De Brabantsche Brief
RUISENDE
«PEUGD
van Dré.
m
Zaterdag 30 November 1935.
SCHAGER COURANT.
Vijfde Blad. No. 9862
Zo'n rheumaiiek!
Een wonder-middel
tegen PRIKKEL-hoest!
akkers Abdijsiroop
RAS KASA. DE VERTROUWEING
VAN DEN NEGUS.
DE LUTINA-MAATSCHAPPIJ KRIJGT
NAVOLGSTERS.
.UIvenhout,-26 Nov. 1935,
Menier,
'Als Ik ln deuzen tfld zoo
avonds 'ns op mijnen
erf kom, dan spookt daar
foodanig 'n mysterieus
Niks rond, dat ik, onwille
keurig -in de donkerste
hoeken tuur en niks zie,
dan 'n massief zwart. Dat
jk m'n ooren spits en niks
hoor, dan 't gesuizel van
den nacht.
En toch...f
Gluiperig schieten scha-
Öuws over den bojem.
Schampen zwarte „din
gen" langs 't stalleke.
.Loert" 't stalraamke als 'n groen kattenoog door
den heimei ij ken duister.
Dan beeft daar 'n rustelooze rust, of de stilte op
pokken gaat.
Machtig, lijk 'nen Vorst van den Nacht, rijst temid
den van dat schaduwengespook den statigen noten-
Jèèr.
'n Zuiver filigrein glanst op zijnen ruwen bast;
jyaast in zijnen leegen kroon.
Den manesikkel lijkt te hangen aan *nen zuive
ren tak; deuzen boomreus is den Koning van den
Nacht. En even is.'t, of 't maar 'n genadig toeval is,
dat je met zijnen zwaren voet op mijnen erf staat;
hij is niet mijnen notenlèèr, ik ben van hèm,
zóó is de houding van deuzen Heerscher over den
nachtelijken erfl
Inktkleurige flarden vegen langs den hemel. Hier
en daar knipt 'n sterre-oog nogal eenzaam in den
verren, den eindeloozen wolkenhemel.
Alleen om de maanmoot gloort het zulverig mane
dons, dat als witten wol in den notenkruin haakt.
Maar dan weet, dan sleuren de zwarte flarden
langs 't maantje en 't smetlooze dons wordt met
inkt overspoeld.
Dan verdrink ik in den donker. Zak ik weg ln dat
zwarte Niks en m'n oogen „pakken" naar den ster
ken notenlèèr, die, zwarter nou dan den zwarten
nacht, in stille wijsheid te peinzen staat, onberoerd
voor alle nachtelijk mysterie.
Tot daarboven dieën schaduwflard vergaat en den
notenlèèr, in zuiveren cier weer zachtjes opdringt
uit den nacht, of ie inwendig licht naar buiten stra
len gaat
Ja, ze zijn schoon, deuze Decembernachten. Ze zijn
dltij voller van geheimnis, die Sinterklaasnachten...
ais de maand schijnt door de boomen!
Zondagmiddag stond Sinterklaas plotseling mid
den in ons dorpke.
Op den hoek van den Fielp zijnen winkel. *t Was
pjuust 'n prenteke!
'n Kleurig, 'n fèlkleurig, prenteke. Waant den mid
dag was duister,-triest bekaans, zooals die laat-No-
vemberdagen kunnen zijn. En daar stond ie dan in-
eenen!
Hel gloeide zijnen vurigen tabberd in den grijzen
dag; rein lichtte al 't wit op van zijn kanten onder
kleed; als zon zoo blonk 't goud van zijnen staf.
't Was 'nen kolossalen, 'nen vorstelijken Sinter
klaas, als ie daar zoo stond en met zijn witbekleede
hand over den duifwitten baard streek.
Hij kost net zoo goed uit de maan zijn gevallen,
als uit den grond gerezen, zoo onverwacht en plots
stond daar deuze kleurige figuur uit kinderdroomen.
'n Piepjong Ulvenhouterke, met uit zijn neuske
twee pinnen van inspanning om zijnen tol te laten
staan, zag, als ie even opkeek van zijn zenuwachtig
spel, daar den gelieimzinnigen goeien Man staan,
waarvoor ie al heel de week liedekens leerde op
school, bij de nonnekens.
't Kleine kluutmanneke spalkte z'n oogskens open,
dee z'n tong naar buiten om z'n neus af te vegen,
niaar meteen stond 't jong stijf. Met open mond, z'n
tongske buiten, z'n zweepke dwaas omhoog, bleef ie
zoo staan, als 'n klonterke gestolden angst.
