De Brabantsche Brief RUISENDE «PEUGD van Dré. m Zaterdag 30 November 1935. SCHAGER COURANT. Vijfde Blad. No. 9862 Zo'n rheumaiiek! Een wonder-middel tegen PRIKKEL-hoest! akkers Abdijsiroop RAS KASA. DE VERTROUWEING VAN DEN NEGUS. DE LUTINA-MAATSCHAPPIJ KRIJGT NAVOLGSTERS. .UIvenhout,-26 Nov. 1935, Menier, 'Als Ik ln deuzen tfld zoo avonds 'ns op mijnen erf kom, dan spookt daar foodanig 'n mysterieus Niks rond, dat ik, onwille keurig -in de donkerste hoeken tuur en niks zie, dan 'n massief zwart. Dat jk m'n ooren spits en niks hoor, dan 't gesuizel van den nacht. En toch...f Gluiperig schieten scha- Öuws over den bojem. Schampen zwarte „din gen" langs 't stalleke. .Loert" 't stalraamke als 'n groen kattenoog door den heimei ij ken duister. Dan beeft daar 'n rustelooze rust, of de stilte op pokken gaat. Machtig, lijk 'nen Vorst van den Nacht, rijst temid den van dat schaduwengespook den statigen noten- Jèèr. 'n Zuiver filigrein glanst op zijnen ruwen bast; jyaast in zijnen leegen kroon. Den manesikkel lijkt te hangen aan *nen zuive ren tak; deuzen boomreus is den Koning van den Nacht. En even is.'t, of 't maar 'n genadig toeval is, dat je met zijnen zwaren voet op mijnen erf staat; hij is niet mijnen notenlèèr, ik ben van hèm, zóó is de houding van deuzen Heerscher over den nachtelijken erfl Inktkleurige flarden vegen langs den hemel. Hier en daar knipt 'n sterre-oog nogal eenzaam in den verren, den eindeloozen wolkenhemel. Alleen om de maanmoot gloort het zulverig mane dons, dat als witten wol in den notenkruin haakt. Maar dan weet, dan sleuren de zwarte flarden langs 't maantje en 't smetlooze dons wordt met inkt overspoeld. Dan verdrink ik in den donker. Zak ik weg ln dat zwarte Niks en m'n oogen „pakken" naar den ster ken notenlèèr, die, zwarter nou dan den zwarten nacht, in stille wijsheid te peinzen staat, onberoerd voor alle nachtelijk mysterie. Tot daarboven dieën schaduwflard vergaat en den notenlèèr, in zuiveren cier weer zachtjes opdringt uit den nacht, of ie inwendig licht naar buiten stra len gaat Ja, ze zijn schoon, deuze Decembernachten. Ze zijn dltij voller van geheimnis, die Sinterklaasnachten... ais de maand schijnt door de boomen! Zondagmiddag stond Sinterklaas plotseling mid den in ons dorpke. Op den hoek van den Fielp zijnen winkel. *t Was pjuust 'n prenteke! 'n Kleurig, 'n fèlkleurig, prenteke. Waant den mid dag was duister,-triest bekaans, zooals die laat-No- vemberdagen kunnen zijn. En daar stond ie dan in- eenen! Hel gloeide zijnen vurigen tabberd in den grijzen dag; rein lichtte al 't wit op van zijn kanten onder kleed; als zon zoo blonk 't goud van zijnen staf. 't Was 'nen kolossalen, 'nen vorstelijken Sinter klaas, als ie daar zoo stond en met zijn witbekleede hand over den duifwitten baard streek. Hij kost net zoo goed uit de maan zijn gevallen, als uit den grond gerezen, zoo onverwacht en plots stond daar deuze kleurige figuur uit kinderdroomen. 'n Piepjong Ulvenhouterke, met uit zijn neuske twee pinnen van inspanning om zijnen tol te laten staan, zag, als ie even opkeek van zijn zenuwachtig spel, daar den gelieimzinnigen goeien Man staan, waarvoor ie al heel de week liedekens leerde op school, bij de nonnekens. 't Kleine kluutmanneke spalkte z'n oogskens open, dee z'n tong naar buiten om z'n neus af te vegen, niaar meteen stond 't jong stijf. Met open mond, z'n tongske buiten, z'n zweepke dwaas omhoog, bleef ie zoo staan, als 'n klonterke gestolden angst. 