VEROORDEELD
TOT HET BAGNO
DEPORTATIE VROEGER EN THANS
Dwangkolonisatie in de Siberische steppen
HET DORADO NIEUW-CALEDONIE
door K. WINKLER
tsaristische regiem in Rnsland werden
in ketenen geklonken...
donië. Tegenwoordig bestaat de mogelijk#
heid om land in eigendom te verkrijgen,
niet meer. In de mijnen werken nog circg,
1S00 gedeporteerden.
Het grootste deel van de tot deportatie
veroordeelden wordt tegenwoordig naa?
Cayenne gezonden! Daar is hun lot niet be#
nijdenswaard, want Cayenne behoort toji
de Fransche koloniën, die tengevolge van
het onverdraaglijke klimaat het minsj;
van alle streken ter wereld geschikt zijn
om door blanken bewoond te worden. Des*
ondanks is de kolonie door de gestrafte®
zoo bewerkt en door blanken en inboorlin
gen uit andere koloniën zóó bevolkt gewoi>
den, dat de na vele jaren tenslotte in.vrij*
heid gestelde bagnards daar geen arbeids*
veld, om maar niet te spreken van een ko*
lonisatiemogelijkheid, kunnen vinden.
Daar echter gedeporteerden, wanneer hun
straftijd verstreken is, zelden naar Frank*
rijk mogen terugkeeren, is Cayenne over
stroomd door het proletariaat van ontsla*
gen bagnards! Daar verzetten de vrijwillige
kolonisten, blanken en inboorlingen, zich'
hevig tegen; dit zal dan ook wel de oon-
zaak zijn van de steeds opnieuw opduiken
de geruchten omtrent de volkomen afschaf
fing der deportatie in Frankrijk,
BRANDENDE OLIE BLUSSCHEN
MET WATER!
Te Boston heeft kort geleden het Natia*-
nale Brandweérverbond interessante proe
ven genomen, waarbij tegen alle re
gels in brandende olie werd gebluschjb
met water! Deze methode, die ook elders
reeds met succes werd toegepast, bestaak
in het gebruik van verstuivers, die aan de
slangen worden aangebracht en het ge
heim van het succes ligt nu in de zeer
bepaalde grootte van de afzonderlijke wa
terdruppels. Zijn deze te groot, dan
sproeien zij de brandende olie in het
rond; doch zijn ze te klein, dan kunnen
ze de vlammen niet blusschen. Nu is het
een feit, dat water, mits men er op de
'juiste wijze gebruik van maakt, een olie-
brand op verschillende wijzen kan blus
schen.
Al deze werkingen en waarschijnlijk
nog andere, die thans nog niet bekend
zijn treden op, wanneer men fijn ver
deeld water op brandende olie spuit:;
doch slechts onder bepaalde omstandighe
den. Zoo moeten bijvoorbeeld de water
druppels met voldoende kracht tegeia
den vuurhaard worden geslingerd, om de
vlammen, resp. de brandende olie-opper
vlakte te bereiken; anders worden ze
door de sterke, dcor de vlammen veroor
zaakte luchtstrooming» omhoogevoerd en
bereiken hun doel niet. Anderzijds echter
mogen de druppeltjes ook weer niet tp
krachtig de brandende olieoppervlakte
treffen, want dan sproeien zij de olie in
't rond en de brand breidt zich uit.
deel van de Fransche strafkolonie Cayenne
Verbanning in het Tsaristische Rnsland; de tot dwangarbeid veroordeelden v/erden
aan handen en voeten geketend...
