GRATIS
SCHAGER
COURANT
De techniek van het
parachutespringen
De strijd om de
„Betty
Bonn"
1
Xanloimeieclil
ie Alkmaar.
HOE HET WEL EN NIET
Aan parachutespringen wordt tegen
woordig bijzonder veel aandacht
gewijd. Sovjet-Rusland heeft zooals
bekend zelfs een speciale „luchtfan-
terie" ingesteld en ook Frankrijk
is bezig dit voorbeeld te volgen. De
parachute intusschcn is en blijft
een zeer bruikbaar hulpmiddel wan
neer men zich tijdens het vliegen in
veiligheid moet stellen.
Van een aviatleken medewerker).
Parachutesprongen, zooals men ze gere
geld in de filmjournaals kan zien, doen de
bioscoopbezoekers, dikwijls huiveren. In
ademlooze spanning volgt men den sprong
in de diepte en wacht op het oogenblik
waarop zich tenslotte het valscherm opent
en de in een razend tempo begonnen val in
een luchtig zweven overgaat. Gezien van
het standpunt van den parachutist staan
de zaken echter eenigszins anders en het is
leerzaam, ja zelfs verrassend te hooren,
wat Randv Enslow, een Amerikaan, die
talloozc keeren den sprong in de bodem-
looze diepte gewaagd heeft, daarover te
vertellen heeft.
„Als ik ooit eens een zijrups ontmoet",
schrijft hij in een Amerikaansch vaktijd
schrift, „dan zal ik driemaal vol eerbied
voor het diertje buigen. Want tot driemaal
toe heeft de zijde van een valscherm mij
het leven gered, den eersten keer boven
de bergen van Pcnssylvanië, den tweeden
keer boven de spoorlijn van Indiana, en de
derde maal in een dichten mist in Georgië.
In totaal ben ik vijftien keer naar beneden
gesprongen, waarvan drie keer in levens
gevaar, en men vraagt mij daarom dikwijls
welke gewaarwordingen men de eerste
paar honderd voet krijgt, voordat het val
scherm zich opent, en of de geweldige
luchtdruk niet bewusteloos maakt. In den
beginne houdt men den adem in totdat de
parachute opengaat. Heeft men echter een
paar keer gesprongen, dan haalt men adem
zooals men altijd doet. Ik heb nog nooit ge
hoord dat iemand door den buitengewoon
sterken luchtdruk bij het neerdalen ook
maar het geringste letsel bekwam, alhoewel
de snelheid zeer groot is: maximaal 2 mij
len per minuut! Het is niet gemakkelijk de
gewaarwordingen tijdens een parachute
sprong te omschrijven. Terwijl men zich
laat vallen schijnt de lucht den parachutist
te dragen, en dit geeft het gevoel alsof men
op een weeke matras terecht komt.
Eens op een dag bestuurde ik een vlieg
machine, waaruit een collega zijn eersten
sprong zou wagen. Terwijl hij den sprong
voorbereidde wij waren op 2000 voet
hoogte trok hij een buitengewoon plech
tig gezicht, maar hij had voldoende moed
en sprong. Ik zelf steeg spiraalsgewijze om
hoog om hem beter te kunnen gadeslaan.
Hij viel en viel, en ik begon mij ernstig on
gerust over hem te maken. Eindelijk toen
hij nog slechts als een zeer kleine witte stip
te zien was. ging het valscherm open en
begon mijn vriend langzamer te vallen.
Later verklaarde hij dat hij tot zijn groote
verwondering niet de. geringste vrees ge
voeld had en derhalve voor het openen
van het scherm tamelijk veel tijd genomen
had.
De moderne parachutes zijn zorgvuldig
samengesteld, ook aan het touwwerk is veel
aandacht besteed en het scherm eelf is zorg
vuldig gevouwen in een langwerpig of vier
kant kast je verpakt, dat men of op den rug
of op de borst bevestigt. Tijdens de vlucht
dragen de vliegers het als een soort peluw
met zich mede. Het valscherm van den
piloot is bovendien van een soort spring
veer voorzien, welke de parachute wanneer
aan een lijn wordt getrokken snel opent,
precies als het bekende duiveltje uit .de
kinderkamer, dat eensklaps uit zijn doosje
tevoorschijn springt.
