De Brabantsche Brief
van Dré.
Gebruikt in Uw soepen
SÉSMMIM
HONIG's BOUILLONBLOKJES - 6 voor 10 cent
ULVENHOUT, 5 Februari 1935.
Menier,
Lijk ge verlejen week
wel gemerkt zult hebben
uit m'nen brief, en om
te voldoen ok aan men-
ïigte vraag, mijn gesteld
per brief en nrontekes
overgebracht deur den
Driek van 't Postkantoor-
ke, heb ik nouw 's steu-
vig trek, in 'n briefke
over ons propclub.
En of 't zoo zijn moest,
verlejen Zondag was 'nen
„Gouwen Koei"-Zondag
ollee, uitgeknipt mee 'n
scherke.
'n Nen Februari-Zondag bij 't volle gewicht. Rcn-
gel, rengel en nog 's rengell
't Drééf, ons durpke.
En as den Fielp 's mergens mee 't centenzakske
rondging deur de kerk, dan vertrok ie zijnen kolle-
ealcn bakkerskop, hij hee 'n paar wangen as
soezefraanskes dan vertrok ie dieën blommigen
kop zóó huichelachtig-triestig om 't donkere weer,
da'k zóo begreep, da z'n harsens veul meer waren
bij ons kaartspulloke van den komenden middag,
dan bij z'n werk: 't ophalen van de centen veur
menier pastoor.
Ge zult misschient denken: ,,'t is nie behoorlijk
van den Fielp, om in de kerk aan z'n pico's te den
ken."
En misschient amico, hebt ge wel gelijk! Maar
wat doet ge daaraan?
D'n mensch is en blijft 'n bietje kind. As vroeger
onzen meester op school ons probeerde uit te leg
gen 't nut van den tachtigiarigen oorlog, of de af
zetterijen van Alva, die mee zijnen tienden penning
ons leven zoo duur mokte, dan trokken wij wel 'n
gezicht of we den koning van Spanje 'n groot mis
punt vonden, al eerden wij 'm dan ok 's middags
om drie uren in ons volkslied en of me Alva 'nen
flauwcn erwtentelder vonden, maar stiekum waren
ons gedachten bij de knikkers, die we veur-school
verspuld hadden, of bii ons nuuwe kindeke thuis,
da moeder weer gekocht had.
Ik zeg: gij kunt misschien wel gelijk hebben, as
ge den Fielp z'n pico's-gedachten veroordeelt, maar
ikke, ochneeë, ik en 'm veul te goed om kwaad van
'm te wille denken.
As ie bij mij kwam. mee z'n „schepnetje", dan
stootte-n-ie zoo per ongeluk heel efkens laangs m'nen
èrm en as ik dan opkeek, dan trok ie z'n gezicht
zóó bedenkelijk over 't kwaaie weer, da 'k 'n half
oogske knipte.
Hij bedoelde: „wa-ch'n uitgezaagd dagske om 's
«teuvig te proppen."
Ik bedoelde: „en óf!"
En den Fielp lachte, zonder dat iemand da zien
kost. Hij lachte mee z'n werkbraauwen en die
hee-t-ie nie meer. Necë, ge mot van iongsaf bevrlnd
mee malkaar ziin, om zoo'n „gesprek" te kunnen
voeren in de kerk.
Ge weet 't al, vcrleien Zondag hiad ie vijftien
stuivers verloren aan ons potje, mee z'n vuile pi
co's. 'n Volle week bovenaardsch geduld had ie ge
oefend veur zijnen revanche. Mij had ie uitgeschol
den veur „afzetter", as 'k 'm verlejen weck teugen-
gekomen was, op z'n broodsjees.
Teugen den Tiest had ie gezeed: „Nepper", en
veur de rest had ie zo'n bietje gestookt onder 't
Vrouwvolk, as ie z'n brood brocht.
Aan Trui b.v. had ie zoo laanks z'n nus-weg ver
teld: ,,'t is mee kaartspeulen siuust as mee voetbal.
As er 'nen sterken spulder aan de tafel zit, dan
„gaan ze 'm, mee z'n allen zitten bewaken."
„Zoo," had Trui geantwoord, die noch den voet
bal, noch 't kaartsnul interesseert: „zoozoo, Fielp en
wa zeggen ze'r buiten van?"
