De Brabantsche Brief van In 'n zweefvliegtuig van Europa Amerika naar DE' EIMELIJKE STRIJD Ulvenhuot, 8 Juni 1937. Aralco. Ge weet 't al *k hem in m'nen vorigen brief er van gerept: Dré IÏI is veurgoed op den hof. Frisch, jong bloed kwam daarmee in 't be drijf weer staat 'nen jongen boer (naast mij) aan *t stuur! En als ik 'm daar over den erf zie stappen in z'n nog nieuwe pilo- sche broek, steuvig in de vierkante „kisten" van schoenen, mee zolen van twee centi meters dik, de mouwen halverweugc d'ar- men opgestropt, armen als mahoniehout zoo bruin en hoekig als ze van 'nen éch ten kearel motten zijn, den trotschen don keren nek vierkant en breed op 't. schouwer- kruis z'n zwarte haar blaauw zie glanzen onder den halfschaduw van den notenleer en 'k zie 'm gaan mee den rustigcn gang van 'n krachtig, lenig dier, wat niks ontgaat, dan dan slaat, er 'nen golf deur m'n bloed, die 'k glnnen anderen naam kan geven, dan „geluk." 't Geluk van de zekerheid eenmaal *t stuur van den hof te kunnen overgeven in 'n paar knuisten, die genogt. gespierd en taai zullen zijn om 't roer te houwen In tij en outij in weer en wind maar óók in tijen van veurspoed, als alles bekanst van eigens gaat, maarwanneer dan veural 't. roer rustig en krachtig gehanteerd mot worden! Want daar gaan meer bedrijven naar den kelder kort na den veurspoed, dan lang na den teugenspoed! De faillisse- mentslijsten kort na de vette jaren, waren langer, amico, dan die in de leste magere jaren Maar als ik m'n boske daar zie gaan mee den langzaam, aangeboren tred van den boer den grooten rustigen pas den echten boer eigen, dan heb ik telkens weer op nieuw meer vertrouwen in deus jonge keareltje, dat 's mergens om vier uren den zwaren dag tegemoet gaat, als 'n feest! Nou, in deus tij van vollen zomer, veur dag-en-daauw de velden intrekt mee de gereedschappen, locht op den vierkanten schouwer, 'n stukske zeep in den broekzak en— veur ie aan 't werk gaat boven van 't ronden boogbrugske in de mergen- koele Mark en zwemmende z'n eigen wascht en plast in 'n bad van borrelend schuim! En als ik 'm dan tien minuten later, frisch en pittig als 't bedaauwde ge was, zingende als 'nen mearel, aan den ar beid zie trekken, daar onder d'opkomeudc zon, dan dan slaat weer zo'nen breejen golf van vertrouwen deur m'n zielement en dank ik stillckens O. L. H. veur deuzen la ten troonsopvolger! Jaha! Troonsopvolger! Want als ik nou m'nen grond afkijk, m'n velden, mee 't bonte vee, aan weers zijden de Mark: als ik ben in m'n akkers, waar 't. koren alweer hoog te pluimen staat in de tinten van den terwe, den rog en den garst, m'n eerpelland waar de goudgele nieuwe patatten mco duuzenden in den grond zitten; de hofstee eigens, mee de so- liede bouwsels van huis en stallen, schu ren en zuiders, den bloeienden erf en 'k zie ieverans m'n volg op slag in deus tij is 't druk! 'k zie 't vrouwvolk melken, d:arbeiders hooien, wijerop zie 'k ze in de groentes, dan dan pak in m' nen Dré bij z'nen schouwer en 'k wijs 'm dat alle gaar. „Zie, Dré, daar gunderwijd, teugen dieën boschmuur aan, daar zetten wc volgend jaar niks uit, dieën grond mot rusten; daar, die peeënvelden, zie ze leggen nou sjuust in den schaduw van dieën wolken stapel, die motten van 't najaar dalijk open en zwaar gemest worden; daar gun- der die rooie runders, die hebben d'ren tijd g'ad, die doen we weg, dus zurgt veur den vetwei en daar, daar achter dieën bocht van de Mark zetten we volgend jaar den terw, deuzen eerde hier is te schraal geworden, daar zullen we 'nen lochten eerpel probee- ren en hou er 'ns goed oog op, dat daar, ten oosten van ons land de slootcn worden