De tunnel tusschen de grenzen. De Koningin der „Gele Haaien" in het net Een vrouwelijke Chïneesche rooverhoofdman. Het Russische antwoord aan Amerika. Hevige brand te Beverwijk. Ober, een biggestaart. Onvoordeelige leeuwen. KIKKERFARM - DE NIEUWSTE M0DESP0RT. Kort verhaal SPECIALISTE IN HET AFSNIJDEN VAN OOREN. HONGKONG. China is niet alleen het lan^ van de eindelooze burgeroorlogen en het tooneel van natuurrampen van geweldigen omvang, maar ook het land. dat lijdt onder de rooversplaag. zooals wij Europeanen ons die niet kunnen voorstellen. Wij zijn daaraan enkele weken geleden herinnerd, toen wij lazen van de gevangenneming van een Engelschen en een Duitsch journalist. Alleen de laatste heeft het avon tuur overleefd; de Engelschman is in koelen bloede vermoord, toen het losgeld niet spoedig genoeg werd betaald. Daar maakt men zich in China niet meer druk over. Men neemt het geval met, fatalistische onverschilligheid op. HET SCHRIKBEWIND VAN DE -.GELE HAAIEN". Een Chineesche specialiteit zijn de zeeroovers. Er gaat geen jaar voorbij, of men hoort van 't afloopen van schepen door deze vrijbuiters, die niet alleen Chineesche schepen aanvallen, doch ook Europee- sche. In 1932 b.v. werd in de nabijheid van H011- kong het Engelsche s.s. „Helikon" overvallen en kleedden de piraten de passagiers tot op het hemd uit. Wij moeten er bij voegen, dat de schuinoogige zeeroovers niet de minste overeenkomst vertooncn met hun „vakgenooten". die wij uit avonturenro mans kennen. Ook zij hebben hun methoden aange past aan den modernen tijd. Zij schepen zich als gewone passagiers in. De wapens, waarvan zii zich zullen bedienen, als het oogenblik daarvoor geko men is. zitten goed verborgen in hun bagage. Zij stellen zich op de hoogte van de inwendige inrich ting van het schip, nemen de passagiers goed op om hun waarde te schatten, bestudeeren de gewoon ten van de ecruipage en de regeling aan boord, kort om. zij weten weldra alles, wat zij wenschen te •yveten. Zoo blijven zij soms weken lang aan boord van een schip, voordat zij hun slag slaan. Maar dan is de zaak ook zoo schitterend voorbereid, dat het den Chineeschen haaien, zooals zij in de bloemrijke taal van het Hemelsche Rijk worden genoemd, altijd gelukt om zich meester te maken van het schip. Ip de laatste jaren zijn hun op deze wijze een dozijn schepen in handen gevallen, waaronder verschillen de Engelsche, om'nog te zwijgen van de kleiner© schepen, zooals jonken, motorbooten, schoeners, enz., die zij wisten te kapen. HET RIJK DER VROUW AAN DE BIAS-BAAI. Het rijk van de Chineesche zeeroovers is de Bias- baai, gelegen op ongeveer 100 kilometer ten Zuiden van Hongkong. De benedenloop van de Sikiang- rivier en de delta van dezen stroom, met haar on telbare kleine eilandjes, baaien en diepe fjorden vormen voor de zeeroovers een ideale operatie-basis. Daar is reeds jarenlang hun eigen rijk gevestigd, aan welks hoofd merkwaardigerwijze een vrouw staat, de koningin der zeeroovers Tang-Tsjin-Tsjiao. Dat de piraten zich hebben onderworpen aan het gezag van een vrouw is des te merkwaardiger, wijl de vrouw, zooals bekend, in China een zeer onder geschikte positie inneemt Doch Tang-Tsjin-Tsjiao is alleen volgens haar kunne een vrouw. In wer kelijkheid bezit zii de energie van wel twaalf man nen. Bovendien is zij zeer intelligent en bezit zij onmiskenbare gaven voor het zeerooversberoep. Zij heeft een ijzeren zelfbeheersching. Van haar aan hangers eischt zij blinde gehoorzaamheid. Hij. van wiens toewijding zij doorslaande bewijzen heeft on dervonden, wordt beloond. Zij handhaaft, een ijze ren discipline. Het leven speelt in China zoo goed als geen rol. Wie haar ook maar in het minste of geringste tegenstreeft, wordt onmiddellijk