et huis
De Brabantsche Brief
H
i»iji
van Dré.
Zaterdag 4 Juli 1936.
SCHAGER COURANT.
Vijfde Blad. No. 10011
Buckingham=Palace
gaat verdwijnen.
met de
Ulvenhoutj 30 Juni 1936.
Meneer,
Om den Joost te plazie-
ren, ge kent 'm, dat
weduwmanneke uit Ooster
hout, reiziger op de fiets
in worsterijen en aan
verwanten, om hun dan
te plazieren zou de prop-
club vorigen Zondag nie
gaan schieten. In plek
daarvan, zouwen we 'nen
middag feestelijk prop
pen, ter eere van den
Joost zijnen verjaardag.
Vijf en vijftig wierd ie,
deuzen, al dertig jaren on- mïmm
geslagen weareldkampi-
oen! Wat nog al iets zeggen wil op den dag van
vandaag, nou geenen Zondag meer passeert zonder
'n stuk of tien nieuwe wearcldrecords!
Den Joost schijnt indertijd dan ook nie gevochten
te hebben veur één of twee tienden van 'n secondeke,
hij hakte geen splinterke, hij hakte heele spaan
ders, af. Van 't ouwe record liet ie nie veul anders
over, dan 'n zooike brandhout! En 't geheim van
zijn taaie, onverwoestbare kampioenschap zal 'm
wel zitten in 't feit, dat den Joost 'nen geboren en
geenen opgefokten sportman was!
Want daar is veul, veul verschil in, amico!
Daar is veul, hemelsbreed verschil, tusschen de
van God gegeven eigenschappen en talenten en die
welke door den mensch worden opgekweekt.
't Verschil is zóó groot, dat de menschen van
deuze kunstmatige weareld, waarin veur God en zijn
Natuur haast geen plek meer overbleef, zelfs vij
andig staan tegenover 't aangeborene; teugenover het
deur God aangewezene.
Training!
Alles training, da's 'n soortement van nieuw
geloof.
't Robuste van de Schepping zelve, das te echt
veur den modernen namaak!
Training! Training van 't lichaam en training van
den geest.
Training van de spieren en training van de har-
Zie maar in de kranten van deuze zomerdagen.
Kolommen van examens. Kolommen van gebroken
records.
Of dat allegaar athleten zijn? Athleten van geest;
athleten van spieren? Allez!
Veur bekaans 100 is 't materiaal waarvan op
'nen goeien dag den een of anderen „Joost'' brand
hout hakt!
Training!
't Is d' uitkomst veur de middelmatigheid! Ster
ker: 't is de kroning van de middelmatigheid! Waar
uit 'nen „Joost" z'n eigen zoo moeizaam ontworstelt.
Want hij vecht nie veur 'n „record" alleen! Hij vecht
meteen teugen de heele weareld van de middelma-
tighedens Dat leste doet ie er dan meteen „ef-
kens" bij!
Maarr 't zijn kearels van staal, zulke „Joosten
gehard in 't vuur van de hel, die de middelmatige
duuvels zoo heet kunnen stoken.
Gehard ook in de bloedstremmende kou, die van
't egoisme en den wangunst der middelmatigheid
uitgaat.
Maar den Joost!
'k Heb altij 'n warm plekske in m'n hart, veur
deuzen eenzamen kearel, die van dag 'tot dag van
't eene naar 't andere durp trekt, op z'n ouwe, pie
pende fietske, dat nie veul méér weerd is, dan den
belastingpcnning, die er mee 'n touwke aanbun-
gelt.
'k Heb altijd compassie mee 'm, al zou 'k hum dat
nie geren laten merken. Want 't is 'n ijzerhard,
'n stalen kcareltje, gehard deur 't „leven" eigens,
lijk wij de heete afgunst en de kouwe trouweloos
heid van onzen evennaaste noemen. En bij zulken
als zoo'nen Joost, mot ge nie mee kuismoesjes aan
komen!
Hij was dan jarig, wa'k goed onthouwen had,
daar zijnen jaardag gelijk valt met eenen, die 'k nie
vergeten kan!
„Fielp", had ik gezeed van de week: „zus-en-zoo
en convaceert den Joost."
,,'t Zou poddome tijd worren ook", vond den Fielp.
