elrose's
Vergelding
De B
rabantsche
Brief
Eucharistisch congres in
het verre Oosten.
van Dré.
Zaterdag 16 Mei 1936.
SCHAGER COURANT.
Vijfde Blad. No. 9978
Daar
piept
het!
DE MOOISTE FOTO
Fe u illeton
Meneer,
.Ulvenhout, 12 Mei 1936.
We zaten, Trui en ik",
's avonds 'n bietje uit te
blazen van den drukken
dag, 't boerenbedrijf
draait in deuzen tijd op
.volle toeren, amico,
(en Trui werkt 'r eigen
mager aan de komende
bruiloft) als den Fielp
kwam binnengestapt.
Eerlijk gezeed, mee da'k
'iel zag, lag ie wat zwaar
op m'n maag. Want 'lijk ik
zee: we waren moei, veul
moei enwat de brui
loft betreftallez, ik
begin er 'n bietje bang van te worden!
Ik heb al 'ns gecijferd ook ennenouja, da's
nog 't ergste nie! Laat 't duuzend gulden kosten
'n handsvolleke geld kwijtraken op 'n plazierige ma
nier, da's in deuze jaren van geregeld verlies, ten
minste 'ns 'n plazierige afwisseling! Ja, den mensch
komt soms tot rare gedachten in deuzen tijd van ge-
Bocialeerde naasten-„liefde", waarin steuntrekker en
eteuner allebei, huilen eigen „boter" knutselen, om
dat ze geen van beien de naastenliefde aan den mar-
garine-millionnair meer torsen kunnen!
Afijn, laat ik den Fielp 'ns goeiendag zeggen, want
die is sjuust binnengekomen, heelegaar in 't wit, zóó
uit de bakkerij!
Hij kwam dan erkens opgeloopen om te zeggen,
dat ie 'n nieuwe bruidsuiker kost leveren en of we
die eerst 'ns keuren wilden. En uit 'n papieren buil
tje schudde-n-ie voor ons uit, 'n handvol gekleurde
suikertjes, mee 'n gezicht, 'n gezicht, of ie in de ge
meen tehegrooting zat.
„Bet 's deur!"
„Lot nouw 's smelten op oew tong."
„En bet deus nou 's deur."
„En deus! En deus!"
„Wa pruuven guilie nouw?"
„Oemm! Oemm!" knorde Trui, lijk 'n schraan-
send verken: „oemm, da's goeie, Fielp. Ja. Lever die
maar!"
„En gij, Dré", vroeg ie: „vinde gij ze nie reusach-
tig-prima?"
„Ge hebt me smerig den smaak van m'n pepke
bedorven; blijf sodemearel bij oewen oven; heel m'n
feesttafel ligt daar aan te branden!"
„Gin nood, man. Veur jullie is er nog da nie in
den hoven gewiest. Ge krijgt alles versch, werm
zóó van z'n moeder!"
„Ge komt toch mee alles op tijd klaar, Fielp?" vroeg
Trui 'n bietje zurgzaam.
„Ooliirrekes, Trui, mokt oe nie hongerust! 'k Heb
meer mee da bijltje geakt!"
„Trui", zei ik: „schenkt 'm nou rap 'n borreltje in,
anders blijft ie hier nog overnachten!"
„Zit ik oe in den weg", vroeg ie geraakt.
„Niks", zee ik: „maai* ik had me sjuust voorge
nomen heel deuzen avond nie over 't feest te pra
ten ,want wij zijn doodmoei. En as ik jou nou zie,
druipende van room en gesmolten suiker, dan
Man, jou aankijken is genogt, om de suikerziekte te
krijgen!"
„Hier Fielp", zee Trui: ,,'n citroentje-mèt, lijk ge
gewoon zij t."
„Santjes", zee-t-ie teugen me.
Ik zweeg.
„Trui, schenkt 'm toch kwiek ok 'n glaske in; daar
is anders gin uis mee 'm te oeuwen."
„Gij ok eentje?" vroeg ze en ze keek me we-
rendig aan, of ze me vandaag voor 't eerst zag.
Ik knikte. „Maar asteblieft! zonder suiker, Trui!
