Dozen voor een doode. De Radio verovert de Zuidzee. Hollandsche Maatschappij v. Landbouw en Landbouw en Maatschappij. Het laatste bolwerk der eenzaamheid valt Luisteraars op afgelegen posten. Kort verhaal Ingezonden stukken. Mijnheer de Redacteur, Naar aanleiding van het resumé van uwen ver slaggever over de gecombineerde vergadering van verschillende afd. van de H. M. v L. bij den heer A. do Graaf te Barsingerhorn, verzoek ik U beleefd •cr-n en ander ter nadere verduidelijking naar voren te mogen brengen, waarvoor bij voorbaat mijn dank. Ik verzoek dit, teneinde te trachten weg te ne men ongerechtvaardigde critiek op het werken en (streven van den heer Joh de Veer als propagandist voor den.nieuwen boerenbond Landbouw en Maat schappij, Velen duiden het den heer De Veer ten kwade, dat hij, als zijnde lid van de H. M. v. L., be nevens secretaris van de afd. Schagen, tevens aan het werkprogram van L. en M. bekendheid tracht ■te geven en hetzelve met alle macht tracht te ver dedigen. Waarom dit niet zou mogen, Mijnheer de •Redacteur, is mij een raadsel, schijnt mij het ge- ;volg van veroordeelingen van oningewijden, van de •lichtvaardig oordeelenden, die zelden vergaderingen bezoeken waarin hunne belangen worden bespro ken, die anderen de kastanjes uit het vuur laten •balen, en op wie het spreekwoord: „De beste stuur lui staan aan wal", terdege van toepassing is. Er steekt volstrekt geen kwaad in, lid te zijn zoo wel van de H. M. v. L. als van L. en M., die beiden 'beoogen het behartigen van de belangen van den boerenstand, maar daarbij wel grootendeels, doch 'niet geheel denzelfden weg bewandelen en niet altijd eenzelfde oordeel hebben over de verschillende pun ten die bij die belangen naar voren komen. In 't algemeen kan men zeggen dat beider weg denzelf- ,den kant uitgaat, maar die van L. en M. iets verder dan die van de H. M. v. L. Dan beweegt de H. M. v. L. zich niet op politiek gebied, terwijl L. en M. wel is waar ook geen poli tieke vereeniging of bond is, maar wel tracht alle vooraanstaande politieke partijen te winnen voor •hare inzichten, en dit kan zij, juist omdat zij strikt neutraal is, omdat ieder lid van haren bond kan .worden, onverschillig van welke politieke richting .hij of zij is. Vandaar dat L. en M. onlangs bespre kingen heeft gevoerd en haar programma heeft voor gelegd en verdedigd tegenover verschillende Kamer leden, als de heeren Louwens en Bierema (V.B.), Ebels tV.D.), Weitkamp (C.H.), Van Voorst tot Voorst (R.K.), Westerman (N.H.). Hiemstra en v. d. Sluis (S.D.A.P.). Het Hoofdbestuur van L. en M. zit dus niet stil en tracht door conferenties met de politieke partijen deze een meer waar inzicht te doen krijgen in de nooden van de landbouwbedrijven. Is dit niet al leen reeds dubbel waard L. en M. te steunen in haar streven? Zeide de heer Huisman niet te Barsingerhorn, dat het ook voor de ministers zoo moeilijk was, want al zouden zij de boeren meer willen steunen, dan wor den zo door de Kamerleden direct op hunne vingers getikt als die achten dat ze te ver gaan? Dit ver sterkte mij nog meer t.o.v. L. en M., die juist de Kamerleden tracht te bewerken. Het is niet de bedoeling van L. en M., om de H. M. v. L. af te breken, maar om mee op te trekken voor de landbouwbelangen, doch in algemeener, uit gebreider en krachtiger zin. De heer De Veer was niet naar Schagerbrug en Barsingerhorn getogen um af te breken, zooals velen ten onrechte denken, art aar op verzoek van den heer Huisman zelf, teneinde het verschil in werken van L. en M. en H. M. v. L. te doen uitkomen. Mijnheer de Redacteur, nu zegt Uwe verslaggever