„Dat dén Joost verjaart, Fielp?"
„Neeë, dat er weer 's gepropt wordt! Jullie mee
oew schietromimel, ge leert oew proppen er eele-
gaar mee haf!"
„Nie vergeten, Fielp!"
„Vergeten Ben ik zoo vergeetachtig soms?
'k Zal 'm subiet oonvlecureeren!"
En toen den Joost Zondagmiddag kwam aange
stampt, toen wapperde uit de „Gouwen Koei" de
vlag! Op z'n plaats aan 't tafeltje stond al 'n ijskou
kruikske dubel gerste en 'n pakske mee tien dure
sigaren ernaast.
„Wa's hier te doen", zoo kwam ie binnen en on
derwijle schoof ie 't bolhoedeke op den kraag van
z'n jaske en veegde z'n veurhoofd droog.
„Ge zij toch jarig", zee den Jaan, die altij blij is,
als ie denkt veur 'n ander 'n nieuwke te hebben.
Den Joost vergat efkens mee z'nen zakdoek te
vrij ven, hij hield 'in efkens op één plek van
z'nen kop, sjuust of ie daarop gevallen was, en
toen hakkelde-n-ie: „jj ja jarig?? Eh
eh den hoeveulsten is 't vandaag?"
„Den achtentwintigste", kwekte den Jaan, die
weer blij was.
Langzaam, langzaam, begost den Joost te lachen.
Op de manier, zooals de zon wel 'ns deur 'n wolkske
komt schijnen, zoo begost den lach te glanzen over
den Joost zijnen donkeren kop.
„Vrek, guilie hebt gelijk", zee-t-ie eindelijk.
Toen wierd ie geinstalleerd als 'nen nieuwen bur
gemeester achter z'n kruikske bier en z'n sigaren.
Den Fielp stond op. 'n Feest zonder toespraak is
bij den Fielp proppen zonder piek!
„Joost", begon ie: „jubilaris, 't Is wel 'n bietje
de homgekeérde weareld hom den jubilaris bij de
feestcommissie te laten komen, inplak dat de feest
commissie naar jou toekwam, maar de kwestie is
deus: wij wouwen van deus gelegeneid gebruik ma
ken hom weer 'nen keer te proppen, Die ufters, die
hamper 'nen haas van 'nen eer kunnen honder-
scheiën, denken wel dat ze 's zomers nie oeven te
kaarten om bij te blijven, maar van zulke heigen-
wijze hezelsveulens kan ik ok gin menschen ma
ken."
Den Blaauwe applaudisseerde veur deuze gevoe
lige woorden.
„Dus Joost, gefieliesieteerd! Wij uldigen in jou
'nen trouwen kameraad, 'nen gèèven spulder en wij
open van arte dat ge nog 'nen bussel van jaren
ier in hons midden, oew propke komt speulen?
Veur de harigeid ebben we tien goeie sigaren veur
oe neergeleed en 'n kruikske dubbele, schenkt
oew glas nou heerst 'ns vol, suffert zooow, goed
zoo, 't is nie veul, maar toch, maar toch
„Weinig" riep den Blaauwe.
„Sjuust", zee den Fielp: „en uit 'n goei art. Joost'
den bakker pakte z'n glaske: „Joost! staan
jullie 'ns op, lapzwansen! Joost, ik klink mee oe
hop 'n goeie gezondeid, veule jaren en en
„n Zalig uiteinde", zee den Tiest.
,,'n Goei begin", zee den bakker, die 't heft nie
uit z'n handen liet nemen. „Joost, nogmaals namens
de feestcommissie santjes en gewitterallesvan! En
ik geef, ruiters is troef!" Meteen zat ie de kaarten
al te deelen. Onderwijle feliciteerden wij den Joost
nog altij, ook al kregen we daar dan eigenlijk de
kans nie veur. van den Fielp.
Den Blaauwe voelde z'n eigen daardeur geraakt
in z'nen ponteneur. Dus vroeg ie:
„Zeg, papzak, as hier 'nen jubilaris is, meugde gij
den alleen 'n haanspraak ouwen?"
„Ik piek", zee den Fielp ijskoud.
„Eeft huwhedelhachtbare me nie verstaan?"
vroeg den Blaauwe 'n bietje vuil.