Hoe hooger het springpunt ligt, des te vei
liger gaat alles in zijn werk. Dat is de al-
gemecnc ervaring van alle parachutisten. Bij
springdemonstratics vindep de sprongen dan
F eullleton
door Friedrich
L i n d e m a n
21)
Thompson maakte hem open en las:
Nu, kijk eens aan. Hij wist al, dat wij
komen zouden. Winch, ge kunt toch om 7 uur?
Winch knorde alleen maar, zooals altyd.
Het kon net zoo goed ja of neen beteekenen.
Thompson nam het voor ja. Hij had trouwens
ook niets anders verwacht, Hjj wendde zich
tot mjj:
Ga maar eens mee, jonge man, dan kuni
ge misschien nog Iets leeren van den ouden
Billy Thompson.
Hoewel deze toon mQ ergerde, belootde ik
het toch.
Het was reeds donker, toen wy opweg gin
gen. Internationaal Bar, Wall Ftoad, had Spur-
ling als plaats van ontmoeting opgegeven.
Zal wel zoo'n spelonk zijn, bromde
Thomson.
Het was echter een van deze kleine Spaan-
sche gelegenheden, die er hopeloos burgerlijk
en nuchter uitzien.
Door een houtenkralengordyn, dat er echter
zoo iets van een Oostersche sfeer met geishas
en opiumkitten, doet vermoeden, betraden wy
een koele ruimte: vier wanden, de onderste
ook minstens van 600 M. hoogte plaats. De
parachutist lieeft dan rijkelijk tijd om bij mo
gelijke onvoorziene tegenvallers zijn maatre
gelen te nemen. Een parachuteveteraan beeft
mij meer dan eens gezegd: „Geeft Uw pogin
gen om een scherm te openen niet op, ook
wanneer het niet schijnt te functionneorcn!"
En werkelijk, ik heb zelf eens een gelegen
heid gehad dit te ondervinden. Het gebeurde
bij demonstratiespringen boven New-York.
Ik sprong van het zweefvlak van een vlieg
machine en greep de lijn aan de linkerzijde
van mijn gordel. Ik trok, maar het hielp
niet. Viermaal moest ik met beide handen
trekken alvorens het scherm zich opende. En
intusschcn was ik .300 M. gevallen. Bij een
grooten sprong moet men bij het starten
borst en schouderspieren spannen om den
eersten schok heter te kunnen opvangen.
Ook moet men de tanden op elkaar houden
om te voorkomen dat men zich de tong stuk
bijt. Aangezien het geopende valscherm ruim
25 M. hoog is, moet de springer er op be
dacht zijn dat hij zich op een behoorlijke
afstand van het vliegtuig bevindt, alvorens
hij aan de lijn trekt. Aan beginnelingen
wordt de goede raad gegeven in gedachten
tot drie te tellen, want als de parachute al
te vroeg opengaat bestaat er kans dat ze
aan het. zweefvlak van de vliegmachine
blijft haken.
De militaire aviateurs ontvangen aan het
begin van hun loopbaan twee parachutes en
een mes, dat zij in een specialen tasch aan
hun gordel bewaren. Mocht het eerste
scherm weigeren, dan snijden ze de touwen
door en behelpen zich met de tweede. Bij de
monstraties komt het voor, dat met. twee,
drie, ja zelfs met vier schermen tegelijk naar
beneden wordt gesprongen. Men moet er
dan echter op bedacht zijn dat men de tou-
helft bedekt met baksteenen en de bovenste
helft met spiegels: de bodem bedekt met zwar
te en witte rietmatten.
Zooiets als een aquarium. Een paar bonte
lampions die van de zoldering afhingen en
afschuwelijke zoetige papieren bloemen boven
de toonbank was het eenig opbeurende ln deze
kroeg en moest wellicht er den internationalen
toon aangeven. Achterin bij de toonbank zaten
een paar halfdronken matrozen van een oor
logsschip op hooge krukken. Maar zelfs die
durfden eigenlijk niet luidruchtig zijn in deze
koude ongemoedelyke ruimte.
