oog
Oplaaiende y
lammen
De B
rabancsche Brief
van Dré.
w<Uis cUe nieiuitë HON IG'S KALF SS O E P
Zaterdag 11 Januari 1936.
SCHAGER COURANT.
Vijfde Blad. No. 9889
Voor Zelfscheerders
ELINOR GLYN
Ulvenhout, 7 Januari 1936.
Menier,
Den nieuwe is er dan.
En ge verstaat, wat 'k be
doel: Janus zijnen opvol
ger.
Want al heb ik in m'n
leste brieven met geen
woordelce meer gerept over
den Jaan zijn pensionnee-
ring, de feestdagen van
Kerst-, Oud en Nieuw gin
gen vóór, de wisseling
van jaren is hier gepeerd
gegaan, met die van veld
wachters.
Janus renteniert nou en
hij doet 't kolossaal opzich
tig. Deed ie vroeger wel 'ns 'n trekske aan 'n gekre
gen sigaar, die hij vast kost houwen zonder dat ge
ze zag, zoo heelemaal in 't holleke van z'n hand,
nou loopt ie 'nen gosganschelijken dag met 'n groo-
te, gebogen pijp in zijnen mond. 'n Pijp met 'nen kop,
waar omtrent 'n half ons tabak in verzuipt. En hij
trekt en hij tuit met 'nen ijver, dat ge denken zou,
dat ie allemaal bezorgd is, toch maar 'nen goeien in
druk te maken als rentenier; zoodat ie „blijven" mag!
Verlejen week zat ie werendig in 'n motregentje
voor de „Gouwen Koei", waar ie vroeger alleen maar
stiekum komen mocht. Hij tróf't bizonder.
Den burgemeester fietste voorbij! En Janus
Kameraadschappelijk bekaans tikte-n-ie mee den pij
pensteel aan z'n burgerpetje, bleef steuvig op 't café
stoeltje zitten en riep: „dag eh burgemeester!"
Afijn, Janus is in 't stadium van den rentenier, die
't vak nog leeren mot. En hij doet dat op zijn eigen
joviale manier: zoo stom dat ge niet kwaad op 'm
kunt worden.
Ik verwacht na deuze episode het tijdperk van
heldhaftige herinneringen uit zijnen dedectief-tijd.
Want ik heb al van 'm gehoord: „witte nog, Dré, vroe
ger, toen ik hier ressersjeerde
Maar da's wel 'n bietje ons eigen schuld.
Wij hebben hum, bij zijn afscheid, wel wat te hoog
over 't perdje getild. Zóó hoog, dat wij er haast dui
zelig van wieren, maar den Jaan bekwam 't, als rijst
met-krenten.
Niemand begreep wat er te doen was, toen daar,
op 't end van 't jaar, den lesten Zondag van Ouwe
jaar, de Harmonie uitrukte.
'tWier dus 'nen kolessalen optocht! Want den Ul-
venhouter is niet alleen belust op pittige marschmu-
ziek, maar hij weet ook geren, ter eere van wélken
heilige er feestdag is!
En die eigenschap van den mensch was prontjes
verwerkt in 't plan van de feestcommissie. Den
Blaauwe had n.1. gezegd: „as me dan zoo-uitrukken,
zooveul as meugelijk is mee hooge hoeien op, dan
formeert den optocht z'n eigen zeivers!"
Wat sjecuur uitkwam.
De harmonie was wel niet heelegaar compleet,
maar de „ergste" instrumenten waren toch present,
zoodat 't lavvijt niks te wenschen overliet:
Den Blaauwe had aan alles gedacht. Zelfs stond
er opgesteld, op de plek van de „Huldebetooging"
'nen standrlaard van 'n veugelenkooike, met in den
beugel 'n klein sigarenkistje' witgelakt, aan twee
touwkens. In plek van 'n dekseltje, zat er 'h stukske
zeefgaas op 't kistje. En op den beugel stonden drie
uitgezaagde, sierlijke hoofdletters: K.R.O.
Ge begrijpt
Zware kabels, 't leken wel brandslangen, verbon
den 't veugelenkooike mee den sloot aan den over
kant
Als wij kwamen aangedefileerd, den Fielp en ik
voorop, met den Janus (in groot tenue) tusschen ons
in, de feestcommissie achter ons, Bultje en Bie en
Nolleke Gommers, dan in drie rijen de rest, en
daarachter de muziek en daarachter 'n stoet van 'n
vijfhonderd „feest"-gangers, die nog niet percies wis
ten naar welk feest ze toegingen, dan schrok den
Fielp efkens, als ie daar den Blaauwe, met 'n groot
stuk pampier achter den „microfoon" zag staan.