Die wijvenbörreltjes maken me wee."
„Slaat da op mijn?" vroeg ie weer.
„Ja! En als t' oe nie bevalt, Edelachtbare, dan
dient ge maar 'n amendement in op m'n voorstel."
En om 't goed te maken presenteerde ik 'm een
sigaar.
„Eindelijk", zuchtte-t-ie dankbaar: „ik docht al:
waar blijven die sigaren toch!"
Ik keek, onwillekeurig zóó straf naar z'n sigaar,
dat ie wat ongerust wier.
,,'t Is toch geen klapsigaar, Dré?"
„Tot m'n spijt nie, neeë!"
Ja amico, als ge malkaar al heel 't leven als ka
meraad kent, dan neemt ge geen blaaike meer voor
oewen mond. En dan durf ik gerust teugen den
Fielp te zeggen: „Fielp, donder asteblieft nou op,
'k heb ginnen tijd voor oe!"
En den Fielp? Wel als ie dan geen zin heeft om
te gaan, dan blijft ie sjuust zoo rustig zitten, alsof
ge 'm gebid en gesmeekt had nog wat te blijven!
Ik had dan gezeed, da'k over 't feest niks meer
hooren wilde, dus frat ie bij z'n citroentje smakelijk
z'n eigen bruidsuiker op.
„Zoude gij er nog nie 's 'n paar aan Trui geven
ok, freetzak?" vroeg ik 'm beleefd.
Dalijk, dat moet ik zeggen, schudde Ie 1 builtje
heelegaar leeg op Trui's bordeke.
Ge verstaat: den Fielp is toevallig een van de
weinige .slagers" die wel hunnen eigen
worst vreeten". Wat ge aan z'n postuurke van
driehonderd pond dan ook wel gewaar wordt.
„Wa-d-'n jubilee, wa-d-'n kollesaal jubilee zal *t
gaan worren, Dré," zee-t-ie onverstoorbaar!
Toen wier ik oplettend. Ik begreep, dat nou den
aap uit den mouw ging komen. Want dat binnen-
loopen mee die bruidsuikertjes, allez, daarin had
ik al dalijk geenen cent vertrouwen!
„Santjes," zee ik nou en 'k proefde van m'n
citroentje-puur.
Nou zweeg hij.
Sjuust op tijd zag ik, dat z'n glaske al leeg was.
Dus ik maakte geen aanmerkingen.
Maar... toen., excuseerde-n-ie z'n eigen!
,,'t Mijne is leeg," zee-t-ie.
„Nog eentje, Fielp?" vroeg Trui.
Sodepetat, wat was de die in 'n feestelijke
stemming!
„Geren, Truike! Gij wit tenminste oe *t oort,"
zoo stak ie onderwater.
„Brandt nou thuis oew rommel nie aan?" vroeg
ik.
„Bemoei ik me mee jouw haffaires, Dré?"
En zachtjes lachte zijnen buik onder 't witte
slobbeke.
„Hebt ge da citroentje zelf ingemokt, Trui?"
,,'t Is toch goed, Fielp, hoop ik?"
„Goed? Goed? Mensch daar is gin woord huit-
gevonden om aan te duiën oe puik 't is! 'n Hen
geltje kan nie smakelijker op oew tong flodderen!"
Toen wierd er geklopt.
„Da's 'nen vrimde," zee Trui.
„Toch niet heelegaar," zee den Fielp: „da zal den
Thé zijn...!"
Onder ons: da's den directeur van d'hermonie,
amico. 'Nen goeien kearel!
Sjuust zoo dik als den Fielp, maar half zoo
groot, 'n Postuurkeals Bakhuys 'm teugenkomt
dan schupt die 'm gemoedereerd tusschen twee
goalpalen.
„Kom maar binnen Thé," kwekte den Fielp, die
versnot scheen op Trui d'ren citroen.
„Wa komt ie doen, Fielp?" vroeg Trui 'n bietje
angstig.
„Aanzeggen da'k 'n paar vaten bier extra mot
bestellen," zee ik.
Onderwijl was den Thé binnengekomen.
