et huis
De grootste duikexpeditie
De Brabantsche Brief
i iü
van tfré.
ter wereld.
Zaterdag 11 Juli 1936.
SCHAGER COURANT.
Vijfde blad. No. 10016
met de
De werking van
ABDIJSIROOP
is versterkt!
Ulvenhout, 5 Juli 1936.
Meneer,
Lijk champagne zoo
mousseert deuzen ambe-
r.en daj? deur oew ziele
ment Want koel als 'nen
kelderzucht, stroomt 't
windeke deur de Julizon,
die de weareld verglaast
in 'nen barnsteenen gloei.
^Nen hagel van veuge-
lengesjilp ruischt .uit 't
geboomt over de bloeiend'
eerde. ,Nen dag om stil-
lekens en gedachtenloos te
verdroomen, lijk die gebo
gen wilgen doen, daar
over den groenen en wit
bloeiende sloot, achter langs mijmen erf.
Stïllekens droomen, wegdrijvend in 'nen gouwen
zonneschottel, op 't golvende windeke deur d'am-
ber' onendigheid.
Lochtekens wegzwevend als 't pluimke van n
uitgebloeide peerdenblom, kaatsend op de handen
van 't spulsche Zuidoosterke.
Of wegzinkend in den gouwen dons van zonne-
poeier, die daar nevelt veur oew half-toeë oogen.
jaj zoo'nen dag is 't. Eenen van ijl gepeins; van
pluimlocht gedroom; van blomme-gewieg.
Zoo'nen dag o.m Godsganschelijk te verluiëren aan
den waterkant, mee 'n zuringsprietje in oewen ma-
lenden mond.
Zoo'nen dag, dat ge geen verschil kent in minu
ten en uren, lijk dat ook zijn zal veur de blommen,
die daar zoo maar stillekens tusschen 't gras staan,
mee de voetekens in 't zonnewater van de Mark,
die daar traag wegvloeit, blinkend als dikken olie.
't Is 'nen dag, rijp van zomer. Vol van deugd, als
'nen trossel druiven is van wijn.
't Is 'nen Juliedag, met aan den blaauwzulveren
hemel 'n enkel blank wolkske, dat de witte hitte
van de zomerzon gezeefd op eerde laat.
En als ge dan uren zoo stillekens gelegen hebt,
dat oewen afdruk geplet staat in 't malsche gras;
als ge w.eer klimt op den kant van 't bewuste leven,
den dag hardblaauw in oew verraste oogen valt,
de kerkklok dan 'n uur slaat, later dan ge docht,
dan dan zijt ge met éénen pas gestapt uit 'nen
goud-amberen hemel, in de nuchtere weareld.
Ge zijt weer 't blommepluiske, dat zweefde zweef
de; kaatste, kaatste; flierde, flierde door den zon-
new.emel, om dan te smakken op deh keiweg,
vasthakend aan 'nen „hoop" van 't peerd, waar
van 't pluimke. z'n eigen trekt, trekt, nutteloos
trekt.
Oewen kop gaat weer langzaamaan werken.
Zwaar vallen de plichten en de zaken weer op
oewen nek, ge staat nog efkens onwennig op de
weareld, want ge waart dat uurke daar ieverans
in dieën hemel al zoo lekker gewend!
Jaha wakker-worden valt nooit mee! Zelfs nie
midden op den dag, mee oewen kop in 't koren
en oew boenen van den waterkant.
Maar dan heb ik m'nen kop beklatst mee 'n paar
dressen koel Markwater en toen achterom 't ko
renveld gegaan, naar den eerpelakker, om nieuwe
patatjes en groenten uit te doen veur den groen-
tenwagel van morgen.
Daar was geen volk meer in 't land.
Schuins viel de rosse avondzon over de velden.
En als ik daar weer zat, op m'n knieën in den
zachten akker, die 'k me m'n handen veurzichtig
openlee en ik klaauwde in den laauwen gëUrigen
grond naar de naakt-propere eerpelvrucht, dan heb
ik daar stillekens Onzenlievenheer gedankt, zoo
maar zonder woorden, zoomaar mee 'n bietje
lach, veur die gouwe droomuren daar aan den
waterkant, veur m'n schoone patatjes, veur dezen
heelen schoonen dag en k was weer veul content
d-a'k mee m'n handen in dieën lekkeren grond kost
graven naar 't loon van veul zwaren arbeid.
