oog
©plaaiendeYlammen
De Brabantsche Brief
van Dré.
Zaterdag 18 Januari 1936.
SCHAGER COURANT.
Vierde blad. No. 9894
Van duisternis tot licht.
c
DE MOOISTE FOTO
UtcU Ls cLLe rüeuute HONIG'S KALFSSOEP J
ELINOR GLYN
Ulvenhout, 14 Januari 1930.
Menler,
Blaauw glanst vandaag
den dag over de schepping.
Blaauw klatst ie neer in
de natte velden, onderwijls
'n straf Januari-zonneke
'nen gouwen wemel toovert
door de wijde ruimten.
'Nen Noordwester built
door 't nieuwe licht. Het
nieuwe licht, dat te vlam
men lijkt van den blin
kend-natten run der ouwe
eiken. Dat er flakkert van
de blaauwe wegels; dat er
laait uit de spiegelende
vensterramen, 't Nieuwe
licht, waarteugen m'n oogen nog wat onwennig pie
ken, na den duisteren floers van 't Decembertij waar
in de waoreld zat besloten.
Den buiten ligt weer open. Open onder den kla
terenden lichtval, onder het teere zonnespel in den
Noordwester.
Ja, 't is 'nen schoon en dag vandaag. En 'k sta
d'r wat suf in te kijken, lijk 'n kindeke dat gestoord
is in zijnen slaap en met z'n knuistjes te douwen
en te wringen staat in z'n knippende oogskes, die
telkens getrokken worden naar de plek van 't felle
licht.
Duisterblaauw spoelt de Mark door de Ulvenhout-
sche velden, optornend teugen den Noordwester, zóó
fel, dat nou en dan 'nen witten rimpel uit de drif
tige golfkens schuimt. Zóó druk, dat ik in m'n kool
land, waar alleen den wind te hooren is, bet driftig
rivierke hoor kledderen teugen den waterkant.
't Is stillekes in den akker, ja!
Want de beesten staan nog gestald en de veugeltjes,
nou en dan trekt wel 'nen zwijgenden zwerm
ritselend hoog boven oewen kop, maar heel veul tier
hebben de veugels nog niet.
Ik denk, zij zijn ook nog wat onwennig. Ze vol
staan met 'nen zwier in de goudblaauwe ruimte, om
dan weer rap verom te gaan in de beschutting van
't donkere, windstille bosch.
Nadenmiddag, als 'tzonneke in de boomtakken
klom en op de schouwen van de huizekes, als de
eerde zwart wierd weer, het windeke ging liggen,
dan klonk werendig 't eerste veugelengekwekker van
den boschkant.
't Harde licht was verzacht tot rossen gloed.
Paars gloeide de dingen aan den kim. Zwart blok
te ons kerkske teugen den smeulenden dag. Alleen
den toren stond nog in 't volle zonnelicht en 't was,
of ie bij z'n kerkske niet hoorde, nou.
Maar zichtbaar smeulde den dag. Den zwarten
bojem van den akkergrond lag weer in wintersche
strakte.
'n Leste plek ros veegde in 'nen hoogen boomkroon,
langs .de kap van den meulen. Zwarter teekenden
de boomen in 't veld. En den hemel vervloeide in 'n
zulvergrijs.
Weer zwegen de veugeltjes.
Alleen 'n kauw scheurde nog efkens 'nen reep uit
de stilte.
Mén dorpke dreef weg met den verdwijnenden dag.
Kou steeg uit den akker. Kroop in oewen nek. Maar
toen heb ik nog efkens de spaai gehanteerd en den
schoffel, want nog 'n klein halfuurke en den nacht
lag ommers over de weareld.
Nog wat groentes uitdoen, bijschoffelen, verderop
den slootkant bijsteken met de schup, 'k had m'n
tijd nog even noodig.
Zwart, inktzwart glom 't slootwater in deus sche
meruur. Groen spiegelden de stammen van overhan
gende wilgen vaag in dieën „inkt".
En zwaar riekte den grond al langs 't zwarte
sop. 'n Voorteeken, 'n veulzeggend voorteeken, amico.'
Dat bewees, dat den eerde al aan 't werk is Dat
't zonneke vandaag prompt z'nen arbeid gedaan
had!