'Dan liep ie rap weg. Hij brak den nek over zijn
eigen, kromme beentjes, die op 'n moment, op onbe
grijpelijke manier, in den knoop geraakten. Zijnen
tol had ie vergeten op te rapen. Zijn zweepke weg
gesmeten.
Ja, amico, wij groote menschen, wij kunnen lachen
om zoo n klein kulleke, dat heel de week te zingen
zit om Sinterklaas en als ie den Sint dan ziet van
schrik-en-beven op "den loop gaaï..^ wij lachen daar
mee èn we zijn sjuust eender,
Waont ik ken genoeg „groote" menschen, die er
van overtuigd zijn ooit den hemel binnen te zullen
komen, om in 'n eeuwige zaligheid daar te verblijven,
maar... die bij 'n gevat kouwke of hardheid-in-de-
buik met schrik naar den dokter loopen, bang als
ze zijn van él te rap de „eeuwige gelukzaligheid
deelachtig te worden", lijk ze tóch vast vertrouwen... 1
Afijn!
'k Heb dat al dikwijls gezegd: daar is niet zoo heel
veel verschil tusschen kleine en groote kinders!
Of.„ zoudt gij alle pa's geren den kost geven, die
nou al blij zijn met de stoommachien, die huilie zoon
tje straks van Sinterklaas krijgt?
Genoeg. Laat ik niet afdwalen van mijn vertelsel
van deze week, want ik heb veul nieuws!
Als Sinterklaas daar dan als 'n zonnestraal ver
schenen was, op den Fielp zijn hoekske, dan dan
leek het of heel Ulvenhout een geheimzinnige bood
schap had ontvangen door den schoorsteen.
Want de kinders liepen te hoop en bleerdent „Sin-
dereklaas! Sindereklééés!Sinderekla—aas!"
En de 'Harmonie kwam afgezet, met den Thee voor
op. En de rijvereeniging kwam daar aangekletterd
te peerd, met 'n roffelend lawijt van de ijzeren hoe
ven op den keiweg. En de Commissie van Ont
vangst stond ineenen gereed, met den hoogen hoed
in de hand, buigende voor deuze bisschoppelijke
sprookfiguur.
't Heele dorp was op de been. Zelfs ons pastoorke
zag ik lachend toekijken uit zijn groote raam, waar
Mie de gordijn opzij dee.
Sjuust nog lag 't dorp gestold ln de stilte van *nen
Novemberschen Zondagmiddag. Tellen later was al
les op de been met muziek en peerdenvolk, met de
jubelende kindsheid, met menschen, die 'k in langen
tijd niet gezien had, zelfs. De dorpelingen keken mal
kaar wat onwennig aan. Onwennig stonden de oogen
die uit den huiselijken, warmen duister kwamen
op den kouwen steenweg. Maar toch was 't plazierig!
Sommigten gingen efkens rap terug, 'n pet halen, 'n
omslagdoekske, 'n jaske, 'nen das omdoen, om dan
weer verom te komen, gereed, bereid om mee te doen
aan deus onverwachte feestelijkheid van 'nen Sinter
klaasoptocht met muziek en peerdenvolk.
Voor heel het dorp was deuzen entree van den
Sint 'n verrassing! Alleen de medewerkenden waren
kort tevoren op de hoogte gesteld; de muziek en zoo.
De Commissie van Ontvangst, ja die wist alles,
want we hadden er 'n paar vergaderingen voor noo-
dig gehad. Niet alleen voor deuzen optocht, zoo-
iets is in Ulvenhout met 'n kwartier tot in de klei
nigheden geregeld. Maar met den middelstand, de
arme donders, de arme kinderkens, dat moest
goed en solied „gehurgeliseerd" worden, zei den
Fielp, die deuzen keer echter de vergaderingen niet
presideerde.
Dat was gebeurd door den mulder. Vanzelfspre
kend 'nen kameraad van den Fielp, daar den Fielp
als bakker met den mulder veul te maken heeft.
Eén ding was geheim voor iederéén gebleven!
Wie zou Sinterklaas zijn?
Den eerste die z'n eigen aanmeldde, was Bultje de
Bie, den feestcommissie-secretaris voor den Jaan zijn
afscheid.
Toen er gezwegen' wierd en 's luidruchtig gedron
ken, meldde Kul Gommers, dieën dwerg, die lest de
feestelijke voorbereidingen voor den Jaan z'n af
scheid in de war gekonkeld had, z'n eigen aan.
