wfmmm
m
m
AEL versperring Ml
Kort
Sinterklaas-rijm
„Piet."
Het was de oude stem van Sint Nico-
laas.
De heilige man zat weggedoken in zijn
hoge stoel in de gezelligste hoek van de
zaal.
„Ja Sinterklaas".
Als een duveltje uit een doosje wipte
Zwarte Piet naar binnen."
„Piet, mijn goede jongen" sprak Sint Ni-
colaas. „het is al eind November. Het wordt
tijd dat we eens aanstalten maken voor on
ze jaarlijksche reis."
„Naar Tsjecho Slowakije?" vroeg Zwarte
Piet dom.
Sinterklaas keek ontsteld.
„Maar mijn Piet," sprak hij, „hoe heb
ik het nou met je. Weet je het nu nog
niet? Begin December is Nederland aan
de beurt."
Zwarte Piet bloosde van schaamte, maar
je kon dat niet zien. Daar was hij te zwart
voor.
„Zal ik het spoorboekje even halen?"
vroeg de zwarte bediende.
„Welnee, doe maar niet zooveel moeite",
antwoordde Sint Nicolaas. Bel de sta
tionschef maar even op en vraag of hij
overmorgen een extra trein beschikbaar
heeft..."
Piet verliet de zaal en keerde een kwar
tiertje later terug.
„En wat heeft hij gezegd?" vroeg Sint
Nicolaas.
„Ze doen het niet", antwoordde Zwarte
Fiet. „De chef zei dat de dienst het niet
toeliet. In den tegenwoordigen tijd konden
zo niet zomaar voor ieder wissewasje een
txein beschikbaar stellen."
Ondanks zijn heiligheid werd Sint Ni
colaas vreselijk kwaad.
„Een wissewasje", bromde hij, „noemen
ze dat een wissewasje. Dacht die man
soms dat ik zo maar al die kindertjes in
de steek kan laten... Piet, bel terstond het
kantoor op van de Nederlandse spoor en
vraag of ze daar een trein kunnen sturen."
Piet ging heen.
Het duurde wel een vol uur voor hij ver
binding had met Nederland.
Het gesprek zelf echter duurde maar
kort. Je moet rekenen het is altijd heel erg
duur als je uit Spanje naar Nederland
wilt telefoneren. En Sint Nicolaas kon zijn
geld beter gebruiken voor cadeautjes voor
zoete kinderen.
Maar na het gesprek straalde Zwarte
Piet van vreugde.
Sint Nicolaas zag al aan zijn gezicht dat
de zaak in orde was.
„Het komt voor elkaar Sinterklaas" riep
Zwarte Piet... „Een hele trein kon er niet
af, maar ze zullen een locomotief sturen."
„Pettig is het niet", mompelde Sinter-.
klaas, „het is een lange rit en dat in een
kolenwagen."
„Voor mij komt het er niets op aan",
lachte Zwarte Piet. „Aan mij kun je toch
niet zien of ik onder het kolengruis zit."
Op de kantoren van de Nederlandse
spoonvegen was intussen alles in rep en
roer.
Alle machinisten wilden opeens met de
locomotief mee om Sint Nicolaas uit Span
je te halen.
„Nee jongens," zei de directeur, „dat
gaat niet. Er kunnen er maar twee mee."
„Goed," zeieen van de machinisten, „dan
zullen we er om loten."
Nog dienzelfde avond was er al een loco
motief op weg naar Spanje om Sint Nico-
nuten later. Nu zal ik je eens wat vertel
len. Je weet dat ik alles weet he. Nou ik
heb iets grappigs ontdekt. De locomotief
uit Nederland is op een spoorlijn gekomen
waar een hele hoop bergen zijn. En op een
plek daarvan hebben ze vergeten de tun
nel te maken."
„Mooi is dat", mompelde Zwarte Piet....
„Dan mag ik zeker al die pakjes daar naar
toe sjouwen."
„Ja, Piet, er zal niets anders opzitten.
Prettig is het niet maar we zijn nu een
maal niet op de wereld om appelen te
eten."
Er brak voor Zwarte Piet een moeilijke
tijd aan. Met een kruiwagen moest hij alle
pakjes en zakken naar de plek brengen,
waar de arbeiders de tunnel vergeten had
den.
En terwijl Piet sjouwde en ploeterde na
derde de trein de bewuste plek, waar geen
tunnel was. Natuurlijk zou de locomotief
tegen de bergen te pletter zijn gereden,
als niet toevallig een van de machinisten
buiten de locomotief had gehangen om zo
olienootjes te eten.
„Zeg jo," riep hij opeens uit, „ze hebben
de tunnel vergeten."
De anderemachinist remde uit alle
macht.
,ZEC JO.ÖTOP! ZE
HEBBEN DEN TUMNEL
VEJ2. CE-TEN
laas te halen. De tocht verliep zonder hin
dernissen. Er werd dag en nacht doorge
reden en na 24 uur had de locomotief de
Spaanse grens bereikt.
Sint Nicolaas zat thuis aan tafel te eten.
Opeens keek hij glimlachend op.
