et huis
De Brabantsche Brief
van
Mijn landje.
Zaterdag 23 Mei 1936.
SCHAGER COURANT.
Vijfde Blad. No. 9982
met de i>iji
DE MOOISTE FOTO
Ulvenhout, 19 Mei 1936,
Meneer,
En hier is dan den brief,
waarop gewacht wordt:
het feestverslag!
Waar zal ik beginnen?
Lijk 'nen versnelden
film van 'nen leutigen ker
mis, opgenomen door 'nen
zatten operateur, zoo we
melen de beelden van 't
bruiloftsfeest door mijnen
tollenden kop.
Waar zal ik beginnen?
„Bij 't begin", zult ge
zeggen, „en zoo naar 't
end."
Pat kan nie!
Pan heb ik drie kranten aan ruimte noodig, zooda
Tc volstaan zal, met hier en daar 'nen greep, uit 't
driedaagsch feest, dat gevierd is van den Vrijdag
morgen tot den Zondagavond!
't Is plechtig geweest, t' is schoon geweest, t is
bar, 't is raak geweest, 't is éénen bonk geluk ge
weest!
En eigenlijk, eigenlijk zou ik al moeten beginnen
met den Donderdag, toen de kinders begosten af te
komen. Toen 'k drie keeren op en neer Ulvenhout-
Stadsche statie gerejen ben, met m'n Bleske en de
sjees, om ze af te halen van den trein. Want ook
dat, dat was feest, veul feest, amico!
En 'lc zou 'nen brief kunnen volschrijven over ons
volle, volle kerkske, waarheen ik met m'n trotsche
Trui getrokken ben achter den witten, den blosse-
menden stoet van maagdekens. Over den orgelmu
ziek, die door de gewulften golfde als we binnenkwa
men. Nog voel ik op m'nen linkerarm den zenuw-
achtigen kneep van Trui, als daar den orgelmuziek
koud over onzen rug stroomde.
Als 'nen vorst ben 'k gegaan, in m'n nieuwe zwar
te pak, met Trui in den glanzenden, zwarten zij en
heuren beblomden poffert op, naar voren, naar vlak
bij den altaar, waar 't licht van de keersekens vloei
de als goud van den tabernakel op 't witte marmer,
op de kanten bekleedsels.
Allez, 't zou alles te veul, te veul zijn, voor eenen
brief.
'k Zou kunnen vertellen van de feesttafel, n boek
vol. Van de felicitaties, van gelukstelegrammen, van
kaarten, brieven, teekeningen en gedichten, uit alle
hoeken van ons Land, uit 't Zuien en t' Noorden,
t Westen en t' Oosten. Van al die stapels hartelijke
gelukwenschen, waarmee de laai van de mooie kast
vol ligt, daarvan en daarover zou 'k vellen vol kun
nen vertellen!
Van de kinders, de kleinkinders, van de kame
raads, de familie, de hermonie, allez, 't is alle
maal endeloos veul en onmogelijk te zeggen.
Daar is gespietst en eiken spiets, van den Fielp,
,van den Blauwe, van den Dré onzen verver, van...
meneer pastoor, nie te vergeten, eiken spiets
js 'nen brief- weerd! Maar ik kan toch tot ouwejaar
de bruiloft niet beschrijven gaan?
Wel moet ik beginnen te zeggen, dat den versier
den stal, waarin gemakkelijk vijfhonderd man te
plaatsen is, op 'n moment, te klein was!
Den Thé z'n mannen blaasden, blaasden, ze blaas-
den de wanden van malkaar. Maar daar kwam geen
ruimte mee!
't Zat zoo:
't Maal was tenende. Ruim honderd man, Trui's
berekening was nie slecht geweest! had z'n eigen
volgeschranst aan den overdaad van den disch.
De buiken stonden strak als trommelvellen! De
koppen gloeiden als lampionnen! De oogskens wa
ren allemaal klein van verzadiging.
Efkens gonsde 't lawijt uit, in 't gedender van 't
serviesgerei alleen, gedender ja, want t' lawijt van'
al die borden, pannen, schottels, kuipen en stroo-
mend pompwater, -— 't was gelijk aan 't ratelen van
*nen zwaren trein over 'n stalen brug.
Efkens hoorde ik niks anders, dan deus lawijt en
ik docht: m'n gezelschap was moei, doodmoei, van 't
frèten!