En toen den Blaauwe geroepen had: „den Kul op
'n hobbelpèèrd", toen was den Mulder de vergadering
geen baas meer; waarbij kwam, dat 't vraagstuk om
de Sinterklaasrol „ter tafel" was gekomen buiten
't bestuur om. En die vraagstukken zijn bij ons altij
't „levendigst", om zoo te zeggen.
Den Mulder zét er mee! Hij keek 's naar den Fielp,
die gewend is onder zulke vergaderingen huis te
houwen.
„Kek 's'\ kwekte den Fielp: „as juilie allegaar oew
smoelen 's wilt houwen
„Kek 's. Gin „krakelingen" en gin „dwergen" op
den witten schimmel!"
Dat was *nen steek boven water voor den Bult
en den Kul.
„Sindereklaas mot recht van lijf en lejen zijn. Da's
haltij zoo gewiest! Wa ge noemt: 'nen knappen
mensch. Die er zijn mag! Bovendatte: 'nen gèèven
ruiter! En niewaar mulder, zoo heenen ebben
wij hop 't hoog!"
Den mulder knikte.
„Wie, wie?" wierd geroepen.
„Da's 'n ge-eim!" donderde den bakker. „Sin
dereklaas mot zin woordje kunnen doen, in 't kort:
't mot zijn (en toen telde-n-ie op z'n vingers) ten
eerste: 'nen schoonen mensch, flink gebouwd; ten
tweede: 'nen statigen ruiter; ten derde: 'nen man
van woorden, van beschaving! Zijn er liefebbers?"
Alles zweeg.
„Volgende punt, mul-veurzitter."
En daar stond Sinterklaas nou! Met één band
streek ie over zijnen prachtigen baard, met de an
dere hand hield ie den staf, die in 'nen kolossalen,
gouwen krul boven den mijter uitkwam, 't Was 'nen
vorst van 'nen Sinterklaas. Daar hadden er drie uit-
gekund.
Sinterklaas bedankte de Commissie voor dit schit
terende welkom. Hij bedankte de ruiterij voor deu
zen statigen opkomst. Hij bedankte de Harmonie Con-
stantia voor de geweldige wijze, waarop ze de maan
door de boomen had laten schijnen. En hij drukte
den Thee, den Directeur, hartelijk de hand.
Waarop den Thee vroeg of ie wat vragen mocht
aan Sinterklaas.
„Zekers", zei Sinterklaas, „zekers!" En hij keek
den Thee van onder z'n kolossale wenkbrauwen,
waaraan ie genoeg watten had besteed om 'n blinde
darmoperatie te stulpen, hij keek den Thee aan,
of ie zeggen wou: „maak 't niet te gek, aanders vreet
ik oe op."
„Kek 's, Sindereklaas, ons hermonie loopt op 'r
tandvleesch." (De twee pakken watten fronsten om
hoog). „Wij snakken naar nieuwe spullen! Toon van
Hooydonk, den smid, hee zijnen hoorn al op elf plot-
sen gesoldeerd. Den Driek van 't postkantoor z'n klep
staat wagenwijd open."
„Dalijk sluiten", zei Sinterklaas.
„Kan nie, ze is heelegaar lam. Wii kunnen gin
partijen meer speulen, waarin den Driek mee die
klep van zijnen klarinet mot werken."
Toen toen wier 't geheim van Sinterklaas op
geheven.
„Thee", sprak Sinterklaas: „ik zal hover die nuu-
we hinstrument-dingen hinterpelleeren bij den Raa....
den Hassiepan! We zullen zien van den zomer 'n
festival te hurgeliseeren, waaruit voor Constantia
nuuwe werktuigen, solied, degelijk spul, gebrajen kan
worren! Den zegen, zeg-d-oew vrouw gedag!"
Sinterklaas boog.
„Bedaankt, Fiel.... eh Sindereklaas", zoo boog
den Thee.
Toen klom Sinterklaas naar den top van den „wit
ten schimmel" en daarboven, daar vond ie, dat ie
nou wat zeggen moest tot het Volk. Iets kort-en-
krachtigs. Dus bulderde-n-ie: „Huivenhout mot hek-
selsicr!" Den Fielp zijnen strijdkreet op enthousiaste
oogenblikken, lijk ge weet! Meteen excerceerde-n-ie
mee zijnen staf, of ie den snert omroerde!
