Zes guldens in do week bicven bekaans schoon
over.
Den grootston onkostenpost waren do verjaars- en
feestdagen van al de klcinkindcrs. Maar aanders
Wel, dan luid ze al da geld nic üan gekund. Nou
nou kwam ze eigenlijk tekort, maar 't gong altij
sjuust as mee dieën broodtrommel; as Moeke over
schoot, dan was er genogt. En as er zoo genogt was<
dan had Moeke het goed.
Nou za k oe zeggen, hoe 'k ze kende.
'1 Was 'n klnantje van mijnen groentenwagcl.
Virtig jaren heb ik ze bediend. Overgenomen van
in nen vader z'n klaantenboekske, da'k nog altij be
waard heb en waar Moeke in ojigenoteerd staat as:
,.'t kleine juffrouwkc". Naambordjes bestonden in
die dagen nie, amico. Dus vader noteerde z'11 klaau-
ten naar zijnen indruk.
Zoo staan er nog op: „de schele"., ,.d':i kaptein
,,'t groote huishouwen", ,,'t blondo krullekopke" (ha,
dieën ouwen Dré! Ik biet naar m'n vader!) „Mie
do Tand", „Sjaan van Willeme' (da was natuurlijk
goeie kennis) „de pukkeltjes", „de kwèèk", ,,'t
zwartje „de slons", „gezijteduur'afijn, al aan do
„namen" uit mijn vaders klaantenboekske kunt ge
zien wa dieën ouwen Dré veur 'nen tiep was en....
da zijn klaantjes van toen, weinig verschilden mee
mijn klaantjes van nouw! Ok, al zit cr dan 'n halve
eeuw mee stoornmachienen, illektriek, vlicgwezen
en radio tusschcnin.
D n mensch veraandert nie veul. amico, as ge 'in
op den keper beschouwt. De meeste veraanderings-
kes zitten zoo maar aan den buitenkaant.
Of dc wefkes bij in'11 vader aan d'n wagel kwa
men mee vijf rokken over mekaar, of bij mijn in 'n
slaapbroekske soms, inwendig is 't 'tzelfste
soort, da pingelt, da lacht, da kwèkt, dat 'n blond
krullcnkopke hee of 'nen ongekamden ragebol, op
den keper zijn ze krek gelijk.
Maar Moeke dan, ze staat nog ingeschreven as 't
„kleino juffrouwkc'. K11 ditte mot ik er eerst bij
zeggen: gin rooi krusko achter heuren „naam"' heu-
re! De rooio kruskes, 'k heb die aantcekcning van
Vaders overgenomen en virtig juren volgehouwen,
die rooio kruskes, go wit. da zijn dc klaantjes die nie
gepoft meugen worren! Du wit zelfs d'n kleinen Dré
al, Dré lil, die met de vacaanties altij meegaat.
Maar iaat 'k terugkomen op Moeke, 'k Zo uw ze
vergeten, nouw zelfs, nouw ze veur t eerst in de
krannt komt, al is 't dan ok zonder naam.
Juren hè'k ze bediend, 'k Heb de jongsten nog ge
boren zien worren, bij manier van spreken, 'k Heb
heur kinders patersnosters gegeven veur d ren com
munie, want veur 'n groot huishouwen, zoo as wij
die vroeger tot klaant hadden, dejen we altij gèren
wa! Groote huishouwens goeie klaanten! Goeie
kluanteu veur den boer, den bakker, ja vcur me-
nier pastoor zelfs, as ik zoo onstraant mag zijn, om-
da zoo's te zeggen. Hij mot 't tcnslotto ok hebben
van 'n vol kerkske! Wa gij?
'k Heb Moeke bediend as 't huishouwen kleiner
wier, steeds kleiner, us do kinders wegtrokken, as
den mun doodging, as Moeke eindelijk alieen over
was. Dan hè 'k zo veurzieri van 'n maundjevol èór-
pels per week. 'n klein kooltje, m'n kleinste spul
len wieren allegaar te groot, vroeger kosten zo nie
groot genogt zijn, en k had moeite om 'n kwartje
opgeteld te krijgen veur 11 heele week, want na
tuurlijk, ik rekende Moekes nie 't meeste.