Den gouwen hemel kost me veurloopig weer ge
stolen worden. Wat zo'n klats koel nat al nie doen
kan, ee?
Schuiner streek de zon over 't akkergewas. Rosser
kleurde ze m'n armen, waaraan den vetten eerde
koekte, die er telkens weer mee plakskes afklon-
terde.
Gliramerde m'n sohup als 'n plaat rood koper op
den zwarten eerde.
En als ik twee zakskens had vol gerooid, een zaks-
ke groote en 'n zakske kleintjes, dan schoffelde-n-ik
FEUILLETON
Naar het Engelsch
door
A. E. W. Mason
37.
U voelt zich niet op uw gemak", zeide zij
deelnemend. „Doch dit zal niet meer van langen
duur zijn. Wat ik vanmorgen zeide, was waar.
Het was half elf, toen dat akelige gefluister
mijn ooren bereikte. Betty was mijlen ver weg in
een balzaal met haar vriendinnen. Daaraan
valt niet te tornen."
„Het is ook niet over haar, dat ik me onge
rust maak", antwoordde hij, en Ann zag hem
met verschrikte oogen aan.
Betty stak den tuin over en had zich in de hal
bij hen gevoegd alvorens Ann een vraag kon
doen en tijdens de lunch sprak hij snel achter
elkander over onverschillige onderwerpen zij het
ook zonder opgeruimdheid.
Gelukkigerwijze werd hun niet veel tijd gelaten
Zij zaten inderdaad nog bij hun koffie een si
garet te rooken, toen Gaston hen kwam waar
schuwen, dat de Commissaris van Politie en
diens^ secretaris, in de bibliotheek wachtten.
>»Dit is mijnheer Rrobisher, mijn advocaat uit
Londen", zeide Betty toen zij Jim voorstelde.
De commissaris, Monsieur Girardot, was een
de zwarte gaten dicht en ging vederop nog wat
boontjes plukken, slaai uitdoen en peenkens trekken.
Toen ik daarmee gereed was, begost den dag toch
zoetekens-aan weg te kruipen achter 'nen violetten
tule, die ragfijn van den hemel viel, in dichte
sluiers.
Nog zeefde koperen gloei van d' avondzon deur 't
peerse weefsel; droop gouwen passement van 't
boom- en struikeloovcr, maar toch: den avond
daauwde al. En blank hing de maan aan den top
van 'nen spar van 't zwarte bosch.
Vezelde den komenden nacht a.1 deur de stilte op
de verlaten velden.
Klepperde-n-ie deur den poppelier daar bij 't brug-
gewegelke over de Mark.
Toen ben 'k nog efkens gaan zitten op den burrie
van m'nen kruiwageï, want m'n pijpke was verstopt
En dit moest 'ns prontjes en secuur worden deur-
gestoken en schoongemaakt mee 'nen spriet.
En als ik daarmee doende was, dan viel den
avondtule altij in dichter plooien. Begost 'nen
zuiveren glans te beven over den daauw op de vel
den. Kloeg diep geloei van de runders op, uit den
zuiveren deemster, die dichter, melkwit op 't lest,
kroelde over d'eerde. En als ik m'n pijp aanstak,
die lekker locht weer trok, dan glimmerden flets
al sterren aan 't egale hemelduister en galmden
tien slagen uit 't kerketorentje als luie rimpels over
de vlakke stilte, die op eerde lag.
Kil trok den daauw over m'n vel. 'Nen geblusch-
ten gloei van den dag stond in peerlmoeren glan
zing boven de torenpiekskes van de verre stad.
Hier en daar rafelde 'n electriek lichtje 'n gat
in den avond.
En rapper viel den duster nou. Hij dwerrelde als
assie veur m'n purende oogen. Hij dwerrelde, hij
wemelde dichter en dichter hij begost te wegen
op m'n zielement.