Diep asemde ik de zware eerdegeuren in! Lek
ker! Malsch in de longen drong den geur diep in
m'n karkas. De zwarte moppen grond klatsten vet en
spetterend als ik ze smeet over den sloot. En had
ik heel den dag wat betutterd staan zien teugen deu-
zen voortijdigen voorjaarsdag, bij 't scheien van
de markt, als den dag verzonk met de zinkende zon,
dan kroop, met de geuren van dieën vetten grond,
de lieve lust van t tomende leven diep tn m'n zlele-
ment
En als ik dan opkeek, hé, eh eh was dat,
dan lag den pacht al plat op èèrde als 'n reuzen,
aangeschoten vleermuis.
Alleen den spits van 't kerketorentje had nog men
glimp van den dag over zijnen flank.
Toen heb ik mijnen kruiwagel opgezocht in den
duister, de spullen er op vergaard en 'k ben den ak
ker uitgerejen, op huis aan.
'tWas binnenin wat wargaren. Pas Nieuwjaar ge
weest, hartje winter, en 't voorjaar toch al ge
roken
Met dat ik op den keiweg kwam, vielen vijf slagen
uit den kerketoren.
Vijf uren Den dag al 'n half uurke lan
ger
Luidruchtig piepte m'n kruiwagelwiel over den ver
laten keiweg.
'n Groote zwarte schim van 'nen wandelaar duister
de daar op, vóór 't licht van 'nen lantaarn.
Statig „dreef" de schim me tegemoet.
Dichterbij zei ik, da's hier zoo de gewoonte,
„navond".
„Den Dré!" zoo klonk 'n stem uit al dat wan
delend zwart.
„Gij ben 't toch nie, Fielp?" vroeg ik,
„Jazekers!" zei den Fielp met iets te veul over
tuiging.
„Da's sterk! Ikdocht vergimd, da-d-et 'nen „heer
was
„Ben ik dan soms 'n juffrouw?" vroeg den Fielp
'n tikske scherp. En onderwijl hing ie zijnen
werendig! 'nen wandelstok aan zijnen arm, haal
de 'n pampieren builtje uit zijnen binnenzak en of
freerde mij. 'n sigaar: „ier, stikt 's op, veur den
schrik."
'k Zette m'nen kruiwagel neer en onderwijle wier
ik m'n eigen nog sterker, bewust van 't wargaren in
m'n binnenste.
Afijn, die sigaar kost ik al vast wel 's aansteken,
't Scheelde 'n haarke, of ik had gezegd: „daank oe
wel".
En als den Fielp me 'n vlammeke gaf, verdijd!
Hij had z'n bolhoedje ook al op!
Ik nam 'm 'ns goed op,-blies 'nen wolk rook weg
en liet m'n eigen, 't was toch donker nou, maar
'ns stillekes lachen.
„Jjjja", zei den Fielp toen: ,,'t is me hallemaal
hiets!"
„Sterfgeval in de fermilie toch nie, Fielp?"
Meteen kwam daar 'nen fietser aan. Z'n lichtje
titste over den keiweg. En om dieën mensch niet teu
gen m'n kruiwagêltje te laten botsen, stak ik rap
m'n zaklantaarntje aan. Maar 't haperde. Misschien
't batterijke op? Den fietser had me tóch gezien,
merkte ik, maar 't was sjuust, of je op me afkwam...!
Werendig, hij dee 't. En plotseling zag ik, te doen
te hebben met den nieuwen veldwachter; zijnen
hond herkende ik 't eerst,
„Heb jij geen licht op?" vroeg ie teemerig, onder
wijle van z'n fiets springend.
Dat lijkt 'nen vreemdeling, 'nen Hollander, dacht
ik en meteen antwoordde ik: „m'n lanteerntje wei
gert, meester!"
Den hond snuffelde aan m'n groentes.
„Mag ik dat lantaarntje eens zien?" vroeg ie onge-
loovig.
„Da's nie noodig", zei den Fielp toen, dien ik al
twee keer zwaar door zijn neusgaten had hooren bla
zen: 'n bewijs, als ge 'm goed kent, dat ie „z'n bloed
staat op te vreten", wat ie altij doet, als ie 'nen vui-
len pico haalt bij 't kaartspul.
„Wie ben jij?" vroeg den nieuwe, 'n tikske in
zijnen wiek geschoten:
Toen wier me veul duidelijk
„Niemand haanders, veldwachter, dan den burge
meester had-hinteroem!"
