ABDIJSIROOP
'MSIROOP
De Brabantsche Brief
RUISENDE
•r EUGD
van
Zaterdag 16 November 1935.
SCHAGER COURANT.
Vijfde blad. No. 9852
tegenHoest Griep, Bnonchff/s. Asthma
UI venhout, 12 Nov. 1935.
Menier.
Den zwarten toog met de
vergulden blommekes en
•'t ibleeke spiegelglas duis
terde weg in den Novem-
iberschen Zondagmiddag en
alleen 't blinkend gewas-
söhen en rose gezicht van
Kee achter de toonbank,
lichtte helder op, als ik
na den middag, na m'n
dutje de „Gouwen Koei"
binnenstapte.
'Nen dreinenden motre- 4
•gen streepte schuins over den weg, want den Zuid
wester stond met hol zeil.
'tWas dus. sjuust of de warmte aan m'n gezicht
vastplakte, als ik de „Gouwen" binnenkwam.
Want zo'nen dunnen slagregen slaat diep in de po-
ries van oew vel. En de kolomkachel van de „Gou
wen" brandde met open kleppen. 'Nen vurigen gloed
laaide uit de bovenste klep, die als 'nen muil was,
zóó likten de vuurtongen naar 't duister van de
„Gouwen".
Heel den hoek, waar de kachel staat, stond in éenen
rossen gloei.
't Was schemeruur in ons „sociëteit*.
Den Fielp zat er al. Lijk 'nen monsterachtigen Bel-
zebub in de hel, zoo schamde zijnen kolessalen, groo-
ten, kalen kop in dat rosse flakkerlicht. Want aan
zijnen rechterkant ving ie den groenen dag en aan
zijnen linkerkant den vurigen weerschijn. Hij zat
voorover, met z'n ellebogen op z'n knieën, z'n handen
slap neerhangend langs z'n beenen'.
Naast 'm, dichter bij 't vuur, zat den Jaan, met
aan zijnen tuniek roodgloeiende knoopen nou. Ook
den Jaan zat voorover, met zijnen kop gewend naar
den Fielp.
't Was stillekes.
Kee zat te blaren in 'nen Zondagschen illustratie
die, op de toonbank, dicht bij heur gezicht lag. Zoo
doende kost ze 'r nog iets van zien.
Aan de biljert stond Kees Schellekens in zijn een
tje te oefenen op „moeilijke ballen", terwijl den Fielp
en den Jaan druk zaten te zwijgen!
„Middag samen", wenschte ik van Kee via de bil
jert naar die twee rosverlichte zwijgers.
„Kunde 't nog al winnen, Kees", vroeg ik aan den
eenzamen biljerter.
,,'t Is hier zoo donker as den nacht", kwekte den
Schel en de dié-daar mokt "gin licht veur juilie bin
nen zijn?"
Kee sloeg nog 'ns 'n blad om, den Fielp en den
Jaan zeien „middag! Den Dré!" en ik ging na
m'nen natten jas te hebben gehangen bij 't keuenrek,
bij m'n kameraads zitten, in „de hel".
„Nat laangst den weg", zoo ging ik zitten.
„Rimmeltiekweer", zei Janus.
„Ge zijt laat", zei den bakker.
„Den Joost er nog nie?" vroeg ik en ik keek naar
den kapstok bij 't keuënrek.
„Nog gin van de lamstralen as gij", antwoordde
den bakker lastig. Lastig, ja! Want hij begost weer
te „stralen".
„Stikt in oewen zak, Dré", lachte den Jaan. Waar
op den Fielp z'n eigen lui omdraaide en den Jaan be
keek of ie stonk.
Toen kwam den Blaauwe binnen.
„Ollee, Keeke!" kwekte-n-ie. „Zoo, Schel, is 't af
mee oew meske?" en meteen, vlug as 'n kat, greep
ie den bal weg, waarmee den Kees moest stooten.