'Dan liep ie rap weg. Hij brak den nek over zijn eigen, kromme beentjes, die op 'n moment, op onbe grijpelijke manier, in den knoop geraakten. Zijnen tol had ie vergeten op te rapen. Zijn zweepke weg gesmeten. Ja, amico, wij groote menschen, wij kunnen lachen om zoo n klein kulleke, dat heel de week te zingen zit om Sinterklaas en als ie den Sint dan ziet van schrik-en-beven op "den loop gaaï..^ wij lachen daar mee èn we zijn sjuust eender, Waont ik ken genoeg „groote" menschen, die er van overtuigd zijn ooit den hemel binnen te zullen komen, om in 'n eeuwige zaligheid daar te verblijven, maar... die bij 'n gevat kouwke of hardheid-in-de- buik met schrik naar den dokter loopen, bang als ze zijn van él te rap de „eeuwige gelukzaligheid deelachtig te worden", lijk ze tóch vast vertrouwen... 1 Afijn! 'k Heb dat al dikwijls gezegd: daar is niet zoo heel veel verschil tusschen kleine en groote kinders! Of.„ zoudt gij alle pa's geren den kost geven, die nou al blij zijn met de stoommachien, die huilie zoon tje straks van Sinterklaas krijgt? Genoeg. Laat ik niet afdwalen van mijn vertelsel van deze week, want ik heb veul nieuws! Als Sinterklaas daar dan als 'n zonnestraal ver schenen was, op den Fielp zijn hoekske, dan dan leek het of heel Ulvenhout een geheimzinnige bood schap had ontvangen door den schoorsteen. Want de kinders liepen te hoop en bleerdent „Sin- dereklaas! Sindereklééés!Sinderekla—aas!" En de 'Harmonie kwam afgezet, met den Thee voor op. En de rijvereeniging kwam daar aangekletterd te peerd, met 'n roffelend lawijt van de ijzeren hoe ven op den keiweg. En de Commissie van Ont vangst stond ineenen gereed, met den hoogen hoed in de hand, buigende voor deuze bisschoppelijke sprookfiguur. 't Heele dorp was op de been. Zelfs ons pastoorke zag ik lachend toekijken uit zijn groote raam, waar Mie de gordijn opzij dee. Sjuust nog lag 't dorp gestold ln de stilte van *nen Novemberschen Zondagmiddag. Tellen later was al les op de been met muziek en peerdenvolk, met de jubelende kindsheid, met menschen, die 'k in langen tijd niet gezien had, zelfs. De dorpelingen keken mal kaar wat onwennig aan. Onwennig stonden de oogen die uit den huiselijken, warmen duister kwamen op den kouwen steenweg. Maar toch was 't plazierig! Sommigten gingen efkens rap terug, 'n pet halen, 'n omslagdoekske, 'n jaske, 'nen das omdoen, om dan weer verom te komen, gereed, bereid om mee te doen aan deus onverwachte feestelijkheid van 'nen Sinter klaasoptocht met muziek en peerdenvolk. Voor heel het dorp was deuzen entree van den Sint 'n verrassing! Alleen de medewerkenden waren kort tevoren op de hoogte gesteld; de muziek en zoo. De Commissie van Ontvangst, ja die wist alles, want we hadden er 'n paar vergaderingen voor noo- dig gehad. Niet alleen voor deuzen optocht, zoo- iets is in Ulvenhout met 'n kwartier tot in de klei nigheden geregeld. Maar met den middelstand, de arme donders, de arme kinderkens, dat moest goed en solied „gehurgeliseerd" worden, zei den Fielp, die deuzen keer echter de vergaderingen niet presideerde. Dat was gebeurd door den mulder. Vanzelfspre kend 'nen kameraad van den Fielp, daar den Fielp als bakker met den mulder veul te maken heeft. Eén ding was geheim voor iederéén gebleven! Wie zou Sinterklaas zijn? Den eerste die z'n eigen aanmeldde, was Bultje de Bie, den feestcommissie-secretaris voor den Jaan zijn afscheid. Toen er gezwegen' wierd en 's luidruchtig gedron ken, meldde Kul Gommers, dieën dwerg, die lest de feestelijke voorbereidingen voor den Jaan z'n af scheid in de war gekonkeld had, z'n eigen aan. En toen den Blaauwe geroepen had: „den Kul op 'n hobbelpèèrd", toen was den Mulder de vergadering geen baas meer; waarbij kwam, dat 't