u 't zomer wordt Als de natuur op haar mooist iszijn wij het ook •ïSfomoL, Zaterdag 16 Mei 1936. SCHAGER COURANT. Vierde Blad. No. 9978 Hoe een modern hoedje van den all er laatsten smaak ontstaat Het geheimzinnigste meisje van geheel Afrika Jtóooia unifce tanden. ALS de natuur ?én bloe sem weelde op baar best en mooist is, zijn wij vrou wen het ook. Vrees voor koude noopt ons niet lan ger' onze frissche kleurige zomerkleed jes onder een langen mantel schuil te doen gaan; we hebben de lange, lange maanden, waarin we ons als co cons insponnen achter den rug; nu slaan we on ze vleugels uit en grijpen als veelkleurige vlinders in de zon. Niets fleuriger dan de zomerjaponne tjes van dit jaar. En niets dat opwekkender is. De economische crisis moge haar zware donkere schaduwen over .de wereld slaan, ons uiterlijk vertoont er niet den invloed van. Het is mogelijk dat onze beurs niet toestaat heel dure dingen aan te schaffen. Maar wat beteekent dat? Heel dure dingen zijn niet noodig om er aardig en aantrekkelijk uit te zien. De aantrekkelijkheid behoort bij ons zelf zij is een onvervreemd baar bezit, en schuilt daarna in de coupe, in de kleuren, in de garneering van onze kleedjes; maar zij heeft niet te maken met de mindere of meerdere kostbaarheid van de stoffen, waar van die vervaardigd zijn. Ook de soliditeit dier stoffen speelt 's zomers geen enkele roL De zomer zelf heeft niets solieds, niets blijvends; na enkele maanden verlaat hij ons en als onze zomerja- ponnen die enkele maanden maar meegaan heb ben zij haar plicht ten volle gedaan. Een sim pel zomerkleedje draagt men niet van het eene jaar in het andere; als het ons zelf en anderen voor het oogenblik bevalt is het genoeg. Dat inzicht doet ons den zomer en zijn uit gaven voor kleeding met een licht hart tegemoet zien. De winter is, vestimentair gesproken, een ruineus seizoen, de zomer is het nooit. En zeker niet dit jaar. Zelfs de toch niet goedkoope Pa- ïijsche groote modehuizen hebben hun grijzen op zeer redelijk peil gehouden. Om dat peil te kunnen bereiken hebben zij zich in 't algemeen van de aanwending van kostbare materialen zorg vuldig onthouden. De bedrukte stoffen, die alge meen „en vogue" zijn, zijn frisch en kleurig, maar niet duur en de garneering bestaat hoofd zakelijk uit bloemen. Dat is zelfs een der karak teristieken van deze zomermode. Niet alleen overdag worden bloemen gedragen, maar ook 's avonds, en voor het oogenblik is niets sjieker dan een boeket in twee kleuren, die met het fond van de robe een aangenaam en harmonieus ge heel vormt. Dit boeketje wordt op den schouder gehecht. Het bestaat natuurlijk niet uit echte bloemen ofschoon me er niets tegen lijkt le vende bloemen te dragen maar uit kinderen Flora's van gesponnen glas of van moesseline. Handschoenen, die voor den dag nog al ver waarloosd worden, blijven voor den avond vol- /strekt: onontbeerlijk. Met een stijl-japon draagt men op 't oogenblik meestal lange handschoe nen van antiloopleer. Bleekblauw, roze en gly cine zijn geliefkoosde tin ten. Bij een gedrapeer de robe, zooals er nu zooveel gedragen worden, passen beter transparante moesseline handschoe nen, die met heel kleine schitterende knoopjes om den pols gesloten worden. Voor het diner in een mondain restaurant worden korte zijden handschoenen gedragen, of ook wel mat-lederen Deze handschoenen zijn afgezet met een armband van bloemen, begonia"s, margrieten of koren- lijkt. Weet u hoe? Wel, zóó. U neemt een grijze hooge zijden hoed zoo'n hoed als gentlemen bij de races dragen legt hem op een stoel, valt er met uw volle zwaarte bovenop en blijft er een minuut of tien op zitten. Als u het zoo verpletterde niet-langer-statige hoofddeksel dan van een of ander aardig ornamentje voorziet hebt u een modernen hoed van den aller- aller- laatsten smaak. Het pasmeisje, dat hem droeg, glimlachte zelfs niet bij de demonstratie; een dergelijk zelfbedwang lijkt me bewonderenswaar dig De glazen hoeden, waaraan men ons sinds weken de ooren volpraat, zijn gemaakt van een soort mica. Men vindt ze in alle vormen, er zijn er van alle afmetingen en ze zijn heel licht. Hoe ongewoner het materiaal is hoe meer de modistes er mee weten te doen Suzy liet een hoed zien met een rand van lelietjes-van-dalen. Die hoed was van bestikt piqué. Een andere hoed was van gekleurd leder en voorzien van