Op den akker, as ik 'n klein maar vast kooltje
rooide, hiew ik 't al aiupart veur Moeke. As er
nuuwe groentes kwamen, dan bleef er altij wel '11
haandvollekc over, veur Moeke, al was 't dan veur
'nen sjoew (2J$ centstuk).
En zoo hè'k geperbeerd, Moeke 't erfstukske van
vaders, zoo prontjes nieugelijk uit te dienen.
Ze wist 't wel, horre. Ze wist da ze 'n stripke
vcur had, da kleine wefke.
't Was 's in den Sinicrklaastijd, du 'k ze 's mid
dags in de stad tcugenkwam.
Twee felle, rooic klurkes glommen onder heur
oogskes. 't Hoedje sting wa-a-dachtcrover, waant ze
kost 'l nie rechtzetten, zoo was ze gepakt en gezakt.
„.Moeke", zee ik: „legt oew paskes op mijnen wagel,
dan zu'k ze veur oew deur rijen, menschke".
Efkerrs docht ze, keek me vrindclijk aan, lachte
veur heur eigen en zee: ,,'k draag ze liever zeivers,
Dré".
„Maar mensch
Toen zachtjes: ,,'t is den Sinterklaas veur m'n
kleinkinders, ziede."
's Mergens had ze niks noodig g'ad.
Den aanderen dag had ze weer niks noodig.
„Moeke
„Dré?
„Leg ik er uit, bij oe?"
Ze schrok 11 bietje. „Na. na zooveul jaren Dré?
Necë, borrc. Maar wezenlijk, 'k Heb niks noodig,
Eh cr - 't heb niks noodig, neeël"
't Leugentje wou nie komen.
„Moeke eh go mot 's luisteren. Sinterklaas
hee bij ons al gerejen. Veur jou! Trui hcc-g-et mee
gegeven. Eh maar as ge 't nic noodig hebt?"
Zo kreeg '11 kleur. Moeke was nie verwend. Ze
was gewend altij te geven. En nou iets krijgen, op
heuren ouwen dag Da kon nie.
„Ik begrijp nie, Dreé?"
„Kek V'. Ik naar m'n wagel. 'k Duvelde m'n beste
groenten in '11 benneke, vijf groote versche eiers, '11
partijko blommers van eerpels, en 'n maat boeien-
botter. „Kek 's, Moeke, du-d-hee-t-ie veur jou gere
jen. Dochte gij, dat Sinterklaas altijd alleen maar
veur aanderen ree? Van t jaar zijde gij er ok bij,
horre!"
W ijd-open gingen heur oogskes van mijn naar 't
kostelijke benneke. Ze tilde heur haantjes op, liet
ze weer zakken.
schuw niet vrij van boosheid, dat zulk een vreese-
Üjkc kwaal zon in haar onmiddellijke nabijheid kon
wortelen, want haar spilzucht, Imar harteloosheid,
de ontstellende zelfzucht waarmee ze het leven be
schouwde, hadden hem niet zoo zeer beroofd van
zijn laatste greintje moed, als wel van zijn laatste
beetje uithoudingsvermogen, waar het lichamelijk
lijden betrof.
In ieder geval, liet schot was gevalcn en hij ging
heen om zijn Schepper te ontmoeten en zich tegen
over Hem zoo goed en zoo kwaad hij dat vermocht,
te verantwoorden. Zijn vrouw bleef achter om zich
tot zcnuwhullbuicn en flauwvallen op te winden,
en zich vol woede uf te vragen, waarom 1111 juist
haar zulk een tragedie moest overkomen.
Dit 1111 was het bericht, dat Lionel Moreton kreeg
den ochtend 11a zijn aankomst te New Vork. Van iede-
ro kranten,.kop" schreeuwde het hem aan en 11a
wat cr in zijn eigen huis gebeurd was, trof het hem
dos te dieper, omdat hij wist, wat het voor David
zou wezen, die zoo veel en zoo oprecht van zijn vader
had gehouden.
