öe Brabantsche Brief
S.O.S.Ü
van Dré.
Ulvenhout; 16 Juli 1935.
Meriïer,
Trui liee me goed ver-
zurgd.
Ze schoof de tafel onder
den notelèèr, gaf 'non en
velop mee brievenpam-
pier, die ze geregeld veur
me opdoet van énne sloe
bers, die er mee laangs de
huizen leuren, ze zette m'n
kruikske bier bij me, da
ze opgetrokken hee uit den
waterput, waarin ik 't van
den mergen gehangen had
aan 'n touwke en zoo, as
'nen vorst heb 'k me neer
gezet op den erft, om oe
mijnen wekelijkschen brief tè schrijven.
As 'nen vorst, ja zonder centen. Maar tóch
op mijnen eigen grond, Goddaank, op m'n eigen
„kasteel", temidden van mijnen eigendom, waar ik
heer en meester ben (mee Trui samen ee; mee Trui
samen....!)
Ik wil maar zeggen, amico, bij allen trubbel van
den zwaren dag, bij de veule zuigen en kopbreke-
rijen, as 't avond gaat worden over oew laand,
oewen erft, over oew huiske, as ge dan oew beenen
nog steken kunt onder eigen tafel, dan blijft er, bij
alle verlies die we lijen, nog genogt te bezitten om
as 'nen vorst oew eigen te voelen, as g'oew pepke
zit leeg te zuigen onder oewen zwaar-dragenden no-
tenlèèr, mee oew goeie wijf bij oe, die oew zurgen
kent, die de moeilijkhedens meedraagt, die de
tafel onder den notcnlcèr schuift en daarmee 'n dikke
streep trekt onder de lasten van den dag!
Ik zeg: dan voelt g'oew eigen koning op oew kleine
bezitting, waar den mearel zijnen slag deur den avond
rolt as '11 zuiveren contour laangs oew gedachten.
Ja, de dagen van dcuzen tijd zijn wel zwaar.
Veur de meeste mcnschen.
En as ik zoo mijnen wagel van huis tot huis douw.
clan zie ik ieveraans den crisis binnengeslopen.
Dan bespeur ik, hoe deuzen crisis as 'n bacil op de
huid is gekropen van m'nen klaantjes en huilie
zielcment hee aangetast mee zurgen.
En zurg, amico, zurg vreet aan 't zielement, as
roest aan ijzer.
De zielementen worren er nie beter, nie glaanzen-
der, nie gezonder van.
'tMenschdom wordt bits, chagrijnig, afgunstig
veural. Sikkeneurig, vitterig ok. Ge wit soms al nie-
meer, hoe ge 'nen mensch mot aanspreken, schrijven
om 'm toch maar ginnen kaans te geven, oew goeie
bedoelingen verkeerd uit te leggen!
Sjuust. as mee verroest staal. Zoogaauw ge 't maar
vastpakt, hebt ge vuile haanden....
.Taloersch is 't mcnschdom geworren.
Waarop?
In Godsnaam, ik vraag: waarop?
Op den evennaaste zijnen zurg?
Ollee!
Is 't menschclom dan 'nen troop wolven, die in hon-
gerpijn malkaar aanvalt, verscheurt en opvreet?
Of zijn we met reden begaafde schepsels, 'n bietje
meewarige schepsels, beklagenswècrdige schepsels,
die elk veur zich meer dan genogt hebben, aan den
eigéh'zürjr/'de eigen 'taak',"d'èn''eigen wagel, die ge-
douwen mot worren over de kwaaie, de zware wegels
.van dezen tijd.
Misschient zult ge 't nie geleuven, amico! Ik heb
stiekume vijaanden, die jaloersch zijn op mijnen
zwaren wagel! Menschen, die, ik weet 't zeker.
nie gèren huiliën wagel ruilen zouwen veur den
mijnen.
En tóch!
As ik van den middag thuis kwam mee den wa
gel, m'n boeksko had opgemaakt en den ontvaangst
aiagetcld, dan schoof ik 't hoopko geld opzij, in de
richting van Trui. Enne ik keek 't raam uit, den
erft op.