„Middag, 'jóngens. Wa zitten guilie daar sjecuur ge
stoken as 'nen derde van schoppenboer?"
„Den Blaauwe", „den Tiest", groetten wij.
„Kee breng me 's rap 'n glaske volksverpesting,
recht-op-en-neer asteblieft!"
„Maar, maar, maar verrek", bromde den Schel
daar in z'n eentje, terwijl ie gebukt stond en in de
zakken van de biljert snuffelde. „Da's toch, da's
toch, da's toch kasjeweel Toen harder: „Kee,
mokt vergimme toch 's licht, 'k ben sodetjen 'nen bal
kwijt!"
„Gaan juilie kaarten, Fielp?" vroeg ze over den
Schel heen naar den bakker.
„As den vierden ezelstraal afkomt", riep den Fielp:
„weet ik waar die donderstralen uithangen, vanda..."
Daar was den Joost!
Meteeen knipte Kee, daar achter in den toog, 'n
licht aan.
't Was ondertusschen nacht-donker geworren. 'Nen
duister dien ge snijen kost. 'n Staalblaauw vlak boven
de deur stond daar als 'n vierkant gat in den vasten
donker.
De kachel, met z'n open kleppen, was gaan doo-
ven, zoodat ook van den rossen lichtschemer niks
was overgebleven, dan twee rooievierkanten, die als
kattenoogen in den donker loerden.
De hangklok sloeg elf keer, 't was dus half vijf.
Want al jaren slaat dat klokske, daar boven de deur
naar 't opkamerke, op alle halve uren elf keer en
op alle heele uren éenen keer, en 'k was om vier
uur van huis gegaan.
„En nouw m'nen bal", zei den Schel in z'n eigen,
toen 't licht was opgestoken.
Weer begost ie te zoeken. Onder de biljert. Achter
de pooten. In de zakken. Toen onder de tafeltjes, en
toen gaf den Blaauwe den bal aan den Joost, die nog
niet was gaan zitten, en den bal zachtjes op 't ^)il-
jertlaken legde.
Langzamerhand was er leveen gekomen in 't „Gou
wen Koeike".
De lampen schenen wittekens over de glimmende
herbergmeubels, glommen over de mahoniekleurige
banden van de biljert, in 't spiegelglas van den toog
blonken de kleuren van 'verschillende flesschen en
karaffen, de gouwen blommekes pinkten op 't mat-
zwart van den toog, maar de kachel z'n kattenoogen
leken nou uitgedoofd, zoodat den Jaan, wij zelf
verzorgen de kachel, de kleppen dichtgooide en
van onderen in den rooster begost te wroeten met
de kolessale pook, half zoo groot als 'nen biljertkeu.
Stoeltjes wieren met veel lawijt bij „ons" tafeltje
geschoven en toen riep den Schel giftig: „welke
klier hee mee z'n pooten aan die ballen gezeten?"
Onmiddellijk wees d'n Jaan, gehurkt as ie daar
zat, met z'n pook naar den Blaauwe.
„Docht 'k 't nie", bromde den eenzamen Schel, die
heel den middag in z'n eentje al te biljerten en te
ruziemaken stond.
„Nou krijgt ie gin borreltje ok", zei den Tiest
zachtjes tegen ons, maar zóó dat den Jaan 't hooren
kon, zoodat ie nét dee, of ie 't niet hoorde.
„Groot gelijk", zei den Fielp: „van mijn rondje zal
ie nou ok koud blijven, den Judas."
„Zoo motten zukke verrajers nou sjuust wegko
men", dee den Joost erbij, waarop den Blaauwe me
tegen m'n beenen schopte en ik dus „fluisterde: „die
verrajers slapen nooit, maar 't is z'n vak, ee, 't
is z'n vak!"
Toen sallemaanderde den Jaan de pook neer met
'n lawijt van 'n onweer-door-den-radio, getiteld: „vijf
minuten rillen, 't Spoor in den Nacht" en zonder iets
te zeggen stapte-n-ie naar de deur.