wel, dat de heer Huisman op buitengewoon duide lijke wijze het standpunt van de II. M. v. L. uiteen zette, vooral wat betreft de richting t.o.v. den in voer van voedergranen, maar net is mij nog niet vol doende duidelijk, daar de heer Huisman niet positief zegt wat hij wil, door te zeggen, wij willen in de zelfde richting als L. en M., maar niet zoo ver, hij houdt dus een slag om den arm. Ook is het stand punt van de H. M. v. L. mij nog niet duidelijk, om dat ze thans bezig is hare bakens te verzetten. Ze heeft gevoeld dat het standpunt dat ze in n a m niet bevredigde bij hare leden, vandaar deze vergaderin gen. Meer dan eens heb ik hooren zeggen door voor aanstaande mannen in de organisatie, dat het Hoofdbestuur en vooral de heer Huisman zijn zwaai neemt. Laten we dan eerst eens wachten tot ze uitgezwaaid zijn en dan zien of de nieuwe rich ting duidelijk is. Om een enkel voorbeeld te noemen. In het orgaan van 25 Jan. jl. kunnen we lezen, dat in Juli 1933 het Hoofdbestuur rapporteerde, dat uit sluitend melkbroodconsumptie de Nederlandsche veehouderij geen voordeel, doch den Nederlandschen akkerbouw wel nadeel zou toebrengen De in 1934 KURT VESPER stapte den grooten bloemen winkel binnen, nam zijn hoed af voor het aardige meisje, dat hem begroette, op zijn gewone, zwierige, vlotte manier en zei: Goedenmorgen... goedenmorgen... als ik een mooie vrouw was, zou ik nooit anders willen doen dan bloemen verkoopen... past bij elkaar, bloemen en vrouwen... En hij glimlachte haar toe. Kurt's glimlachje had al lastiger harten dan dat van de kleine Grete veroverd. Ze kleurde een beetje en lispelde: Waarmee kan ik U dienen? Bloeden, zei Kurt vroolijk, helaas slechts bloe men... iets anders zou ik niet durven vragen... Bloe men voor een jonge vrouw. Grete's gezichtje veranderde een nuance, maar ze wees op een vaas anjers... Rose anjers mis schien? Of orchideeën, rozen? Ik hou van rozen, zei Kurt en stak zijn neus in een prachtigen ruiker donkerroode ro zen. Deze zijn heerlijk. Het meisje nam oeni- ge van de langstelige rozen uit de vaas in haar hand en toonde ze hem op een kleine af stand. Kurt keek welgeval lig naar do rozen en naar haar. U bent een schilderijtje, zei hij. Blijf alsjeblieft nog even zoo staan... ik ben namelijk portretschil der... Ik zou U zoo wel willen schilderen! Grete bloosde weer en dacht, dat de jonge vrouw misschien maar een oppervlakkige kennis was, de vrouw van een vriend waar hij ging dineeren of... Geeft U mij er twintig, zei Kurt. In ernst... ik kom eens praten over dat portret... heb nu geen tijd, op condolatiebezoeken moet men niet te laat komen. Grete legde verschrikt de rozen neer. Condo... u... u brengt die rozen voor een doode? Tja, zei Kurt, arm vrouwtje... wie had dat ge dacht? opeens dood, drie en twintig jaar... Maar meneer, dan moet U witte rozen nemen of in het Oosten des lands begonnen actie en later ook tot hier doorgedrongen campagne: „Eet meer Melk- brood", is voor het Hoofdbestuur der II. M. v. L. aan leiding geweest de Crisis Veeteelt- en Zuivelcommis- sie op te dragen de kwestie opnieuw te bezien. Deze commissie heeft naar aanleiding van de haar ver leende opdracht het H.B. rapport uitgebracht, met hetwelk het H.B. zich volkomen kon vereenigen. Op grond van de conclusies wartoe het rapport kwam, meent het H.B. thans dat een wettelijke verplich ting tot het uitsluitend bakken van melkbrood in het belang van den Nederlandschen Landbouw is. Het verheugt me, dat bet H.B. niet star aan het oude standpunt in deze vasthoudt, maar ik wil er toch op wijzen, dat ook het H.B. van de H. M. v. L. wel eens