Den dag was zwaar geniest, de klaantjes bits, den
ontvaangst klein, maar groot den pof.
Van den pof, die dagelijks grooter wordt, kan Ik
mee Bamis gin jaarrekeningen betalen en efkens
rolde-n-er 'nen schuimenden golf van zurg over mij
nen kop, die m'n oogen volspoeldc.
Trui, ik voelde-n-'t, keek star naar 't kleine hoopke
geld, zweeg, veegde-n-'t-weg van tafel, smeet m'n
boekske in de tafellaai en zee: ,,'k heb vandaag groote
boonen mee spek, Dré; oew kostjes".
En as ik 'n haalf uurkc lator in den akker stond,
clan peinsde ik na, over de groote moeilijkheden*
en perbeerde mee m'n boeren verstaand, hier op mij
nen eigen grond, vrij van „menschenroest", 'n bietje
Een van zijn paarden moest dien middag te
Graydown uitkomen en tegen 't eind van den mor
gen keerde hij naar huis terug en gebruikte iets in
groote haast, voordat hij naar de wedrennen ging.
Hij had in 't geheel niet meer gedacht aar» Sal-
tash's protègèe, haar hij werd eraan herinnerd,
doordat hij een extra-schoteltje op tafel zag. Ben
ny was er ook niet, die was haar waarschijnlijk
gaan halen.
Hij ging nog even naar Maud en zag, dat ze heel
wat was opgeknapt. Ze was half aangekleed en lag
op de rustbank in haar kamer. Hij liet haai* belo
ven, dat ze althans niet voor de thee naar beneden
zou gaan, ofschoon ze daar wel wat had tegen in
te brengen, met het oog op de te verwachten gast.
„Laat die maar aan Benny over," zei Jake, „die
kan haar best een uur of twee bezig houden."
„Ik denik dat Benny wel naar het rennen zal wil-
Ben gaan," zei ze.
Jake fronste het voorhoofd. „Dan gaat hij dit
maal maar eens niet! Maar pieker daar nu niet
over. Dat komt best terecht!"
„Zeg, dat hij dadelijk met haar hier komt," vroeg
Maud. „Ik ga toch niet meer slapen. Ik voel me
inderdaad veel beter."
„Mooi zoo! Ik zal 't doen."
I Hij ging de deur uit en 't werd weer doodstil in
de kamer Ergens in de buurt hoorde men het
eentonig geroep van den koekoek. Een lijster
zong in den tuin en vanuit haar raam kon Maud
Chops zien, die in het zonnetje lag te slapen.
De kindéren waren naar de duinen en 't was in
huis heel rustig.
Onwillekeurig dacht ze aan Saltasch. 't Was toch
Jammer, dat hij maar geen aardig meisje vond om
mee te trouwen. Haar vertrouwen in hem was vaak
geschokt en kwam tooh telkens weer terug, 't Was
sterker geworden sedert hun gesprek van den vori-
gen avond. Charlcy kreeg genoeg van zijn ongere
gelde leven. Hij begon naar betere dingen te ver
licht te vinden in dén donkeren perspectief van de
weareld.
Waar was dan toch 't geld gebleven? Waaraan
iedereen gebrek hee!
't Was toch nog op de weareld! 't Was toch nie ver-
daampt, vergaan as vluchtigen olie!
En d' èèrde?
Ze was toch steeds nog groot genogt! Kost nog
tienmaal en nóg meer opbrengen, dan wij allemaal
verstouwen kunnen!
En die overvloedige vrucht van d' èèrde, ze kon
toch veul gemakkelijker onttrokken worren aan d'
èèrde, dan ooit!
De nuuwe machines, de groote uitvindings, 't groo
te menschelijke vernuft kon toch mee meer gemak
dan ooit, de producten oogsten!
'tMenschdom moest gelukkiger zijn, dan ooit in
alle ecuwen van z'n bestaan!
Maar prakizeerende over die uitvindings,
jah!
Ik dee èrpels uit, mee mijnen rug naar de zon,
waant kollessaal zoo ze laaide over 't laand.
De veugeltjes waren er stil van. Zwaar kroelde
den geur der harsige masthoornen uit de bosschea
laag over den grond.