een lint, dat, onder den rand aangebracht, het gelaat in een lijstje sloot. Een beetje warm voor den zo mer, maar wel flatteus. s Onze eeuw, die de eeuw der vooruitgang is, is ook die van het bijgeloof. Waagt u het onder een ladder te passeeren? Ongelukkige, uw dag zal rampspoedig verloopen! Steekt u uw eigen sigaret en die van 2 vriendinnen met dezelfde lu cifer aan? De dood grijnst in een hoekje! Ont moet u op Vrijdagmorgen een zwarte kat op de trap? Wat een rampzalig voorteeken! Maar ver geet een vogeltje zich tot groote schade van de onbevlektheid van uw nieuwen zomerhoed? Tri omf, alle goede kansen ter wereld wachten u als bloemen, die u maar voor het plukken hebt! Om u voor ongelukken te vrijwaren voorzien alle modehuizen u rijkelijk van „fetiches", die u slechts trouw te dragen hebt om de gelukkigste aller vrouwen te zijn en te blijven. Legio is het aantal armbanden, waaraan duifjes van email bengelen hoefijzers van ony, klavertjes-van-vier en, natuurlijk, het volstrekt-onvermijdelijke cijfer 13, omringd door takjes hulst, kattekoppen en olifantsharen. Die armbanden gaan er in als „petits pains". Men behoeft trouwens volstrekt niet bijgeloovig te zijn om er zich een aan te schaffen; deze bracelets zijn charmante arm ver sierselen en dat ze van zooveel amuletten voor zien zijn och, als die al geen wonderkracht hebben, schaden doen ze zeker niet. Brussel GERTRUDE Avondjapon van wit gecra- queleerd satijn. Het corsage is gegarneerd met een guir lande van bordeaux-roode tot bleek-roze pioenrozen. De sleep-sjaal is van changeante koperkleurige tafzijde. Ontwerp: Molyneux, Parijs. Gedeponeerd model P.A.I.S. (Reproductie verboden). bloemen. Zelfs vergeet-mij-nieten, die geen enkele vrouw jarenlang heeft willen dragen, verove ren zich opnieuw een bescheiden plaatsje. Het wiel van den tijd draait en draait en alle oude haast-vergeten modes komen vroeger of later toch weer terug. De hoeden zijn, zoo mogelijk, nog kleiner ge worden. Ik vraag me af waar wij zullen eindigen als we op dezen weg voortgaan. Onder de leuze dat licht en lucht goed voor het haar zijn een onbetwistbare stelling overigens bevelen de modistes ons thans hoeden aan, die van alle over bodige stof zóó radicaal ontdaan zijn, dat er in heel veel gevallen niet veel meer dan een vilten kroontje niet ongelijk aan het kroontje, dat vroeger aan het Tsarenhof gedragen werd overgebleven is. Dat kroontje torentdanmeestal boven het voorhoofd. Zelfs de hoed, die aan den vilthoed van den man doet denken, is tot de kleinst-mogelijke pro porties teruggebracht. Er is vaak een groot stuk uitgesneden en het „gat" is gevuld met een van lint vervaardigde bloem. Soms is het gat ook een voudig het gat gelaten; in dat geval moet het hoofdhaar het maar vullen. Maar er worden nog veel extravaganter mo dellen getoond. Een mannequin liet mij een hoed zien, die me nog al eenvoudig te vervaardigen RAADSEL VAN ZOELOE-LAND ÜSIBEBU WIL NIET MEER NAAR DE BLANKEN HET BLANKE ZOELOE-MEIS JE EN HAAR GESCHIEDENIS HET BERICHT VAN DEN JA GER MAC GORDAN EEN LANGDRADIGE RECHERCHE —VOOR DE KEUS GESTELD— ZAL ÜSIBEBU OOIT JA ZEG GEN DE WARE MOEDER BLIJFT ONBEKEND De Britsche autoriteiten in Zuid-Afrika hebben een nieuw onderzoek in de zaak ,,Usibebu" ingesteld. Deze Usibebu, een blank kind van 4 jaar is ontegenzeggelijk het geheimzinnigste meisje van geheel Afri ka. KAAPSTAD „IN DE ZOELOEKRAAL EEN BLANK KIND LEEFT Reeds twee jaar geleden had een Hollander die een zwerftocht in de Binnenlanden der Zoe loe's ondernomen had, aan de politie medege deeld, dat in de bergen van Guedini in een Zoe- loekraal een klein blank meisje leefde. Men dacht in het eerst aan een Albino. Dan opperde men het vermoeden, dat voor tooverdoeleinden een kind blank geschilderd was. Maar altijd weer drongen geruchten door tot de bereden politie van Zoeloeland over het blanke meisje. Eindelijk werd het de overheden toch een beet je te bar, vooral daar de blanke kolonisten klaar heid wilden hebben. Men begon er namelijk voor te vreezen, dat ergens een Zoeloe-stam er toe zou overgaan, systematisch kinderen te rooven. Het baatte volstrekt niets, of de politie aan de hand van haar bewijsstukken uitmaakte, dat sinds 10 jaar geen enkel kind vermist werd. ZIJ MOET DE VROUW VAN HET OPPERHOOFD WORDEN. Toen kwam het bericht van den jager Mac. Gordan. Mac Gordan was vele