m 1 VAN DIT EN VAN DAT k lM*f EN VAN ALLES WAT 1 Een reuzen idee... Proces in Hollywood Kabouter-Avonturen. Stan en Pol bij de kinderen. Bijvoegsel der Schager Courant van Zaterdag 15 Augustus 1936. No. 10041. Oorspronkelijke schets, door SIROLF. '(Nadruk verboden alle rechten voorbehouden). TOEN jonkheer van der Slam tót Pampers de advertentie drie keer achter elkaar ge lezen had, sloot hij een oogenblik zijn fletse oogen en dacht na. Misschien sliep hij wel. Doch dit maakte voor den adellijken jongeman geen verschil uit. Zijn hersens werkten immers altoos even lui. Nadat hij zich innerlijk voldoende gesterkt had, opende hij moeizaam weer de oogen, las nog eens de advertentie door en ging recht zitten. Inderdaad, dit was de kans zijns levens. Dit was het aan gewezen middel om verbetering te brengen in den berooiden toestaand van de schatkist van jonkheer van der Slam tot Pampers. Dit was werk, juist geschikt voor een adel lijk persoon, gelijk hij was. Wer ken... en toch weer niet werken. En wèl geld verdienen. Ilm, dat was je ware. Hij knipte de adver tentie uit, die luidde: „Dames cn Heercn, uit den be schaafden stand, die een deftige vriendenkring bezitten, kunnen zich op onopvallende en heel aan gename 'wijze, zonder kosten, tijd of moeite, een zeer ruim inkomen verschaffen, door als onderwerp van het gesprek een modern huis-' hcudclijk apparaat ter sprake te brengen, dat schitterend beoordeeld wordt. Zakenkennis absoluut on- nooclig. De strengste geheimhou ding wordt gegarandeerd. Later worden dan de verkoopsonderhan delingen door steller dezes neutraal ingeleid, zonder dat de naam van den agent wordt genoemd. Het doel is dus alleen, aldus namen en adressen te krijgen van personen, die interesse hebben voor het appa raat. De agent, die ons die adres sen op deze aangename wijze ver schaft, ontvangt hooge provisie, waardoor rijk inkomen verkregen kan worden. Schrijf in vertrouwen, onder letter X aan het bureau van dit blad." Een uurtje later werd er een brief, met een adellijk kroontje versierd, in de bus geworpen cn het adres luidde: „Letter X, bureau van de Dagbodc". Jonkheer van der Slam tot Pampers had de kans zijns levens" bij de lokken gegrepen Den volgenden morgen werd hij reeds vroeg om half tien uit zijn adellijke droomen gewekt, door liet onbeschaafde harde cn nadruk kelijke luiden van de bel. Toen hij haastig in zijn kamerjapon ge schoten, de deur van zijn jongge zellen woning opende, want zijn huisknecht leed aan chroniscne afwezigheid stond daar een zeer deftig uitziend heer voor hem. Hij had wel iets van een exotische graaf, met zijn keurig jacquet, zijn zwarte zijden das met glinsterende speld en zijn onberispelijke hooge zijden hoed. Doch de desillusie kwam spoedig, toen hij den jonk heer zijn kaartje overhandigde, waarop stond, „Jan Pas, Hoofd inspecteur van de Slik-Stof-Zuig- machine Maatschappij". Een kwartier later was jonkheer van der Slam tot Pampers volledig ingelicht. I-Iij had niets anders te doen, dan bij zijn zeer deftige vrienden en kennissen het gesprek op de Slik-Stof-Zuigapparaten te brengen, er zeer loffelijk over te spreken en dan onder gesloten cou vert de namen en adressen op t.c geven, van hen die belangstelling toonden. Voor elke verkochte ma chine zou hij f25.