.vuer
L)e Brabantsche Brief
EUGD
AKKERTJES
van
Zaterdag 19 October 1935.
SCHAGER COURANT.
Vijfde Blad. No. 9832
'A
Zoo Grieperig
Ulvenhout, 15 October 1935.
Menier,
Ge zou gezegd hebben,
Zondagmergen, dat het des
nachts heel lichtekens ge
vroren had. Klèèr gutste
den dag over de schepping
'n Pèèrlblaauwe locht wulf-
de over ons durpke dat
voor 't eerst, na den ein-
deloozen duister van reien
weken, te gloren stond in
den glinster van gouwen
zonnekleuren.
'k Was bekaans vergeten
hoe schoon mijn durpke
was.
„Trui", zee ik, als ik uit
<le kerk kwam: „Trui, 't is daarbuiten 'nen dag,
om stukken uit z'nen biefstuk te bijten. De veugeltjes
zijn er van in de wèèr, ze fluiten werendig of 't veur-
jaar is!"
„Dan hoefde mijn nog nie in m'n wangen te bij
ten, gek", zei Trui: ,,'t is mooi weer, ja, maar 't wier
tijd zou 'k zeggen."
Den koffie geurde pittig door den huis, waarin
*n zonncke schemerde, dat de geboende meubels
glansden in oew oogen. Van de staartklok piekten de
zonnekes uit 't ronde koper der gewichten en blank
vlakte de groote witgcschrobde tafel op, van den
zonnevaï door de kanten gordijntjes.
't Was zelfs of den ouwen van Peeren, Trui's va
der, veul vrindelijker uit zijnen ovalen zwarten lijst
keek, daarboven de mahonie-glimmende kast, nou er
weer 'ns 'n zonnepick langs de valgordijnen over
't portretglas schamde.
„Opzij", commandeerde Trui. die mee 'n sissende
pan van 't. vuur kwam. „Wa stade gij rond te kijken
as 'n kat in 'n vrimd pakhuis?"
„Wefke, wa-d-is ons huiske toch altij schoon op
den Zondagmergen!"
„Mors maar gin assie uit oew pijp!"
Zachtjes en licht als veeren, zoo wiegden de geele
blaren aan den notenkroon, die nog neerhangen aan
den brossen bladsteel, gereed om elk oogenblikske
van den tak te vallen.
Groote plakaten daglicht brokkelden al door .den
leeggevallen kroon, 't Is licht geworden op den erf.
Wintersch licht valt nuchterkens om den stervenden
notenlèèr, die daar stillekens te peinzen staat met
zijnen voet in zijn eigen geblaart, dat telkens neer-
smakt, na 'n kantelingske over de takken, in den
èèrde, op 'n schuur of stalleke, in emmers, ja in huis
soms, als 'n druk windeke over den erft veegt.
Wat was Zondagmergen dieën notenkroon van
zeldzamen pracht.
Hij was van louter goud.
't Geele blad wierd doorlicht tot in den vuur-
rooien nerf.
En telkens, 't had lichtekens gevroren, als
weer 'n blad losviel van dieën gouwen brossen kroon,
dan kreeg ik 't gevoel, of ik niet genoeg kijken kost
naar deuzen praal, die maar enkele uren zou be
staan.
„Ge lot vergimmen die kustelijke kermenaaikes
stol ten in d'r vet", zei Trui lastig: „wat hedde toch
van denmergen?"
„Trui eli dieën notenleer, ee die
„Ja, wa-d-ist? Staat ie in braand of zoo iets?"
„Sjuust, Trui. Hij staat in rosse gloeiing van puur
goud! Kek toch 's, wefke, toch is! Én al die blaren,
ze vallen zoo wreed af ziede 't Is of ie z'n zak
ken leegschudt van gouwen munt veur dat ie ster
ven gaat."
„Doe mijn 'n plazicr", bromde Trui: „en lot oew
eten nie koud worren! Oewen koffie staat wit in oew
kom. Oewen kermenaai lee gestolt in de pan. Za'k
'm nog efkens te vuur zetten?"
„Gèren."
Ondertusschen dreef 'nen witten wolk" achter den
notenlèèr. Beschenen van zon glansde den wolk teu
gen 't blaauw van den hemel, dat zijnen witten glans
afstraalde op den erf, op onze raam, ja op den zui
veren rand van de plattebuis, die wit wier als zuiver.