Het huis der Laniers was niet ver van het zijne,
maar grootor, moderner, pompeuscr, mot zijn Tu-
dor-ramei), ijzeren hek, prachtig gebeeldhouwd lijst
werk en achtergalerij waar hagepalmpjcs in tobben
stonden. Drio uur 's middags zat hij na de iunch
koffie to drinken en was nog niet besloten, of hij zijn
belofte aan David 7.011 houden en dadelijk cr heen
gaan om een en ander te onderzoeken, of dat hij
wachten zou.
Daar hij betrekkelijk een vreemde was, voelde hij,
dut hij geen recht had, op zulk een tijd bij de zwaar
getroffen familie in to dringen. Maar toch was er
iets, dat hem aanspoorde, hen te gaan bezoeken en
te vragen, of hij hun soms op eonigerlci wijze van
dienst kon zijn. Na een half uurtje van besluiteloos
heid, vond hij, dat hij maar gaan moest, liep de
Avcnuo af naar de 57th Street, beldo nan en liet
zich aandienen.
Do butler, een oude Engclschman, liet hem in een
kamer links van do met witte en zwarte tegels ge
plaveide hall, ging met zijn kaartjo naar boven en
Moreton liep naar het raam en staarde naar buiten,
in de heldere herfstzonneschijn, tot het geluid van
een opengnando deur hem om deed kijken. Een
slank, donker meisje, in een zwarte japon, die dc
bleekheid van haar gelaat des te scherper deed uit
komen. stond in de kamer en een oogenhlik spra
ken ze geen van beide. Moreton zag weer het spich
tige mcisjo van tien jaar geleden, met de verwarde
krullen; Suzane den man, die haar vurig kinder
hartje dien middag stormenderhand had veroverd
en het voor altijd had behouden. Toen behccrschto
Toen drupten twee kanjers van tranen over 't
smalle, gerimpelde kopke.
„Mag ik 't efkens in oew keukentje zetten, Moeke,
't is nog al zwaar!' Zoo douwde ik ze binnen, in
heur liuiske. Ge kost er van den vloer eten. Maar
'l was koud in 't liuisko.
,,'k Heb nog gin kachel aangemokt, Dré", zee ze,
as ik naar 't zwarte, mooi-gepoetste kacheltje keek.
Aan den muur hong 't vol van portretten. Flink
dcurvocide, stoere kearcls; heur zeuns. Ze wees ze
trotsch aan. Da's onzen Harrie, Dré. Die hcc-g-et ver
gebroeht, hè'k gelezen. Die is Directeur ergens op '11
gasfabriek of illclrick fabriek.
„Schrijft ie dan nooit, Moeke?"
„Hij hee-g-et zoo druk, Dré! Hij kan nie gemist
worren, gin minuut en dan vier kinders al. Hier
zijn ze." Daar wees ze aandere portretten aa.n „Uit
is z'11 vrouw. Mooi ee?" vroeg ze trotsch. Ze be
doelde: deftig. „Da's onzen George. Die is zoo iets
as schoolmeester, maar dan hooger, zicde.
Op 'n ja, ik kan den naam nooit uitspreken
van die school, maar daar zijn allemaal groote jon
gens en meskes op."
„Schrijft ie wel 's, Moeke?"
lederen verjaardag, Dré! Alleen ze lachte: „al
leen aitij 'n maand te laat, want hij is ultij in dc
wèèr mee Junij of Julij."
„Ditte is m'nen liefsten jongen". Ze aaide het. por
tret. „Elke weck 'nen brief, Dré. Elke weck! Maar
hij is wijd weg. Amerika, 't Is zeuven jaren gclejen,
da'k '111 zag. Maar hij stel 't goed. Heelgocd."
„Ze hebben 't wijd gebroeht, Moeke, jouw kin
ders!"
Moeke knikte. Knikte as 'n klein meskc da-d-'n
plumpkc krijgt. Ze knikte dikkels en verlegen.
„Ja, Dré, k heb hard gewerkt, net as mijnen
man zaliger, maar ik heb er eer van."
Ze keek in gedachten op 't tafelzeiltjc. Onderging
'n diep geluk.
Hard tikte-n-'t klokske op den schoorsteen, 'k Was
hier in 'n soortement van tempeltje, da Moeke op
gericht had veur heur kinders en kleinkinders.