— ontvangen. De heer Jan Pas had hem zelfs de woorden in den mond gegeven, waarmee hij het gesprek moest in leiden: „Wel, wel, mevrouwtje, wat een prachtig kleedje heeft U daar toch. Jammer, dat het zooveel stof opneemt, hè? Jaja, dat is altijd zoo met die kostbare kleedjes. Daar schiet me opeens wat te binnen. Ze zijn tegenwoordig toch wel heel ver met de techniek, vindt U niet, me vrouw? Ik zag van de week bij een van mijn vrienden zoo'n prach tige Slik-Stof-Zuigmachinc werken Noemaar mevrouwtje, gewoonweg fenomenaal. Kolossaal, wat, zoog dat ding, er bleef geen stofje over. Ik geloof beslist, dat er geen beter apparaat bestaat, dan die Slik-Stof- Zuigmachine!" Nadat de adellijk uitziende heer Jan Pas vertrokken was, herhaalde jonkheer van der Slam tot Pam- persv het lesje drie en twintig keer achtereen.'En toen zat het in zijn weeke hersens vastgestampt. Waar na hij zich opmaakte, om de eerste slachtoffers uit zijn zeer deftige vriendenkring te zoeken, die hij met een eerste belccfdhcids-zakcn- bezoek zou vereeren. Lollig baan tje, gezellig op visite gaan cn tege lijkertijd scheppen geld verdienen. Sallemanders leuk, zag, ha, ha! Het eerst zou hij naar de van Pofferscn gaan. Allemachtig rijke en deftige lui waren dat. Hij moest zich natuurlijk wel heel goed ge dekt houden, want die van Poffer scn waren erg op de goede vormen gesteld en hij zou onsterfelijk ge blameerd zijn, als ze wisten, of maar vermoeden, dat hij agent was voor 'n stofzuigerfabriek Stel je voor hij, Jonkheer van der Slam tot Pampers, die aan die immers rijke en bar deftige van Pofferscn.een... eenstof.zuiger zou verkoopen het zou goed zijn om daar meteen de deur gewezen te worden. Nee nee, vooral niets laten merken. Hij werd dien middag heel char mant door mevrouw van Poffersen ontvangen. Ze babbelde zóó lief en vriendelijk, schonk hem heerlijke thee, offreerde hem cigaretten, kort orn, de ontvangst was allerharte lijkst. En de fortuin was den jonk heer allergunstigst gestemd, want tot zijn groote blijdschap bracht het deftige, vriendelijke en voor komende gastvrouwtje het gesprek zelf op stofzuigers, toen ze, op een haardkleedje wijzend, zoo terloops tegen haar bezoeker opmerkte: „Ik houd veel van die Perzische kleed jes cn dat Smyrnawerk, U ook niet?" „Ik ben er dol op," loog jonkheer van der Slam tot Pampers en, een ingeving krijgend, ging hij voort: „Ik heb er zelf al mijn kamers mee belegd." ,Och, hoe aardig," kirde het gast vrouwtje. „Hoe charmant. U is dus wel een kenner. Vindt U dat ook geen aardig kleedje?" „Een pracht-klcedje," beaamde jonkheer van der Slam tot Pam pers stralend, gereed om zoo dade lijk tot den aanval over te gaan. „Ja," ging de rijke mevrouw Pof fers voort, .Zegt U dat wel. Ik vind het ook een prachtig kleedje. Jam mer, dat het zooveel stof opneemt, hè? Jaja, dat is altijd met die kost bare kleedjes. Daar schiet me op eens wat te binnen. Ze zijn tegen woordig toch wel heel ver met de techniek, vindt U niet, meneer? Ik zag van de week bij een van mijn vriendinnen zoo'n prachtige Slik- Stof-Zuigmachine werken, nee maar, meneer, gewoonweg fenome naal. Kolossaal, wat zoog dat ding. Ik geloof beslist, dat er geen beter apparaat bestaat dan die Slik-Stof- Zuigmachine." „Jjja" stotterde de jonkheer plot seling zeer bleek en verward, „.Juist, mevrouwtje, fenomenaal., hm, hm,... geen stofje, zei U,.. kolosaal!" Jonkheer van der Slam tot Pam pers voelde, wat men noemt, „nat tigheid". Het hoe en waarom drong nog niet precies tot zijn trage her sens door. Maar dit stond wel bij hbm vast, er was iels niet in orde. Die woorden, die zelfde woorden, die hij muurvast in zijn hoofd had zitten,... Zou ze iets weten? Zou ze op een of andere wijze zijn geheim hebben uitgevonden? Of was het toeval, dat zij juist diezelfde woor KANO-VAART den had gebruikt? Maar, wat moest hij nu? Hij kon toch niet precies dat zelfde praatje weer