De Brabantsche Brief
Pinksterspelen.
Oevatvqentsmurett
van
Zaterdag 8 Juni 1935.
SCHAGER COURANT.
Vijfde blad. No. 9738
DE MOOISTE FOTO
UI venhout, 4 Juni 1935.
Menier,
Veur den tijd van 't jaar
zijn de lochten zoo maar
duster. We motten deus
veur jaar wa laank woch-
ten op zomer. Waant as
ge nagaat hoe we over
virtien dagen den laank-
sten dag al beleven dat
over twee weken ochèrme,
de dagen alweer korten
gaan, dan kan den veur-
zomer gin stuiten lijen!
Goed beschouwd zijn we
nóg den winter niet uit.
Waant t'avond, as 't werK
gedaan is, as 't zweet van
den zwaren akker-arbeid is opgedroogd, dan sprin
gen kouwe rillings over oew vel, zooas in den win
terdag den vorst over den waterplas springt met
schokskes. Dan pokt Trui de plattebuis nog 'n bietje
op, die braandt hier, bij gebrek aan gas, 't heele
jaar, en man, zo'n bietje kachelwermte kan oe
dan toch nog zo'n dugd doen!
En veur den tijdstip, zomermaand schrijven
we nouw, moesten we 's avonds eigenlijk op 'n stoel
tje onder den notelèèr onzen rust zoeken. Mee 'n
krantje, 'n pepke en as g'oew eigen 's tracteeren
wil mee 'n koel glaske schuimend pils! Maar nik3,
horre! Ik zet m'n voeten nog op den nikkelen raand
om m'n plattebuske, slurp 'n wèrrn bakske troost
in en lees me zoo in slaap.
En toch
Ja, da klinkt oe nouw misschient 'n bietje vrimd
in d'ooren, amico, toch is 't nie heelegaar ongezellig!
Waant ten eerste mot den mensch 't maar nemen
lijk 't valt en dus zijnen goesting zoeken naar om-
staandighedens en ten tweede, wij laandmenschen,
wij staan nouw éénmaal van 's mergens veur dag en
veur daauw in den buiten tot den avond toe en
dan wel, na zo'nen laangen dag valt 'n stukske
huiselijke avondrust as 'n lekker klontje in oew zie-
lement!
Nie, dat 'k straks nie genieten zal van 'nen wèr-
men zomeravond mee 'n koper-rosse maan aan den
troebel-wèrmcn hemel
Maar aan alles zit altij nog wel 'n goed kantje
Bn 't is levenskunst, om da kantje eraf te snoepen!
Waarover 'k 't daarveur niet hebben wou!
'k Wou gez'eed hebben g'ad: ondaanks 't weer nie
veur de volle honderd percent zomersch is, ge
staat er van te kijken, hoe pront, hoe tierig alle
oogstee er veur staan. Deuzen zomer, deuzen sóórt
zomer is den echten boerensoort. Den boer mot 't in
't algemeen nie hebben van „mooi weer", zooas jui-
lie, stadsmenschen, 't bedoelen.
Daar is dan ok vandaan gekomen juilie foute
Bprikwoord: „den bóer wordt as 'n verken, knorren
de vet", omdat den boer wel 's klaagde over
juilie „mooie weer".
Da begrepen juilie nie en dan vergeleken juilie
©ns bij knorrende verkens.
En
neeë, laat ik nie vitten!
Alleen ditte: 'n knorrend verken is 'n tevrejen
iverken, sjuust as 'n spinnede poes .1
Maar genoegt.
Wij, op den buiten, wij zijn content. Da wil zeg
gen: wij zijn content mee alles wat we krijgen van
Onzenlievenheer.
Mee den zomer, mee ons gewas, mee 't koele
avondje, mee heel de saantekraam zooas 't in de
schepping is.
En was „de rest" navenaant, 'k hoef oe die
rest nie veur te knaauwen, dan waren wij de ge
lukkigste menschen van de waereld.
