elrose's
Vergelding
De B
rabantsche
Brief
van Dré.
Zaterdag 2 Mei 1936.
SCHAGER COURANT.
Vijfde blad. No. 9968
7ndetdaacL
Aspirin
Zomer
sproeten
SPRUTOL
Feu illeton
Menier,
Ulvenhout, 28 April
Ja! 't Is dan eindelijk
zoo wijd. Ocherm, wat heb
ben mn klantjes deus les
te weken toch dikwijls ge
vraagd nar den sjüusten
datum!
En de kameraads!
Den Fielp wist 't natuur
lijk percies.
Loco-burgemeester, nes
tor van den Gemeente
raad en bakkerleveran
cier voor bruiloften en
partijen, ja, die had de
boeken van veertig jaren
gele jen laten opslaan, op
't Gemeentehuis.
Ja, ik zeg 't mee trots! Daar is veul, heel veul
belangstelling!
En Trui?
Ze wordt eiken dag 'n bietje jonger! Da's van
de zenuwen, man, louter van de zenuwen!
Heur oogen glanzen als, als wel als veertig ja
ren gelejen! Heur bewegingen zijn rap en parmant
als van 'n jonge kadee. Ze is zelfs 'n bietje mager
geworden, van al 't getob.
En teugenover mij
Nou, ik ben écht in de bruidsdagen, man! Sodepe-
tat, m'n wijf heeft den tijd 'n kwarteeuw terugge
draaid.
Zou t
Ik heb wel eens gelezen van comedianten, die d'r
eigen zóódanig in 'nen rol inleefden, dat de persoon
lijkheid van zoo'n tooneelfiguur in huilie zielement
kroop. Zoodat ze spraken, dochten, ten leste heele-
gaar lééfden als 'nen Caesar, è.ls nen Napoleon, ja,
op t end er nen Napoleonslok van kregen op 't voor
hoofd! (Wat mee 'n bietje „tuf" of kosmetiek wel
voor malkaar te brengen is).
Ik geloof werendig, dat 't met Trui, maar dan
zonder „tuf", sjuust zóó gesteld is!
Ze wordt jong en spartelig overnieuw! Ze gaat
bruiloft vieren met 'n soortement van heilige over
tuiging en dus slaat ze de leste veertig jaren 'n biet
je over!
't Werk, wat ze verzet, is in één woord kolossaal!
Verlejen week zei ze: „Dré, Paasch is veurbij, de
beesten motten naar buiten."
„Jawel, toeteloeris, maar 't is nog veul koud
's nachts en
„En ze gaan de wei in! Bles ok!"
„Ja, maar
„Toe, weiger me nou 's niks. 'k Heb de stallen
doet ge 't, Dré?"
Ze keek me aan, amico, dak vergat te vragen wat
ze met de stallen vóór had; heuren kop tusschen m'n
handen nam en efkens probeerde achter den glans
van 'r oogen te kijken. Veertig jaren weken van me
los en
Nouja, 'n uur later stónden de beesten in 't veld!
Maar als ik 's middag's thuiskwam...! Getooverd
was er.
Heel den stal was uitgemest, daarna opgeschuurd
en in geen jaren had ik den vloer zoo proper gezien.
Kapotte ruiten waren al vernieuwd, de wanden
gewit, de stutsels weggenomen.
't Was 'n allez, 'n zaal geworden!
Met drie man stonden ze te verven en te teeren.
Buiten en binnen.
Met open mond keek ik den bouw aan. Sodemearel,
'k had nooit geweten, dat hier nog zoo 'nen schoo-
nen, royalen, solieden bouw stond op m'nen erf. En
als ik daar zoo te staren stond, met n gevoel, of ik
schatrijk geworden was, dan zei Trui ineens:
„en daar geef ik nou 't feestmaal!"
Ze was weer magerder, vuriger geworden sedert
den morgen.
Ik kost nikske zeggen.
't Was of ik de harmonika van den Blaauwe al
hoorde „walsen" in deuze kolossale ruimte, 'k Zag
de feestguirlandes schommelen aan de spanten. Ik
hoorde het feest in vollen gang! Ik genoot de kristal
len muziek van de klinkende glazen, ja ik róók de
geuren van de gebrajen biggen, van den dampenden
kippensoep, van den goudgelen, zoeten rijstepap, van
gebraad, gebak, van
„Trui!..." kwekte-n-ik, da'k 't vier keer-en hoor
de terugbotsen van de hooge wanden: „Trui!"