„Da-d-ct eigenlijk schandalig is Trui!"
„Neeë, ik bedoel, wa-d-is 't veur weer," zee Trui.
„Goeienmergen," gaf den Fielp ten aantwoord en
hij was 'm gesmeerd, veur Trui 't besefte.
Bij Aantjes, d'n Blaauwe z'n wefke, had Ie ok
geperbeerd.
„As ik nie piek, Aantje, dan passen die sloebers!
Dus dan gaan me wijven."
„Wijven???"
„Vrouwen, as ge da beter verstaat. Dan is 't de
kunst om alle vier de wij— de vrouwen te halen
mee den lesten slag. of niks. En witte wat die sala
manders dan doen, Aant?"
„Hoe zou ik da weten?"
„Vertelt den Blaauwe dan nooit iets van ons
kaartspul. Hee-t-ie nie gezeed g'ad, da ze me ver
lejen Zondag vijfenzeuventig centen afgetroggeld
hebben, die snertkaarters!"
„Niks 'r van, horre!"
„O, da valt me dan nog mee. 'k Docht da ze 'r
nog groot op gongen, die ezelstralen!"
deur open en een vrouw kwam geruischloos binnen.
Haven stond op en staarde haar met moeilijk ver
holen verbazing aan. Ze was lang, tenger en bleek,
met peinzende oogen en haar, dat op Italiaanschen
trant achterover uit het voorhoofd was geborsteld.
Ze had een eenvoudige zwarte japon aan van uit
stekenden snit. Ze droeg geen juweelen en gebruikte
geen schoonheidsmiddelen. Ze begroette Haven in
stijf doch behoorlijk Engelsch, dat bijna zonder ac
cent was.
„Wat kan ik voor u doen, mr. Haven?" vroeg ze.
„Vertelt u me eerst eens hoe u mijn naam weet?"
vroeg hij.
Ze glimlachte.
„U weet, dat ze deze stad de fluisterende stad
noomen," zei ze. „U wilt zeker een kamer hebben
voor vannacht? En gezelschap?"
„Neen,' antwoordde Haven. „De politie heeft zich
met mijn zaken bemoeid en het me onmogelijk ge
maakt in een hotel te logeeren. Als u er geen be
zwaar tegen heeft me een nacht logies te verschaf
fen, zal ik u heel dankbaar zijn."
„Wilt u zich niet wat amuseeren?" drong mada
me aan. „Ik heb jonge dames van alle nationalitei
ten en heel goede muziek. Ze zijn nu aan het dan
sen."
„Madame," legde Haven uit. „ik ben op reis voor
een bijzondere zending en ik zoek geen afleiding.
Een anderen keer zou uw uitnoodiging me zeer wel
kom zijn, doch nu vraag ik alleen om een bed en
rust als zooiets hier in Warschau hestaat. Ik zal
voor mijn kamer betalen alsof ik uw aanbod van
gezelschap en amusement had aangenomen. U kunt
me wijn laten brengen als u wilt en sigaretten, maar
ik wil alleen zijn."
Madame zuchtte. Haar kalme, stille oogen schenen
hem wat spottend op te nemen.
„U is toch een vreemd ras," zei ze. „De mannen
die ik ken. zouden met het leven flirten zelfs terwiil
ze op den dood wachtten. Maar u zult uw zin heb
ben, doch u moet me tien pond in Engelsch geld
betalen voor uw kamer, de champagne en de siga
retten die ik u zenden zal en voor de koffie morgen
(As ie gaat „stralen", amico, dan is ie vurig, horre!
Da-d-hé'k oe geleuf ik al 's verteld).
En wa doen ze dan, Fielp?" had Aantje gevraagd.
„Dan, de de de dan. da nlaten ze mijn de vier
wijv-vrouwen halen den lesten slag. die nemen
'ze zelf. de hengsten."
„Dus" had de gare, gewiekste Aantje geantwoord:
,,'t is bij jullie in de propclub zóó: die 't beste kaart-
spult, verliest de meeste centen?"
„Begrepen, Aant."
Veur ie wegeong vroeg ie heur nog: „Aant...?"
„Ja, bakker?"
„Sprikt er nie over mee den Blaauwe!"