Nouw zitten we mee al onzen weelde in den
zurg.
Nouw gaat 'nen blomkool, die ge mee twee haanden
Ihaast nie vast kunt houwen, veur éénen cent deur de
veiling! Goed uitgerekend kost ie oew zeivers vijf
penten zeker.
Nouw brengt de helft van oew „goed" heelegaar
niks op!
En niemaand, zekers ginnen stadschen mensch, kan
deurgronden wa-d-et veur den boer zeggen wil, as
ie z'n laand afkekt, waarop z'n gewas zoo weelderig
en zoo rijk is opgekomen, na-d-et veur 'm zeggen wil,
as ie bedenken mot hoe al die producten waarveur
ie gezweeten en gebeden hee, ginnen rooien cent
wèèrd zijn en veur 't grotste deel terechte komen op
den mestkuil.
Ja, toch! Daar is één soort van menschen, dat er
wel iets van snapt.
De scheppende soort.
De man, die mee zwoegen en ploeteren mee uit
putting van lichaam en zielement 'n kunstwerk
schept, welk kunstwerk, zoo moeizaam op èèrde ge
komen, dan vermoord wordt onder de wurgende
klaauwen van 'nen „alwetenden" criticus. Of: ver
trapt onder de onverschillige pooten van 'n baldadi-
gen vlegel, die in korte oogenblikken jaren ziele-
arbeid vergruzelt.
Wat zoo gemakkelijk, zoo lichtvèèrdig bedreven
wordt, omda zulk broodroovend „werk" straffeloos
gepleegd kan worren.
Den gluiper, die zulk misdrijf volvoert, vervult
zelfs nog 'n soortement „taak". De taak om 't den
serieuzen ploeterenden, scheppenden mensch zoo
moeilijk meugelijk te maken, omdat zijn arbeid ge
boren mot worren uit eeuwigen strijd met z'n eigen.
Genogt alweer; 'k zouw te wijd van m'n chapiter
dwalen.
Pinksteren.
Gedachtenisfeest aan de verlichting van 't Mensch-
dom zijnen geest.
Pinksteren, hoogtij van den heiligen geest, die
daalde in 't dustere menschenbrein.
Daar is veul reden, amico, deus Pinksterfeest in
diep besef te vieren.
Waant nooit kan de dusternis in 't menschelijke
brein zoo dik gewist zijn. Heel de weareld, heel
't menschdom tast as blinden in den duster.
We hebben er deuze week nog 'n „kleinigheid" van
ervaren in ons eigen laandje.
Onzen Minister van Economische Zaken lee er zijn
ministeriëele bijltje bij neer, omdat ie nie laanger
hakken wou op de ouwerwetsche manier, waarvan...,
de waarheid bovenal, amico. nog niemand beter
is geworden!
'Nen opvolger, mee 'n serie van wetenschappelijke
titels veur zijnen naam, waarvan ge rilt en beeft,
nam 't bijltje vlotjes op, omdat hij alleen heil
ziet in de ouwerwetsche manier van hakken. En
de waarheid bovenal, amico, op dezen oogenblik
lijkt 't er sterk op, dat die ouwerwetsche manier
't veiligste is.
Misschient hebben wij, om 't kindje bij den naam te
noemen, 't getijd laten verloopen veur devaluatie.
Maar daarom ga-g-et nie.
'k Wouw gezeed hebben:
Minister Steenberghe, 'n kloeken, dapperen kearel,
die van onzen economisehen toestand meer weet dan
gij of ikke, die achter de coulissen hee gekeken en
dus er meer van weet dan wij, die er allemaal naar
faaien motten, dieën zelfsten mensch durft nie
laanger te regeeren op de manier, waarbij 'nen op
volger van zekers-gelijke-kracht en kennis, om zoo
te zeggen: zweert.
Ik wil zeggen: twee economisten uit de jongste,
wetenschappelijke school, die lijnrecht teugenover
malkander staan, zuilie demonstreeren toch wel
ten duidelijkste hoe er in den donker wordt getast.