dwaalt. En dat zal in de toekomst steeds gebeuren, met iedere organisatie, met ieder mensch, en dat is geen schande. Straks heb ik betoogd, dat de wegen van de II. M. v. L. en L. en M. momenteel vrijwel parallel gaan, maar een verschil is toch, dat de H. M. v. L. thans nog zoekt den weg dien zij denkt te bewandelen en L. en M. thans aangeeft den weg dien zij be wandelt. Uwe verslaggever zegt, dat het den heer Huisman volkomen gelukt is de vergadering er van te over tuigen, dat het bekende standpunt van L. en M. nooit redding kan geven. Toch weet ik dat zeer velen, al gaan ze niet voor 100 mee met de ideeën van L en M., deze steunen evengoed als de II. M. v. L„ want medewerking aan de eene, sluit die aan de andere niet uit. Dat er zich achter de H. M. v. L. meer schaarden dan achter L. en M. is te begrijpen, daar L. en M. in Noord-Holland nog te weinig bo kendheid heeft verworven en de H. M. v. L. door ha ren secretaris hier werd vertegenwoordigd in den vorm van een uitstekend spreker, die op vlotte en aangename wijze zijn voordracht hield. En dat niet tegenstaande dit er van de 80 aanwezigen zich niet meer dan 40 achter de II. M. v. L. schaarden, geeft te denken, daar we toch veilig kunnen aannemen, dat alle aanwezigen lid waren van de H. M v. L. Dat een minder juist gestelde vraag op resolute wijze, onder instemming van de vergadering werd afgeslagen, was waar, maar als men dan even daarna van den heer Huisman verneemt, dat crisisambtenaren, die DE eilanden van de Stille Zuidzee wekken bij de meesten slechts gedachten op aan koraalriffen, waartegen de branding slaat en atollen, waarip palmen groeien. Bij de bevolking denken zij aan donkere menschen van een min of meer Grieksche gestalte, die zich vermaken aan de oevers der Lagunen bij Hollywoodsche maneschijn en aan een handjevol Europeanen, die zich gedra gen volgens de beste tradities der moderne romans. In werkelijkheid is het leven op deze eilanden, al thans tegenwoordig, even prozaïsch en onromantisch even eentonig en braaf als in een klein Hollandsch stadje. Er wordt misschien wat meer whisky ge dronken; men hoort wel eens inlandsche meisjes zingen onder de afnemende gele maan, en als men zich ervoor interesseert, kan men zelfs krijgsdansen en allerlei andere ceremoniën bijwonen. Doch na af loop keert men terug naar Europeesche steden in miniatuur met luxueuse hotels en winkels, als men op de grootere, of naar zeer moderne bungalows, als men op de kleinere eilanden woont Het is waar, dat op de minder toegankelijke eilanden nog de oude wetten en gebruiken der inboorlingen heer schen, doch de moderne vervoermiddelen hebben reeds lang de zegeningen en schaduwzijden der be schaving op deze eilanden gebracht. En tegenwoor dig komt de radio over de hoogste vestingwallen der afzondering heen. Er zullen krachtige zenders worden gebouwd, be stemd om programma's van goede kwaliteit uit te zenden, niet alleen ten behoeve van de Zuidzee eilanden, maar ook van Nieuw-Zeeland en het Oos telijk gedeelte van Australië. Ze zullen komen op Soeva (Fidji-eilanden, Samoa en Norfolk. Tot nu toe was er voor den Stillen Oceaan slechts de zender lelies, beleerde Grete. Dan kunt u geen roode bloe men meebrengen. Och onzin, zei Kurt, die zijn heele leven gedaan had wat hij wilde. Ze hield van bloemen met warme, sterke kleuren, dat weet ik toevallig. Maar men zal dat heel vreemd vinden, protes teerde Grete nog. Kurt lachte. Lieve juffrouw, mijn heele leven lang heb ik dingen gedaan, die men „vreemd" vond, en mij daar best bij bevonden... Dank u... en tot weerziens... ik kom morgen met U afspreken voor