Ant zweeg.
,,'t Zit zoo, ziede, nie om leggen te stoken, maar
hij is den grotsten ezelstraal, verstade?"
„Zoo?" had Aantje gezeed.
„Maar doet 'm in elk geval de komplementen van
me. Hij kan 't ok nie helpen, dat ie van proppen
gin verstajum hee!"
D'n Blaauwe had me da-d-allegaar verteld, as we
Zondagmiddag in de „Gouwen" zatten te wachten
op den Fielp, die, teugen de gewoonte in, te laat
was.
Achteraf kwam uit, dat ie nog 'n vergaderingske
had g'ad mee de „Vraksie". waant as gemeente
raadslid zit ie druk in de Begrootings van ons durp
en da gaat er nog al wèrm toe! D'n burgemeester
leed-op den oogenblik vierkant overhoop mee heel
den Raad en de wef houwers en volgens onzen Fielp
hee den Burgemeester nog niks aanaers opgehaald
dan vuile pico's.
D'n Jaan, onzen veldwachter, staat nouw aan den
kaant van „den ouwe", zooas ie zijnen baas altij
noemt, maar d'n Jaan hee nie veul in te brengen,
al doet .ie as-of.
En dat. den Jaan zoo vpur zijnen ouwe is gestre
jen, da zit 'm weer in 't feit, dat den burgemeester
't pliesiccorps (onzen Jaan) uit wouw breien mee 'n
geweer. En den Raad wil den Jaan zo'n gevaarlijk
dink nie in haanden geven, omda de lejen baang
zijn, dat ie wel 's 'nen mensch zou aanschieten, as ie
op 'n konijn aaneel. 'n Ongeluk zit in 'n klein hoek-
skc!
D'n bakker hee ok teugen 't geweer gestemd. Die
houw nie van halve maatregels.
„Veur 'n kanon", zee-t-ie: „was ie glad-veur, maar
'n geweer Neeë, hazen schoot den bakker lie
ver zelf!"
Maar genogt over onze politiek. Daar begrept 'nen
mensch toch niks van. Waant waarom onzen Jaan
nouw 'n geweer zou moften hebben, hier, waar nooit
iets veurvalt Waarom ie 'n geweer mot hebben,
terwijl ie zijnen sabel alleen maar gebruikt, om thuis
den verstopten gootsteen deur te steken, om braand-
houtjes te kappen, ollee, da's veur ons nie te ver
staan. Da valt dus onder politiek!
Maar genogt daarover. We waren alle vier present
D'n Blaauwe, d'n Joep en d'n Joost uit Osterhout,
reiziger in worsterijen en oud-waereldkampioen, lijk
ge wit. D'n Joost zag er uit as 'n verzopen kat. Ge
fietst van Oosterhout, deur den gestagen motrengel.
was ie nat, tot onder z'n hemd. Erger kan al nie,
zulde zeggen. Nou, da's veul waar.
't Was zoo erg, dat 't water mee 'n straaltje van
den rand van z'n bolhoedje stroomde.
„Gaat efkens naar den overkaant, Joost", had ik
'm aangerajen: „en vraag aan Trui maar 'n broek
van me. Ge kunt zóó nie blijven zitten. Ge zou ziek
worren!"
Dat hee-t-ie toen maar gedaan.
Maar weareldkampioenen zijn meestal nie groot
van stuk en ze zitten heel slecht in d'r vleesch (zelfs
al reizen ze in worsterijen) en toen den Joost na en
kele tellen terugkwam, kwam er dan ok meer broek
terug, dan Joost, 't Kruis van m'n broek slepte over
den grond, achter den Joost aan. Maar d'n kearel
zat nou tenminste tenostenbije droog.
Beter 'n ruime broek aan oew lijf, dan de griep.
Wa gij?
Zoo zaten we dan, kant en klaar te wochten op den
Fielp, die dan toch eindelijk kwam.
De locht was gelajen, da's duidelijk. Waant we
wisten veuruit, dat ie vandaag z'n eigen zou laten
geilen.
Middag samen, rotweer!" En hij dweilde z'nen
grooten kop droog.
„Middag, Fielp! Laat
„Olie, gif maar. Begrootingswerk. Hèhè'"
En onderwijle den Joost gaf zee-t-ie: „wa zitte gij
vandaag royaal in de broek, Joost?"