Ik smaal op gin van beiën. Integendeel, 'k Heb res
pect veur deuze jonge kearels, die d'r eigen bloot
stellen aan allerhaande krantenpraat uit overtui
ging veur huillie wetenschappelijk princiep.
Maar as onze leiders ruggelings te tasten staan, as
't ware in 'n spulleke „blindenmanneke", dan
meugen we wél zeggen vandaag: „daar is veul reden,
deus Pinksterfeest in diep besef te vieren".
Waant, amico, 't is mee de weareld zoo gesteld:
't menschdom wordt ongelukkig van zurgen en er-
moei.
En 'n volk, neeë volkeren motten we van spreken,
eeuwig gebukt onder onzekerheid en zurgen, volke
ren die dus alle blijheid en levenslust verliezen, alle
tevrejenhcid, 'n ennigst geluk dat naar den Hemel
leidt, zulk een menschdom is raampzalig en ver
loren veur alle eeuwigheid. Verloren veur
huiliën Schepper-zelvers!
Ministers van Economische Zaken, hier en over de
heele weareld, ze hebben 'n taak te vervullen, die
haast bovenmenschelijlc is. En as ik dan den val-
schen toon heur, die er klinkt uit 'n groote liberale
krant teugen den oud-minister, die den moed had om
te verklaren: „zóó kan ik 't nie", dan nogmaals: „daar
is veul reden, deus Pinksterfeest In diep besef te
vieren".
Veur alle menschen, waant veur allen ok is den
heiligen geest gekomen binnen de stoere koppen van
twaalf onwetenden.
Op den buiten, in Gods schepping, bloeit den Pink
ster in 'nen wemel van blommenkleur.
Nog geuren kruinagel en meidoorn, blossemt den
kastaanje over de wegels in onzegbare schoonheid.
Bloeit den gouwenregen in kleuren van louter
zonnegoud. Bloeit ie, of druppen uit de zon op 'm
neer-rengelden en stoltten aan z'n takken!
Violen en geraniums liggen as brokken uit den
zonsopgaanlc te gloeien op den gruunen èèrde.
En as al die pracht bestoven wordt mee 't zonne
goud, dan is 't telkens of Onzenlieveneerke Pinkste
ren wil laten komen op 'n èèrde, die bloeit in ge
luk.
Waant de schoonheid van den bloeienden buiten,
amico, is 'nen slok geluk veur oew smachtend ziele
ment.
Eénen blik naar 'nen gouwenregen en oew ver
trouwen bloeit van binnen weer op.
Eénen blik naar 'nen bloeienden geurenden mei
doorn en ge zijt weer rijk!
Eénen blik naar den buiten en ge zijt weer zielsge
lukkig mee oew korte leventje, dat toch te kort en te
wèèrdevol is, om 't te laten overschaduwen, deur ge
brekkig menschelijk inzicht.
„Inzicht", waarmede de zakken goud worren ver-
changeerd van den eenen donkeren kelder, naar den
anderen, van 't eene land naar 't andere, met paant-
serauto's, met vliegmachines, onder gewapend toe
zicht. Dood, geel metaal, dat 't leven, dat sodejuu de
zielen is- gaan beheerschen.
Dood, geel metaal, dat geregeld verhuisd wordt,
om
ja, waarom eigenlijk?
Om 'nen schijn van recht, om 'nen schijn van geluk
alzoo!
Pinksteren!
En as we 't hemelsbreed verschil leeren waar-
deeren tuschen 'nen bloeiende gouwen regen en 'nen
brok geelen delfstof, dan zijn we er.
Dan is 't Pinksteren!
Dan is er licht gekomen in 't dustere menschen
brein, dat blindelings rondtast aan de haand van
Economisters, dieblindemanneke speulen.
En zoo is 't end van mijnen brief in teugenstelling
mee 't midden, om da was mijn bedoeling, - 'n
straaltje Pinksterfeest te imiteeren tot 'n bietje nut
en geluk van mijn lezers.
