oog
«plaaiendeV lammen
De Brabantsche Brief
van
Zaterdag 21 December 1S35.
SCHAGER COURANT.
Vijfde Blad.. No. 9877
- \L -
Kerstmis in de natuur.
DE MOOISTE FOTO
ELINOR GLYN
Ulvenhout, 17 Dec. 1935.
Menier,
Al heel den langen, lie
ven dag wriemelt 'nen wit
ten schemer van loodrech
ten sneeuwval voor m'n
knippende oogen.
In honderden, in duu-
zcnden, in millioenen rij
en de pluuskes al kante
lend omlaag. Maar zoo
gauw ze den zwarten eerde
raken, zijn ze vergaan.
En altij trillen ze neer in
witte strepen. En altij tip
pen z' op eerde, alleen om
te verdwijnen meteen.
Maar ze brengen den
Kerst op d'eerde, die donker wegnevelt in den witten
werrel.
Maar ze brengen den Kerst! In de zielementen van
al die menschkes, die daar spoeien door den sneeuw
val.
Ze brengen, die vergankelijke vlokskens, ze bren
gen 'n vleug wit geluk in de harten van al die don
kere menschfiguurkens, die daar schimmen door den
witten wemel.
En altij zijgen ze neer, altij, in rechte rijen en ze
brengen de boodschap van Kerst.
'Nen zilveren hemel welt in matten glans over de
weareld.
En 't is, of duuzenden handen, achter dieën peer-
len koepel witte draden spinnen naar de donkere eer
de. Witte, trillende draden, waarlangs de boodschap
van Kerst geseind wordt in de zielementen van de
menschheid.
'n Boodschap, blank als den sneeuw.
Met stil plazier heb ik vandaag den zwaren groen-
'tenwagel door deuzen witten dag gedouwd, als de
pluimkes kietelden op t' natte vel van m'nen kop.
Of als ze glipten in m'n mouwen; kropen langs mij
nen wollen das binnen het boordje van mijnen kiel,
waar ik ze nou en dan moest wegdoen, met 'n schep
pende beweging van m'nen wijsvinger.
Met 'n klein vleugske geluk zag ik de vlokskens
vasthaken aan den boerenkool, tot er van 't vliegend
■witje niet anders overbleef, dan 'n glanzend water-
peerltje op de groentes.
En altij streken ze neer, in rechte, loodrechte rijen,
deus wintcrkapcllekcs.
Donkerder wieren de smalle stratcnn van de kleine
stad. Zwarter de keien, stroever de gevels, waarin de
ramen wit blikkerden den zilveren lichtkcts van den
egalen hemel.
Dof botste den wagel in de eigenaardige sneeuw-
stilte van 't stadje.
En Blek? M'nen goeien beest? Hard trok ie vort,
want hij wilde naar die dansende vlinderkens,
daar éenen halven nieter voor 'm uit.
Mijn klantjes kwamen aan de deur met ingetrok
ken nekskens. Hard viel den dag op 'r oogen, want
binnenskamers is 't donker in deus tij. 't Wit gewe
mel was dan efkens te veul aan de schaduwvolle
oogen. Maar niet lang!
Den mensch ziet te- geren den eersten sneeuw.
Vooral vóór Kersttij.
Ook, al zegt er dan 'n wijfke, 'n dierke met oogen
als fluweelen violen: „wa-d-'n nattigheid, Dré, wa-d-'n
vuiligheid, as ge soms trek hebt in 'n werm baks-
kc...?"
Kijk, amico, dat zeggen ze niet met „mooi vries
weer", dat zeggen ze met „die natte vuiligheid", waar
van ze niks meenen!
Maar zoo is den mensch.
Hij verstopt, als bij instinct, zijn diepste gevoelens
van geluk, al is 't ook maar zoo'n vleugske, dat efkens
komt aangewaaid uit die natte sneeuwbui met heur
belofte van 'nen Witten Kerst!
En 'k heb vlot gehandeld. Den mensch pingelt niet
op oogenbliklcen van 'n bietje aangewaaid geluk. Den
mensch is, in 't algemeen, met toch zoo'n klein pie-
zeltje al „millioennair".
En als ik weer thuisree, ooh-èrm, wat trok m'nen
gooien Blek toch naar de werrelende snceuwlcens,
dan was Trui al gereed met ons warm maal, met Blek
zijnen dampenden schottel en met den brief!