„Kost net zoo duur as 'n naauwe broek", zee den
Joost droog: „en 'k zeg maar zoo: „ruimte schaadt
nie!"
„Oosterhoutsche coupe?"
„Pas", zee den Joost.
„Pas," zee den Blauwe.
„Pas zee ik.
„Verrek", zee den Fielp. Toen: „dan maar piek."
Ik kreeg drie trappen tegelijk onder de tafel
ochtend. Ik durf u niet langer houden. We staan op
goeden voet met de politic, maar ik moet haar niet
kwaad maken."
„Zoodra het dag wordt kan uw bediende een taxi
voor me roepen." besloot Haven, zijn portefeuille te
voorschijn halend. „Hier zijn uw tien pond."
De vrouw nam het bankbiljet aan.
„Ik zal u een kamer beneden geven," zei ze. „U
zult daar geen leven hooren en het is misschien
beter."
„Waarom?" vroeg hij» nieuwsgierig.
Madame glimlachte, doch antwoordde niet. Ze
bracht Hven door een gang naar een grootere hall
en duwde een deur open. Hij stond in een zindelij
ke. goed gemeubelde kamer met een hadkamer er
achter. Zijn twee valiezen stonden on een bagagerek
en de snrei van het hed was opgevouwen.
„Het lijkt wel of ik venvacht werd," zei Haven.
Madame glimlachte weer even.
„Ik hoop, dat u goed zult slapen, mr. Haven," zei ze
„Als u van idéé mocht veranderen, zult u ons op de
verdieping hier hoven vinden Daar zijn een balzaal,
een har en een speelkamer."
Ze ging heen en Haven trok een stoel bij de tafel,
spreidde zijn kaart uit en begon die te hestudeeren
F.ven later werd er gekloot en de bediende die hem
had binnen gelaten, bracht een blad met een flesch
champagne en een doos uitstekende sigaretten.
„Verlangt monsieur nog niets?" vroeg hij.
„Neon. dank je." zei Haven.
Na zijn vertrek luisterde Haven enkele minuten
naar de muziek in de verte en liep toen naar de
deur. Fr was een slot op, doch geen sleutel. Hij
keerde naar zijn kaart terug, een vreemd, onrustig
<*evoel greep hem aan. Hij luisterde Ingespannen.
F,r was toch niets alarmcorends in deze omgeving,
behalve dat ontbreken van den sleutel op de deur.
Hii liep de kamer op en neer. F.r was geen andere
ingang en het raam was. waarschijnlijk omdat het
"•elijkvloers was, van ijzeren tralies voorzien. Nu en
dan hoorde hii het toeteren van een claxon en de
bel hii den portier en ook het geluid van stemmen,
vroolijke stemmen, een beetje dronken, maar toch
D'n Joost brocht schuppen-vier.
D'n Blaauwe had ze nie.
Ik gooide schuppen-twee.
,.Da's mijnen piek", zee den bakker en nam den
slag mee den koning.
Den Joost hoestte. V
D'n Joep snoot z'n neus.
Ik lachte deur m'n kokker en moest toen ok m'nen
zakdoek pakken.
D'n bakker, wittekes al, vroeg of wij 't snot had
den. En den Blaauwe, die z'n eigen altij goed kan
houwen, zee: ,,'t kwaaie weer Fielp; 't kwaaie weer!
Gevaarlijk wirke in Februari. As ze ons tweeën
maar nie aansteken.'
Den bakker loerde fel, onder z'n ooglejen deur,
naar den Blaauwe. Maar den Tiest verraaide z'n
eigen nie. Keek bedenkelijk deur 't raam naar de
locht.
D'n Joost ging wa gemakkelijker in z'n broek zitten.
D'n Joep dronk te schielijk van z'n pilske en ver
slikte z'n eigen en ik wist mee m'n eigen gin raad.
Op da moment kwam den Jaan binnen.
„Middag samem"
„Den Jaan!" Roetten wij.
D'n bakker zee: „Zooow persies as gij teu
gen 'nen jongsten bediende zeggen zou, as ie in 'l
leste uur 'nen bok geschoten had.