Waarop den Fielp, met allebei z'n handen op den
rug, op zijnen wandelstok begost te leuren als-of ie
den nieuwe goed in de gelegenheid wilde stellen,
om Fielp Beeckers, mr. bakker, oudste Raadslid,
Burgemeester ad interum, voorzitter van alle Ulven-
houtsche vereenigingeh, enz., 'ns goed te laten be
kijken.
Den nieuwe sprong in de houding,- zei „purdon,
purdon, ja natuurlijk, dan is 't in orde, burgemeester",
salueerde voor den derden keer en vroeg toen: „nog
iets van uw orders, burgemeester?"
De hevige regenval van den laatsten tijd heelt in de bergachtige landen heel wat grond
verschuivingen ten gevolge gehad. Menig huisje aan den voet van den bera heeft het op
deze wijze tegen de aanschuivende, geweldige grondmassa's moeten afleggen.
Amico, den Fielp heeft van z'n leven zoo'n gelukkig
moment niet beleefd. Ik wist, dat ie verzon om dat
oogenblik zoo lang mogelijk te laten duren.
„Nneu zei ie eindelijk: „halleen gij
mot teugen oew klaanten eh teugen de durpe-
lingen nie zoo jij jen en jouwen, veldwachter, da zij wij
ier nie gewoon, begrepen?"
Nou, da's veul waar! Den Jaan zei vroeger altij:
„borst, da meugde e-if nie doen, stommeling, aan-
ders ga-d-op de bon, horre!"
„Begrepen, burgemeester."
„En nog 's wa, veldwachter
Toen trok den Fielp eerst 'ns op z'n gemak aan
z'n sigaar. (Ik heb nooit kunnen denken, dat hij, zoo
sjuust in den stijl, als meerdere kost donderen). „En
dan nog 's wa Lot dieën pliesie hond niet de
groentes van den Dré hopfreten, begrepen?"
Den hond kreeg 'n lel om z'n ooren.
„Nog iets van uw orders, burgemeester?"
„Niks, nee, ge kunt kei gaan".
Als den nieuwe op z'n fiets zat, riep den Fielp:
„alt! Oor 's!"
Den kearel kwam terug, stapte afi „burgemees
ter?"
„Ge ebt 'r toch hopgelet vandaag, lijk ik oew ver-
hordineerd eb, dat de jong van school bij Tiest Bas-
tiaansen 't verkenskot nie hopengooiden?" (Sode-
mearel, wat stree den Fielp voor z'n kameraads!
Wat 'nen puiken burgemeester hadden wij aan 'm!j
„Jawell, burgemeester! U krijgt morgenochtend het
verbaal!"
„Vanbaai Niks! Eerst waarschouwen! Gin er-
rie maken mee 't volk Begrepen
„Jawell, burgemeester!"
„Ge schup ze maar 's onder d'r gewitwel!"
„Jawell, burgemeester!"
„Ge kun gaan."
„Alt. Oor nog 's, veldwachter!"
„Ga bij Janus van den Euvel zeggen, dt'k 'm deu-
zen avond spreken mot. Zeuven huur in de bur
gemeesterskamer!"
„Jawell, Burgemeester!"
„En gij ok present, hom 'm haan te dienen. Na
mijn honderoud mee den eer van den Euvel, wil
ik jou nóg 's spreken hover henkele dinges
„Jawell, burgemeesterP
„Ingerukt!"
„Alt. Oor nog 's."
„Ier. Stikt nou maar 'n sigaar hop!"
„Dank u zeer. burgemeesier. Tot uw orders!"
„En perbeert zoow rap meugelijk 'n bietje Hul-
venouts te leeren, saluu!"
Amico, ge verstaat zekers wel, wa'k uitgestaan
heb, onder die bedrijven!
'k Heb zitten scheuren op den burrie van m'nen
kruiwagel!
Ja, 't is wel nat, ongezond weer geweest, de leste
Het besef van de duisternis is de eerste drang naar
het licht.
De menschf
Rondom mij hangt een donkre zwarte nacht.
Wel sta ik midden in het -folie leven,
Maar ach! Waardoor, waarheen word ik gedreven?
Men zegt soms, dat geluk mij tegenlacht.
