m
De Brabantsche Brief
RUISENDE
«9? EU GD
van Dré.
SCHAGER
COURANT
GRATIS
■H
HE
Zaterdag 14 December 1935.
SCHAGER COURANT.
Vijfde Blad. No. 9872
ELKEN WINTER LEED HIJ
aan Winterhanden
en Wintervoeten
KLOOSTERBALSEM
Ulvenhout, 10 December 1935.
Menier,
Daar zijn veul menschen
ziek en 't weer is er dan
ook naar.
Eén van de aardigste
spellekens, die wij vroe
ger als kleine kinders aan
de groote tafel bij Moeder
't liefste dejcn, dat was 'n
spelleke met 'n paar ouwe,
inkomplete stokken speel
kaarten. We vouwden die
kartonnekens stuk voor
stuk overlangs in tweeën,
zoodat we elk zo'n kaart kosten opzetten op een van
de korte kanten. Want na de vouw sprong zo'n kar-
tonneke" open tot omtrent 'nen haakschen boek.
't Kunstje was nou, om al die gevouwen kaarten
achter malkaar op te stellen op afstanden iets korter,
dan de lengte van zo'n kaart. En dan liefst op te
stellen in 'nen flauwen bocht.
Dan wierd tegen de leste kaart 'n douwke gegeven,
zoodat ze omviel naar de voorleste, die weer naar
de derde-van-achter-af, enzoovoorts. En dan viel zóó
den heelen stok tot 'nen ris op malkaar liggende in-
eensluitende speelkaarten, die we wéér opzettenden,
en nog 'ns en nóg 'ns, sjuust zoo lang tot 't begost
te vervelen en één van de broers stiekum teugen de
leste kaart zat te blazen, terwijl den andere, met 't
puntje van z'n tong uit zijnen mond, seerjeus en in
gespannen de kaarten opnieuw zat op te stellen, 't
End was dan 'n vechtpartij, die klonk als 'n klok. En
't slot: dat den ouwen Dré de vechtersbazen naar bed
schupte.
Ja, dat was 'n leutig spelleke.
En aan dat spelleke denk ik deuze dagen nog al
'ns.
Den eene niest en den volgende niest dan ook. Zoo
vervolgens. Op 't lest niest heel 't durp. En 't slot
van 't spelleke is: dat na korten tijd heel 't gezel
schap in de bedsteeën te griepen ligt.
Den bakker is er mee begonnen. Die heeft als Sin
terklaas, boven op den witten knol 'n kouwke ge
pakt.
'k Had dalijk in de gaten", zie ie. „Toen ik van
m'nen happelschimmel afstapte, toen voelde-n-ik
m'n heigen zoow rilderig en de pukkeltjes zatten hop
m'n beenen van 't kiepenvel."
Als ie dat verhaal gedaan had, dan nieste-n-ie over
de tafel. 't was in „de Gouwen", ónder 't proppen,
dat den Joost, 't weareldkampioeneke zei: „zie
zoo, Fielp, mijn borreltje is weer vol."
„Has ik m'n poo oewiesjah pooten vol mee
kaarten heb, dan kan ik ginnen zaddoek pakken,
Joost. Proost horre, ge gaat er nie van dood."
Toen den Fielp efkens later „passen" wou, dan
riep ie: „pepe-piesch".
En daar ie altij piekt, lijk ge weet, móest ie pieken
van den Blaauwe. „Ge hebt duidelijk gepiekt, zei den
Tiest.
„Ge lieget; ik heb gep-a-a-a-a-aiescht."
Toen liepen 'm de tranen uit z'n kleine rooie-wate-
rige oogen.
En zoo was 't begonnen!
Verlejen Zondag was den Fielp nog steeds van
streek. Hij was 's mergen zelfs nie in de kerk, zoo
dat den Jaan voor hun gecollecteerd heeft.
Ja, wat dat betreft, zullen we den Jaan nog al
'ns missen als ie met pensioen is. Ik heb oe dat al
meer geschreven: we hebben bij al de last, ook nog
wel veul gemak van 'm. Want hij komt leverans
„toch" langs als ie surveilleert en dan is 't wel erg
gemakkelijk den Jaan bij de hand te hebben voor al-
derleië boodschappen. We zullen dan ook heel wat
te stellen hebben, onder ons gezegd en gezwegen, om
den opvolger van den Jaan hier zoo schoon weg
wijs te maken.