gedood. Eigenmachtig optreden wordt, op dezelfde wijze ge straft,. Is er een rijke buit, veroverd, dan verdeelt zij met milde hand geld en sieraden onder haar ge trouwen. Zij woont in een speciaal voor haar ge bouwd huis. dat met alle denkbare weelde is inge richt. De heerlijke voortbrengselen der Oost-Azia tische kust in het bijzonder vallen buitengewoon in haar smaak. In de Hongkongsche bladen heeft eens een beschrijving gestaan van dit huis. door iemand, die er als gevangene van de koningin der zeeroovers in had vertoefd. Hij heeft het beschreven als een voortbrengsel van de hoogste cultuur, waarin de „Koningin" een leven leidt als in een paradijs. In dit huis bevindt zich ook in zekeren zin het, gene rale hoofdkwartier, waar alle berichten samenko men van de spionnen, over de bewegingen der ver schillende schepen, kostbare transporten en rijke passagiers. Toen de Chineesche minister van Bin- nenlandsche Zaken Tsjen-ticn-lin zich verleden jaar op het s.s. .Sjoentien" inscheepte, had hij er geen flauw vermoeden van, dat, al zijn bewegingen aan de koningin werden overgebracht. Onmiddellijk gaf zii haar bevelen en twee dagen later had zii hem als gevangene in handen. AFGESNEDEN OOREN ALS LAAT STE WAARSCHUWING. Afgezien natuurlijk van het feit, dat zii grondig uitgeschud worden, hebben de gevangenen van de koningin het aanvankelijk niet zoo slecht. Vrouwen en kinderen wordt geen haar gekrenkt. De man echter die in handen der zeeroovers valt, moet een eigenhandigen brief aan zijn familie schril ven, waarin hij de som aangeeft, die als losgeld wordt geëischt. Volgt hierop geen antwoord, dan wordt den verwanten als bloedige waarschuwing het afge sneden oor van den ongelukkige in een pakie toe gezonden. Tegelijkertijd wordt, hierbij de uiterste termijn bepaald, op welken hef losgeld moet zijn betaald. Blijft ook deze gruwzame aanmaning zon der uitwerking, dan wordt de gevangene zonder pardon om het leven gebracht. DE OORLOG TEGEN DE BIAS- BAAI. Reeds meer dan tien faar lang staan de zeeroovers op bestendigen voet van oorlog met de zee-politie van Hongkong.. Spionnage en contra-spionnage, ver raad en omkooperij zijn aan de orde van den dag. Wanneer men de zaak goed beschouwt, zou 't voor de Engelsche autoriteiten in Hongkong, wien zoo veel Engelsche oorlogsschepen ten dienste staan, een kleinigheid zijn om de piraten in hun nest in de Biasbaai- te verdelgen. Deze theoretische mogelijk heid is evenwel zeer slecht in praktijk om te zet ten, wijl de Biasbaai staatsrechtelijk onder Chinee sche heerschappij staat. De Britsche marine- autoriteiten in Honlcong heb ben de Chineesche regccring hei'haaldeliik een straf expeditie aangekondigd; maar telkens werd dit voornemen beantwoord met een protest van Chi neesche zijde, wijt men de niet ongewettigde vrees koesterde, dat de uit hun schuilhoeken verdreven piraten op ontzettende wijze hun woede zouden koelen op de Chineesche landbouwersbevolking in de nabijheid. Aangezien de overvallen maar geen einde namen, hebben de Engelschen nu ernst gemaakt met de zaak. In Engeland werden twee speciale booten gebouwd met geringen diepgang en naar Hongkong getransporteerd. Japan heeft reeds maanden gele den aangekondigd, dat het. met vliegtuigen tegen de Bias-baai zou optreden. Wien het nu gelukt is. de koningin der gele haaien gevangen te nemen, is nog niet bekend. Het schijnt, dat er nu echter een einde is gemaakt aan de opperheerschappij van de zeeroovers in de Bias-baai, want Tang-Tsjin-Tsjiao was de ziel van het koninkrijk der zeeschuimers. En voordat er iemand opstaat, die neiging aan den dag legt. om zich tot haar opvolger te promoveeren, zul len. naar men mag hopen, de Engelsche machine geweren en de Japansche vliegtuighommen