Geen windeke roosch meer deur 't loover. Geen
koei was te hooren meer. Alleen 't geritsel van 'n
waterratje, dat 'n zilveren veer trok deur de maan-
beschenen Mark, alleen dat zijïg geritsel als van
'nen vrouwenrok, dat was alle leven in deuze dichte
stilte, waar 'k me bekans aan stootte telkens.
Zwaar baste m'n kruiwagelwiel over 't brugske,
Hol klonk 't op den hoogen bocht boven 't donkere
water, "t Was of 'tmanelicht in 't water begost te glim
lachen, om die groote-menschenstem van zoo'n klein
wieleke. Want de geele maneslïert in de Mark
wierd efkens breejer.
Ik verlangde naar m'n huiske, naar aanspraak,
naar Trui. 'k Was veul uren weggeweest. In 'nen gou
wen hemel en op 'n zwarte eerde en dat gaat
zoo maar nie in twee uurkens!
'k Had gevaren op 'nen gouwen schottel deur puur
azuur, 'k Had geflierd als 'n vruchtepluiske deur 'n
onendige ruimte van gouwen amber, 'k Had den
dag zien gaan, den avond, den nacht zien komen,
'k Had 'n paar uren gewroet mee m'n handen in
den warmen eerde, 'k Had twee mud eerpel op
den wagen en zakken groentes. Ja, 'k was lang
alleenig geweest en 'k snakte naar Trui heur stem.
Want na veule uren zweven, allez, dan wilt ge
weer wel 'ns vasten grond onder de klompen en
dien kreeg ik hier, in den duister nie te pakken!
Zelfs mee geenen kruiwageï, die zwaar douwt
deur den muilen grond.
Op den steenweg ging 't al beter. M'n kruiwageltje
dokkerde leutig over de keien. De lanteerntjes
prutsten geele gaten deur den donker. Daar stond
m'n huiske. Trui stond op den weg.
„Of ge nooit komt!"
„Ja, 'k ben aan den laten kant, Truike."
„Hebt ge staan praten, soms?"
„Neeë, toch nie."
Waarop Trui:
En ik m'n kruiwageltje ging stallen.
Als ik terugkwam': „dan zou 'k haast motten
gaan denken, dat ge in slaap gevallen bent?"
„Geraaien, Toeteloeris!"
„Moei, Dré?"
„Lui, denk ik."
„Zijde nooit gewiest," zee Trui: ,,'n kommeke kof
fie, of eh vischt g'oew kruikske uit den put?"
„Neeë, 'nen bak kpffiè geren." En als Trui in
schonk, dan heb ik heur, mee m'n platte hand 'ns
ferm op d'r allez, da's privé. Maar of ik weer
grond onder m'n klompen had!
Ja, lijk champagne heeft deuzen dag door m'n
zielement gebruist!
'k Heb 'm opgeslurpt, deuzen dag van Hooi
maand tot den lesten druppel toe. 'k Heb den kelk-
rand teugen m'n voorhoofd voelen plekken en 'k
was efkens beduusd toen den bokaal leeg was
maar als ik ten enden Trui heuren straffen kof
fie proefde, dan
afijn, ge weet 't al!
'k Was blij weer op eerde te stappen op m'n
gezet, kaalhoofdig man van middelharen leef
tijd, die een lorgnet droeg op een dikkeh voor
uitstekenden neus; zijn secretaris Maurice The-
venet. was een knap, slank nieuweling in de
politie-administratie, een weinig opzichtig in zijn
uiterlijk, en men zou haast denken, in zijn
eigen schatting, een groot veroveraar van het
schoone geslacht.
„Ik heb monsieur Bex, den notaris van made-
moiselle te Dijon, gevraagd mede aanwezig te
zijn", deelde Jim mede.
„Dat is volmaakt in orde", antwoordde de
Commissaris, en op hetzelfde oogenblik werd
Monsieur Bex aangediend. Hij verscheen op
slag van drien De klok sloeg terwijl hij in de deur
stond te buigen. Alles ging naar behooren. Dit
verheugde monsieur Bex zeer,
„Met goedvinding van mijnheer den Commis
saris" zeide hij glimlachend, „kunnen, wij thans
tot de laatste formaliteiten in deze zaak over
gaan".
