DE DRIE MUSKETIERS
Drie gouden sleutels
Ronselaar maakt
slachtoffers
Lindbergh wil
vergeten worden!
Radioprogramma
10 PETIAN
Terwijl sommige menschen op de, door dc
verschillende hoogten telkens andere om
standigheden, normaal reageeren en zelfs bij
zondere hoogten rustig en zonder bezwaren
verdragen, zijn anderen niet in staat een ze
kere hoogtegrens te overschrijden, zonder te
lijden aan ernstige „beklemmingen" en or
gaan-stoornissen.
Lindbergh nu zou een eenvoudig middel
hebben gevonden waardoor deze handicap,
die ook door zuurstof apparaten niet wordt
opgeheven, uitgeschakeld wordt. Hijzelf ver
klaarde aan enkele vrienden, dat hij hoopt
er in te slagen het middel te vinden, dat de
menschheid een „passepartout in de stra
tosfeer" verschaft, althans de mogelijkheid
biedt van passagiersvluchten op zeer groo-
te hoogte.
Levensgevaarlijke proeven.
Zijn proeven, die ten deele levensgevaar
lijk zijn, temeer waar hij zijn apparaten op
zichzelf op aanzienlijke hoogte heeft be
proefd, moeten zich reeds in een vergevor
derd stadium bevinden.
Zijn vriend, Dr. Carrell, over wiens werk
de merkwaardigste geruchten de ronde doen,
heeft hem op zijn beurt talrijke aanwijzin
gen gegeven, die hij ook heeft uitgevoerd.
Lindbergh beschouwt de verwezenlijking
van zijn proeven als een belangrijke schakel
in de ontwikkeling van het wereld-luchtvcr-
kcer. Hij is van meening dat de .,Orygen-in-
halaties" ofschoon volkomen onschadelijk en
juist dezer dagen in Engeland en Amerika
bij lange-afstandsvluchten verplicht voorge
schreven, niet de. ideale oplossing geven van
het bewuste vraagstuk, daar die oplossing
veeleer op ander gebied ligt, waarvan hij den
aard eerst wil verklappen, zoodra zijn experi
menten in het stadium der practische verwe
zenlijking zijn gekomen.
Het is bekend, dat hij de resultaten
van zijn apparaten niet op muizen en
konijntjes, maar op menschen wil
demonstreeren en juist daarom is
zijn streven er op gericht eerst alle
détails te vervolmaken, alvorens ze
publiek te maken.
In zijn landhuis heeft hij intussclien al
een aanzienlijke vakbibliotheek ingericht en
hij beschikt over honderden werken, waar
uit hij de bijzonderheden voor zijn experi
menten put. Zijn bibliotheek lijkt op die van
een arts en bevat zoo ongeveer alle belang
rijke wetenschappelijke werken der wereld.
Zijn vrouw, Anne MorrowLindbergh, die
hem op zijn laatste vlucht vergezelde, helpi
hem bij het onderzoek van het wetenschap
pelijk materiaal en weet nog, naast haar
huishoudelijke en moederlijke zorgen, tijd
te vinden om hem bij te staan bij zijn proe
ven.
Lndbergh wil zich bij zijn experimenten niet
eens verzekeren van de hulp van een secre
taris, omdat hij onder alle omstandigheden
wil voorkomen, dat er ook maar enkele
détails bekend worden, alvorens hij positieve
resultaten heeft...
Vier jongemannen uit de Zaai],
aangehouden.
Naar blijkt, wordt de ronselarij voor Span,-
je te Zaandam nog steeds ijverig beoefend.
Zaterdagmiddag kwam de politie
aldaar er achter, dat vier jongeman
nen van 21 jaar en ouder van
Koog aan de Zaan met een taxi op
wegnaar Rotterdam waren, om
vandaar, via Parijs naar Spanje te
vertrekken. De Zaandamsche politie
heeft zich op dit bericht dadelijk in
verbinding gesteld met de Rotter
dam sche politie, met het verzoek het
viertal aan te houden en naar Zaan
dam terug te brengen.