niën zich energiek ver
zette tegen verderen
„import" van dergelij
ke „ongewenschte im
migranten"! Misdadi
gers naar de Britsch-
Amerikaansche kolo
niën te sturen, was een
denkbeeld, dat tijdens
de regeering van Jaco-
bus I in Engeland rijp
te. Toen deze koloniën
zich van het moeder
land losscheurden,
moest Nieuw Zuid-Wa-
les in Australië voor
taan de gedeporteerden
opnemen! Bij de op
richting van de straf
kolonie op Nieuw Zuid-
Wales werd 't uiteinde
lijke doel van deportatie
door de Britsche regee
ring nauwkeurig gefor
muleerd: door deporta
tie wilde men het moe
derland van de plaag
van een dagelijks
groeiende opeenhooping
van misdadigers in de
tuchthuizen en gevan
genissen van het rijk
bevrijden, een plaats
De tot deportatie veroordeelden onder het
aan handen en voeten
portatie, toegepast op gewone boeven, heeft
hetzelfde tot doel als Engeland destijds met
Nieuw Zuid-Wal es. De Fransche wet van
1S50 bepaalde, dat de mannen beneden de
60 jaar in de strafkoloniën dwangarbeid
zouden moeten verrichten. In 1854 werd
Cayenne, in 1863 Nieuw-Caledonië daar
voor bestemd.
Het lag oorspronkelijk in de bedoeling
der Franschen om, behalve het productief
maken der koloniale gronden tevens te ko
men tot een meer humane strafsoort. Doch
later bleek, dat deze deportatie voor zoo
ver het Cayenne betreft, tenminste op
dien naam geenszins aanspraak mocht ma
ken en dat het Duivelseiland een hèl was!
Daarentegen was Nieuw-Caledonië een
Dorado voor misdadigers; in Frankrijk
vermoordden sommigen gestraften hun ci
piers, alleen om toch maar naar Nieuw-
Caledonië getransporteerd te worden, of,
zooals zij het uitdrukten... om transporta-
tie naar Nieuw-Caledonië" te verdienen"!
Daar konden zij namelijk na een bepaald
aantal jaren planter worden; zij kregen dan
van staatswege een plantage in eigendom!
Een Amerikaansche strafkolonie. Het op een eiland voor San Franclsco gelegen
tuchthuis Alcatraz, waar de allergevaar- lijkste misdadigers opgesloten worden.
TOT de onloochenbare verbeterin
gen, die de moderne tijd in alle
beschaafde landen ter wereld
heeft gebracht, behoort de af
schaffing van de vele, gruwe
lijke straffen, waarvan de recht
spraak zich vroeger bediende. Eén van die
straffen is echter tot heden ten dage blij
ven voortbestaan: de dwangarbeid 1 Deze
straf heeft een zekere „opvoedkundige"
waarde, wanneer die in gesloten inrichtin
gen systematisch wordt ondergaan en pae-
dagogisch wordt geleid. Anders gesteld is
het natuurlijk met de dwangarbeid, zooals
die ook nog bij Europeesche staten in ge
bruik is, waarbij het oord van die dwang
arbeid dan meestal nog in een ander we
relddeel is gelegen.
Een ander middel om te straffen dat o.a.
reeds bij de Romeinen bekend was, heeft
in enkele staten tot nog toe zijn bestaan we
ten tehandhaven: de deportatie. Reeds
veel is er over de strafkoloniën geschreven;
op alle manieren heeft men het wreede er
van trachten aan te toonen. Typisch is het,
dat Frankrijk na de revolutie de deporta
tie invoerde en dat Sowjet-Rusland in de
eerste jaren na de omwenteling de in het
tsaristische Rusland gebruikelijke verban
ning ophief om deze na betrekkelijk korten
tijd weer in te voeren. Tegenwoordig wordt
men in Rusland even spoedig naar Si
berië gestuurd als in den Tsarentijd.
De deportatie der Romeinen was een
strengere vorm der bij de Grieken zoo ge
bruikelijke verbanning. Van de nieuwere
staten zijn het Rusland, Engeland en
Frankrijk, die bijzondere, van andere lan
den overgenomen systemen hebben inge
voerd.
In Rusland kwam de deportatie in de 17e
eeuw in gebruik, als straf voor politieke,
zoowel als voor gewone misdaden. De
Svensch om de uitgestrekte, onbebouwde
en vrijwel onbewoonde gebieden van Sibe
rië te cultiveeren, gaf aan de Russische de
portatie vorm.