„Wij wachten nog op monsieur Hanaud",
merkte de Commissaris op.
„Hanaud?"
„Hanaud van den Veiligheidsdienst te Parijs, die
door den rechter is aangezocht, het onderzoek
in deze zaak te leiden", legde de Commissaris
uit.
Het onderzoek te leiden?" riep monsieur
Bex in de grootste verbazing uit. „Doch er is
immrs geen zaak, waarvan het onderzoek be
hoeft geleid te worden?" doch Betty Harlowe
nam hem een weinig ter zijde.
Terwijl zij den notaris in korte woorden van
de gebeurtenissen van diep morgen op de hoogte
bracht, trad Jim van uit de kamer in de hal,
om naar Hanaud te zoeken. Hij kreeg dezen
terstond in het oog; doch tot zijn verwondering
kwam hij van de achterzijde van de hal, alsof hij
OP ZOEK NAAR NAPOLEON
TISCHE SCHATTEN
Dezer dagen is de grootste duikexpeditie
ter wereld uit de Italiaansche havenstad
Spezzia vertrokken, teneinde Napoleon's
vloot, die 138 jaar geleden door den En-
schen admiraal Nelson bij Aboukir, een
kustplaats van Beneden-Egypte, tot zinken
werd gebracht, weder aan de oppervlakte
der zee te brengen. Men hoopt door deze on
derneming een groote buit, zoowel materieel
als cultureel, te behalen.
Toen de eerste Augustus 1798 de Fransche
vloot, die Napoleon's troepen naar Egypte ge
bracht had, door de slagschepen van den En-
gelschen admiraal Nelson bij Aboukir in de
grond werd geboord, leed de koene veroveraar
Bonaparte op zijn zegetocht door de wereld,
zijn eerste beslissende nederlaag. Wel wist het
leger van Bonaparte, dat aan overwinnen ge
wend was, Boven-Egypte tot aan de Nijl-water-
vallen, te veroveren, wel overwon het de Turk-
sche legermacht in Syrië en wist het later bij
Aboukir een overwinning op Moestafa Pasja te
behalen, doch in het jaar 1801 was het nog
maals het plaatsje Aboukir, dat voor Napoleon
noodlottig zou worden. Een Engelsch leger ver
sloeg het Fransche landingsleger, waardoor de
expeditie van Napoleon naar Egypte een roem
loos einde nam. Niet in de laatste plaats was dit
het gevolg van het feit, dat Napoleon geen vloot
neer had om de Fransche strijdkrachten te ver
voeren.
De hoop van den Franschen veroveraar verzonk
in de zee en hiermede, zoo neemt men tenminste
aan onmetelijke rijkdommen Vondsten oorlogs
plannen en waardevol geschiedkundig materiaal
Honderd acht en dertig jaar heeft de zee haar
buit vast gehouden. Wel is waar heeft men ge
tracht de zee haar prooi te ontrukken, doch te
vergeefs Doch de techniek heeft niet stil gestaan
en gezien de resultaten, die de moderne duikin-
stallaties hebben kunnen behalen, zijn onder
nemende zakenlieden op het idee gekomen om
de vloot van Napoleon die bijna anderhalve
eeuw geleden tot zinken gebracht werd, weer
naar de oppervlakte der zee te brengen.
Deze onderneming moet geacht worden de moei
lijkste en kostbaarste te zijn van alle plannen,
die tot dusver tot uitvoering zijn gebracht. Noch-
thans heeft zich in Frankrijk een commissie
gevormd, die deze onderneming financiert. Ver
schillende wetenschappelijke instellingen hebben
subsidies verleend, zoodat de expeditie uitgerust
kon worden volgens de laatste snufjes op diep-
zee-duikgebied.
De technische leiding van de expeditie werd
den Italiaanschen ingenieur Seminati opgedra
gen. Deze heer heeft op diep-zee-duikgebied een
wereldreputatie verworven. Voorts heeft men
zware blokken, deur deuzen van God geschonken
dag! Hij smaakt naar meer en 'k bid, dat Ónzen-
lievenheer zijnen boer nie vergeet.