„Navond samen," zee-t-ie: ,yguilie zit er hier best
voor!" En z'n kiepige oogskes girigen van de glaas-
kens naar de flesch en van de flesch naar de si
garen!
„Ier is van halles," zee den Fielp gastvrij: „èn...
't wordt oe van aarte gegund. Veur hieder borreltje
mot ge 'n ander smoesje verzinnen, Thé, maar..,
dan kóóm 't ok, horre! En 't is goeie!"
Den Thé wier 'n bietje verlegen onder den Fielp
z'n vrijpostighedens.
Daarom zee ik maar: ,yga zitten Thé en trekt
oew eigen van dieën suikerpin maar niks aan...
Zijn Hedelachtbare is ier kind in uis!"
Den Thé begreep en ook zijn buikske begost te
titsen.
„Den Thé komt 'ns praten.." begost den Fielp...
Toen gooide ik 'm m'n pet in z'n bakkes. En dat
„schot" kwam zoo manjefiek-sjuust in de „roos",
dat later den Fielp zn tanden in de klep stonden.
Den Thé zn buikske lachte, dat 't 'nen knoop
van z'n vestje te machtig wierd! Die sprong mee
'n nijdig tikske teugen de plattebuis.
„Zoo komt ier nou 'nen mensch weg, Thé, die
heer bewijzen wil aan dieën ratjan!" (Dat was ik).
„Nou hij da zoo zegt, Dré," begost den Thé: „wij
kwamen 's praten over 'n serenade! Of liever ge
zeed: praten, praten is 't woord nie. Daar valt
nie over te zeeveren, 't Is 'n uitgeimokte zaak
deur ons bestuur. Die eer komt juillie..."
„Schei maar uit, Thé, riep ik. „Ik heb ok al 'n
duuzend keeren in de Ulvenhoutsche feestkommis-
Nu hebt ge Abdijsiroop noodig!
Gij hebt kou gevat I Gij hoest en Gij „doet"
er niets aan. Past opl Bijna alle ernstige
borstziekten zijn het gevolg van 't verwaar-
loozen eener verkoudheid. Kom dadelijk
de natuur te hulp, door de vastzittende slijm,
die ziektekiemen bevat, te verwijderen.
Neem daarvoor een zacht en toch krachtig
werkend middel, neem daarvoor Akkers
Abdijsiroop, die als balsem zal zijn voor Uw
zieke en ontstoken ademhalings-organen.
De vastzittende slijm zal dan loskomen. Uw
ademhaling zal weer diep en vrij worden,
die hoest, dat piepende geluid verdwijnt.
Weldra zult Gij, evenals zoovelen vóór U,
de Abdijsiroop prijzen als een betrouwbaar
middel bij Hoest, Verkoudheid, Bronchitis,
Kinkhoest, Griep en Borstbenauwdheid.
Thans slechts 75 ct. per flacon
sies gezeten., het bier is besteld horre!'
,,'t Is 'n reuzenheer en..." verder kwam den
Fielp nie, want ik greep weer naar m'n petje en
hij had ervaren, da'k raak gooide!
Den eerlijken Thé zei tenminste: „dan ben 'k
klaar mee m'n bodschap!"
„Drink maar 's uit, Thé", zee ik en sjuust als ik
vol wilde schenken, zette den Fielp z'n glaske bij.
„Hij is nie éénkennig," vond den Thé en hup-
huphup, daar lachte z'n buikske weer. „Thé, denkt
om oew knoopen, man", riep ik. Maar toen wierd 't
erger. En zoo kwam langzamerhand 't feest alweer
los!
En nie zoo zuinig. Drie lejen bij malkaar van alle
mogelijke feestkommiteiten van Ulvenhout.,., allez!
die leveren vakwerk!
En hoewel ik me vast voorgenomen had, deuzen
avond 'ns te rusten, over geen feest te prakizeeren,
't wierd elf uren voor 'k het wist.
Toen heb ik de deur van den erf opengezet
en sjuust als den Fielp ging zeggen: „da's 'n goei
gedacht, 'n bietje frissche lucht kan gin kwaad,
dan rolde-n-ik 'm van z'nen stoel, kalmkes naar
buiten.