Voor ie de deur uitging schold ie: „kaaljakkers!
Opscheppen kost nikss!" Bens! de deur dicht.
„Da moest ik nou sjuust ebben", vertelde den bak
ker, terwijl ie de kaarten deelde.
Hei geheim der verrassende werking van Abdijsiroop berust
voor een groot deel op de vele daarin verwerkte „genees
kruiden", waarvan de bijzondere genezende eigenschappen
eeds in de oudheid aan enkele „ingewijden" bekend waren.
De voornaamste uit het 20-tal
kruiden zijn» Drosera rolundifolia,
Herba Althaeae, Aconitum napel
lus, Juglans regia, Herba Serpylli,
Herba Maté, Herba Marubii, Herba
Meliloti. Deze kruiden bevatten
tegen aandoeningen van de adem
halingsorganen geneeskrachtige
stoffen in hun natuurlijke samen
stelling, waardoor zij gemakke
lijk door het lichaam kunnen
worden opgenomen. Hun werking
is snel en veelzijdig. Zij schaden
hel gestel niet, daar ze geen sporen
in het lichaam achter laten, in
tegenstelling met de nieuwere z.g.
chemische synthetische middelen.
De schitterende werking van deze
kruiden-siroop, die Abdijsiroop is,
wordt thans nog krachtig ver
sterkt, nu Apotheker Dumont op
bijzondere wijze daaraan heeft toe
gevoegd de krachtig „hoest-be-
dwingende" slof: „codeïne",
zonder dat de natuurlijke werking
der kruiden wordt verminderd.
Integendeel, door deze gelukkige
combinatie wordt zij nog doel
treffender. 'n Betere samenstelling
tegen aandoeningen der adem
halingsorganen, de ondervinding
zal het U bewijzen, is ondenkbaar.
Grijp dus vol vertrouwen naar
,,'s werelds béste hoest-siroop" I
Verlaagde prijzen: f 0.75 - f 1.25 - f 2.— - i 3.50. Overal verkrijgbaarl
„Ik eb 'n honderoud gead mee den Burgemeester
over dieën geaktbal z'n eervol hontslag en en
mnouw
Toen keek ie ons stuks voor stuk aan en trok voor
deze gelegenheid z'n beste raadslidgezicht aan.
De zakken onder z'n oogen builden op, als twee
soezefranskes en z'n oogen stonden peinzend-treurig.
Met 'nen halven stok kaarten in z'n haanden bleef
ie zoo zitten, tot den Tiest vroeg: „hist 'n ge-eim,
bakker?" (Hou-d-oe dan maar goed, amico!)
Rang!
Daar donderde den Schel zijnen keu tegen den
biljert, dat 't allemaal ratelde.
„Hedde nouw wéér ruize, Schel?" vroeg den
Blaauwe.
„Denkt 'n bietje om die kustelijke buljert!"
kwekte Kee, die daar achter den toog als 'n duveltje
uit 'n dooske opwipte.
„Zoo? Is da-d-'n huljert?" foeterde den Schel.
„Ik docht da-d-'t 'nen afgedaankten vliering was. Ge
brikt er den nek op. De splinters zitten in m'n poo
ten."
„As ik Bet je Besoyen van de week spreek," riep
Kee: „dan za'k 'r zeggen, dat ze groot gelijk hee
g'ad mee jouw den bons te geven, driftkop!"
„Gij en Bet je, ge kunt allebei de kou we koors
krijgen", siste Kees Schellekes en meteen liep ie
weg.
„Ik mocht daarstraks nog wel vragen mee 't bin
nenkomen, of 't af was", lachte den Blaauwe.
„Daarom sjuust is ie zoo woeiend", zee Kee. ,,'t Is
telkens af tusschendie twee! Zij is 'n stuk nichtje
van me, verstade. Laangs mijnen mans' kaant. Heur
vader is getrouwd mee 'n nicht van 'n haalve zuster
van mijnen baas zaliger. Dus wijdweg."
