Jacht op gifslangen
Interessante oudheidkundige
ontdekking in Engeland
negers-
affaire te New York ondekt.
.verpatst. Na controleering kwam de fraude
voor den dag, hoewel Jan zich trachtte te
redden door te zeggen dat hij 200 kilo an
dere aardappelen er voor in de plaats zou
stellen. Diverse getuigen werden gehoord,
die allen prompt op de desbetreffende vra
gen wisten te antwoorden. Jan, die 'n type
was van 'een echte stijve, koppige boer,
ikreeg natuurlijk 'n flinke uitbrander en
ilast 'but not least 'n geldboete van f25 of 15
idagen brommen. Uitspraak f20 of 10 dg.
3} en Helder.
ALS LAATSTE DER VERDACHTEN
EEN 71-JARIGE MET HERCULISCHE
KRACHTEN.
Zoo bij 't binnenkomen, dus voor den
aanvang der zitting, konden wij bemerken,
■dat er iets bijzonders zou zijn, dit bijzondere
kwam dan ook, doch eerst bij 't einde der
zitting. Toen de naam Wilhelm Sch, werd
afgeroepen, klonken ons vanuit de gang
luide geruchten tegemoet, als van marchee-
rende troepen. En werkelijk, 't was zoo.
Voorop de stoere en krachtige Minnée en
geëscorteerd door nog 3 veldwachters, allen
pootige kerels, werd de verd. binnengeleid,
terwijl Majoor Fluiter als chef d'équipe de
rij sloot. Groot was aller verbazing, toen de
verd. bleek 71 jaar oud te zijn, maar een
kracht bezat, die aan 't wonderbaarlijke
grenst, want, wonende te Den Helder, was
hij in 'n dwangbuis, begeleid door 4 agen
ten naar de Alkmaarsche lik overgebracht.
Deze oude heer dan, die bovendien 'n al
coholslikker en 'n Don Juan is, had zich
schuldig gemaakt aan vernieling, huisvrede
breuk en mishandeling te Den Helder, ge
pleegd op 21, 22 en 23 September. Alles was
met een bijl stukgeslagen, beklaagden zich
de opgeroepen getuigen Roorda en Pieter
Passenier, die blii zijn dat deze krachtpatser
uit hun buurt is verdwenen, althans tijde
lijk.
Want de Officier, die na langen tijd ge
duld met 't aanhooren van verschillende
dingen eindelijk aan 't, woord kwam, vroeg
2 maanden gev.straf, door te brengen in de
bijzondere inrichting te Scheveningen.
Verd. zat steeds maar te grommelen en
werd natuurlijk flink in de gaten gehou
den. Humoristisch deed 't aan, dat verd.
als hij mocht gaan zitten, ging staan en
wanneer hij moest staan, ging zitten.
Mr. Bromberg, als toegevoegd verdediger,
ging, eigenaardig genoeg, ten volle aecoord
met de doorbrenging van de straf, maar
achtte mede met 't. oog op de psychische
onderzoeken, de tijd te kort en vroeg een
langeren tijd of desnoods opzending naar
'n krankzinnigengesticht, waar zijn cliënt
toch rijp voor was. Na eenig re- en dupliek
legde de Politierechter 4 maanden gev.straf
op, te Scheveningen door te brengen.
Kalm verliet de verdachte de zaal en een
klop met de hamer op de groene tafel kon
digde 't einde der zitting aan.
Drieduizend jaar oude
paalwoningen opgegraven.
Londen September 1936
In stijgende mate interesseert men
ieich in Engeland voor den Britscben
oertijd. Voor het grootste gedeelte heeft
inen reeds alle Romednsohe nederzettin
gen opgegraven en onderzocht. Met
[evenveel energie is men thans tot de be-
istudeering van den voor-Romeinschen
'tijd overgegaan. Dezer dagen heeft men
'een „waterdrop" in het veengebied van
Somerset ontdekt. Het betreft hier een
[paaldorp, dat drieduizend jaar geleden
jn een meef gestaan moet hebben.