Reeds Zaterdag werden zij naar huis te
ruggebracht. en direct door de politie ver
hoord. Zij bleken in het bezit van reisgeld
te zijn en van een bewijs van Nederlander
schap, Naar zij mededeelden, zouden zij
in Spanje werk krijgen. Op de vraag, wie
hun dat beloofd had en van wien zij het
geld hadden gekregen, hieven zij het ant
woord schuldig. Zij konden alleen vertellen
dat de man, die zij niet kenden, een plus
four droeg. Het is niet uitgesloten, dat. de
leider tevens dc ronselaar is. Na verhoor
zijn de mannon vrij gelaten.
Waaraan de beroemde vlieger
werkt. Jacht naar dc „Steen
der Wijzen
Iindberglïs geheimzinnige vlucht
zijn teruggetrokken leven in een
Engelsch landhuis en tenslotte
zijn stilzwijgen over zijn werk, heb
ben den laatsten tijd aanleiding ge
geven tot dc zonderlingste geruch
ten. Enkele interessante bijzonder
heden over het tegenruoordige leven
en werken van Charles Lindbergh
volgen in onderstaand artikel.
dekking. Hij steunde slechts de onderzoe
kingen van Dr. Carrell en gaf hem ver
schillende aanwijzingen, die dezen onder
zoeker er toe brachten, Lindbergh als
mede-bewerker van zijn plannen te be
schouwen. Lindbergh's speciale studie heeft
een beslist practisch en met zijn werkter
rein, de luchtvaart, nauw verbonden doel.
Hij wil namelijk een middel vinden, dat
de menschen in staat zal stellen stratosfeer-
vluchten te maken. Hij wil daartoe niet
een of ander luchtschip construeeren, maar
het. apparaat dat ervoor moet zorgen dat de
verandering van den luchtdruk bij hooge
vluchten op het menschelijk organisme,
wórdt opgeheven.
Zijn pogingen en proeven zijn ge
baseerd op de overtuiging, dat het
toekomstig luchtverkeer met steeds
sneller vliegende machines en op
steeds grooter hoogte zijn weg moet
kunnen vinden en dat men om, zoo
als hij het noemt, een „verstopping
van de luchtverlceers-aderen" te voor
komen er al binnen afzienbaren tijd
toe zal moeten komen ook de trans
continentale luchtlijnen, voor alles
de Amerikaansche, in te deelen op
verschillende hoogte-etappen.
299. DE LAATSTE BLIK.
Het gezicht van Constance werd nu blauw
Ze leed vreeselijk. Haar knappe gezicht was
volkomen verwrongen. Haar oogen zagen
niets meer. Haar lichaam sidderde kramp
achtig en het zweet stond op haar voor
hoofd.
„Om 's hemels wil, help toch!" riep d'Ar-
tagnan.
„Het is tevergeefsch!" antwoordde Athos.
„Tegen een gift, dat zij iemand toedient is
hulp uitgesloten."
„Ach ja, help me toch, help me
toch!" stamelde mevr.: Bonacieux.
Daarna scheen ze echter haar laatste
krachten te verzamelen. Ze nam het hoofd
van d'Artagnan tusschen haar handen, keek
hem een oogenblik aan en gaf hem een
kus. Daarna zuchtte ze diep en d'Artagnan
hield een lijk in zijn armen.
Lindbergh' leeft eigenlijk alleen daarom in
zulk een volkomen teruggetrokkenheid, om
dat hij door de wereld vergeten wil worden.
De man die eens zoo stormachtig en geest
driftig gevierd werd, omdat hij de eerste
solovlucht over de Atlantische Oceaan suc
cesvol had volbracht, de man die in New
York feestelijk werd binnengehaald op een
wijze die in den regel alleen nieuw ge
kroonde koningen of herkozen presidenten
te beurt valt. Lindbergh, om wiens ont
voerde kind een heel land in actie kwam,
heeft genoeg gekregen van beroemdheid en
wat dies meer zij.
De rust, die hij sinds zijn baanbrekend
werk zoo heeft gezocht, hij vond die „over
there" niet en daarom nestelde hij zich in
een stille Engelsche landstreek, in de hoop
dat de wereld hem vroeger of later toch
vergeten zal en dat hij eindelijk niet lan
ger „voor-pagina-nieuws" is, maar een rus
tig en onopgemerkt particulier.
Studie van de natuur.