Over den kop van den Jaan, keek den Fielp 'n bietje
angstig en vragend naar mij.
Ik knipte 'n ogske, want ik zag bij den „micro
foon" geen andere gezichten dan Ülvenhoutsche,
dus
„Wor lk uitgezonden?" vroeg Janus, 'n bietje zat,
aan ons allebei tegelijk.
„Ik weet wel", zee den Fielp: „dat de feestcommis
sie er hover geschreven ad en 't schijnt in horder te
zijn gekomen!"
„Waarom nie", dee ik er nog bij: „daar worren wel
minder voorname dinges gereporteerd, dan ditte!"
,,'t Stond aanders nie in den Gids", zee den Jaan.
„Kon nie meer", maakte den bakker uit, meteen 'n
paar stofkens van zijn zwart-gekleede pak tippend:
„de haanvraag was te laat".
„Vrekt jammer", vond Janus, „maar afijn".
Óndertusschen waren we met den optocht bij den
microfoon genaderd. Den Blaauwe spuide zijnen rol
weer zonder fout en met 'n zenuwachtig gebaar van
den microfoon naar de muzikanten, zwaaide-n-ie de
muziek af.
Iedereen had dalijk den „radio" in de gaten. Daar
liepen er zelfs 'n paar haastig weg, zeggende:
,,'k gaai *m thuis opzetten". Waarop den Jaan zoo
een en vastpakte en zenuwachtig verzocht: „toe, zeg,
gaat even laangs mijn en zeg aan Tonia's, dat ze
den Kroow opzet". Toen: „hola, vraagt maar 'n si
gaar veur de moeite, 't kistje sta d-op de bedde-
plaank."
Daarop begon den Blaauwe: „Goeienmorgen, laand
genooten in den West; goeienavond, laandgenooten in
d'Oost; goeienmiddag laandgenooten in eh in
hier! Goeiendag samen!"
„Hij is goed", zei Janus!
„Hij is best", zei den Fielp.
„Sst", dee den Tiest zenuwachtig.
„Veur de laandgenooten in Oost- en West-Indië zal
't wel intersaant zijn te vernemen da-d-et hier op den
oogenblik kollesaal sneeuwt. Heel Ulvenhout is wit!"
„Vuile leugenèèr", mompelde den Jaan: ,ymaar
alla!"
„Ulvenhout slopt onder 't smettelooze Kerstkleed."
(Toen keek ie mij aan en knipte 'n ogske, want toen
wij de redevoering in malkaar zetten, rekenden wij
vast op 'nen witten Kerst! Den Blaauwe liet 't dus
rustig sneeuwen; wat niet weet, wat niet deert).
„Dames en heeren, wij gaan uitzenden de afscheids-
hulde aan onzen Jaan, den scherpzinnigsten dedec-
tief, dien de weareld nooit hee gekend g'ad. In heel
de West is er ginnen sherif zoo bekend op ons Recht
bank als onzen Jaan! Tal v'an autoriteiten zijn hier
aanwezig om den Jaan eere te brengen. Ik noem den
Fielp, Mr. bakker, electrieke bakkerij van brood, koek
en aanverwaanten, lid van den Raad, voorzitter van
de Propclub, enz. Den burgemeester, die dalijk wel
komen zal, as de hermonie er de Harren afblaast,
Sindercklaas, enzoovoorts, enzoovoorts, enzoovoorts,
geachte luisterèèrs, boeren, burgers en buitenlui! Gé-
ren zou ik ennigte anecdoten, bakken, vertellen uit
het veulbewogen leven van onzen Sherlock Holmes,
maar hij staat er zeivers bij natuurlijk en zijn be-
scheienheid verbiedt me, daar dieper op in te gaan."
Toen tikte den Jaan met zijnen wijsvinger teugen
z'n veurhoofd.
„Guillie begrept", ging den Blaauwe verder: „de
feestcommissie zag uit naar 'n passende hulde bij
't afscheid van Janus van den Heuvel, wegens 't be
reiken van zijnen pensioengerechtigden leeftijd. Zij
nen naam moest op d'een of aandere manier onster
felijk gemokt worren! De eerste gedachten gingen
naar 'n moniement, maar de tijen zijn slecht, 's mar
mer duur en 'n lieele straat is goeiekoop. Dus krijgt
ie bij z'n afscheid z'n straat, die we hum nou aan-
biejem Fielp Beeckers, gelieve 't naambord te ont
hullen."