vraagstuk om de Sinterklaasrol „ter tafel" was gekomen buiten 't bestuur om. En die vraagstukken zijn bij ons altij 't „levendigst", om zoo te zeggen. Den Mulder zét er mee! Hij keek 's naar den Fielp, die gewend is onder zulke vergaderingen huis te houwen. „Kek 's'\ kwekte den Fielp: „as juilie allegaar oew smoelen 's wilt houwen „Kek 's. Gin „krakelingen" en gin „dwergen" op den witten schimmel!" Dat was *nen steek boven water voor den Bult en den Kul. „Sindereklaas mot recht van lijf en lejen zijn. Da's haltij zoo gewiest! Wa ge noemt: 'nen knappen mensch. Die er zijn mag! Bovendatte: 'nen gèèven ruiter! En niewaar mulder, zoo heenen ebben wij hop 't hoog!" Den mulder knikte. „Wie, wie?" wierd geroepen. „Da's 'n ge-eim!" donderde den bakker. „Sin dereklaas mot zin woordje kunnen doen, in 't kort: 't mot zijn (en toen telde-n-ie op z'n vingers) ten eerste: 'nen schoonen mensch, flink gebouwd; ten tweede: 'nen statigen ruiter; ten derde: 'nen man van woorden, van beschaving! Zijn er liefebbers?" Alles zweeg. „Volgende punt, mul-veurzitter." En daar stond Sinterklaas nou! Met één band streek ie over zijnen prachtigen baard, met de an dere hand hield ie den staf, die in 'nen kolossalen, gouwen krul boven den mijter uitkwam, 't Was 'nen vorst van 'nen Sinterklaas. Daar hadden er drie uit- gekund. Sinterklaas bedankte de Commissie voor dit schit terende welkom. Hij bedankte de ruiterij voor deu zen statigen opkomst. Hij bedankte de Harmonie Con- stantia voor de geweldige wijze, waarop ze de maan door de boomen had laten schijnen. En hij drukte den Thee, den Directeur, hartelijk de hand. Waarop den Thee vroeg of ie wat vragen mocht aan Sinterklaas. „Zekers", zei Sinterklaas, „zekers!" En hij keek den Thee van onder z'n kolossale wenkbrauwen, waaraan ie genoeg watten had besteed om 'n blinde darmoperatie te stulpen, hij keek den Thee aan, of ie zeggen wou: „maak 't niet te gek, aanders vreet ik oe op." „Kek 's, Sindereklaas, ons hermonie loopt op 'r tandvleesch." (De twee pakken watten fronsten om hoog). „Wij snakken naar nieuwe spullen! Toon van Hooydonk, den smid, hee zijnen hoorn al op elf plot- sen gesoldeerd. Den Driek van 't postkantoor z'n klep staat wagenwijd open." „Dalijk sluiten", zei Sinterklaas. „Kan nie, ze is heelegaar lam. Wii kunnen gin partijen meer speulen, waarin den Driek mee die klep van zijnen klarinet mot werken." Toen toen wier 't geheim van Sinterklaas op geheven. „Thee", sprak Sinterklaas: „ik zal hover die nuu- we hinstrument-dingen hinterpelleeren bij den Raa.... den Hassiepan! We zullen zien van den zomer 'n festival te hurgeliseeren, waaruit voor Constantia nuuwe werktuigen, solied, degelijk spul, gebrajen kan worren! Den zegen, zeg-d-oew vrouw gedag!" Sinterklaas boog. „Bedaankt, Fiel.... eh Sindereklaas", zoo boog den Thee. Toen klom Sinterklaas naar den top van den „wit ten schimmel" en daarboven, daar vond ie, dat ie nou wat zeggen moest tot het Volk. Iets kort-en- krachtigs. Dus bulderde-n-ie: „Huivenhout mot hek- selsicr!" Den Fielp zijnen strijdkreet op enthousiaste oogenblikken, lijk ge weet! Meteen excerceerde-n-ie mee zijnen staf, of ie den snert omroerde! Daar is van alles ondernomen, hier. Onder lei ding van ons Pastoorke, wien 't wel en wee van él z'n parochianen zoo ter harte gaat (maar speciaal arme en weeskinderen hebben zijn goeie hart!), onder zijn leiding dan, hebben we de allereerste vergadering ge- houwn. Daar zijn de plannen gesmeed, die nou in uit voering zijn. Iedereen profiteert. Den kooper, den middelstander, den man en de vrouw, de armen, de -behoeftige en oudcrlooze kinderkens iedereen! Er is hier 'n algemeen bonnenstelsel ingevoerd, as ge dat hoorde, ge zou staan kijken van 't ver nuft, waarmee den Fielp en meneer Pastoor dat ver zonnen! Ge krijgt zelfs voor 'n pinteke bier 'n bon, deuze dagen. De kunst is nou, om veul bonnen te kunnen toonen op 't end. En ik beloof oe 't mansvolk heeft Zondag, tij dens en na dieën Sinterklaasoptocht in den sprint gestaan In de „Gouwen Koei", om den bonnenwed strijd te winnen:::! 