een zoo grondige opruiming hebben gehouden onder de pl- ratw, dat men geen nieuwe netten meer noodig zal hebben, om „gele haaien" te vangen. Ontstemming in de Amerikaansche pers. New York. De Amerikaansche bladen wijden zeer veel aandacht aan het antwoord der Sowjet-regeering op de Amerikaansche protestnota tegen de propaganda-actie der Komintern. Zij wijzen er op, dat het Russi sche antwoord in Washington een ernstige ontstemming heeft teweeg gebracht. Volgens berichten uit Washington moet als eerste gevolg van deze ontwikkeling een aanzienlijke verkoeling der betrekkingen tus- schen de Vereenigde Staten en de Sowjet Unie verwacht worden. Wel is het niet waarschijnlijk, dat men onmiddel lijk zal overgaan tot het afbreken der diplomatieke betrekkingen of tot het terugroepen van den Ameri- kaanschen ambassadeur te Moskou, zooals de sen satie-pers vermoedt, doch wel gelooft men dat reke ning gehouden moet worden met een aanzienlijke in krimping van den staf der Amerikaansche Ambassa de te Moskou. In een hoofdartikel legt de „New York Times" er den nadruk op, dat de Sowj et,-regeering in de vierde alinea van den brief van Litwinof van 16 Novem ber 1933 dezelfde verantwoordelijkheid voor het op treden der Komintern op zich heeft genomen, die zij thans afwijst. De „New York Tribune" is van mee ning, dat de afwijzing dezer verantwoordelijkheid door den plaatsvervangenden volkscommissaris van buitenlandsche zaken, Krestinski de Amerikaansche regeering vrijwel geen andere mogelijkheid openlaat dan het afbreken der diplomatieke betrekkingen. Dit blad brengt verder een onderhoud met den in Euro pa vertoevenden vroesreren republikeinschen senator van Indiana, Arthur Robinson, die kortgeleden een lange reis door de Sowjet-Unie heeft gemaakt. Op gi*ond van zijn reisindrukken acht senator Robinson een samenwerking tusschen de Vereenigde Staten en Sowjet-Rusland volkomen uitgesloten. Naar zijn mee ning zou echter het afbreken der diplomatieke be trekkingen op de Sowj et-regeering nauwelijks eeni- gen indruk maken, nu zij gebruik heeft gemaakt van alle voordeelen, die de erkenning door de Vereenigde Staten heeft geboden. Het staat bovendien te vree zen, dat de Komitern in geval van afbreking der be trekkingen, haar propaganda-actie in Amerika nog zou verhoogen. WIELRIJDER AANGEREDEN. Het slachtoffer overleden. Leeuwarden. Gisteravond werd de 19-ïarige wielrijder S. Prins, uit Zwaagwesteinde op het kruispunt onder Twijzel. door een vrachtauto, die links door de bocht ging. aangereden en tegen den s:rond gesmakt. De man bekwam een zware her senschudding en is in het Diaconessenhuis te Leeuwarden, waarheen hij was vervoerd, overleden. BEHAAGLIJK achterover geleund in de kus sens van zijn eerste-klas-coupé rolt de wel gestelde vacantiereiziger door het Ameri kaansche landschap. Gevaren of moeilijkheden be staan er niet voor hem, aan geld ontbreekt het hem niet, zijn pas is goed in orde. Hij wordt beleefd toe gesproken door de douane en de trein dondert over de grens tusschen Argentinië en Chili. Ik ben in Zuid-Ame- rlka wel twintigmaal staatsgrenzen over ge gaan, doch slechts een enkele maal met papie ren, die in orde waren. Of ik had geen vermo- gensbewijs, dat bijna overal verlangd wordt, óf ik bezat geen geld voor de in dien tijd voor mij onbetaalbare visumbelasting, Doch gelukkig bestaan daar aller lei verborgen paden, die geen politie- en geen douanebeambte weet te vinden. Wat zou er ook anders van het „Vreemdelingenverkeer" overblijven. Ditmaal echter stond ik voor een „onoverkomelij ke" moeilijkheid. Wanhopig keek ik naar het mach tige massief van den Aconcagua, den koning van de Zuid-Amerikaansche Andes. Als een geweldige grendel schoof hij zich tusschen mij en