Sommigten zag ik wat dieper onder de tafel schui
ven om daar stiekum den broeksband te spuien. Wef-
kens klaagden over 't corset en perbeerden 'r eigen
wat dunner te maken onder heur vel.
Den Fielp dee z'nen zwarten gekleeden jas uit en
FEUILLETON
Haar het Engelsch
door
A. E. W. Mason
8.
wist 's avonds nie, waar ie 'm gelaten had. Toen ie
in z'n hemdsmouwen (en den hoogen hoed op) naar
huis ging snachts, vonden Trui en ik zijnen jas in de
bedstee.
Daarna knoopte-n-ie z'n vest los, toen begost ie
aan den bovensten knoop van zijnen broeksband en
toen sprong z'n Kee ertusschen, mee te zeggen, dat
ie hier nie thuis was! Waar den Fielp heftig teugen
opkwam: „waant de kwetsie is deuze", zee-t-ie: „den
Dré en hik-ikke, wij zijn al veftig jaren bloedeigen
kameraads, ee? Dré?"
Ik knikte. Ik was ook te moei om veul te praten.
„En dus vieren wij, den Dré en hik-ikke vandaag
de Gouwen! Ee? Dré?"
Ik knikte.
Toen stond ie op en hield weer 'nen spiets.
„Gehachte Haanwezigen! Als ik ier 't woord gaai
voeren, dan voel ik m'n heigens den tolk van eel de
vergadering (hij begost weer te voorzitteren) als ik
zeg, dat de vergadering op borsten staat!" (Instem
ming). Toen zochten z'n handen op de tafel naar
„den" hamer, die er natuurlijk nie lag; hij is gewend
veul te hameren onder z'n redevoeringen; heele ge
deelten behamert ie lettergreep voor lettergreep, zoo
dat ie meestentijen over z'n eigen stiltegebod moet
henenblèren! Inplek van den hamer vonden z'n han
den 'nen grooten pollepel, die daar nog slingerde van
den rijstepapgang. „Ik zeg", zee-t-ie en hij zwaaide
den pollepel dapper rond: „ik zeg" kwats daar
slingerde de pap van den lepel in z'nen eigen kop
,ik zeg verrek, wa's datte?"
Beduusd veegde-n-ie in z'nen kop, die ineens mot
tig was van rijstkorrels. Ze zaten tot in z'n neusga
ten!
Ongeloovig keek ie in z'n hand.
En toen was 't, dat den kleinen Dré op kost
school gewend aan veul „volk" aan tafel en dus nie
verlegen riep: „hierbovenhouwen eksters, Fielp!"
Mee'n vies gezicht keek den Fielp naar den nok
van d'n stal. 'n Raauw ei „viel" toen in z'n oog en op
't zelfde oogenblik zette den Blauwe op z'nen trek
zak 't schoone lied in van „dien mooien molen". Zoo-
da 'k zo'n bietje begi*eep wie dat ei in den Fielp
;'n oog „gelegd" had!
't Mansvolk vergat den big aan 't spit die in hui-
liën buik huishield.
De wefkens vergaten de balijnen van 't corset en
terwijl den „blinden" Fielp stond te vechten teugen
rijstenpap en eierstruif, die uit z'n oogen in z'nen
nek droop, wier 't gezang en den trekzak van den
mooien molen, overgenomen door de hermonie, die
intusschen den erft was opgekomen.
Hoog laaide 't feest op!
't Was teugen zonsondergang op dat moment. Ros
gloeide den reuzenkroon van den notenleer, die
d'avondzon op z'n kolossale blad had zitten. Verko
perd was ie.
'n Violette, gouwen locht hing te stralen over den
hof van Nol Huyben, m'nen overbuur.
Den dag was op z'n schoonst. De zonnepieken
vonkten uit 't koper van den Thé z'n mannen! En
'n telleke later walste het gezelschap op den mooien
molen, die draaide, die lustig draaide op den maat
slag van den Thé z'n korte dikke, maar kwieke arm,
ke, waarmee ie z'n mannen aanvoerde en aanvuurde!
Rapper nog wierden de tafels leeggehaald. De ton-
nekes bier tóóverden er boven op, hulp genoeg!
en feller, en vuriger draaide den molen, één, twee,
drie, één, twee drie en bij elke derde-maat 'nen
klap op de groote trom, dat oew hart teugen oew
strot bonsde.