't Is voor 'n goei doel en dan wel dan smaakt 'n borreltje en zoo dubbel zoo goed, want Trui kan er dan weinig teugenin brengen. Daar is ook 'nen soortement van „schoonheidswed strijd voor mannen" aan den gang. Afijn, volgende week de rest! H§! Pijnen van rheumatiek-aanvallen maken U «oms machte loos. Neemt bij de eerste verschijnselen van zo'n aanval Aspirin. Ook U komt dan tot de conclusie: ZO N ASPIRIENTJE HELPT TOCH MAAR Uitsluitend verkrijgbaar In de oranje-bandbulsjes v. 20 tabl. 70 ets. en oranjezakjes v. 2 tabl. 4 10 ets. is de vanouds beproefde Akkers Abdij siroop, daar de werking in hoofdzaak berust op de geneeskracht van reeds ir\ oude tijden bekende „genees-kruyden". Apotheker Dumont heeft daaraan nu toe gevoegd de resultaten der hedendaagschp wetenschap. Nóg meer dan vroeger is nu het beproefde hoest-geneesmiddel I Verlóagda prijzant 0.75, f 1.25, t 2.- per flacon. Maar ditte staat al voor 75 pet. vast: van den zomer festival! Want den Fielp vertelde me, dat „da-d-hiedee maar nie huit zijn brein wil trekken." Zoo komt ge van 't een in 't ander! Maar nou is 't mooi geweest. Dus: veul groeten van Trui en als altij, geen haarke minder van oewen toet a voe DRÉ. Kassa, Ras van Saladé en Bemguemder, voert thans het bevel over de Abessijnsche troepen aan het Noor delijke front. Hij is een oude vertrouweling van Ne gus Haiile Selassie en heeft deelgenomen aan den staatsgreep van Ras Tafari, zooals de Negus heette vóór zijn troonsbestijging. In zijn hoofdstad Fitzje heeft hij den onttroonden Lidjy Yassoe gevangen ge houden, die door zijn dochter, keizerin Zaoditoe, ten val was gebracht. Ras Kassa had op het goede paard gewed: hij, die eerst slechts een klein stam hoofd was, werd beloond met een reusachtige pro vincie en overladen met koninklijke eerbewijzen. Jean d'Esme, verslaggever van de Parijsche „In- transigeant" en uitstekend kenner van Abessynië, heeft hem reeds in 1925 een bezoek gebracht in zijn hoofdstad. Bij die gelegenheid had de Abessijnsche vorst een blij venden indruk op hem gemaakt. Hij heeft een niet lange, gedrongen gestalte en 'n intel ligent uiterlijk. Het door een baard omgeven gelaat draagt in den regel een eenigszins droomerige uit drukking; doch plotseling kunnen zijn oogen een me taalglans aannemen en dan wordt de uitdrukking van zijn gezicht hard. D'Esme vond Ras Kassa min of meer een geheimzinnig personage. Zijn trekken verraden niet, wat er in hem omgaat. Hij spreekt weinig, doch is een opmerkzaam toehoorder. De Abessijnen zelf beschouwen hem eigenlijk niet als een krijgsman. Hij heeft iets van een monnik over zich. Zijn raadgevingen vinden een gewillig oor, dank zij zijn evenwichtigheid en groote intelli gentie. Zijn tegenwoordigen rang van opperbevelheb ber heeft hij te danken aan zijn onveranderlijke kalmte en de juistheid van zijn oordeel. Hij is 60 jaar. Hij wordt ter zijde gestaan door zijn 30-jarigen zoon Abara. Ras Kassa is de onmiddellijke chef van den bekenden Ras Seyoen. Reeds 233 jaren ligt een geweldige schat op den bodem van den Baai van Vigo goud, zilver en edelsteenen en de waarde van het zilver alleen wordt