Waant veur 't lest:
Daar is veul reden, deus Pinksterfeest in diep be
sef te vieren.
Ollee, ik schei er af.
Veul groeten van Trui, gin horke minder van mij
en 'n zalig Pinksterfeest van ons allebei toegewenscht
deur oewen
toet a voe
DRÉ.
SYMBOLEN EN UITINGEN DER LENTEVREUGD.
Wanneer Paschen de belofte voor betere dagen
is, dan kan men Pinksteren beschouwen als de ver
vulling van alle hoop na den langen donkeren win
tertijd. „De wereld wordt met den dag schooner",
roode en witte kaarsen tooien de frisch-groene
pracht der kastanjeboomen. boven de tuinmuren
hangen de zware bloemenkransen der seringen,
sneeuwballen en hagedoorn, en in het bosch prijkt
het teedere groen der „jonkvrouwen" van het woud.
de berken:
Luikend groen en bloesemgeur
Rondom voorjaar, zon. jolijt!
Lentevreugd vervult de aarde...
Dat is onze Pinkstertij d.
Geen wonder, dat de berk, de „eersteling van het
woud," de Pinksterboom is geworden; immers, in
den tijd der Germanen was hij reeds de „Meiboom",
waarvan de sluierachtig naar benedenhangende
takken het „haar van Holda" werden genoemd. Nu
nog is het planten van den Meiboom algemeen ge
bruik. vooral in de stadjes langs de Rijn en zijn
zijrivieren, die tegen Pinkstertijd tot groene berken-
bosschen worden: er is daar geen jongen, die daar
niet ziin liefste in den nacht van Pinksteren een
„Meigroet" brengt in den vorm van een berketak
aan deur en venster of een boompje, dat hij voor
het huis plant. Dit aardige Pinksterbeeld heeft aan
leiding gegeven tot het volgende gedicht:
En dit jaar op Pinksteravond
Kom ik zachtjes naar ie hof.
Plant ik Meien onder 't venster.
Jou ter eere. jou tot lof!
In eenige landstreken vormt het opzeten van den
Pinksterboom het middelpunt der Pinksterspelen.
De met helle roode, blauwe en gele linten versier
de, van onderen van ziin takken beroofde slanke,
hoog berkeboom.de „Meia" wordt in den Pinkster
nacht op het dorpsplein geplant en is gedurende
de Pinksterdagen het middelpunt van de feestelijke
bedrijvigheid. Op den middag van den tweeden
Pinksterdag komt de dorpsjeugd bij elkaar en danst
om den boom heen in bonte mengeling, daarna
wordt hij „losgegraven". d.w.z. de grond om de
stam wordt zoo losgewoeld, dat deze begint te
zwaaien. De jongen, die de kroon van den vallen
den boom vastgrijpt en afbreekt, is de held van
dien dag en de meestbegeerde danser bij het daar
opvolgende „Pinksterbal". In het Zuidelijk deel van
het Zwarte Woud. het z.g. „I-Iotzenwald", verzame
len de jongens in den Pinksternacht de melkstoel-
tjes van alle boerderijen, waar een aardig „Waldler-
maidli" woont, en binden deze hoog aan de takken
der dorpslinde, die in den Pinkstermorgen deze
zonderlinge versiering dragen. Na de kerk stroomt
het jonge volkje van het dorp tezamen en er wordt
strenge critiek uitgeoefend op iedere melks#oeV.
Wee. wanneer er een ontdekt wordt, die „niet
schoon", d.w.z. niet netjes geschuierd is, zooals het
voor zulke feestdagen behoort: een doornstruik
wordt voor het huis van het meisje geplant en ze
heeft nog lang de spot der anderen te verduren
In vele streken van Midden-Europa heet ieder
meisje, dat tusschen Paschen en Pinksteren haar
18e jaar bereikt. „Pinksterjonkvrouw". Op Pink
sterdag vormt zich bij de dorpsbron een vrooliike
bonte optocht, waarvoor de muzikanten loopen. Voor
ieder huis, waar een Pinksterjonkvrouw woont,
wordt halt gehouden, dan komt het meisje met haar
vrijer naar buiten, en beiden sluiten zich bij de
feestelijke troep aan. die dan naar het „Pinkster-
veld" gaat. waar onder het groene bladerdak tot in
den nacht wordt gedanst.