En terwijl den Fielp aan 'n touwke trok, viel er 'nen
flar van 't naambordje van den Ulvenhoutschen weg,
waaro.er 'n nieuw, houten bord was gespijkerd. En
de muziek spuide „Lang zal ie leven."
Janus stond stijf.
Daarop ging den Tiest verder:
„Dames en heeren, het naambord is onthuld. Den
Ulvenhoutschen weg is herdoopt in „van den Heu
velstraat". Ik zal den tekst veurlezen. Het bord ver
meldt: „Adr. van den Heuvelstraat". Daaronder
met kleinere letterkens: „v. d. Heuvel, geb. A.D. 1S76.
Overl. puntje, puntje puntje!" Die puntjes, dames en
heeren, vullen we natuurlijk in, op den dag dat on
zen Jubilaris 't vagevuur instapt."
Weer barstte de muziek los. En heel den optocht
blèèrde mee: „En van je hela, hola, houdt er den
EEN MARATHONLOOP DOOR ALEXANDRIë. De Engelsche Jantje, wier vloot op het oogenblik nog
werkeloos in de Middellandsche Zee gestationneerd is, dat het zoo mag blijve hielden voor tijd
verdrijf eens een Marathonloop door de stad Alexandrië. Hierboven: aan de start.
Uihluitend verkrijgbaar in de oranje-bandbulsje» van
20 labl. 70 ets. en oranjezakjes van 2 tabl. 10 ets.
moed maari n!" Janus zong mee, uit volle borst. Hij
doofde 't vagevuur mee zijnen zang nog wat uit...!
Daar kwam den burgemeester van Ulvenhout aan
gerend. Sjuust als we hadden uitgekiend.
„Dames en heeren", kwekte den Blaauwe: „daar
rent den burgemeester het terrein van den brand
op."
De muziek jakkerde door. Janus brulde als den
refreinzanger uit 'nen Negerband.
En als den burgemeester teugenover zijnen zingen
den, halfzatten veldwachter stond, dan pakte Janus
hem bij z'n armen en gooide z'n beenen in de locht.
De muziek daverde door. Janus bastte en sprong.
Den optocht jubelde!
Óndertusschen keek den burgemeester angstig en
verslindend naar den Blaauwe, die daar rustig ach
ter den „microfoon" bleef staan, met 'n tevrejen ge
zicht. Efkens wees ie naar 't geheimzinnige, indruk
wekkende microfoontje, met 'n gebaar van ,pas op
oew woorden, brand oe niet!"
Janus danste. Sprong als 'nen kakkerlak op den
burgemeester z'n teenen en... „hield er den moed
maar in."
Den Fielp stond naar zijnen hoogen hoed te vis-
schen. Die was in den „smettelooze sneeuw" gerold
en zag er nou uit als 'n rioolbuis. Maar óndertus
schen hield den Fielp z'n hand aan z'n hart en peers
van 't lachen hijgde-n-ie: „sjissesvainaraante. Ik
krijg er wa van."
't Was een kabaal, 'n kabaal, om stapelgek van
te worden, 'k Heb nooit geweten, dat er mee één
Turksche trom zooveul gepresteerd kost worren. „En
van je hela...!!"
Sodemearel, wat zat de zaak weer prompt in mal
kaar. Wat had dieën Blaauwe 't weer meesterlijk
geregeld. En zoo gauw als ie maar efkens dacht, dat
de muzikanten ten enden asem geraakten, dan sloeg
ie zelf de maat met z'n... veugelenkooi!
De burgemeester is ten enden raad weggeloopcn!
't. Bordje „van den Heuvelstraat" is drie dagen
blijven zitten. Niemand weet hoe 't weggeraakt is...!
Maar dat den Jaan wezenlijk 'n bietje over 't perd
je getild is, allez, dat spreekt vaneigens!
Den nieuwen veldwachter, piepjong, schijnt zware
consignes te hebben.
Hij is altij in uniform. Trekt 'n gezicht van „met-
mij-kunt-ge-nie-speulen", is gewapend tot de tanden
en altijd vergezeld van 'nen grooten hond.