Den Fielp heeft op 't Raadhuis al 'ns gepolst, maar
hij is niet verder gekomen, dan z'n eigen teugenover
ons op z'n hambtsge-eim te beroepen, zoodat je niks
weet!
Janus heeft ook nog moeite gedaan voor zijnen
zoon, huiliën Chef, die in Tilburg steuntrekker is
van z'n ambacht, maar volgens den Fielp had den
Chef geenen broerderen veurspreker kunnen uitkie
zen, dan z'n vader, in dit geval.
„Waant laten we nouw malkaar maar gin Mieke
noemen, Dré", zei den Fielp: „has kameraad is dieën
ge-aktbal den kwaaiste nie, maar has deedektief is
ie 't ophangen nie wèèrd."
Wel is ons bekend, dat er 'nen oproep is gedaan,
volgens den Jaan, „voor stollestaanten, in 't plisie-
blad". En dat den Driek op 'nen morgen ruim zes
honderd brieven besteld heeft op* 't Raadhuis.
„Allemaal stollestanten", zei den Jaan: „maar den
ouwe was er zoo intersaant mee...! Hij hee ze mee
naar z'n huis genomen, zeivers gedragen, om heel
't Durpshuis er buiten te laten." Zoodat den man,
in al z'n waardigheid besloot: ,,'t wordt tijd da'k op
donder, geleuf ik."
Afijn, ge hoort er meer van, maar Janus had Zon
dagmorgen dan gecollecteerd en van den Fielp was
Zondagmiddag in de „Gouwen Koei" 'n boodschap:
„Zeg aan de jongens da'k nie komen kan, waant da'k
mee griep in de bedstee lig."
„Dan lee-t-ie tenminste nie alleen", had den Blaau
we geantwoord.
Den Joost, 't weareldkampioeneke, had van Ooster
hout uit onzen Gemeentesecretaris opgetelefoneerd,
'nen braven, goeien en geleerden mensch, tusschen
twee haakskes.
En den Joost had gezegd: „Zag, Sikkertaires, U
spreekt met Jonkheer Saint Joost Toucusme-Declom-
pe, Directeur der „Zeven Heuvelen." Wilt gij even
aan den E. A. Heer Philippe Beeckèrs laten weten,
dat ik hendenmiddag onmogelijk kan compareeren
ter conferentie, zulks in verband met een lichte ap-
pendicitus-provocatus in mijn keel sielvoeplee goed-
dendag Sikkertaires!"
Den Secretaris zat er 'n bietje mee. Had alles
maar half begrepen. 'tWas allemaal te rap gegaan
en den Jonkheer had den haak alweer opgehangen
als den Secretaris nog wou vragen: „wablieft u."
Maar den Fielp, van 'nen plotselingen hoestaanval
zoo rood als 'nen brandenden lampion, verzekerde:
„dat ie de bodschap hapsoluut begreep en dat den
Sikkei'taires aartelijk bedaankt wier, veur z'n bereid
willigheid. En dat ie den Jonkheer vertellen zou,
dat den Sikkretaris zeivers, in eigen persoon, de
bodschap ad hovergebrocht! Ge kunt nooit weten",
had den Fielp mee 'n knipoog nog erbij gedaan,
„den Jonkheer kende iedereen, kwam ieveraans en
was 'nen jovialen, veur zijnen doen eenvoudigen
mensch."
Nou, amico, daar was geen woord van gelogen.
Want den Joost komt ieveraans mee zijnen worste-
reiënnegotie-op-de-fiets. En Jovial is den Joost.
Als ongeslagen weareldkampioen (ik mag niet zeg
gen, waarin) en dat op vijfenvijftigjarigen leeftijd,
kunnen de éendags-kampioenekes nog heel wat van
„Saint Joost Toucusrne-Declompé" leeren...!"
Afijn. Daar gaat 't nou nie over.
Den Joep kost ook niet komen kaarten. Omdat z'n
vrouw de griep (en nog elf kinders) had, zoodat den
Joep thuis „hospitaal-soldaat" en „Broeder-Overste"
moest spelen en alzoo handen tekort kwam voor 'n
spelleke prop.
Ik voor mij, ik was ook niet lekker. Den buik,
amico. Den buik. Daarin kan 'n kouwke ook leelijk
huishouwen, man
Alleen den Blaauwe was present geweest. Dieën
dunnen, taaien zwezerik schijnt nou eenmaal dun
genog, om door alle gaatjes heen te kruipen en te
dor om éen bacil voedsel te geven.
Om 'n uur of vier kwam ie bij ons aangestoken.