De eerste vondsten werden reeds 40
■Jaar geleden gedaan, toen een hoer bij
het omploegen van zijn land op scherven
yan oud vaatwerk stootte Na een on
derzoek van tientallen jaren heeft men
fcich thans, namelijk na de laatste op
graving, een eenigszins duidelijk beeld
yan het leven dezer oerbevolking kim
men vormen.
Men heeft kunnen vasctstellen, dat
de menschen van het latere ijstijdperk
reeds de kunst van het pottenbakken en
het vlechten van manden kenden. Men
[weet op het oogenblik, dat zij graan
zaaiden en oogstten, dat zij handige
ismeden en goede kenners van metalen
[waren, dat zij een kano uit een boom
stam konden snijden, dat zij met andere
volkeren handel dreven én kettingen van
barnsteen maakten.
Het zoojuist ontdekte paaldorp hevat-
ïe, nar de Britsche archologen mede-
tieelen, een groote voorraad zaadgoed.
Men kon ook vaststellen, dat de inwo
ners van het dorp om de een of andere
reden gedwongen geweest waren, om
het dorp vluchtend te verlaten. Of zulks
bet gevolg is geweest van een hoogen
vloed of een aanval van vijanden is niet
Imeer na te gaan.
Wat men anders óver de geschiedenis
Van deze meerbewoners heeft kunnen
vaststellen, stemt geheel overeen met de
waarnemingen, die men reeds in ande
re Europeesche landen heeft gedaan: de
menschen woonden in paalwoningen om
zioh tegen de aanvallen van dieren en
menschen te beschermen. Als transport
middel op het meer gebruikten zij uit
geholde boomstammen.
Onder anderen heeft men in Somerset
ook een gevlechte wieg ontdekt, die ge
voerd was met mos. Verder vond men
talrijke .glazen parels, die meestal ge
kleurd waren: lichtblauw donkerblauw,
zeegroen en in weinige gevallen zwart
en donkerrood. Ook halsbanden van be
renklauwen en konijnentanden behoor
den tot de vondsten.
Als levensmiddelen dienden hoofdza
kelijk tarwebrood met honing en vleesch
De gevonden graansoort herinnert ei
genaardig genoeg aan een soort tarwe
dat op het oogenblik nog in Abessinië
groeit, wat des te verwonderlijker is,
daar er meer dan honderd soorten tar
we zijn; Eenige broches, die mén in
Somerset, vond, zijn intusschen door de
Londensche juweliers geoopiëerd en
vormen op het oogenblik de „nieuwste"
mode. (VPB)
SPEELCLUB, DIE JONGE MEN
SCHEN TOT HET VERDERF
LEIDDE
Te New York is een bedriegers-
affaire ontdekt, waarvan zelfs
de op dit gebied tamelijk ver
wende Amerikaan verstomd
staat, en waarover thans een
ieder spreekt.
Amerika is niet alleen het land der
hoog ontwikkelde techniek maar ook dat
der grootste moraal. Tenminste, dat be
weren de. talrijke vrouwenorganisaties,
die in de Vereenigde Staten een buiten
gewonen invloed op het openbare leven
hebben.
AMERIKAANSCHE GELEERDEN BIJ
DE INDIANEN VAN ARIZONA DE
RATELSLANGENDANSERS VAN HO-
PI HET GEHEIM VAN DE IMMU
NITEIT DER SLANGENDANSERS
(Van een bijzonderen medewerker)
Phoenix (Arizona), September 1936
Een commissie van Amerikaansche
medici heeft onderhandelingen aan
geknoopt met de Indianen van het
Ho pi-reservaat in Noord-Arizona
teneinde van hen het onfeilbare
middel tegen den beet van de ratel
slang te weten te komen, dat de
slangendansers van Hopi sinds
eeuwen gébruiken
DE Hopi's de Indianen van Arizo
na, onderscheiden zioh sterk van
alle andere Indianen van Noord
Amerika. Er wordt beweerd ,dat zij in
reohte lijn van de Azteken afstammen
Er zijn nog 6000 van hen in leven. Zij
zijn verdeeld over zes steden, als men
de merkwaardige huizen op de toppen
van de mesa's de roode zandheuvels, al
thans zoo noemen wal. Oraihi is de groot
ste van hun steden. Hier leven 2000
menschen in steenen huizen, die eeuwen
oud zijn en vijf verdiepingen hebben
voorloopers als bet ware van de wolken
krabbers van het huidige Amerika Elke
verdieping van deze huizen springt wat
terüg, zoodat trapvormige gebouwen ont
staan, waarop duizenden Indianen een
zitplaats kunnen vinden, als beneden
tusschen de huizen de „slangendans"
begint.