Toen vond den anderen „eerbezorger" t' ook fijd
worden. Hij stond tenminste rap op en als ik geslo
ten had, m'n klompen al uitgedaan, de steertklok
opgetrokken, dan hoorde ik den Fielp daarbuiten
nog teugen den Thé zeggen: „en gij! Gij moest 'm
laten (dat drukt ge toch nie af, amico!) mee de
serenade!"
„Da ga nie meer, Fielp", zee halfwatt teugen heel-
watt: „want hij hee-g-et hiér al besteld!"
Toen wieren de stemmen zachter. Ze gingen den
nacht in. De Fielp in 't wit, den Thé mee z'n bolhoe-
deke achterover!
„Dan gift ie z'n bier maar terug!"
,,'t Zou zondervergot zijn", zee den Thé.
En zoo, amico, zoo gaat 't van dag tot dag!
Ik feest nie Ik word gefeest! Afijn!
Ditte nog: Geenen post gaat voorbij, of ik krijg
stapels felicitaties. Tot de vliegpost brocht er uit
Indië!
Ik kan deus brieven nie beantwoorden voor nè,
't feest!
Ik schrijf dat, ter geruststelling, want daar zijn
menschen, die vreezen dat „Dré-Ülvenhout" nie te
recht Jtomt. En alleen dit korte adres, dat is het
veiligste adres! Brieven aan de kranten raken kwijt.
En nou schei 'k er af. Ze zijn op den oogenblik be
zig guirlandes van mastengroen in den stal te han
gen. En daar moet ik meehelpen. Want ook dat
feestelijk werk wekt veul dorst op, merk ik wel.
't Zal Vrijdag, 15 Mei, spannen!
„En de Blaauwe", zult ge vragen?
Die is in geen velden of wegels te zien. Dat be
looft dus weer 'nen „extra".
'k Hoop 't te boven te komen!
De PhiUippijnen treffen reeds
voorbereidende maatregelen
Manilla, Mei 1936
Sinds het eerste Eucharistische congres in het
jaar 1881 te Rijsel gehouden werd en in Katho
lieke kringen zooveel weerklank vond, dat men
besloot de vertegenwoordigers der Katholieke
Christenheid om de twee jaren bijeen te roe
pen, vonden er 32 van dergelijke bijeenkomsten
in verschillende landen plaats. En nu zal het
33ste Internationale Eucharistische Congres in
het komende jaar, op 3 Februari 1937 en de
vier volgende dagen, zelfs in het Verre Oosten
worden gehouden. Het zal het eerste congres in
deze streek van de wereld zijn en natuurlijk is
tot plaats van de bijeenkomst Manilla, de hoofd
stad van de eenige Christelijke natie in Oost-
Azië uitverkoren. Op de Philippijnen leven 11
millioen Katholieken, die 82 proc. van de bevol
king uitmaken en natuurlijk is deze groote plech
tigheid zeer geschikt om het geloof van deze, te
midden van een Mohammedaansche, Boeddhis
tische en Heidensche wereld levende Katholieken
te versterken, terwijl bovendien de Katholieke ge
dachte in het Verre Oosten er door bevorderd
wordt.
Reeds thans zijn omvangrijke voorbereidingen
voor het congres getroffen. Daar de hotels van
Manilla niet groot genoeg zijn, de vele duizenden
pelgrims onder te brengen, heeft men het groote
stoomschip „Empress of Russia" gecharterd, om
als drijvend hotel dienst te doen. De Luneta het
heerlijke, aan den Baai van Manilla gelegen
park, zal het tooneel van de groote plechtighe
den en hoogmissen zijn, die voor meer dan 50
duizend geloovigen onder den vrijen hemel ge
celebreerd zullen worden. In het midden van het
park zal een enorm kruis, samengesteld uit de
vlaggen van alle naties komen te staan. Ook de
Kathedraal van Manilla zal een belangrijke rol
bij de plechtigheden spelen. Hier zullen de hooge
geestelijken zich verzamelen. Tenslottezullen er
in het nieuwe José-Rizal-stadion, dat 50.000
menschen kan bevatten massabijeenkomsten wor
den gehouden.