En ik pakte ze op, vernolle, ze was veul lochter
geworden, maakte 'nen danspas: „Trui, we gaan
'n feest geven, dat er de bonken afvliegen!"
Toen gooide ik heur beenen omhoog en als ik daar
zoo stond in de „feestzaal", met Trui in m'n armen
als 'n klein kind, dan zei ze: ,,'k heb drie nachten
wakker gelegen hierover". En 'r oogen pakten efkens
rap heel den bouw vast. „Ineens begreep ik: in huis
kunnen we 't feestmaal nie geven. Ik heb opgeteld:
we zijn zeker mee z'n zestigen! Buiten de deur,
da nooit! Dus zoo! Jan Schel komt vanavond nog de
verlichting maken."
„Tienduuzend kèèrs", riep ik.
Trui wrong zich los, sprong als 'n jonge meid op
den vloer en zee: „drieduuzend".
Ze wist alles! Alles was overdocht, bepiekerd en
uitgeprakizeerd.
„En de tafels?"
,,'n Hoefijzer! Kan er in 't midden gedanst wor
den."
Ik keek weer rond. Zag 't feest om ons henen gol
ven en klotsen.
„En daar zette we den Blaauwe mee z'nen trek
zak!" Trui weer.
Aan alles had ze gedocht. Aan alles!
Veertig jaren heeft Trui van zich afgeschud
'k Moet zorgen afijn!
'k Ga de Mark induiken, aan mijnen noteleer
zwaaien, 'k ga m'n peerdje afrijen door de bosschen....
Hoppop vort, galop, klotsklots, over de slooten,
over de heggen, hop! naar de bruiloft!
Van den morgen, we zaten aan 't ontbijt, kwam
'nen tuinder binnen mee 'n kleurig, sierlijk blom
potje. 'n Wit, glanzend kartonneke hing te bengelen
tusschen blad en blom. Om den pot zat 'n schoon,
kleurig papier geknutseld, uitgeschulpt en met
zwier.
Allebei heur handen stak Trui er naar uit. „Geef
hier, geef hier", zei ze zenuwachtig. Ze draaide den
pot zoo dat ze 't kartonneke lezen kost en toen hoor-
de-u ik: „óóóch!"
Ik was in de war. Wat beteekende dat nou? „Hoe-
veul is t?" vroeg ik den tuinder, naar m'n beurs
pakkende.
„Da's betaald", zee-t-ie. „Guilie hebt zekers feest,
vandaag!"
„Oóóóch", Trui weer. „Nee, maar, Dré, kèk toch 's."
En ik keek. En ik wier 'n bietje koud. En ik
knipperde efkens met m'n oogen. Ja. 't Stond er.
„Dré III" en in 't hoekske: „p.f.".
Ik snapte.
We waren vandaag., „aangeteekend".
„'s Is goed, 't is goed," zee ik teugen den tuinder,
"k Vergat 'm 'n sigaar te geven.
„'t Is goed, t is goed." Hij ging.
„Echt iets voor onzen Dré," zee Trui en ze snoot
'r neus.
„Neeë, ons baaske," protesteerde ik.
„Die weet toch nie.."
„Die weet alles Uit!"
,,'k Zet 'm voor!"
„Neeë, Trui, ge laat 'm hier, horre. Als we g'eten
hebben plaatst ge 'm middien op tafel. Heel den
dag!"
„Eigelijk zonde."
„Wiste gij, Trui,, dat we persies vandaag aan-
teekenden?"
„Ja! 't Was toen Vrijdag. Kregen we Zondags al
onzen eersten roep. En we trouwden 's Maandags
den 15den Mei, daags na den derden roep. Rapper
kost 't nie gaan toen!"
We keken malkaar aan, zwijgend. We zaten samen
efkens in de kerk en hoorden onze namen afroepen
door de groote, klinkende ruimte. „Derde huwelijks
afkondiging... beiden van deuze parochie..." We
voelden de oogen van de Ulvenhouters weer efkens
in onzen nek. We zagen ons eigen gaan, door 't
blossemende voorjaar, temidden van de vezelende
kerkgangers, tusschen Vader en Moeder en nou..
de eerste blommekens van ons kleinzeuntje, van
ons lekker baaske, van Dré III.
Twee knikkers van tranen glipten over Trui's oog-
lejen.