Ik keek juist naar mijn beeld, dat honderd
voudig door de spiegels weerkaatst werd, toen
ik Thompson met zijn geweldige stem al hoor
de roepen:
Hallo, Spurling, hoe gaat 't?
Op hem afging en hem de hand schudde als
een oude bekende.
Waarachtig, daar zat hij aan een smerig
tafeltje in een blauwe overjas, met zyn smoe
zelig boord, met zyn verwarden baard, als
een dagschuwe uil.
Hier in deze omgeving had hy niets meer
van het verbetene, wat hij bjj Trevor, of van
het griezelige, wat hij aan boord gehaa had.
Misschien was het ook de doordringende, alles
opzij schuivende manier van Thomson, die dit
onderdrukte.
Zoo zaten we dan met z'n vieren om de
witte steenen tafel, op harde ijzeren stoeien,
die zoo wrak waren, dat men elk oogenblik
dacht tegen den grond te zullen slaan, als men
zich verroerde. Winchester had „Hallo, Spur
ling!" geknord en zweeg.
My had de Kapitein met een wantrouwen
den blik begroet. Thompson sprrak. De vieze
Spaansche waard, die van achter zijn toon
bank gekropen kwam, hield ons op zyn bevel
Ge zijt mijn gasten vier glazen Ver-
mouth en een schaal met oljjven geb-acht.
Thompson dronk eerst, at toen vier van de
wen uit elkaar houdt. Ieder scherm afzon
derlijk moet geopend worden, en men dient
er aan te denken dat men niet aan twee tou
wen tegelijk mag trekken. Ik heb minstens
honderd maal een machine bestuurd, waar
uit gesprongen werd. Dat waren altijd ge
noegd ijke vluchten en wij haalden ook wel
eens kattekwaad uit. F.cn keer verkleedde
mijn vriend Buddy Bushmeijer, zich te
Roosevelt Ficlds ais een witte Panschhaas
met lange ooren. Wij berekenden nauwkeu
rig dat hij dicht hij de tribune zou neerstrij
ken. Zijn potsierlijk uiterlijk verwekte onder
de kinderen niet weinig hilariteit
De plaats van de landing kan men tamelijk
nauwkeurig berekenen. Bij groote demonstra
ties wordt gewoonlijk een cirkel aangebracht
in welks midden de parachutist moet neer
komen. Opdat de wind hem niet al te sterk
afdrijft, laat hij zich dikwijls tot 300 M.
hoogte met gesloten valscherm dalen en
opent het eerst wanneer hij zich onmiddel
lijk boven de cirkel bevindt. Anderen weer
doen het anders, zij springen van de cirkel
af, openen het. scherm onmiddellijk en ma
noeuvreeren dan door aan de touwen te
trekken. On iedere 33 M. hij het dalen kan
men het scherm drie meter horizontaal in de
gewenschte richting dirigeeren. Bij sterke
wind in den rug kan men zich daartegen te
weer stellen en aldus do snelheid vermin
deren. Momenteel" aldus besluit F.nslow
zijn artikel, „eischen slechts de luchtvaart-
scholen van leger en vloot van hun leerlin.-
gen, dat deze liet gebruik van een valscherm
leeren. Spoedig echter zal men deze vaar
digheid van allen verwachten die hun be
stuurdersbrevet wcnschen te behalen. Dit is
al even natuurlijk als dat men van een ma
troos verwacht dat hij kan zwemmen."
grijsgroene vruchten op een tandenstoker ge
spietst. Daar kauwde hy op en redeneerde.
Af en toe spuwde hij een pit uit.
Ik wist niet goed, of hij de onsmakelijke
manier van doen niet met opzet deed om het
pijplijke van de geschiedenis, dat nu toch be
slist* komen moest, de kracht een beetje te
ontnemen. Of zou hij het hachelijke van de
situatie niet eens begrijpen? Ik voelde het en
ook Spurling scheen niet op zijn gemak. Een
hand had hy in een zak van zijn overpjas.