De Hopi's raadplegen eerst de maan
en stellen dan de jachtkolonnes samen
die de woestijn intrekken om naar ra
telslangen te zoeken die daar onder stee
nen en ruig struikgewas, in kuilen en
gaten in den grond hun holen hebben.
Drie dagen en drie nachten blijven de
slangenjagers uit. Als ze terugkeeren,
zijn hun manden tot boven aan toe ge
vuld met deze griezelige reptielen, want
er zijn vele slangen noodig voor den
grooten dans, die de goden moet ver
zoenen.
Midden in Oraibi bevindt zich in den
steenigen ondergrond ingemetseld
een onderaardsche tempel, die voor deze
gelegenheid geopend wordt; daarin wor
den de manden met slangen gebracht.
De slangenpriesters halen de giftige
reptielen eruit., de dieren worden ge
baad en gekoesterd, tot het uur voor de
dansen is aangebroken.
Met bloote handen in den slangemnand
Deze onderaardsche tempel is de Ki-
va. Als de veertig slangenpriesters naar
voren treden om zich eerst door eento
nig tromgeroffel in een toestand van
extase te laten brengen, dan is daarbo
ven op de toeschouwersplaatsen, op de
verdiepingen der hooge huizen, de span
ning reeds ten top gestegen.
Op een bepaald teeken naderen de
dansers de gang die naar de Kiva leidt
en tasten met de handen in de groote
slangenbekkens, die men hun voorhoudt
Ieder neemt zooveel slangen als hij
maar grijpen kan. Een ervan wordt
tusschen de tanden gehouden.
De dieren kronkelen zich om vrij te
komen. De helpers van de slangendan
sers staan gereed om de slangen die
trachten te ontkomen, terug te brengen.
Drie maal schrijden de priesters met
hun slangen in een grooten kring om
den ingang van de Kiva heen, driemaal
steken de slangen hun kop omhoog. Dan
is het oogenblik gekomen, dat de ratel
slangen hun vrijheid herkrijgen. Enkele
oogenhlikken later zijn ze allen spoorloos
verdwenen.
Gebeten maar ongedeerd
Tijdens dezen slangendans zijn dozij
nen priesters geheten. De commissie van
Amerikaansche medici, die dezen dans
bijwoonde, kon duidelijk waarnemen,-
dat de dieren woedend op de hand toe
schoten die zich naar hen uitstrekte en
dat de giftanden diep in het vleesch
drongen. Nooit echter is het nog ge-
gebeurd, dat een slangenpriester ook
maar de geringste nadeelige gevolgen
van zoo'n heet ondervond van een
slangebeet, die algemeen als doodelijik
bekend staat.
Zijn deze slangenpriesters zooals
de*- Hopi's gelooven onkwetsbaar
door een of andere goddelijke bescher
ming? Of hebben de veertig drinkscha
len met een sterkwerkend braakmiddel*
die de priesters terstond na den dans
leegen, iets met hun immuniteit tegen
slangenbeten te maken? De Hopi's geven
voor het gebruik van -dit braakmiddel
de volgende verklaring: de priesters ach
ten zich door de aanraking met de
reptielen bevlekt en moeten zioh daarom
op deze drastische wijze sch-oonwas-
schen.
Erfelijke bloedeigenschappen?
Nu de priesters van Hopi den Ame-
rakaanschen medici hebben toegestaan*
een slangendans bij te wonen, zal mis
schien spoedig het wetenschappelijk on
derzoek eenig licht kunnen brengen in
dit geheimzinnige raadsel. Voorloopig
moet volstaan worden met het vermoe
den van een Engelsch onderzoeker, die
lang entijd in Arizona gewoond heeft
en tot de overtuiging is gekomen, dat
de slangenpriesters door een of andere
overgeërfde eigenschap van hun bloed*
door een zeker antitoxine, dat in hun
bloed aanwzig is,, ongevoelig voor het
gif zijn geworden. Doch dit is slechts een
veronderstelling. Nog is het geheim van'
de slangendansers van Hopi niet op
gelost. (v.p.b.)