Argentinië, voor het oogenblik het land mijner droomen. Ik was in Chili weer eens aan den dijk gezet en kon ten gevolge van de salpetercrisis geen werk meer vin den. Daarom had ik mij van Valparaiso langs den Transandino-spoorweg tot aan het laatste Chileen- sche douanestation te voet omhooggewerkt. Daar zat ik nu besluiteloos wat te doen en keek met verlangende blikken 'n condor na, die zich al hoo- ger en hooger in de blauwe lucht verhief en einde lijk naar het Oosten verdween. „Was ik maar een vogel!" verzuchtte ik. Doch ik was maar een we reldreiziger zonder contanten en daarom gold mijn Drie bovenverdiepingen uitgebrand. Beverwijk. Gisterochtend even voor acht uur is een felle brand uitgebroken in een complex arbei derswoningen aan den I-Ieemskerkerweg te Bever wijk. De brand ontstond in perceel 27 en nam direct een verontrustend karakter aan, doordat het vuur over sloeg naar de ter weerzijden gelegen woningen. Aan vankelijk bestond de vrees, dat nog meer woningen door het vuur zouden worden aangetast, daar deze huizenrij zeer brandgevaarlijk is geconstrueerd. En kele bewoners gingen er dan ook toe over hun wo ningen te ontruimen. Door krachtig ingrijpen gelukte het de brand weer het vuur tot de drie woningen te beperken. De bovenverdiepingen van deze huizen zijn geheel uitgebrand. De benedenverdiepingen kregen hoofd zakelijk waterschade. De oorzaak van den brand is niet hekend. De stad Kitchener in den Canadeeschen staat Ontario. heeft altijd in een goed blaadje gestaan wat betreft de buitenissigheid en verscheidenheid van lekkere hapjes. De laatste zou wel de beste zijn. Vroeger werd naar biggestaarten niet. omgekeken, zij waren van te weinig waarde en in de practiik werden zii als kunstmest gebruikt. Totdat een man. wiens standbeeld nog niet. verrezen is, de ontdek king deed, dat biggestaarten. geroosterd, of in azijn gelegd met uien een heerlijk en sjeuig gerecht vormen. De situatie veranderde op slag. Er ontstond een groote vraag naar biggenstaarten.. Een hall iaar na de gelukkige ontdekking, zijn te Kitchener en omgeving vijfduizend biggestaarten per week gesavoureerd. De vraag is zoo groot, dat de vleesch- grossiers er nauwelijks aan kunnen beantwoorden. HET LAND DER MEREN! Zwitserland is zeer rijk aan meren. Zonder de vij vers te tellen, waarvan er in Zwitserland ongeveer 13.000 zijn, telt Zwitserland 14-84 meren. Hiervan zijn er veertien in de Jura, 112 in het laagland en 1358 in het Alpengebied. Ze vallen de veestapels der boeren aan. Pretoria (Afrika). De leeuwen van het Kruger National Park zijn een positieve bedreiging gewor den. Overdag, tegenover de toeristen koesteren zij zich onschuldig in den zon. maar 's nachts klim men zij de kopsteenen over om zich te buiten te gaan tweede, nog veel smachtender blik de glinsterende strepen der rails, die achter een machtig houten hek in de spelonk van den grooten Andestunnel, waar halverwege de grens doorloopt, verdwenen. „Was ik maar eerste-klasse-passagier". Maar dat was ik nog veel minder. Op grond van vroegere ervaring sloot ik vriend schap met den eenzamen douane-beambte van het grensstation en het succes bleef niet uit. „Ik denk, dat ik u vandaag nog terug zie!" riep hij mij lachend na, toen hij het zware hek van Quebrachohout, dat den ingang van den tunnel af sloot, weer achter mij dicht deed. „No le hacel" (dat geeft niet) riep ik terug en stapte verder in het duis ter. Spoedig had ik de lengte van mijn passen aan den afstand tusschen de dwarsliggers aangepast, stak een van de twee meegenomen kaarsen aan en drong steeds dieper in de duisternis, die mij reeds geheel omringde. De lucht werd dikker en zwaarder, koude rookwalmen kropen mij tegemoet. Druppels vielen spettend van de zoldering en