Men roemt mij om mijn kennis, om mijn kracht.
Wat is geluk? Welk doél heeft menschelijk streven?
Een afdoend antwoord kon mij niemand geven
En daarnaar is 't juist, dat mijn ziel versmacht.
Zijn genius:
Het antwoord is, doch zooals alles is!
Ge zoekt naar licht, maar moet het zelve vinden,
't Is vreê, waarvoor ge strijd hebt aan te binden.
Ge grijpt en grijpt, en duizend maal is 't mis.
Ga dapper door! Dan straalt voor U gewis
Eéns 't licht, dat thans U enkel zou verblinden.
A. E.
Portret-Atelier JAC. DE BOER
Keizerstraat - DEN HELDER
tijen. Veul zieken! Zoo wierd den Fielp burgemees
ter a.i.
En hij lapt 't 'm kolessaal. Hij is ook twee boomen
aan 't rooien, die 'm al jaren in den weg staan voor
den inrij met z'n broodsjees! Hij smeedt 't ijzer nou
t heet is!
En van Trui hoorde ik, als ik beur alles vertelde
bij m'n thuiskomen, dat ie vijf keer langs gekuierd
was vandaag met bolhoedje en wandelstok!
En dat ie net zoo deftig boog als verlejen maand,
toen ie Sinterklaas was
't Zou me niks verwonderen, of hij staat nou met
z'n bolhoedje voor den oven. in de morgenuren,
Maar dat zal 'k wel 'ns uitvisschen!
'Nen schonen dag is 't geweest Veul groeten van
Trui en als altij geen haarke minder van oewen
toe a voe
DRé.
09 Feuilleton
DOOR
21.
„Courtenay", kreunde hij.
„Ja, en ik ontdekte eerst een paar uur geleden
den diefstal.
John begon met groote passen het vertrek op en
neer te loopen; er was een peinzende uitdrukking
in zijn oogen. „Er moet dadelijk iets gedaan wor
den," bracht hij heesch uit.
„Hargreaves heeft Dick telefonisch van alles op de
hoogte gesteld", zei Courtenay kortaf.
„Natasha Boleska is hier in het hotel Ze sliep
in kamer nummer zeven. Ze sprak me gisteravond
aan, omdat ze in de waan verkeerde jou voor zich
te hebben. Ik zal haa»- dadelijk halen: ik ben er van
overtuigd, dat ze nog niet weet dat de diefstal ont
dekt is."
Courtenay was op den rand van het bed gaan
zitten en staarde doelloos in de verte. Bij John's
laatste woorden veranderde echter zijn heele hou
ding en kwam er een eigenaardige gloed in zijn
oogen.
„Ik zal wel gaan. Blijf jij maar hier, oude jongen.
Ze moet voortgaan te veronderstellen dat ik „jij"
hen", zei John.
Hij liep op de deur toe en trof een der kamer
meisjes in den corridor aan. Ze had juist kamer
nummer zeven achter zich dicht gesloten.
„Ik wilde de dame die haar gelogeerd heeft graag
even spreken", gaf hij te kennen.
„Nadat ik U 't briefje had gegeven, ls ze dadelijk
vertrokken", luidde het antwoord. Het jonge ding
vroeg zich verbaasd af wat er gebeurd kon wezen.
Natuurlijk was er het een of andere schandaal aan
verbonden, veronderstelde ze, want iedereen kende
de reputatie van den jongen Hertog.
John keerde zich met een ruk om en ging zijn
kamer weer binnen. „De vogel is gevlogen", riep
hij uit.
Op dat oogenblik werd een zacht, verlegen tikje
gehoord op de verbindingsdeur welke naar Anthea's
kamer leidde. De twee broers schrokken, doch zei
den geen woord. Het tikken herhaalde zich; daarna
werd de deur geopend en de jonge vrouw kwam
binnen.
Ze zag doodsbleek; het leek alsof zelfs haar lippen
bloedeloos waren. Beide mannen staken haar de hand
toe, maar nog steeds werd er niets gezegd.