dat portret! Grete keek hem glimlachend na. Kurt trad met zijn roode rozen in de hand, het vertrek binnen, waar de familie der overleden vrouw bijeen was. Een burgerlijk-nette familie. Kurt kende hem sinds iaren, was nooit bijzonder intiem met hem geweest, maar had, dank zij den trouw van den ander, die nooit vergat hem geregeld uit te noodigen, deze vriendschap langer dan eenige andere aangehouden, hoewel hii Erich Vend in den grond volkomen onbelangrijk vond. Erich zag bleek, maar was kalm. Zulke menschen zijn altijd kalm en gelaten, dacht Kurt. Lieve hemel, als ik veel hield van een vrouw en ze stierf opeens... nu ia, wat weten zulke menschen van „veel hou den"? Zij ook... goed vrouwtje... goede huishoud ster... voelde niets dieper, was tevreden in dat huisbakken leventje zonder zorgen... Hij drukte zijn vriend de hand, zonder zich te storen aan al de blikken, die zich als het. ware boor den in zijn roode rozen. Eigenlijk wilde hij dadelijk weer weggaan, maar Erich ging hem al voor naar de kamer waar de doode lag. Toen de deur zich achter hem sloot, maar ook geen seconde later, zei tante Lili: Róóde rozen! Men keek elkaar aan. Vreemd, stemde Herbert toe. Heel vreemd, zei tante Milly vinnig. Onge past om niets ergers te zeggen... ongepast... ver dacht! Het woord viel in de treurende kring als een steen in een vijver. Er rimpelden emoties over alle ge zichten. Twijfel, verbazing, nieuwsgierigheid. Wie is het ook weer? vroeg iemand. Die schilder... Kurt Vesper... een echte Don Juan... ik moet zeggen... dat Erich zich zooiets laa» welgevallen... Maar er was toch niets, wierp oom Herbert schuchter tegen. Tante Lili wierp hem een verpletterenden blik toe. Róóde rozen!... En zag je niet hoe bleek hij was? En dat hij ons geen van allen aankeek? Durfde ons te veel voor de boeren opkomen, ook op hun vingers worden getikt, dan geeft dit weer te denken. Over 't algemeen worden die baantjes toch veel beter beloond dan bet vrij? bedrijf, en het gevolg is dat de belanghebbenden zich verder rustig houden. Wie niet blind en doof is, ziet en hoort toch dikwijls dat onze voormannen niet meer zoo vrijuit spreken als we dat eerder van hun gewend waren, zoodra ze verbonden zijn aan crisislichamen. En toch is het goed dat ze er zitten, we moeten het kwade maar op het goede toenemen. De voorzitter der vergadering had ook vele bezwa ren tegen L. en M., waarvan enkele ook waren con tra de meening verkondigd door Dr. Ir. Dijt op de pas gehouden cursusvergaderingen te Schagen. Jammer vond ik het daarom, dat voorzitter dit niet naar voren gebracht heeft tegen Dr. Ir. Dijt. Bij de sluiting der vergadering drong de voorzit ter aan om een zoo sterk mogelijke Provinciale Landbouw Organisatie te houden, die ons aller be langen kan behartigen, zoolang het egoisme zal be staan. Ik meen, dat naast een Provinciale, een Nationale organisatie reden van bestaan heeft. Nationaal kan raen tenslotte meer bereiken dan provinciaal, al wil ik het laatste geensdeels uitscnakelen. Het is zeer wel mogelijk nationaal te ordenen mat in achtneming van provinciale bijkomstige omstan digheden en vind ik het volstrekt geen misdaad, geen egoisme, als bij de sterke inkrimping van de varkenshouderij, zooals L. en M. die voorstaat, eenige tegemoetkoming zou worden gegeven aan de kleine zandboeren in het Oosten des lands, en misschien kwamen er hier in N.H. en andere provïncieën ook wel voor in aanmerking Egoisme vind ik het van de minder zwakkere, want zwak zijn we thans alle maal, die dit niet inziet. Tenslotte wil ik ieder belanghebbende aanraden, blijf lid van uwe landbouworganisatie, in