In het paradijs van den duivel
De bolsjewistische
chaos in Rusland
Menschen zonder brood
en zonder vrijheid
Dwangarbeid de „zegen" van
het bolsjewistisch geluk
warring stichten en de menschen tegen
elkaar ophitsen.
Evenmin als het bolsjewisme den arbei-
beiders in Rusland brood heeft gegeven
in werkelijkheid heeft het hun dit meedoo-
genloos ontnomen evenmin gaf het hun
vrijheid.
In Rusland werden de vrije beroepen
opgeheven. Alles werd aan den staat ge
trokken en overgeleverd aan de willekeur
der bureaucratie.
Met de passendwang verdween de vrij
heid om naar andere streken te verhuizen,
Na de vernietiging van den burgerstand,
na de onbarmhartige en waanzinnige uit
roeiing der boeren bleven de arbeiders
nog over. Maar zij zijn proletariërs in den
waren zin van het woord. Zonder hen zou
den de overheerschers hun rijk spoedig
ineen zien vallen. Daarom zal men hen
niet geheel vernietigen, zooals men dat de
boeren en burgers gedaan heeft, want de
arbeider is het laatste uitbuitingsobject in
„Het Paradijs van den duivel".
Na de vernietiging van den burger- en
boerenstand komen nu de arbeiders
aan de beurt
Het bolsjewisme is
trotsch op deze vervul
ling, maar het volk ver
hongert, want de ver
nietiging van den vrijen
boerenstand bracht de
verwaarloozing van ak
kers en stallen met zich
mede. Rusland lijdt
honger!
Geen land heeft ooit
zulke hongercatastro-
phen beleefd als de ko
renvoorraadschuur, die
Rusland heet, in de ja
ren 1921/22, 1930, 1931,
1933/34 doormaakte en
als niet alle teekenen
bedriegen dan zal dezen
winter het sterftecijfer
van de bevolking weer
schrikbarend groot zijn.
Daarbij was de hongers
nood in het land der
bolsjewistische zegenin
gen zelfs in de vet
ste jaren geen zeldzaam
heid.
De ondervoeding van
arbeiders, vrouwen en
kinderen behoort tot de
dagelijksche verschijn
selen.
Met de boeren en ook
reeds voor hen werden
de handeldrijvende bur
gers uitgeroeid. Ook dat
hebben de propagandis
ten van het bolsjewisme
een groote daad ge
noemd.
Doch daarmede werd
de distributie van
levensmiddelen en andere goederen ver
stoord, want van de „planmatige verdee
ling van waren en levensmiddelen" en de
vrije staatshandel" deugde de organisatie
niet en bovendien belastte de regeering de
producten. De Russische arbeider moet
tegenwoordig 75 van zijn inkomen alleen
voor zijn voedsel uitgeven, ofschoon' deze
uit niets anders dan brood, koolsoep en
gort bestaat.
Deze feiten laten zien hoe groot de mis
daad van de bolsjewistische experimenten
is tegenover de Russische arbeiders om
niet te zeggen tegenover het geheele Rus
sische volk. De misdaad is zooveel te
grooter omdat temidden van deze ellende
er groote bedragen worden weggesmeten
voor de verwezenlijking van een fantas
tische wereldrevolutie.
Terwijl millioenen menschen van den
honger sterven, terwijl de lijken van de
verhongerden op de straten liggen, voeren
de gewetenlooze machthebbers reusachtige
hoeveelheden graan uit, om met het daar
voor ontvangen geld de machines te beta
len, die voor de uitbreiding der oorlogsin
dustrie noodig waren.
Arbeid, vrijheid, brood belooft het bols
jewisme in Spanje, in Frankrijk, overal
waar zijn propagandisten onder het mom
van gelukbrengers der menschheid ver-
de geweldige organisatie der bolsjewisten
wijst den arbeider een woning toe en
plaatst hem in een bedrijf, waar de staat
dit goeddunkt. De menschen leven onder
terreur en het vreeselijke wrekings-appa-
raat der G.P.Oe staat dreigend op den
achtergrond, om iedere uiting van mis
noegen onbarmhartig te straffen.
Het bolsjewisme oritnam den arbeider
brood en vrijheid. Het is waar, het gaf
hem arbeid, maar dwangarbeid!