Met de andere hield hij krampachtig zijn pijp
vast. Waarschijnlijk had deze hano nerveus
heen en weer bewogen, als hij ze had laten
gaan, hulpeloos en angstig was zijn blik. Ik
kon mij zijn bedrukte stemming niet anders
verklaren dan: een slecht geweten. Hij zei
bijna geen woord. Zijn stem was heesch.
Thompson had de laatste olijfpit uitge
spuwd. Nu rukte hij energiek zijn stoel by de
tafel, leunde met beide armen breeduit op
het blad en ging direct op zijn doel af:
Nu, Spurling, eindelijk eens geluk gehad,
hé? Beroerde zaak, niet? Alle man van
boord
Spurling verroerde geen vin bij deze woor
den. Hij zakte een beetje dieper in elkaar,
alle spieren gespannen. Als men hem aange-
stooten had, was hij beslist als een houten
pop omgevallen. Zijn oogen hield hij strak op
zijn glas gericht.
Thompson was in zijn element.
Maar daar niet van. Gij hebt de „Betty"
binnengebracht. Ge eischt bergloon. Goed.
Alles puik in orde. Maar nu bemoeit zich
eensklaps die ellendige paragravenschender,
die Trevor, zich er mee. Ge weet ook wel
waarom. Beroerde geschiedenis voor u. Kan
ik aanvoelen. Zou zelf niet weten, hoe ik
eruit moest komen. Heb daar lang over
I nagedacht, dat kan ik u wel vertellen. Moet
Wie zich vanaf heden
op de
abonneert, ontvangt alle
in de maand December
verschijnende nummers
Hoewel 't feit strafbaar is, kwam hij er zeer
clement af, met de minimumboete van
f0.50 of 1 dag.
Alkmaar.
EEN BLIJ GELUID IN DEZE SOMBERE
TIJDEN.
Door enorme drukte had de Alkmaarsche
schoenenfabrikant Petrus F., 37 jaar oud
zijnde, vergeten een arbeidslijst op te han
gen van een der 20 aanwezige werkkrach
ten, maar hoofdagent Roorda, die op der
gelijke dingen en bijzonder goed getrainde
neus heeft, nam hem door middel van een
bon te grazen, Petrus beriep zich pp enorme
drukte, wat de Kantonrechter deed uitroe
pen: wat een gelukkige omstandigheid,
m'n waarde, het is doorgaans hier 'n oord
van zuchten en klagen, bij gebrek aan
werk.
Eisch f4 of 4 dagen. Uitspraak f2 of 1 dag
Beemster.
WAAR DE GEDEPUTEERDE STATEN AL
NIET GOED VOOR ZIJN.
Jan R., 44 jaar, 't eerzame beroep van
winkelier uitoefende, te Beemster, had met
de beroemde Persil-fabricken een cóntractje
opgemaakt, om 'n reclamebord op zijn erf
te plaatsen, zoodat de daar wonende huis
vrouwen, iederen dag zouden worden her
innerd. aan de goede waschhoedanigheden
van Pcrsil. Maar aJnenman kon hiervan
geen goedkeuring overleggen van Gedepu
teerde Staten, die verholen over dit incor
recte feit en van deze gezagsmiskenning,
door een Rijksveldwachter 't voor den win
kelier zoo verafschuwde proces-verbaal lie
ten opmaken. Eisch f 6 of 6 dg. Uitspraak
f4 of 2 dagen.
De Persil-fabriek zal natuurlijk deze
schade wel betalen, maar ziet zich toch
ontnomen van deze kostbare reclame.
Heerhugowaard.
TWEE BLAUWE REIGERS, DIE WILDEN
LOGEEREN.
Twee dappere zonen uit de Blauwe Rei-
gcrspolder, Willem Pr., landarbeider, 22
jaar en de 22-jarige Picter G., evenals zijn
voorganger werkloos, waren op 29 Novem
ber naar de stad getogen, doch liepen tegen
de politionecle lamp, daar Willem z'n re
flector afwezig was en Piet er geen licht
voerde in de duisternis. De heeren hadden
natuurlijk 't gebruikelijke smoesje gereed.