„Mot'nou meehalle geweld deus heerste kaart-
middagske na vijf weken aan stukskes en brokskes
gekletst worren. Blaauwe?" vroeg den Fielp. „Motte
gij nou mee halle duuvelsche geweld ok spietsen?
Gaauw dan, nimt oewen haanloop!"
,,'k Was heelegaar nie van plan te spietsen" zee
den Blaauwe: ,,'t is maar bij manier van spreken,
ee, Fielp?"
„Laten j'uilie 's voldoen, jongens", noodigde den
Joost uit.
Maar den Fielp schudde zijnen kop en zee: „gin
aar op m'n oofd!"
„Ok bij manier van spreken", zee den Jaan toen,
die na z'n pensioen veul meer durft te zeggen teu
gen 't Raadslid, dat zoo kaal is, als 'n eerpelschaal.
„Zwijg, geaktbal", ze den Fielp superieur: „of ik
dien 'n bezuinigingsveurstel in, in den Raad tot ver
laging van salarissen en pensioenen".
Onmiddellijk paste den Jdan aan en gedwee zee-t-ie:
„borst".
„Joost", ging den Fielp toen opgelucht verder: „wij
ebben de zaak homgekeerd, dus wij tracteeren. En
nou veur 't lest: „piek!"
*t Wierd 'nen ouwerwetschen propmiddag, dus
eenen mee veul vuile pico's van den Fielp, mee veul
plazier en 'nen halfzatten Jaan, die op 't lest docht,
dat hij verjaarde. Want toen z'n spichtige Tonia 'm
kwam halen, toen beweerde-n-ie: „Toontje, Toontje
toch, 'nen mensch is toch maar ééns in 't jaar jarig!"
Als die twee weg waren, dan zee den Joost: „ik
zou haast ook wel veur den tweeden keer willen
trouwen, maar éénen kwaaien borrel, en ge raakt
van den drank af!" (Ge weet, amico, den Joost heeft
'n helleke gehad, mee z'n overlejen levensgezellin).
„En toch zee-t-ie.
Wij zwegen. Na 'n tijdje vroeg den Blaauwe: „ja?"
„En toch zee den Joep: „vandaag had ik op
visite gemotten..."
„Is er van datte?" vroeg den Fielp dalijk en hij
hield zijnen knuist-als-'n-zonsverduistering onder
den Joost z'n neus, 'n geldtellende beweging makend
mee vinger en duim.
Den Joost knikte. „Zat", zee-t-ie.
„Hoe oud is da kindje?" vroeg dèn Blaauwe.
„Zestig", zee den Joost, maar ik mot zeggen: „ze
ziet er uit as vijf en zeuventig."
„Krom", vroeg den Fielp.
„Als 'nen hoepel", zee den Joost.
,,'Nen baard?" vroeg ik.
,,'n Gècf kneveltje", zee den Joost enthousiast.
„Dus 'n hander gaat er nie mee haan den aal?"
stelde den Fielp vast.
„Die rustigheid zou 'k wel hebben", knikte den
Joost: „tenzij tenzij iemand die heel slecht van
gezicht was!"
„Ik begrijp 't", peinsde den Fielp hardop, deur
't horreke den weg opturend: „hal aar haantrekke-
lijkheid zit in aren spaarpot."
„En moeste gij daar vanmiddag op visite, Joost,
bij da da meiske-mee-den-baard?" vroeg den
Tiest.
Den Joost knikte.
„Dus wij hebben oew verloving in de weer ge
stuurd?" vroeg ik.
De Joost knikte.
„Bezit ze genogt van datte, Joost, om de worsterijen
aan kant te doen en 'n nuuwe fiets te koopen veur
oew plazier?"
Den Joost knikte. „Ja, da wel! Maar dan mot ik
'nen tandem koopen, zee ze!"
„Mot ge ze veur laten rijen", zee den Blaauwe
mee 'n slim gezicht 'ee zo'n rond ruggeske veurop,
da's 'n sportief 'it en goeie gangmaking".
Den Joost lachte iitjes.
Ik zat me inwendig te bedooien.
Maar den Fielp zee na veul nadenken: „Neeë, Joost.
Dan kunde gij beter alleenig mee de worsterijen blij
ven fietsen!"
