Plaatselijk Nieuws.
EVttiUlllHTad
Met de „Sarkani" naar Alicante
Dc vaste klant
De Wieringermeer
krijgt geen Chr. Scholen
Geheimzinnige inbraak in
Zuid-Frankrijk
Italië en de niet-
inmenging
De Bilt seint
Ged. Staten hebben de aanvra
gers In 't ongelijk gesteld.
Gedeputeerde Staten hebben naar
het Hsbl. meldt, het beroep van
het bestuur der vereeniging tot
stichting en jn stand houding van
Christelijke scholen voor lager en
meer uitgebreid lager onderwijs, ge
vestigd te Slootdorp, Wieringermeer,
op het raadsbesluit van de gemeen
te Medemblik van 30 Juni van 't
vorig jaar, waarbij afwijzend is be
schikt op een tweetal aanvragen om
medewerking voor de stichting van
twee scholen in den Wieringermeer-
polder, en wel te Slootdorp en te
Middenmeer ongegrond verklaard.
Zooals men weet werd deze belangrijke
kwestie eenigen tijd geleden voor Gede
puteerde Staten behandeld: de burgemeester
van Medemblik verdedigde daarbij het be
sluit van den raad die op verschillende
gronden het verzoek meende te moeten af
wijzen. Uit de overwegingen van do beslis
sing van Ged. Staten .blijkt nu dat het col
lege het standpunt van den gemeenteraad
ten volle deelt. Ged. Staten zijn van mcc-
ning, dat in het onderhavige geval op de
bij de aanvragen overgelegde ouderverkla
ringen, de namen van onderscheidenlijk 07
en 72 kinderen zijn vermeld, die geacht
moeten worden tot die leerlingen te hchno-
hcn.die de door hen bezochte, gelijksoorti
ge bijzondere scholen zouden verlaten, doch
voor wie in die school in de voor hen be
stemde klasse plaatsruimte beschikbaar
zou blijven.
De ouderverklaringen bevatten derhalve
slechts resp. 19 en 10 namen van kinderen,
die geldig zijn.
Gedeputeerde Staten overwegen voorts dat
de Wieringermeer slechts tijdelijk aan de
gemoente Medemblik is toegevoegd, in af
wachting van een nadere indecling en dat
dus de uitzonderingsbepalingen in do La
ge rond erwijswet waarop do adressant
zich eveneens had beroepen welke uiter
aard betrekking heeft op een blijvende toe
neming of belangrijke verplaatsing van de
bevolking in ecnig deel der gemeente geen
toepassing kan vinden.
Het college is zelfs van meening, dat er
gewichtige omstandigheden zijn, die de wei
gering van den gemeenteraad van Medem
blik om de aangevraagde medewerking te
verleenen, aannemelijk maken, nu bij de
Staten Generaal het, inmiddels door de
Tweede Kamer aangenomen, ontwerp van
wet tot instelling van een openbaar lichaam
voor drooggelegde en droog te leggen deelcn
van het IJsselmeer aanhangig is, dat de
gehiedsdeelen, waarbinnen de aangevraagde
scholen zouden moeten verrijzen, weer aan
die gemeente ontneemt.
Gedeputeerde Staten komen dus tot de
conclusie, dat de raad terecht op de aanvra
gen afwijzend heeft beschikt, zoodat het
bestreden besluit moet worden gehandhaafd.
Zooals men weet kan de adressant van dit
besluit binnen dertig dagen bij de Kroon in
hooger beroep komen.
Inbreker op zoek naar diploma
tieke documenten?
In den nacht van Zaterdag op Zondag is
op geheimzinnige wijze ingebroken in een
froot hotel te Croisette (ten Zuid-Oosten van
larseille).
Opverzoek van Beek, den Poolschcn Mi
nister van Buitenlandsche Zaken, had de
politie, die een hardnekkig stilzwijgen in
deze in acht neemt, dc zaak geheim gehou
den.