De opheffing van de vrijheid om te ver
huizen bindt hen aan het bedrijf; de Sta-
chanow-methode buit zijn door ondervoe
ding sterk verminderde arbeidskracht uit.
Wat is de Stachanow-methode? Het be
palen van een arbeidsnorm op grond van
de ervaring van behoorlijk uitgeruste en
vóór alles voor dit doel goed gevoede en
voorbereide specialisten.
Als de ondervoede arbeiders dezen norm
"niet bereiken, worden zij beschuldigd van
sabotage en iedereen in Rusland weet,,
hoezeer de saboteurs van de G.P.Oe en de
proletarische rechtbanken het verkorven
hebben.
Nooit heeft het kapitalisme, waar ook ter
wereld, zich schuldig gemaakt aan een
dergelijke misdaad, nooit werd een arbeider
erger uitgebuit.
De overleden vorst Potemkin zou zich
schamen als hij de goocheltoeren der bols
jewistische machthebbers in Moskou kon
zien. Daartegenover waren zijn bedriege
rijen kinderspel. Hij kon slechts een Czaar
en diens ministers misleiden, maar de
Moskousche bedriegers probeeren de ge
heele wereld een rad voor de oogen te
draaien.
Weliswaar gelooft de heele wereld de
Moskousche poppenkast niet, maar als de
zeer geëerde Mr. Brown, die in Londen
een hooge functie bekleedt naar Moskou
gaat of Monsieur Cartier uit Parijs, als
gedeputeerde in hoog aanzien, een studie
reis naar Sovjet Rusland onderneemt, dan
worden de reizigers en met hen ook de
andere Moskou-pelgrims aan het station
hoffelijk ontvangen. Gastvrij en hartelijk
geleidt men hen naar een hotel, dat
smaakvol en behaaglijk is ingericht.
De Russische keuken is voortreffelijk,
de wijn en sterke drank niet minder. Het
nachtleven in Moskou kan zich wel niet
meten met dat van Londen, Parijs of New
York, maar het is er en het is gezellig.
Dagenlang rijden de gasten in auto's
rond, men laat hen reusachtige fabrieken
en idyllische kindertuinen zien, model
nederzettingen met behoorlijk ingerichte
clublokalen. Dat alles is vanzelfsprekend
slechts voor de arbeiders.
Men laat hen goedgevoede en goed
gekleede menschen zien, ook vanzelfspre
kend arbeiders, men laat hen 'n reusachtig
modelgoed zien met goed verzorgde en be
werkte akkers en weiden met prachtig
.vee. Men laat hen zeer veel zien..
En als deze Moskou-pelgrims de genade
ten deel valt door een van de „Roode
Heerschers" te worden ontvangen, dan is
hun reisgeluk volmaakt, dan voelen zij
zich verplicht en geroepen lofliederen op
digen gekomen en zonder begeleiding
die in werkelijkheid bewaking is de
reusachtige bedrijven en hoogovens gaan
bezichtigen, dan zou het hen zijn opgeval
len, dat veel van de enkele jaren geleden
met buitenlandsch kapitaal opgerichte fa
brieken niet meer in het bedrijf zijn. De
Sovjet-specialisten waren eenvoudig niet
in staat met de gecompliceerde machines
Wonen is volgens de opvatting der
machthebbers een klein-burgerlijke aange
legenheid. Om de zenuwen der buitenland-
sche gasten te sparen en om den goeden
naam van Sovjet-Rusland niet te schaden,
toont men de bezoekers eenige luxueuze
nederzettingen Potemkinsche dorpen.
In werkelijkheid moet de- arbeider, de
proletariër dus de steun van den staat
te werken, veel
minder nog de
Russische arbei
ders.
De machines zijn
verwaarloosd, de
industrie is niet in
staat het land van
de noodzakelijkste
dingen te voorzien
Er is veel ver
waarloosd in Rus
land!
.De akkers, Rus-
lands rijkdom, lig
gen onbewerkt en
overwoekerd met
onkruid of dragen
armzalige vruch
ten.
Toen de bolsje
wistische revolutie
door het land trok,
werd de bezitten
de klasse versla
gen.