Zwart lag den erf in den duisteren middag van
t jaar-ende. Straf stond den notcnleer te peinzen
naar de dikke stilte, waarin den tik van de druppen
hard neersmakte. Peinzen dee m'n stalleke ook, want
leeg en zwart donkerde zijn raam-oogske naar den
notenleer zijnen zwarten voet, die met z'n kolessale
wortelteenen in 't sneeuwwater stond.
De kiepen waren al op stok. Nog pas. Want ik
hoorde ze doende op de roesten, waarop ze d'r ge
makkelijkste slaaphouding zochten. Ik hoorde nog
't gekluk van den haan, die ongeduldig scheen, onder
al de bedoening van z'n vrouwvolk.
„Ge zij mooi op tijd, Dré", zei Trui gezellig. „Schiet
maar rap op, 't eten is klaar en daar is 'n brief ge
komen!"
„Van wie?"
„Schiet maar op, dan kunt ge 't zeivers zien!"
„Van m'n boskc?"
„Ja!"
„Komt ie mee den Kerstvacantie?"
„Ok al!"
„Wie nog meer?"
Toen begost Trui te lachen. „Vooruit nou maar.
Goed verkocht?"
„Puik!"
„Dan krijgde nog 'n borreltje n-ok vcur den eten!"
Trui had ook 'n milliocnnairsbui, amico! 'n Buike
sneeuw, 'n brieflce van heuren Dré Neeë, den
mensch heeft niet veul noodig om rijk te zijn!
Blek slobberde al hijgend en smakkend uit zijnen
schottel. De schaal schuux-de over de klinkers.
„Hij is lekker droog gebleven, Dré!" Trui klopte den
Blek op z'n droge, zwarte vacht. Met 'nen zachtcn
krijt, onder 't slobberen door, jankte den'braven beest
gelukkig.
„Ja, Trui, droger dan ik. Ik heb onderweuge aan
vechtingen gehad om naast 'm te gaan loopen, on
der den wagel."
Onderwijl laadd-n-ik den wagel af. Zette, de benne-
kens in malkaar, in 't stalleke; ruimde de overge
schoten groentes en aardappels in de manden. Ree
den wagel onder 't schot, naast den grooten stal en
eindelijk kost ik m'n droge klompen aanschieten,
waarin Trui al 'n handsvolleke stroo gedaan had.
„Klaar, Dré?"
„En óf, wefke!"
Achter malkaar gingen we binnen. Trui voorop,
dan Blek, dan ik. Smeuig golfde de lekkere etens-
lucht door den warmen huis. Kroelde de warme geu
ren om mijnen natten, tot onder 't vel verkilden kop.
Blek schoof onder de plattebuis. Ook zijnen dag
zat er op. Ha daar lag den brief van mijn baaske,
naast m'n bord. En aan den anderen kant stond m'n
slokske te pinkelen in den schemerdonker, alsof alle
daglicht tot 'n wit sterreke gekluisterd zat in 't kleine
glaaske.
'k Had efkens handen tekort! Eerst 'n teugske
of eerst 't briefke? Neeë, éérst nog efkens 'n pepke!
't Is plazierig z'n eigen even den penetentie van ge
duld op te leggen als daar zooveul goeds te wachten
ligt.
Trui zweeg. Was doende bij de plattebuis. Schom
melde de aarpels nog 'ns om en om, 'k hoorde ze
droog plompen in de stoomende pan!
„Truike, gaauw, mijnen bril asteblieft?"
„Die lee-d-op 't raam."
Aan alles had ze gedacht, mijnen Toeteloeris!
Toen den brief. Met 'n teugske En als ik dan las:
„lieve Opa en Opoe", dan gloeide daar dat teugske
door m'n borst als vloeibaar plazier.
Wat 'nen schoonen dag-vuil wirke toch!
En hij berichtte, den kleinen Dré, dat het Kerst
feest voor de deur stond. Wat ik dus alweer wist.
Dat ie kwam-als-ie-mocht-van-Opoe. Dat leste komt
er altij achter, omdat ie altij weer vertrekt, met de
verzekering ivan Opoe) dat ie voor den lesten keer
is hier geweest
„Maar dat zal wel!" volgt er dan in z'n briefke
weer achter.
En hij schreef over 't stalleke. Dat „wij saampjes
weer zullen opstellen en schilderen en vergullen."
Dat ie me weer helpen zou. want dat ie zoo sterk
is geworden. Dat ie nou op school al 't zwaarste ge
wicht kan drukken met de „lui" van de normaal!