reeds op S2.500.000 peseta's geschat. Deze schat zal nu do^r de Spaansche ingenieur Manuel Moxo ge licht worden, daar hij thans van de regeering toe stemming heeft gekregen een naamlooze vennoot schap op te richten en zich op deze wijze de noodige gelden te verschaffen. Met luchtdrukankers en an dere mechanische werktuigen wil men zich thans een weg naar het zilver en goud van de Inca's banen, dat in het slijk van de Ensenada San Simon ligt, sinds het den Engelschen admiraal Rooke gelukte, de versperring van de haven van Vigo te doorbreken en de Spaansche schatvloot te overvallen. door MARGARET PEDDLER. T Feuilleton 42. J)at ls heel leelijk van Je", zei ze schor. „Ik doe hei terwille van jullie. Jullie profiteeren er alle maal van. Dat weet je." Een donkere blos van schaamte steeg Piers naar ;de wangen. „Ja, ik weet het, en ik ben een ellendeling dat gèzegd te hebben", zei hij grimmig. „Soms heb ik zelfs het gevoel alsof jij eigenlijk terwille van de fa milie naar den brandstapel gaat, en dat we ons er tegen moesten verzetten. Ik weet best dat je aller minst verliefd ben op Wing. Je..." hij aarzelde even om er daarna aan toe te voegen: „Je bent verre van gelukkig: dat is duidelijk te zien." „Ik ben niet verliefd op hem", zei ze terwijl ze hem recht in de oogen keek. „Dat is volkomen juist. Maar toch weet ik dat hij een van de beste en vrien delijkste mannen is die er op de wereld kunnen be staan." Op dat oogenblik stonden broer en zuster dichter bij elkander dan wellicht ooit het geval was geweest En op datzelfde oogenblik liep een man, die bij het geopende raam van de speelkamer had gestaan, met een verdrietige uitdrukking in zijn oogen weg. Kort na zijn onderhoud met Elspeth was Timothy naar het huis teruggekeerd, en terwijl hij onder de vensters van de speelkamer doorging, had één enke le zin, waarin een felle beschuldiging lag, zijn aan dacht getrokken. „Jij. trouwt toch óók met iemand <lie jaren en jaren ouder is dan jij, Phii«" Piers had die woorden uitgesproken, en had El speth niet kort tevoren met een cynischen lach te kennen gegeven, dat hij, Timothy, immers ook met een meisje trouwde dat jaren en jaren jonger was dan hij? Eensklaps stond hij stil en bracht zijn hand met een vermoeid gebaar naar zijn hoofd. Het leek hem toe alsof hij niet verder kón gaan, want duide lijk hoorde hij nu Phil's stem. Het scheen totaal niet tot hem door te dringen dat hij luistervink speel de: het eenige wat voor hem van belang was, leek het antwoord te wezen dat de vrouw die hij liefhad op Piers' verwijt zou geven. „Ik ben niet verliefd op hem. Dat is volkomen juist. Maar toch weet ik dat hij een van de beste en vriendelijkste mannen is, die er op de wereld kunnen bestaan." Met een schok keerde Timothy in eens tot de werkelijkheid terug, en eerst thans scheen hij ten volle te begrijpen wat hij deed. Haas tig keerde hij zich om en ging verder. Er heerschte een ware chaos in zijn hersenen. Hij had het gevoel alsof iemand hem een krachtigen slag op het hoofd had toegediend, waardoor hij half versuft raakte. Natuurlijk kon het geen nieuws voor hem zijn, dat Phil niet verliefd op hem was, want in dat opzicht had ze zich volmaakt eerlijk gedragen. Doch tege lijk wist hij dat ze hem een groote genegenheid toe droeg, en het lag in zijn macht haar een onbezorgd leven te geven, en haar broers en zuster te helpen- iets waartoe ze anders niet in staat was geweest. En hij had gehoopt hetgeen iedere man, waaraan een bepaalde vrouw niet werkelijk het land heeft, hoopt, dat ze geleidelijk van hem zou gaan hou den en tenslotte de groote