Hij vertegenwoordigt in z'n eentje eigenlijk 'nen
kompleten scotland-yard. En als ge nou weet dat
den ouwen Jaan hier goddank! nooit iets an
ders met zijnen „klewang" had te doen, dan goot-
steencn doorsteken en konijntjes-slachten, dan vrees
ik wel, dat zijnen opvolger rap zal moeten inzien,
dat ie veul te veul gereedschap meebracht!
Nceë dan den Jaan. „Toen ik rissersjeerde"
Ge weet!
Kom, ik schei er af.
Over den nieuwen 'nen volgenden keer.
„We motten 's gaauw wegen, hoe zwaar ie is"
heeft den Tiest gezegd.
Afijn. Nieuwe bezems vegen schoon!
Den Jaan renteniert,
en den nieuwen sherief surveilleert of er huilie le
ven van afhangt.
En dat zal allebei wel minderen. „Maar dat den
ouwe mijn straat bordje hee weg laten nemen", zei
Janus: „da's niks as afgunst, da 'k zoo gezien ben
bij de burgerij"!
Deus leste plazierke hebben wij 'm dan maar ge
laten...!!
Hij heeft 'n royaal feest gegeven, dus
Veul groeten van Trui en als altij geen haarke
minder van ocwcn
DRé.
Eerst een weinig Purol inwrijven
en daarna inzecpen; dan scheert
men zich schoon, zacht en pijnloos.
Feuilleton
DOOR
16.
Eindelijk en ten laatste hadden John en Anthea
het „New Ambassadors Hotel" in Park Lane be
reikt. Het was half negen, en Anthea was pas wak
ker geworden, toen ze de stad binnenreden. Er lag
zulk een kalme, en bijna verdrietige uitdrukking in
.de oogen van den bruidegom, terwijl ze hem aan
zag, dat eensklaps elk gevoel van boosheid ver
dween.
Het kon niets slechts of laags wezen waardoor ze
van elkander verwijderd werden, dacht ze, en ze zou
kunnen wachten. Per slot van rekening lagen er
nog zooveel jaren voor hen; redeneerde ze bij zich
zelf. Haar lief karakter liet zich gelden en hierdoor
veranderde ook haar geheele houding. Het jonge
paar werd door een diep buigenden onderdirecteur
van het hotel ontvangen en naar hun appartementen
geleid.
„Dit zijn de twee beste slaapkamers van het hotel"
gaf hij te kennen toen ze langs een paar breede eiken
deuren gingen. „En dit is de zitkamer, welke op de
beide andere vertrekken uitkomt." Hij ontsloot deze
en de Hertog en de Hertogin traden binnen.
Op hetzelfde oogenblik werd de deur van kamer
nummer zeven op een kier geopend en gluurde Na-
tasha naar de pas aangekomen gasten. Daarna sloot
ze haar kamer en begon zich te verkleeden.
Intusschen had het drietal de slaapkamer der Her
togin bereikt door de zitkamer.
„Het doet me een onuitsprekelijk genoegen dat het
salon Uwe Hoogheid bevalt. Dit is Uw slaapkamer;
en die van den Hertog ligt er achter." De directeur
wees op een deur aan zijn rechterhand.
De Hertog en Hertogin dankten hem vriendelijk,
in het bijzonder voor de mooie bloemen, welke in de
kamers pronkten. Daarna werden ze alleen gelaten.
Wat moest hij beginnen?
Gelukkig ontdekte Anthea al gauw haar kamenier-
tje Kotloy op den achingrond, die per trein was
aangekomen.
„Ketley." Het meisje kwam naar voren en nam
het vosbont van haar meesteres over. Daarna ver
dween ze haastig. Intusschen had John tijd gekregen
zich uiterlijk volkomen te beheerschen en begon hij
een courant van vermakelijkheden in te zien, welke
de directie van het hotel ten gerieve der gasten in
de kamers liet brengen.
Zoodra Anthea zich evenwel tot hem wendde, ver
liet al zijn uiterlijke kalmte hem, en met een vuur-
rood'e kleur bracht hij haperend uit:
„Wat wilde je vanavond doen, kindje? Ik lees zoo
juist dat er om half elf een aardige cabaretvoorstel
ling in het hotel is. Zullen we beneden eten, zoodat
we de voorstelling kunnen meemaken."
„Best, als jij er zin in hebt. Het is nu bij negenen,
nietwaar?"
„Ja, je kunt je dus op je gemak verkleeden, en ik
zal een tafeltje reserveeren. Ik ga wel even naar be
neden om dit te doen, want mijn bediende Hargrea-
ves, is nog bij mijn broer."