Volgens de Inlichtingen, waarover men
thans beschikt, zou bedoelden nacht een on
bekende het gebouw zijn binnengekomen en
in de kamer van een medewerker van Beek
den inhoud van een koffer hebben onder
zocht. Het schijnt evenwel, dat niets ont-
v.eemd is. Men veronderstelt, dat de geheim
zinnige bezoeker naar documenten heeft ge
zocht. Bedoelde kamer ligt vrij dicht bij die
van Beek. Men vraagt zich dan ook af of de
ongenoode gast zien niet in de kamer heeft
vergist. De politie werd oogenblikkelijk im
/fe ontdekking gewaarschuwd. Van den on
bekende ontbreekt tot nu toe ieder spoor.
Een dementi van de
ambassade.
Poolsche
De Poolsche ambassade te Parijs spreekt
ten stelligste de geruchten tegen aangaande
een inbraak, waarvan een lid van het ge
volg, van Minister Beek het slachtoffer zoa
zijn geworden.
FIENTJE DE LA MAR IN HET
NOORDHOLLANDSCH KOFFIEHUIS.
Met een partner haar waardig.
Een stampvolle zaal heeft Zondagavond
in 't Noordhollandsch Koffiehuis geluisterd
en gekeken naar Fientje dc la Mar, die daar
met Paul Ostra de revue ten beste gaf: .►Mot
een lach door het leven."
Een revue is een merkwaardig ding. Het
is niet heelemaal tooneel, niet heeiemaal
zang, niet. heelemaal dans, niet heelemaal
cabaret. Het heeft zoo van al die kunsten
wat meegenomen, precies datgene wat noo-
dig is om de menschen een amusanten avond
te bezorgen. We zouden echter de revue
kunst te kort doen, als we niet tevens op
merkten. dat bij dc revue-makers ook nog
een andere tendenz voorzit. Een tendenz,
die vooral tot uiting komt in de levenslied
jes, n.1. om op populaire wijze algemeene
levenswoorden naar voren te brengen. Wij
gelooven, dat daar het zwaarte- en het
hoogtepunt van de revue-kunst ligt.
Als Fientje de la Mar zingt „Ik wil ge
lukkig zijn" en daarbij het diepste verlan
gen van een bepaald vrouwentype vertolkt
of den Joodschen vader imiteert, die in het
gekraai van zijn kleinkind de schoonste mu
ziek hoort, dan hééft zij het publiek. Sen
timent en durf maken haar voordracht tot
iets, wat een zaal moét overrompelen. Doch
van een heel andere allure zijn haar schets
jes uit. dc film „Bleeke Bet". Ontroerend,
misschien juist door de behecrsching welke
men zich voor den camera-man nu eenmaal
moet opleggen, geeft Fientie de la Mar frag
menten uit de bekend* Nederlandsche rol
prent. Het publiek is enthousiast.
Het applaus geldt niet alleen de actrice.
Haar partner, Paul Ostra, de andere helft
van dc ..Lach door het Leven", is tevens
conférencier, deelt volop in de hulde. Een
conférencier is doorgaans een noodzakelijk
kwaad, maar Paul Ostra toont ons, wat er
van dat vak te maken is. Hij is nauwelijks
een minuut op liet podium of hij heeft con
tact met de zaal. Dra ontpopt hij zich als
een voortreffelijk liedjeszanger. Hij brengt
nrigineelo schlagers: zijn dictie is geestig,
zijn mimiek kostelijk. Beschaafde cabaret
kunst wordt hier geboden.
Onmisbaar is dc pianist, die bescheiden
zijn rol vervult, doch ook nog in een solo
bewonderd wordt.
Het acteerendo trio doet inderdaad de toe
schouwers gedurende één avond met een
lach door het leven gaan.
GEMEENTE SCHAGEN.
Geboren: Johannes Cornelis, zoon van
Johannes Cornelis Hoebe en van Anna Cor-
nclia Buiter.
Getrouwd: Mattheus Antonius Dekker en
Adriana Cornelia Ilertogh. Pieter Nierop,
en Mnric Keetman.
POLITIE. Gevonden: e-en damestaschje.
Binnen 8 meter van
straathoeken is stih
staan met auto's en
andere voertuigen te- Jr
genwoordig verboden! FflB
Niets doet vermoeden dat Italië
de op zioh genomen verplichtin
gen zal schenden.