'n Citroenkappelleke fladderde traag over 't èèr-
pelloof, waarvan den bloei as vlinderkes bewoog, op
't luie windeke.
Die uitvindings, jah!
En ik perbeerde terug te gaan naar de dagen, as
ik hier in den akker begost te werken naast vaders.
Ja, toen was 't aanders op de weareld!
Vijftig jaren gelejen, toen duurde 'n reis naar on
zen Oost v ij f maanden.
Ik was 'n jongkeareld en die reis duurde nog
maar v ij f weken.
Ik ben 'nen mensch op leeftijd en die reis duurt
vandaag nog maar v ij f da g e n.
En 'k heb al gelezen: over 'n paar jaren gaat de
reis deur den stratosfeer en dan duurt 't misschient
v ij f uren.
Die veraandering, amico, gebeurde in één, (in mijn)
menschenleven.
Vroeger ging Kees van Mieëden-Slachter teugen den
avond 't durp deur, mee 'n leerke over zijnen schou
wer en 'nen lampen-glazenpoetser in zijnen zak en
dan zette-n-ie telkens z'nen trap teugen 'n lantèèrn-
paaltje, klom omhoog naar de olielaamp, wreef 't glas
schoon, streek den pit recht, en knoeide net zoolaank
tot 't olielaampke netjes braanden wou. Dan bewon-
derde-n-ie efkens zijnen arbeid, „kleedde z'n eigen
weer aan" mee de leer, mee den doek, mee den
poetser en de oliekan en na twee uren arbeid braand-
den er zeuven lantèèrns in UI venhout. As de maan
dan helder was, hadden we sjuust licht genogt, om
nie in 'nen sloot te duvelen.
Nouw As 't uur van den zonsondergaank
slaat, dan drukt er 'nen onzichtbaren kearel iever
aans op 'n knobbeke en 'n paar maal honderdduu-
zend lantèèrns verlichten op bekaans 't zelfste mo
ment, 'n heele weareldstad!
Die veraandering, amico, gebeurde in één men
schenleven!
Ik liet, as ik pas vaders hofstee betrokken had mee
m'n Truike, dan liet ik 'nen solieden stal mee 'nen
ruimen hooizolder wegzetten op den erft.
Drie maanden is er toen gebouwd. Ik weet nog hoe
ik mee de kruik jenever en sigaren onder 't bouw
volk ben rondgegaan, as den bouw onder den Mei
kwam. Da was feest.
Nouw, amico, nouw bouwen ze bij ons in de stad,
in drie maanden er grif 'n stadje aan.
As. 't mot, zetten ze in drie maanden 'n stadsdoel
neer, mee kerk, scholen, aangeleede tuinen, plaant-
soenen, verlichting, trams, zwembad, bioscoop én al
les wat teugeswoorig tot de „levensbehoeften" be
hoort.
Die veraandering gebeurde, amico, in één men
schenleven.
As aan den aanderen kaant van de weareld 'n
staandbeeld onthuld wordt of zoo iets, dan komen
de aanspraken van de burgemeesters en zoo, gelijk
tijdig bij me in huis
Daar is in één menschenleven veul veraanderd.
amico.
En da's naar mijn gedacht: den crisis!
Wij zijn allemaal, zonder erg bekaanst, 'n aandere
weareld binnengestapt.
Wij zijn die weareld binnengestapt mee de denK
beelden van Vader en Moeder, lijk ze die ons geleera.
overgebrocht hebben.
Waant we willen werken, uit dieën arbeid gehl
slaan, genogt om van te leven en nog iets van te
sparen, ,,'t appeltje veur den dorst".
Dus die kan, die spaart nog wa. En... dieën
spaarder wit eigenlijk, dat ie spaart veur... niks!
Waant 'n effect veur z'n spaargeld koopen, is wind
lcoopen!
'n Huis koopen, waar 'n aander, den huurder alle
veurdeelen van hee. Waant er blijft'weer niks over.