de muren van den tunnel, het eenige geluid in de doodsche stilte. Ik zal misschien een goed uur hebben geloopen, de tweede kaars was tot een stompje afgebrand, toen ik in de verte eindelijk een flauwe lichtschemering ontdekte, de uitgang van den tunnel aan den Ar- gentijnschen kant. Weldra had ik de eveneens geslo ten poort bereikt, ik klauterde erover heen en sprong den Argentijmschen douane-beambte in de armen. Pas en vaccinebewijs kon ik niet vertoonen in Ghili waren namelijk pokken uitgebroken en, wat erger was, ook geen goudstuk, dat misschien het gemis van alle documenten had kunnen vergoeden. Doof voor al mijn overredingskunst, schoof hij mij in de donkere spelonk, waaraan ik juist ontkomen was, terug. Toch gaf hij mij nog de menschlievende raad, mij te haasten, want met een goed uur zou de internationale trein den tunnel passeeren. Op mijn verzoek wierp hij mij nog een kaars na en ik haast te mij in het duister terug. Na een half uur lieten mijn verbrande vingers het laatste stompje kaars vallen. Blindelings sprong ik verder van dwarsligger naar dwarsligger. De tunnel leek mij eindeloos. Wat had de douane ook weer gezegd? Over een uur? Het scheen mij, of ik al urenlang onderweg was. Mijn voelen, vermoeid van het eeuwige springen, gleden van de gladde dwars liggers, ik viel met het voorhoofd op het koude aan het vee van de omliggende boerderijen. Eety veefokkerij heeft op deze manier alleen 340 dieren verloren. Daar komt bij, dat de leeuwen zoo slim zijn geworden, dat het uiterst moeilijk is hen onder schot te krijgen. Zii keeren nooit naar hun prooi terug en vallen op bepaalde punten, zooals op paden naar de rivierkruisingen, hebben tot. dusverre ge faald. Sommige boeren hebben zelfs ezels als prooi vastgebonden, maar onveranderlijk hebben de leeu- wen voor den maaltijd bedankt, en de boeren met hun geweren in de hoornen laten zitten. Nu de pogingen van wildwachters en parkbeamb= ten hebben gefaald, hebben de boeren het voorne- nemen gemaakt zelf de handen uit de mouw te &te* ken en een geduchte opruiming onder de leeuwen, die hun grond betreden, te houden. EEN AMERIKAAN WIL PARIJS VAN KIKKERRILLETJES VOORZIEN. Hij heeft In de nabijheid van Parijs een kikvorschenfarni inge richt. PARIJS. Kikkerbilletjes zijn in Frankrijk een delicatesse* die men in het passende jaargetijde op de spijskaar ten van elk goed restaurant kan vinden. Helaas zijn kikkerbilletjes echter buitengewoon klein, zoodat men met een portie nauwelijks de mond kan vullen* Dat baarde zorgen aan mister Clifford Holger de Roode, een in Chicago geboren Amerikaan, di-ö sinds langen tijd in de nabijheid van Parijs op het land leeft Hij heeft daarom de voorbereidingen tot het inrichten van een kikkerfarm getroffen, die reeds in het komende jaar de Parijsche restaurants van kikker billetjes moet voorzien. Naar Mr. Clifford zelf vertelt, heeft hij voor het eerst in het jaar 1930 kikkerbilletjes gegeten. Hij* vond deze heel lekker, alleen was mij met hun af- meting niet tevreden. Als smart Amerikaansch za kenman onderzocht hij direct, of men deze lekkernij niet in groot formaat aan de markt zou kunnen.1 brengen. Eerst verzamelde hij in Frankrijk kikkers, en onderzocht deze naar hun eetbaarheid. Daarna liet hij zich door familieleden kikvorsc-hen uit Ame rika zerden. Bij deze zending, die uit Louisiana stamde, bevonden zich eindelijk de kikkers, die hij zich voorgesteld had. Niet alleen de smaak was uit stekend, maar ook de lengte van de boutjes was be vredigend. Zij bedroeg namelijk 8 inches, dus onge veer 20 centimeter. Na deze voorbereidingen ging mr. Clifford tot de daado ver. Op een geëigend stuk land legde hij vij vers aan, die hij met gaas omgaf, opdat de kikkers niet de beenen konden