Dat wierd ons te ingewikkeld en dus zei den bak-
door
MARGARET PEDDLER.
Feuilleton
32.
Hij bereikte het huis van den grooten Chiaravalle,
en werd onmiddellijk binnengelaten. Het bleek dat
'de beroemde maestro en Venetia rustig thee zaten
te drinken. De stemproef was een groot succes ge
weest, en nadat Timothy den man een en ander
verklaard had, brak hij in een stortvloed van woor
den los. Hij scheen het evenwel over niets anders
te kunnen hebben dan de onbetwistbare gave welke
Venetia bij haar geboorte had meegekregen.
„Donaro!" Hij trok met een veelzeggend gebaar
zijn schouders op. „Hij is van geenerlei belang, en
hij zal het ook nooit ver brengen in het leven. Maar
deze jonge dame heeft een pracht geluid: ik kan me
niet herinneren de laatste twintig jaar zulk een
stem gehoord te hebben."
Hij hield even op om daarna te vervolgen:
„Ik wil haar onderricht geven. Het zou een ware
misdaad zijn haar stem niet verder te ontwikkelen."
„Misschien kan het in de toekomst wel geregeld
worden", antwoordde Wing. „Eerst gaat ze evenwel
naar haar familie terug. U moet niet vergeten dat ze
stilletjes verdween."
Er verschenen een paar diepe plooien in Chiara-
valle's voorhoofd, en hij keek de schuldige aan.
„Dat was heel slecht van je. Heel slecht", zei hij
met een typisch accent. „Maar" onmiddellijk ver
scheen er weer een glimlach om zijn lippen
„Maar men kan veel vergeven, wanneer men zulk
een stem bezit."
Venetia glimlachte blozend.
„Ik kom bij U terug", zei ze uitdagend, terwjjl ze
naar Timothy zag.
„Ja, doe dat", knikte de maestro. Hij keek Wing
smeelcend aan. „Laat U haar alsjeblieft bij me te
rugkomen, signor."
Timothy had bij zichzelf al het vaste besluit geno
men, dat een dusdanige regeling zoo gauw mogelijk
getroffen moest worden.
Chiaravalle's meening omtrent haar stem was te
gunstig om over het hoofd te worden gezien. Het
voornaamste was nu evenwel haar mee naar huis
te krijgen. Als ze koppig bleef, dan wachtte hem een
minder verkwikkelijke scène, en dat zou niet te ver
kiezen zijn.
„Wat zou je er van zeggen als we nu eens naar
mijn huis gingen en er over praatten?" stelde hij
haar voor. Wellicht wist Timothy maar al te goed
dat hij op een zeer aantrekkelijke manier met vrou
wen kon omgaan en het bleek herli dan ook weldra
dat de jeugdige vluchtelinge hierin dadelijk toestem
de. Wing liet Carey dadelijk thee klaarmaken en de
noodige cake en koekjes binnenbrengen, en toen ze
die goed en wel genuttigd hadden nam hij Venetia
dusdanig onderhanden, dat ze in een woest gesnik
losbrak. Ze zag er evenwel intusschen zoo allerbe
koorlijkst uit, dat zijn boosheid betrekkelijk gauw
verdween.
„Houd nu maar op met huilen", zei hij glim
lachend. „Je doet precies alsof je naar de gevange
nis terug moet. En zoo kan Torrenby toch niet be
paald genoemd worden."
„Op zekere hoogte toch wel", gaf Venetia te ken
nen. „En ik heb Londen nog nooit gezien", eindig
de ze met een woesten snik. Timothy keek even
peinzend voor zich uit.
„Luister eens", stelde hij voor. „Wat zou je er van
zeggen als je vanavond in de stad bleef logeeren, nu
je er toch eenmaal bent? Morgenochtend kan ik dan
wat met je winkelen en in den middag kunnen we
een matinee bezoeken."