Goud koopen
langen. Maar in zijn oogenblikkelijke stemming, zag
zij een gevaar. Hij stond nu op een critiek punt, 't
was nu erop of eronder. Er was geen middenweg
voor hém denkbaar. Hem kennende, zooals ze hem
kende, wist ze dat er maar heel weinig pressie
voor behoefde te worden uitgeoefend, om hem den
eenen of den anderen kant uit te drijven, 't Was
van zooveel belang van welken kant die pressie
kwam. „Werd een 'behoorlijke, goede vrouw maar
eens verliefd op hem!" zuchtte ze, en glimlachte,
toen ze eraan dacht, hoe moeilijk Saltash's hart te
veroveren en te behouden was. Hij was te veel
gewend !e worden vertroeteld en aangebeden, waar
hij ook kwam. „En hij is zoon flirt!" dacht ze.
„Niemand weet, wanneer hij ernstig is of wanneer
hij gekscheert."
Het voortdurend geroep van den koekoek werd
hinderlijk. „Als hij dat nu vierhonderd vijftig maal
heeft gedaan, zal hij er wel genoeg van hebben en
een ander toontje aanslaan," dacht ze. „Ik zou wel
eens willen weten, of die arme Charley Rex ook zoo
dikwijls hetzelfde heeft gezegd en of hij daarom zoo
moe is."
Ze werd slaperig door het geroep van den koe
koek, zoowel als door 't gezang van den lijster en
ze liet zich gaan.
't Was zoo verrukkelijk den band niet te voe
len, die als om haar hoofd geslagen scheen. En
langzamerhand dommelde ze in.
Een paar uur later drong het vaag tot haar door
dat er 'onder haar venster hard werd geloopen en
jeugdige stemmen met elkaar praatten.
„Hallo!" riep er een plotseling. Dat was Benny,
die op zeer vriondschappelijken toon het woord tot
iemand richtte: „zeg. sta eens even stil, er loopt
een heele grootgroene rups op den rand van
je hoed."
En een frissche. bijna een jóngmcctpm. entwoord-
de onmiddellijk: „0 drommels, toe, neem hem er
gauw af!"
Goud kan ie nie eten!
Toch spaart ie. Toch spreken wij van „na-
onaal vermogen", 'n Vermogen, dat in deuze nuu-
>vc weareld totaal onvermogend is!
Wa-d-is de kwestie, amico?
Wij kuieren deur 'n weareld, die ons vrimd is. Wij
kuieren daar doorhenen, mee geld dat er nie gang
baar is; mee gedachten, die er nie gangbaar zijn. (Ge
denkt toch ok, dat Indië nog vier weken ver weg
ligt, terwijl ge wit, da-d-et maar vijf dagen is!)
Ons gedachten, onze opvatting van economie gaan
veuls te laangzaam bij den gaank van de techniek.
De economie wier tot wetenschap verheven, op 'n
moment dat ze tweedens kwam!
Daarom kunnen economisten ons nie uit den knoei
helpen!
Waant den economie is gebaseerd op 'n weareld
van veftig jaren gelejen. En die weareld bestaat
eigenlijk nie meer! Evenmin as Kees van-Mieë-den-
slachter.
Amico, tot deus gedachten kwam ik van den mid
dag in den akker, onder 't èèrpelrooien, toen ik
daar werkte en prakkizeerde, de stad van deuzen
mergen, toen ik daar werkte en prakkizeerde, vrij
van „menschenroest!"
En ginnen menier Colijn, ginnen splinternuuwen
minister Gelissen, niemaand kan ons geven, wa me,
in ons „domheid" vragen.
En da-d-is: „de weareld asteblieft veftig jaren te
rugzetten en dan stil laten staan".
Alle middels, zooas: inflatie, devaluatie, industriali
satie, 't zijn allemaal nuuwe lappen op 'n ouwe, tot
den draad versleten broek, die ons bovendien nie
meer past!
Nouw zoudt ge kunnen zeggen, amico, den
mensch spot gèren, „nou, Dré, zegt gij nu maar
's, wat er dan gebeuren mot."
Da za'k oe zeggen!
Wij motten malkaar 't leven al nie moeilijker ma
ken, dan 't is!
We motten beseffen, dat de weareld 'n omwenteling
aan 't maken is, zóó geweldig as de geschiedenis
nieveraans geboekstaafd hee.