diepte van zijn gevoelens weerklank in haar hart zou vinden. Dien dag leek het evenwel alsof het Noodlot hem uitlachte, en om hem te kwellen een gordijn terzijde had getrokken, waardoor hij ineens zag hoe de vrouw die hij liefhad in de toekomst zou moeten lij den. Lijden door hem... door zijn liefde voor haar! Door een liefde die grooter en machtiger was dan hij ooit voor Elspeth had gevoeld. Dét was de heftige passie van een jongen geweest voor een vrouw, die hij als zijn ideaal beschouwde, en toen dat ideaal van zijn voetstuk was getuimeld door een huwelijk zonder liefde met een schatrijken man, was dat gevoel gestorven. En omdat die liefde dood was, stierf door haar eigen egoisme, en deze nieuwe, diepere gevoelens voor Phil in zijn leven waren gekomen, had Elspeth het noodig gevonden hem te waarschuwen voor het geen hem in de toekomst kon wachten. Ze had hem duidelijk gemaakt dat zij door zijn verloving met Phil een zeer eenzame vrouw was geworden, die geheel aan zichzelf was overgelaten. En daarom amuseerde ze zich op haar eigen houtje, en tot een van deze amusementen behoorde Piers, Phil's broer. Hij was zoo dankbaar geweest dat Phil met hem wilde trouwen en slechts de wetenschap dat hij zooveel voor haar kon doen en ook in staat was haar familieleden te helpen, had hem den moed gegeven haar te vragen haar jeugd aan hem te binden. Die feiten en de zekerheid, dat er geen andere man in haar leven was! En het was heerlijk voor hem geweest toekomstplannen voor haar en hem te kunnen maken... te mogen bedenken, waar mede hij haar volmaakt gelukkig kon maken. Er bestonden naar hij dacht geen hinderpalen. Doch... vandaag... vandaag werd het hem maar al te duidelijk gemaakt, dat een huwelijk met een kind dat de helft van zijn leeftijd had rampzalig moest worden voor dat jonge persoontje. Elspeth en Piers hadden het gevoeld, en tenslotte scheen het tot Phil ook te zijn doorgedrongen. „Eens zul je de vrouw die je liefhebt door dat leef tijdsverschil ook te gronde richten", had Elspeth ge zegd. Die woorden lieten zich niet verjagen en bleven zich met geweld aan hem opdringen. HOOFDSTUK XXVII. .En het leven gaat voort. Hoeveel verdriet en ellende we ook mogen heb ben, het leven gaat meedoogenloos voort, Hoe het kwam wist Timothy zelf niet, doch hij veronderstel de dat het geschiedde omdat hij het zoo graag wil de: na verloop van twee dagen betrapte hij er zich namelijk op, hoe het angstige gevoel van twijfel dat over hem gekomen was, in omvang afnam. Bovendien namen de voorbereidingen voor het ver bouwen van „The Grange" aardig wat van zijn ge dachten in beslag en hierdoor kwam het dan ook zonder twijfel, dat hij niet zoo neerslachtig gestemd was als onder andere omstandigheden het geval had moeten zijn. Hij wilde de toekomst niet zwartgallig inzien en zich geen schrik laten aanjagen door Elspeth's op gewonden woorden. Er was bepaald dat zoodra de betalende loge'a vertrokken waren Elspeth behoorde tot deze ca tegorie de Wetherbys en Tante Jem naar Londen zouden gaan, waar Wing een gemeubileerd huis voor hen in Pennleven Street had gehuurd. Hier zou den ze blijven totdat „The Grange" voor hem en Phil ln gereedheid was gebracht. Verder moest nog het een en ander aan „Langmoor Farm" verbouwd worden en daarna zou Pier's en Venetia's toekomst geregeld worden. Oppervlakkig leek alles dus rustig en vredig op „The Grange". Na die egne hartstochtelijke uitbar sting tegenover Timothy was Elspeth weer een en al kalmte en beminnelijkheid geworden.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Schager Courant | 1935 | | pagina 17