„En ze weten allegaar, Dré, da'k 't zoo goed heb.
Da'k niks tekort koom. Da's plazierig veur de kinde
ren, ce, as ze 't zeivers zoo best hebben!"
Ik knikte.
Ik kon nie goed m'n woorden vinden.
Maar hongerlijden mocht da wefke nio meer doen.
I)a stond bij me vast. Alleen, hoe zou 'k 't aanleggen.
Afijn, mee Trui 's over praten.
En die kouwc kachel. Die stoelen mee de Sinter-
klaaspakskes!
„Moeke, 'k gaai!"
,,'k Heb nog gin koffie gezet, Dré, maar
„Gin tijd, Moeke! De klaanten wachten. Op 'nen
aanderen keer, dan gèrent"
Ze is oud geworren. Tachtig jaren omtrent.
Toen is ze begraven. In 'n kinderkistje.
De zeuns waren present. Kwamen af in huiliën
auto. 'k Heb 't stoetje sjuust gezien, as ik lanks kwani
weer, mee den wagel.
Toen hè 'k „Moeke" deurgestript in m'n boekske.
Lochtjes maar, zooda ge 't nog lezen kunt.
Gin mensch viel 't kleine stootje op. Er gaan veul
van die stootjes deur de tijen.
Maar efkens hé 'k gcwocht, tot. ze Moeke buiten-
droegen.
'k lieb m'n petje diep afgelicht.
't Was toen da ze in de kraant kwam. Onder een
Burgerlijken Staand. Weduwe Zusenzoo, maar nie-
maand kende dieën naam meer.
Moeke was wel èrg dood.
Ik heb altij 't gedacht g'ad, dat er maar één traan
over dit gouwen zieltje is gevallen. Eén van Trui.
De vrouw van den groentenboer, want kearels willen
van tranen nie weten.
Moeke, 't was 'n doodgewoon, onopvallend, ge
rimpeld wefke, deur gin mensch gekend.
Die daar zoo kleintjes wegdribbcldo, lanks den
kant van 't leven, over heur smalle paaike.
Maar in den hemel, amico, daar troont ze naast
dc heiligen, aanders is mijnen naam nie
Dré.
ZATERDAG 10 NOVEMBER.
HILVERSUM (302 M.)
V.A.R.A.: 8.00 Gramofoonmuziek; V.P.R.O.: 10.00
Morgenwijding; V.A.R.A.: 10.15 Uitzending voor de
arbeiders in de Continubedrijven; 12.00 Concert door
het Radio Select Trio o.l.v. Willem Drukker; 2.00
Verzorging van den zender; 2.15 Lezing; 2.25 Piano
recital; 3.30 Filmkwartiertje; 3.45 Gramofoonmuziek;
4.00 Orgelspel door Johan Jong; 4.30 Lezing; 4.50
Voordracht met gramofoonmuziek; ü.20 Letterkun
dig overzicht; 6.40 Platen der maand, 7.08 Overscha
keling zender; 7.10 Groningsche uitzending; 8.00
Herhaling S.O.S.-berichten; 8.03 Gevraagde gramo
foonmuziek; 8.15 Zaterdagavondfilmpjes; 8.25 Bonte
avond uit de Buitensocieteit tc Zwolle; 9.35 Vaz Ilias
9.50 De Uiverprijsvraag; 10.20 Vervolg bonte avond;
11.30 Orgelspel; 11.40 Gramofoonmuziek.
HUIZEN (1875 M.)
K.R.O.: 8.00 Morgenconcert; 10.00 Gramofoonmuziek;
10.30 Muziekuitzending voor fabrieken; 11.00 Gra
mofoonmuziek; 11.30 Godsdienstig halfuurtje; 12.00
Politieberichten; 12.15 Orkest; 2.00 Halfuurtje voor
de rijpere jeugd; 2.30 Kinderuurtje; 4.00 Rustpoos;
4,10 Orkest o.l.v. Marïmis vnn 't Woud; 5.00 Gramo-
foopmuziek; 5.20 De KRO-hoys; 0.20 Journalistiek
weekoverzicht; 6.45 Gramofoonmuziek; 7.00 Politie
berichten; 7.15 Radio Volksuniversiteit; 7.35 Gramo
foonmuziek; 8.00 Vaz Dias; 8.05 Opera- cn operette-
programma; 8.35 Lezing; 9.05 Vervolg concert; 10.00
Gramofoonmuziek; 10.15 Dc KRO-boys; 11.30 Gramo
foonmuziek; 12.00 Sluiting.