Volgens berichten ln de Engelsche bladen
zou Italië aan Engeland de formeele ver
zekering hebben gegeven, geen enkel deta
chement vrijwilligers meer naar Spanje te
zullen zenden. Bevoegde diplomatieke krin
gen te Londen verklaren, dat het bericht
in dezen vorm niet volkomen nauwkeurig
Is.
De Britsche regeering heeft onlangs een
onderzoek laten instellen naar de in Spanje
gedebarkeerde Italiaansche detachementen.
De Italiaansche minister van buitenland
sche zaken, graaf Clano, verklaarde toen
dat de ontscheping te Cadiz op 5 Maart jl.
uitsluitend Roode Kruispersoneel betrof. Dc
daarbij door Italië gegeven verzekering hield
in, dat Italië de non-interventie nauwkeurig
zou naleven en de Italiaansche gezant te
Londen, Grandi, verzekerde de Britsche re
geering, dat de tegenstand tegen de terug
trekking der vrijwilligers niet beteekende,
dat Italië zijn verplichtingen zou verzaken.
De Italiaansche delegatie in de niet-in-
mengingscommissie bevestigde de Interpre
tatie van Grandi door haar adhaesie te be
tuigen met de benoeming van neutrale con
troleurs. De Britsche regeering zal niet na
laten het nomen van maatregelen te over
wegen, maar acht dit thans niet noodig,
daar niets doet voorzien, dat Italië de op
zich genomen verplichtingen zal schenden.
Verwachting: zwakke tot matige noodelijke
tot oostelijke wind, ged. bewolkt, dr.
weer, kans op nachtvorst, iets zachter.
Verdere vooruitzichten: waarschijnlijk nog
droog en iets zachter.
Hierboven
BAROMETERSTAND HEDENMORGEN:
8 UUR: 775.
Het dunne pijltje geeft den vorigen
stand aan
TEMPERATUUR: 6 gr. C. is 43 gr. F.
RHEUMATIEK?
TEHLEP'S RHEUMATIEK SMEERSEL zal U
helpen! Eén flcsch gebruikt en de pijn is
verdwenen. Prijs per flesch 65 ct.
Alleen in
TERLEP'S DROGISTERIJ.
Apothekers- Assistenten,
HOOGZI.TDE 103 TEL.
SCHAGEN
Een avontuurlijke tocht Voor
2.000 ton oorlogsmateriaal aan
boord. Rclsrelaas van een der
opvarenden.
Zoo nu en dan is in dc pers melding ge
maakt van het vervoeren van oorlogsmate
riaal door Nederlandsche schepen voor een
der Spaansche oorlogvoerende partijen. Hoe
de lading aan boord kwam en gelost werd
was nooit zeer duidelijk. Toevalligerwijze
kwam een verslaggever van het A.N.P.
dezer dagen in aanraking met iemand, die
onlangs een „smokkelreis" naar Spanje aan
boord van een onder Nederlandsche vlag va
rend schip gemaakt heeft en bereid was
daarover te vertellen. Het was één der
mannen van het S.S. „Sarkani".
De bemanning voor de reis van dc Sarka
ni naar Spanje bestond uit 21 man, inclusief
de gezagvoerder.
Na eenige dagen in dc Rottcrdamsche ha
ven gelegen te hebben, vorliet liet 3.000 ton
metende schip Rotterdam. Lading was er
niet, maar dc orders luidden, dat het
schip naar Memel in Lithauen moest, waar
het vier dagen is gebleven. Vandaar werd
naar Gdynia in Polen gestoomd. In de
Poolsche haven werd in zeer snel tempo
geladen.
De lading.
De ruimen werden gevuld met geweren,
mitrailleurs, kanonnen, vliegtuigmotoren,
ongeveer 500 ton buskruit, eenige honderden
tonnen brandbommen, geweerkogels enz.
Een gedeelte van de lading werd door een
Duitsch schip uit Hamburg aangevoerd.
Toen de Duitschers er achter kwamen, waar
voor „hun lading bestemd was, begonnen
zij te schelden op de Bolsewiki".
Dat dit materiaal voor de linksche partij
in Spanje bestemd was, was alleen opva
renden bekend.
Trouwens, eigenlijk wisten de bemanning
dit al in Rotterdam, alleen wist men niet
waar geladen zou worden.