En toen ik felicieerde mij men toeteloeris en
rang! Daar ging weer den klink van de deur en
daar stond den Driek, dieën mottigen Driek Frijters,
den postbooi, die indertijd nog efkens achter m'n
Truike geloopen had...
„Vrekten vent," viel Trui uit. En ze maakte het
daarmee nog erger.
„Uit den Ouwenbosch!" lachte den Driek. „Uit
Amsterdam! En nog 'n stapeltje kaarten. Wie van
juilie is er aan 't verjaren?"
„Allebei Driek!"
„Allebei..?" Ik kost 'm hóóren denken! „Al
lebei..?" Ik zag 'm rekenen in zijnen kop. Z'n
oog viel op den blompot met 't kartonneke. „Zeg!"
kwekte-n-ie: „zeg, ik snap 't, geleuf ik! God,
waar zijn die veertig jaren gebleven. Menschen..!"
En plechtig kwam ie mee uitgestoken handen feli-
citeeren.
„Gij komt op 't feest, Driek, vijftien Mei," zei ik.
„Gèren, Dré. Dat komt me toe!" En hij lichtte z'n
uniformpetje af en liet het lidteeken zien.
Ja, „het" lidteeken, amico!
Ge weet 't toch? M'n eerste duel om m'n Truike.
Tien jaar oud! Op school, waar den Driek pro
beerde Trui's strafregels te maken..! Wat mijn
recht was...! M'nen klomp heb ik op zijnen kop
kapot geslagen. En den Driek heeft vijftig jaren het
lidteeken met eere gedragen!
„Ja, Driek, ge hebt er recht op! Niewaar Trui?"
,„Nou, 'n feestmaal mag ie er dan van hebben", zee
Trui koket.
hélpi tegen
zenuwpijn altijd
Uitsluitend verkrijgbaar in de oranje-bandbulsjes van
20 tabl. 70 ct». en oranjezakje» van 2 tabl. a 10 et».
En den Driek en ik, we keken malkaar schaterend
aan en onze oogen zeeën: „ze mag er nóg zijn, Trui
ke van Peeren."
Zoo hiet ze van d'ren eigen Van.
Maar Trui stond den brief uit Amsterdam al te
lezen. Den brief van „heuren" Dré! Heuren trots!
Heuren kunstschilder! Heuren oudsten jongen!
„Trui!"
Geen asem.
„Toeteloeris!"
Geen asem.
„Truike!!"
„Wadist?"
„Geef den Driek toch 's 'n kom koffie mee koek!"
Geen asem.
„Verstade me niet, Trui?"
„Onzen Dré schrijft
„Driek, hoii de koffie dan maar te goed. Hier, stikt
alvast maar 's op!"
Ja, amico, lijk ik aan 't begin van m'nen brief al
zee: daar is veul, heel veul belangstelling. Tot
uit Indië toe! Vliegpost man. „Dré, wanneer krijgen
we de bruiloft, nou?"
Uit Amsterdam! „Dré, wanneer is nou 't feest?
Komt den Blaauwe ook? En hoe is 't met hem en z'n
Antje?
Antje is nog zoo jong, komen daar geen kinder-
kens meer?" (En of!)
Afijn, nou weten ze 't alvast»
15 MEI
En om nog even op den Fielp terug te komen:
die heeft werendig de registers van den Burg. Stand
opgeslagen!
„Fielp", zee ik: „is er 'n meugelijkheid da'k de
trouwacte nog 'ns zie...?"
„Vaneigens", zee-t-ie.
Hoe, komt er niet op aan. Ik hèb ze gezien.
De handteekening van Vaders. Werendig mee
't krulleke er onder, dat ie altij plaatste op belang
rijke stukken.
'k Zag 'm daar weer staan. Z'n groote, ferme fi
guur, in 't zwart, gebogen over de groene tafel. Kalm,
weerdig, voornaam bekans, zag ik 'm z'n groote let
ters schrijven onder de acte. Met 'nen krul op 't
end't was ommers 'n belangrijk stuk.
Trui's naam.
De schuine schoolletters. Voluit!
„Geertruida van Peeren". Geen streepke. Geen
enkele versiering. Maar kleer, duidelijk,- en trotsch!
Den meester zou er 'n „10" voor over hebben g'ad!
Mijnen eigen naam?