Intusschen, hij heeft rondom de wereld
gevlogen, is Vader van een derde baby ge
worden en heeft hard en vlijtig gewerkt aan
de uitbreiding van zijn wetenschappelijke
kennis. Kolonel Lindbergh, de wereldrecord
vlieger, heeft zich gespecialiseerd in dc bio
logie en houdt zich onledig met talrijke
physiologische proeven en waarnemingen.
Hij heeft zich er altijd ernstig over be
klaagd, dat hij sinds zijn succesvolle occ-
aanvlucht New YorkParijs, waarvan het
10-jarig jubileum herdacht werd, geen tijd
meer voor de studie heeft kunnen vinden,
totdat hij in Engeland de rust en vrede
vond, die hem in de Vereenigcle Staten
werd onthouden. Nu heeft hij in zijn land
huis een klein laboratorium ingericht en be
studeert de luchtdichtheid en de uitwerking
van den luchtdruk op het levende wezen.
Wal Lindbergh zoekt.
Het „kunstmatige hart", dat hij onlangs
demonstreerde, is eigenlijk niet zijn ont
300. DE VREEMDE.
Porthos weende, Aramis wrong zijn han
den en Athos sloeg een kruis. Op dit oogen
blik vertoondp zich een man aan de deur.
Zijn gezicht was bijna zoo bleek als dat
van onze vrienden. I-Iij ontdekte de doode
vrouw en den aan de vertwijfeling ten
prooi gegeven d'Artagnan.
„Ik vergis me geloof ik niet," begon hij,
„voor zoover ik kan zien is de heer daar
ginds d'Artagnan en U, mijne heeren, bent
zijn vrienden, Athos, Porthos en Aramis."
De drie musketiers keken den vreem
den man verwonderd aan. Het leek hen
alsof ze hem reeds eerder hadden ontmoet.
„Mijne heeren." ging hij verder, „ik ziCj
dat U evenals ik achter een vrouw aanzit,
die beslist hier moet zijn geweest, want ik
zie hier een lijk. Ik ben Lord Winter, de
zwager van deze ellendige vrouw."
De drie vrienden konden een kreet van
verbazing niet onderdrukken. Athos echter
reikte hem de hand en zcide:
„Wees welkom, Mylord. U behoort bij
ons."
WOENSDAG 11 AUGUSTUS 1937.
Hilversum L
VAR A-Uitzending. 10.00—10.20 VPRO. 6.30
—7.00 RVU. 7.30—8.00 VPRO.
8.00 Gramofoonplaten.
9.30 „Onze keuken".
10.00 Morgenwijding.
10.20 Causerie over goudproblemen (gr.pl.),
declamatie, orgel en gramofoonplaten.
12.00 „Melody Circle",
12.45 Gramofoonplaten.
1.001.45 „De Flierfluiters" en solist.
2.05 Gramofoonplaten.
2.50 „Fantasia".
3.30 Voor de kinderen.
4 30 Gramofoonplaten.
5.45 Orgelspel.
6.30 „Vacantie vieren", causerie.
7.05 Gramofoonplaten.
7.30 „Vrijzinnige Protestanten in de steden,
causerie.
8.00 Herhaling SOS-Berichten.
8.03 Berichten ANP, VARA-Varia.
8.15 VARA-Groot-orkest.
9.00 Gramofoonplaten.
9.30 Vervolg concert.
10.00 Berichten ANP.
10.0512.00 Gramofoonplaten.
Hilversum n.
NCRV-Uitzending. 6.30—,7.00 Onderwijs
fonds voor de Scheepvaart.
8.00 Schriftlezing, meditatie en gewijde mu
ziek (Gr.p.1).
8.30 Gramofoonplaten (Om 9.30 Gelukwen-
schen).
10.30 Morgendienst.
11.00 Harmonium en sopraan.
12.00 Berichten.
12.15 Gramofoonplaten.
1.00 Christelijke Muziekvereen. „Crescendo".
2.00 Tenor en piano.
2.50 Gramofoonplaten.
3.15 Het Haasche Trio.
4.30 Gramofoonplaten.
4?45 Felicitaties.
5.00 Kinderuur.
6.00 Gramofoonplaten.
6.30 Causerie „Drankbestrijding voor en door
de schippers".