Sinds eenige maanden worden er in de pro
vinciestadjes der Philippijnen parochiale Eucha
ristische Congressen gehouden, en de geloovi
gen op de groote plechtigheden voort te bereiden
Zijne Eminentie de Aartsbisschop van Manilla
Michael O'Dcherty heeft de geheele organisatie
van het congres op zich genomen. Met de post-
autoriteiten heeft men reeds onderhandelingen
aangeknoopt over de uitgave van bijzondere
postzegels naar aanleiding van het congres en
verder zal er een herinneringsmedaille geslagen
worden. (V.P.B.-U.P.)
Poriret-Atelier JAC. DE BOER
Keizerstraat DEN HELDER
Kom, 'k mot naar den stal; de dorstigen laven.
Volgende week krijgt ge 't verslag van 't feest eigens.
Hou maar 'n ordentelijk plekske open
Veul groeten van Trui en als altij geen haarke
minder van oewen
toet a voe,
Dré.
Oorspronkelijke Roman
door
ARTHUR E. STRATTON
I
80.
„Aha!" lachte inspecteur Heagney triomfante
lijk. Hij zag Sir Charles met een tartenden blik
aan. „Nu zullen we tenminste de zuivere lezing
van het geval krijgen!"
„Giles!" riep Sir Charles hartstochtelijk uit.
„In Godsnaam man haal geen domme dingen uit
Het is allemaal waar wat je mij verweten hebt!
Ik heb je in Chelmsford in den grond geboord!
Ik ben er de schuld van, dat je dochter het ver
keerde pad is opgegaan! Jij was'volkomen in je
recht, toen je mij ter verantwoording kwam roe
pen! Maar bij God in den hemel", Sir Charles
strekte zijn armen omhoog, „ik zal goed maken
wat ik heb misdaan, ik zal het dubbel en dwars
goed maken! Giles, ontneem mij bij alles, wat
jou dierbaar is, deze kans niet!"
„Bij alles, wat me dierbaar is?" herhaalde Gi
les toonloos. Hij schudde het hoofd. „Dat is niet
veel, inspecteur dat is maar bedroefd weinig. Ik
ben er dankbaar voor dat mijn vrouw nog een
eerlijke begrafenis heeft gehad, zooals wij soort
menschen dat noemen. De goede God bewaarde
haar voor veel ellende, inspecteur, voor meer
ellende, dan zelfs een moederhart verdragen kan
en een moederhart is zoo sterk!" Giles streek
zich even over de oogen en onderdrukte met
moeite een snik. Toen wendde hij zich weder met
een blik, die verduisterd' was, tot inspecteur He
agney. „Mijn dochter is één van de verworpenen
geworden, die in Piccadilly van haar schande le
ven; mijn eenigen zoon hebben ze voor achttien
maanden in de gevangenis opgeborgen. Bij alles,
wat me dierbaar is!" Hij lachte schor, een lach,
waaruit zijn diepe ellende weerklonk, en strekte
een hand uit naar Sir Charles. De hand trilde
van niet te bedwingen emotie. „Jouw leven was
me dierbaar, schurk, en ik heb het niet mogen
nemen!"
„Giles! Giles!" Het klonk als een wanhoops
kreet uit den mond van Melrose. Hij wilde op
Giles toetreden, doch een bruuske beweging van
Inspecteur Heagney hield hem terug. „Zeg me
wat ik kan doen, om mijn onrecht te herstellen
De man, die er trotsch op was geweest, dat hij
zijn hart kon verharden en geen medelijden zou
kennen, stond nu als een smeekeling tegenover
Giles, „Eisch het onmogelijke desnoods zoo
waar God in den hemel leeft, ik zal trachten het
te volbrengen!"
„Een weldaad van een Melrose!" Giles spuwde
op den grond. „Luister nu naar mij en wees er
overtuigd van, dat ik woord voor woord meen:
liever zou ik verdoemd zijn, Melrose, voor leven
en sterven verdoemd, dan van jou een weldaad
te moeten ontvangen!" Hii wendde zich volmaakt
kalm nu, tot inspecteur Heagney. „IJ wilde we
ten, waarom ik hier gekomen ben? Om dien man
te dooden!" Hij wees op Sir Charles.