De een was net z'n reflector kwijt en de
ander zou net z'n lamp er aan maken.
goed luisteren, hoe ik het me nu verder voor
stel.
Gij gaat gemoedelijk naar dezen... dezen
Trevor, ge neemt uw hoed in uw hand en
zegt: „Zeer geachte meneer, ik weet bliksems
goed, wat gij van mij denkt, van de „Betty
Bonn" en zoo. Zeker, dat zaakje is misschien
ook niet heelemaal pluis, en ik kan me inden
ken. hoe ge op dergelijke gedachten komt.
Maar ik zal u bewijzen, dat ik niets, maar
hoegenaamd dan ook niets, met die heele ge
schiedenis te doen heb. Vergoed mij mijn kos
ten, en ik, John Spurling, ziek volkomen af
van de uitbetaling van het bergloon. Punt.
Dan zal hij natuurlijk eerst een minuut of
vijf geslagen zijn. dan zal het hem langzamer
hand zoo'n beetje voor 't hoofd gaan scheme
ren: hebt ge uw neus toch misschien niet er
gens ingestoken, dat per slot van rekening
een leelijk tintje voor u zal kunnen krygen?
Dan zal hij zich wel bezinnen en antwoorden:
Goed, beste Spurling, ik zie nu in, dat
ik mij vergist heb. Gij zijt een man van eer.
Het onderzoek wordt opgeheven. Dat zal hij
zeggen. En als hij dat niet inziet, dan garan
deer ik u, dat morgen alle anderen het inzien,
dat heel Gibraltar het inziet, en dat ik toch
het ergste voor hem. Ons zal het een zorg
zijn. Wij hebben wat wij willen. Ik: myn schip.
En gij: uw onschuld en het geld. Dan koopt
gij u zoo'n klein gezellig huisje met een stukje
land, verbouwt uw kool en laat de anderen
zich doodwerken op zee. Wat het geld betreft,
dat komt vanzelfsprekend in orde. Daar heb
ben wij geen paragrafen- en wetten ver
draaiers voor noodig. Dat gaat onder Ameri
kanen op handslag en woord van eer. Nu,
Spurling? Wat denkt ge ervan?
De kapitein had zich niet verroerd. Hij zei
maar één woord, scherp als de kreet van een
vogel:
Nee!
Willem kreeg evenals Piet, f2 boete of 2
dagen en beiden vroegen meteen verlof, om
te gaan zitten, doch dat ging niet.
Bergen.
DE ZEE WAS HEM TE MACHTIG.
De November-stormcn, die ons nog verscKl
in 't geheugen liggen, waren oorzaak, datl
do fabrieksarbeider Albert SI. uit Egmond a.
Zee heden terecht moest staan. Hij was aan
't strandjutten, doch werd op den terugweg I
verrast door de hooge, woeste golven, die
tot op de duinen stonden, waardoor hij z'n
weg naar huis door de duinen moest ne-1
men en hier school 't addertje, daar hij
wegens loopen op verboden grond werd
bekeurd. Voortaan beter op de hooge zmö I
letten en anders thuisblijven, vermaande
de Kantonrechter, die hem tevens veroor-1
deelde tot f2 of 1 dag.
Alkmaar.
DIE NIEUWSGIERIGE AGENTEN TOCII.!
Pieter Johan H., koopman van beroep enj
reizende en trekkende in een woonwagen,
stond op den 2en December met een dienst*
meisje te praten; Mevrouw was niet thuis,
toen er een agent kwam om te vragen naar
z'n vergunning. H. die dit blijkbaar al to
nieuwsgierig vond, zeide heelemaal niet te
venten, maar kon niet helpen, dat dq
nieuwsgierige agent ook nog in een zwaar*!
beladen koffer met garen, veters, knoopen
en band keek. De bon ontlokte heel wat
woorden aan den voor 't kantongerecht niet
onbekende koopman en hadden voorloopig
zooveel succes, dat de volgende week tie
verbalisant zal komen vertellen, of de
koopman alleen maar met 't dienstmeisje
piaatte of dat hij z'n koopwaren kwijt'I
wilde, in welk geval de boete hooger zalf
worden.
