De tunnel tusschen
de grenzen.
De Koningin der „Gele
Haaien" in het net
Een vrouwelijke Chïneesche
rooverhoofdman.
Het Russische antwoord aan Amerika.
Hevige brand te Beverwijk.
Ober, een biggestaart.
Onvoordeelige leeuwen.
KIKKERFARM - DE NIEUWSTE
M0DESP0RT.
Kort
verhaal
SPECIALISTE IN HET AFSNIJDEN VAN OOREN.
HONGKONG.
China is niet alleen het lan^ van de eindelooze
burgeroorlogen en het tooneel van natuurrampen
van geweldigen omvang, maar ook het land. dat
lijdt onder de rooversplaag. zooals wij Europeanen
ons die niet kunnen voorstellen. Wij zijn daaraan
enkele weken geleden herinnerd, toen wij lazen van
de gevangenneming van een Engelschen en een
Duitsch journalist. Alleen de laatste heeft het avon
tuur overleefd; de Engelschman is in koelen bloede
vermoord, toen het losgeld niet spoedig genoeg werd
betaald. Daar maakt men zich in China niet meer
druk over. Men neemt het geval met, fatalistische
onverschilligheid op.
HET SCHRIKBEWIND VAN DE
-.GELE HAAIEN".
Een Chineesche specialiteit zijn de zeeroovers. Er
gaat geen jaar voorbij, of men hoort van 't afloopen
van schepen door deze vrijbuiters, die niet alleen
Chineesche schepen aanvallen, doch ook Europee-
sche. In 1932 b.v. werd in de nabijheid van H011-
kong het Engelsche s.s. „Helikon" overvallen en
kleedden de piraten de passagiers tot op het hemd
uit. Wij moeten er bij voegen, dat de schuinoogige
zeeroovers niet de minste overeenkomst vertooncn
met hun „vakgenooten". die wij uit avonturenro
mans kennen. Ook zij hebben hun methoden aange
past aan den modernen tijd. Zij schepen zich als
gewone passagiers in. De wapens, waarvan zii zich
zullen bedienen, als het oogenblik daarvoor geko
men is. zitten goed verborgen in hun bagage. Zij
stellen zich op de hoogte van de inwendige inrich
ting van het schip, nemen de passagiers goed op
om hun waarde te schatten, bestudeeren de gewoon
ten van de ecruipage en de regeling aan boord, kort
om. zij weten weldra alles, wat zij wenschen te
•yveten. Zoo blijven zij soms weken lang aan boord
van een schip, voordat zij hun slag slaan. Maar dan
is de zaak ook zoo schitterend voorbereid, dat het
den Chineeschen haaien, zooals zij in de bloemrijke
taal van het Hemelsche Rijk worden genoemd, altijd
gelukt om zich meester te maken van het schip. Ip
de laatste jaren zijn hun op deze wijze een dozijn
schepen in handen gevallen, waaronder verschillen
de Engelsche, om'nog te zwijgen van de kleiner©
schepen, zooals jonken, motorbooten, schoeners,
enz., die zij wisten te kapen.
HET RIJK DER VROUW AAN DE
BIAS-BAAI.
Het rijk van de Chineesche zeeroovers is de Bias-
baai, gelegen op ongeveer 100 kilometer ten Zuiden
van Hongkong. De benedenloop van de Sikiang-
rivier en de delta van dezen stroom, met haar on
telbare kleine eilandjes, baaien en diepe fjorden
vormen voor de zeeroovers een ideale operatie-basis.
Daar is reeds jarenlang hun eigen rijk gevestigd,
aan welks hoofd merkwaardigerwijze een vrouw
staat, de koningin der zeeroovers Tang-Tsjin-Tsjiao.
Dat de piraten zich hebben onderworpen aan het
gezag van een vrouw is des te merkwaardiger, wijl
de vrouw, zooals bekend, in China een zeer onder
geschikte positie inneemt Doch Tang-Tsjin-Tsjiao
is alleen volgens haar kunne een vrouw. In wer
kelijkheid bezit zii de energie van wel twaalf man
nen. Bovendien is zij zeer intelligent en bezit zij
onmiskenbare gaven voor het zeerooversberoep. Zij
heeft een ijzeren zelfbeheersching. Van haar aan
hangers eischt zij blinde gehoorzaamheid. Hij. van
wiens toewijding zij doorslaande bewijzen heeft on
dervonden, wordt beloond. Zij handhaaft, een ijze
ren discipline. Het leven speelt in China zoo goed
als geen rol. Wie haar ook maar in het minste of
geringste tegenstreeft, wordt onmiddellijk gedood.
