m 1 VAN DIT EN VAN DAT k
lM*f EN VAN ALLES WAT 1
Een reuzen idee...
Proces in Hollywood
Kabouter-Avonturen. Stan en Pol bij de kinderen.
Bijvoegsel der Schager Courant van Zaterdag 15 Augustus 1936. No. 10041.
Oorspronkelijke schets, door
SIROLF.
'(Nadruk verboden
alle rechten voorbehouden).
TOEN jonkheer van der Slam
tót Pampers de advertentie
drie keer achter elkaar ge
lezen had, sloot hij een
oogenblik zijn fletse oogen en dacht
na. Misschien sliep hij wel. Doch
dit maakte voor den adellijken
jongeman geen verschil uit. Zijn
hersens werkten immers altoos
even lui. Nadat hij zich innerlijk
voldoende gesterkt had, opende hij
moeizaam weer de oogen, las nog
eens de advertentie door en ging
recht zitten. Inderdaad, dit was de
kans zijns levens. Dit was het aan
gewezen middel om verbetering te
brengen in den berooiden toestaand
van de schatkist van jonkheer van
der Slam tot Pampers. Dit was
werk, juist geschikt voor een adel
lijk persoon, gelijk hij was. Wer
ken... en toch weer niet werken.
En wèl geld verdienen. Ilm, dat
was je ware. Hij knipte de adver
tentie uit, die luidde:
„Dames cn Heercn, uit den be
schaafden stand, die een deftige
vriendenkring bezitten, kunnen
zich op onopvallende en heel aan
gename 'wijze, zonder kosten, tijd
of moeite, een zeer ruim inkomen
verschaffen, door als onderwerp
van het gesprek een modern huis-'
hcudclijk apparaat ter sprake te
brengen, dat schitterend beoordeeld
wordt. Zakenkennis absoluut on-
nooclig. De strengste geheimhou
ding wordt gegarandeerd. Later
worden dan de verkoopsonderhan
delingen door steller dezes neutraal
ingeleid, zonder dat de naam van
den agent wordt genoemd. Het
doel is dus alleen, aldus namen en
adressen te krijgen van personen,
die interesse hebben voor het appa
raat. De agent, die ons die adres
sen op deze aangename wijze ver
schaft, ontvangt hooge provisie,
waardoor rijk inkomen verkregen
kan worden. Schrijf in vertrouwen,
onder letter X aan het bureau van
dit blad."
Een uurtje later werd er een
brief, met een adellijk kroontje
versierd, in de bus geworpen cn
het adres luidde: „Letter X, bureau
van de Dagbodc". Jonkheer van
der Slam tot Pampers had de kans
zijns levens" bij de lokken gegrepen
Den volgenden morgen werd hij
reeds vroeg om half tien uit
zijn adellijke droomen gewekt, door
liet onbeschaafde harde cn nadruk
kelijke luiden van de bel. Toen hij
haastig in zijn kamerjapon ge
schoten, de deur van zijn jongge
zellen woning opende, want zijn
huisknecht leed aan chroniscne
afwezigheid stond daar een zeer
deftig uitziend heer voor hem. Hij
had wel iets van een exotische
graaf, met zijn keurig jacquet, zijn
zwarte zijden das met glinsterende
speld en zijn onberispelijke hooge
zijden hoed. Doch de desillusie
kwam spoedig, toen hij den jonk
heer zijn kaartje overhandigde,
waarop stond, „Jan Pas, Hoofd
inspecteur van de Slik-Stof-Zuig-
machine Maatschappij".
Een kwartier later was jonkheer
van der Slam tot Pampers volledig
ingelicht. I-Iij had niets anders te
doen, dan bij zijn zeer deftige
vrienden en kennissen het gesprek
op de Slik-Stof-Zuigapparaten te
brengen, er zeer loffelijk over te
spreken en dan onder gesloten cou
vert de namen en adressen op t.c
geven, van hen die belangstelling
toonden. Voor elke verkochte ma
chine zou hij f25.— ontvangen. De
heer Jan Pas had hem zelfs de
woorden in den mond gegeven,
waarmee hij het gesprek moest in
leiden: „Wel, wel, mevrouwtje, wat
een prachtig kleedje heeft U daar
toch. Jammer, dat het zooveel stof
opneemt, hè? Jaja, dat is altijd
zoo met die kostbare kleedjes. Daar
schiet me opeens wat te binnen. Ze
zijn tegenwoordig toch wel heel ver
met de techniek, vindt U niet, me
vrouw? Ik zag van de week bij
een van mijn vrienden zoo'n prach
tige Slik-Stof-Zuigmachinc werken
Noemaar mevrouwtje, gewoonweg
fenomenaal. Kolossaal, wat, zoog
dat ding, er bleef geen stofje over.