„Nouw", kwekte-n-ie: „wa zeggen guillie van zo'n
vijfkaart? Lee me gatsammekrakepitten de heele
propvereeniging op z'n gewit-wei!"
En hij vertelde alles, wat ik oe hierboven al heb
laten weten.
Van den Joep, van den Fielp, van den Joost!
„En 't is den Fielp z'n schuld", zei den Blaauwe.
„Die is mee die lol begonnen, as ie verlejen week
heel de „Gouwen Koei" zat te verpesten mee z'n ge-
nies en gesnotter!"
„Best meugelijk, Blaauwe!"
„Best meugelijk? Mot ge maar 's vragen aan Keeë.
Die zit in d'r eentje, achter den toog. Heel d' affaire
is leeg. 't Mensch hee gin aandere aanspraak as
Tommes d'ren kater. Ze gooit vandaag om zeuven
uren de tent dicht, waant ze kan d'r vuur en licht
nie verdienen aan Tommes, die van den blaauwen
knoop is en aan den Jaan, die alleen bestelt as ie
jarig is en da's vrekt-laank gelejen. Die is zoow ge-
ruischloos-meugelijk tot zijnen pensioensleeftijd ge
komen, dieën Sjerlok Holmes".
„Nou ge da zoo zegt, Tiest, hoe sta-g-et mee z'n
afscheidsfeest?"
„Goed. 't Bordje „van den Heuvelstraat" heb ik al
gereed. Ik heb de plek ok uitgezocht, 'k Zal 't
nachts-te-voren spijkeren over 't bordje „Ulvenhout-
sche laan", op 't hoekske bij den dokter. En da zul
len we dan op den dag, as alles goed in 't vet staat,
onthullen."
Ik moest efkens weg, vanweuge den buik.
Als ik terug kwam ging den Tiest door: „De kunst
is om den Fielp, as Raadslid zijnde, den spiets te
laten houwen. Wij allemaal den hoogen hoed op,
de medewerking van den Thee van de Hermonie
heb ik ok al, den dokter komt vaneigens buiten-
geloopen, den burgemeester krijgt den Thee wel uit
Dank zij den KLOOSTERBALSEM
komt hij daar voor goed «an af.
Door mijn beroep moest ik den ge-
geheelen dag op straat loopen en daar
door gingen de plekken altijd open en
begonnen te zweren. Van alles pro
beerde ik, maar baat vond ik niet, tot
dat ik met Kloosterbalsem begon. El-
ken ochtend en avond deed ik die op
de plekken. Ze genazen binnen een
week prachtig en voor goed. Nu smeer
ik als 't koud wordt van te voren mijn
handen en voeten eiken ochtend met
Kloosterbalsem in en heb sedert dien
geen last meer van winterhanden en
-voeten gehni." w u
AVVED'C ORIGINEEL TER INZAGE
„Geen goud zoo goed"
Onovertroffen bij brand-en sn^j wonden
Ook ongeëvenaard als wrijfmiddel bij
Rheumatiek, spit en pijnlijke spieren
öchroefdoos 85 cL Kotten. ct. en f 1.04
Wie zich vanaf heden
op de
abonneert, ontvangt alle
in de maand December
verschijnende nummers
huis, waant hij lot „Constantia" blazen dat de muren
scheuren en dan is er volk genogt op de been, om,
mee de muziek om den Jaan en ons henen, alles op
afstaand te houden! En den Jaan „z'n straat" te ge
ven."
Stillekes zat ik m'nen buik gezond te lachen.
Trui veegde nou en dan in d'r oogen.
„Maar n' paar dingskes veur den aanspraak mot
ik nog weten. Gij zijt beter geletterd as ikke, Dré;
hoe spelde gij „intelligentie"?"
Ik spelde.
„En speurtalenten? Is da mee één 1 of mee twee
I's?"
„Eén".
„Da's datte. En hoe schrijfde ge „Sherif"?"
Ik spelde.
Den Blaauwe zat alles met 'n stompke potlood, dat
ie telkens natmaakte aan.z'n tong, sjecuur op te
schrijven, op 'n pampierke dat ie op zijnen knie had
gelegd.
„Nog wa, Dré! Da's me onderweuge te binnenge
schoten. Nouw den Joost zoo prachtig, zoo deftig kan
tillefeneeren, zouwen wij nou de kraant er nie bij
kunnen uit-inviteeren?"