Boerenbevrijding noemden ze deze gru
welijke massaslachterij. Maar de boer be
hield geen vierkante meter van het land,
dat nu in vele millioenen morgen braak
ligt. Na verloop van eenige jaren werd het
Collectieve Verbond opgericht. Boeren, die
weigerden tot dat verbond toe te treden,
werden mishandeld, gevangen genomen of
verbannen en kwamen om in de gevange
nissen, als ze niet door de plaatselijke
Tscheka of G.P.Oe. ter dood veroordeeld
werden.
i in erbarmelijke krotten huizen, een wo
ning zooals de armste arbeider die in
andere landen heeft, kent men in Rusland
niet, afgezien natuurlijk van de regeerings-
commissarissen, litteratoren en directeu
ren, die zich door den grooten nood van
het Russische volk verrijken.
Het ware beeld van Sovjet Rusland is
gruwelijk. Men laat de buitenlandsche
'bezoekers clubhuizen zien, waar de arbei
der als gentleman zijn rijk toegeme
ten vrijheid kan doorbrengen. Maar in de
groote en kleine steden waar de ellende
heerscht, rijdt men in een wijden hoog om
deze wijken heen.
Niemand mag een blik in de gevangenis
sen werpen, waar burgers, boeren en arbei
ders versmachten. Ze zijn allemaal overvol
en er heerschen de vreeselijkste toestanden.
Tot nu toe mocht ook geen buitenlander
de verbanningsoorden van de arbeiders be
zoeken. Er zijn ongeveer 300 van zulke oor
den in Rusland. Ze zijn bijna uitsluitend in
de koude streken van Arktisch Rusland en
Siberië gelegen, waar bijna zeven millioen
menschen, mannen, vrouwen, grijsaards en
kinderen leven, gekromd onder het juk
van hun overheerschers.
Hoe ziet het er in het „Paradijs der ar
beiders", in werkelijkheid uit? Voor den
oorlog bestond in Rusland 65 der bevol
king uit zelfstandige boeren. Gedurende
het eerste vijf-jarenplan werd de vrije
boerenstand vernietigd. Wat de vernieti-
gings-veldtocht overgelaten had, viel in
het eerste jaar van het tweede vijfjaren
plan ten offer aan de overmacht. De boeren
werken thans als lijfeigenen op de staats-
en collectieve bezittingen.
het Paradijs van Sovjet-Rusland te zingen.
En de duivel in het Kreml lacht er bij.
Want de Moskou-pelgrims krijgen Potem
kinsche dorpen te zien; alles wat zij zagen
was trouwens Potemkinsch, alleen in reus
achtige afmetingen.
Misschien zij de geweldige fabrieken
nog in bedrijf en produceeeren ze, maar
dan gaat het om wapenfabrieken, die
Reusachtige massa's oorlogsmateriaal pro-
duceeren.
Waren de bezoekers echter als vakkun-
Links van boven naar beneden:
De honger is groot, daarom zijn de oogstdiefstallén veelvuldig.
Gewapende jonge communistische vrouwen bewaken het graan.
Bannelingen bij het graven van het kanaal naar de Witte Zee.
In deze omgeving vindt men honderden lijken onbegraven liggen.
Zoo zien de arbeiderswijken er in Rusland uit. Men ziet duidelijk
de vervallen toestand der woningen.
Millioenen menschen vullen de gevangenissen en zijn naar Noor
delijk Rusland of Siberië verbannen. Zij huizen in barakken.
Vele duizenden komen iederen winter bij de vreeselijke koude om
Rechts van boven naar beneden:
De kerken, die nog overgebleven zijn, zullen nog vernietigd
worden. Hier sleepen soldaten van het Roode Leger de
kerkschatten uit het Simonow-klooster weg.
Sinds meer dan tien jaar heerscht in Sovjet-Rusland de hongers
nood. Millioenen mannen, vrouwen en kinderen zijn reeds om
gekomen. Niemand bekommert zich om de lijken der
verhongerden, die op straat liggen.
Voor de staats-winkels moeten de vrouwen in queue staan eer zij
haar dagelijksche honger-rantsoenen ontvangen. Vele levensmid
delen, die de arbeider in andere landen vanzelfsprekend kan
krijgen, zijn in Sovjet-Rusland ongekende weelde.