Een overlevering, die in het Noorden zoowel als
in het Zuiden optreedt, en die oorspronkelijk wel
een diepere beteekenis zal hebben gehad, is het
bekransen van een halfvolwassen iongen met veld
bloemen en frisch groen, die dan onder het zingen
van lenteliederen door het dorp wordt gedragen.
Zijn begeleiders komen met hem aan de huisdeu
ren en spreken daarbij in koor:
We vingen een bonten jongen als buit.
Wie hem zien wil. kome ziin huis maar uit.
Met de bloemen hebben we rondgedanst
En er de jongen toen mee bekranst.
Zes stukken van drie. spek en zes eieren.
Als we weggaan, hoor ie de klokken beieren.
Daarop volgt het onvermijdelijke geldzamelen.
Het merkwaardigste van alle Pinkstergebruiken
echter is wel de oud-Beiersche „Pfingstl"- of „Was-
servogelrtt". die in -zijn menigvuldige gedaante
veel der oude cultuurresten doet opleven. Volgens
een bericht in de krant namen aan zoo'n optocht
in een stad in Neder-Beieren de volgende maskers
deel: nachtwachten, landmeters, trommelslagers,
trompetblazers, schoorsteenvegers, hansworsten,
slijpers, de dokter, de waard, landrechter, boer,
stadsheer en boerendeern, kluizenaars, Bacchus op
een vat rijdend pastoors, soms van een angstwek
kende omvang, duivels. Hans en Grietje, een heks
op een vlaggestok, Luther met Katharina van Bora,
eindelijk de „watervogel" of „Pfingstl" te paard met
een gevolg van veertig beredenen. De Pfingstl
droeg als masker een groote. naar achteren gebogen
zwanenhals met de kop. Na de omrit werden van
een verhevenheid uit min of meer boosaardige spot-
versen over bepaalde personen of gebeurtenissen
gelezen, waarna met het in Beieren gebruikelijke
paarderennen besloten werd. Dergelijke Pinkster
optochten zijn tegenwoordig nog in geheel Beieren
gebruikelijk.
Portret-Atelier JAC. DE BOER
Keizerstraat DEN HELDER
ÉWÊSMë'. door Ar ETHEL M. DELL
Beresford stond ineens op, en ging vlak voor New-
man staan. „Als ie dit nu nog eens tegen me zegt,
dan zal ik me verduiveld kwaad maken. Begrepen,
Newman? Zoodra er een behoorlijke kans bestaat
naar Engeland te gaan. ga iii mee." Hij hield in
eens op. „Wat is dat?"
Er werd aan de deur getikt. Beresford was doods
bleek geworden. „Wiewiestotterde hij.
„Ga zitten." beval Newman en duwde hem half op
een stoel. Daarna opende hij de deur op een kier.
Het volgende moment had hij zich omgewend en
zag Beresford aan.
„Er is een telegram voor u uit Engeland ge
komen."
„Een telegram," stamelde Beresford. Hij scheurde
'de envelop open en daarna heersebte er eenige
seconden stilte.
„Mijn arme oud oom is dood", zei hij zacht, „en
Ihij heeft alles aan mij vermaakt. Ik moet onmid
dellijk naar Engeland terug. Het geld voor de reis
kosten is telegrafisch overgemaakt naar een bank
hier." Hij hield op en bracht ziin hand naar het
hoofd alsof hij plotseling weer pijn had. „Je zult
me moeten helpen, Newman." zei hij smeekend.
„Ik zal alles voor u doen, mijnheer," hiidde het
'antwoord.