LUXEMBURG (1304 M.)
7.35 Accordeonspel; 8.20 Voordracht; 9.05 Orgelcon
cert; 9.45 Gramofoonmuziek: 10.00 Gevarieerd muzi
kaal programma; 10.30 Opera; 11.30 Dansmuziek.
BRUSSEL (484 M.l
1.30 Populair concert; 550 Concert; 6.35 Idem; 7.C*
Gramofoonmuziek; 8.20 Symphonie-orkest.
BRUSSEL f322 M.)
12.20 Orkest; 1.30 Gramofoonmuziek; G.40 Zangreci
tal; G.55 Orkest; 8.20 Orkest.
KALUNDBORG (1261 M.)
750 Omroeporkest; 850 Idem; 9.55 Idem; 1150 Dans
muziek.
BERLIJN (357 M.)
3.20 Orkest; 6.10 Kamermuziek; 9.50 Dansmuziek.
HAMBURG (332 M.V
5.20 Concert; 10.50 Idem; 1.35 Gramofoonmuziek; 6.50
Pianomuziek; 9.40 Muzikaal tusschenspel; 1050
Dansmuziek.
KEULEN (456 M.)
11.20 Populair orgelconcert; 1.05 Gramofoonmuziek;
5.30 Idem.
DROITWICH (1500 M.)
12.05 Orkest; 150 Idem; 350 Orgelconcert; 8.50 Con
cert; 11.20 Dansmuziek.
PARIJS POSTE PARISIEN (313 M.)
7.51 Gramofoonmuziek; 9.20 Dansmuziek; 10.45 Popu
laire gramofoonmuziek.
PARIJS RADIO (1648 M.V
1250 Populair concert;;850 Operette; 10.50 Dansmu
ziek.
MILAAN (369 M.)
4.30 Dansmuziek; 8.05 Opera.
ROME (421 M.)
4.30 Populair concert; 5.15 Gramofoonmuziek; 9.20
Gevarieerd programma.
WEENEN (507 M.)
7.50 Cabaret programma; 9.20 Orkest; 11.05 Dansmu
ziek.
WARSCHAU (1345 M.)
3.20 Vioolrecital; 6.50 Opera; 7.20 Orkest; 8.20 Idem;
950 Idem; 9.35 Dansmuziek.
I
BEROMUNSTER (540 M.)
550 Volksmuziek; 7.10 Gramofoonmuziek; 850 Con
cert; 9.35 Dansmuziek.
ZONDAG 11 NOVEMBER.
HILVERSUM (301.5 M.)
V.A.R.A.: 8.30 Gramofoonpl.; 8.35 S. S. Lantinga:
plantenpraatje; 9.00 Voetbalmededeelingen; 9.03 Gra
mofoonmuziek; 9.30 Orgelspel; 9.40 Van Staat en Mij*
door A. Pleysier; V.P.R.O.: 10.30 Kerkdienst uit
ze zich en trad met uitgestoken hand op hem toe.
„Ik ben Suzanne," zei ze, naar hem opkijkende.
„Keil je ine nog? 't Is tien jaar geleden."
Hij nam haar handje in allebei zijn handen en
hield het onder het spreken vast. Zijn oogon waren
niet langer koud en scherp en schitterend, maar
ze stonden zoo vriendelijk, als slechts weinig men
schen vermoedden da» ze staan konden.
„Ja, ik ken je nog wel kleine Suusje," zei hij
en voegde ei bijna zonder het zelf te willen aan toe:
„Arm kind!"
Een seconde lang kon ze geen antwoord geven,
maar huar lippen beefden.