Ik keek 't aan, mee 'n plazier, mee 'n diep geluk,
da'k da'k da'lc m'n Trui van den stoel pakte
en da'k ze bekaans smoorde in m'n trillende armen
als ook wij begosten te draaien op dieën mooien
molen!
„Wat hebben ze 'n plazier, Dré", hijgde Trui geluk
kig: „op ons feest!"
„Wefke, 't is zoo schoon voor malkaar!"
En hop! Ik smeet m'n beenen omhoog, stampte bij
„drie" op den vloer da'k electriek voelde in m'n
botten!
En toen. Rang. Midden in den wals brak den Thé
af en als alles efkens in 't weergaren zat, dan dan
schetterde daar 't koper, 't vlammende koper in den
gloei van de zakkende zon. „Lang zullen ze leven!"
't Volk. uit 't dorp, achter de muziek meegekomen,
hoste naar binnen.
Den Thé kwam mee z'n mannen, al blazend bin
nengemarcheerd, sodejabel, wat zat 't puik in
malkaar; ik herkende dalijk de organisatie van den
Fielp en den Thé en binnen de muren van de
feestzaal, met de honderden feestgangers, met de
heele, heele hermonie,- met de turksche trom en de
5,Het volgende, Jim", en hij ving zijn nadere
verklaring aan. „In vijf en negentig van de hon
derd gevallen als deze, schuilt er iets achter een
dergelijke beschuldiging; iets anders, wat niet
met zooveel woorden gezegd wordt, doch waarin
'de chanteur werkelijk zijn kracht zoekt. In den
regel is dit een minder eervol geheim van dezen
of genen, een smet op de eer van de familie,
die door een openbare terechtzitting aan het licht
zou worden gebracht. En iets dergelijks zoek ik
hier ook achter. Hoe ongerijmder de beschuldi
ging van Waberski is, des te meer staat vast, dat
hij iets weet, wat tennadeele van den naam Har-
lowe strekt, en wat door iederen Harlowe
een geheim bewaard wordt. Alleen, ik heb er
geen flauw begrip van, wat dat ellendige geheim
kan wezen!!"
i,Het zou een kleinigheid kunnen zijn", opper
de Jim, „die door een hal ven gare zooals Waber
ski tot heel wat opgeschroefd werd.
-„Ja", stemde mijnheer Haslitt toe, „dat komt
meer voor. Een man die over vermeend aange
daan onrecht zit te broeden, en die bovendien
lichtvaardig en overdreven is ja, dat zou best
kunnen zijn* Jim",
bekkens, botsten de klanken teugen de muren, dat
ze wel bol moesten gaan staan.
Lang zullen ze leven! 't Hiew nie op. En ongemerkt
stonden Trui en ik temidden van den feestorkaan,
die hier rond ons stormde en klotste...
Ik kan 't nie na-vertellen!
Trui en ik, we hadden malkaar nog vast van den
wals. Trui zag niks. Niks meer! 'Nen blaauwen waas
lag over heur oogen, die mij aankeken^ aankeken,
sjuust als 'n halve eeuw gele jen toen 'k heur on
der vaders paraplui, in druipenden regen bezwoor:
„Truike, gij, gij alleen, en nooit, nooit meer 'n
andere!"
Ik voelde heur armen beven, 'k Zag zenuwkens
trekken langs heur niks-ziende oogen.
Den storm van muziek en zanglawijt laaide hooger,
hooger, altij hooger!
Ons Paula, ons nonneke, ze kwam bij moeders
staan en streelde heur handen op mijnen schouwer.
Onzen Dré, hij kneep in m'nen schouwer, da'k 't
voelde stroomen tot in m'n knieën.
Den kleinen Dré, hij stond boven op de tafel, hij
had den Thé z'n taak overgenomen en hij vuurde de
muziek aan mee den voorzitters-pollepel tot 'n la
wijt, tot 'n vuur, tot 'nen laaienden geestdrift, dat de
muzikanten koppen kregen als biefstukken zoo rood!
Toen brak den kleinen Dré, (mee 'nen perfecten
pollepelzwaai de muziek af!
„Hieppiepiep.klaterde z'n heldere stemmeke.
„Hieppiepiep! Hieppiepiep..!"
Vernolle, amico, m'n hart zwol, zwol, zwol tot in
m'n keel, als ik dat baaske daar zoo zijnen gang
zag gaan!