Eigenmachtig optreden wordt, op dezelfde wijze ge
straft,. Is er een rijke buit, veroverd, dan verdeelt zij
met milde hand geld en sieraden onder haar ge
trouwen. Zij woont in een speciaal voor haar ge
bouwd huis. dat met alle denkbare weelde is inge
richt. De heerlijke voortbrengselen der Oost-Azia
tische kust in het bijzonder vallen buitengewoon in
haar smaak. In de Hongkongsche bladen heeft eens
een beschrijving gestaan van dit huis. door iemand,
die er als gevangene van de koningin der zeeroovers
in had vertoefd. Hij heeft het beschreven als een
voortbrengsel van de hoogste cultuur, waarin de
„Koningin" een leven leidt als in een paradijs. In
dit huis bevindt zich ook in zekeren zin het, gene
rale hoofdkwartier, waar alle berichten samenko
men van de spionnen, over de bewegingen der ver
schillende schepen, kostbare transporten en rijke
passagiers. Toen de Chineesche minister van Bin-
nenlandsche Zaken Tsjen-ticn-lin zich verleden jaar
op het s.s. .Sjoentien" inscheepte, had hij er geen
flauw vermoeden van, dat, al zijn bewegingen aan
de koningin werden overgebracht. Onmiddellijk gaf
zii haar bevelen en twee dagen later had zii hem
als gevangene in handen.
AFGESNEDEN OOREN ALS LAAT
STE WAARSCHUWING.
Afgezien natuurlijk van het feit, dat zii grondig
uitgeschud worden, hebben de gevangenen van de
koningin het aanvankelijk niet zoo slecht. Vrouwen
en kinderen wordt geen haar gekrenkt. De man
echter die in handen der zeeroovers valt, moet een
eigenhandigen brief aan zijn familie schril ven,
waarin hij de som aangeeft, die als losgeld wordt
geëischt. Volgt hierop geen antwoord, dan wordt
den verwanten als bloedige waarschuwing het afge
sneden oor van den ongelukkige in een pakie toe
gezonden. Tegelijkertijd wordt, hierbij de uiterste
termijn bepaald, op welken hef losgeld moet zijn
betaald. Blijft ook deze gruwzame aanmaning zon
der uitwerking, dan wordt de gevangene zonder
pardon om het leven gebracht.
DE OORLOG TEGEN DE BIAS-
BAAI.
Reeds meer dan tien faar lang staan de zeeroovers
op bestendigen voet van oorlog met de zee-politie
van Hongkong.. Spionnage en contra-spionnage, ver
raad en omkooperij zijn aan de orde van den dag.
Wanneer men de zaak goed beschouwt, zou 't voor
de Engelsche autoriteiten in Hongkong, wien zoo
veel Engelsche oorlogsschepen ten dienste staan, een
kleinigheid zijn om de piraten in hun nest in de
Biasbaai- te verdelgen. Deze theoretische mogelijk
heid is evenwel zeer slecht in praktijk om te zet
ten, wijl de Biasbaai staatsrechtelijk onder Chinee
sche heerschappij staat.
De Britsche marine- autoriteiten in Honlcong heb
ben de Chineesche regccring hei'haaldeliik een straf
expeditie aangekondigd; maar telkens werd dit
voornemen beantwoord met een protest van Chi
neesche zijde, wijt men de niet ongewettigde vrees
koesterde, dat de uit hun schuilhoeken verdreven
piraten op ontzettende wijze hun woede zouden
koelen op de Chineesche landbouwersbevolking in
de nabijheid.
Aangezien de overvallen maar geen einde namen,
hebben de Engelschen nu ernst gemaakt met de
zaak. In Engeland werden twee speciale booten
gebouwd met geringen diepgang en naar Hongkong
getransporteerd. Japan heeft reeds maanden gele
den aangekondigd, dat het. met vliegtuigen tegen de
Bias-baai zou optreden. Wien het nu gelukt is. de
koningin der gele haaien gevangen te nemen, is
nog niet bekend. Het schijnt, dat er nu echter een
einde is gemaakt aan de opperheerschappij van de
zeeroovers in de Bias-baai, want Tang-Tsjin-Tsjiao
was de ziel van het koninkrijk der zeeschuimers. En
voordat er iemand opstaat, die neiging aan den dag
legt. om zich tot haar opvolger te promoveeren, zul
len. naar men mag hopen, de Engelsche machine
geweren en de Japansche vliegtuighommen een zoo
grondige opruiming hebben gehouden onder de pl-
ratw, dat men geen nieuwe netten meer noodig zal
hebben, om „gele haaien" te vangen.