Ze liet een zenuwachtig lachje hooren. „Oh. je
broer is er, zie ik. Oh!" en toen barstte ze ineens
lós: „Wie is nu eigenlijk mijn echtgenoot? Ik kan
het niet zien en
John wendde een poging aan Iets te zeggen, en
Courtenay mompelde: „Ik wij
Anthea liep op hen toe en keek hen onderzoekend
aan. „Antwoord me. Hoe kunnen jullie zoo wreed
tegenover me wezen? Waarom al die geheimzin
nigheid? Ik moet de waarheid weten."
En daarna wees ze met een beschuldigend gebaar
in de richting van Courtenay, en kroop in John's
armen.
„Hij is Courtenay", bracht ze schor uit, „maar
ik trouwde met jou, en ik zal je nooit opgeven. Het
kan me niets schelen hoe het eigenlijk hoorde te
wezen: jij bent de man dien ik liefheb." John drukte
baar teeder tegen zich aan. „En en ik weet, dat
hij mij liefheeft", eindigde ze.
„Dat is ook zoo, dat is zoo". John's stem trilde van
emotie, en Courtenay, tot wien het thans ten volle
doordrong, welk een groote tragedie hij door zijn
zwakheid had verwekt, liet zich op het bed neerval
len en bedekte zijn gezicht met de handen.
Anthea snikte aan John's schouder.
„Lieveling, allerliefste", probeerde hij haar te troos
ten, „er is iets verschrikkelijks gebeurd. We kunnen
geen oogenblik meer verliezen. Ga met mijn bröer
terug naar het huis in Londen. Ik zal zoo gauw
mogelijk komen."
Anthea klemde zich echter als een kind aan zijn
arm vast. Ik ik kan ik begrijp het niet",
kreunde ze.
„Je moet je echtgenoot nog ten volle vertrouwen,
kindje," fluisterde hij.
Op dat oogenblik verscheen Dick Hammond op
den drempel. Ze hadden geen van allen bemerkt de
deur van de kamer opengelaten te hebben. Er kwam
een uitdrukking van verschrikking in zijn oogen
toen hij Anthea in het vertrek zag, maar tegelijk be
greep hij dat hetgeen er te zeggen viel niet uitgesteld
mocht worden.
„Hun hoofdkwartier is aan alle kanten door agen
ten ingesloten, en er werd naar de verschillende ha
vens geseind. John, ga nu gauw mee. Courtenay,
oude jongen, bedenk dat je nog niet heelemaal in
orde bent."
De Hertog die volkomen in de war was geraakt
door de ontdekking, dat zijn broer Anthea liefhad,
en zij hem, keek recht voor zich uit, en het was thans
voor het eerst van zijn leven dat John een uitdruk
king van werkelijk verdriet in Courtenay's oogen
zag.
Zijn aangebeden broeder! Wat had hij hem aange
daan? En die lieve, kleine Anthea! Ze hadden elkan
der lief en zijn groote dwaasheid had zich tus-
schen hen gesteld. Het leek hem een afschuwelijke
nachtmerrie toe. John's stem wekte hem uit zijn ge
peins op.
„Courtenay, zorg voor Anthea. Breng haar naar
St. James Square en verklaar daar alles. Dick, ik ben
klaar: ik ga mee".
Daarna nam hij Anthea in zijn armen en kuste
haar krullend haar.
„Lieveling, ik moet nu gaan". Toen de deur zich
achter hem gesloten had wankelde ze voor een
oogenblik, doch het gelukte haar weldra zich goed te
houden. De Hertog kwam dicht bij haar staan 'en
keek haar aan.
„Anthea, wat kan ik zeggen? Alles was mijn
schuld."
Met een kort handgebaar liet ze hem achteruit
gaan, en liep in de richting van haar kamer.
„Ik kom dadelijk wel bij je in de zitkamer", gaf
ze te kennen. Er was een kille klank in haar stem
en ze trok de deur met een ruk achter zich dicht.
Hugo en Natasha waren in de kleine kamer ach
ter het kantoor van het reisbureau druk bezig papie
ren te verbranden. Tien minuten geleden had men
hun gewaarschuwd dat het gebouw aan alle kan
ten omsingeld was en de politie elk oogenblik kon
binnenkomen.
Hunya had hun opdracht gegeven alles te vernieti
gen. Intusschen zou hij het noodige uit de brand
kast van het andere vertrek opruimen.
Ze waren verraden, begreep Natasha. Natuurlijk
had de Hertog ontdekt dat het bewuste, gewichtige
document was gestolen, en werd de politie ge-