Als dieën wolk daar lang blijft drijven, dan wordt
mijnen karbonade weer koud, docht ik. Want den
brok Najaarspracht, die tinblaauwen locht met dieën
zijdeglanzenden wolk achter den gouwen notenkruin,
ollee, amico, daar is mijn potlood te grof en te
plomp voor, om dat voor oe op te schrijven. Daar
voor zou noodig zijn 'n gouwen pen, gesnejen van
'n zonnestraal en gesopt in dieën blaauwen hemel
zclvers en dan bestuurd door 'nen geest zoo rein en
blank als dieën tintelenden zonnewolk.
Feuilleton.
door
MARGARET PEDDLER.
12.
„Van mij?" vroeg ze vol verbazing. „Wat... wat
weet je dan van me af?"
Voor een kort oogenblik aarzelde hij om daarna te
zeggen:
„Dat zal ik Je later wel eens vertellen."
Er was een bepaalde klank in zijn stem die haar
aandacht trok. Ze zag bem vragend aan, en merkte
toen dat hij haar weer strak aankeek, hetgeen ver
oorzaakte dat opnieuw dat vreemde,, ongekende ge
voel over haar kwam. Het bloed steeg haar met hee-
te golven naar de slapen en ze keerde zich half om.
En alsof hij vermoedde wat er in haar omging,
begon hij te spreken; ditmaal was zijn stem vol
maakt rustig en praatte hij over algemeenheden.
„Zal ik je het een en ander over mezelf vertellen?"
sloeg hij glimlachend voor. „Je hebt het volste recht
iets te weten te komen omtrent een man wiens leven
je redde."
„Ja, doe dat", zei ze gretig. „Vertel me eens om
te beginnen waarvan je vacantie neemt."
„Ik heb mijn examen achter den rug en wilde zoo
gauw mogelijk een baantje als architect zien te krij
Want onzen Schepper Zijnen arbeid is van zo'nen
majesteitelijke pracht, dat wij hoogstens maar ver
guldsel bezitten om Zijn goud aan te duiën
Als Trui naar d' Hoogmis was, dan ben 'k rap onze
bosschen ingeschoten.
Sodemearel!
Da'k toch zoo weinig opschrijven kan, van al het
schoons. Zoo gèren zou ik oe, jou daar in de stad,
'n staal sturen van den buiten op deuzen oogenblik.
Stillekens ritselden den Herfst door de dreven met
den tik van 'nen rijpen eikel, geritsel van rijpen beu-
kennoot; met de spulschheid van 't windeke, dat boom
voor boom streelde door zijn. hard geblaart, tot het
dwerlend schuifelde over den roestgeelen boschbojem.
't Waren de leste zuchten van 'n stervend bosch,
telkens als 't windeke over de kalere takken glee,
door 't zonnelicht, dat dwars door de bosschen stond
in den blauwen schemer van tulen nevels.
Wat wier ineenen mijnen gouwen notenlèèr, die
nog altij op 't vlies van m'n oogen stond, 'n poover
„ding" in deuzen Herfstkathedraal van bronzen eik
pilaren, die den hemel-zelvers torsten. In deuzen
Tempel van den Herfst, waar de bussels zonnelicht
binnenvielen door de blaauwe „ramen" van den
hemel-eigens.
Heel, heel fijn, als den zuiveren slag van 'n ouwer-
wetsche pendule, zoo vielen diep in 't bosch drie klan
ken van ons kerketorentje.
De consecratie van de Hoogmis
En meteen zag ik m'n goeie wijf daar knielen in
heur bankske en 'k lichtte m'n petje af, sloot
m'n oogen en 't was of m'n hart warm openbloeide
in mn' borst van 'n plazier, dat even schoon was als
dieën witglinsterenden wolk van 'n uur gelejen.
't Was of Trui naast me stond.
En 'k had spijt dat 't niet zoo was. Want
da's privé.
Als ik m'n oogen opsloeg weer, m'n petje op m'n
hoofd gooide, dan zat daar 'nen eeker, op éénen voet
stap van me af, 'n beukennootje te pellen, sjuust op
de manier als 'n klein aapke dat doet.