te gen haar gaan houden? Wat moest hij in vredesnaam nu zeggen? Hij wist het niet. En zenuwachtig nam hij afscheid en ging naar huis. Voor vandaag had hij genoeg ge werkt. Den volgenden morgen werd hij om halftien gewekt door een zeer luid en nadrukkelijk geschel. Toen hij zelf opendeed, stond er al weer een zeer deftig uitziend heer voor hem, die zich voorstelde met de woorden: „Mijn naam is van Put ten, Inspecteur van de Slik-Stof- Zuigmachine Maatschappij. Me neer, ik heb zoo'n idee, dat U heel veel Perzische cn Smyrnakleeden in huis heeft. Mag ik U even een kleine demonstratie geven van ons fenomenale stofzuig-apparaat, de Slik-Stof-Zuigmachinc?" Toen zei jonkheer van der Slam tot Pampers een heel onnet woord en sloeg de deur voor den neus van den heer van Putten dicht. 5 Millioen dollar schadeloosstelling om Gary Cooper. Gary Cooper, de lange, slanke lieveling van het Amerikaansche filmpubliek, is het middelpunt van den strijd tusschen twee reuzen uit de Amerikaansche filmindustrie Adolph Zukor en Samuel Goldwyn waarin maar liefst 5 millioen dollar op het spel staan. Zukor; heeft als president van de Paramount-Filpi tegen Goldwyn een eisch tot schadeloosstelling van 5 millioen dollar ingediend, op grond van het feit, dat Goldwyn Gary Cooper zou hebben „omge kocht" Paramount te verlaten en naar de Metro Goldwyn over te loopen. Deze aanklacht is 't. eerste schot ir. een strijd, die wellicht de zwaar ste zijn zal, die de filmindustrie in de Verconigde Staten ooit beleefd heeft. Het is een oorlog tusschen de producenten om den grooten ster, het alles overtreffende film talent, dat steeds zeldzamer wordt. In de 'dagvaarding wordt Goldwyn ten laste gelegd, dat hij Cooper door ,valsche inlichtingen" over de toekomst van de Paramount Film er loe zou hebben overgehaald, met Goldwyn een contract te ondertee kenen, om na afloop van zijn contract met de Paramount bij de Metro Goldwyn te komen. Goldwyn bestreed deze aanklacht, terwijl hij liet verklaren, dat, wanneer do zaak werkelijk zoo gesteld was, als hij door klager was uiteen gezet, slechts Cooper, en niet de Para mount Film Corporation een aan klacht zou kunnen indienen. „Ie der rnensch heeft het recht van po sitie te veranderen. Cooper wil geen dag langer voor Paramount werken .als zijn contract hem ver plicht. Dit is de werkelijke toestand en geen haar anders." Iedere partij probeert nu het be wijs te leveren, dat zij Cooper „ont dekt" en hem den weg van de boer derij bij Helena, Montana naar den sterrenhemel der Californische film-metropool gewezen heeft. Zu kor beweert en met deze bewering hoopt hij het publiek op zijn hand te krijgen: „Toen Gary Cooper naar Hollywood kwam, was hij nog een onervaren tooneelspeler, waarin echter de Paramount cenige moge lijkheden zag. Hij was een aardige jonge kerel, toen onze maatschap DE GELUKKIGEFAMILIE. Dat was werkelijk een zeldzaam goedkoope aanbieding, die convon stof, Martha! pij besloot, hem zijn kans te ge ven." Goldwyn, die toondertijd nog directeur van een der onderafdee- lingen van Paramount was, ontze nuwt deze bewering met. de woor den, dat slechts hij alleen „de mogelijkheden, die in Cooper ver borgen waren", gezien heeft. Hij zou hem uit een troep cowboys uitgezocht hebben en hem samen met Ronald Colman in de film „The Wing of Barbara Worth" hebben laten optreden. De advocaat van Goldwyn kon in zijn repliek eenige ironische opmerkingen niet achterwege laten. Hij raadde Zu kor namelijk aan, om nog een mil lioen dollars schadeloosstelling meer te eischcn. „Voor de reclame, die hij voor ons maakt. Iedereen