De oude volkwijsheid dat' n't alles goud
is, wat er blinkt, kan men ook hier toe
passen. Wel -wordt het gangsterssysteem
op alle mogelijke en onmogelijke wijzen
bestreden. Wel is de politie in actie tegen
allen vorm van misdaad, doch achter
degenen die tot de zg. „Higtb Life" be-
hooren, heeft men nimmer iets van den
misdaad durven zoeken En nu 't resul
taat:
De Amerikaansche politie is vóór en
kele weken op het spoor gekomen van
een zeer uitgebreide afpersers- onderne
ming, die het hoofdzakelijk had gemunt
op rijke en voorname vrouwen en meis
jes die in het bezit waren van 'n wei-
luidenden naam.
Het politioneel onderzoek, dat intus
schen nog lang niet beëndigd is, heeft
feiten aan het daglicht gebracht, welke
ongelooflijk schijnen. De mthoden, wel
ke de gentleman-afpersers gebruikten,
om tot hun doel te ko.men, waren bij
zonder geraffineerd en het moet gezegd
worden, origineel.
Het schandaal begon zoo: zooals ge
zegd vindt men in Amerika vele vrou
wen- en meisjesclubs, ook voor de ge
goeder stand. Een dergelijkeclub was
opgericht waarin slechts meisjes met
vermogen en titel werden opgenomen.
Het bestuur bleek achteraf te bestaan
uit een aantal gangsters, die hun slag
op een meer fatsoenlijke manier probeer
den te slaan. De rijke jongedames be
zochten voor de eerste maal de club.
waar den tijd werd verdreven met spe
len óm geld. De eerste maai dat een
nieuw lid meespeelde, won zij. Tevreden
keerde zij naar huis en beloofde spoedig
terug te komen; als zij dit wenschte,
mocht zij iederen avond in de club door
brengen. Kwam zij de volgende keer
weer aan de speeltafel, dan werd er
voor gezorgd, dat de jongedame, die een
goed gevulde portemonnaie bij zich had,
verloor. Verloor zij zooveel, dat zij niet
kon betalen, dan was dat geen bezwaar;
de volgende maal werd het geld itel af
gehouden van de winst. De club stond
zelfs in nauwe relatie met een machtig
modehuis te New York die de meisjes
dure kleeren „op afbetaling" liet koopen
Was een meisje eenmaal in de club inge
burgerd, dan eerst kwam zij te weten
waarin zij verzeild was geraakt. Geraak
te zij in diepe schuld, dan werd er pres
sie op haar uitgeoefend en bedreigde
men haar haar familie er bij te betrek
ken, wanneer zij niet wenschte te doen,
hetgeen haar door het bestuur" werd
opgedragen. De rijke meisjes, die een
goeden naam hadden, moesten voor
handlangster spelen in verschillende be-
driegelijke handelsaffaires. Haar. goed
klinkende naam (vele meisjes waren
dochters van groot-industrieelen) zorg
de voor het welslagen van de bedriege-
lijke onderneming.
Doordat één der jongedames op den
9en Sept. jl. zelfmoord heeft gepleegd,
doordat zij van alle kanten werd be
dreigd, is de geheele affaire aan het
licht" gekomen. De politie heeft, door
haar streng optreden, een plotseling ein
de kunnen maken aan het misdadig be
drijf.
De luchtverbinding
Rusland-Amerika
Mogelijkheid aangenomen.