deze ook de H. M. v. L„ maar steun tevens het streven van den nationalen neutralen bond Landbouw en Maat schappij door uwe toetreding als lid! Nogmaals dankend voor de verleende ruimte in Uw blad, Een volgeling van L. en M., die zich tevens noemt een goed lid van de H. M. v. L. K.Z.B.M. te Manila, die echter ten Zuiden van den evenaar slecht wordt ontvangen, wanneer men ten minste afziet van twee zwakke zenders op de Ha wai-eilanden. Op de Fidji-eilandn is de ontvangst van deze zenders niet zeker en de meest© luisteraars op deze eilanden zijn dan ook aangewezen op den zender 2 Y A te Wellington op Nieuw Zeeland, wan neer zij behoefte hebben aan wat afleiding. Draadlooze telegrafie is natuurlijk voor het ge bied van den Stillen Oceaan niets nieuws meer. AHe belangrijke eilanden, zooals Raratonga, Tonga an Fidji, staan geregeld in verbinding met de buiten wereld en de meeste bewoonde eilanden hebben reeds telegrafiezenders of worden daarvan voorzien Toen Samoa voor dep wereldoorlog nog onder Duitsch bewind stond, had het reeds een telegrafie zender. Een gedeelte daarvan is nog steeds in ge bruik. Apia, het aardige plaatsje in zijn schilder achtige omgeving, die voldoet aan de voorstellingen van den vreemdeling omtrent de Zuidzee, bezit den eenigen omroepzender van de Samoa-groep. Een Nieuw Zeelandsche amateur heeft daar een zender van 5 Watt geplaatst voor een plaatselijken om roepdienst. Later werd deze zender door de planters overgenomen. Apia heeft een vrij talrijke blanke bo volking en de meeste inwoners hebben wel een ra diotoestel. Een der bezienswaardigheden is het graf van Robert Louis Stevenson, den grooten verteller, dat men hoog boven de kuststad tusschen het groen ziet liggen. De ontvangers, die men in Apia gebruikt, hebben natuurlijk verscheidene lampen, zoodat men er ook Amerikaansche zenders mee kan hooren. Deze wor den op Somoa het beste ontvangen en zijn ook het populairst. Overdag kan raen echter zeer weinig ont vangen. De Amerikaansche zenders worden gehoord in den laten namiddag, de Australische en Aziati sche 's avonds. In den regentijd heeft men veel last van atmosferische storingen; deze tijd duurt onge veer van Kerstmis tot Maart In Apia zelf zijn vee) netontvangers in gebruik, doch op meer afgelegen gewoon niet in de oogen te zien. Schande. Lat had ik van Erna nooit gedacht! zei tante Milly plechtig. Maar, maar, protesteerde neef Frans, wij veron derstellen nu maar dadelijk Róóde rozen! fluisterde tante Milly nadrukkelijk. En om de waarheid te zeggen waren er wel geruch ten natuurlijk, heeft de arme Erich nooit ver moed Zoo gaat het gewoonlijk Och, och en dat zoo'n gemeene schurk dan nog durft te komen... Misschien was het niet zijn schuld, opperde tan te Lili, die onder den indruk was van Kurt. Er zijn zoo van die vrouwen, weet je de arme jongen.... wie weet wat een goede man en vader hij zou kunnen worden zij heeft hem zonder twijfel van trouwen afgehouden Wel hij zal nu misschien verande ren Maar Erna was toch altijd, begon neef Frans twijfelend. Ja, deed erg stiekem, zei vinnig tante Milly. Zoo'n stil water leek een keurig vrouwtje, hui selijk, trouw en dat zijn de 'ergste! En misschien hier boog zich opeens Else voorover en fluisterde heesch, misschien heeft ze heelemaal niet „bij ongeluk" te veel slaapmiddelen genomen Nieuwe steen, nieuwe rimpelingen. Het kwam mij ook vreemd voor, zei dan tante Lili. En oom Herbert stemde toe: Ja voor iemand, die sinds maanden slaapmid delen nam, is het wel eigenaardig, zich dan opeens te vergissen Hij had het misschien uitgemaakt, opperde tante Lili. In ieder