Ontstemming in de Amerikaansche pers.
New York. De Amerikaansche bladen
wijden zeer veel aandacht aan het antwoord
der Sowjet-regeering op de Amerikaansche
protestnota tegen de propaganda-actie der
Komintern. Zij wijzen er op, dat het Russi
sche antwoord in Washington een ernstige
ontstemming heeft teweeg gebracht.
Volgens berichten uit Washington moet als
eerste gevolg van deze ontwikkeling een
aanzienlijke verkoeling der betrekkingen tus-
schen de Vereenigde Staten en de Sowjet
Unie verwacht worden.
Wel is het niet waarschijnlijk, dat men onmiddel
lijk zal overgaan tot het afbreken der diplomatieke
betrekkingen of tot het terugroepen van den Ameri-
kaanschen ambassadeur te Moskou, zooals de sen
satie-pers vermoedt, doch wel gelooft men dat reke
ning gehouden moet worden met een aanzienlijke in
krimping van den staf der Amerikaansche Ambassa
de te Moskou.
In een hoofdartikel legt de „New York Times" er
den nadruk op, dat de Sowj et,-regeering in de vierde
alinea van den brief van Litwinof van 16 Novem
ber 1933 dezelfde verantwoordelijkheid voor het op
treden der Komintern op zich heeft genomen, die zij
thans afwijst. De „New York Tribune" is van mee
ning, dat de afwijzing dezer verantwoordelijkheid
door den plaatsvervangenden volkscommissaris van
buitenlandsche zaken, Krestinski de Amerikaansche
regeering vrijwel geen andere mogelijkheid openlaat
dan het afbreken der diplomatieke betrekkingen. Dit
blad brengt verder een onderhoud met den in Euro
pa vertoevenden vroesreren republikeinschen senator
van Indiana, Arthur Robinson, die kortgeleden een
lange reis door de Sowjet-Unie heeft gemaakt. Op
gi*ond van zijn reisindrukken acht senator Robinson
een samenwerking tusschen de Vereenigde Staten en
Sowjet-Rusland volkomen uitgesloten. Naar zijn mee
ning zou echter het afbreken der diplomatieke be
trekkingen op de Sowj et-regeering nauwelijks eeni-
gen indruk maken, nu zij gebruik heeft gemaakt van
alle voordeelen, die de erkenning door de Vereenigde
Staten heeft geboden. Het staat bovendien te vree
zen, dat de Komitern in geval van afbreking der be
trekkingen, haar propaganda-actie in Amerika nog
zou verhoogen.
WIELRIJDER AANGEREDEN.
Het slachtoffer overleden.
Leeuwarden. Gisteravond werd de 19-ïarige
wielrijder S. Prins, uit Zwaagwesteinde op het
kruispunt onder Twijzel. door een vrachtauto, die
links door de bocht ging. aangereden en tegen den
s:rond gesmakt. De man bekwam een zware her
senschudding en is in het Diaconessenhuis te
Leeuwarden, waarheen hij was vervoerd, overleden.
BEHAAGLIJK achterover geleund in de kus
sens van zijn eerste-klas-coupé rolt de wel
gestelde vacantiereiziger door het Ameri
kaansche landschap. Gevaren of moeilijkheden be
staan er niet voor hem, aan geld ontbreekt het hem
niet, zijn pas is goed in orde. Hij wordt beleefd toe
gesproken door de douane en de trein dondert over
de grens tusschen Argentinië en Chili.
Ik ben in Zuid-Ame-
rlka wel twintigmaal
staatsgrenzen over ge
gaan, doch slechts een
enkele maal met papie
ren, die in orde waren.
Of ik had geen vermo-
gensbewijs, dat bijna
overal verlangd wordt,
óf ik bezat geen geld
voor de in dien tijd
voor mij onbetaalbare
visumbelasting, Doch gelukkig bestaan daar aller
lei verborgen paden, die geen politie- en geen
douanebeambte weet te vinden. Wat zou er ook
anders van het „Vreemdelingenverkeer" overblijven.