't Nootje in zijn voorpootjes bracht ie bij 't kna
gend rattensmoeltje en ongeduldig-rap schranste-n-ie,
knippend met z'n melankolieke oogskes.
Dan viel achter 'm 'nen eikel. Alsof zijn kopke
op 'n veerke stond, zoo snukte 't om. Met 'n sierlijk
sprongske ging ie naar den eikel, vatte dien met
z'n veurpootjes, stak 'm in z'n smoeleke lijk 'n peuk
sigaar en huppelde weg op zijn krachtige achterpoot
jes, om wat verderop den eikel te begraven als 'n
appeltje-voor-den-dorst.
Amico, daar zijn geloof ik geen schoonder schepsel
tjes op den heelen èèrdbojem.
't Ranke lichaamke, rood als 'n rijp eikenblad, den
pluimstèèrt zoo groot als ie zelf is, de gespierde, glad
de pootjes en 't slimme rattenkopke met de „wijze"
oogskes, ge komt op 'm niet uitgekeken. En als
ie te schransen zit, met zijn witte borst naar oe toe,
dan zoudt ge 'm gèren oppakken en 't dierke, stree-
len, Hij had 't druk. Stoorde z'n eigen weinig aan
mij, bleef aan z'n werk. Hij was aan den oogst en
van dieën arbeid kan 'k meepraten. Hij sleepte de
zware eikels naar duizenderlei plekskes en kuilde
ze... sjccuur onder 't afgevallen blad,
'n Paar kanariegele vinken, die hum bezig zagen
en „dus" ook wel wat lustten, scharlden om hum
henen. Maar evenmin als van mij, trok ie z'n eigen
van die duim-groote praatsmakers iets aan en bleef
onverstoord z'n eikels kuilen op deuzen uitgezochten
„oogstdag".
Als ik verder ging, dan ontdekte-n-ik meer van
deuze kleine werkers, die goed begrepen, dat de da
gen tegenwoordig maar kort zijn...!
De nevels waren weggetrokken. Royaal sprenkelde
de zon de bosschen. levers plekten stukken goud
aan de leege takken van 't leste blad, dat nog één
maal warm wierd van zon.
MET:
WAS-«n WQ.IMG MACHINES
gen. Een oom bood mij echter de gelegenheid een
jaar op reis te gaan, zoodat ik verschillende typen
van bouwkunde kon bestudeeren. En daar ik zoo
arm ben als een kerkrat, en een dergelijke kans zich
wel nooit meer zou voordoen, maakte ik er gretig
gebruik van. Doch nu spijt het me eigenlijk dat het
gebeurde",, eindigde hij, terwijl hij zijn donkere
wenkbrauwen samentrok.
„Spijt het je?" vroeg Phil hoogst verbaasd. „Waar
om?" Onwillekeurig dacht ze aan Piers, die er zoo
hartstochtelijk naar verlangde de wereld in te kun
nen trekken.
„Misschien is het heel dom van me", antwoordde
hij, „maar het lijkt me toe dat men belangrijker
dingen kan doen dan Europa afreizen om naar ka
thedraals en paleizen te kijken. Ik had al dadelijk
moeten aanpakken. En de bewuste reis zal die mo
gelijkheid nog wel een jaar op den achtergrond
dringen." Er was een bittere klank in zijn stem, en
het leek alsof opeens een gevoel van onrust over
hem was gekomen. „Ik kan me echter moeilijk te
gen de wenschen van mijn oom verzetten, daar hij
alle kosten vóór mijn studie betaalde. Als dat niet
gebeurd was, dan zat ik nu vermoedelijk op een
kantoorkruk en verdiende drie pond in de week,
zonder verdere vooruitzichten. Je moet niet vergeten
dat Nell en ik geen penny bezitten."
„Ik vind dat je tot nu toe erg gelukkig bent ge
weest", merkte Phil op. „Wij hebben geen rijke ooms
in onze familie, en onze vader maakt zich niet bijs
ter druk over ons."
„Ja, dat weet ik." Even wachtte hij om daarna
te vervolgen. „Je broers hebben me het een en an
der verteld toen ze gisteravond bij me in de kamer
kwamen. Het is erg hard voor jullie."