We staan misschien op 't nulpunt van d' omwente
ling, mee onzen kop naar benejen.
En daarom zien we zoo slecht. En daarom ge
ven we de schuld aan 'n aandcr, die ok op
zijnen kop staat.
De man, die ons da-d-allegaar duidelijk kan maken,
de weareld, 't heele Menschdom overtuigen kan van
deuze waarheden, dieën man verdient daaraan 'nen
stoel in den hemel! Die helpt eerst de crisis 'n
haandje uit de weareld.
Kek, zoo heb 'k vandenmiddag in den akker zit
ten peinzen. En nouw, onder den notenlèèr, in de
rust van deuzen schoonen avond, nouw 'n volle,
klèère maan achter den notenkruin hangt, nouw heb
'k da-d-eerpelrooi-gepeins 's opgeschreven en 'k gaai
mee 'n opgelucht gemoed de bedstee in.
't Was toch weer 'nen goeien dag!
Amico, veul groeten van Trui en as altij gin horke
minder van oewen
toet a voe
DRÉ.
ZONDAG 21 JULI.
HILVERSUM (1875 M.)
855 VARA, 10.00 VPRO, 12.00 AVRO, 5.00 VARA, 8.00
AVRO.
8.55 Orgelspel J. Jong; 9.00 Postduivennieuws; 9.05
Tuinbouwhalfuurtje S. S. Lantinga; 9.30 Gram.pl.;
10.00 Kerkdienst Ned. Iierv. Kerk te Drachten; U.20
Gram.pl.; 12.00 Reportage uit Lab. Prof. Dr. P. Zee
man te A'dam; 12.30 Gron. Orkestver. olv. K. Kuiler;
2.00 Boekbespr. Dr. P. H. Ritter Jr., 2.30 Mannenkoor;
3.00 Uit Kurhaus te Schev.: Residentie-orke&t;"~£30
Avro-decibels olv. Eddy Meenk; 5.00 Vara-orkest olv.
H. de Groot; 5.30 Sportnieuws; 6.00 Verv. orkestcon
cert; 6.40 A. de Mosa, Dreyfus; 7.00 E. Walis (viool)
en I. Rossivan (piano); 7.30 Gram.pl.; 8.00 Nieuwsber.
8.10 Gram.pl.; 8.15 Uit Kurhaus: Residentie-orkest;
8.45 Gram.pl.; 8.55 Causerie W. Vogt; 9.00 Radiojour
naal; 9.15 AVRO-decibels; olv. E. Meenk; 9.45 Avro-
Aeolian-orkest; 10.35 Gram.pl.; 11.00 Nieuwsber.; 11.10
12.00 Kovacs Lajos en zijn orkest;
HUIZEN (301 M.)
830 NCRV; 9.30 KRO; 5.00 NCRV; 7.45—11.00 KRO.
8.30 Morgenwijding; 9.30 Gram.pl.; 10.30 Hoogmis;
12.15 Orkestconcert; 1.00 Lezing; 1.20 Schlagermuziek
rep. en gr.pl.; 3.00 Ziekenhalfuur; 3.30 Gram.pl. en
rep.; 4.30 Concert; 5.00 Kerkdienst uit Ned. Herv.
Kerk te Hillegom; 7.00 en 7.45 Gram.pl.; 7.50 Cause
rie; 8.10 Ber. orkestconcert; 8.30 Concert en rep....
9.30 Orkestconcert; 10.15 Gram.pl.; 10.30 Ber.; gram.-
pl.; 10.40—11.00 Epiloog.
DROITWICH (1500 MA
12.50 Orkestconcert olv. J. A. Greenwood; 1.50 Het
Crook Kwintet; 2.35 Gram.pl.; 3.05 BBC-Northern-Ire-
land-orkest.; 4.05 Medvedeff's Balalaika-orkest; 4.50
Voor de kinderen; 5.10 en 5.30 Lezing; 5.50 Griller
Maud schrikte plotseling klaar wakker.
Even daarop weerklonk Benny's schaterlach en
daarna een welsprekende trap met een hiel op de
kiezels en zijn stem, die lachend uitriep: „dat had
ik niet gezegd!"