Ditmaal echter stond ik voor een „onoverkomelij
ke" moeilijkheid. Wanhopig keek ik naar het mach
tige massief van den Aconcagua, den koning van de
Zuid-Amerikaansche Andes. Als een geweldige
grendel schoof hij zich tusschen mij en Argentinië,
voor het oogenblik het land mijner droomen. Ik was
in Chili weer eens aan den dijk gezet en kon ten
gevolge van de salpetercrisis geen werk meer vin
den. Daarom had ik mij van Valparaiso langs den
Transandino-spoorweg tot aan het laatste Chileen-
sche douanestation te voet omhooggewerkt. Daar
zat ik nu besluiteloos wat te doen en keek met
verlangende blikken 'n condor na, die zich al hoo-
ger en hooger in de blauwe lucht verhief en einde
lijk naar het Oosten verdween. „Was ik maar een
vogel!" verzuchtte ik. Doch ik was maar een we
reldreiziger zonder contanten en daarom gold mijn
Drie bovenverdiepingen uitgebrand.
Beverwijk. Gisterochtend even voor acht uur is
een felle brand uitgebroken in een complex arbei
derswoningen aan den I-Ieemskerkerweg te Bever
wijk.
De brand ontstond in perceel 27 en nam direct een
verontrustend karakter aan, doordat het vuur over
sloeg naar de ter weerzijden gelegen woningen. Aan
vankelijk bestond de vrees, dat nog meer woningen
door het vuur zouden worden aangetast, daar deze
huizenrij zeer brandgevaarlijk is geconstrueerd. En
kele bewoners gingen er dan ook toe over hun wo
ningen te ontruimen.
Door krachtig ingrijpen gelukte het de brand
weer het vuur tot de drie woningen te beperken.
De bovenverdiepingen van deze huizen zijn geheel
uitgebrand. De benedenverdiepingen kregen hoofd
zakelijk waterschade. De oorzaak van den brand is
niet hekend.
De stad Kitchener in den Canadeeschen staat
Ontario. heeft altijd in een goed blaadje gestaan
wat betreft de buitenissigheid en verscheidenheid
van lekkere hapjes. De laatste zou wel de beste zijn.
Vroeger werd naar biggestaarten niet. omgekeken,
zij waren van te weinig waarde en in de practiik
werden zii als kunstmest gebruikt. Totdat een man.
wiens standbeeld nog niet. verrezen is, de ontdek
king deed, dat biggestaarten. geroosterd, of in azijn
gelegd met uien een heerlijk en sjeuig gerecht
vormen.
De situatie veranderde op slag. Er ontstond een
groote vraag naar biggenstaarten.. Een hall
iaar na de gelukkige ontdekking, zijn te Kitchener
en omgeving vijfduizend biggestaarten per week
gesavoureerd. De vraag is zoo groot, dat de vleesch-
grossiers er nauwelijks aan kunnen beantwoorden.
HET LAND DER MEREN!
Zwitserland is zeer rijk aan meren. Zonder de vij
vers te tellen, waarvan er in Zwitserland ongeveer
13.000 zijn, telt Zwitserland 14-84 meren. Hiervan
zijn er veertien in de Jura, 112 in het laagland en
1358 in het Alpengebied.
Ze vallen de veestapels der boeren aan.
Pretoria (Afrika). De leeuwen van het Kruger
National Park zijn een positieve bedreiging gewor
den. Overdag, tegenover de toeristen koesteren zij
zich onschuldig in den zon. maar 's nachts klim
men zij de kopsteenen over om zich te buiten te gaan
tweede, nog veel smachtender blik de glinsterende
strepen der rails, die achter een machtig houten
hek in de spelonk van den grooten Andestunnel,
waar halverwege de grens doorloopt, verdwenen.
„Was ik maar eerste-klasse-passagier". Maar dat
was ik nog veel minder.
Op grond van vroegere ervaring sloot ik vriend
schap met den eenzamen douane-beambte van het
grensstation en het succes bleef niet uit.
„Ik denk, dat ik u vandaag nog terug zie!" riep
hij mij lachend na, toen hij het zware hek van
Quebrachohout, dat den ingang van den tunnel af
sloot, weer achter mij dicht deed. „No le hacel" (dat
geeft niet) riep ik terug en stapte verder in het duis
ter. Spoedig had ik de lengte van mijn passen aan
den afstand tusschen de dwarsliggers aangepast,
stak een van de twee meegenomen kaarsen aan en
drong steeds dieper in de duisternis, die mij reeds
geheel omringde. De lucht werd dikker en zwaarder,
koude rookwalmen kropen mij tegemoet. Druppels
vielen spettend van de zoldering en de muren van
den tunnel, het eenige geluid in de doodsche stilte.