„Niettemin genieten we van het leven", verklaar
de Phil met een glimlach. „We zijn allemaal dol op
de zee, en in den zomer denken we vrijwel om niets
anders." q
I 1 Zoo rillerig, zoo koortsig, geen
wonder met dat slechte gura
weer en al die zieke menschen
om U heen. Weest Gij echtei
verstandig en neem dadelijk
'n "AKKERTJE" en vanavond
voor 't naar bed gaan weer 'n
"AKKERTJE (Akker-Cachet
Tien legen één dat Ge daar
mede alle narigheid voorkomt
en morgen gezond en frisch
opstaat, want de "AKKERTJES"
werken buitengewoon bij griep,
gevatte koude, rheumatische
pijnen, spier- en zenuwpijnen.
Verdrijven ook direct hoofd
pijn, migraine, tand-en kiespijn.
Per 12 stuks slechts 52 cent.
AKKER-CACHETS)
Toen als 'n venijnige scheur in den mantel
van de gouwen stilte, die hier om alles heenhing,
snerpte 'n fietsbel, vlak achter me.
Janus!
In zijnen Zondagschen uniform..
„Mergen, Dré!"
„Mergen, Jaan!'
„Schoon wirke, ee!"
„Ja!"
,,'t Is genot, na al 't kwaaie weer van den lesten
tijd."
„Oem."
,,'k Was daarnet bij oe thuis",
«Zoo".
„Maar ze hadden oe deuzen kaant op zien gaan."
„Dré, hoe mot da nouw?"
„Watte?"
„Wa zijde kort uitgevallen, Dré? Of denk ik da
maar?"
„Neeë."
„Hedde de smoor in?"
„Nimme nie kwalijk, 'k Had oe gèren efkens ge
sproken. Ge wit, da verbaal is deur! En 'k vind 't
vrekt onplazierig. Gulie zet veur mijn 'n feest in mal
kaar en enne ik zet den Blaauwe op den
bon. Mee juilie as getuigen. Da's, da's
Toen keek ie sjuust zoo melankoliek als dat eek
hoorntje van daarsjuust.
„Ik zit er mee in m'n maag, Dré!"
„Oew eigen schuld!" nam ik 'm.
„Weet ik", zee den stommerik.
„De moeite wèèrd, om op zeuven stalemmers ge
smeten te worren", dikte-n-ik nog wat aan.
„Motte nie zeggen, Dré. Mijnen verrekten pols is
nog nie beter en eh hierachter 't is allegaar
nog blaauw zee Tonia."
Amico, ik docht da 'k wa kreeg van 't lachen.
„Gaan we 't bosch uit, Jaan, bij me thuis er een
tje pakken?"
„Da's aan ginnen doove gevraagd, Dré! Sodemera-
kel, gèren! Misschien kunnen wij er samen wa-d-op
vinden!" Z'n oogskes straalden van hoop.
„Da's moeilijk Jaan. Ge mot nie vergeten: de Offi
cier van Justitie zit nie in de propclub, zelfs nie in
de huldigings-commissie! En hij hee-g-et verbaal, is
nie?"
Janus knikte. Somber.
Ineens wier ie driftig. „Potverdviel ie uit!
„Nou heb ik zo'n dartig jaren geperbeerd dieën
Blaauwen Sjandoedel te snorren en nouw ik m
heb, nouw heb ik m'n eigen 't ergste!"
Eh... Dré?"
,jJaan?"
.,-jDie huldiging ga nou zekers nie deur, ee?"
„Jawel. Zoo kleingeestig zijn wij nie!"
,,'k Heb ok m'n plicht gedaan", zee-t-ie toen bru
taal.
7,Janus?"
„ja?"
„Daar motte nouw nooit meer iets van laten mer
ken, jonk, dan zou de hulde wel 's in 't water kun
nen vallen, ziede!"
„Bestaat er hier eenige kans om te zeilen?" vroeg
hij even later. Onmiddellijk voegde hij er echter
droogjes aan toe: „Te oordeelen naar den omvang
en heftigheid van de golven, zou ik zeggen van niet."
„Toch doen we het dikwijls", zei ze. „Er zijn da
gen dat de zee zoo kalm als een meer is, zelfs rus
tig genoeg voor de kano's. En we hebben zelf een
boot, waarmede we wel eens gaan zeilen. Toen va
der eens een edelmoedige bui had kregen we die van
hem. De vorige was niet langer zeewaardig. We
doopten de laatste met den naam van „Laatste
Hoop". En weet je waarom dat gebeurde? We veron
derstellen niet dat we ooit nog een andere zullen
krijgen."