Ha, dat dee me goed, amico Dat dee mo gced! We-
rendig! 'k Hem 'm niet voor niks al op z'n vijfde jaar
te peerd gezet. Heele dagen heeft Bles lonpen gra
zen met deuzen kleinen ruiter, met links en rechts
uitstekende beentjes, boven op den breejen peerden-
rug.
'k Hem 'm niet veur niks op z'n zeuvende leeren
fietsen door de bosschen en heien, waar 't wel 'ns
zwaar stampen is! Niet veur niks met 'm geravot,
dat 't 'zweet in m'n klompen stond! 'm Meegenomen
met den groentenwagel, die hij nou en dan douwen
mocht. Leeren schieten, op pijl en boog, leeien zwem
men in de zondoorlichte Mark, in de gouwen vennen!
Haha, „de lui van de normaal" zullen al 'nen
zwaren concurrent krijgen aan mijn twaalfjarig
baaske, den besten keeper van St. Louis!
„Hebt ge da gelezen, Trui? Hij is al net zoo sterk
as de kweekelingen!"
„Daar hedde gij wel veur gezurgd!"
Amico! Dat was vandaag m'n diploma.
En 'k ben opgesprongen en k heb m'n wijf
da's privee!
Wa-d-'n vuil wirke, wa-d-'n vuil wirke
's Avonds, als de lamp brandde, alle werk gedaan
was, ik 't briefke drie keer en Trui 's vijf keer ge
lezen had want daar stond in, dat Vader en Moe
der onzen Dré en ons Wieske, ook kwamen!)
dan ben ik opgestaan van mijnen makkelijken stoel
bij de plattebuis, dan ben 'k gaan loopen door den
huis en dan ben ik vanzelf terechtgekomen op 't op-
kamerke, in de „rommelkast" en heb daar eerst 'ns
gevoeld, in den donker" aan de krant papieren paks-
kens, waarin de kerststalspullekens 't heele jaar ge
borgen zijn geweest.
En als ik ze dan allemaal 'ns had vastgehad, ge
knepen en gevoeld: da's den H. Jozef zijnen baard,
da's Onslievrouwke heur kroontje, da's den ezel,
da's... da's... veurzichtig, da's houten kribbeke, dan
kwam Trui naar boven en eer ik, verstolen, de boel
rap uit m'n handen gelegd had, dan stond ze al
achter me met 'n brandend blakerke.
„Docht ik 't nie...?"
„Watte?"
„Da ge in deus kast aan 't rommelen was...?"
„Nouw...?"
„Zoekte de kerstspullekes?"
„Hum. Nn... jjjaa! 't. Is toch tijd?"
„Scherrelt dan nie in den donker: ge zou de boel
nekken!"
Ha die wijfkens, amico. Ze hebben wel 'ns veul
praat, maar ze vallen toch dikwijls weer mee!
En zoo is den Kerst hier uit den hemel gesneeuwd.
Zoo is er geluk neergedwerreld in m'n zielement.
De tijen zijn slecht. Zorgenvol! Maar, ocherm, den
mensch voelt z'n eigen zoo gauw millioennair! 'n Ge
lukkig gedacht, 'n briefke, 't is volop!
Als de kerstspullekes bencjen waren, als ik beke
ken bad wat er aan hersteld moest worden, dan
heb ik alles 'n paar dagen opzij gelegd. Want ik
mag er niet aan raken eigenlijk, voor m'n baaske
hier is!
Da's nou al jaren zoo. Van den tijd af, dat ie pikeur
was van mijnen stal; dat moet zoo blijven!
Toen ben 'k maar dit briefke gaan schrijven. Heb
den dag-vuil-wirke 'ns lekker opgeschreven.
En nou, amico, aan 't end gekomen, nou loop ik
efkens de leste dagen vooruit.
En dan zie 'k me al zitten, na 't schemeruur in ons
huizeke, als de keersekens branden in den boom,
over 't stalleke.
Als 't kindeke in 't kribbeke zijn armkes spreien
naar die lichtjes, die wij ter zijner eere aanstoken.
Als ik daar, met Trui en de kinders, met den
„sterken man van de Kostschool" op mijlen schoot,
te zwijgen zit in dieën gouwen schemer van keersen-
licht, die er beeft door ons huizeke!
Ja, da's 'n uur van diepst geluk.
De kinders, de kleinkinders bij oe, in 't ouwe huis,
in eenen grootcn kring om de warme plattebuis, die
zijnen vuurgloed uit 't pookgat straalt over de rooie
plavuizen. Dan kan 't somwijlen zoo stil zijn, dat ge
de keerskens branden hoort; dat ge de gedachten
van allemaal, ziet boven op de lichtpieken van de
keersekens in de gouwen schemer!