„Da's ok mijn gedacht", antwoordde den Joost
droog. „Ik mot kiezen tusschen mijnen baas enne...
en da troeleke. M'nen baas heb ik dikkels aan ge
hakt in den worst gewenscht, want dieën kearel be
handelde me dikkels as 'nen hond, maar toch
nou ik kiezen mot ik denk toch den baas maar
te kiezen."
„Dan is 't ok nie de ware liefde!" riep den Tiest
als 'nen vader, die lang en seerjeus 't wel en wee
veur z'nen zoon overwogen had.
„Neeë", peinsde den Joost hardop; „ik blijf er
's nachts dan ok nie wakker van, om in den maan
te leggen droomen".
Wij zwegen. Genoten.
„Hebt ge gin portret van 'r in oewen portefulli?"
vroeg den Blaauwe.
„Nneeë", teemde den Joost: ,,'t staat op m'n
nachtkastje" Toen: „de tijen zijn wel zwaar, jon
gens. De klanten weten da en de bazen weten da-
d-ok! Maar trouwen enkel en alleen om tus
schen den druk uit te komen van patroon en klan
ten neeë! Dan zou 'k de pest aan m'n eigen
krijgen. En dan heb ik liever nog 'n bietje de smoor
aan m'nen worstbaas en m'n worstklanten. En 'k
zorg: zelf nie den hansworst te gaan speulen. Dan
wierd me 't zaakje 'n bietje èl te worsterig!"
„Op da worsterijke geef ik 'n rondje", kwekte den
Blaauwe! „Keeë! Keee!"
En zoo, amico, zoo ont-worst-elde den Joost weer
aan 'n helleke. 't Helleke van verlies aan respect
veur z'n eigen, 'n helleke waar baas en klanten
hum bekaanst ingetrapt hadden!
Want worst maken en worst kóópen schijnen
die menschen 'n veul verhevener taak te vinden,
dan worst vèrkoopen! Zóó verhevener, dat ze mee-
nen den worstverkooper zoo te mogen te tempeeren,
dat ie van den zorg zijnen verjaardag en zijn
eigen zou gaan vergeten. Maar „toevallig" hebben
èn baas èn klanten geen weareldkampioenschap
ooit gehaald, dus als ze den harden Joost trappen,
bezeeren ze hunnen eigen grooten teen!
Vol.
Veul groeten van Trui en als altij geen haarke
minder van oewen
t. a. v.
DRé.
Er kwam niet het minste lichtstraaltje door de
reten van mijn vensterruiten. Ik ging in plaats
van op mijn zijde op mijn rug liggen en strekte
mijn armen boven mijn hoofd uit. En zoowaar
God mijn Rechter is, kwam mijn hand bij die
beweging in aanraking met een gezichte" en
zelfs na al die dagen, stond de schrik van dat
oogenblik haar nog zóó levendig voor den geest
dat zij van het hoo fd tot de voeten rilde en haar
woorden met een snik afbrak. „Een gezicht, dat
zich vlak boven mij had gebogen, in diepe stilte.
Met een gesmoorden kreet trok ik mijn handen
weg Mijn hart klopte in mijn keel Een paar se
conden lag ik als versteend verlamd Toen kreeg
ik de beschikking over mijn stem terug en gaf
een gil".
Het was het uiterlijk van het meisje terwijl zij
haar verhaal deed, misschien méér dan haar
woorden, doch als iets aanstekelijks had haar
schrik zich aan haar toehoorders medegedeeld.
Jim Frobisher trok zenuwachtig met zijn schou
ders. Met wijd opengesperde oogen en ingehou
den adem. hing Betty aan haar lippen. Zelfs Ha-
naud maakte de opmerking:
„Ugaf een gil? Dat verwondert mij geen zier"
„Ik wist dat niemand mij kon hooren. en dat
ik daar hulpeloos lag", ging Ann voort. „Ik
sprong doodsbenauwd uit bed doch daarbij
raakte ik niemand aan. Ik was zoo buiten mijn
zinnen, dat ik alle besef van richting verloren
had. Ik kon den knop van het electrisch licht
niet vinden. Met mijn handen voelende, stom
melde ik langs een wand. Ik hoorde mijzelve
snikken, alsof het een ander was. Eindelijk liep
ik tegen een kast aan, en kwam eenigszins tot
mijzelve. Toen kon ik mijn weg naar den knop
vinden, en draaide het licht op. De kamer was
ledig. Ik trachtte mijzelve in te prenten dat ik
moest hebben gedroomd, doch niettemin wist ik,
dat zulks niet het geval geweest was Iemand had
DE RESIDENTIE DER ENGELSCHE
KONINGEN WORDT VERKOCHT
WANT DE STAND VAN DE BUURT
GAAT ACHTERUIT
Londen, Juli 1936
Het van ouds beroemde Buckingham-Palace,
dat zovele Engelsche koningen en koninginnen
tot eigenlijke woning diende, zal binnen afzien-
baren tijd door den kroon verkocht worden.