„Niet doen!" /.ei ze, toen met onvaste stem: „Niet
doen!" Als jo vriendelijk tegen me bent ga ga
ik domme dingen doen cn dat moet niet
Ilij greep haar handje nog wat steviger vast, trok
haar naar oen rustbank en ging naast haar zitten.
Haar vingers waren ijskoud. „Ik had onder deze
omstandigheden niet zoo maar binnen moeten ko
men vallen, maar ik dacht, dat ik misschien van
nut zou kunnen wezen," zei hij. „David is zoo ver
weg. en ik beloofde hem, dat ik dadelijk na aan
komst hier aan zou gaan. Er zal wel een en ander
geregeld moeten worden, menschen zullen tc woord
moeten worden gestaan, dingen die ik mevrouw Lu-
nier en jou misschien kan besparen."
Vanaf het vrceselijk oogenblik, dat de bedienden
hun dooden meester hadden gevonden, had Suzanne
het gevoel, of ze een hevigen slag had gekregen, die
huar denkvermogen had gestoord, terwijl haar
lichaam zijn gewonen gang ging. Ze was de eenige
kalmo in de familie geweest, had Marilyn's wilde
smart gesust, de zenuwaanvallen harcr moeder ge
kalmeerd en haar in een donker gemaakt vertrek
toevertrouwd aan do zorgen van haar handige ka
menier. Ze had met do dokters gesproken, den be
dienden gezegd, wat zo doen moesten en tot op jiit
oogenblik was ze zichzelf nauwelijks van eenige
aandoening bewust geweest. Maar dit was iets, dat
ze niet verwacht had. Tien jaar lang had ze het
beeld van dezen man bewaard in haar hart, een hel
denverering uit haar kinderjaren, welke ze nooit
te Iniven was gekomen. Dat ze hern 1111 weer ont
moette, zijn stem weer hoorde, de verzachting, de
troost voelde niet alleen van zijn medelijden, doch
\»»ornl van zijn begrijpen, dat haar duidelijk werd uit
zijn stem, zijn oogen, dut dreigde haar al haar zelf-
hehcersrhing tc doen verliezen.
Ze moest dus even wachten, eer 7.0 het aandurfde
hem te antwoorden en toen ze het deed, klonk er in
haar stem een aandoening door, welke hem niet ont
ging.
„Het is geen binnendringen," zei ze. ,,'t Is heel
vriendelijk heel vriendelijk. Er moeten inenschcn
worden ontvangen... van dc rechtbank komen ze om
twaalf uur en moeder ligt op
bed. Maar waarom zouden we jou daarmee lastig
vallen ja, dieze moest weer even wachten en
haar vingertjes omsloten zijn hand, als wilde ze
moed putten uit zijn kracht.
„Jc hebt al genoeg te dragen. Ik zou me schamen
onze lasten nog tc voegen bij je eigen smart."
Haar stem klonk nu weer vaster en ze zag hem
aan.
„Ik heb je nog niet eens gezegd, hoe we met je
meevoelen," voegde ze cr aan toe, „maar we kunnen
ons zoo echt in jouw toestand verplaatsen alle
maal. Walter was een goed vriend van ons hij
was altijd om en hij ons. We kunnen ons nog haast
niet indenken, dat hot waar is."
„Dank jc", zei hij vriendelijk. „Ik ben dankbaar
voor jullie medegevoel. En omdat ik me zoo goed
begrijpen kan, hoe het hier gesteld is, juist daarom
moeten jullie me nu toestaan, te doen wat ik kan.
Tcrwille van jullie vriendschap voor Walter en de
mijne voor David en tenville van jezelf."
Hij merkte, hoe ze haar best deed, kalm tc blijven
en werd daarom strikt zakelijk.
„Misschien wil mevrouw Lanier me toestaan, dc
menschen van het gerecht te ontvangen en verder
iedereen, met wie cr gesproken dient te worden."
opperde hij. „Wil je dat eens gaan vragen? Ze heeft
zeker wel een secretaris, die haar brieven beant
woordt en 7.Je kunt mij gerust zeggen, hoe alles
geregeld moet worden. Het is voor een man altijd
gemakkelijker do direct noodzakelijke maatregelen
te netnen."