De chef van de Algemeene directie der
Russische burgerlucht,vloot, legercorpscom
mandant Tkatsjef heeft gisteren een con
ferentie bijeengeroepen, welke de kwestie
der assimilatie der luchtwegen tusschen de
Sovjet-Unie en de Vereenigde Staten heeft
besproken. Aan de gedacbtenwisselingen:
werd deglgenomen door aviateurs, ingeni
eurs en medewerkers der instituten voor
wetenschappelijk onderzoek. Tkatsjef verv
klaarde o.m.: de luchtverbindingen tus*
schen Rusland en de Vereenigde Staten;
kunnen ten volle verwerkelijkt worden. Do
bruikbaarste variant van deze internationar
le lijn gaat over het noordelijk deel der
Sovjet-Unie. De verrichtingen van Sowjetn
vliegers in deze streek, de raids van Let>-
sjenko en Molonof bewijzen de volledige
mogelijkheid van regelmatige verbindingen
tusschen bei.de landen. Tkatsjef duidde vet>
volgens aan, dat de lijn bij benadering als
volgt zou moeten loopen: Moskou, Krasno-
jarsk, Jakoetsk, Nogaevo, Anadir, Fair-
banks, Seattle, een afstand van ongeveer
16.000 K.M. Nadat Levanefski, Lepenef, en
de navigator Leftsjenko en anderen nog
het woord hadden gevoerd, kwam de con
ferentie unaniem tot liet besluit, dat de
luchtverbinding tusschen de Ver. Staten en
Rusland volstrekt vatbaar voor verwerke
lijking is.
maar als je in gevoeligheden vervalt,' word je
bepaald onuitstaanbaar".
Jan deed, alsof er géén Ralph bestond. „Waar
óm doe je dat allemaal, George?"
„Hoezoo? Me dunkt, dat het niets meer dan
natuurlijk is. Jullie zijn mijn eenige familie, en
bet bloed kruipt waar het niet gaan kan, hoe
wel dat van mij op 't oogenblik niet hard meer
kruipt".
Jan keek naar de slordig verbonden borst van
[zijn broer en merkte op, dat de dof-roode vlek
midden .op 't verband aanmerkelijk helderder
geworden was een teeken dat de wond weer
bloedde.
„Kunnen we daar niets aan doen, GeorgeV"
yroes hij.
„Nee, al wat je kunt is mijn zorgen te verlich
ten en daarvoor moet je' doen wat ik van je
verlang En als je prijs stelt op je vrijheid moet
je zorgen, dat je hier binnen het uur weg bent
Ik hoef je niet te zeggen, dat jullie alle drie
.wordt opgepakt, als Keating je in mijn, gezel
schap vindt"
H,Meen je, dat. we er tusschenuit zouden gaan
en .ion hier achterlaten voor Keating en. de
Bcwad?' protesteerde Jan.
„Natuurlijk. En nou luister eens. Vanmiddag
heb ik voor ieder yan jullie een briefje gepost.
Elke brief bevat een strookje blauw papier,
Eén strookje alleen is waardeloos, maar als je
ze alle drie bij mekaar legt, vertellen ze je pre
cies, waar ie mijn laatste eh aanwinst
moet zoeken".
Hij trok behaaglijk aan zijn sigarrt en sloeg
tmet belangstelling hun verschillende gelaats
uitdrukking gade dor den bolauwen rook die in
de lucht hing.
Ralph scheen het moest verstoord.
.Zooals ik begrijp, is het minder een voor
waarde dan een ultimatum Je hebt het ons
werkelijk onmogelijk gemaakt, iets anders te
doen dan samen te werken".
Hij liet zich in een stoel vallen en keek zijn
broers om de beurt aan. met oogen, die aller
lei gevoelens uitdrukten maar geen al te vrien
delijke.
„Is dat zoo moeilijk?" vroeg de kolonel. „Vroe
ger heb je het toch ook gedaan. Je kunt het
weer doen en de politie van drie continenten
zou je nooit te pakken krijgen'.
Jan knikte verstrooid.
„Hoor eens, George vergeet deze bui van
edelmoedigheid. Je denkt nou, dat .ie doodgaat,
maar daar is geen sprake van. Je bent nog lang
niet oud. Dennis heeft zijn wagen buiten staan,
we kunnen je ergens heen brengen en je oplap
pen, en dan kunnen we de zaken misschien weer
op den ouden voet voortzetten in elk geval
zouden we zoolang wapenstilstand kunnen slui
ten"
„Beste Jan, als ik nog meer dan e enuur te
leven heb, zal dat een onaangename verrassing
voor me zijn. Mijn vrienden Keating en Kay
zullen gauw genoeg hier zijn om meer voor me
te doen dan ik noodig vind"
Hii glimlachte hitter.