Daar is van alles ondernomen, hier. Onder lei
ding van ons Pastoorke, wien 't wel en wee van él z'n
parochianen zoo ter harte gaat (maar speciaal arme
en weeskinderen hebben zijn goeie hart!), onder zijn
leiding dan, hebben we de allereerste vergadering ge-
houwn. Daar zijn de plannen gesmeed, die nou in uit
voering zijn. Iedereen profiteert. Den kooper, den
middelstander, den man en de vrouw, de armen, de
-behoeftige en oudcrlooze kinderkens iedereen!
Er is hier 'n algemeen bonnenstelsel ingevoerd,
as ge dat hoorde, ge zou staan kijken van 't ver
nuft, waarmee den Fielp en meneer Pastoor dat ver
zonnen!
Ge krijgt zelfs voor 'n pinteke bier 'n bon, deuze
dagen. De kunst is nou, om veul bonnen te kunnen
toonen op 't end.
En ik beloof oe 't mansvolk heeft Zondag, tij
dens en na dieën Sinterklaasoptocht in den sprint
gestaan In de „Gouwen Koei", om den bonnenwed
strijd te winnen:::!
't Is voor 'n goei doel en dan wel dan smaakt
'n borreltje en zoo dubbel zoo goed, want Trui kan er
dan weinig teugenin brengen.
Daar is ook 'nen soortement van „schoonheidswed
strijd voor mannen" aan den gang.
Afijn, volgende week de rest!
H§!
Pijnen van rheumatiek-aanvallen maken U «oms machte
loos. Neemt bij de eerste verschijnselen van zo'n
aanval Aspirin. Ook U komt dan tot de conclusie:
ZO N ASPIRIENTJE HELPT TOCH MAAR
Uitsluitend verkrijgbaar In de oranje-bandbulsjes v. 20 tabl. 70 ets. en oranjezakjes v. 2 tabl. 4 10 ets.
is de vanouds beproefde Akkers Abdij
siroop, daar de werking in hoofdzaak
berust op de geneeskracht van reeds ir\
oude tijden bekende „genees-kruyden".
Apotheker Dumont heeft daaraan nu toe
gevoegd de resultaten der hedendaagschp
wetenschap. Nóg meer dan vroeger is nu
het beproefde hoest-geneesmiddel I
Verlóagda prijzant 0.75, f 1.25, t 2.- per flacon.
Maar ditte staat al voor 75 pet. vast: van den
zomer festival!
Want den Fielp vertelde me, dat „da-d-hiedee maar
nie huit zijn brein wil trekken."
Zoo komt ge van 't een in 't ander!
Maar nou is 't mooi geweest. Dus: veul groeten
van Trui en als altij, geen haarke minder van oewen
toet a voe
DRÉ.
Kassa, Ras van Saladé en Bemguemder, voert thans
het bevel over de Abessijnsche troepen aan het Noor
delijke front. Hij is een oude vertrouweling van Ne
gus Haiile Selassie en heeft deelgenomen aan den
staatsgreep van Ras Tafari, zooals de Negus heette
vóór zijn troonsbestijging. In zijn hoofdstad Fitzje
heeft hij den onttroonden Lidjy Yassoe gevangen ge
houden, die door zijn dochter, keizerin Zaoditoe, ten
val was gebracht. Ras Kassa had op het goede
paard gewed: hij, die eerst slechts een klein stam
hoofd was, werd beloond met een reusachtige pro
vincie en overladen met koninklijke eerbewijzen.
Jean d'Esme, verslaggever van de Parijsche „In-
transigeant" en uitstekend kenner van Abessynië,
heeft hem reeds in 1925 een bezoek gebracht in zijn
hoofdstad. Bij die gelegenheid had de Abessijnsche
vorst een blij venden indruk op hem gemaakt. Hij
heeft een niet lange, gedrongen gestalte en 'n intel
ligent uiterlijk. Het door een baard omgeven gelaat
draagt in den regel een eenigszins droomerige uit
drukking; doch plotseling kunnen zijn oogen een me
taalglans aannemen en dan wordt de uitdrukking
van zijn gezicht hard. D'Esme vond Ras Kassa min
of meer een geheimzinnig personage. Zijn trekken
verraden niet, wat er in hem omgaat. Hij spreekt
weinig, doch is een opmerkzaam toehoorder.