geval had hij den schijn moeten bewa ren, knorde oom Herbert. Ja, stemde neef Frans aarzelend toe, róóde ro zen Intusschen stond Kurt aan het bed van de doode en keek naar haar eenigszins schuw, want hij hield n:et van zulke dingen. Maar toen hij eenmaal ge keken had, bleef hij kijken, getroffen verbaasd. Was dat de kleine, onbeduidende, lieve Erna? Zooveel grooter leek ze, ernstiger, een beetje streng zelfs. En waren haar handen altijd zoo mooi ge weest? Madonnahanden, verfijnd en smartelijk Kurt naderde aarzelend legdb zijn roode r<}zen tus schen de witte bloemen, die haar bedekten. En on willekeurig zei hij, als een verklaring: Ze hield van kleurige bloemen. Ja? Kurt keek snel op. Zoo, dat had hij niet geweten? Plotseling vroeg hij zich af, wat deze man wel gewe ten had van zijn vrouw. En of Erna werkelijk het on plaatsen moet men volstaan met batterij-toestellen. De Samoa-groep omvat 14 eilanden, doch slechts 3 hiervan hebben noemenswaardige afmetingen. Het zijn Savaü, Upolu en Tutuila; het laatstgenoemde eiland is een Amerikaansche bezitting. De groep werd in de achttiende eeuw ontdekt door Van R">g' geveen, doch de aandacht viel er eerst op in het mid den der 19de eeuw. In 1861 vond men er reeds een Engelsche, een Amerikaansche en een Duitsche con sul. In 1899 was het geval reeds zeer ingewikkeld geworden; toen werd overeengekomen, dat Amerika Tutuila zou krijgen en Duitschland de meeste an dere eilanden. In 1914 namen Zieuw-Zeelandscho troepen de Duitsche eilanden in bezit, welke sinds dien door deze dominions worden bestuurd onder mandaat van den Volkenbond. Er is op Apia niets meer overgebleven van de radiomasten, die in den Duitschen tijd zijn gebouwd. Ze werden eenige ja ren geleden afgebroken op een tamelijk origineel© methode. Men verving de ijzerdraden, waardoor ze overeind werden gehouden, door tn petroleum ge drenkte touwen, die vervolgens in brand werden ge< stoken. De omroepzender is in een modern gebouw ondergebracht. Op Niue, waarvan de postzegels onder de philate listen bekend zijn, vindt men slechts een paar bat terij-ontvangers, waarvan door de bevolking geza menlijk gebruik wordt gemaakt om te luisteren naar de radio meestal naar de Nieuw-Zeeland- sche zenders. Niue is een belangrijk centrum van den coprahandel en heeft een kortegolfzender voor com- mercieele doeleinden. Voordat deze zender er was, kun men slechts verbinding met de buitenwereld krijgen door den kleinen zender' te Samoa (op een afstand van ongeveer 550 K.M.), want Niue wordt alleen aangedaan door copraschepen, die meestal slechts driemaal per jaar komen. Dank zij de radio staat het eiland nu echter tweemaal per dag in ver- b:nding met Nieuw Zeeland en drie- of viermaal per dag met Apia, terwij] men bovendien contact kan zoeken met schepen in den Stillen Oceaan. Een treffend voorbeeld van de voordeelen der ra dio levert Niuafoon, ook wel het blilckeneiland ge noemd, omdat de mail daar wordt bezorgd in een d:chtgesoldeerd petroleumblik Er is geen plaats, waar de schepen kunnen ankeren en de verbin Iing met de schepen moest vroeger, toen er nog geen ra dio was, worden onderhouden door inlandsche zwemmers, die goed thuis waren in deze door haaien bewoonde wateren en de blikken aan een lange bam boestok voorttrokken. Nadat een paar van deze zwemmers door haaien waren gedood, werd de ver binding met de schepen door kano's onderhouden. Niaufoon, dat tusschen Apia en Soeva ligt, is een zeer interessant eiland, waar men een krater met een omtrek van 40 K.M en vier meren vindt. Het eiland heeft een rijke fauna en flora; men vindt er de molan en andere