„Edelachtbare", zee den Jaan toen, teugen den
Fielp ampart.
Maar den Fielp gaf daar gin asem op. Die trok z'n
overige twaalf kaarten stuk veur stuk aan, zonder er
één te speulen. Alleen keke ie efkens heel „streng"
naar den Janus.
Ok den Tiest „schrok" merkbaar van Janus' fami
liariteit. Schudde misprijzend zijnen kop.
„Ollee, bakker', spoorde-n-ik aan: ,,'n kaart of 'nen
takkenbos!"
Toen gooide-n-ie ruitenboer uit. Ge kost de span
ning snijen.
„Piekt ie weer?" vroeg den Jaan.
Da was te veul. Zonder opkijken, de oogen fel op
de kaarten die gespuid wieren., smeet den bakker
den Joep z'n pilske in Janus z'n bakkes.
Ruitenboer wier opgehaald, den bakker was er
om zoo te zeggen, deur. En hij kwam er deur!
Hij won zijnen eersten pico.
„Suffers, ezelstralen", schold ie in z'n plazier: „ge
hadt me makkelijk kunnen laten hangen." Zus en
zoo en dit en dat. ochèrme, wa was ie druk.
„Zeg, Fielp', zee d'n Jaan.
„Guilie ad eerst den haas motten veurbrengen en
dan artekleintje'', zee-t-ie
„Zeg, Fielp", zee d'n Jaan.
„Maar kaartspuelen leeren guilie nooit."
„Zeg, Fielp", zee d'n Jaan
„Ollee, betalen en overgeven."
„Zeg, Fielp
„Ik zal 't juilie van den middag 's leeren!"
„Zeg, Fielp, ik roep al zeuven keer.'
„Ja, Janus, zijde nog nie weg?"
„Gij vergoeit me mijnen tuniek. In den Raad m'n
geweer afstemmen veur de zuinigheid en hier m'nen
uniform verknoeien 'k Zal er den ouwe over
spreken!'
D'n bakker zat sprakeloos.
D'n Blaauwe wier „bang", 't Oude smoesje. Veur
Jaane eerst in zijnen schulp kruipen, om 'm dan, 'n
oogenblik later, dubbel te nemen. Sjuust as of ie
mee deus „woorden" niks te maken wou hebben,
stond ie op en ging „stiekum" weg.
Janus groeide. D'n bakker sprakeloos.
D'n Tiest in zijnen schulp.
En de rest zwijgend
't Eerste wat den Fielp zeggen wist, was: ..brutalen
sloeber!"
„Ik kalezjeer. Beleediging."
Hij hijgde allemaal en zocht naar z'n boekske'
j,Naam?"
„Piet Jaansen",» zee d'n Fielp.
„Blijfde daarbij. Fielp Beekers."
„Tuurlijk!'
„Tweede vanbaai, weugens valschen naam."
„Geboren?'
„Ja.'
„Wanneer?"
„Op m'n verjaardag!"
„Waar?"
„In 't bed."
,'k Zal 't wel uitzoeken, op den Burgerlijken
Staand" zee Janus, z'n boekskt dichtklappend.
Toen ie weg wilde gaan, gewichtig en van z'n eigen
bewust, stond d'n Blauwe veur zn voeten.
„Is da nouw allemaal om da geweer, Janus? On
der ouwe kameraads? Mot den Fielp daarveur naar 't
kot, straks?" Wij heurden duidelijk de traan in z'n
keel.
„Over da geweer laat ik m'n eigen niet uit", zee
Janus: „da's politiek, zee den oude, maar kom,
ik gaai. Middag samen'"
„Jaaanus?" smeekte den Tiest.
„Ja!'
„Hier dan!" En achter zijnen rug haalde-n-ie 't
kindergewirke te voorschijn, van de kinders van de
..Gouwen Koei". Hij wrong 't dingske in Janus zn
èrmen en zee toen: „nouw weer alles goed, Janoke?"
Toen smeet Janus 't dink neer, lieD weg, 't dings
ke flopte koppig tusschen den Jaan z'n voeten, d'n
Jaan struikelde, d'n Blaauwe gaf nog 'n klein douw-
ke en Janus lag laangsuit in de „Gouwen Koei."