De Abessijnen zelf beschouwen hem eigenlijk niet
als een krijgsman. Hij heeft iets van een monnik
over zich. Zijn raadgevingen vinden een gewillig
oor, dank zij zijn evenwichtigheid en groote intelli
gentie. Zijn tegenwoordigen rang van opperbevelheb
ber heeft hij te danken aan zijn onveranderlijke
kalmte en de juistheid van zijn oordeel. Hij is 60
jaar. Hij wordt ter zijde gestaan door zijn 30-jarigen
zoon Abara. Ras Kassa is de onmiddellijke chef van
den bekenden Ras Seyoen.
Reeds 233 jaren ligt een geweldige schat op den
bodem van den Baai van Vigo goud, zilver en
edelsteenen en de waarde van het zilver alleen
wordt reeds op S2.500.000 peseta's geschat. Deze schat
zal nu do^r de Spaansche ingenieur Manuel Moxo ge
licht worden, daar hij thans van de regeering toe
stemming heeft gekregen een naamlooze vennoot
schap op te richten en zich op deze wijze de noodige
gelden te verschaffen. Met luchtdrukankers en an
dere mechanische werktuigen wil men zich thans een
weg naar het zilver en goud van de Inca's banen,
dat in het slijk van de Ensenada San Simon ligt,
sinds het den Engelschen admiraal Rooke gelukte, de
versperring van de haven van Vigo te doorbreken
en de Spaansche schatvloot te overvallen.
door
MARGARET PEDDLER.
T
Feuilleton
42.
J)at ls heel leelijk van Je", zei ze schor. „Ik doe
hei terwille van jullie. Jullie profiteeren er alle
maal van. Dat weet je."
Een donkere blos van schaamte steeg Piers naar
;de wangen.
„Ja, ik weet het, en ik ben een ellendeling dat
gèzegd te hebben", zei hij grimmig. „Soms heb ik
zelfs het gevoel alsof jij eigenlijk terwille van de fa
milie naar den brandstapel gaat, en dat we ons er
tegen moesten verzetten. Ik weet best dat je aller
minst verliefd ben op Wing. Je..." hij aarzelde even
om er daarna aan toe te voegen: „Je bent verre van
gelukkig: dat is duidelijk te zien."
„Ik ben niet verliefd op hem", zei ze terwijl ze
hem recht in de oogen keek. „Dat is volkomen juist.
Maar toch weet ik dat hij een van de beste en vrien
delijkste mannen is die er op de wereld kunnen be
staan."
Op dat oogenblik stonden broer en zuster dichter
bij elkander dan wellicht ooit het geval was geweest
En op datzelfde oogenblik liep een man, die bij het
geopende raam van de speelkamer had gestaan, met
een verdrietige uitdrukking in zijn oogen weg.
Kort na zijn onderhoud met Elspeth was Timothy
naar het huis teruggekeerd, en terwijl hij onder de
vensters van de speelkamer doorging, had één enke
le zin, waarin een felle beschuldiging lag, zijn aan
dacht getrokken. „Jij. trouwt toch óók met iemand
<lie jaren en jaren ouder is dan jij, Phii«"
Piers had die woorden uitgesproken, en had El
speth niet kort tevoren met een cynischen lach te
kennen gegeven, dat hij, Timothy, immers ook met
een meisje trouwde dat jaren en jaren jonger was
dan hij? Eensklaps stond hij stil en bracht zijn hand
met een vermoeid gebaar naar zijn hoofd. Het leek
hem toe alsof hij niet verder kón gaan, want duide
lijk hoorde hij nu Phil's stem. Het scheen totaal
niet tot hem door te dringen dat hij luistervink speel
de: het eenige wat voor hem van belang was, leek
het antwoord te wezen dat de vrouw die hij liefhad
op Piers' verwijt zou geven.
„Ik ben niet verliefd op hem. Dat is volkomen
juist. Maar toch weet ik dat hij een van de beste
en vriendelijkste mannen is, die er op de wereld
kunnen bestaan." Met een schok keerde Timothy in
eens tot de werkelijkheid terug, en eerst thans
scheen hij ten volle te begrijpen wat hij deed. Haas
tig keerde hij zich om en ging verder.
Er heerschte een ware chaos in zijn hersenen. Hij
had het gevoel alsof iemand hem een krachtigen
slag op het hoofd had toegediend, waardoor hij half
versuft raakte.