„Meen ie dat?" Beresford stak hem de hand toe.
„Ik ben totaal van streek geraakt door dit bericht,"
traf hij toe. „Ik vrees inderdaad nog erg zwak te
zijn. Newmanmisschien kunnen we met de
boot van morgen vertrekken."
„Daarvoor zal gezorgd worden, mijnheer. U hoeft
zich nergens ongerust over te maken." Newman hield
de tengere jongenshand stijf omvat.
„Ik ben niet in staat alleen te reizen. Newman.
Je gaat met me mee. is het niet?"
„Zoodra u aan boord is zult u wel opknappen."
ontweck de ander. „Maakt u zich maar niet on
gerust."
Eensklaps hief Beresford zijn hoofd op. Hij zag
doodsbleek en er lag een vastberaden trek om ziin
lippen. „Newman." zei hij. „ik zweer ie bij God niet
zonder jou te vertrekken."
Weer viel er stilte in. een veelzeggende stilte.
Newman's gezicht was in de schaduw, zoodat Be
resford de uitdrukking van zijn oogen niet kon zien.
Doch toen hij sprak was er een klank in ziin stem,
welke de jonge man er vroeger nooit in eehoorct
hadeen trilling die het hem moeilijk maakte
zonder haperen te spreken.
„JeU moet me liever loslaten." zei hij. „Ik
kanik kan niemand tot eer strekken."
„Je bent de beste vriend, dien men zou kunnen
wenschen." zei Beresford en zijn stem was ook niet
al te vast. „Kom dan in ieder geval voor mij mee.
Ik vraag het ie."
„Tegen een bepaalde voorwaarde," luidde het ant
woord.
„Wat ie maar wilt.' zei hij. Hij voelde zich ineens
met geweldige krachten bezield.
Newman liet zijn hand los. „Ik heb mijn eigen
opvattingen, die geen sterveling me kan ontnemen.
Als ik met u meega, dan is het alleen als uw
knecht. Anders niet."
„Mijn knecht." riep Beresford uit. „Hoe krijg te
dat in je hoofd?"
„Als" uw knecht," herhaalde Newman langzaam
en beslist. „LT is mijn meester. En als u genoeg
van me hebt. dan kunt u me er uit trappen."
„Je slaat onzin uit." zei Beresford heftig.
„Ik zeg wat ik meen," antwoordde Newman. „Een
poosje geleden wilde u me een baantje geven en
toen kon u het niet. Doch nu kunt u wel."
„Na al deze weken van jouw verdiensten geleefd
te hebben," mompelde Beresford.
Newman wendde zich af. en kuchte. „U kunt
doen wat u zelf wilt. maar dit ziin mijn voorwaar
den. Neemt u me dus mee. of laat me achter."
„Ik neem je mee," zei Beresford. „En laten we nu
uit deze duffe kamer weggaan en een telegram naar
huis sturen. Je moet mee, oude jongen, want ik ben
telkens nog duizelig. Ik kan eenvoudig niet buiten
je, want de kans bestaat dat ik midden op straat
flauw val."
„Ik ga mee," zei Newman.
Hij opende de deur en samen gingen ze door de
donkere, slecht ruikende gang en stonden even latei-
in Lambton's End.
Voordat ze het einde van het slopje bereikt had
den, was Beresford genoodzaakt op Newman's arm
te leunen om steun te zoeken. Maar ofschoon hij
zijn zwakheid niet kon ontkennen, scheen hij dit
feit van bitter weinig belang te achtenWant
het huis met het schreiende kind lag achter hen.
HOOFDSTUK XI.
De Haven.
Op een mistigen. guren dag in het einde van
October kwam Beresford in Engeland aan. Hii kon
zich eenvoudig niet indenken dat er sinds ziin ver
trek maar zes maanden waren verloopen. Hii had
het gevoel minstens zes jaren weg te zijn geweest.