Reeds is het paleis alsmede de daarbij behooren-
de, veertig acres omvattende tuin opgemeten en
getaxeerd. De prijs zou ongeveer 3 millioen pond
moeten bedragen. Naar verluidt is er ook reeds
een kooper in den vorm van een Londensch syn
dicaat gevonden.
HET VERLICHTE BUCKINGHAM-PALACE
Er zijn twee oorzaken, die aanleiding zouden
hebben gegeven tot het plan van verkoop van het
Buckingham-Palace. In de eerste plaats is het
algemeen bekend, dat de jonge koning zich tus
schen de oude muren niet bijzonder wel voelt
en veel liever in zijn vrijgezellenwoning York's
House, St. James, resideert. In de tweede plaats
echter heeft de omgeving van het Buckingham-
Palace zich sinds het einde van den wereldoor
log zoo veranderd, dat reeds de gestorven ko
ning George V met de gedachte rondliep, zijn
residentie voor goed te verlaten en zijnerzijds
reeds liet verklaren, dat hij tegen den verkoop
van het paleis geen enkel bezwaar had.
Inderdaad is rondom het Buckingham-Palace
een nieuwe zakenwijk ontstaan. Grosvenor Place
Grosvenor Gardens, Buckingham Palace Road
en andere in de nabijheid liggende straten, die
nog slechts enkele jaren geleden het karakter
van woonstraten droegen, wemelen thans van
bureaux en winkels van allerlei aard, kortom,
de buurt is heel wat minder voornaam gewor
den en in het midden schijnt de koninklijke re
sidentie ietwat „out of place".
Overigens was het Buckingham-Palace bij de
verschillende vorsten, die hier moesten verblijven
nooit zeer geliefd. Koningin Charlotte erfde het
van koning George III. doch bewoonde het nooit
langer dan de staatszaken zulks noodig maak
ten. George IV en William IV hielden ook weinig
van het paleis en koning Victoria verbleef er zoo
weinig mogelijk. Koning Edward VII tenslotte
beklaagde er zich zelf steeds over, dat hij Marl-
borough House met het Buckingham-Palace
moest verwisselep. (V.P.B.-U.P.)
zich héél stil, tot vlak bij, o, zoo vlak bij mijn
gezicht gebogen terwijl het in de kamer pik
donker was. Mijn hand, die het andere gezicht
had aangeraakt scheen te tintelen. Met een ril
ling vroeg ik mijzelve af, wat er met mij ge
beurd zou kunnen zijn, indien ik niet juist op
dat oogenblik wakker was geworden: Ik bleef
stilstaan en luisterde, doch het eenige geluid
wat ik hoorde, was het kloppen van mijn hart,
waarmede de kamer gevuld scheen. Ik sloop
naar de deur en legde mijn oor tegen het pa
neel. 0, ik zou gemakkelijk hebben kunnen ge-
looven dat een geheel leger, man voor man, op
de teenen voorbij mijn deur sloop. Eindelijk nam
ik een besluit. Ik rukte de deur wijd open. Ik
deed even een schrede terug, doch nu de deur
eenmaal wijd openstond, hoorde ik niets. Bene
den mij lag de hal. zoo stil als een ledige kerk.