Ik geloof beslist, dat er geen beter
apparaat bestaat, dan die Slik-Stof-
Zuigmachine!"
Nadat de adellijk uitziende heer
Jan Pas vertrokken was, herhaalde
jonkheer van der Slam tot Pam-
persv het lesje drie en twintig keer
achtereen.'En toen zat het in zijn
weeke hersens vastgestampt. Waar
na hij zich opmaakte, om de eerste
slachtoffers uit zijn zeer deftige
vriendenkring te zoeken, die hij
met een eerste belccfdhcids-zakcn-
bezoek zou vereeren. Lollig baan
tje, gezellig op visite gaan cn tege
lijkertijd scheppen geld verdienen.
Sallemanders leuk, zag, ha, ha!
Het eerst zou hij naar de van
Pofferscn gaan. Allemachtig rijke
en deftige lui waren dat. Hij moest
zich natuurlijk wel heel goed ge
dekt houden, want die van Poffer
scn waren erg op de goede vormen
gesteld en hij zou onsterfelijk ge
blameerd zijn, als ze wisten, of
maar vermoeden, dat hij agent was
voor 'n stofzuigerfabriek Stel je voor
hij, Jonkheer van der Slam tot
Pampers, die aan die immers rijke
en bar deftige van Pofferscn.een...
eenstof.zuiger zou verkoopen
het zou goed zijn om daar meteen
de deur gewezen te worden. Nee
nee, vooral niets laten merken.
Hij werd dien middag heel char
mant door mevrouw van Poffersen
ontvangen. Ze babbelde zóó lief en
vriendelijk, schonk hem heerlijke
thee, offreerde hem cigaretten, kort
orn, de ontvangst was allerharte
lijkst. En de fortuin was den jonk
heer allergunstigst gestemd, want
tot zijn groote blijdschap bracht
het deftige, vriendelijke en voor
komende gastvrouwtje het gesprek
zelf op stofzuigers, toen ze, op een
haardkleedje wijzend, zoo terloops
tegen haar bezoeker opmerkte: „Ik
houd veel van die Perzische kleed
jes cn dat Smyrnawerk, U ook
niet?"
„Ik ben er dol op," loog jonkheer
van der Slam tot Pampers en, een
ingeving krijgend, ging hij voort:
„Ik heb er zelf al mijn kamers mee
belegd."
,Och, hoe aardig," kirde het gast
vrouwtje. „Hoe charmant. U is dus
wel een kenner. Vindt U dat ook
geen aardig kleedje?"
„Een pracht-klcedje," beaamde
jonkheer van der Slam tot Pam
pers stralend, gereed om zoo dade
lijk tot den aanval over te gaan.
„Ja," ging de rijke mevrouw Pof
fers voort, .Zegt U dat wel. Ik vind
het ook een prachtig kleedje. Jam
mer, dat het zooveel stof opneemt,
hè? Jaja, dat is altijd met die kost
bare kleedjes. Daar schiet me op
eens wat te binnen. Ze zijn tegen
woordig toch wel heel ver met de
techniek, vindt U niet, meneer? Ik
zag van de week bij een van mijn
vriendinnen zoo'n prachtige Slik-
Stof-Zuigmachine werken, nee
maar, meneer, gewoonweg fenome
naal. Kolossaal, wat zoog dat ding.
Ik geloof beslist, dat er geen beter
apparaat bestaat dan die Slik-Stof-
Zuigmachine."
„Jjja" stotterde de jonkheer plot
seling zeer bleek en verward,
„.Juist, mevrouwtje, fenomenaal.,
hm, hm,... geen stofje, zei U,..
kolosaal!"
Jonkheer van der Slam tot Pam
pers voelde, wat men noemt, „nat
tigheid". Het hoe en waarom drong
nog niet precies tot zijn trage her
sens door. Maar dit stond wel bij
hbm vast, er was iels niet in orde.