Alkmaar.
VAN DEZE ZAAK KRIJGEN WIJ DE
VOLGENDE WEEK EEN DAVE
RENDE REPRISE.
De 39-jarige koopman Willem B., werd
op Zaterdag 5 December bekeurd, daar bij
op marktdag z'n eieren, wij bedoelen kip-
pen- en eendeneieren, buiten de markt ora
verkocht, vermoedelijk met de bedoeling 1
om de marktrechten te ontloopcn. Doch de i
koopman zette 'n zoo geweldige, gewichtige
boom op, dat wij vol interesse toeluisterden. L
Hij verklaarde, dat deze zaak een financi- I
eele en een principieele kwestie had en'
speciaal 't laatste lag groot gewicljt in do j
schaal, voor zijn verder zaken-doen in do
kaas-city. Volgens zijn verklaringen han
delt hij niet buiten de markt om, doch is 't
voor hem ondoenlijk, zijn kostbare lading
aan de eieren-markt af te laden, hiervoor
heeft hij 'n mondelinge overeenkomst mft
den directeur van Marktwezen, den heer
Voorthuijzcn, welke he*:r hij gaarne de vol-
gende week wilde laten getuigen. Na veel
en langdurig debatleeren, werd hiertoe be-
sloten, terwijl dan ook de verbalisant Heij-:
dentrijk zal worden gehoord. Wij brandenI
van nieuwsgierigheid hoe deze zeldzame'.
principieele(?) zaak zal afloopen.
Thompson begreep het niet goed.
Hoe? Wat? Neen? Man, Spurling, watj
beteekent dat?
Deze bleef onbeweeglijk zitten, zijn hoofd!
diep tusschen zijn schouders gedrukt. Weer:
klonk zijn scherpe stem:
Het gerecht zal oordeelen!
Thompson geraakte tortaai overstuur. Dat
was nu het allerlaatste, wat hij had ku.nnei
verwachten: deze Spurling snakte naar he
Gerecht. Of...? plotseling viel hem wat ir
Listig lachend trok ihij aijn wenkbrauwen on?
hoog.
Oude schurk. Is het zoo bedoeld, maar
mij vangt ge niet met zoo'n truc.
En opnieuw begon hij haast broederlijk:
Gerecht?, nu, nu Spürling, met het Ge
recht wil niemand toch graag wat te doen
hebben. Deze speurneuzen hebben zoo'n on-
aaangename gewoonte..., ge zijt daar nooit
zeker van uw zaak...
Voor den eersten keeif kwam er eenige be-[
weging in den kapitein. Met een ruk hief hü
zijn gezicht op: stekend waren zijn woorden:
Ik behoef voor bet Gerecht niet bang
te zijn.
Dit antwoord bnacht TTiompson tot razernij:!
Hij werd grof:
Kletspraat! onzin/! wat beteekent dat?
Wij weten allebei toch zieer goed wat er aan!
de hand is.
Opnieuw draaide de kapitein zyn vogelkop
met een ruk om:
Gij weet niets!
.Thompson werd bloedirood van woede en
schreeuwde:
Een piraat zijt ge! Gij! Dat weet ik! een
moordhaai, dat zeg ik u dan!
Nu gebeurde iets, wat geen van ons ver
wacht had, wat niemand van voor mogelijk
gehouden had. Tusschen de smalle, bloede
loze, eeuwig sa/mengeknepen lippen van
Zitting van Vrijdag 11 December.
Bergen Den Helder.
EEN „SNERT"-CHAUFFEUR, MF,T GROOT
TALEN EEN TEGENLIGGER IN DE SOEP
GEREDEN.