zeldzame vogeis. Onder de vele andere Zuidzee-eilanden zijn Bara- tonga een vaste aanloophaven tusschen Nieuw- Zeeland en de Amerikaansche kust en Tonga het meest bekend. Tonga heeft een eigen bestuur met een koningin en ene parlement van 21 leden, al is het koninkrijk schatplichtig aan Engeland. Het heeft in 1914 dan ook zelfstandig den oorlog ver klaard aan de Centrale Mogendheden Zoowel op Ba- ratonga als op Tonga vindt men slechts enkele ra« dio-ontvangers, waarvan een zeer druk gebruil wordt gemaakt. De Zuidzee-eilanden, waar men voornamelijk leeft van den uitvoer van copra, tropische vruchten en rietsuiker, worden voortdurend bedreigd door na tuurrampen in den vorm van orkanen. De radio maakt het onder zulke omstandigheden tenminste mogelijk om spoedig hulp in te roepen van de andere eilanden Weliswaar zijn er ook nog verspreide atol len, die bevolkt worden door een handjevol blanke handelaars en van de groote eilandengroepen ge isoleerd zijn, doch voor de overige eilanden zullen de zenders, welke op het oogenblik worden gebouwd, betrouwbare verbindingen verzekeren. Bovendien worden er ook in Australië en Nieuw Zeeland krach tiger zenders gebouwd, waarvan de luisteraars on de Zuidzee-eilanden mede profiteeren. beduidende, goede vrouwtje was geweest, als zag hij haar nu heel anders. Als keerden uit het ver leden momenten terug een wijze van hem aan kijken, een glimlach, aarzelend, droevig, een beetje smeekend een beweging de klank van haar stem Hij begreep niet meer, dat hij haar altijd zoo heelemaal onbeduidend had gevonden, zóó on beduidend, dat hij nooit uit zijn gewonen, luchtigen toon was gevallen als zij samen spraken Een vrouw met de handen Het is vreeselijk, fluisterde Erich. Zoo opeens. Kurt boog zich langzaam voorover en drukte eer biedig zijn lippen op de koude handen. Zwijgend verlieten zij de kamer. Het was als glim lachte de doode, als overstraalde haar iets van den gloed der roode rozen. Buiten liep hij in gedachten verzonken door de zon. Hij voelde zich ongewoon neerslachtig. Ze had teveel slaapmiddel genomen, zonderling. Ze leek heelemaal geen vrouw om aan slapeloosheid te Jijden en dan, zich opeens zoo te vergissen. Ze leek geen vrouw om zich in zooiets te vergissen. Ja, wat wist men ooit van een ander? Wat en wie was zij geweest? Hij berekende hoe lang hij haar ge kend had. Erich kende hij al zes jaar! Drie jaar ge leden had hij Erich getrouwd gevonden en had ge dacht: Net een vrouw voor hem, goed, onbeduidend.- Zal hem trouw zijn, zal goed voor zijn huishouden zorgen, zijn kinderen opvoeden... Kinderen waren er dan niet gekomen.... Hoe kwam het, dat hij nooit tevoren gemerkt had, dat zij mooi was, een vreemde stille, geestelijke schoonheid? Of had de dood die over haar gelaat gespreid? Was het enkel de dood, die haar zoo my sterieus maakte? Hij wandelde langzaam verder. I Tante Milly nam de roode rozen weg. Fatsoens halve. Maar Erich protesteerde. Waarom? Róóde rozen bij een doode Erich, dat komt niet te pas. Ze keek hem aan, alsof ze zeggen wilde: begrijp je dan niet? Erich zeide nadenkend: Ze hield van kleurige bloemen Hij is blind, zei tante Milly naderhand tot de anderen. Maar Erich, misschien voor het eerst van zijn le ven, deed iets waarvoor hij zelf geen verklaring kon geven, deed het een beetje schichtig, als schaamde hij zich of vreesde hii, dat men een verklaring van hem zou verwachten. Hij nam de roode rozen en legde ze naast de doode in de kist, voordat het deksel over haar gesloten werd. WILLY CORSARL

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Schager Courant | 1935 | | pagina 12