Ik beloof oe, amico, hij vroeg 't zoo seerjeus, mee
'nen rimpel boven z'n neus, of ie prakizeerde over
den doopnaam van z'n a.s. kindje.
„Blaauwe", proeste-n-ik: „schei uit! Ge mokt er 'n
schandaal van."
,,'t Feest kan nie onvergetelijk genogt zijn", zei den
Tiest droog: „dus 't mot in de kraant, met de foto's
erbij, 't Ga-d-allemaal op mijn veraantwoording. En
nou zal ik wel 's willen zien, of in deuzen tijd, van
louter kraant-beroemdhedens en huldigingen, ik den
Jaan ok nie in dieën eerestoel geplotst krijg!"
Zoo amico, zoo verliep deuzen griep-Zondag in 'n
paar lachbuien, die alle kouw uit m'nen buik hebben
geschud en 'k heb meteen de zekerheid, dat de aparte
hulde van den Blaauwe aan den Jaan iets „onver
getelijks", iets „groots" wordt, wat het „standbeeld",
den Fielp destijds aangebojen, nog overtreftl"
En dan weet ge 't wel.
Kom, ik schei er af.
Veul groeten van Trui en als altij geen haarke
minder van oewen
toet a voe
DRÉ.
Feuilleton
door
MARGARET PEDDLER.
52.
„Timothy, ik moet je iets... minder prettigs... me-
dedeelen", bracht ze uit. „Ik hoop, dat je goed zult
houden."
En toen vertelde ze hem in korte woorden, wat ze
veronderstelde en vreesde. Hij hoorde haar zwij
gend aan. Zelfs nadat ze uitgesproken had, bleef
hij dat stilzwijgen nog bewaren en staarde onbewe
gelijk voor zich uit. Zijn gezicht was vaalbleek ge-
"worden en deed aan een masker denken, terwijl er
een vreemde, afwezige blik in zijn oogen lag.
„Er is nog een andere mogelijke verklaring", zei
hij tenslotte, en het was duidelijk dat hij zich geweld
aandeed die veronderstelling op te roepen. „Er kan
hun een ongeluk zijn overkomen."
„Daaraan heb ik eerst gedacht. Doch indien zoo-
iets gebeurd was, dan hadden we er nu toch wel
bericht van moeten hebben."
Hij knikte alsof hij verwacht had dat ze iets der
gelijks zou zeggen.
„Ja, dat is waar." En daarna na eenige stilte.
„Heeft Phil bagage meegenomen?"
„Nee. Ik veronderstel hoe alles van Terry is uit
gegaan... dat hij haar eigenlijk op het laatste oogen-
blilc overhaalde."
Weer viel er een zware, bittere stilte tusschen
hen in. Deze duurde zóó lang, dat Jemina het ten
slotte niet langer verdragen kon. Wing stond nu
vlak bij het raam en staarde naar den grond.
„Timothy, hebben we het bij het rechte eind?"
barstte ze los. „Denk je... denk je dat we het recht
hebben een dergelijk iets te veronderstellen? Jij...
moet het toch het beste weten." Er was een uitda
gende blik in haar oogen, waarbij ze hem als het
ware dwong iets in woorden te brengen, waartoe zij
den moed miste.
Hij hief zijn hoofd op en zag haar thans recht
in de oogen.
„Ja," antwoordde hij langzaam. „Ik moet het
zeer zeker weten. Welnu, één ding was me al ge-
ruimen tijd duidelijk: Phil heeft nooit van me ge
houden zooals ik van haar. Van het begin af aan
heeft ze eerlijk tegenover me gestaan, doch ik dacht
dat het mettertijd wel anders zou worden en ze zou
leeren me lief te hebben. Ik was echter een groote
dwaas..."
„Oh, Timothy!" Er was een verdrietige, teedere
uitdrukking in Jemina's oogen en haar stem trilde.
„Op een dergelijk iets moet men nooit te vast reke
nen, Timothy."
Hij streek met een vermoeid gebaar over zijn voor
hoofd.
„Je hebt gelijk. Vooral wanneer er een leeftijds
verschil van twintig jaar bestaat."
In gedachten hoorde Jemina haar ouden vriend
Brodie weer zeggen: „Jeugd hoort bij jeugd." Oh,
Luke, oude Luke, wat ben je toch verstandig en hoe
goed heb je alles ingezien.
Het leek alsof Timothy begreep wat er in die
oogenblikken in haar omging, want hij ging kortaf
voort.