Dc gezagvoerder kreeg papieren, waaruit
bleek, dat de lading uit stukgoederen be
stond en voor Marseille bestemd was
Het loon voor de bemanning.
Voor het vertrek uit de Poolsche haven
vroeg het scheepsvolk den vertegenwoordi
ger der reederij te spreken, die liet „volk"
in de kajuit van den gezagvoerder ontving.
Het scheepsvolk eischtc boven de van
te voren vastgestelde gageg een premie van
f 500.- de man en bovendien wilde dc eischen
de partij een schriftelijke verklaring, dat
na behouden terugkeer het volk niet zou
worden afgedankt, maar voor een volgen
de reis in aanmerking zou komen.
Het resultaat was, dat aan ieder f 250.-
bovcn zijn gage werd toegezegd, de gc-
eischte verklaring werd verleend en ook
prompt nagekomen.
Nadat dit geregeld was werden de offi
cieren ontboden. Hun werd gevraagd of zij
KORT VERHAAL
door
GABY PERA.
In Maart begon het. De gele trompetnar
cissen straalden met hun heldere, vroolyke
kleur over het grijze plein. Het was morgen,
en de menschen stroomden voorbij, naar de
kantoren, de winkels en de fabrieken. Allen
renden met hun actentasch met boterham
men onder den arm langs de bloemenstal-
letjes, en namen een vleugje van de bloemen
geur en kleurenpracht met zich mede naar de
kantoren. Ook Jan Hassenkamp moest hier
voorbij, en juist toen hg wilde passeeren, stak
een smalle, goedgevormde hand een bosje hel
gele narcissen uit, en zei een stem:
„Een kwartje, meneer, de eerste narcissen
van het jaar!"
Jan bleef staan, haalde een kwartje uit zyn
zak, pakte de bloemen en ging verder. Met
de bloemen in zyn hand. Merkwaardig, zoo
onhandig als de meeste mannen bloemen
dragen! Waarom heb ik eigenlijk die bloemen
gekocht? vroeg hg zich af. Waarom dan...?
Voor wien...? De hand de hand, die die
bloemen vasthield. Hy zag het voor zich
die geste had Iets dwingends gehad, voor hem
tenminste. Die hand vreemd, en het gezicht
had hy niet eens gezien...
„Morgen, meneer Hassenkamp! Oh, wat
een mooie bloemen, wie krjjgt die?" Dat was
juffrouw Muders van kamer 1. Jan draaide
de bos bloemen als een pakje heen en weer.
„U!" zei hy. „Neen...! Werkelijk...? Dank U
wel!" En overgelukkig rende Juffrouw Mu
ders met de bloemen weg. „Gek. dat ik zoo
rood word... misschien meent hy het niet eens
zoo ernstig..."
In kamer 1 was er bepaald een opschud
ding. „Muders" had bloemen gekregen! Van
wie? Nee. dat zei ze niet. Van kamer 6, dat
was het cent re. wat zy wou loslaten.
Jan Ka p stond voor zijn teeken-
lord, met zyn p /.icod in de hand -- en... kon
niets anders zien dan die smalle, kleine hand...
Voorzichtig begon hij te teekenen, teere,
dunne lynen ontstonden, langzamerhand werd
de smalle hand op het papier zichtbaar... Tot
h(j opeens boos en verlegen op zichzelf haas
tig het papier verniewde en begon te werken
aan de gevel-ontwerpen, welke die week nog
afmocstcn...
Den volgenden morgen kwam Jan weer
langs de bloemenstalletjes. Hoe zou haar ge
zicht er uit zien...? Och, dat zou vast een
teleurstelling voor hem zijn
Twee meisjes kochten juist wat viooltjes,
en zoo kon Jan haai onopgemerkt observee-
ren. En hij zag, dat het gezichtje van het
bloemenmeisje precies paste bij de mooie,
smalle hand... Haar trekken waren van een
b(jna klassieke regelmatigheid, vriendelijk en
mooi. „Wat een fijn profieltje!" dacht Jan.
„Net een meisje van een oud Italiaansch
schilderij...!" Jan stond daar maar en keek,
toen de meisjes weg waren kon hij niets an
ders doen dan ook viooltjes koopen.