Ik zal misschien een goed uur hebben geloopen,
de tweede kaars was tot een stompje afgebrand, toen
ik in de verte eindelijk een flauwe lichtschemering
ontdekte, de uitgang van den tunnel aan den Ar-
gentijnschen kant. Weldra had ik de eveneens geslo
ten poort bereikt, ik klauterde erover heen en sprong
den Argentijmschen douane-beambte in de armen.
Pas en vaccinebewijs kon ik niet vertoonen in
Ghili waren namelijk pokken uitgebroken en, wat
erger was, ook geen goudstuk, dat misschien het
gemis van alle documenten had kunnen vergoeden.
Doof voor al mijn overredingskunst, schoof hij mij
in de donkere spelonk, waaraan ik juist ontkomen
was, terug. Toch gaf hij mij nog de menschlievende
raad, mij te haasten, want met een goed uur zou de
internationale trein den tunnel passeeren. Op mijn
verzoek wierp hij mij nog een kaars na en ik haast
te mij in het duister terug.
Na een half uur lieten mijn verbrande vingers
het laatste stompje kaars vallen. Blindelings sprong
ik verder van dwarsligger naar dwarsligger. De
tunnel leek mij eindeloos. Wat had de douane ook
weer gezegd? Over een uur? Het scheen mij, of ik al
urenlang onderweg was. Mijn voelen, vermoeid van
het eeuwige springen, gleden van de gladde dwars
liggers, ik viel met het voorhoofd op het koude
aan het vee van de omliggende boerderijen. Eety
veefokkerij heeft op deze manier alleen 340 dieren
verloren. Daar komt bij, dat de leeuwen zoo slim
zijn geworden, dat het uiterst moeilijk is hen onder
schot te krijgen. Zii keeren nooit naar hun prooi
terug en vallen op bepaalde punten, zooals op paden
naar de rivierkruisingen, hebben tot. dusverre ge
faald. Sommige boeren hebben zelfs ezels als prooi
vastgebonden, maar onveranderlijk hebben de leeu-
wen voor den maaltijd bedankt, en de boeren met
hun geweren in de hoornen laten zitten.
Nu de pogingen van wildwachters en parkbeamb=
ten hebben gefaald, hebben de boeren het voorne-
nemen gemaakt zelf de handen uit de mouw te &te*
ken en een geduchte opruiming onder de leeuwen,
die hun grond betreden, te houden.
EEN AMERIKAAN WIL PARIJS VAN
KIKKERRILLETJES VOORZIEN.
Hij heeft In de nabijheid van
Parijs een kikvorschenfarni inge
richt.
PARIJS.
Kikkerbilletjes zijn in Frankrijk een delicatesse*
die men in het passende jaargetijde op de spijskaar
ten van elk goed restaurant kan vinden. Helaas zijn
kikkerbilletjes echter buitengewoon klein, zoodat
men met een portie nauwelijks de mond kan vullen*
Dat baarde zorgen aan mister Clifford Holger de
Roode, een in Chicago geboren Amerikaan, di-ö
sinds langen tijd in de nabijheid van Parijs op het
land leeft Hij heeft daarom de voorbereidingen tot
het inrichten van een kikkerfarm getroffen, die reeds
in het komende jaar de Parijsche restaurants van
kikker billetjes moet voorzien.
Naar Mr. Clifford zelf vertelt, heeft hij voor het
eerst in het jaar 1930 kikkerbilletjes gegeten. Hij*
vond deze heel lekker, alleen was mij met hun af-
meting niet tevreden. Als smart Amerikaansch za
kenman onderzocht hij direct, of men deze lekkernij
niet in groot formaat aan de markt zou kunnen.1
brengen. Eerst verzamelde hij in Frankrijk kikkers,
en onderzocht deze naar hun eetbaarheid. Daarna
liet hij zich door familieleden kikvorsc-hen uit Ame
rika zerden. Bij deze zending, die uit Louisiana
stamde, bevonden zich eindelijk de kikkers, die hij
zich voorgesteld had. Niet alleen de smaak was uit
stekend, maar ook de lengte van de boutjes was be
vredigend. Zij bedroeg namelijk 8 inches, dus onge
veer 20 centimeter.