uitgediept, dieën grond lee nogal hoog en mot dus sjecuur volle slooten houwen..." Amico, als ik zoo mee hum „onzen grond" „ons land" afkijk mee 't gebogen, 't knielende en 't maaiende volk, dan dan voel ik me koning op deuzen kijkvoe ren eigendom mee de kronkelende rivier en z'n brugskes, mee den majestcitelijken zons opgang, mee den bloei in 't koren, 't ge- bomte langs de wegels deur m'nen grond, 't gebomtc waaruit den veugclenzang lijk 'nen muzikalen confetti over deuze eigen wereald werlt. Dan, dan voel ik In m'n hand de schou werspieren van m'nen Dré III zwellen, dan merk ik, hoe vast ie z'n vuisten knijpt, dan zie 'k 'nen soerjeuzen, trotschen glans in z'n half-toeë oogen blinken en, en dan, 'n oogenblik later, zie 'm gaan naar Bles, zie 'k m' vrij van den grond te peerd springen, en als ik 'm dan stillckes van uit de verte volg, zie 'k, hoe ie 't hcele land afrijdt, gaat naar de punten die 'k 'm wees, langs bosch, waar ie afstijgt en den grond deur z'n han den laat gaan, ja! ik zie, hoe ie den eerde beruukt. Dan, los te peerd, fier en recht in matigen galop, nou en dan in draf, teugen dat er 'nen sloot genomen mot worden, gaat ie af, op de ander punten die 'k 'm wees, naar den „hoogen" grond en mee 'n spaai keurt ie 'm op den vocht, mee de schup peilt ie de slooten: 'k zie 'm de rooibonten naar de vetwei leien te peerd! mijn orders daarover deurgeven aan 't volk en na 'n uur is al wa k 'nt verteld had, z'n eigendom geworden, stuurt ie Bles 't veld weer in, pakt de schup en gaat ie eerpel-uitdoen. Zoo leert ie den grond in al z'n eigenaar- dighedens, zoo zal ie 'm openploegen en lecren kennen van vezel tot vezel, zoo zal in z'n jonge zielement gegrift worden 'n kaart van zijn toekomstige lande waarvan gin schup eerde nog één geheim veur'm achtcrhouwen kan. Zoo zal over ennigte jaren 'n kaart in z'nen geest staan geëtst, waarop gin slooikc, gin hek, gin bed, ja, ginnen kool ontbreekt, 'n Kaart waarop ie lezen kan alle meuge- lijkhcden van dieën weerbarstigen grond, dien ie lecren zal te zetten naar eigen wil; dien ie temmen zal, dresseeren, onderwer pen aan z'n macht als eigenaar, als meester, als koning! Want hij zal motten leeren te staan op eigen beencn, te vertrouwen op eigen in zicht, te steunen op: zwaren arbeid en stil gebed. Wie dat allegaar kan, stug teugen alles en allen in, die is meester! Die is on afhankelijk van zijnen mcdemensch, die staat boven den konkclefocs, boven den wangunst, die is vrij! Die leeft in de zon van 't goddelijke le ven eigens en nie in den schaduw van de menschen! Die vliegt als 'nen vcugel mee breejen wiekslag deur den vrijen hemel die is nie ge kooid achter de tralies van cipier Alleman! Ge zult wel beseffen ja, 'k zou 't oe al nie meer hoeven te verklaren, da'k veul, heel veul van m'n boske hou! Van z'n geboort af was Dré III nou ceh- maal m'nen oogappel. En 't keareltje hee altij aan me „gehangen". Ge verstaat dus, ge kunt 't voelen aan de teuten van ocw schoenen, da'k uit ben, op 't geluk van m'n kcaretje. En 't is veural daarom, da 'k hum in deus maatschappij 'n paar vleugels wil ge ven, waarmee ie z'n zielement vrij en on belemmerd kan laten wegwieken onder God's zonbestraaldon hemel. Da'k 'm de eer van 't uniform, die al- tij weer minder eer is, dan 't. uniform mee 'n sterreke of ander goudspatje méér, wou besparen! Da'k 'm wou besparen, de „onbezurgd" beid" van den ambtcnèèr die heel z'n leven tobt mee maanden die te lang duren. Mat als belooning 'n pensioentje veurz'n weduwe. Da'k 'm veur alles wou besparen den WELKE HOOGTEN KAN EEN MENSCH BEREIKEN? SNELHEID-RECORDS IN DE STRATOSFEER. De British Airwayberaamt