De viooltjes kon hij gemakkelijker dragen,
want die waren klein, dan zou zijn chef er
niets van zeggen. Toen het meisje, dat voor de
post zorgde, dan ook even later door zijn
kamer kwam, reikte hy haar de bloemen:
„Hier juffrouw Jager, daar hebt U wat om op
Uw tafel te zetten!" Het meisje bloosde he
vig. „Dat kan ik toch niet aannemen...!"
Maar toen Jan aandrong, nam zij ze mee.
„Vreemd ik had toch nooit gemerkt, dat
h|j naar me keek maar aardig is hij, zoo
groot en blond..."
Den volgenden morgen kocht hij weer bloe
men ditmaal vijf oneindig teere en sier
lijke rozenknoppen en gaf ze aan de flinke
en resolute juffrouw van Hoogstraten. „Wat
verbeeld jtj je wel, brutale vlegel!" riep de
energieke architecte uit. „je weet toch, dat ik
verloofd ben!" Jan wist het, maar het had
hem nooit, ook thans niet, geïnteresseerd.
Maar door Juffrouw van Hoogstraten kwam
het gansche kantoor het te weten. En de
vrouwelijke leden van het personeel hielden
lange debatten. Juffrouw Muders was woe
dend. „Eerst bracht hy bloemen voor mij en
den volgenden dag voor die gekke Jager! Dat
- al belachelijk! En vandaag voor die cor-
laie Hoogstra'en, die meer valsche dan eohte
tanden in haar mond heeft, en nog verloofd
is bovendien...!" En juffrouw Hoogstraten
zei: „Arrogante kerel! Die denkt dat wij
hem allemaal naloopen!" Ook voor Juffrouw
Jager was het een diepe teleurstelling, dat zij
een voorgangster en een opvolgster had ge
had by de bloemengiften.
Een paar dagen verliepen, en toen schonk
Jan wederom bloemen weg: ditmaal aan den
loopjongen, die hem op de trap tegenkwam en
met een „Haah, la's ruiken!" zijn neus in de
hyacinthen stak. Dat werkte ontspannend.
Dat Hassenkamp bloemen gaf aan den loop
jongen, maakte de zaak opeens veel eenvou
diger. En de vele Eva's op het kantoor be
grepen, dat het niet om het weggeven vag
de bloemen ging, maar om het koopen!
Allen waren gerustgesteld, en ieder wist,
dat niemand iets voor hau op een ander. En
van toen af had Jan geen moeilijkheden meer
met het weggeven van bloemen. „Vandaag ga
ik het eerst bij hem naar binnen! Nee, jij niet,
want hij heeft jou eergisteren die roode tul
pen gegeven!" Zoo streder de meisjes onder
ling, wanneer zij hem met bloemen hadden
zien aankomen, en de meisjes verdrongen zich
voor zijn deur. Zoo profiteerden alle meisjes
van het kantoor van zijn verliefdheid op het
meisje in het bloemcnstalletje, bij wie hij
eiken morgen zjjn bos bloemen kocht...
Voor Jan was de zaak intusschen niet zoo
gemakkelijk. Tot dusverre was het eenige,
wat hij bereikt had, dat hy wist Koe zij heette.
Iris was haar naam. Echt een naam voor een
bloemenmeisje, dacht Jan. Verder wist hy
echter niets van haar. Zij was vriendelijk,
voor zoover het over bloemen ging. Zij zocht
altijd eeen bijzonder mooie bos voor hem uit.
Maar verder neen. Hoe vaak hij ook pro
beerde. met haar in een meer vertrouwelijk
gesprek te komen, het gelukte hem nooit.
Geduld, geduld, troostte hy zichzelf.
Intusschen was de lente zomer geworden,
en thans kwam de herfst met zijn bloedroode,
gouden en gele tinten in de bloemenmanden
van de meisjes op het stationsplein.
„Vandaag koopt U voor de laatste maal by
my!" zei het meisje op een morgen.
Jan keek ontsteld op. de zalmroze zinnia's
in zyn hand trilden. „Waarom?" vroeg hy
verbaasd. Het meisje keek hem met een vroo-
lijken, open blik aan:
„Ik heb eindelyk een betrekking gekregen!