Het heeft er hijzonder veel van weg, dat
de chauffeur F. H. uit Den Helder het met
de „politesse de la route" niet al te nauw
neemt, althans deed hij zich op 12 Octoher
te Bergen kennen als een ware dajakker
en nam hij bij het ontmoeten van een te
genligger, bestuurd door den kweeker Piet
v. Bodegraven uit Schoorl, welke ontmoe
ting plaats had bij een nogal gevaarlijke
bocht bij den ingang van het dorp in de
dorpsstraat, zulk een geweldige schuiver,
dat de auto van Piet een geduchte opstop
pen en wel 48 pop schade bekwam. Volgens
dagvaarding heden van Piet van Bodegra
ven, die de belofte boven den eed appreci
eerde, scheen mijnheer H. 'n tamelijk on
gemanierde rijder van het ronde stuur te
zijn, die er geen bezwaar tegen heeft om
diggelen te maken, als hij haast heeft.
De ambtenaar noemde het een ergerlijke
rijderij en was zoo vrij er aan toe te voegen,
dat hij f30 boete of 20 dagen, plus een 3-
maandelijks verbod, om als chauffeur den
rijweg onveilig te maken, benevens toewij
zing van de civiele vordering aan Piot van
Bodegraven, requireerdc.
De kantonrechter reduceerde de straf tot
f20 boete of 10 dagen en had al direct een
visioen, dat de niet verschenen heer H. wel
in verzet zal komen.
Alkmaar.
NIEUWE STRATEN, NIEUWE GEVAREN.
Hoewel de voormalige Krebbesteeg te Alk
maar meer een onwelriekend slob dan een
behoorlijke stadscentrum-passage kon wor
den genoemd, konden de verkeersongeluk
ken, waartoe dit steegje aanleiding gaf, tot
nihil worden teruggebracht.
Thans is echter de stad begiftigd met de
tamelijk behoorlijke v. d. Boschstraat ter
plaatse, maar er hebben nu reeds talrijke
verkeersongevallen op dit punt plaats gevon
den. Thans was het weer 'n zekere Roelof
W., die door zijn onaltente besturing oor
zaak was van een botsing met een door
den melkhandelaar v. d. Peet bestuurde 3-
wielige motorbakfiets, welk ongeval plaats
greep op de N. sloot, hoek genoemde v. d.
Boschstraat. Het feit was niet van ingrij
penden aard en werd W. veroordeeld tot
f8 boete subs. 6 dagen, overeenkomstig de
zwaarte der overtreding.
Egmon d a. d. Hoef.
ONREGELMATIGHEDEN IN DEN PAAR-
DEN-BURG. STAND TE EGMOND-BINNEN
Vermoedelijk zit er in de burgerlijke
stand der paarden en ketten te Egmond-
Binncn en Rinnegom 'n lek, althans onze
wakkere tiiulair-brigadier der Rijksveldw.,
Gerrit Minné, die er in Nov. ter controle,
gewapend met klewang, revolver, gummi
worst, 'n dikke bloknote en 'n dito potlood
op uittrok, constateerde diverse onregel
matigheden ln de dekbewïjzen, die moesten
zijn uitgereikt, aan de eigenaars van drach
tige merries. Een drietal landbouwers, Jaap
L., Gerrit W. en Piet H. waren nu de pisang
en uitgenoodigd opheldering te geven. De~e
voorlichting was niet voldoende om hen
voor een boete te beveiligen en werden Jaap
en Piet ieder veroordeeld tot f 6 boete of 4
dagen en tippelde Gerrit er onder protest in
voor 10 pop of S dagen.
Alkmaar.
EEN GELDIG EXCUUS.
H.H. rechters worden steeds met weinig
steekhoudende smoesjes overladen cn 't
was dan ook merkbaar, dat 't de heeren
van de groene tafel goed deed nu eens een
echt geldig excuus te aanhooren.
Immers, Jan L., 25 jaar, timmerman van
beroep, doch zonder werk, had op 'n Zon
dag, door omstandigheden z'n fiets onbe
heerd laten staan, hij was vlug naar den
dokter geweest, daar zijn vrouw ernstig
ziek was en zoo terneergeslagen, dat hij
aan z'n fiets op de laatste plaats dacht.