En... wanneer ik nou en dan zoo 's efkens op
'nen gouwen schottel varend deur 'n kier in den
hemel mag kijken, da'k dan lang nog m'n patatjes
zetten mag en rooien veur m'n klaantjes in de
stad! Maar.dan naast Trui natuurlijk! Anders
da's nog veul meer privé!
Amico, veul groeten van m'nen Toeteloeris en
ais altij, geen haarke minder van oewen
t. a. v.
het huis aan de tuinzijde was binnengetreden.
„Ik wilde u gaan zoeken in de eetkamer",
zeide hij, naar de deur van dat vertrek wijzende,
dat stellig aan de achterzijde van het huis ach
ter de bibliotheek gelegen was, en waarvan de
ingang zich achter de trap bevond'. „Wij zullen
ons thans bij de anderen voegen"
Hanaud werd voorgesteld aan monsieur Bex
„En deze heer?" vroeg Hanaud, een lichte
buiging makende voor Thevenet.
„Mijn secretaris, Maurice Thevenet," zeide de
Commissaris er binnensmond bijvoegende: „Een
alleraangenaamst jongmensch, met een scherp
zinnigheid, die verbazingwekkend is. Hij zal het
ver brengen."
Hanaud zag Thevenet met vriendelijke belang
stelling aan. De jonge recruut liet een bewonde-
renden blik op den grooten man vallen.
„Dit zal een groote gelegenheid voor mij zijn
mijnheer Hanaud- en indien ik mij deze niet ten
nutte maak, moet ik wel alle aanspraken op
scherpzinnigheid laten varen", merkte hij op
met een ambtelijke bescheidenheide die monsi
eur Bex recht naar het hart ging.
„Dat is zeer juist opgemerkt" zeide hij.
Hanaud van zijn kant was voor een compli
ment nimmer ontoegankelijk. Hij knipoogde te
gen Jim Frobisher, hij schudde den seertaris
warm de hand.
„Laat u dan niet weerhouden, mij vragen
te stellen, mijn jonge vriend" antwoordde hij.
„Thans ben ik Hanaud, Ja. Doch eens was ik
de jonge Maurice Thevenet, helaas! zonder diens
knap uiterlijk.
Maurice Thevenet bloosde met de meest gepaste
bescheidenheid.
„Dat klinkt heel vriendelijk", zeide monsieur
Bex.
„Het lijkt waarachtig wel een familie-onder
De vanouds beroemde AKKER's
ABDIJSIROOP is een naluur-genees-
middel, daar de werking in hoofd
zaak berust op de geneeskracht van
extracten, bereid uit reeds in oude
tijden bekende „genees-kruyden"
AKKER's ABDIJSIROOP, bereid vol
gens oud recept, is dus een aan de
natuur ontleend geneesmiddel!
De genezende, hoeststillende,
slijmoplossende en kalmeerende
werking van de kruiden-extracten,
welke AKKER's ABDIJSIROOP zoo
beroemd hebben gemaakt,is thans
door een nieuwe toevoeging van
den bekenden Apotheker Dumont
nóg sterker, nóg sneller, nóg
krachtiger en nóg doeltreffender!
Een lepel AKKER'S ABDUSIROOP
werkt thans 2x zoo snel als voorheen!
Een ongeëvenaarde werking tegen:
hoest, bronchitis, kinkhoest, verwaar
loosde verkoudheid, griep, influenza.
De verlaagde prijzen zijn thans:
75 ct. F 1.25 F 2.00 F 3.50
3 dagen 6 dagen 12 dagen 24 dagen
gebruik gebruik gebruik gebruik
De grootere flacons zijn bij
voortgezet gebruik voordeeliger!
vier duikers in dienst genomen. Twee Italianen,
te weten Caleo en Taverno, alsmede twee Egyp-
tenaren, die volkomen op de hoogte zijn met de
zeestroomingen op de plaats van het onderzoek
Deze duikers ontvangen, behalve hun vastge
steld loon, ook nog een zeker percentage van
de opbrengst van de aan de oppervlakte der
zee te brengen voorwerpen.