Morgen moet ik beginnen, ik ben er dolbly
om!"
„Ja? Waar, in een bloemenwinkel?"
„Neen!" lachte zy. „Ik ben fotografe van
mijn beroep, en ik ben alleen bloemenver
koopster geweest, zoolang ik geen andere be
trekking had."
„Zoo..." zei Jan langzaam. Hg bleef staan,
als of het hem onmogelgk was, nu weg te
gaan.
„Ja!" zei het meisje. „Nu wordt U zeker de
klant van juffrouw Weber in het stalletje
hiernaast. Die verheugt zich er al op".
„Nee, nu koop ik geen bloemen meer,"
mompelde Jan voor zich heen.
„Dat zal Uw verloofde wel niet prettig
vinden!" zei het meisje, als terloops, maar
haar oogen keken met een ongewone belang
stelling naar Jan's gezicht.
„Mijn verloofde...?! Hoe bedoelt U dat?!"
„Wel!" zei het meisje, en ze kleurde. „U
hebt haar altyd zoo vreeselyk verwend! Bgne
eiken dag brengt U bloemen voor haar mee,
daar mag ze wel heel blij mee zijn, want niet
veel mannen zouden dat doen!"
Toen deed Jan iets, wat hij tot nog toe
nooit had durven doen. Hg pakte over de tafel
heen de beide mooie, smalle handen van het
meisje, en bracht ze naar zyn lippen, terwijl
hg zei:
„Iris, heb Je dan nooit begrepen, dat ik
niet voor een verloofde, maar alleen voor jóü
hier altijd bloemen kocht? Ik ben niet ver
loofd tenminste nog niet! Maar het zal
wel niet lang duren, of ik ben het wel, en dan
krijgt myn verloofde... eiken dag bloemen
van mg, ik zal ze bij Juffrouw Weber wel
koopen!"'
Juffrouw Weber in het bloemenstalletje
naast dat van Iris keek naar de twee jonge
menschen, die elkaar, zonder te letten op de
menschen, die naar hen keken, midden op
straat omhelsden, en begon even te lachen.
„Hm, mijn buurmeisje neemt afscheid van
haar besten klant! Ziet er nu niet bep~*,''1
naar afscheid uit...!"
zich te allen tijde bereid verklaarden den
kapitein te gehoorzamen.
Het antwoord luidde bevestigend, waar
op de eersle officier een gratificatie vroeg,
nu deze aan het volk beloofd was.
Toegezegd werd, dat alle officieren be
halve hun gage een extra-uitkeering van
100 procent zouden ontvangen niet als
basis f 350.- voor den derden officier.
Bij thuiskomst te Rotterdam is aan
scheepsvolk en officieren het toegezegde uit
betaald.
Zes voet koplast
Volgens onzen zegsman is het ladinpswerk
op buitengewoon roekelooze wijze geschied.
Voorop dient te worden gesteld, dat het
schip in het geheel niet op een dergelijke
lading berekend was, zoodat de op zich zelf
reeds gevaarlijke last nog gevaarlijker voor
de opvarenden werd.
Het. materiaal werd er „ingesmeten", de
brandbommen om oen voorbeeld te noe
men lagen vlak bij de vuren.
Bovendien is het weer buitengewoon on
gunstig geweest, zoodat het kolen verbruik
zeer groot was en in plaats van 12 mijl
slechts 7 mijl ontwikkeld kon worden. Het
schip heeft dan ook hot grootste gedeelte
van de reis met een koplast van 6 voet
gevaren. De bommen verschoven gedurende
de reis, de kruitkisten braken door, de
watertanken sloegen lek: kortom het mag
een wonder heeten, dat het schip niet in
de lucht is gevlogen.
Van Gdynia naar 'Alicante.
In de tweede helft van Januari vertrok
de Sarkani uit de Poolsche haven. Door de
Sont koerste het schip naar Gibraltar.
Voor de gelijknamige straat kwam het on
geveer 14 dagen later aan. Tusschen de
Spaansche kust was steeds 100 mijl afstand
bewaard en tot Gibraltar liep alles goed.