„Oh, Timothy!" riep Venetia vemikt uit. „Kan dat
werkelijk gebeuren?"
„Het zal wel gaan. Natuurlijk is het verkeerd, dat
valt niet te ontkennen. Je hebt je heel slecht gedra
gen, en je moest eigenlijk voor je zonden boeten in-
plaats van verwend te worden."
„Timothy, ik beloof plechtig het nooit meer te zul
len doen, maar verwen me nu alsjeblieft ditmaal
maar", bracht ze opgewonden uit.
Dat was dus geregeld. Venetia werd tijdelijk aan
de zorgen van Wing's huishoudster, mevrouw Ap-
pleby overgelaten en Carey werd met een taxi naar
de kamer gestuurd welke Donaro voor de schuldige
besproken had.
Den volgenden morgen ging Timothy met Venetia
naar Bondstreet, en er moest een tweede koffertje
bijgekocht worden om al haar inkoopen in te doen.
's Middags nam hij haar op haar eigen verzoek mee
naar een concert.
En bij die gelegenheid daalden Carlo Donaro's
kansen beneden nul. Hij werd merkwaardig vlug
door Venetia terzijde geschoven voor ec.n bijzonder
knappen pianist, met vurige, zwarte oogen. Hij
speelde inderdaad schitterend en het viel niet te
loochenen dat hij een zeer knap uiterlijk bezat.
Het was dan ook duidelijk merkbaar dat Venetia
haar blikken ternauwernood van hem kon afhou
den. En toen de jonge man verschillende malen
voor het enthousiaste publiek boog, keek hij opeens
strak in Venetia's richting. Het meisje bloosde en
die blik was Timothy ook niet ontgaan. Hoe jam
mer was het, bedacht hij, dat zulk een schoonheid
gepaard met een artistiek temperament in de ko
mende jaren zoo weinig zekerheid voor de toekomst
en rust voor zichzelf konden brengen.
Na afloop van het concert volgde ze hem naar
de hall, ze was nog geheel in gedachten verdiept en
merkte ternauwernood hoe de menigte om haar
heen naar den uitgang drong. Eensklaps werd ze
uit haar gepeins opgeschrikt door het geluid van
een innemende, eenigszins heesche stem.
„Timothy", klonk het. Wing wendde zich om en
keek in de richting vanwaar het geluid gekomen
was.
„Timothy, ik had er geen flauw idee van dat je
in de stad was. Waarom ben je me niet komen op
zoeken?"
Venetia keek de spreekster vol bewondering aan.
Een slanke vrouw, bijna mager te noemen, met
groote, donkere oogen, een hartvormig gezicht, dat
matbleek zag, een kleinen, bloedrood opgemaakten
mond. Ze was „soigné" van het hoofd tot de voeten,
Venetia schaamde zich over haar eigen, eenvoudige
kleeren.
„Waarom ben je me niet komen opzoeken?"
Er lag een licht verwijt in die vraag, en Timothy,
die dat heel goed voelde, haastte zich een verklaring
te geven, zonder echter Venetia te verraden.
„Eigenlijk bèn ik dus niet in de stad", eindigde
hij. „Ik kwam pas gisteravond in Londen aan om
deze jonge dame naar „Wetherby Grange" terug te
brengen." Hij trok haar zachtjes naar voren. „Deze
dame is een groote vriendin van me, mevrouw Darn-
ley."
Er kwam een eigenaardige uitdrukking in Elspeth's
oogen, terwijl ze haar hand uitstak. Dit opvallend
mooie schepseltje was een van de Wetherby's. Een
van de „vier kinderen", die ze zoo luchtig over het
hoofd had gezien in haar gedachten. Torrenby bleek
dus zeer gevaarlijke elementen te bezitten, Geen en
kele man kon er volgens haar op den duur tegen b