Gedurende enkele oogenblikken staarde Terry
peinzend voor zich uit. Gevoegd bij hetgeen Piers en
Budge hem den vorigen avond hadden medegedeeld
kon hij zich wel eenig idee vormen omtrent den
algemeenen stand van zaken op „Wetherby Grange"
Hij maakte hierover evenwel geen opmerking.
„Zoodra ik weer heelemaal beter ben, gaan we
samen zeilen?" vroeg hij. „Met „De Laatste Hoop",
nietwaar?"
„Weet je hoe je met een zeilboot moet omgaan?"
vroeg Phil met kinderlijke verwondering.
„Ja zeker. Als je me beter leert kennen, zul je tot
de ontdekking raken dat ik heel wat talent bezit",
lachte hij. En ineens vroeg hij bijna kortaf of ze
hem vertrouwde.
„Bedoel je waar het een boot betreft?"
„Ja... en ook ten opzichte van andere dingen."
Weer zag hij haar strak aan, haar als het ware
dwingend haar oogen niet af te wenden. En opnieuw
kwam die vreemde sensatie over haar. Phil ver
schilde in vele opzichten volkomen van andere meis
jes van haar leeftijd en ze was ook nog nooit ver
liefd geweest. Haar hart klopte met doffe slagen,
maar toch kon ze haar oogen niet afwenden. Hij
had haar gevraagd of ze hem vertrouwde. Zijn
„Goed, goedgoed, vergeten, vergeten Dré, verge
ten!"
Natuurlijk komt alles in orde amico. Maar hoe?
Dat weet alleen St. Joost en misschien ook den
Blaauwe...!
Maar 't was 'nen schoonen dag. Jammer dat dieën
Jaan mee dat fietsbelleke afijn! Waar zon is, is
schaduw.
,,'k Heb den schaduw maar mee 't bosch uitgeno
men, want fietsbellen en uniformen da's niks voor
oogstende eekhorentjes.
Veul groenten van Trui en als altij gin haarke
minder van oewen toet a voe,
DRé.
s U.T
de OMGEVING
W I E n I N G E N
Beroepen.
De heer J. J. Oranje, Candidaat der Gereformeerde
Kerk alhier, is beroepen als Predikant naar Paezens
en Moddergat (Fr.).
Postale verbeteringen.
De bewoners der in de Nieuwlandhaven alhier lig
gende vaartuigen, hebben bij het Hoofdbestuur der
Posterijen, Telegrafie en Telefonie te 's-Gravenhage
gerequestreerd in verband met de aan bezorging van
telegrammen en expresse-stukken verbonden hooge
kosten. Gezien de ligging der vaartuigen, moet bij
de bezorging van een telegram f 0.30, van een expresse
stuk f0.20 bij aanbieding door de bewoners worden
voldaan. Tevens kregen de hierbedoeldc bewoners tot
dusverre slechts één postbestelling per dag. Thans is
door het Hoofdbestuur naar aanleiding van het-adres
beslist dat de kostelooze bestellingskring van het
hulpkantoor te Den Oever zal worden uitgebreid zoo
danig dat ook de haven van Nieuwland daar binnen
komt te vallen, zoodat voortaan alle telegrammen
en expresse-stukken kosteloos zullen worden afgele
verd. Bovendien is beslist dat binnenkort tot invoe
ring van een 2e postbestelling voor den hier bedoel
den kring zal worden overgegaan.
Overtreding Motor- en Rijwieïwet.
Diverse overtreders van de motor- en rijwieïwet zijn
in de afgeloopen dagen wederom geverbaliseerd. Wat
het zichtbaar en op de juiste wijze dragen van het
rijwiel plaatje betreft, is het ons onbegrijpelijk dat er
nog lieden worden aangetroffen, welke van meening
zijn dat het plaatje evengoed in den zak kan wor
den opgeborgen. Tot hun schade en schande erva
ren zij echter geregeld dat deze vlieger niet opgaat.
Processen-verbaal zijn opgemaakt tegen personen die:
geen rood achterlicht op den auto voerden;
geen verlicht nummerbord droegen;
geen reflector op het spatscherm van hun rijwiel
hadden bevestigd;
zonder licht per rijwiel 's avonds reden;
hun rijwielbelastingmcrk niet op de juiste wijze
droegen (vier maal).