een plan voor den bouw van hoog tc-vlica tuig en, welke hun passagiers in z.g. luchtdruk-ca bines met een snelheid van et telijke honderden kilo. es per uur door de stratosfeer over landen en zeeën moeten voeren... Een racewagen draagt zichzelf! Het eens zoo wereldberoemd boek van Jules Verne „De reis om de wereld in tach tig dagen" is reeds lang achterhaald dooi de uitvindingen, welke de tijden met zich hebben gebracht. Steeds dieper is do tech niek in de geheimen der snelheid en van den tegenstand der lucht doorgedrongen. Dit blijkt reeds bij de automobiel, die bij de groote vaart ongeveer de helft der kracht van den motor moet gebruiken om den weer stand van de lucht te overwinnen. Vooral bij de raceauto's is dit het geval, waarbij niet allen door de bumper, de schijnwerpers en do koeler maar ook de spatborden en wie len, kort om door den geheclen bouwvorm, luchtstroomen worden veroorzaakt, welke remmend werken op de gehecle snelheid. Ook bij de moderne racewagens worden door de vrij liggende wielen nog „sleepdraai- ingen" gevormd, welke belemmerend wer ken op de snelle vaart. Alleen de stroomlijn- modellen zijn in staat den luchtstroom van zich af te laten glijden, zonder dat zulks invloed heeft op de snelheid. Behalve de luchtwcerstand speelt bij het hereiken van groote snelheden ook de middelpuntvlieden de kracht een groote rol. Zoo heeft een race wagen, die op een rechten afstand gemak kelijk met één hand bestuurbaar is. in de bocht anderhalf maal zijn eigen gewicht te dragen. Hieruit kan men opmaken, dat er durf voor noodig is een record te breken op de autoracebaan! Wie was de eerste stratosf eer-vlieg er? Nog grooter dan bij de automobiel Is de tegenovergestelde evenredigheid tusschen de bcnoodigde- kracht en de snelheid bij het vliegtuig. Een groot verkecrstoestel moet dicht bij den grond een weerstand overwin- WILEY POST, de stoutmoedige stratosf eer vlieger, die zijn leven gaf in dienst der aviatiek. nen, welke den motor dwingt tot dezelfde energie, welke noodig *is om een geheelen goederentrein met een gewicht van 250 ton voort te bewegen. Op een hoogte van onge veer 15 k.m. echter is de luchtdichtheid nog slechts een tiende van die bij den grond en maakt dientengevolge voorloopig welis waar slechts nog in theorie een veelvoud van de „aardsche" vliegsnelheid. Waarom zoekt men nu niet eenvoudig de stratosfeer op en stelt daarboven op onmetelijke hoog ten regelmatige vliegdiensten in, om dien lastigen weerstand der lucht te ontkomen? Ten eerste kan ook de motor zonder lucht niet leven, evenals de mensch, en ten tweede heeft men de stratosfeer nog lang niet vol doende bestudeerd, om dergelijke tochten te ondernemen. Wel zijn de beide Amerikanen Stevens en Anderson met hun ballon, de „Explorer", in den herfst van 1935 reeds tot een hoogte van 22.570 meter gekomen en registreerbalonnen zonder bemanning be haalden zelfs een hoogte van 35 k.m., doch het gaat hier, evenals bij de vluchten van Piccard, om eenige gevallen, welke slechts wetenschappelijke waarde hebben. Systematische pogingen, om met een motorvliegtuig snelheidsrecords roem en dus 't geboefte, dat er geregeld aan plukt! Da'k 'm wou besparen de fabriek en kan toren, waar „Piet Jansen" Onzenlievcnheer spuit! Maar veural, da'k 'm wou besparen 'n groote kans op gediplomeerd stempeleer. De kans 'n vak of studie bemcesterd hebben, om na 't examen te ervaren, dat 'n stomme macliien 't veul beter* kan, of dat 't vak is afgeschaft. 