Na deze voorbereidingen ging mr. Clifford tot de
daado ver. Op een geëigend stuk land legde hij vij
vers aan, die hij met gaas omgaf, opdat de kikkers
niet de beenen konden nemen. In deze vijvers wer
den de Louisianakikkers gezet en de teelt kon begin
nen.
De kikkerteelt is in tusschen eenvoudig. Iedere
vrouwelijke kikker legt 10.000 eieren per jaar. Dit
legsel moet uit het water gevischt worden en in een
anderen vijver worden ondergebracht. Want de kik-
kerouders hebben de barbaarsche gewoonte hun
eieren op te eten. Ook het eierenleggen is niet zoo
eenvoudig, want de wijfjes moeten eerst aan hun
omgeving wennen, alvorens zij zich aan deze aange
name bezigheid overgeven. Is echter het legsel een
maal in veiligheid gebacht, dan loopt de rest vlot
van stapel. Mr. Clifford hoopt in ieder geval reeds
dit jaar de eerste kikkerkinderen ten doop te kun
nen houden. In het jaar 1937 zullen volgens zijn
schatting 500.000 kikkers met mammouthboutjes ter
ïnlohiiiking T^n <?e. eetIust'gen staan. En het jaar
1938 zullen 2A millioen kikkers als nieuwe volks
voeding beschikbaar zijn.
Een ding mag echter niet vergeten worden. Kik
kers zijn zeer muzikaal en het concert van millioe-
nen kikkers met sterke longen kan onder zekere om
standigheden een moordend lawaai tengevolge heb
ben. Voorloopig heeft echter de burgemeester tegen
dezen groei van de bevolking nog geen bezwaren ge
opperd. Wat hij in het jaar 1937 zal zeggen, dient af
gewacht te worden.
ijzer. Half verdoofd bleef ik liggen. Doch wat was
dat? Een ijzige schrik schoot door mij heen; mijn
oor, dat op de rails lag, ving een dof, verwijderd
rollen op. Vol ontzetting richtte ik mij op, drukte
mij tegen de ruwe, onbewerkte tunnelmuur. Zou er
tusschen muur en machine ruimte zijn voor een sid
derend meflschenleven? Zoo stond ik kostbare minu
ten, bevend van angst en koude, overstroomd door
de druppels, die langs den muur neerliepen. Doch.'
er was niets te hooren. Ik haastte mij langs den
muur verder, tot de enkels wadend door water en
slijk.
Plotseling hoorde ik vlak voor mij een dof gedreun.
Een nieuwe ontzetting greep mij aan ik drukte mij'
tegen den muur, tot de scherpe kanten der steenen
mij in het lichaam boorden. Doch ook ditmaal
wachtte ik vergeefs op de beide gloeiende oogen van
den trein, het waren alleen maar sterren, die er
voor mijn oogen dansten, en die gaven geen licht.
Mijn laatste krachten bijeenrapend, rende ik ver
der. Daar stootten mijn knieën tegen hard ge
steente, ik viel. Bij het flikkerend licht van mijn.
laatste lucifer zag ik, dat een machtig rotsblok zich'
van den muur had losgemaakt en de rails bijna ge
heel versperde. Dus dè,t was het rollen en dreunen
geweest, dat ik voor den naderenden trein had ge
houden. En deze trein moest binnen enkele minuten
den tunnel passeeren en zou hier zijn ondergang ar
geloos tegemoet snellen! Ik wrong mij langs de hin
dernis heen en liep of mijn leven er van afhing
trouwens dat deed het en bovendien het leven van
honderden passagiers.
De douanebeambte hief Juist de hand op ten ïee-
ken, dat de trein kon vertrekken, toen een brullend
„Alto!" („Halt") uit den tunnel klonk. Een smerig,
druipend, bloedend wezen kwam hijgend aangehold.
„De rails zijn door een rotsblok versperd!" schreeuw
de ik met mijn laatste krachten en zakte in elkaar.
Toen ik de oogen weer opsloeg, stonden het ge-
heele treinpersoneel en alle passagiers om mij heen
en een jonge dame deed al haar best en met suc
ces om den inhoud van een reusachtige cognac-
flesch in mijn body te gieten. De hindernis werd uit
den weg geruimd en met een vertraging van ver
scheidene uren kwam de trein te Las Chuecas, het
Argentijnsche grensstation, aan natuurlijk niet
zonder mij, den redder. Argentinië stond voor mij
open. „Geluk" moet jc hebben, dat is dikwijls beter
dan de onberispelijkste pas.