De deportatie van Engeland en Frankrijk
naar de koloniën is wel een zeer zware
straf. In Rusland daarentegen beoogde men
met het invoeren van de deportatie een
verzachting van de gebruikelijke strafwij
ze. Inplaats van de lijfstraf, die slechts
verminkten en invaliden van de gestraften
maakte en de doodstraf, kwam nu de ver
banning naar Siberië. Desondanks was de
ze straf niet licht, want behalve de disci
plinaire maatregelen verscherpte het kli
maat van Siberië de kwelling van den
dwangarbeid aldaar. Sedert 1828 maakte
Rusland onderscheid tusschen de verban
ning met strenge dwangarbeid en de depor
tatie met gedwongen kolonalisatie voor on-
bcperkten tijd of voor levenslang. De tot
dwangarbeid veroordeelden werden in den
regel naar de mijnen op het eiland Sacha-
litï gezonden; de gedwongen kolonisten
werden in bepaalde gemeenten opgenomen.
Door deze dwangkolonisatie zijn groote
De tot het „bagno" veroordeelde, Fransche
gevangenen worden in Martin de Ré, on
der scherpe bewaking, ingescheept.
deelen van Siberië langzaam maar zeker
eenigszins bevolkt. Men heeft het aantal
gedeporteerden van het Tsaristische Rus
land aanmerkelijk overschat; bij het uitbre
ken van den wereldoorlog zal dit ongeveer
300.000 bedragen hebben! Wel werden er
verscheidene millioenen in Siberië tot ko
lonisatie gedwongen. Tal van leiders van
het Rusland van heden moesten met de
Siberische oorden kennis maken en hebben
hier voor hun haat tegen het Tsarendom
voedsel gevonden. Nu zou men natuurlijk
meenen, dat dientengevolge in Sowjet-Rus-
land geen plaats ware voor deportatie naar
Siberië, doch dan slaat men de plank mis!
Deze is weer ingevoerd en waarschijnlijk
is het aantal gedeporteerden thans grooter,
dan ooit in de laatste 200 jaar van het
Tsarisme het geval is geweest! En het lot
van de gedeporteerden op de Solowetzky-
eilanden in de Witte Zee is even weinig
benijdenswaard, als dat van de door het
keizerlijke Rusland naar Siberië verban-
nenen...
Engeland heeft de deportatie als straf
middel reeds in het jaar 1858 volmaakt af
geschaft. Maar voor dien tijd was de Brit
sche deportatie berucht! De opheffing er
van had niet plaats om humaniteitsrede-
nen, tioch omdat de uitgewezen gevange
nen bestaande bevolking van de strafkolo-
scheppen, waar de grondige bewaking en
bestraffing van deze misdadigers gewaar
borgd zou zijn en waar men tevens een
soort paedegogischen invloed op hen zou
kunnen uitoefenen, teneinde tenslotte uit
de gevangenen, die toonden, zich gebeterd
te hebben, de kern voor een Britsche kolo
nie te vormen, aangezien de animo voor
vrijwillige emigratie kennelijk verflauw
de. Volgens deze beginselen werden ook de
strafkoloniën in Tasmanië en in West-Au-
stralië georganiseerd.
Wanneer we Rusland even terzijde laten,
evenals Italië, dat zijn politieke bagnards
naar de Liparische eilanden zendt en Span
je en Portugal, die hun politieke bannelin
gen tijdelijk op koloniale eilanden onder
dak brengen en gevangen houden, waarbij
zij in den regel uitstekend behandeld wor
den, dan is Frankrijk fetielijk nog het
éénige Europeesche land, dat de strenge
deportatie naar bepaalde strafkoloniën nog
kent! De Fransche strafwetten onderschei
den verschillende graden van deportatie.
De eerste graad, voor zware'vergrijpen, be
staat in eenzame opsluiting op een volko
men geisoleerde plaats in een der overzee-
sche gewesten. De politieke gevangenen
ondergaan deze straf op het beruchte Dui
velseiland. De deportatie van den tweeden
graad heeft plaats bij verzachtende om
standigheden en kleinere misdaden. De
gestraften staan dan niet zoo streng onder
bewaking en controle. Bij beide graden is
men in geen enkel opzicht verplicht arbeid
te verrichten; een derde graad, de trans-
Tegen het einde van de 19de eeuw moest
Frankrijk aan dezen toestand een einde
maken. Men zond eenigen tijd achtereen
geen bagnards meer naar Nieuw-Cale-
Luchtopname van het Duivelseiland, een