„Lieve hemel!" riep de jongensstem, „wou je me
soms vertellen, dat je ooren pijnlijk waren aan
gedaan?"
„Volstrekt niet," hernam Benny beleefd.
„Nu, wat doet het er dan toe?" vroeg de ander.
„O, niets, totaal niets"! zei Benny, zijn vroolijk-
heid bedwingende,, „maar hier in huis zegt men zul
ke dingen niet!"
„Wat Duivkaler!" hernam de nieuw aangekomene
op wanhopigen toon, „dan zal ik wel gauw weer in
ongenade worden weggestuurd."
„Wees maar bedaard", zei Benny, ,,'t Is hier de
gewoonte niet om iemand bij de eerste overtreding
al te veroordeel en."
„O, maar daar denk ik vast en zeker niet aan!"
ging de ander voort en voor de eerste maal klonken
de woorden niet zoo heelemaal jongensachtig, maar
eerder ernstig en bedroefd. „De menschen zijn zoo
verschillend, 't is vreeselijk moeilijk om het iedereen
naar den zin te maken, vindt je niet Benny?"
„Kom, 't zal wel gaan!" hernam Benny op broeder
lijken toon. „Als ik 't voel aankomen, zal ik je wel
iederen keer aanstooten, als je 't goed vindt."
„Wil je dat heusch? Dat zou ik heel lief van je
vinden."
Alle ernst was verdwenen en de lach die volgde,
was hartelijk en welgemeend.
„Natuurlijk wil ik," zei Benny.
„Afgesproken! Denk er aan hoor! En ga nu uit den
weg en laat ik eens over dien rozestruik springen."
Men hoorde 't geschuifel van voeten en Maud stond
juist bijtijds op om te zien hoe een tengere, kleine
gestalte in marine blauw met eert leuke panama op,
als een vogeltje over een Dorothé Perkins, die juist
begon te bloeien, heen sprong en keurig netjes op één
't Was haast niet om te gelooven,
En we vroegen: „Is het waar?"
't Bulletin hing voor de ramen,
Dat was duid'lijk leest U maar!
Na den start in brand gevlogen,
Onverwacht in vlam en hoe
Niets dan wat verkoolde resten,
Arme, snelle „Maraboe"!
Passagiers en de bemanning
Zijn gelukkig nog gered,
Nadat even de machine
Aan den bodem was gezet.
En het is niet in te denken,
Welk een schok 't zou zijn geweest.
Als de Kwikstaart-ramp herhaald w~s
Zooals even werd gevreesd!
Dit zijn waarlijk donk're tijden
Voor de sterke K.L.M.,
Dit legt zeker op haar voortgang
Onverbiddelijk een rem.
En het „voorwaarts in de luchten"
Heeft uiteindelijk een grens,
Want een zeer heldhaftig vlieger
Is tenslotte ook een mensch!
Daarom past hier, ferm en zaak'lijk,
Een glashelder onderzoek.
Want 't gevaar kijkt te sc!i rik wokken
En te machtig om den hoek!
Niet meer treuz'lende commissies,
Met een aarzelend rapport,
Dat, na maanden wikken, wegen,
In het licht gegeven wordt.
Klare, openbare waarheid,
Tot in ieder onderdeel,
Vastberaden en zaakkundig
Tot in ieder onderdeel!
Want „de Maraboe" leert duid'lijk
Aan ons landje deze les:
Snel een onderzoek ter plaatse,
OOGEN OPEN! S. O. S.ü
I
Juli 1935. KROES.
(Nadruk verboden.)
Strijkkwartet; 7.05 Lezing; 7.35 Concert; 8.20 Korte
Kerkdienst; 8.35 Religieuze causerie; 9.05 Liefdadig- J
heidsoproep; 9.10 Ber.; 9.20 BBC-theater-orkest; 10.20
Gershom Parkington Kwintet; 10.50 Epiloog.
RADIO PARIS (1648 M.)