Natuurlijk kon het geen nieuws voor hem zijn, dat
Phil niet verliefd op hem was, want in dat opzicht
had ze zich volmaakt eerlijk gedragen. Doch tege
lijk wist hij dat ze hem een groote genegenheid toe
droeg, en het lag in zijn macht haar een onbezorgd
leven te geven, en haar broers en zuster te helpen-
iets waartoe ze anders niet in staat was geweest. En
hij had gehoopt hetgeen iedere man, waaraan
een bepaalde vrouw niet werkelijk het land heeft,
hoopt, dat ze geleidelijk van hem zou gaan hou
den en tenslotte de groote diepte van zijn gevoelens
weerklank in haar hart zou vinden.
Dien dag leek het evenwel alsof het Noodlot hem
uitlachte, en om hem te kwellen een gordijn terzijde
had getrokken, waardoor hij ineens zag hoe de
vrouw die hij liefhad in de toekomst zou moeten lij
den. Lijden door hem... door zijn liefde voor haar!
Door een liefde die grooter en machtiger was dan
hij ooit voor Elspeth had gevoeld.
Dét was de heftige passie van een jongen geweest
voor een vrouw, die hij als zijn ideaal beschouwde,
en toen dat ideaal van zijn voetstuk was getuimeld
door een huwelijk zonder liefde met een schatrijken
man, was dat gevoel gestorven.
En omdat die liefde dood was, stierf door haar
eigen egoisme, en deze nieuwe, diepere gevoelens
voor Phil in zijn leven waren gekomen, had Elspeth
het noodig gevonden hem te waarschuwen voor het
geen hem in de toekomst kon wachten. Ze had hem
duidelijk gemaakt dat zij door zijn verloving met
Phil een zeer eenzame vrouw was geworden, die
geheel aan zichzelf was overgelaten. En daarom
amuseerde ze zich op haar eigen houtje, en tot een
van deze amusementen behoorde Piers, Phil's broer.
Hij was zoo dankbaar geweest dat Phil met hem
wilde trouwen en slechts de wetenschap dat hij
zooveel voor haar kon doen en ook in staat was
haar familieleden te helpen, had hem den moed
gegeven haar te vragen haar jeugd aan hem te
binden. Die feiten en de zekerheid, dat er geen
andere man in haar leven was! En het was heerlijk
voor hem geweest toekomstplannen voor haar en
hem te kunnen maken... te mogen bedenken, waar
mede hij haar volmaakt gelukkig kon maken.
Er bestonden naar hij dacht geen hinderpalen.
Doch... vandaag... vandaag werd het hem maar al
te duidelijk gemaakt, dat een huwelijk met een
kind dat de helft van zijn leeftijd had rampzalig
moest worden voor dat jonge persoontje. Elspeth
en Piers hadden het gevoeld, en tenslotte scheen het
tot Phil ook te zijn doorgedrongen.
„Eens zul je de vrouw die je liefhebt door dat leef
tijdsverschil ook te gronde richten", had Elspeth ge
zegd. Die woorden lieten zich niet verjagen en bleven
zich met geweld aan hem opdringen.
HOOFDSTUK XXVII.
.En het leven gaat voort.
Hoeveel verdriet en ellende we ook mogen heb
ben, het leven gaat meedoogenloos voort, Hoe het
kwam wist Timothy zelf niet, doch hij veronderstel
de dat het geschiedde omdat hij het zoo graag wil
de: na verloop van twee dagen betrapte hij er zich
namelijk op, hoe het angstige gevoel van twijfel dat
over hem gekomen was, in omvang afnam.
Bovendien namen de voorbereidingen voor het ver
bouwen van „The Grange" aardig wat van zijn ge
dachten in beslag en hierdoor kwam het dan ook
zonder twijfel, dat hij niet zoo neerslachtig gestemd
was als onder andere omstandigheden het geval
had moeten zijn.
Hij wilde de toekomst niet zwartgallig inzien en
zich geen schrik laten aanjagen door Elspeth's op
gewonden woorden.
Er was bepaald dat zoodra de betalende loge'a
vertrokken waren Elspeth behoorde tot deze ca
tegorie de Wetherbys en Tante Jem naar Londen
zouden gaan, waar Wing een gemeubileerd huis
voor hen in Pennleven Street had gehuurd. Hier zou
den ze blijven totdat „The Grange" voor hem en
Phil ln gereedheid was gebracht.
Verder moest nog het een en ander aan „Langmoor
Farm" verbouwd worden en daarna zou Pier's en
Venetia's toekomst geregeld worden.
Oppervlakkig leek alles dus rustig en vredig op
„The Grange". Na die egne hartstochtelijke uitbar
sting tegenover Timothy was Elspeth weer een en al
kalmte en beminnelijkheid geworden.