Karjuu, ja! Daar lag nog 't vlakske wa'k gemaakt
had, toen m'n pen in 't papier stak. 'n Gaatje en
wat spetterkens er omheen. Zenuwen, amico.
'k Had toen sjuust, ik herinnerde 't me nou, *k
had toen sjuust onder de aanspraak van den burge
meester m'nen hoogen hoed laten vallenEn
dat gaf 'nen klap, 'nen klap't Leek wel 'n
schot. M'n. Truike kleurde er van. Toen was ik de
kluts kwijt. Vergat den burgemeester te bedanken.
Maar dat dee vader toen. Fermen, kloeken kearel. 'k
Maakte toen 't voornemen, op hem te gaan gelijken!
Ja, dat zien van die trouwacte, 't wier 'n
groote, heel groote gekleurde prent, levendig en zon
nig van dieën grooten dag in Mei, A.D. 1896.
Maar dit blompotje van Dré III van deuzen mor
gen, allez, ik móest vanavond over de a.s. .feesten
schrijven! Dat verstaat ge zeker wel?
'k Hoop oe nie verveeld te hebben.
Veul groeten van Trui en als altij geen haarke
minder van oewen t.a.v.
DRé.
verdwijnen spoedig^
door een pot s
Bij alle drogisten.
Oorspronkelijke Roman
door
ARTHUR E. STRATTON
70.
Ik zoek vanmiddag mevrouw Fenton op' zij
heeft Sir Charles van jongen af gekend en weet
dus natuurlijk, of en wanneer hij een vriennd
heeft gehad, die David Sherman heette. En als
zij me ook al niet kan helpen welnu, dan ga
ik naar Painswick, naar notaris Ellington.
Want ik heb het er vast op gezet, achter de
waarheid te komen".
Mevrouw Burke kreeg een schok.
5,Cicely! Cicely!" Haar stem trilde. „Er kan
nooit iets goeds uit voortkomen, als je naar nota
ris Ellington gaat! Ik wou. dat je zijn naam
nimmer had gehoord! Is het dan niet tot je
doorgedrongen, dat het wel eens veel beter voor
je zou kunnen zijq als je de waarheid niet kent?
-„Datzelfde heeft ook Sir Charles mij te ken
nen gegeven", verklaarde het meisje vastberaden
„Maar het zal me toch niet verhinderen mijn
plan door te zetten".
Doch ook Caroline Fenton wist haar niet in
te lichten. Zij ontving Gicely hartelijk, toen deze
het doel van haar komst had medegedeeld. Caro
line vertelde haar openhartig, dat Sir Charles
Melrose toen nog eenvoudig Charles Farring-
dol en zij in Withamsamen waren opge
groeid. ze waren, groot geworden, steeds op ver-
trouwelijken voet met elkander gebleven, zoodat
zij met zekerheid wist te zeggen, dat nooit een
David Sherman tot hun gemeenschappelijke ken
nissen had behoord. Nimmer ook had zij Sir
Charles dien naam hooren noemen.
Je moet mij eerst eens alles over je zelf vertel
len, lieve; misschien vinden wij dan wel een aan-
knoopingspunt", zei Caroline, terwijl zij Cicely
naast zich op den divan trok. En het meisje ver
telde. Toen zij gereed was, schudde mevrouw
Fenton het hoofd. „De moeilijkheid schuilt in die
groote gaping, mijn kind, in de twaalf jaar, dat
Sir Charles buiten de maatschappij stond. Vóór
hij naar Newgate werd gezonden, kende ik al
zijn vrienden. Daarna kan hij niet met je vader
in connectie zijn gekomen, omdat hij al geruimen
tijd dood was. Er is dus maar een mogelijk
beidzij hield aarzelend op:
„En welke zou die moeten zijn?" vroeg Cicely.
Caroline haalde de schouders op.
„Het is toch vrij duidelijk, vind je ook niet?
Sir Charles moet David Sherman in de gevan
genis van Newgate hebben ontmoet. Vermoedelijk
was hij er bewaarder en wist hij Sir Charles een
grooten dienst te bewijzen.
„Een gevangenbewaardermijn vader?
riep Cicely verontwaardigd uit. „Hoe komt u
op dat zotte denkbeeld! Hebt u ooit van een ci
pier gehoord, die in staat was, zijn dochter een
vermogen na te laten.