„Wat mij betreft, ik neem het aan" zei Ralph
en stond plotseling op. „Eh meende je dat,
van Keating en Kaye? zijn ze i'k bedoel, het
heeft me verduiveld veel moeite gekost om de
Sciuad kwijt te worden als je denkt, dat ze.
„Dat denk ik, ja. Ze zitten mij vlak op de
hielen. Kaye bedonder je niet licht. Ze zullen
gauw genoeg hier zijn, dus hoe eer je maakt,
dat je dikke buik uit de buurt is, hoe beter"
Ralph keek kwaad maar stond op en ging
naar de deur.
„Ik boop dat je wond geneest" zei hij. echter
zonder een zweem van overtuiging in zijn stem,
en vertrok.
Jan en Dennis keken hem met verachting in
hun blikken na.
„Onze beminnelijke Ralph geeft aan de op
brengst de voorkeur boven het risico" meende
Dennis.
•»Zo zullen niet lang meer wegblijven" ant
woordde de kolonel. „Als je niet van plan bent
hun in de armen te loopen. zou ik ook maar
zien, dat je wegkomt. Het beste, jongens"
Hij reikte hun de hand toe en Jan nam ze
met tegenzin aan.
„Ik zou liever blijven, George
„Dat zou dom zijn. Doe maar zooals je ge
zegd wordt Ik wil niet anders Nou geluk er
mee, oude jongen!"
Zij drukten elkaar de hand en Jan ging, zon
der nog eens om te kijken, de kamer uit. maar
Dennis bleef aan de deur staan. Hij scheen ver
legen, wat dan een nieuwe gewaarwording bij
hem was.
Dekolonel keek op en ontmoette de blikken
van den jóngeren man. Voor dezen eenen keer
lag er een bijna vriendelijke uitdrukking op
diens cynisch gezicht.
„Je hebt een vergissing begaan George" zei
Den nis langzaam. „Je denkt dat deze geschie
denis ons tot elkaar zal brengen, maar dat zal
ze niet. Integendeel, je hebt iets in ons gewekt*
dat tot nu toe gesluimerd heeft. Vóór dezen in
val van jou heb ik nooit reden gehad, Ralph'
iets te misgunnen, of het moest Barbara. zijn
aardige dochter zijn. Evenmin hadden hij en
Jan een reden om mij te benijden, en bovendien
zal Jan zich ook vel nooit aan nijd bezondigen**
Hij stak een sigaret op en keek, hoe de rook
naar boven dreef.
„Je bent iets begonnen, wat je niet kunt
doorzetten" vervolgde hij. „Ik zal er geen doek
jes omwinden, je ligt op sterven* en het is maar
een kwestie van tijd, dat twee van ons jou vol
gen. Ik vraag me -af, welke twee? En wat zal de'
overlevende er door bereiken? Een fortuin
de gevangenis den strop? Ik zeg je, George*
je hebt iemands verlofpas geteekend."
Peinzend keek de kolonel hem aan.
„Je bent wel sluw. Dennis" zei hij toen: „maar
je bent een uitgesproken zwijn. Ik geloof echter
dat mijn oplossing toch rde beste is"
Dennis lachte onverschillig.
„Nou, geluk ermee dan! Als ik dacht, dat ik
iets voor je kon doen, zou ik blijven
„Dat hoeft niet. Schiet maar op en kijk een
beetje uit je oogen".
„Je dienaar!"
Dennis knikte bii wijze van afscheid en draai
de iemand, dien hii voor den laatsten keer ge
sproken had, den rug toe. Hij verliet het huis,-
zonder het gesmoorde geluid uit de karnpr.-
waar zijn broer zat, nog te hooren. Het was
George, die hem trachtte terug te roepen.
Voordat Dennis zijn auto bereikt had, was de
kolonel dpod.
(Wordt vervolgd.)1