maanden onder weg geweest en had ook in de anders door blanken weinig bezochte kralen rondgezworven Plotseling had hij het kleine blanke meisje ont moet. Hij vond het bolwangig en blozend uit zien, met een roode blouse aan. Hij hield hier en daar navraag en vernam spoedig, dat de ge- heele Zoeloekraal met geestdrift aan dit kleine blanke meisje hing, dat men den naam van Usi bebu, de bloem der bergengegeven had. Mac Gordan werd zelfs tot nog getuige van een sym bolisch verlovingsfeest, door hetwelk de nog on geboren zoon van het Zoeloe-opperhofd met dit ongeveer 4 jarige kind verloofd werd. In ieder geval, de jager kreeg den indruk, dat het het meisje niet zoo kwaad ging Om deze reden haast te hij zich dan ook niet, zijn ontdekking aan de overheden bekend te maken. GEEN KINDERROOF MAAR 'EEN GESCHENK Te Eshowe, de naaste standplaats van de be reden politie van Zoeloe-land onderwierp men Mac Gordan aan een diepgaand verhoor. Door hem vernam men, dat de verblijfplaats van dien kraal op een open plek in het woud moest zijn Het kostte nu niet bijster veel moeite meer om dien Zoeloe op te sporen, die het kleine blanke meisje het zijne noemde. Op den arm van een nègermammy werd het kind nader' gebracht en onderzocht. Het was geen albino. Het was wel degelijk een blank kind met donkerblond haar en kleine oogen De geschiedenis, die de Zoeloe over haar herkomst vertelde, nam alle aanvan kelijke vermoedens over kinderroof enz. weg. De Zoeloe was n.1. geruimen tijd werkzaam geweest in de mijnen van Insuzi. Hij woonde er buiten in eennederzetting voor negers. Toen hij op een avond met zijn vrouw in het dichtbij gelegen bosch ging wandelen, ontmoette hij er een blanke vrouw, die zich oogenschiinliik in een toestand van vertwijfeling bevond. Zij wilde zich en haar kind ombrengen. De Zoeloe verzocht de vrouw hem het kind over te laten, daar zijn vrouw er geen had. De blanke legde het kind op den grond neer en liep weenend weg WELKE MOEDER HEEFT HAAR KIND VERLATEN? De regeeringsambtenaren stelden hun onder zoek zoo nauwkeurig mogelijk op, lieten een be richt door den Zoeloe met zijn duimafdruk beves tigen en trokken dan weer naar Eshowe. Van hier werd de zaak verder naar Insuzi doorge geven. Maar men slaagde er niet in eenig spoor van die blanke vrouw die, 4 of 5 jaar geleden haar kind weggegeven had, te ontdekken. Daar entegen vonden alle andere opgaven van den Zoeloe, zijn werkzaamheid, zijn onberispelijk ge drag, het feit dat hij toen zeer veel spaargeld terzijde had gelegd en dies meer, volle bekrach tiging. Voor de blanke overheden was de zaak in zooverre onverkwikkelijk, daar men niet wist of het kleine meisje thans graag en uit vrijen wil onder de Zoeloe's leefde. Men wist alleen, dat het geen enkel woord in een andere, dan de taal der Zoeloe's verstond. Wat er ook van zij. dg regeeringsbeambten moesten zich nog eens op weg be,geven. NEGERMAMMY BEHOUDT DE BLANKE BLOEM Het blanke kind werd door de ambtenaren ondervraagd of het niet liever met hen weer zou willen meegaan. Met de meeste bereidwilligheid bracht de vrouw van den Zoeloe het kind. Hejt blanke meisje in de roode blouse begon echter heftig te weenen en verstak zich achter de rokken van haar dikke negermammy, toen de blanke mannen het in de Zoeloe-taal ervan wilden over tuigen, dat het veel prettiger zou zijn om mee te 'gaan. Het blanke kind bruilde, dat men de boo- ze mannen moest wegsturen. Zij zijn intusschen reeds lang te Eshowe te ruggekeerd. Men heeft nu het besluit genomen, dat elk jaar de belasting-inner of een andere be ambte het meisje zal gaan vragen of het intus- schentijd nog niet van inzicht veranderd is en dus weer naar de wereld der blanken wenscht terug te keeren. DE NIEUWSTE VERMAGERINGSKUUR r14 Dagen geleefd van sneeuw Miss Elsie Thurner te Huil in Amerika was voor een klein uitstapje naar de bergen gereisd en toen zij na drie dagen niet terugkwam, werd een reddingsexpeditie uitgestuurd. Het bleek, dat zij door éen sneeuwstorm verrast, een schuil plaats had moeten zoeken in een kleine berghut 14 dagen lang had ze alleen van sneeuw geleefd- Toen de dooi kwam, kon het moedige meisje haar weg vervolgen. Het heeft Miss Thurner 14 kilo aan gewicht gekostmaar die zal zij spoedig wel weer herwonnen hebben.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Schager Courant | 1936 | | pagina 13