„Het was maar een veronderstelling van me",
suste mevrouw Fenton. „En na hetgeen jij me
medegedeeld hebt, zie ik in dat ze onjuist moet
zijn. Iemand, die geld, bezit, zal er natuurlijk
nooit aan denken, cipier te worden; dat is nu
juist niet een baantje, dat je uit roeping aan
vaardt. Maar dan zijn we nog precies even ver,
als toen we'begonnen! Je ziet dus, lieve, dat ik
ook al niet in staat ben, je te helpen! Het spijt
me heusch heel erg!" v
„Dan blijft alleen notaris Ellington in Pains
wick nog over", zei Cicely en stond op.
Mevrouw Fenton deed het meisje echter weer
plaats nemen.
„Je blijft bij me thee drinken; Betty zal ze
zóó binnen brengen". Zij maakte een kleine pau
ze en vervolgde toen, met een zucht: „Je hebt
zeker wel gehoord, wat er destijds op Rothermere
Castle tusschen Sir Charles en mij is voorge
vallen? Melrose heeft geen reden, om bijzonder
vriendelijk over me te denken. Eerlijk gezegd: ik
heb hem schandelijk behandeld". Zij sloeg Cicely
van onder haar half-gesloten oogleden gade.
„Heeft hij wel ooit een goed woord over me ge
sproken?"
„Sir Charles heeft nog nimmer uw naam in
mijn bijzijn genoemd", antwoordde Cicely meer
oprecht, dan hoffelijk. „Ik heb er niet het minste
belang bij gehad, over uw vroegere verhouding
met hem ingelicht te worden, want het waren
mijn zaken niet. Maar een advocaat, Ramsay
heet hij, scheen te meenen, dat ik het weten
moest, en heeft het mij geschreven. Achteraf ge
voel ik spijt, dat ik zijn brief gelezen heb".
„Ramsay heeft een heel leelijke rol gespeeld",
bevestigde mevrouw Fenton.
„Een leelijke rol?" Een blos van verontwaar
diging overtoog Cicely's gelaat. „U neemt het
nog al gemoedelijk op! Maar ik wil dan wel zeg
gen, dat ik dien man haat! Ik haat hem, zooals
ik nog niemand heb gehaat of ooit zal haten Hij
heeft het allermooiste uit mijn leven weggeno
men!" Het was gedaan met Cicely's zelfbeheer-
sching en zij barstte in een zenuwachtig snik
ken uit.
„Stort je hart uit, kind", zei Caroline. Zij be
greep plotseling, wat er in het jonge meisje om
ging en sloég een arm om haar heen. ,In wer
kelijke moeilijkheden heeft een vrouw, om met
haar zelf tot klaarheid te kunnen komen, den
raad van een vrouw noodig. Zij begrepen elkaar
Haat je dien Ramsay, liefste, omdat hij Sir
Charles van het voetstuk heeft gestooten, waarop
jij hem had geplaatst?"
Cicely streek zich met een aandoenlijk gebaar
tje over de oogen.
„Hoe weet u dat?" stamelde zij.
„Omdat ik een vrouw ben en omdat ik bij In-
tui tie gevoel, wat er in je omgaat", antwoord
de mevrouw Fenton met een stralenden glim
lach. „Ik ben zooveel ouder dan jij, Cicely, en
ik heb zooveel meer meegemaakt. Daarom zal ik
je een raad geven en het is de beste, dien de eene
mensch ooit aan den ander geven kan: plaats ge
rust Sir Charles weer op zijn voetstuk, mijn
kleine schat, en vergeet de rest. Er is maar één
ding van hooge waarde in dit leven: waarachtige
toewijdende, opofferende liefde. Het heeft lang
geduurd, Cicely, vóór ik dit bezit op prijs wist
te stellen, maar nu het eenmaal mijn deel is ge
worden, zal ik voor het behoud vechten als een
tijgerin, als het moet. Ga naar Sir Charles te
rug, zet al die andere voornemens uit je hoofd
en laat den eenzamen, verbitterden, in zijn hart
toch zoo goeden man tot het besef komen, dat
hij je liefde slechts voor het grijpen heeft. Je
kunt millioenen bezitten en toch arm, dood-arm
zijn. Sir Charles kan met al zijn schatten pas
waarlijk rijk worden, als hij den grootsten schat
vindt: jouw liefde, Cicely. Daarom, mijn beste
kind ga en leer hem dat ééne kennen, wat
den mensch bij armoede schatrijk kan maken.
n