't Leed, 't ergste leed veur den jongen- mensch wou 'k 'm zoo geren besparen: dat is, op den aangewezen oogenblik nie bij machte te zijn, 't aanstaande wefke 'nen thuis aan te bicjen. Kortom: ik wou 'm, zooveul als ik kon, besparen, de vruchten van de beschaving, van 't cultureele tijdperk, waarin: Jan Tweester, mee 'n tientje tractemcnt meer per maand 'tleven verzuurt van Piet Eenster. 'n Bcschavingsvcrschijnsel in de weareld van Democratie en Dictatuur, waar veur ge geren in de wildernis zou wonen, mee 'n lcndendockske zonder sterren. Waarin: den ambtenèèr in den schaduw leeft van al z'n „hoogere" collega's, wat ie geren ruilen zou, veur do zon in den wildernis. Waarin: den roem 'n cel is, waarin altij den onschuldige wordt opgesloten deur de schul digen! En waarveur ge geren de vrijheid van den rimboe zou bezitten. Waarin: ge altij te maken hebt met „afgodjes". die nie den hemel veur oe openzetten, maar wel de hei veur oe wermstoken! Afgodjes, die ge géren in de vrijheid, van man tot man 'ins efkens den nek zou willen om draaien! Waarin: ge werkt of studeert, om eenmaal in de stempelende slavernij te geraken, die in de onbeschaafde wildernis nie bestaat! Waarin: aan God's strafste en schoonste Natuur wetten, verheven zelfs tot 'n Sacrament (van 't huwelijk) nie voldaan kan worden op zuivere manier en waarveur milliocnen de wildernis zouwen verkiezen boven datte, wat wij allemaal „beschaving" en ik 'n sme rige traliekooi noem! Zie dat alles, wou ik m'nen oogappel zooveul als 't kon besparen. De kooi van de stad, mee do geniepige tralies van on recht, onmacht, onfatsoen, verguld mee namaak-goud. Zelfs nou, op deuzen tijdstip, dat aller- wcugc wordt geschreven, gedrukt of op an dere manier te schoon veurgesteld: dat-alles bet e r-worden-gaa t Ik merk, zie, hoor daar maar te weinig van! (De verkiezingsbombarie nie meege rekend, toen hoorde-n-ik 't genogt). Wa'k wel merk: Den doctor staat op de plek, toekomende aan den lecraar. Den leeraar staat op de plek, toekomende aan den onderwijzer. HONIG'S BOUILLONBLOKJES thans 6 voor 8 ct. en 25% zwaarder dan de meeste andere in de stratosfeer te bereiken, heeft eigenlijk tot nog toe alleen de Anie- rikaansche vliegér, wijlen Wiley Post, ondernomen. Desondanks, zal men eenmaal, wanneer alle techni sche moeilijkheden zijn overwonnen, zoover zijn, dat men op een hoogte van 20 a 25 k.m. in een vliegtuig met een snelheid van 1500 km. por uur den aardbol in één ruk kan rondvliegen. Zulk 'n stoutmoedig denkbeeld was zelfs een Verne te kras.! Waar dag en nacht de zon schijnt. Laat ons dit toekomstbeeld eens voorstellen, hetwelk wij wellicht onze kinderen in werkelijkheid zullen aanschouwen. Terwijl voor den tocht om de wereld reusachtige stratosfeer-vlicgtuigcn worden ge bruikt, gebruikt men voor de in standhouding van het luchtverkeer tusschen de werelddcclen gewone zweefvliegtuigen met gesloten cabi nes. Deze worden, gesleept door een motor, op een bepaalde hoogte ge bracht, niet onder de 12 k.m. en overgelaten aan de daar heerschende luchtstroomen, waardoor de reizi gers, even veilig als in een toestel 1927, van Europa naar Azie of van Amerika naar Afrika worden ver: voerd. Natuurlijk is zulks slechts mogelijk, waar op groote hoogten de windrichtingen steeds gelijk zijn en buitengewoon krachtig. Dient de route te worden gewijzigd, dan zoekt men een andere luchtlaag op, waar de luchtstroomingen in tegengestelde richting gaan. In geval van gevaar kan in een val- of glijvlucht op zee worden gedaald en in de nabijheid van een telegrafisch geseinde boot of vlicgsteunpunt kan men tot een noodlanding overgaan. Het Duitsch Instituut van Zwecfvlicproeven heeft reeds een zweeftoestel gebouwd, dat een val met een snelheid van 420 km. glans rijk kan doorstaan. Dit vliegtuig, zoo hopen de Duitschers, zal