Mee 't gewirke over zijnen buik.
vroolijk. Er was niets dat er op wees, dat dit huis
iets anders was dan een rendez-vous voor pretma
kers en toch kreeg hij langzaam en onvermijdelijk de
overtuiging, dat hij zich gedurende deze rustige
oogenblikken in grooter gevaar hevond dan ooit se
dert hij Petrograd verlaten had. Hij verzette zich
tegen dat gevoel, doch het werd steeds sterker. Bijna
met een gevoel van schaamte haalde hij zijn vol
maakte. kleine revolver uit zijn zak, laadde die en
legde haar voor zich op tafel...
De nacht verliep. Haven werd slaperig, doch
weerstond de verleiding om zich uit te kleeden en
in bed te kruipen. Hij bleef zitten waken en wachten
waarop wist hij zelf niet. Geleidelijk werden de
tusschenpoozen tusschen de muziek langer. Het ge
luid van de voetstappen en stemmen stief weg. Het
werd bijna stil. De hitte van de kachel begon zijn
oogen zwaar te maken. Een auto hield buiten stil,
hij hoorde het knarsen van de remmen, een vrou-
wenlach in de hall, het rinkelen van sporen, toen
weer stite. Slaap overmeesterde hem bijna, doch
verdween toen plotseling en volkomen. De deur van
zijn kamer werd haastig open gemaakt en even
haastig gesoten. Anna Kastellane stond voor hem,
hiigend. haar vingers nog op den knop van de deur
achter haar. Haar oogen schenen de kamer met
één blik te op te nemen. Ze knikte en kwam op
adem.
„Goddank," riep ze, „u is dus niet zoo'n gek ge
weest als u probeerde te lijken. Ik was bang, dat
ik u in bed zou vinden."
Hij stond op. Hij had de revolver nog in zijn
hand, doch met den loop naar den grond gekeerd.
„Wat doet u hier?" vroeg hii.
„Verspil geen tijd," zei ze vlug. „Het is nu of
nooit voor ons allebei. Houd uw revolver in de hand
als li dat wilt. u zult haar misschien noodig hebben.
Neem het kleinste valies, u kunt het in uw linker
hand houden me» de ♦asch. het andere zult u moe
ten achterlaten. Kom!"
Hii gehoorzaamde als een schoolkind. Hij stond
naast, haar, terwijl ze zachtjes de deur open deed
en de gang door keek. Toen kwam ze weer binnen
het product van vertrouwen.
„Water", riep den Blaauwe zenuwachtig, naar 'i
buffet je.
,,'n Glas?"
„Neeë, 'nen teil!"
Janus kreg gin tijd om op te staan en den Tiest
sprenkelde heel royaal, mee volle haanden. Janus
schold, trapte, vloekte, sloeg mee 't gewirke en den
Blaauwe sprenkelde, sprenkelde, sprenkelde.
'k Docht da 'k scheurde.
Toen ging ie boven op z'nen buik zitten en vroeg
zoetsappig: „ga-g-et alweer 'n bietje beter, Janus?"
„Ik kalizjeer", barstte de Jaan uit
„Water," riepen ze toen allemaal.
\tppp" hlpprdp-n-ip
„Hij komt bij", stelde den Tiest vast. „Braande*
wijn."
Janus kreeg, liggende 'n braandewijntje.
„Nog eentje. Janus?"
En toen
toen zee-t-ie
„Ja blaauwen bandiet!"
Toen mocht ie opstaan en meekaarten.
Kapot heb ik me gelachen.
Stiekum wier 't gewirke aan z'n fiets gebonden,
terwijl ie mee ons propte. En in den donker is ia
weggerejen, mee 't gewirke aan z'n fiets
Daar heurde nog van.
Nouw is 't wellekes gewiest. Maar dieën lesten:
Zondag? Uitgezaagd veur 'n propke!
Veul groeten van Trui en as altij gin horke min-»
der van oewen toet a voe
DRé.
467e STAATSLOTERIJ
(Niet officieel)
5de klasse, 16de ijjst
Trekking van Donderdag 7 Februari 1935
Hooge Prijzen
31.000.— 16115
1000.— 7975 8308 8670 10963 11681 18112
22353
400.— 630 1629 6133 10788 12872
200.—669 5247 12206
100.— 2377 4361 5467 6441 8138 8141 10184
11308
11574
12361
12578
14822
17227
17760
18255
22141
Prijzen van 70.