Die woorden, die zelfde woorden,
die hij muurvast in zijn hoofd had
zitten,... Zou ze iets weten? Zou ze
op een of andere wijze zijn geheim
hebben uitgevonden? Of was het
toeval, dat zij juist diezelfde woor
KANO-VAART
den had gebruikt? Maar, wat
moest hij nu? Hij kon toch niet
precies dat zelfde praatje weer te
gen haar gaan houden? Wat moest
hij in vredesnaam nu zeggen? Hij
wist het niet. En zenuwachtig nam
hij afscheid en ging naar huis.
Voor vandaag had hij genoeg ge
werkt.
Den volgenden morgen werd hij
om halftien gewekt door een zeer
luid en nadrukkelijk geschel. Toen
hij zelf opendeed, stond er al weer
een zeer deftig uitziend heer voor
hem, die zich voorstelde met de
woorden: „Mijn naam is van Put
ten, Inspecteur van de Slik-Stof-
Zuigmachine Maatschappij. Me
neer, ik heb zoo'n idee, dat U heel
veel Perzische cn Smyrnakleeden
in huis heeft. Mag ik U even een
kleine demonstratie geven van ons
fenomenale stofzuig-apparaat, de
Slik-Stof-Zuigmachinc?"
Toen zei jonkheer van der Slam
tot Pampers een heel onnet woord
en sloeg de deur voor den neus van
den heer van Putten dicht.
5 Millioen dollar schadeloosstelling
om Gary Cooper.
Gary Cooper, de lange, slanke
lieveling van het Amerikaansche
filmpubliek, is het middelpunt van
den strijd tusschen twee reuzen
uit de Amerikaansche filmindustrie
Adolph Zukor en Samuel
Goldwyn waarin maar liefst 5
millioen dollar op het spel staan.
Zukor; heeft als president van de
Paramount-Filpi tegen Goldwyn
een eisch tot schadeloosstelling van
5 millioen dollar ingediend, op
grond van het feit, dat Goldwyn
Gary Cooper zou hebben „omge
kocht" Paramount te verlaten en
naar de Metro Goldwyn over te
loopen.
Deze aanklacht is 't. eerste schot
ir. een strijd, die wellicht de zwaar
ste zijn zal, die de filmindustrie in
de Verconigde Staten ooit beleefd
heeft. Het is een oorlog tusschen
de producenten om den grooten
ster, het alles overtreffende film
talent, dat steeds zeldzamer wordt.
In de 'dagvaarding wordt Goldwyn
ten laste gelegd, dat hij Cooper
door ,valsche inlichtingen" over de
toekomst van de Paramount Film
er loe zou hebben overgehaald, met
Goldwyn een contract te ondertee
kenen, om na afloop van zijn
contract met de Paramount bij de
Metro Goldwyn te komen. Goldwyn
bestreed deze aanklacht, terwijl hij
liet verklaren, dat, wanneer do
zaak werkelijk zoo gesteld was, als
hij door klager was uiteen gezet,
slechts Cooper, en niet de Para
mount Film Corporation een aan
klacht zou kunnen indienen. „Ie
der rnensch heeft het recht van po
sitie te veranderen. Cooper wil
geen dag langer voor Paramount
werken .als zijn contract hem ver
plicht. Dit is de werkelijke toestand
en geen haar anders."
Iedere partij probeert nu het be
wijs te leveren, dat zij Cooper „ont
dekt" en hem den weg van de boer
derij bij Helena, Montana naar den
sterrenhemel der Californische
film-metropool gewezen heeft. Zu
kor beweert en met deze bewering
hoopt hij het publiek op zijn hand
te krijgen: „Toen Gary Cooper naar
Hollywood kwam, was hij nog een
onervaren tooneelspeler, waarin
echter de Paramount cenige moge
lijkheden zag. Hij was een aardige
jonge kerel, toen onze maatschap
DE GELUKKIGEFAMILIE.
Dat was werkelijk een zeldzaam goedkoope
aanbieding, die convon stof, Martha!
pij besloot, hem zijn kans te ge
ven." Goldwyn, die toondertijd nog
directeur van een der onderafdee-
lingen van Paramount was, ontze
nuwt deze bewering met. de woor
den, dat slechts hij alleen „de
mogelijkheden, die in Cooper ver
borgen waren", gezien heeft. Hij
zou hem uit een troep cowboys
uitgezocht hebben en hem samen
met Ronald Colman in de film
„The Wing of Barbara Worth"
hebben laten optreden. De advocaat
van Goldwyn kon in zijn repliek
eenige ironische opmerkingen niet
achterwege laten. Hij raadde Zu
kor namelijk aan, om nog een mil
lioen dollars schadeloosstelling
meer te eischcn. „Voor de reclame,
die hij voor ons maakt. Iedereen
weet nu dat wij Cooper hebben."