Als een onbeproefde jongeman was hii vertrokken
en hoewel hij met de dapperste voornemens naar
Australië was gegaan, een mooi doel voor oogen
houdend, lien alles hem tegen. En toch kwam het
hem niet voor. dat hij in alle opzichten gefaald had.
Hij had zijn levenservaring tot hoogen oriis moeten
koopen, maar deze was het waard geweest. Niet
tegenstaande de teleurstellingen welke hij had on
dervonden, had toch een zeker gevoel van wanhoop
zich niet van hem meester kunnen maken.
Hii had het vertrouwen in zichzelf niet volkomen
verloren, en hii had een zekere vernedering on jeug
diger leeftijd leeren kennen dan de meeste andere
jonge mannen. Tegenslagen hadden hem harde les
sen doen leeren. waardoor hij ineens van jongen tot
man was gegroeid.
Onverschillig welke fouten en vergissingen hii ook
in de toekomst mocht maken, ze zouden hemels
breed verschillen van ziin ieugddwaasheden. Hij
had geléérd.
Mogelijk was een en ander voor een groot gedeelte
te wijten aan ziin omgang met Newman. Hii was
een man die nimmer eerst handelde en daarna be
gon na te denken, behalve in omstandigheden wan
neer beide tegelijk vereischt werd. Er had een op
vallende verandering met Newman plaats gevonden.
Hii was den laatsten tiid onberispelijk geschoren
en scheen met ziin oude pilot pak ook een zekere
luiheid en onverschilligheid te hebben afgelegd.
Hij sprak tegen vreemden niet meer dan hoogst-
noodig was. drong zich bij niemand op. maar was
voortdurend in Beresford's nabijheid voor het geval
hij hem ineens noodig kon hebben. De hem op ziin
verzoek opgelegde taak werd uitstekend door hem
uitgevoerd en hii ging kalm ziin gang.
In het begin van de reis had Beresford voortdu
rend ziin hulp moeten inroepen, daar hii telkens
nog last van duizelingen had. maar later was het
beter geworden En als hii niet telkens opzettelijk
Newman's gezelschap had gezocht, dan had men
aan boord den ouderen man wellicht heel weinig te
zien gekregen.
„Ik ben niet gewend om altijd bediend te wor
den," zei hij eens tot hem. maar zoodra de woorden
hem over de lippen waren gekomen had hij er spijt
van, want het leek hem toe. dat er in Newman's
stilzwijgen een protest lag. „Niet dat ik het niet
waardeer," haastte hij zich br aan toe te voegen.
„Oh, zeker doe ik dat, en iii denkt aan alles. Alleen
schaam ik me erg. het toe te staan."
..U betaalt me." zei Newman bedaard, „en ik zou
al een groote ellendeling moeten wezen als ik niet
aan miin plicht dacht.'
Evenals vroeger rookte hii nog steeds een pijpje
wanneer hij vrij was, en hii was er geweldig trotsch
op wanneer hij zoo nu en dan met Beresford het
dek op en neer mocht loopen. Er werd van ziin kant
heel weinig gesproken, maar hii was vol belang
stelling vpor Beresford's plannen voor de toekomst,
en het duurde niet lang of hii was volmaakt op de
hoogte van het leven op Lacy Denham en Harbridge
Court.
„Ik weet dat Te Engelschman van geboorte bent,"
gaf Beresford eens te kennen, en hii antwoordde
hierop vaag. dat hii niet aansprakelijk gesteld kon
worden voor ziin geboorteplaats, maar hij had En
geland jaren lang goed gekend en niet verwacht
er nog ooit terug te keeren. Wat zijn verleden be
treft, was het zwijgend tusschen hen overeengeko
men hierover niet te praten, daar er blijkbaar niets
in gebeurd was om trotsch op te kunnen wezen.
Voor zoover hii wist bezat hii totaal geen familie
leden meer. of vermoedelijk hadden ze hem al lang
geleden uitgeschakeld. Geen groot verlies van beide
kanten, oordeelde hij grimmig.