7.20, 8.20 en 11.20 Gram.pl.; 11.35 Orgelconcert;
12.25 Gram.pl.; 12.35 Orkestconcert; 2.35 Zang; 5.20
Goldy-orkest; 7.55 Gram.pl.; 8.20 Declamatie en zang
9.05 „Denise", spel van Dumas fils; 11.10 Dansmuz.
KALUNDBORG f1261 M.)
12.20—2.20 Omroeporkest olv. Gröndahl; 3.50 Har-
rnonikaduetten 4.20 Harmonie-orkest olv. J. Hye-
Knudsen; 7.5Q...L. Preil's, Omroepdansorkest; 10.30
Omroeporkest olv. Mahler; 11.20—12.50 Dansmuziek; f
KEULEN (456 M.)
6.20 Havenconcert; 10.50 Trioconcert; 11.40 Mannen
koorconcert; 12.20 Gev. concert; 4.20 Weragkameror- j
kest; 6.40 Omroepkwintet; 7.50 Orkestconcert; 8.20
Omroepkleinorkest; 10.5012.20 Dansmuziek.
ROME (421 M.)
9.00 Symphonieconcert; 10.2011.20 Radiotooneel.
BRUSSEL f322 en 484 M.)
322 M.: 10.20 Gram.pl.; 11.20 Salonorkest olv. Wal
pot en zang; 12.20 Gram.pl.; 1.302.20 Omroeporkest; j
5.20 Orkestconcert; 6.20 Salonorkest; 7.05—7.20 Zang;
7.35 Gram.pl.; 820 Symphonieconcert, declamatie;
10.30 Orkestconcert; 11.2012.20 Gram.pl.
484 M.: 10.20 Salonorkest en zang; 11.20 Gram.pl.;
12.20 Omroeporkest; 1.302.20 en 5.20 Gram.pl.; 5.50
Kamermuziek; 6.20 Omroeporkest o.l.v Douliez; 7.35
Gram.pl.; 8.20 Salonorkest; 8.50 „1830", hoorspel van
M. Tumerelle; 10.05 Gram.pl.; 10.30 Dansmuziek;
11.20—12.20 Gram.pl.;
DEUTSCHLANDSENDER (1571 M.)
8.20 Gev. progr.; 10.20 Beer.; 10.50 Concert; 11.05
Weerbericht; 11.201.15 R. Gaden en zijn orkest.
^een als een gevleugelde Mercurius, aan den ande
ren kant terecht kwam.
HOOFDSTUK VI.
Hoe men met mannen moet omgaan.
De magere figuur van Benny volgde, ook hij sprong
over den rozestruik, maar minder sierlijk en weer
lachte het meisje, terwijl haar groote blauwe oogen
schitterden van pret.
.„Wat kluchtig! Ik dacht dat je de roos met je
hielen zou omverhalen. Waarom doe je dat?"
Benny had de handen op haar schouders gelegd.
Hij amuseerde zich kostelijk. „Ik zoek naar de vleu
gels", zei hij, „want je hebt niet gesprongen! Waar
heb je die gestopt?"
Ze schudde zijn handen af. „Neen, die heb ik niet.
Die groeien niet aan menschen zooals ik. Maar, la
ten we hier niet blijven staan. Ik heb 't gevoel alsof
men ons gade slaat."
Toen riep Maud vanuit haar venster met haar kal
me zachte stem: „Benny breng onze gast hier, dan
kan ik kennis met haar maken."
Benny en zijn gezellin schrikten en keken naar
boven.
Nu zag Maud voor 't eerst het meisje vlak in 't ge
laat, een zenuwachtig gezichtje, met verschrikte
oogen, die nog grooter leken door de dikke, donkere
wenkbrauwen, oogen, die om vriendelijkheid en har
telijkheid schenen te smeeken. Ze had een aardig,
puntig kinnetje en een aardigen trek om den mond.
Maar vooral de oogen trokken Maud's aandacht. Dat
waren de oogen van iemand, die angst en schrik
heeft gekend en nog niet volkomen gerustgesteld is.
Toch was 't een echt kindergezichtje.
Ze boog zich wat verder over het kozijn en riep
de vreemdelinge toe: „Kom bov-m wat met me pra
ten. Benny zal je den weg we! wijzen."
(Wordt vervolgd.)