„Ja. Maar er zijn al zooveel menschen wezen hoo-
ren en hun kaartjes af komen geven ik begrijp
niet, waarom we niet inet rust kunnen worden ge
laten tot nu toe tenminste. O! dat dacht ik wel!"
Terwijl ze nog sprak, was do butler binnengeko
men met een stapeltje brieven bezorgde, mede
lijdende, nieuwsgierige en het volgende uur was
liet een ware processie van bezoekers. Sommigen
moest Suzanne wel ontvnngen en Moreton zag haar
gezichtje al hleeker en bloeker worden. Haar meis
jesmondje kreeg oude, vermoeide trekken. Het viel
hem op, dat ze, voor zoo'n jong ding. een enorme
verborgen reserve aan moed en krachten scheen te
hebben en een innig gevoel van verteedering en
bewondering voor haar maakte zich van hem mees
ter.
Na een poosio ging ze naar de kamer harer moeder
fcwnm weldra terug om de groeten van mevrouw
>r over te brengen, met haar dank voor de haar
.v boden hulp, waarvan zc gaarne gebruik zou
maken. Dus bleef hij en om twaalf uur ging hij naar
de bibliotheek waaraan thans zulke droeve herin
neringen waren verbonden, om daar Peter Fish,
rechtskundig adviseur van de familie Lanier tc ont
moeten. Peter Fish was de oudste firmant van do
bekende, oude firma Fish, Kelly en Van Diemen en
daar ze ook al gedurende twee geslachten de fami
liezaken van dc Moretons behandelden, viel er niets
voor te stellen of uit te leggen.
Moreton luisterde naar wat Peter Fish te vertel
len had en denkend aan Suzanne, vroeg hij nadere
bijzonderheden. De oude man haalde zijn smallo
schouders op.
„Ze zullen de Berkshire Hall plaats moeten ver-
koopen 't zal zc niet veel opbrengen, want er is
nl een hypotheek op en dit huis moeten ze ook
van dc hand doen. 'r Is hier toch zoo'n bespottelijke
geld wegs-mijterij een heele kudde luie bedienden,
bespottelijk hooge rekeningen, veel te overdreven
feesten, tuinlui, chauffeurs, een jacht, oVchideeën-
kassen, een eigen golf terreinpff! Lanier heeft
geleefd als een multi-millionnair. N011! Dat is nu
allemaal met één slag weg, maar hoe Alica en do
meisjes het zulen opnemen, begrijp ik niet. Natuur
lijk hebben ze het nog heel goed, maar ze zijn het
veel heter gewend. Moet je zien! Marilyn be
koorlijk als een schilderijtje, twee meiden voor haar
alleen, een eigen auto, kleedgeld, zooals geen enkel
meisje behoorde te hebben cn Suzanne Suzan
ne heeft tenminste hersens, dat moet ik haar tot
haar eer nageven. Ze is ook verkwistend, maar op
een verstandige manier ze heeft natuurlijk haar
eigen wagen en een stuk of wat rijpaarden. Rijdt
veel, en doet meer aan sport, dan Marilyn. Ze speelt
polo en zwemt als een visch. En dan nog hot jongst0
meisje die is ergens langs den Iludson op kost
school ,ln de huurt van Albany. Ola heet ze. Aardig
kind van veertien, moet volgend jaar naar Parijs
en leert nu al vast, hoe ze meer gold stuk kan slaan,
dan goed voor haar is.
David is de eenige van het zoodje, die Lanier niet
aan zijn eind geholpen heeft zonder dat ze er erg
in hadden dan hoor. dat wil ik toegeven. Maar liet
is de waarheid. Hij is een beste kerel, die David."
„Dat hoef je mij niet te vertellen," zei Moreton
met een zwakken glimloeh.
„Neen. Zeker niet. David en Jonathan hé? Wel
voor het oogenblik is het hier in huis nu niot be
paald een prettig positie. En we moeten het voor
mevrouw Lanier verborgen zien tc houden, dat er
geen kans is op een uitvaartdienst in de kerk. 't Ligt
er te dik bovenop, dat het zelfmoord was. Kwaaie
boell"
-t-fc Wordt vervolgd.