„Piet".
„Ja Sinterklaas".
Het gezicht van Sint Nicolaas betrok.
Zwarte Piet had hem antwoord gegeven
met een vollen mond en daar had Sint een
hekel aan.
„Eet eerst je mond leeg", zei Sinterklaas.
„Ziezo", hernam Sint Nicolaas enige mi-
Zwarte Piet was uit zijn humeur... o al
een helen tijd. Aanvankelijk had Sint Ni
colaas het nog niet in de gaten. Met den
dag echter werd het erger, net zolang tot
zijn goede meester het wel moest merken.
„Zeg eens zwart heerschap", zei Sint
Nicolaas vriendelijk, „ik geloof dat er met
jou iets niet in orde is."
„Hoe komt u erbij Eminentie", antwoord
de Zwarte Piet.
„Nee nee Piet", vervolgde de Sint, „je
hoeft mij niet om de tuin te leiden... Ik
weet alles."
„Over mij?"
Sint Nicolaas keek of hij het in Keulen
hoorde onweren.
„Ja, ze zeggen altijd dat hQt mijn schuld
is", vervolgde Zwarte Piet.
„Wat is jou schuld?"
„Dat u bij hen nooit eens wat lekkers
komt brengen."
Sint Nicolaas kreeg een steek in zijn
hart
Lieve Hemel, dat was waar. Ieder Jaar
mocht Zwarte Piet overal mee naar toe
om lekkers aan de kindertjes tebrengen,
„Gunst ja, dacht Piet, dat is waar ook."
„Je bent ontevreden Piet. En dat mag
niet."
Zwarte Piet boog het hoofd en zijn oogen
vulden zich met tranen.
„Ja Sint Nicolaas", zei Piet, „ik zal het u
maar zeggen... Ik heb de laatste tijd altijd
ruzie met mijn vriendjes."
„Ruzie? Waarover dan."
„Over u."
maar nog nooit had Sint Nicolaas een be
zoek gebracht aan het land van de nikker
tjes, waar Zwarte Piet zijn kameraadjes
had.
En schuldbewust maakte Sint Nicolaas
op een holletje alles gereed om naar Pie
tenburg te gaan, de stad, waar de nikker
tjes wonen.
En zo zien j'ullie hier op de afbeelding
hoe Sint Nicolaas de nikkertjesstad bin
nenrijdt, hartelijk toegejuicht door de
zwarte mannetjes, die allemaal even blij
zijn, omdat ze nu ook hun verlanglijstje
voor Sint Nicolaas in de bus mogen stop
pen. Zoals je ziet waren er zelfs negertjes
die een heel pak verlanglijstjes tegelijk in
de bus gooiden. Maar die kregen natuur
lijk helemaal niets, omdat ze te begerig
waren.
„Een vreemd land, dat Spanje", merkte
hij op. „Hoe krijgen we Sinterklaas nu te
pakken."
Maar voor hij nog had uitgesproken uit
te hij een kreet van verbazing.
Sint Nicolaas, die alles wist had de moei
lijkheid al opgelost.
Met de autobus waren hij en Zwarte
Piet hierheen gereisd en nu hadden ze
niets meer te doen dan in te stappen en
terug te rijden.
De terugreis was voor de beide machi-
nister een waarachtig feest. Den heelen
weg 24 uur achter elkaar mochten ze borst-
plaatjes snoepen. Van deze gelegenheid
maakten ze zo'n gretig gebruik dat ze bij
aankomst in Nederland onmiddellijk in
een ziekenhuis werden opgenomen omdat
hun maag een beetje 'in de war was.
Maar alles bijeen genomen hadden ze
geen van beiden spijt van het zeldzame
reisje.
En Sint Nicolaas ook niet, want nu kon
de goede man juist op tijd beginnen met
zijn rit over de daken.
En dat had hij te danken aan de vrien
delijkheid van de directie van de Neder
landse spoor.
door
TOM PINNART.
Sinterklaas
Goede baas
Schenk me veel
Speculaas
Pieter Zwart
Spaar de gart
Bespaar me toch
Pijn en smart.
Paard van Sint
Kom gezwind
Breng cadeaux mee
Voor ieder kind.
Wit is t paard,
Wit is Sint's baard.
Een handdruk van Sint
Is ons veel waard
Van hier naar Madrid
Een hele rit
Op een ouwe
aftandse hit
Met een schip
In een wip
Is Sint terug
Van z'n Hollandse „trip."
Weer een heel j'aar
Maakt hij zich klaar
Voor de volgende keer,
In het volgend jaar,
Toen Zwarte Piet verleden j'aar zijn ge
wone werk deed, had hij een vreemde ge
waarwording, die hij tot heden toe nog
nooit gekend had.
Zoals je weet moet deze Zwarte knecht
van den goeden Sint Nicolaas altijd de
ene schoorsteen inkruipen en de andere
uit. Sint Nicolaas zou dat eigenlijk graag
zelf doen zie je, maar hij is er te oud voor.