Dan is 't, da'k zoo's efkens gluur naar m'n baaske,
dat straf in de lichtjes te turen zit. Zoo star, dat heel
't kribbeke in zijn glanzende oogskes drijft.
Dan, dan pak ik 'm zoo 's bij z'n ooren, dan slaat
den „sterken man z'n armkes om mijnen nek" en
kijkt me 's aan... Wij samen hebben de schoone
stalleke toch maar gemaakt, zoo spreken die oogs
kes!
En ook Trui snapt 'm. Zachtjes lacht ze naar heu
ren Dré I en Dré III en ze douwt „heuren" Dr.é II op
z'n arm.
Dan in den gulden schemer, dan spinnen daar
boodschapskelis over de gouwen lichtdraden, bood-
schapskcns... ja, net zooals vandaag met die
sneeuwkens. En zoo, amico, in de stemming van dat
schoone uurke, wensch ik oe alvast 'nen zaligen
Kerstmis!
'n Zalig Kerstfeest, ook namens Trui voor j'ou en
al oew lezers en lezereskes!
Veul groeten van Trui en als altij geen haarke
minder van oewen toet a voe
DRé.
Portret-Atelier JAC. OE BOER
Keizerstraat DEN HELDER
Feuilleton
DOOR
4.
De deur werd geruischloos geopend, waarna een
jonge man op den drempel verscheen. Uit zijn hou
ding sprak angst, doch tegelijk een zekere minach
ting. Hij maakte een keurigen, beschaafden indruk.
Hunya had altijd een dergelijk type menschen in zijn
dienst. Hij sprak met een zuiver Engelsch accent cn
droeg dan ook den honderdvoudigen voorkomenden
naam van „Smith".
„Natasha zit te wachten", gaf hij op grimmigen
toon te kennen. „Het heeft me heel wat moeite ge
kost haar hierheen te krijgen, Excellentie. Het hu
welijk van dien onmogelijlcen Lord schijnt haar totaal
van streek gebracht te hebben. Ze is gek op dien
kerel."
Hunya liet een spottend lachje hooren. „Even gek
als jij op haar bent", klonk het sarcastisch. „Jullie
zijn allemaal hetzelfde als de zoogenaamde liefde in
het spel komt. Totaal ongeschikt voor het werk
waarvoor we jullie getraind hebben."
„Ik heb mijn best gedaan."
„Je best! Het lijkt er wat op. Hebben we je naar
Oxford gestuurd, zoodat je op dezelfde manier kon
leeren praten als die belachelijke Engelschen doen,
om ons nu in den steek te laten teneinde die laffe
vrouw te kunnen beschermen?"
Op dat oogenblik liet het beste gedeelte van Hugo
Smith's karakter zich gelden, en hij verdedigde met
warmte de vrouw die hij liefhad. „Ze is niet laf en
evenmin oneerlijk."
„Betrouwbaar als een tamme wolvin", lachte de
andêre. „Laat haar binnenkomen."
De jonge man keerde zich als tegen zijn zin om.
„Oh, hoe haatte hij Hunya hoe haatte hij alle
menschen die hij den laatsten tijd in zijn leven ont
moet had behalve Natasha natuurlijk. Natasha
met het goudbruine haar en de prachtige oogen die
elk oogenblik van kleur leken te veranderen: Na
tasha met haar heerlijke, vreemde, hartstochtelijke
liefkoozingen en haar onbeschrijflijke bekoring.
In een zijkamertje van den corridor, welken
reizigers moesten doorloopen om het kantoor te be
reiken, wachtte Natasha Bolcska. Het was inderdaad
uiterst moeilijk geweest haar dien dag hierheen te
krijgen. Den laatsten tijd was het vaag tot haar door
gedrongen dat ze door haar eigen schuld door de
wijze waarop ze haar leven verknoeid had den
man dien ze liefhad verloor.
Want had de Hertog haar driftbuien niet kalm
weerstaan, konden zelfs haar tranen hem niet ver
murwen en gaf hij niet bedaard te kennen, dat hij
door alles heen het voornemen had met Anthea
Dayre, een achternichtje van hem, te trouwen? Het
was natuurlijk allemaal Hunya's schuld. Had hij haar
niet met een opdracht naar Constantinopel gezonden
waarmede drie lange maanden gemoeid bleken te
wezen, waardoor ze den jongen Hertog in het geheel
niet had kunnen zien, en hij dus volkomen aan den
invloed van zijn familie was overgelaten geweest?