Ik geloof, dat ik een spin had kunnen hooren
loopen. Eensklaps kwam ik tot het besef, dat het
licht uit mijn kamer naar buiten stroomde en
dat het ook moest vallen op mij. Toen riep ik uit
Wie is daar?" en ging daarna terug in mijn
kamer, waarvan ik de deur op slot deed. Ik wist
dat er dien nacht voor mij geen sprake meer
was van slapen Ik liep naar de vensters en
wierp de luiken open De nacht was helderder
geworden, de sterren vonkelden in een zwarten
hemel, en een frischheid van daglicht hing in
de lucht. Ik kan misschien vijf minuten aan het
venster gestaan hebben u weet misschien,
mijnheer Hanaud, hoe de klokken van Dijon het
uur beginnen te slaan en het van elkander over
nemen, om het geluid ver over de heuvelen te
zenden toen ik ze alle drie uur hoorde slaan
Ik bleef bij het venster, tot aan het aanbreken
van den dag".
Nadat zij geëindigd had. bewaarde iedereen
gedurende eenige oogenblikken het stilzwijgen.
Daarna stak Hanaud langzaam een nieuwe
FEUILLETON
Naar heft Engelsch
door
A. E. W. Mason
32.
„Ja", zeide Hanaud. „Doch thans gelooft u,
dat de ware beteekenis niet door u werd begre
pen. U gelooft thans, dat terwijl u in de duister
nis stond, die deur geopend, en het licht daar
achter, mevrouw Harlowe werd vermoord, dat
men wreedaardig en in koelen bloede bezig was,
een paar ellen van u verwijderd, een moord te
begaan".
Ann Upcott rilde van het hoofd tot de voeten.
„Ik wil het liever niet gelooven", riep zij uit.
5,Het is te verschrikkelijk, om aan te denken".
„U gelooft thans, dat de persoon, die gefluis
terd heeft „zoo is het genoeg", niet Jeanne Bau-
din geweest is", ging Hanaud onverbiddelijk
voort „doch deze of gene onbekende, en dat dit
gefluister werd geuit, nadat de moord door een
derden, in die kamer aanwezigen persoon, werd
bedreven.
Ann schoof van het eene einde van den stoel
waarop zij zat naar het andere; zij wrong de
handen.
„Ik vrees het!" kreunde zij.
„En hetgeen u thans kwelt, mademoiselle. is.
dat gij uit de duisternis niet voorzichtig door
de schatkamer geloopen zijt, ten einde een blik
achter die geopende deur te werpen". Hij sprak
met groote omzichtigheid en het feit, dat hij
haar wroeging scheen te beseffen, schonk haar
in zekeren zin eenige verlichting.
„Ja", riep zij gretig uit. „Dezen morgen ver
telde ik u, dat ik bij machte was geweest het te
verhinderen. Eerst dezen morgen werd dit door
mij ingezien. Want, weet u, dien nacht gebeurde
er nog iets meer"; en in dit oogenblik verdreef
een doodelijke angst alle kleur van haar wan
gen, en stond onmiskenbaar in haar oogen te
lezen.
„Nog iets meer?" vroeg Betty met een inhou
den van den adem, terwijl zij haar stoel zoo
danig verschoof, dat zij Ann recht in het gelaat
kon zien. Zij droeg een zwarten mantel over een
wit zijden blouse, die aan den hals open was, en
uit een zak van dezen mantel had zij een zak
doek genomen, waarmede zij zich het voorhoofd
afwischte.
„Ja, mademoiselle". richtte Hanaud tot haar
het woord. ..Het is uw vriendin duidelijk aan
te zien, dat haar dien nacht nog iets meer over
kwam, iets, wat samen genomen met ons ge
sprek van heden morsen over het boek met de
pijlen, haar tot het inzicht gebracht heeft, dat er
een moord was bedreven ".Daarna keek hij Ann
aan. „U is dus naar uw kamer gegaan?"
Ann hervatte het verhaal.
„Ik kroop in bed. Ik was zeer wat zal ik
zeggen van streek gebracht door de uitbars
ting van mevrouw, waarvoor ik het gebeurde
hield. Men wist in dit huis nooit van te voren,
wat er kon gebeuren. Mijn zenuwen waren in
de war. Een tijd lang wentelde ik in mijn bed
van de eene zijde op de andere. Het was alsof
ik de koorts had. Daarna moet ik plotseling in
slaap zijn gevallen, in een diepen slaap. Doch
dit was slechts van korten duur. Ik werd wak
ker, en in mijn kamer was het nog pikdonker