de „stamvader" worden van alle toekomstige stratosfeerzweefvlieg- tuigen. De passagiers zullen op groote hoog ten een sprookjesachtig natuurtafereel zien. In de stratosfeer schijnt n.1. dag en nacht de zon. Wolken zijn er niet en de he mel is diepblauw. Daarbij komt, dat ook bij dag de sterren met het bloote oog zicht baar zijn. Minder plezierig is echter de kou de van 50 graden, die men reeds tegenkomt op een hoogte van 10 km., doch daarboven weer iets afneemt. Doch dit neemt de nvo- derne mensch, die zijn ontbijt in Berlijn ge bruikt, zijn lunch in New York en zijn di ner in Tokio, wel op den koop toe!! Den onderwijzer staat als kweekeling en wie kweekeling moest zijn, die staat thuis bij z'n moeder te stofzuigen. Terwijl den arbeicr, die nog werkt, werkt in't buitenland. Verlejen weck schreef ik oe, amico: „ge verstaat zeker zóó wel, dat er nogal ie luien kwam, veur Dré III mee Pinkstjp veur goed op den hof kwam." Wat hierboven staat is daar 'n belangrijk deel van. 't Zijn de tonen die ik geluid heb, in de ooren van m'nen zeun uit Am sterdam en bij Broeder Overste. Wat Dré III „geluid" heedaarover misschien nog 'ns 'nen anderen keer, als de zaak 'n bietje „bestorven" is. Want, zonder da'k me veur 'm hoef te gcncerenj belange nie! ik laat die affaire eerst 'n bietje „verjaren." 't Is mee hum nou eenmaal zóó: hij pakt de koei altij bij d'r horens, dat 't beest er suf van wordt^ En zooeenen is beter in Ulvenhout op z'n plek, dan op kostschool! Maar zooeenen mot ik nou sjuust heb ben Nou schei 'k er toch af. *t Is zo'nen schoonen, windstillen avond 'k gaai mee Dré III 'n bietje oefenen op pijl en boog Zondag schoot ie 'n roos. Hij mot er vol gende week twéé zien te maken in éénen heul! 'n Scherp oog is tcugenwoordig van groot belang! Veul groeten van Trui, Dré III en als altij, gin horke minder van oewen t.a.v, DRé. door Michael Corvin 25. Reeds na de eerste weinige mededeelingen kon Esther vaststellen, dat de structuur van dit gezelschap toch wezenlijk anders was, dan zjj haar op den eersten aanblik had gesche nen. De oude adel van het land was ruim vertegenwoordigd, maar bleef toch ln de min derheid tegenover de geldaristocraten en de menschen uit het openbare leven. Onder de buitenlandsche gasten maaKTé lady Bunder haar opmerkzaam op eenige Indische vazallen, vorsten en nabobs, die bijna zonder uitzonde ring op hun tulband na, die krachtens de voor schriften van hun gpdsdienst verplicht was, modern Europeesch gekleed'gingen en met overryk beringde handen coquetteerden. Europa zelf was niet sterk vertegenwoor digd. Eenige Fransche heeren van het gezant schap met hun dames, een paar reizigers uit de Westelijke landen, de drie Duitsche indu- strieelen en meerdere Polen, die in een druk gesprek met een half dozijn Russische emi granten ggwikkeld waren, voltooiden het beeld. Het algemeene karakter van het feest was door en door Engelsch en het was voor Esther Interessant te zien, hoe ln dit land een traditioneele maatschappelijke cultus verschil len vermocht te verdoezelen, die op andere plaatsen en tyden tot den heftigsten strijd konden voeren. Deze opmerking verheelde zfj tegenover lady Bunder geenszins en vooral het feit, dat ook de arbelderslelder, Larker „O, lieve, als u vermoedde, wie de heer Larker is..." Esther keek haar leidsvrouw vol verwach ting aan, zoodat deze niet kon twijfelen met welk een spanning zy haar aanstaande open baringen tegemoet zag. Lady Bunder haalde diep adem, greep Esther by haar linker bene- denarm en trok haar de zesde zaal door naar een klein zijvertrek, waar men zich comforta bel op een ottomane kon nederzetten. „Deze mister