Hierdoor zou dat afschuwelijke huwelijk zonder
twijfel tot stand komen.
Ze wist maar al te goed dat men mannen alleen
kon blijven boeien, indien men voortdurend in hun
nabijheid was, en op hun ijdelheid en hartstocht zou
werken. Dat was tenminste hdar opvatting. Niette-
min was het haar een raadsel hoe Courtenay na die
verrukkelijke week in Le Touquet na haar terug
komst van Constantinopel, toen hij haar twee sma
ragden armbanden, een diamanten ketting en een
bijpassend horloge had gegeven, nog op hetzelfde
standpunt kon blijven staan. Het Noodlot scheen
haar den laatsten tijd te achtervolgen en haar volko
men verslagen te hebben.
Het hielp haar niets of ze woest in verzet kwam
en haar tanden als een wolvin in een kooi vertoon
de voor het oogenblik stond ze machteloos.
Toen Hugo uit het kantoor van den chef kwam en
haar voorovergebogen op een. stoel aantrof, met een
wanhopige, verdrietige uitdrukking in haar oogen
voor zich uitstarend, dacht hij onwillekeurig aan
Hunya's uitdrukking van een „tamme wolvin", die
hij kort tevoren had gebruikt.
„Er valt werk voor je te doen, lieveling."
Met een vermoeid gebaar kwam Natasha over
eind en verliet het vertrek waarvan Hugo de deur
voor haar openhield. Hij ging mee naar binnen, daar
hij haar zooveel mogelijk wilde beschermen.
„Jij kunt in den corridor wachten", beval Hunya
evenwel kortaf. Hugo verliet haastig de kamer.
„Waarom ben je den laatsten tijd zoo traag?" be
gon hij op strengen toon.
„Dat ben ik allerminst."
„We hebben je niet met den Hertog in kennis ge
bracht om een Hertogin van je te maken. Dat snap
je toch zeker zelf ook wel. Het eenige doel was dat
je door ons gewenschte inlichtingen los zoudt krij
gen betreffende verdere ontwikkeling van de Brit-
sche Luchtverdediging."
Met een uitdagend gebaar stak Natasha een siga
ret op en zag hem aan. „En heb ik dan soms niet
gedaan wat U verlangde?"
Hunya lachte. „Een paar kleinigheden die eigen
lijk van geenerlei belang waren kon je ontdekken.
Allerminst voldoende om je groot salaris te recht
vaardigen."
Het had in Natasha's voornemen gelegen haar tar
tende houding vol te houden, doch dit gebeurde niet
en ze vroeg heesch: „Wat wilt U dan?"
Hunya dempte zijn stem en hij legde een sterken
nadruk op elk woord wat hij zei. „We zijn er zeker
van dat een belangrijke formule van een ontplof
fingsmiddel in de brandkast van den Hertog in het
huis in St. James Square ligt. Sinds gisteren moet
het bewuste document daar een plaats hebben ge
vonden omdat hij het toen van het Ministerie ont
ving. Je bent de eenige die deze formule in je bezit
kunt krijgen. Den sleutel van de brandkast draagt
hij aan zijn horlogeketting. Je weet zeker wel waar
de brandkast staat, nietwaar?"
Er lag een vermoeide uitdrukking in Natasha's
oogen, terwijl ze zei: „Deze staat achter een boeken
plank in zijn zitkamer verborgen."
„Prachtig! Je aarzelt echter; dat merk ik duide
lijk. En dat gebeurt enkel en alleen omdat je dien
blonden idioot liefhebt. Stommeling van een aristo
craat! Waarom moet hem iets geschonken worden
wat je anderen mannen weigert?"
Natasha zag nu haar kans gekomen iets bijtends
te zeggen. „Omdat hij een gentleman is en U... zóó
niet genoemd kunt worden."
Hunya bukte zich alsof hem een zweepslag was
toegediend, en zijn scherpe, witte tanen kwamen
grimmig te voorschijn. „Dat is mogelijk", zei hij kort
af. „Luister nu naar wat ik je te zeggen heb." Hij
wenkte haar dichterbij te komen, waaraan ze aarze
lend gevolg gaf. Eensklaps legde hij zijn hand op
haar arm. „Denk er om dat je niet veel tijd meer
hebt", bracht hij fluisterend uit. „Zooals je weet,
trouwt hij met een meisje uitz ijn eigen stand." Het
was thans Natasha's beurt om het hoofd te buigen,
en de lange, donkere oogharen trilden. „Vanavond
moet het document in je bezit komen. Verstaan?