7.00 Berichten.
7.15 Gramofoonplaten.
7.45 Reportage.
8.00 Berichten ANP. Herh. SOS-Berichten.
8.15 NCRV-Strijkorkest en Dameskoor.
9.00 Causerie „Iets over stotteren en
stotteraars".
9.30 Vervolg concert (Om 10.00 Berichten
ANP).
10.3012.00 Gramofoonplaten.
Hierna: Schriftlezing.
LINDBERGH
FEUILLETON.
DOOR:
Overal zou hij eenzaam zijn. Maar elke drie maanden kwamen de
brieven van de bank in Rio de Janeiro, waaruit onrust begon te spreken
over den onrustbarenden groei van zijn vermogen.
Gongaio bleef onaangedaan zitten op de galerij van zijn huis, en
dacht aan zijn jeugd. Hij dacht aan zijn broers, aan de olijventuinen
op de hellingen van de Siërra de Monchique, aan de koffieplantage bij
Santos, aan Hapura, met vader en moeder Runo en de kleine Juanita.
Vage schimmen nu, allen. Hoe had hij eens verlangd om terug te
keeren, om wraak te nemen op Alvaro, om Juanita weer te veroveren.
Al die lusten waren gedood, al die eens zoo levende herinneringen
verbleekt en uitgewischt. Alleen één beeld was met nooit verminderde
scherpte gegrift in zijn geheugen: het was Francisco Ribeiro, die voor
over lag onder de jasmijn, waar de nachtegaal had gefloten.
„Ribeiro", monpelde hij, „Ribeiro. Ik heb nog iets te doen, vóór ik
sterf". Maar hij bleef op de mijn, tot de laatste vierkante meter was
omgewoeld en de laatste steen zijn weg had gevonden naar Rio de
Janeiro.
Toen huurde hij een schip, dat hem langs de Madeira en de Ama
zone bracht naar Para. Hij keek niet eenmaal om, toen hij het dorp
verliet, waar hij achttien jaren had gewoond, en dat hij, veertigjarig en
schatrijk verliet.
Hij kwam langs Borba, Faro, Obidos, Guruna, Macapa sprookjes
namen uit het oerwoud, maar hij hief nauwelijks den blik op.
In Para stapte hij over op een zeeschip, dat hem in drie weken naar
Rio de Janeiro bracht. Welk een verschil met zijn eerste zeereis. Toen
schuurde hij het dek, gehoond, vernederd en getrapt door de geheele
bemanning. Nu stond de kapitein hem zijn plaats af aan de tafel, en
de andere passagiers stonden eerbiedig ter zijde, wanneer hij naderde.
Maar hij wisselde geen tien woorden per dag, en achter zijn rug
fluisterden de anderen, dat hij trotsch was en gierig.
Toen het schip in de haven van Rio lag, liep hij langs den kruipen
den hofmeester heen, maar den scheepsjongen, die de dupe was van
de grappen van de overige bemanning, gaf hij duizend milreis.
„Als ik erachter kom, dat hem een stuiver ervan is ontnomen, laat
ik Uw schip in den grond boren", zei hij terloops tot den kapitein, „ik
stel U er persoonlijk voor verantwoordelijk".
In Rio ging hij rechtstreeks naar de bank, waar men den klant, die
zich nog nooit had laten zien, met veel eerbetoon ontving. Hij keek
nauwkeurig de boeken na, en vergeleek ze met de papieren, die hij
sinds achttien jaren had bewaard.
„Het is in orde", zei hij, „deze stad lijkt mij. Ik denk, dat ik hier ga
wonen".
Op een heuvel boven de stad, liet hij een marmeren paleis bouwen.
In zijn tuinen spoten de fonteinen den geheelen dag. Hij wandelde
zwijgend er door, en keek naar de tuinlieden, die voor hem sidderden.
Hij ging met niemand om, alleen door den bankier Luiz Timote liet
hij zich een enkele maal overhalen, te komen eten en verder den avond
door te brengen. Op een warmen avond in December, toen hij weer
eens bij Timote te gast was, vond hij daar diens kleindochter, Inez, die
de Kerstdagen zou komen doorbrengen in Rio de Janeiro. Zij was de
eerste, sinds hij uit het noorden was teruggekeerd, die hem niet behan
delde, alsof hij een almachtig despoot was. Zij keek hem integendeel
vol opmerkzaamheid aan, zooals men een opperhoofd beziet van een
wilden stam, die met z ij n hofhouding op een wereldtentoonstelling te
pronk is gezet als rariteit. „Dus U bent de beroemde Gongaio Coelho?"
vroeg zij, en een lach liet haar witte tanden zien.