24
89
122
124
131
184
230
286
330
512
551
691
703
719
798
802
1001
1025
1084
1147
1190
1229
1423
1458
1465
1572
1640
1804
2105
2152
2208
2407
2427
2605
2627
2702
2720
3030
3086
3114
3292
3306
3379
3750
4107
4110
4123
4127
4152
4167
4176
4213
4237
4312
4339
4377
4442
4706
4727
4735
4957
5070
5294
5349
5532
5605
5816
5855
5902
5916
5917
6011
6072
6282
6292
6425
6562
6580
6635
6747
6771
6948
6965
7030
7302
7318
7456
7498
7624
7656
7841
7872
8104
8284
8349
8364
8489
8528
8569
8625
8628
8763
9021
9077
9109
9111
9389
9568
9714
10103
10133
1014S
10196
10242
10248
10327
10345
10419
10445
10769
10925
11015
11069
11156
11198
11223
11433
11475
11648
11946
12244
12282
12371
12431
12613
12626
12686
12717
12881
12933
13024
13059
13162
13297
13388
13706
13742
13972
13986
14034
14155
14301
14311
14323
14362
14391
14419
14577
14695
14955'
15099
15105
15447
15451
15465
15481
15491
15584
15623
15871
15967
16013
16233
16266
16385
16409
16420
16745
16749
16755
16763
16782
16836
16863
16915
17044
17090
17098
17226
17234
17293
17317
17343
17740
17801
17949
18017
18030
18105
18142
18164
18173
18252
18344
18347
18398
18489
18597
18620
18673
18676
18757
18790
18805
18934
18969
18984
18995
19020
19036
19187
19407
19521
19701
19769
19840
19842
19845
19896
19975
20076
20394
20566
20577
20742
20958
21071
21102
21194
21247
21333
21555
21635
21782
21864
22054 22235
22421
22472
22528
22558
22608
22620
22665
22735
22812
22825
22972
23160
23185 23192
23323
23475
23494
23705
23864
en sloot de deur.
„Ga rechts zoover u kunt", fluisterde ze, „dart
links. De voordeur is open Buiten het hek is ook!
open, staat een auto. Stap in, klap in je handen;
en zit stil. De man zal weten waar hij je heen
moet brengen. Als u daar komt, wacht dan op me*
Schiet neer wie je lastig valt. Begrepen?"
„Ja," antwoordde hij.
Ze deed de deur weer open en bleef met uitge-
strekten vinger in de opening staan. Hij liep zoover
mogelijk rechts, toen sloeg hij linksaf. Hij ging da
voordeur en het hek uit en stak het trottoir over*
Het portier van een groote Amerikaansche touring
car stond open. Hij sprong erin en klapte in zijn.'
handen. Een seconde later vlogen de huizen en da
gesloten winkels van de boulevard langs hem heen.
De stad maakt plaats voor de voorsteden en do
voorsteden voor uitgestrekte stukken moerassig
land. Havens instinct zei hem waar ze heen gingen
en dat instinct had gelijk. Na een half uur snel
rijden gingen ze twee groote hekken door, toegelaten
door een schildwacht, die het geweer presenteerde
toen hij de kaart zag, die de chauffeur hem voor
hield. Links was een geweldig vliegterrein, voor eert
der hangars stond een groote vliegmachine. De mo
toren loeiden, de lichten waren reeds aan en er was
een trapje uitgezet. De auto stond stil, het portier;
werd open gedaan. Een koude motregen sloeg hem
in het gezicht. Een kleine man, tot zijn hals toe
ingemoffeld en met een masker en pilootkap, sprak
Haven aan, die vergeefs trachtte te verstaan wat hij
zei en eindelijk maar zijn hoofd schudde. De man
ging naar het trapje toe, tikte er met de hand op,
wees naar boven en deed daar een deurtje open.
Haven, nu volkomen geresigneerd, deed wat hem
werd aangeduid. Hij klom in de machine en nam
plaats in een der vier gemakkelijke stoelen. De man
beduidde hem te blijven waar hij was en ging heen.
De motor bleef lawaaien.
Wordt vervolgd.