De werkzaamheden zullen geleid worden van
af het expeditieschip, dat gerekend mag worden
tot de modernste van dit soort te behooren. Zoo
heeft dit schip o.a. de beschikking over een on-
derwailer-telefooninstallatie, terwijl men even-'
eens een complete onderwater-sniiapparaat aan
boord heeft. Voorts voert het schip ook een in
stallatie mede om onder water dynimiet-ontplof-
fingen te kunnen laten plaats hebben. Behalve
voornoemde installaties heeft het schip tal van
machtige hefkranen aan boord, alsmede de noo-
dige compressie-apparaten, die de op de bodem
der zee rustende schepen ontzanden moeten.
Uit het onderzoek is namelijk gebleken, dat de
vloot van Napoleon op een diepte van dertig
meter ligt. Deskundigen zijn van oordeel, dat,
hoewel de schepen van hout vervaardigd zijn, de
ze.door de beschutting van het Nijl-slib, zich nog
In uitstekende toestand bevinden.
Dat men, uit geschiedkundig oogpunt bezien,
bij deze expeditie waardevolle vondsten zal doen,
is aan geen twijfel onderhevig. Doch een andere
kwestie is, zal de droom van de heeren goud
zoekers in vervulling komen? Aan de Napoleon
tische expeditie waren een honderdtwintigtal ge
leerden toegevoegd alsmede tal van kunstenaars
en technici. De Fransche troepen veroverden
Alexandrië wonnen kort daarop de Mammeluk-
ken bij de pyramieden om tenslotte hun intocht
in Cairo te houden. Alle voortekenen duiden
er op, dat de onmetelijke buit, die de Franschen
toendertijd behaald hebben, onmiddellijk op de
voor anker liggende schepen bij Aboukir ge
bracht werd. Het is tamelijk zeker, dat de ge
leerden hun archeologisch materiaal, bij gebreke
aan een geschiktere gelegenheid, aan boord der
schepen in veiligheid gebracht hebben. Hetzelfde
kan gezegd worden van het goud en zilver, dat
men bij de Mammelukken buit gemaakt heeft
want bij het Fransche landingsleger heeft men
later geen spoor van goud en zilver gevonden,
zoodat de conclusie, dat al deze rijkdommen
thans op de bodem der zee liggen, alleszins ge
rechtvaardigd is. (V.D.)
onsje", dacht Jim Frobisher, en hij nam gedwee
een „Hum" en een „Ha" van den Commissaris
in onvangst.
Eindelijk begaf deze zich naar het midden
van het vertrek.
,Wij, Girardot,' Commissaris van Politie, zul
len thans de zegels verwijderen", maakte hij
plechtstatig bekend.
Hij ging de anderen van de bibliotheek uit
door de hal voor, en langs de gang, naar de
breede deur van de slaapkamer van mevrouw
Harlowe. Hij verbrak de zegels en nam de linten
af. Daarna nam hij een sleutel aan uit de han
den van zijn secretaris en opende de deur, die
naar een kamer voerde, waarvan de luiken ge
sloten waren. Het gezelschap drong zich naar
binnen. Hanaud strekte zijn armen uit en ver
sperde den toegang.
„Eén oogenblik, als 't u blieft"! beval hij, en
over zijn schouder heen, kon Jim Frobisher een
een blik werpen in de kamer die hem een ril
ling door het lijf joeg.
Dien morgen in den tuin had zijn jagersin
stinct hem een oogenblik verlangend gemaakt
dat Hanaud zou doorzetten: hem doen wenschen
dat de eene ontdekking door de andere zou
worden gevolgd, tot ergens een midadiger aan
de kaak werd gesteld. Sedert het uur dat hij op
het terras van den Toren had doorgebracht
evenwel, deed iedere gedachte aan het geval
hem ontstellen en wachtte hij in angst en vreeze
iedere nieuwe ontdekking af. De slaapkamer, die
schaarsch verlicht werd door een paar strepen
daglicht die zich door de reten van de gesloten
luiken een weg hadden gebaand, deze slaapka
mer. die zich koud en stil en geheimzinnig aan
zijn oogen vertoonde was voor hem bevolkt door
spoken, welker aangezichten voor iedereen on
zichtbaar waren, en de vaag tegen de schaduwen