(Auteursrecht U.P.V.P.B.)
(Nadruk verboden).
WETENSWAARDIGHEDEN.
Is het U bekend:
d a t mijnwerkers, die op groote
diepte werken, zout door hun drink
water krijgen?
d a t dit is, omdat door overmatig
zweten het lichaam veel zout ver
liest, en dat dit op- die manier weer
aangevuld wordt?
dat de talen van alle rassen en
volken der wereld op de gramo-
foonplaat vastgelegd zullen wor
den voor het nageslacht?
dat hiervoor een unieke verzame
ling wordt gemaakt voor het nieu
we Museum van Talen, aan de
Sorborne, te Parijs?
dat Esperanto, de wereldtaal, 50
jaar bestaat?
d a t Poincaré. toen hij student
aan het Lyceum te Bar-le-duc was,
met zijn broer Lucien en een mede
student, Pol Brouchot, besloot een
wereldtaal te maken, die zij het
„Ixessoire" noemden?
d a t Poincaré de zelfstandige
naamwoorden voor zijn rekening
nam, zijn broer de bijvoeglijke
naamwoorden en de bijwoorden,
en Brouchc de rest?
d a t zij hun „handboek voor Ixes
soire" voltooiden en zelfs een druk
ker wisten te bewegen, het te
drukken?
dat Poincaré de eenige was, die er
nog een exemplaar van had?
De regen viel in stroomen neef
en de eenige passagier die aan dit
station was uitgestapt, keek mis*
troostig rond. Het was een Schot.
U begrijpt me wel, die bekend
staan om hun „zuinigheid". Er zat
blijkbaar niets anders op, hij
moest wel een taxi nemen.
Hoeveel moet je hebben, om mG
naar de Bikkelstraat te brengenlj
vroeg hij aan den eenigsten taxi»
chauffeur.
Drie gulden, meneer.
Een half uur pingelde de Schot,
maar de chauffeur wilde het vooij
niet minder doen dan twee gulden»
Op eens kreeg de Schot een inval
cn zei: We zullen er om opgooien,
quitte of dubbel!
Goed, zei de chauffeur. De Schot
gooide een geldstuk op. Munt, had
de chauffeur gezegd. En het w a 3
munt»
'n Reuze-pech!, gromde de Schot,
terwijl hij zijn parapluie opstak,
„Noü mot ik achteraf toch nog
loopen!"
De nieuw-aangekomen gast in
het pension wilde een goede indruk
maken en begon dus een grootsch'
jachtverhaal te vertellen.
,Op een goeden keer waren mijn
bedienden en ik des nachts moe
derziel alleen in het oerwoud. Plot
seling hoorde ik iets verdachts in
de duisternis achter mij. Ik snoof
gevaar en vuurde mijn revolver af.
Toen we op onderzoek uitgingen
vonden we een reusachtige leeuw
dood!'
O, wat interessant!, riep een van
de toehoorders uit, „Maar hoe lang
was het dier al dood?"
Rechter (zeer gestreng): Bent U
-wel eens meer in overtreding ge
weest, heeft U wel eens straf of
boete gehad?
Verdachte: Hm, ja, Edelachtbare,
Ik heb eens een keer een boek uit
een bibliotheek een week te lang
gehouden enne toen moest ik een
dubbeltje boete betalen...
Loodgieter (die de Niagara-water-
valen bekijkt): Wat een reuze-lek!
Toen Henk me vroeg, deed hij
nol, als een schellevisch op het
droge!
Geen wonder, hij wist, dat hij
aan den haak geslagen was!
175. Poes was na haar maal heerlijk verzadigd en
ze uitte haar dankbaarheid door luid te spinnen en
kopjes te geven aan de beide kabouters. Ze zorgde
natuurlijk goed, dat ze niet op haar zeer pootje
terecht kwam.
176. Nu moesten ze nog een tehuis voor het poesje
zoeken en Pol nam deze taak op zich. Terwijl Stan
het zich in het gras gemakkelijk maakte, rolde poes
zich tot een bal ineen om een tukje te doen.
177. Het was geen makkelijke taak die Pol op zich
genomen had. Het was al avond en de meeste
menschen waren al naar bed. Terwijl hij door een
stille straat liep zag hij ergens achter een venster
een lichtje branden, 'V