„Ik waarschuw u, Giles, dat alles, wat ge zegt
tegen u gebruikt zal kunnen worden", zei inspec
teur Heagney op officieelen toon.
„Ik heb alleen maar te bekennen", antwoordde
Giles, onnatuurlijk kalm.Q,Ja; ik ben hier geko
men om dien man te vermoorden! Ja; ig heb er
spijt van, dat ik in mijn voornemen niet ben
geslaagd. Dat is het eenige, waarover ik berouw
gevoel. Want ik wilde, dat ik in mijn voornemen
niét was gestoord en dat die man daar zeven
levens had gehad. Ik zou het met vreugde ze
ven maal genomen hebben!"
Op een teeken van inspecteur Heagney stak
Giles rustig de handen vooruit; een oogenblik
later knipten de boeien dicht.
„Vooruit!" beval Heagney op korten toon.
„Ja; laten we gaan", zei Giles. Er speelde een
glimlach om zijn mond. „Ik heb geprobeerd, de
wereld van een reptil te verlossen en al is het
mij niet gelukt ik ben bereid den prijs te vra
gen zullen".
Tusschen de twee, die achterbleven, hing het
zwijgen zwaar als lood. Zij luisterde naar de
voetstappen, welke de trap afdaalden; hoorden
Maxwell de buitendeur openen en weer sluiten.
Even later sloeg een motor aan; een taxi verwij
derde zich in snelle vaart. Het huis lag nu in
een roerlooze stilte. Cicely voelde een heftige
begeerte in zich opkomen, om het drukkende
stilzwijgen te verbreken, doch zij was bevreesd,
een verkeerden toon aan te slaan. De eerste woor
den moesten komen van den man, op wien zij
den blik onafgebroken gevestigd hield. Eindelijk
het leek Cicely na een eeuwigheid, sprak hij.
„Wat moet die man me haten!" De woorden
waren niet tot het jonge meisje gericht; on
willekeurig uitte Sir Charles zijn gedachten
hardop.
„Hij is een dwaas", antwoordde Cicely zonder
eenige heftigheid. „Hij had zijn vrijheid in han
den en verkoos gevangenschap"
Melrose, in gepeins verzonken, schudde het
hoofd.
„En ik richtte hem per slot van rekening al
leen financieel ten gronde, hoe erg de gevolgen
ook voor hem mochten zijn", legde hij somber uit
„Maar ik heb ook levens genomen, van Rt-
chart Bennett, van Brownson. Ik kan er me
nu een vage voorstelling van maken, hoe de ach
tergeblevenen over mij moeten denken".
„Zij namen hun leven zélf en dat maakt een
groot onderscheid", protesteerde Cicely met een
drift, welke zij nauwelijks wist te bedwingen. Zij
kwam naar Sir Charles toe en ging op de arm
leuning van zijn stoel zitten. „Pieker toch niet
altijd over dingen, die achter je liggen en waar
aan niets te veranderen valt. Wanneer ze jou
geen onrecht hadden aangedaan, zou ook hun
niets overkomen zijn. Dat is allemaal verleden,
beste!" Zij streek hem met een teeder gebaar over
het hoofd. „Wij hebben het heden en we hebben
de toekomst. Laten wij ons daarmede tevreden
stellen Ik ben in Painswick geweest", vervolg
de zij na een oogenblik, „en notaris Ellington
heeft me volledig op de hoogte gesteld. Kan je
mij vergiffenis schenken voor de grove ondank
baarheid, waarmee ik al je goedheid heb beant
woord?"
„Ik had je al vergeven, Cicely, vóór de eerste
gedachte aan onrecht in je was opgekomen"
antwoordde hij, haar hand streelend. „Maak je
in dat opzicht niet het minste zelfverwijt".
„En ben je blij, werkelijk, dat ik bij je terug
ben?"
„Heel blij, Cicely".
„En ik behoef nooit weer van je heen te gaan?'
„Natuurlijk niet. Je plaats is hier. Maar, Ciee-
ly, lieve je begrijpt nu ook, waarom ik niet spre
ken kon?'
,Ik begrijp het. Het was niet, omdat jij 3e
n