Larker u weet immers, dat hy de internationale secretaris van de mijn werkers is? Hó' is ook al civil lord van de admiraliteit geweest. Ook parlementslid. Van alles heeft mijnheer Larker reeds bereikt. Daarbij stamt hy uit de allereenvoudigste familie, die men zich maar voor kan stellen. Hij is zelf mijnwerker geweest en toen er by den val der socialistische regeering aan zjjn marineheerlijkheid een einde kwam, trad hy demonstratief weder als mynwerker op. Hy heeft zijn vrienden goed in de hand. Hy is de behendigste poseur. Let eens op zjjn handen, zyn dat handen van een arbeider? Men zegt lady Bunder boog zich dicht naar Esther's oor „dat toen de hooge hoed hier als officieel hoofddeksel dreigde uit te sterven, hy hem weder Ingevoerd heeft, hij, Larker, de sociaal democratische leider der mynwerkers." Esther was over de heftigheid van haar ge zellin cenigszins verbaasd, zy had reeds aller lei verhalen over Larker gehoord Burg was niet erg over hem te spreken en noemde hem den verrader van den grooten socialen stryd van na den oorlog maar lady Bunder scheen hem geiyktydig te bewonderen en te haten. Dat Larker een zeer merkwaardige rol speelde, scheen echter wel zeker te zyn; de vraag was slechts, of hy ver genoeg in de nieuwe plan nen van de montaanindustrie ingewyd was, om Lady Bunder ontrukte haar aan haar ge peins. „En nu is de heer Larker als opvolger van myn man zaliger directeur van de Excel sior Mynen geworden. De hertog heeft hem deze positie aangeboden, nadat Larker by de laatste verkiezingen by de Miner Federation het onderspit had gedolven." Hier lag dus de oorzaak der animositeit van mevrouw Bunder tegen den eleganten arbei dersleiders. Esther moest er om glimlachen. Denkelijk zou Larker met zyn ydelheid geen ijsberg biyven, als een dame hem heel onschul dig verzocht haar iets over zijn carrière te vertellen. Lady Bunder wilde haar slachtoffer juist weer verder voortsleepen, toen onver wacht de hertog verscheen en Esther met een knik begroette, alsof zij saamgezworenen wa ren tegen een gemeenschappelijken vyand. Met onweerstaanbare hoffelykheid wendde hy zich tot lady Bunder, vroeg of hij haar iets van het buffet mocht halen, snelde weg en keerde twee minuten later met een bediende terug, die op een zilveren plateau ververschin- gen aanbood. Het gelukte hem met een totaal ongedwon gen schijnende handigheid lady Bunder aan een groepje dames over te doen, terwyi hij Esther's arm greep en zich aanbood haar met een aan tal persoonlgkheden in kennis te brengen, die Miss Raleigh ongetwyfeld belangstelling zou den inboezemen. Esther keek zydelings naar hertog Eric op, die zoo zelfverzekerd beslag op haar gelegd had en de gedachte, dat dit haar groote kans was, vervulde haar geheel en al. Zy verzocht, daar zij van het kijken en rond wandelen met lady Bunder een weinig ver moeid geworden was, of hy haar niet naar een der talryke kleine tafels in een der zijvertrek ken zou willen brengen. Zy vonden in een met blauwe zijde getaplsseerd kabinet een onge stoord plaatsje en nu eerst nam Esther den hertog, die haar vol verwachting aankeek, eens wat nader op. Hij moest ongeveer veertig jaar zijn, maar scheen aanmerkelijk jonger. Zijn gezicht, typeerend voor een nakomeling van een oud geslacht, had decadente trekken, maar vertoonde tevens een paar harde lynen. die haast Amerikaansch aandeden. Wanneer men wist, dat de hertog volstrekt niet uitslui tend een flaneur en levenskunstenaar was, maar in de eerste plaats een organisator, kon men als zeker aannemen, dat hij tevens een goed koopman en een meedoogenloos uitbuiter der door hem verachte klassen moest