De l.ierbedoelde processen-verhaal werden deze
week door de Rijksveldwacht te den Oever en
Oosterland in samenwerking met de belastingambte
naren opgemaakt.
Dat Den Oever geen dorado meer is voor overtre
ders van de M. en R.-wet, zooals vroeger, dit zal een
ieder langzamerhand wel duidelijk worden.
Bouwvergunningen.
Bouwvergunning is verleend aan den heer J. C.
Klein tot den bouw van een woonhuis in de Elft
en aan den heer Jb. Koorn Dzn. tot het bouwen van
een woonhuis te Zandburen; aan den heer J. Gielis,
tot den verbouw van zijn bestaande kapperszaak in de
Voorstraat.
Vervoer van arbeiders in de werkverschaf
fing.
Op 18 November a.s. is voor het vervoer van ar
beiders naar en van de werkverschaffing weer de z.g.
winterregeling van kracht.
Deze regeling geldt tot en met. 28 Maart 1936. De
arbeiders die dagelijks meer dan 2 maal 15 K.M. heb
ben af te leggen om naar en van de werkverschaffing
te komen, dienen in den regel geheel voor rekening
van de overheid te worden vervoerd per autobus, tram
of trein. De arbeiders die dagelijks een afstand van
2 maal 10 tot 15 K.M. hebben af te leggen, ontvan
gen een vergoeding van 50 cent per man per week.
Voor afstanden van minder dan 2 maal 10 K.M.,
wordt geen vergoeding gegeven.
Burgerl. Stand van 4—17 Oct. 1935.
Geboren: Betty, dochter van N. J. Rotgans en A.
Duursma. Jan, zoon van F. Mölling en A. Koers. Lena,
dochter van M. J. Boekstein en A. Kok. Jannie, doch
ter van B. ten Brinke en H. Korte. Simon, zoon van
K. Kikkert en A. Grin. Aart, zoon van P. v. d. Herik
en J. M. Petrie.
Gehuwd: J. Halfweeg en T. Huisman. J. A. van
Hoesel en A. S. de Greef. J. Tijsen en C. Wiegman.
vraag klonk haar nog in de ooren en hij wachtte op
een antwoord. En plotseling, alsof ze zich tegen
een onbekende macht verdedigde, richtte ze zich op
en zei:
„Ik weet het niet. Ik... oh, ik weet het werkelijk
niet."
Er lag een uitdrukking in zijn oogen, die een
mengeling vertoonde van teederheid en spotternij.
„Zoo'n klein dapper ding!" merkte hij zachtjes op.
„En tegelijk zoo bang... zoo verschrikt. Den een of
anderen dag zul je het toch wel ontdekken, Phil."
Daama gaf hij het gesprek handig een andere
wending. Kort daarop kwamen Piers, Budge en Ve-
netia binnen frisch van hun morgenbad, en werd de
conversatie algemeen.
De zon ging bloedrood in zee onder, om plaats te
maken voor de heldere stralen der maan. Terry en
Phil hadden een wandeling gedaan en stonden op
den top van een der rotsen het wonderschoone
schouwspel gade te slaan.
„Dat is mijn laatste avond", zei Terry gesmoord.
Phil had niets geantwoord, maar zijn woorden
bleven zich aan haar opdringen. De week welke
noodig was geweest voor zijn herstel was dl te vlug
voorbij gegaan. Het leek haar nog zoo kort geleden,
dat hij zwaar op haar arm leunend voor het eerst
de trappen af kon komen. En vanaf dien dag was
zijn aanwezigheid op „(The Grange" eigenlijk een
stuk van haar dagelijksche leven geworden. Jemina
werd „Tante Jem" voor hem, gelijk voor zooveel
anderen, en de Mathesons kwamen den patiënt meer
bezoeken dan eigenlijk noodig was.
„Eerlijk gezegd is Terry slechts een excuus voor
ons om hierheen te komen', had Nell met haar ka
rakteristieke eerlijkheid te kennen gegeven.
En nu was die korte, prettige tijd voorbij, en Ter
ry zou weggaan. Weliswaar bleef hij nog, een poos
je op „Hedgcroft", maar de mooie, intieme uren, die