Anthea had behoefte hartelijk te wezen en ant
woordde: „Ik hoop dat je arme broer gauw beter
zal zijn, want ik wilde graag zoo gauw mogelijk ken
nis met hem maken. Alle mcnschen schijnen op hem
gesteld te zijn.
„Oh, ja", en John zei bijna: „Courtenay" John is
niet zoo kwaad.."
Anthea zag hem aan, merkte zijn verwarring, en
besloot er nu meteen 'n einde aan te maken. „Cour
tenay", gaf ze te kennen, terwijl ze haar handje drei
gend opstak, „Courtenay, je gedraagt je alsof je er
het land aan hebt met me getrouwd te zijn".
John kwam dichter bij haar staan. Oh, wat moest
hij zeggen, terwijl alles in hem er naar verlangde
haar te kunnen bekennen hoe lief hij haar had! Wat
kon hij antwoorden.
„Nee, nee" protesteerde hij. „Je bent aanbiddelijk.
Ik wilde dat ik je mijn heele leven had gekend."
Er lag een hartstochtelijke uitdrukking in zijn
oogen. Wat kon hij toch bedoelen, vroeg het arme
meisje zich verwonderd af.
„We krijgen nu voldoenden tijd elkander beter te
leeren kennen". Het volgende oogenblik had hij haar
in zijn armen genomen cn tegen zich aangedrukt.
Het was maar goed dat juist de telefoon in John s
kamer zich liet hooren, zoodat hij haar los kon la
ten.
„Ik zal wel even luisteren," zei hij cn verdween
haastig in zijn kamer, de deur achter zich sluitend.
„John!" Dick Hammond was aan het toestel.
„Dick. Ja oude, jongen. Heb je nog verder bericht
omtrent Courtenay gekregen?"
„Ja, bij kan vanavond onmogelijk komen. Maar er
is nog iets ergers, John. Ik ben door een louter toe
val van een geestelijke te weten gekomen, dat de
man die bij de bruid voor het altaar staat en de
woorden van het huwelijksformulier herhaalt, de
werkelijke echtgenoot is, onverschillig hoe de om
standigheden ook kunnen wezen. Jij bent dus met
Anthea getrouwd en niet Courtenay.'"
John liet den hoorn bijna uit zijn hand vallen. „Oh,
Dick, hoe wonderbaarlijk!"
Dick sprak verder. „Er valt vanavond niets te ver
anderen, oude jongen. Ik zal den nacht-expresse ne
men om te zien of ik morgen wat dan doen. Het is
een afschuwelijke geschiedenis als je er goed over
nadenkt en liet spijt me ontzettend er too meege
werkt te hebben."
John staarde peinzend voor zich uit. „Ik ben wér
kelijk met Anthea getrouwd", mompelde hij. En daar
na legde hij den hoorn op het toestel en zei hardop
en met een trilling van geluk in zijn stem: „Het Lot
heeft het dus zoo gewild."
Zou het mysterie van haar huwelijk ooit opgelost
worden, vroeg Anthea zich af nadat ze een heerlijk
schuimbad had genomen, en in een zijden kimono
met zwanendons afgezet in haar kamer zat.
Ketley kwam juist binnen met een doos van een
bloemist, welke ze op verzoek van haar meesteres
dadelijk open maakte.
„Oh, prachtige gardenia's". Anthea was verrukt,
had ze deze bloemen niet besteld om er een paar
aan Courtenay te geven, zoodat hij deze dien avond
in zijn knoopsgat kon dragen? Het lag in haar voor
nemen zoodra ze gekleed was op zijn deur te tikken
en hem de bloemen te brengen.
Ze bekeek ze onderzoekend. „Deze twee zijn wel
het mooist, geloof je ook niet, Ketley?" vroeg ze aan
haar kameniertje.
En öp hetzelfde oogenblik klopte Hugo aan de deur
van Nathasa's kamer, om haar te ha^n, teneinde
beneden met haar te gaan dineeren. Natasha droeg
een tullen toilet, hetwelk in den rug sloot. De haak
jes waren nog los. Die kon Hugo wel vastmaken,
vond ze.
Ilugo was verrukt over die opdracht, doch voordat
hij binnenging keek hij toch onderzoekend rond of
er niemand in de buurt kon wezen.
Terwijl hij met zijn aangename taak bezig was
praatte de jonge vrouw aan één stuk door. „Ze di
neeren zeker in het restaurant?"