zyn. Hertog Eric liet Esther tyd om hem te be- studeeren. Hij was zeker van zichzelf en te gewoon aan overwinningen, dan dat hy zou kunnen veronderstellen, dat dit het bespieden van een vesting kon zijn, om er de zwakke plekken van te vinden. Esther van haar kant dacht snel na over den voor haar kortsten weg om verder te komen. De hertog verbrak het zwijgen met de vraag, hoe zy zich hier wel bij hem gevoelde. Hyzelf hield niet zoo byzonder van deze routs met honderden menschen; men vond daarby te zelden een gelegenheid voor een rustig onder houd. Hy had vernomen, dat Esther hier was om berichten over de groote wereld te schry- ven voor de „Welt". Dat was waarlyk... Esther zette een eenigszins geresigneerd gezicht. „Bevalt de party van myn vrouw u dan niet?" Hy lachte hartelyk. „Ik wilde zoo graag iets anders schryven dan die gewone mededeelingen over kleeren en vervelende, lange lijsten van bezoekers." Esther zuchtte. „Ik vind, dat men die berich ten uit de groote wereld algemeener en een voudiger moest geven. Vroeger had men slechts één enkelen kring voor voorname partyen, den kleinen kring van den adel en der groot- waardigheidsbekleeders, terwyl tegenwoordig maar u kent uw gasten natuuriyk veel beter dan ik. Tegenwoordig is de industrie de alles beheerschcnde macht en er zullen wel weinig zulke gelukkigen zyn, die haar zoo verre staan als de hertog van Gloucester..." „Oho, miss Raleigh!" Hertog Eric richtte zich snel op. „U vergist zich een weinig. Ik zou erg gauw op den achtergrond geraken, wanneer ik niets anders zou willen doen dan representeeren. Neen, neen. Ik zie welis waar nog niet duidelyk wat u schynt te zoe ken, maar als het u te doen mocht zyn om relaties met de industrie, dan geloof ik u recht goed van dienst te kunnen zyn." Esther keek hem vol vertrouwen aan. Het was haar grootste wensch levendige versla gen te kunnen schryven, die de ware werk zaamheid der maatschappy belichtten en die bewezen, dat rykdom en maatschappelijke stand onafscheidelijk met den een of anderen bepaalden arbeid verbonden moesten zyn. Zy voelde, dat haar woorden werkten -— ook een hertog is niet zonder ijdelheid, en de groote ydelheid van onzen tyd is de techniek. Hy voelde zich niet meer de leenman van zyn koning, niet de vasal der politieke centrale macht, maar de heer en gebieder over tien duizenden menschen. zyn machtsgevoel wortelde in de afhankeiykheid van zyn onder geschikten, employé's en arbeiders. Esther's pyi, hoe plomp hy haarzelf het volgende oogen blik ook reeds toescheen, had doel getroffen. De hertog begon op een manier, zooals hij het tegenover een kind gedaan zou kunnen hebben, van zijn mijnbouw ondernemingen te vertelle. Hy verheugde zich er over, dat een zoo opvallend mooi en naar het scheen niet dom meisje zich voor deze dingen interesseerde en daarby dacht hy er toevallig aan, dat by een eventueel bezoek aan de mynstreek, waar zyn bezittingen lagen, Esther volstrekt geen gevaar zou loopen daar onverwacht de herto gin te ontmoeten. Er waren aanleidingen genoeg aanwezig, om Esther het voorstel te kunnen doen de mynen eens te komen bekijken, er eens in af te dalen en het heele bedryf te leeren kennen. Hij beschreef haar de steenkoolwinning op een manier, alsof hij haar wilde overreden een nieuw tooneelstuk te gaan zien. En toen Esther aarzelde en met een half onbewuste beweging haar kleed glad streek en daarbij met haar vingers de hand van den hertog be roerde, stond het by hem vast. dat nu de tijd gekomen was om meer bepaalde voorstellen te doen. (Wordt vervolgd.)

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Schager Courant | 1937 | | pagina 15