Sodepata dat wordt nen goeie! En ik pakte
m'n Trui nog 'ns, ten aanschouwe van 't heele dorp,
m'n Pauwke, m'nen grooten Dré gaf ik 'nen klap op
zijnen schouwer en toen, toen vocht ik me door 't
volk naar m'n baaske, liet 'm in m'n armen sprin
gen en brocht 'm temidden van ons groepke!
Toen pakte den Thé de zaak nog 'ns ferm aan, en
toen heb 'k m'n eigen maar 'ns laten hossen en
springen, mee m'n baaske aan m'nen nek, mee m'n
Trui om den hals, mee m'n Pauwke, allez, 't
kost. lij en!
Alleen voor zoo'n oogenblik zoudt g'al veertig jaren
getrouwd willen zijn!
Toen is 't bier gaan stroomen!
't Schuimde over de tafels, 't Klokte in de grage
strotten, 't.daauwde in de heete lijven, waarin de
Mei- en bruiloftsmaand te borrelen stond!
Daar wierd geklonken, daar wierd gedronken,
daar wierd 'nen reep geluk afgescheurd in over
moedige gulzigheid, daar wierd gekust, geklapt, daar
wierd gepakt en gedouwd, daar wierden nieuwe
draden gesponnen voor nieuwe bruiloften, want.'t
v/as Mei! Meül En... van bruiloften kómen bruilof
ten!
't. Zonneke was verzonken. Den avond kwam op eer
de. En klik, klik-klak, daar gloeiden de gekleurde
lampen op, deinend aan de groene mastguirlandes
en de stal wierd omgetooverd in 'nen pergola, waar
't kleurenlicht, waar de versiering, waar 't glas
gerinkel, waar de muziek, waar 't plazier samen
smolt tot éénen klater van levenslust en menschelijk
geluk, den stal wierd tot 'nen tempel van de
Vreugde!
Trui zat stillekes te lachen, te kijken. Ze wist alle
kinders, tot heur Pauwke, vlak bij haar!
Ze wist broers en zusters onder heur dak!
Trui was te gelukkig om druk te zijn.
Maar toch, heur wangen gloeiden, 'r oogen
glansden, ja, ik zag er de gekleurde lichten in
spiegelen! Zij was, allez toch zekers de Ko
ningin van 't feest.! En ze was, amico, die Ulven-
houtsche boerenvrouw, die heel heur leven gewerkt
heeft als 'nen kearel, gemoederd als 'n broedkip, ge
offerd heuren lesten vezel kracht, m'n goeie, m'n
trouwe, m'n prachtige wijf, ze was 'n koningin!
Rijk, overdadig stroomden haar feesttractaties over
de honderden uit! En ze was er blij, diepcontent
over! 'n Jaar had ze daarvoor geploeterd, ingemaakt,
geprakizeerd, nachten wakker gelegen.
Ze sprak met haar Wieske, ze streelde 't kleine
grut, ze „zorgde" over heur kinders die hals en kop
boven 'r uitstaken! Ze voederde ze, ze laafde ze, ze
dee ze goed zooveul, zooveul als ze maar kon deus
weinige dagen^ dat 'r nest compleet was!
Ze peilde d'oogen van ons Pauwke binnen het wit
der kap en ze speurde daar naar de zekerheid van
t Geluk van haar dochternonneke.
Ze keek met trots naar den breejen Dré, naar haren
jongen, haren., kunstschilder! (want als 't aan mij
gelegen had, liep ie vandaag achter den ploeg).
Ze keek, ze keek, ze onderzocht, ik zag 't, de
resultaten van d'r gespendeerde leven! Had ze'niks
Jererny Haslitt had op een iets méér opge-
wekten toon gesproken.
„Laat ons eens nagaan wat wij van de fami
lie weten", ging hij voort, een stoel bijschui
vende, zoodat hij tegenover Jim Frobisher
het venster kwam te zitten. Doch hij had daarin
nog niet plaats genomen, toen er bescheiden te
gen de deur getikt werd en een klerk binnentrad
om een cliënt aan te kondigen.
Straks", zeide mijnheer Haslitt, nog vóór de
klerk den naam van den bezoeker genoemd had.