In het holle van een maanloozen
nacht voeren wij met gedoofde
lichten door de Straat. Ons groote
geluk was, dat de zoeklichten van
de zich in deze zóne bevindende
schepen van de Franco-partij ons
niet te pakken konden krijgen,
omdat deze patrouilleerende sche
pen onder den wal zaten. Vrijwel
stuurloos voeren wij voor de wind
onder een krachtige storm, door de
Straat en kwamen behouden voor
Alicante aan. U begrijpt, „aldus
onze zegsman, dat als do Sarkani
een. pil had gekregen, wij er geweest
zouden zijn met deze lading.
Even buiten de straat vlogen een paar re-
geeringsvliegtuigen boven ons, die ons on-«
gemoeid verder lieten gaan.
Jonglecren met granaten.
Even voor de haven draaide een vaartuig
van de regeeringspartij bij en spoedig daar
op werd met het lossen een aanvang ge
maakt.
De Spanjolen bleken onze lading
niet erg gevaarlijk te vinden, want
zij vermaakten zich met balletje
spelen en jongleeren met granaten
en brandbommen. Een Franschman
die als „Supercargo" aan boord was
en iedereen op zijn vingers keek,
nam in een toespraak van de be
manning afscheid. Hij dankte ons
allen voor de diensten aan de
Spaansche republiek bewezen.
In Alicante veroorloofde de gezagvoerder
ons van boord te gaan. In de stad zag
ik niets bijzonders. Het leven ging gewoon
zijn gang. Alleen dos avonds bemerkten wij,
dat er oorlog was, omdat alle lichten ge
doofd waren.
Het leven aan boord.
Het. loven aan boord was niet gezellig.
Wij leefden onder voortdurende spanning
cn wisten, dat bij het minste geringste ver
zet onzerzijds de kogel wachtte. Ook was
verbinding met den wal ten strengste ver
boden. De radio werd alleen voor liet
ontvangen van berichten gebruikt Onze fa
milieleden wisten dus niets van ons af. Het
eten was slecht en de onderlinge verstand
houding liet te wenschen over.
De terugreis.
Van Alicante vertrok dc Sarkani naar
Oran aan de Noord-Afrikannsche kust. Daar
kreeg de gezagvoerder order naar Dart-
mouth in Engeland te varen.
Eenige dagen later passeerden wij ander
maal de Straat van Gibraltar enwer
den aangehouden door een zwaar bewapen
den trawler van de Francopartij Het vlag-
gesein van dit patrouillevaartuig was: stop
pen en opstoomen naar Ceuta. Door de mi
crofoon werd medegedeeld, dat het schip
zou worden prijsvcrklaard
Een officier met 5 man begaf zich aan
boord van de Sarkani en eisrhte inzage
van onze papierenHoewel deze op Mar
seille gesteld waren zou onze aanwezig-,
beid op deze plaats natuurlijk argwaan
wokken en bovendien lag er in de ruimen
nog vrij veel kruitafval. Ook ditmaal was
het geluk met ons wanteen Engelsche
kruiser draaide hij. De officier en zijn
manschappen gingen vlug ven boord, zon
der de ruimen te hebben onderzocht. De
officier voegde mij nog toe: „Good bye I
will see you again".
Het gevaar voor ons was voorbij en wij
stoomden verder.
Weinige oogonblikkon later, de duisternis
was inmiddels ingevallen, zagen wij, dat
dezelfde trawler een Russische boot inpikte.
De Engelschman was toen niet meer in
de buurt.
Onze zogsman voegde hier nog aan toe,
dat hij zich voor het optreden van de Span
jaarden van heide partijen niet had te
beklagen. In Alicante was voortdurend een
Spaansche wacht aan boord, die hot dc
Hollandsche schepelingen in geen enkel op
zicht lastig maakte Al traden de aanhangers
van generaal Franco uiteraard wel wat
agressiever op dan hun tegenstanders, toch
namen ook zij een beleefde houding aan.
De terugreis had voor het overige een
normaal verloop. Op weg naar Dartmouth
kwamen telegrafische orders binnen, dat
de Sarkani naar Rotterdam moest koersen
waar hot schip na eenige dagen behouden
terugkeerde.