weet nu dat wij Cooper hebben." (Auteursrecht U.P.V.P.B.) (Nadruk verboden). WETENSWAARDIGHEDEN. Is het U bekend: d a t mijnwerkers, die op groote diepte werken, zout door hun drink water krijgen? d a t dit is, omdat door overmatig zweten het lichaam veel zout ver liest, en dat dit op- die manier weer aangevuld wordt? dat de talen van alle rassen en volken der wereld op de gramo- foonplaat vastgelegd zullen wor den voor het nageslacht? dat hiervoor een unieke verzame ling wordt gemaakt voor het nieu we Museum van Talen, aan de Sorborne, te Parijs? dat Esperanto, de wereldtaal, 50 jaar bestaat? d a t Poincaré. toen hij student aan het Lyceum te Bar-le-duc was, met zijn broer Lucien en een mede student, Pol Brouchot, besloot een wereldtaal te maken, die zij het „Ixessoire" noemden? d a t Poincaré de zelfstandige naamwoorden voor zijn rekening nam, zijn broer de bijvoeglijke naamwoorden en de bijwoorden, en Brouchc de rest? d a t zij hun „handboek voor Ixes soire" voltooiden en zelfs een druk ker wisten te bewegen, het te drukken? dat Poincaré de eenige was, die er nog een exemplaar van had? De regen viel in stroomen neef en de eenige passagier die aan dit station was uitgestapt, keek mis* troostig rond. Het was een Schot. U begrijpt me wel, die bekend staan om hun „zuinigheid". Er zat blijkbaar niets anders op, hij moest wel een taxi nemen. Hoeveel moet je hebben, om mG naar de Bikkelstraat te brengenlj vroeg hij aan den eenigsten taxi» chauffeur. Drie gulden, meneer. Een half uur pingelde de Schot, maar de chauffeur wilde het vooij niet minder doen dan twee gulden» Op eens kreeg de Schot een inval cn zei: We zullen er om opgooien, quitte of dubbel! Goed, zei de chauffeur. De Schot gooide een geldstuk op. Munt, had de chauffeur gezegd. En het w a 3 munt» 'n Reuze-pech!, gromde de Schot, terwijl hij zijn parapluie opstak, „Noü mot ik achteraf toch nog loopen!" De nieuw-aangekomen gast in het pension wilde een goede indruk maken en begon dus een grootsch' jachtverhaal te vertellen. ,Op een goeden keer waren mijn bedienden en ik des nachts moe derziel alleen in het oerwoud. Plot seling hoorde ik iets verdachts in de duisternis achter mij. Ik snoof gevaar en vuurde mijn revolver af. Toen we op onderzoek uitgingen vonden we een reusachtige leeuw dood!' O, wat interessant!, riep een van de toehoorders uit, „Maar hoe lang was het dier al dood?" Rechter (zeer gestreng): Bent U -wel eens meer in overtreding ge weest, heeft U wel eens straf of boete gehad? Verdachte: Hm, ja, Edelachtbare, Ik heb eens een keer een boek uit een bibliotheek een week te lang gehouden enne toen moest ik een dubbeltje boete betalen... Loodgieter (die de Niagara-water- valen bekijkt): Wat een reuze-lek! Toen Henk me vroeg, deed hij nol, als een schellevisch op het droge! Geen wonder, hij wist, dat hij aan den haak geslagen was! 175. Poes was na haar maal heerlijk verzadigd en ze uitte haar dankbaarheid door luid te spinnen en kopjes te geven aan de beide kabouters. Ze zorgde natuurlijk goed, dat ze niet op haar zeer pootje terecht kwam. 176. Nu moesten ze nog een tehuis voor het poesje zoeken en Pol nam deze taak op zich. Terwijl Stan het zich in het gras gemakkelijk maakte, rolde poes zich tot een bal ineen om een tukje te doen. 177. Het was geen makkelijke taak die Pol op zich genomen had. Het was al avond en de meeste menschen waren al naar bed. Terwijl hij door een stille straat liep zag hij ergens achter een venster een lichtje branden, 'V

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Schager Courant | 1936 | | pagina 19