„Best, mijnheer", antwoordde de klerk, en ver
dween. Dit was de manier, waarop het kantoor
van Frobisher Haslitt de zaken opvatte. Aldus
behoorde te geschieden door ieder advocatenkan
toor. en de cliënten, wien dergelijke opvattingen
niet be vielen, mochten hun aangelegenheden ge
rust toevertrouwen aan den advocaat naast de
deur. Precies zooals de menschen, die zich laten
kleeden door een kleermaker, die weet lioe bet
behoort, zich moeten onderwerpen aan zijn stijl
van coupe.
Mijnheer Haslitt keerde zich weer tot Jim
„Laat ons eens zien wat wij weten", herhaalde
hij, en thans nam hij plaats.
HOOFDSTUK II
Een Kreet om Hulp
„Simon Harlowe", ving hii aan, „was de eige
naar van de beroemde Glos du Prince wijngaar
den in de Cote d'Or, ten Oosten van Dijon. Hij
bezat een landgoed in. Norfolk, dit groote huis,
La Maison Grenelle te Dijon, en een villa te Mon-
te Garlo. Doch den meesten tijd vertoefde hij te
Dijon, waar hij op vijf en veertig jarigen leeftijd
in het huwelijk trad met een Fransche dame,
Jeanne-Marie Raviart. Aan dit huwelijk was een
romantisch tintje vastgeknoopt, geloof ik, Jean-
ne-Marle was gehuwd en leefde van haar echt
Portret-Atelier JAC. DE BOER
Keizerstraat DEN HELDER
genoot gescheiden, en Simon Harlowe moest tien
jaren wachten, meen ik, alvorens die Raviart
overleed".
Jim Frobisher maakte een snelle beweging in
zijn stoel, en mijnheer Haslitt, die zijn verhaal
van het patroon van het vloerkleed scheen te
lezen, keek op.
„Jawel, ik begrijp wat je bedoelt," zeide hij.
ter beantwoording van de beweging, door Jim ge
maakt „Jawel, er kan tusschen die beide zeer
goed iets bestaan hebben, alvorens zij vrij waren
om te trouwen. Doch in onzen tijd, Jim! De pu
blieke opinie is heel wat milder geworden dan
zij in mijne jonge jaren was. En zie je boven
dien niet in, dat dit geheim, om voor Boris Wa
berski van waarde te zijn, Betty Harlowe van
zeer nabij zou moeten betreffen ik bedoel niet
dat het haar te schande zou moeten maken in
dien het bekend werd, doch Waberski moet over
tuigd zijn, dat zij niet gaarne zou willen, dat het
bekend gemaakt werd. Nu is er van Betty Har
lowe in het geheel geen sprake, dan nadat Si
mon en Jeanne-Marie twee jaren gehuwd wa
ren geweest, toen het hen duidelijk werd, dat zij
nooit kinderen van zich zeiven zouden bezitten.
Neen, de liefdeshistorietjes van Simon Harlowe
staan ver genoeg van ons af, om ze met rust te
laten.
Jim Frobisher aanvaardde de ter zijde stelling
van zijn denkbeeld met een blos van schaamte.
„Het was dwaas van mij zoo iets te denken",
voerde hij aan.
„Volstrekt niet", antwoordde mijnheer Haslitt
bemoedigend. „Laat ons iedere mogelijkheid be
zien. Dat is de eenige manier die ons helpen zal.
een schim van de waarheid te ontdekken. Ik ga
dus verder. Simon Harlowe was een verzamelaar
Ja, hij koesterde een hartstocht voor verzamelen
en een onverzadiglijken ook. Een van zijn zitka
mers in Maison Grenelle was een volledige schat
kamer, niet alleen voor fraaie voorwerpen, doch
Ik ken een heel klein landje
Op 't wijde wereldrond,
Een landje als ik nergens
In and're streken vond.
Al is het dan ook nog zoo klein,
Toch kan het er vaak heerlijk zijn!
Wat zijn er in dit landje
De jonge weiden groen,
Wat zijn er vele plekjes
Herinnerend aantoen!
En over alles schijnt de zon.
Tot aan den wijden horizon!
Al vinden we dit landje
Soms wel eens kil en koud,
Toch weet ik, dat een ieder
Er altijd weer van houdt!
We blijven vol ontroering staan,
Als stil de bloemen bloeien gaan!
Mijn eigen kleine landje,
In 't kleurig Mei-toilet,
Met diepe, rijke tinten
Zoo feest'lijk afgezet.