„Ik ben Gongaio Coelho", antwoordde hij stug, „ik wist niet dat ik
beroemd was".
„Berucht is misschien juister uitgedrukt", antwoordde zij luchtigjes,
ondanks den bestraffenden blik van haar grootvader. „Uit de be
schrijving die van U wordt gegeven, had ik afgeleid, dat U een soort
menscheneter was. Maar nu ik zie, dat U zich tevreden stelt met wat
wij ook eten, ben ik wat geruster."
„Zoo?" antwoordde hij, half geamuseerd, „hadt U zich er al op
voorbereid in mijn kookpotten te verdwijnen?"
„Het was wel een beetje griezelig, maar ik moet U toch eerlijk zeg
gen. dat U me teleurstelt".
Hij kroop dadelijk in zijn schulp terug.
„Mag ik vragen, waarin de teleurstelling bestaat?"
„Och, meneer Coelho, neem haar toch niet au sérieux. Ze is pas
twintig jaar, en ze weet nog niet, wat ze kan zeggen".
„Toen ik twintig jaar was, nam ik mijzelf wel au sérieux", ant
woordde Gongaio, „en ik verwachtte, dat anderen het ook zouden doen..
Laat de jongedame zich dus nader verklaren".
„Wel zei Inez, pruilend, „ik had gedacht, dat zoo een rijk man
als U, waarvan wordt vérteld, dat iedereen doodsbenauwd voor hem
is, er anders moest uitzien dan anderen. Leeuwenmanen, en fonkelende
oogen, en een barsche stem. Maar U bent eigenlijk een heele gewone
man, een heele aardige man, bedoel ik".
Zij ving den ongerusten blik op van haar grootvader, en zweeg
plotseling. Maar Gongaio Coelho was in een uitstekende stemming.
Hij lachte overluid, iets wat niemand in Rio hem ooit had hooren doen.
„Jongedame", antwoordde hij met een hoffelijke buiging, „U hebt
gelijk, ik ben een heele gewone man. Maar laat ik U zeggen, dat U
een heel ongewoon meisje bent. Inderdaad, U bent de zeldzaamste
vrouw, die ik ooit heb ontmoet. Men heeft mij geleerd ikzelf heb
geen ervaring in zulke zaken, dat men aan buitengewone vrouwen
buitengewone eer moet bewijzen. Welnu, ik zal mijn best doen. Ik
noodig U. meneer Timote uit, om morgenavond met Uw kleindochter
bij mij op bezoek te komen. Ik zal mijn best doen, U iets ongewoons
te laten zien".
„Ja", riep zij, „dat moeten wij doen, grootvader, den leeuw in zijn
hol opzoeken."
Den volgenden dag was Gongaio al vroeg in de weer. Hij reed
naar de stad, en deed links en rechts bestellingen. Met ongeduldige
woorden zette hij de treuzelende handelaren en handwerklieden tot
meerderen spoed aan. Zijn nerveuze vingers krabbelden chéques tot
tot fantastische bedragen, en de winkeliers bogen en fluisterden
haastige orders aan hun ondergeschikten. In alle kwartieren van de
stad gonsden de staten van het nieuwtje.
„Coelho gaat een feest geven! Laat ons van avond gaan kijken!"
Om zes uur rolde het rijtuig, waarin de oude Luiz Timote en zijn
kleindochter zaten, den steden weg op, die naar de marmeren villa
voerde van Gongaio Coelho.
Als bronzen beelden stonden langs den geheelen weg de fakkel
dragers. Een guirlande van walmende toortsen kronkelde tot den
top van den heuvel. De paarden snoven en trappelden van onrust,
zoodat de dikke koetsier moeite had ze in te houden.
Langs den weg dromden de nieuwsgierigen, om niets van het
schouwspel te verliezen. „Kijk." fluisterden zij. „de bankier Luiz
Timote met zijn kleindochter. Zij gaat zeker trouwen met Coelho."
„Geld trekt geld",
(Wordt vervolgd.)