„Met de beste bedoelingen van de wereld schijn ik
alles in de war te hebben gestuurd, en intusschen
bezorgde ik verschillenden menschen heel wat ver
driet."
Er lag zulk een wanhopige, bittere klank in zijn
stem, dat Jemina het had kunnen uitschreeuwen
van medelijden.
„Ik... begrijp het niet", stamelde ze echter alleen.
Hij glimlachte, en die glimlach kon Jemina nim
mer meer vergeten.
„Werkelijk niet? Het is toch zoo hoogst eenvou
dig. Phil... met Phil moet in de eerste plaats reke
ning gehouden worden. En daarna met Terry. En
ik zie nu op het oogenblik heel duidelijk in, dat die
verhouding van Elspeth en Piers... eigenlijk mijn
schuld is geweest. Het een was het gevolg van het
ander."
Met een impulsief gebaar legde Jemina haar hand
op zijn arm.
„Nee, nee", haastte ze zich te verzekeren. „Timothy
in dat opzicht kan jou geen blaam treffen."
„Mij treft zonder twijfel blaam", bleef hij koppig
volhouden. „Het is niet erg gemakkelijk dit alles te
moeten toegeven, zelfs wanneer de waarheid vol
maakt duidelijk is. Ik trachtte iets te nemen... waar
toe ik op mijn leeftijd het recht niet meer had...
Phil's jeugd. Het eenige excuus wat ik kan aan
voeren is dat ik zooveel van haar houd... en ik had
er geen flauw vermoeden van dat ze een ander lief
had."
„Ik veronderstel dat ze waardeerde hoeveel Je voor
haar en voor ons gedaan had", begon Jemina zacht.
En toen keerde hij zich met een ruk om en barst
te los:
„Dat is het juist... Alles is me nu volmaakt duide
lijk. Ik hield haar aan handen en voeten gebonden,
zoodat ze geen kans meer had zich van me te be
vrijden. Ik nam haar gevangen door een afschuwe
lijk gévoel van dankbaarheid... En dat heeft nooit
in mijn bedoeling gelegen", eindigde hij.
In de laatste woorden klonk zoo iets nederigs en
verdrietigs, dat er een nevel voor Jemina's oogen
verscheen.
„Oh, beste Timothy, beste Timothy", was het eeni
ge wat ze uit kon brengen en ze zei die woorden op
een toon alsof ze een kind troostte.
„Oh, als we hen maar konden bereiken", zei hij
even later. „Phil en Terry... Hij kon een speciale
volmacht krijgen, zoodat hij in staat was dadelijk
met haar te trouwen. Hierdoor zou alles in orde ko
men... en raakte ze uit den toestand waarin ik haar
door mijn vervloekte blindheid heb gebracht. Groote
God, er moet iets gedaan worden."
„Bedoel je... bedoel je dat je haar wilt helpen nu
met Terry te kunnen trouwen?"
Hij wendde haar zijn vertrokken, bleek gezicht
toe.
„Denk je dan soms dat ik nu alles me bekend is
haar zou dwingen bij me terug te komen? Ik weet
dat ik al voldoende kwaad en ellende heb veroor
zaakt". Er was een bittere trek om zijn lippen.
Ze boog zich tot hem. over, en het scheen de na
tuurlijkste zaak van de wereld te wezen, dat ze met
een moederlijk gebaar haar armen om hem heen
sloeg.
„Oh, beste, beste Timothy"; bracht ze schor uit.
„Ik kan je zoo weinig troost geven. Maar... ik heb
ontzettend medelijden met je."
Zij zweeg, en het was duidelijk merkbaar dat hij
in die oogenblikken geen woord had kunnen uit
brengen, doch zijn hoofd leunde tegen tante Jem's
grijsblauwe haren, en eensklaps drukte hij er zijn
lippen op.
„Dank je, Jem", zei hij. „Ik geloof dat jij alles
volkomen begrijpt. Al mogen anderen het dan wel
licht niet doen."
Ze wierp een blik op de klok. „We zullen nu wel
gauw iets hooren," zei ze. „Ze zullen natuurlijk tele-
foneeren of telegrafeeren. En dan, dan kan er wat
gedaan worden. Het is het afschuwelijkste te moeten
wachten en daardoor machteloos te staan."
Terwijl ze sprak werden voetstappen in de hall
gehoord, haastige, door angst voortgedreven voet
stappen. De deur werd geopend en Terry stond op
den drempel. Zijn ademhaling kwam met horten en
stooten. Zijn gezicht zag aschgrauw en op zijn voor-