Maar Zwarte Piet is langzamerhand ook
geen kleine jongen meer en dus overkwam
het hem verleden jaar dat hij te dik werd
voor sommige schoorstenen. In de meeste
gevallen wist hij zich er nog wel eens door
heen te wringen, maar toen hij een heel
nieuw stadsgedeelte bereisde zat hij toch
vast. De schoorsteen was zo nauw, dat er
geen doorkomen aan was.
Juist stond Piet op het punt om verder
te gaan zonder het lekkers achter te laten,
toen hij opeens een heel fijn stemmetje
naast zich hoorde. *Het was de zwarte poes
van juffrouw Mulders, die hem had aan
gesproken.
„Zwarte Piet," miauwde de poes, „mag
ik je helpen?"
Een beetje minachtend keek Piet naar
den gewilligen katerbaas.
„Hoe kun jij me nu helpen", mompelde
hij.
„Dat is nogal eenvoudig," antwoordde de
poes. „Ik kan veel gemakkelijker door de
schoorsteen kruipen dan jij."
Nou dat was ëen idee.
„Goed", zei Zwarte Piet, „help me dan
maar."
En van dit ogenblik af sjouwde de poes
overal met Zwarte Piet mee.
Je begrijpt echter dat een poes er nooit
aan denkt dat hij overal netjes zijn voeten
hoort te vegen. De mensen waar hij kwam
waren dan ook allemaal verschrikkelijk
boos.
„Wat gek", zeiden die des morgens aan
de schoorsteen, „het lijkt wel of Zwarte
Piet kattepoten heeft gekregen."
Twee dagen ging het goed en de poes
deed uitstekend zijn best. Maar toen gaf
Zwarte Piet hem op een keer een grote
leverworst mee om die beneden ergens in
een schoen te leggen.
Je weet natuurlijk al wat er gebeurde.
De poes nam de leverworst mee en keer
de niet meer terug. Het stoute dier had
de verleiding niet meer kunnen weerstaan
en had zelf de worst opgegeten.
Zwarte Piet was er de Piet niet naar oin
dat erbij te laten zitten. Toen hij zijn vrijen
middag had ging hij terstond op zoek waan
de poes woonde. En zo kwam hij terechlj
bij een oude juffrouw, die een japon aam
had die vol zat met de afdrukken van;
zwarte kattenpootjes.
Ziezo grinnikte Piet, die is erbij.
En ja hoor, de poes was al van schrllsj
de tuin ingevlogen en had een veilig plek*
je opgezocht in een van de dunne boorm
Pjes.
Maar toen Piet aan de juffrouw verteld
had wat de poes op zijn geweten had vond
ze het een schandaal. Samen met Piet
ging ze den tuin in om de poes te pak*
ken. De juffrouw kon niet klimmen, maai?
Zwarte Piet wel en het eind van het liedje
was dat de Zwarte Poes mee moest in de
zak.
Toen Sinterklaas van het geval hoorde
was hij erg blij. Dat komt goed uit, zei hij,
we kunnen in Spanje best een poes gebrui
ken.
En zo kwam het dat er verleden Jaar
niet alleen kindertjes mee naar Spanje
werden genomen, maar ook de zwarte on
deugende poes. Het is echter heel goed
mogelijk dat Sint Nicolaas hem dit jaar
mee terug zal brengen.
Jullie weten het misschien nog niet,
maar Sint Nicolaas heeft zijn hele leven
lang een verschrikkelijke hekel gehad aan
prikkeldraad.
Als je er even bij nadenkt is dat gemak
kelijk te verklaren.
In December, als Sint Nicolaas op reis
gaat kan het weer buiten soms heel erg
spoken. Je weet ook dat Sint Nicolaas al
tijd een lange wapperende mantel draagt.
Nu moet je weten dat die mantel iede-
ren keer als Sint Nicolaas in Spanje te
rugkeert vol met gaten en scheuren zit.
Dat komt door het prikkeldraad dat ze
in Nederland overal gespannen hebben.
Meermalen reeds heeft Sint Nicolaas er
over nagedacht om nooit meer wat te
brengen in die huisgezinnen, waar ze hun
tuintje of grond met prikkeldraad hebben
afgezet.
Zwarte Piet maakte er hem echter op
merkzaam op dat met die maatregel alleen
de kindertjes getroffen worden. Nou die
kunnen er natuurlijk niets aan doen dat
er overal prikkeldraad gespannen is.
„Sint Nicolaas", zei Zwarte Piet, „in de
meeste gevallen is dat prikkeldraad langs
de tuinen gespannen omdat de kinderen
anders op verboden grond komen."
„Nou, dan weet ik het goed gemaakt",
zei Sint Nicolaas. „Voortaan zal ik nooit
meer wat brengen aan de kinderen, die
gedurende het laatste jaar op verboden
grond gelopen hebben. Op die manier zal
het niet meer nodig zijn dat er prikkel
draad komt en dan kan ik rustig met mijn
waaiende mantel door Nederland rijden."
Dus nu weten jullie het: je mag nooit
meer op verboden grond lopen, anders
gaat Sint Nicolaas je op 6 December dood
gewoon voorbij."