nemen. In deze vijvers wer den de Louisianakikkers gezet en de teelt kon begin nen. De kikkerteelt is in tusschen eenvoudig. Iedere vrouwelijke kikker legt 10.000 eieren per jaar. Dit legsel moet uit het water gevischt worden en in een anderen vijver worden ondergebracht. Want de kik- kerouders hebben de barbaarsche gewoonte hun eieren op te eten. Ook het eierenleggen is niet zoo eenvoudig, want de wijfjes moeten eerst aan hun omgeving wennen, alvorens zij zich aan deze aange name bezigheid overgeven. Is echter het legsel een maal in veiligheid gebacht, dan loopt de rest vlot van stapel. Mr. Clifford hoopt in ieder geval reeds dit jaar de eerste kikkerkinderen ten doop te kun nen houden. In het jaar 1937 zullen volgens zijn schatting 500.000 kikkers met mammouthboutjes ter ïnlohiiiking T^n <?e. eetIust'gen staan. En het jaar 1938 zullen 2A millioen kikkers als nieuwe volks voeding beschikbaar zijn. Een ding mag echter niet vergeten worden. Kik kers zijn zeer muzikaal en het concert van millioe- nen kikkers met sterke longen kan onder zekere om standigheden een moordend lawaai tengevolge heb ben. Voorloopig heeft echter de burgemeester tegen dezen groei van de bevolking nog geen bezwaren ge opperd. Wat hij in het jaar 1937 zal zeggen, dient af gewacht te worden. ijzer. Half verdoofd bleef ik liggen. Doch wat was dat? Een ijzige schrik schoot door mij heen; mijn oor, dat op de rails lag, ving een dof, verwijderd rollen op. Vol ontzetting richtte ik mij op, drukte mij tegen de ruwe, onbewerkte tunnelmuur. Zou er tusschen muur en machine ruimte zijn voor een sid derend meflschenleven? Zoo stond ik kostbare minu ten, bevend van angst en koude, overstroomd door de druppels, die langs den muur neerliepen. Doch.' er was niets te hooren. Ik haastte mij langs den muur verder, tot de enkels wadend door water en slijk. Plotseling hoorde ik vlak voor mij een dof gedreun. Een nieuwe ontzetting greep mij aan ik drukte mij' tegen den muur, tot de scherpe kanten der steenen mij in het lichaam boorden. Doch ook ditmaal wachtte ik vergeefs op de beide gloeiende oogen van den trein, het waren alleen maar sterren, die er voor mijn oogen dansten, en die gaven geen licht. Mijn laatste krachten bijeenrapend, rende ik ver der. Daar stootten mijn knieën tegen hard ge steente, ik viel. Bij het flikkerend licht van mijn. laatste lucifer zag ik, dat een machtig rotsblok zich' van den muur had losgemaakt en de rails bijna ge heel versperde. Dus dè,t was het rollen en dreunen geweest, dat ik voor den naderenden trein had ge houden. En deze trein moest binnen enkele minuten den tunnel passeeren en zou hier zijn ondergang ar geloos tegemoet snellen! Ik wrong mij langs de hin dernis heen en liep of mijn leven er van afhing trouwens dat deed het en bovendien het leven van honderden passagiers. De douanebeambte hief Juist de hand op ten ïee- ken, dat de trein kon vertrekken, toen een brullend „Alto!" („Halt") uit den tunnel klonk. Een smerig, druipend, bloedend wezen kwam hijgend aangehold. „De rails zijn door een rotsblok versperd!" schreeuw de ik met mijn laatste krachten en zakte in elkaar. Toen ik de oogen weer opsloeg, stonden het ge- heele treinpersoneel en alle passagiers om mij heen en een jonge dame deed al haar best en met suc ces om den inhoud van een reusachtige cognac- flesch in mijn body te gieten. De hindernis werd uit den weg geruimd en met een vertraging van ver scheidene uren kwam de trein te Las Chuecas, het Argentijnsche grensstation, aan natuurlijk niet zonder mij, den redder. Argentinië stond voor mij open. „Geluk" moet jc hebben, dat is dikwijls beter dan de onberispelijkste pas.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Schager Courant | 1935 | | pagina 7