Je bent als ieder jaar de bruid,
En ikik kijk mijn oogen uit!
Ik maak een heel klein reisje,
Maar niet naar 't buitenland,
Ik ken een paradijsje
In 't eigen vaderland!
Daar blijf ik vol verrukking staan,
Als alle bloesems open gaan!
En in mezelf gelukkig
Met wat ik daar weer vond,
Al ligt het dan verloren
Langs 't wijde wereldrond,
Breng ik, uit 't diepst van mijn gemoed,
Mijn kleine land een eeregroet!
Mei 1936.
KROES
(Nadruk verboden)
vergeten? Niks fout gemaakt? Niks anders moeten
doen?
En zoo dwerlden al die levens, die samen haar
leven zijn, zoo dwerlden en krioelden al die gedach
ten achter 't heete, rooie voorhoofd van mijn Konin
gin, die daar, temidden van 't uitbundigst lawijt,
van 't klaterendst feestgejoel te zorgen zat
voor Haar Volk! En als ze efkens d'r oogen
sloot, dan zag ik tóch, hoe ze stil onder de tafel
heur vereelte handen vouwde
En ik? Ik docht: Dré, docht ik: wat hebt gij als
snotneus indertijd 'n goe wefke uitgezocht! En 'k
pakte heur handen daar stiekum onder de feest
tafel vast!
Vol!
Toch nog 'nen tweeden brief, de naaste week, over
't feest.
Ik kom er nie, met eenen.
Veul groeten van Trui en als altij geen haarke
minder van oewen
t. v.
DRé.
P.S. De felicitaties worden allegaar beantwoord.
Dank, dank, duuzend-maal dank daarvoor, ook na
mens Trui, die al twee avonden heeft zitten lezen
in den stapel ons gezonden van heinde en verre;
van particulieren, van oud en jong, van scholen en
instituten, van kostscholen en ouwe-dames-tehul-
zen, van blinden en van nonnekens, van van alle
alle kanten! Ons postkantoorke heeft gewerkt zon
der één fout! Stipt en prachtig, zooals ons Ulven-
houtsche kantoorke altij werkt. Dat weten guilie!
D.
ook voor allerlei ouderwetschen rommel. Hij
hield er van tusschen die dingen te zitten en daar
te werken. Zijn huwelijksleven was van korten
duur. Want hij stierf vijf jaren geleden op een
vijftig jarigen leeftijd.
Mijnheer Haslitt zocht wederom naar herin
neringen tusschen de gebloemde figuren van het
tapijt.
,Dat is feitelijk zoowat alles wat ik van hem
weet. Hij was wel een aangename vent, doch
niet heel gezellig. Neen, van dien kant zullen wij
niet veel wijzer worden, vrees ik".
Mijnheer Haslitt trachtte nu zijn herinnerin
gen van het venster af te lezen.
„Jeanne-Marie Harlowe", hervatte hij. „Het
is eigenaardig, hoe weinig ik van haar weet, nu
ik er over nadenk. Doch dit spreekt eigenlijk
van zelf. Zü verkocht het landgoed in Norfolk
en heeft sedert al haar tijd verdeeld tusschen
Monte Garlo en Dijon, en o ja, dat Is waar
ook een klein zomerhuis in de Gote d'Or, te
midden van haar wijngaarden.
„Zij bleef vermogend achter, vermoed ik?"
vroeg Frobisher
„In ieder geval, in zeer goeden doen", ant
woordde mijnheer Haslitt.
„Kwam zij ooit naar Engeland?"
„Nooit" zeide mijnheer Haslitt. „Zij stelde gich
naar het schijnt, tevreden met Dijon, hoewel vol
gens mijn meening, die kleinere Fransche pro
vincie-stadjes saai genoeg zijn om iemand dol te
maken. Daaraan was zij evenwel gewoon, en
toen zij last van haar hart begon te krijgen, was
zij de laatste twee jaren hulpbehoevend. Ook
aan dien kant valt niets voor ons te halen". En
met zijn blik verzocht mijnheer Haslitt, Jim, dit
te bevestigen.
„Ook al niets", zeide deze.
„Dan zijn wij van zelf aangewezen op dat
kind Betty Harlowe, en o ja, je briefschrijf
ster, jou uitvoerige briefschjjfster,- Ann Upcott.
